Relaties
alle pijlers
Wie herkent dit?
donderdag 11 januari 2024 om 04:50
Midden in de nacht (nee niet dronken), nog wakker en opeens vliegt het me zo aan. Zijn er überhaupt mensen die in hetzelfde schuitje zitten, herkent iemand dit? Ik vind het af en toe zo zwaar.
Ik ben 50+ en ik heb geen partner (al ruim 12 jaar alleen), geen kinderen, maar ook geen contact met mijn familie. Vader is overleden, moeder en broer heb ik al zeven jaar niet gesproken. Ik had één oom en tante, maar die zijn al jaren overleden en met hun kinderen heb ik ook geen contact omdat ze veel ouder zijn dan ik.
En omdat ik ook nog eens als ZZP'er werk, betekent dit in de praktijk dus dat ik eigenlijk alleen wat vrienden heb. Die heel lief zijn, maar allemaal hun kinderen, ouders, partner en/of broers en zussen hebben. En die voor mij dus vrijwel allemaal belangrijker zijn (of waar ik afhankelijker van ben) dan ik voor hen of zij van mij.
Over het algemeen gaat het best oké. Het is al jaren zo. Maar dagen als kerst, pasen, mijn verjaardag of moederdag doen steevast zeer. Alsof ik een soort van buiten de maatschappij sta. Ik heb wel single vriendinnen maar die hebben dan weer leuke ouders, of leuke zussen. Ik ken eigenlijk niemand die er zo alleen voor staat als ik.
En ik vind het zwaar. Alles alleen moeten regelen, nooit eens kunnen overleggen over een beslissing of een advies, niemand die iets met je samen doet, met je deelt, of van je overneemt.
Weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Ik hoef geen oplossingen, ik wil niet daten en ik wil het contact met mijn familie niet herstellen. En ik doe al enorm mijn best om mijn leven leuk en zinvol te maken. Misschien gewoon eens de bevestiging dát het uitzonderlijk en zwaar is?
Ik ben 50+ en ik heb geen partner (al ruim 12 jaar alleen), geen kinderen, maar ook geen contact met mijn familie. Vader is overleden, moeder en broer heb ik al zeven jaar niet gesproken. Ik had één oom en tante, maar die zijn al jaren overleden en met hun kinderen heb ik ook geen contact omdat ze veel ouder zijn dan ik.
En omdat ik ook nog eens als ZZP'er werk, betekent dit in de praktijk dus dat ik eigenlijk alleen wat vrienden heb. Die heel lief zijn, maar allemaal hun kinderen, ouders, partner en/of broers en zussen hebben. En die voor mij dus vrijwel allemaal belangrijker zijn (of waar ik afhankelijker van ben) dan ik voor hen of zij van mij.
Over het algemeen gaat het best oké. Het is al jaren zo. Maar dagen als kerst, pasen, mijn verjaardag of moederdag doen steevast zeer. Alsof ik een soort van buiten de maatschappij sta. Ik heb wel single vriendinnen maar die hebben dan weer leuke ouders, of leuke zussen. Ik ken eigenlijk niemand die er zo alleen voor staat als ik.
En ik vind het zwaar. Alles alleen moeten regelen, nooit eens kunnen overleggen over een beslissing of een advies, niemand die iets met je samen doet, met je deelt, of van je overneemt.
Weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Ik hoef geen oplossingen, ik wil niet daten en ik wil het contact met mijn familie niet herstellen. En ik doe al enorm mijn best om mijn leven leuk en zinvol te maken. Misschien gewoon eens de bevestiging dát het uitzonderlijk en zwaar is?
We're just two lost souls
donderdag 11 januari 2024 om 04:59
Wat rot voor je, TO. 
Ik kan wel bevestigen dat het zwaar kan voelen. Uitzonderlijk is het volgens mij niet.
Nu ben ik geen single, maar herken denk ik wel het soort gevoel. Een gevoel van "Is dit het? Wat moet er later van me worden, zonder ouders, zonder kinderen?"
Ik ben te slaperig nu om adequaat te antwoorden, maar wilde je laten weten dat je deze nacht wel gehoord wordt.
Hoop dat je de slaap zo kunt vatten.
Ik kan wel bevestigen dat het zwaar kan voelen. Uitzonderlijk is het volgens mij niet.
Nu ben ik geen single, maar herken denk ik wel het soort gevoel. Een gevoel van "Is dit het? Wat moet er later van me worden, zonder ouders, zonder kinderen?"
Ik ben te slaperig nu om adequaat te antwoorden, maar wilde je laten weten dat je deze nacht wel gehoord wordt.
Hoop dat je de slaap zo kunt vatten.
donderdag 11 januari 2024 om 06:50
Ik herken het. Voel ook vooral rond kerst/oud en nieuw dat het raar is dat die dagen niet bomvol zitten. Ik ben zelf nog wel een stuk jonger maar opa's/oma's heb ik nooit gehad, van mijn vaders kant ken ik geen familie of is allemaal overleden incl. hijzelf. Mijn moeder is er nog wel maar ook verder geen contact met haar familie, ik was veel te jong toen dat contact verbroken werd en toen kon je zelf dat ook nog niet in stand houden. Mijn eigen broer zie ik al meer dan 10 jaar niet en dat boek is ook echt gesloten na langlopend geweld (fysiek en verbaal).
Als bijv collega's vragen naar kerst komt de vraag al boven naar mijn vader, en broers/zussen. En dat voelt ongemakkelijk, omdat ik sowieso lang niet alle vragen van mensen kan beantwoorden. Ik wil gewoon niet perse dat "stempel" van iemand die een rugzakje heeft krijgen. Dus geen zin in die gesprekken. Ik vermijd dat dus altijd een beetje maar dan komt toch ergens die vraag.
Ik mis inderdaad soms ook iemand extra om advies te vragen om iets te overleggen, heb nu alleen mijn moeder. Hoe goed die het ook bedoeld soms is die gewoon wat stellig in haar mening zonder verder daar diepgang op aan te brengen.Tegelijkertijd besef ik dat als mijn moeder er niet meer is, ik met de kerst alleen zit en dan bekruipt me helemaal een gevoel van eenzaamheid.
Mensen praten hier natuurlijk niet graag over dus opzich weinig verwonderlijk dat je geen gelijkgestemden kent maar ze zijn er dus wel.
Als bijv collega's vragen naar kerst komt de vraag al boven naar mijn vader, en broers/zussen. En dat voelt ongemakkelijk, omdat ik sowieso lang niet alle vragen van mensen kan beantwoorden. Ik wil gewoon niet perse dat "stempel" van iemand die een rugzakje heeft krijgen. Dus geen zin in die gesprekken. Ik vermijd dat dus altijd een beetje maar dan komt toch ergens die vraag.
Ik mis inderdaad soms ook iemand extra om advies te vragen om iets te overleggen, heb nu alleen mijn moeder. Hoe goed die het ook bedoeld soms is die gewoon wat stellig in haar mening zonder verder daar diepgang op aan te brengen.Tegelijkertijd besef ik dat als mijn moeder er niet meer is, ik met de kerst alleen zit en dan bekruipt me helemaal een gevoel van eenzaamheid.
Mensen praten hier natuurlijk niet graag over dus opzich weinig verwonderlijk dat je geen gelijkgestemden kent maar ze zijn er dus wel.
donderdag 11 januari 2024 om 07:42
Dat lijkt mij erg alleen inderdaad en ik geloof dat de mens is gemaakt voor verbinding dus het is heel begrijpelijk dat je je alleen voelt.
Ik heb mij ook lange tijd heel eenzaam gevoeld. Dat is absoluut een taboe merkte ik.
Als ik dat probeerde te bespreken met mensen, wilden mensen bijv. niet geloven dat ik me erg eenzaam voelde.
Heb geleerd dat er eenzaam is als in een gebrek aan contacten en een gebrek aan aansluiting met de mensen om je heen. Bij mij was het het laatste en het is mij niet gelukt die verbinding tot stand te brengen. Bij mij ging het ook om delen van wat er in mij omging wat mij niet goed lukte. Uiteindelijk ging de eenzaamheid toch over bij mij. Ik kreeg een vriendin met wie ik heel veel deelde en uiteindelijk ging ik ook weer daten en verkeringen. Moet zeggen dat dat wel een groot verschil maakte, om weer een partner te hebben.
Ik heb mij ook lange tijd heel eenzaam gevoeld. Dat is absoluut een taboe merkte ik.
Als ik dat probeerde te bespreken met mensen, wilden mensen bijv. niet geloven dat ik me erg eenzaam voelde.
Heb geleerd dat er eenzaam is als in een gebrek aan contacten en een gebrek aan aansluiting met de mensen om je heen. Bij mij was het het laatste en het is mij niet gelukt die verbinding tot stand te brengen. Bij mij ging het ook om delen van wat er in mij omging wat mij niet goed lukte. Uiteindelijk ging de eenzaamheid toch over bij mij. Ik kreeg een vriendin met wie ik heel veel deelde en uiteindelijk ging ik ook weer daten en verkeringen. Moet zeggen dat dat wel een groot verschil maakte, om weer een partner te hebben.
donderdag 11 januari 2024 om 07:42
Je bent niet de enige, ik dacht dat ik de enige was. In mijn vrienden/kenissenkring in ieder geval wel. Mensen hebben of partner en/of kinderen en/of een betere band met familie/familie in de buurt. De familieleden die ik met enige regelmaat spreek wonen ver weg bv.
Ik benoem het als ‘tot niemands kerngezin behoren’ en dat vind ik soms ook best lastig en confronterend ondanks dat ik goed alleen kan zijn, een leuk leven heb en alles voor mezelf goed regel.
Ik benoem het als ‘tot niemands kerngezin behoren’ en dat vind ik soms ook best lastig en confronterend ondanks dat ik goed alleen kan zijn, een leuk leven heb en alles voor mezelf goed regel.
anoniem_6783b5446ec02 wijzigde dit bericht op 11-01-2024 07:52
49.44% gewijzigd
donderdag 11 januari 2024 om 07:48
donderdag 11 januari 2024 om 08:06
Dit zeker.nimue_iparis schreef: ↑11-01-2024 07:42Je bent niet de enige, ik dacht dat ik de enige was. In mijn vrienden/kenissenkring in ieder geval wel. Mensen hebben of partner en/of kinderen en/of een betere band met familie/familie in de buurt. De familieleden die ik met enige regelmaat spreek wonen ver weg bv.
Ik benoem het als ‘tot niemands kerngezin behoren’ en dat vind ik soms ook best lastig en confronterend ondanks dat ik goed alleen kan zijn, een leuk leven heb en alles voor mezelf goed regel.
Ik begrijp jouw gevoelens volkomen TO en ze zijn zeker niet raar. Ik ben alleen, geen kinderen en de rest van mijn kerngezin (ouders/siblings) wonen aan de andere kant van het land. Ik loop ook wel eens tegen jouw gevoelens aan en ik baal er dan eigenlijk van dat ik er soort van zelf voor gekozen heb. Maar terug gaan is ook geen optie omdat ik hier ook vrienden heb en werk en een fijn huis en in een mooie omgeving woon enz. Maar toch hè...
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 11 januari 2024 om 08:35
Wat naar dat je je zo voelt Kattentuintje. Ik heb het je wel vaker zien schrijven hier en het lijkt me enorm zwaar om je zo alleen te voelen. Ik herken het een beetje, ondanks dat ik wel een lieve moeder heb, een fijne broer, schoonzus, lief neefje en een klein handjevol vriendschappen.
Je wereld kan zonder fijne contacten gewoon erg klein en koud aanvoelen. Ik ben ook al een hele tijd vrijgezel en mis het soms ook wel, een partner om mee te praten, dingen mee te delen, mee op vakantie te gaan. Dat soort dingen. Al ben ik niet echt een enorm relatiemens. Soms mis je gewoon de kleine dingen, een arm om je heen, iemand die van je houdt.
Het lijkt me zwaar om nooit eens je moeder ( of een ander familielid ) te kunnen bellen om iets te vragen of om gewoon even bij te kletsen.
Ik bel mijn moeder dagelijks en mocht dat weg vallen zou ik het ook heel eenzaam vinden.
Schrijf hier gerust van je af. Je gevoel mag er zijn. Veel sterkte.
Je wereld kan zonder fijne contacten gewoon erg klein en koud aanvoelen. Ik ben ook al een hele tijd vrijgezel en mis het soms ook wel, een partner om mee te praten, dingen mee te delen, mee op vakantie te gaan. Dat soort dingen. Al ben ik niet echt een enorm relatiemens. Soms mis je gewoon de kleine dingen, een arm om je heen, iemand die van je houdt.
Het lijkt me zwaar om nooit eens je moeder ( of een ander familielid ) te kunnen bellen om iets te vragen of om gewoon even bij te kletsen.
Ik bel mijn moeder dagelijks en mocht dat weg vallen zou ik het ook heel eenzaam vinden.
Schrijf hier gerust van je af. Je gevoel mag er zijn. Veel sterkte.
donderdag 11 januari 2024 om 10:05
Dat gevoel buiten de maatschappij te staan herken ik wel. En ook dat gevoel dat je alles zelf moet doen en ook het bijbehorende gemis dat niemand voor je zorgt.
Ik denk dat je dan de bodem raakt qua minimum aan sociale contacten. Dat is ook een van de redenen dat ik online op diverse platformen tegen wildvreemden zit te tikken. Even gezien/gehoord worden. Het voelt soms best wel armoedig dat de swingende periodes voorbij zijn, maar ik wist al heel lang dat het zo ging eindigen.
Het 'zware' is volgens mij dat 24/7 jezelf motiveren, soms zonder afleiding, je intrinsieke motivatie leeg trekt. Mensen hebben ook extrinsieke motivatie nodig voor de balans. Om meegenomen te worden in het verhaal van een ander of collectief. Dat mis je dan. Naast liefde en seks uiteraard. Gelukkig heb ik altijd genoeg batterijen in huis. Ik pep mezelf graag op met (flauwe) grappen. Om die 'zware' luchtballon te vullen en toch maar weer te gaan zweven.
Ik denk dat je dan de bodem raakt qua minimum aan sociale contacten. Dat is ook een van de redenen dat ik online op diverse platformen tegen wildvreemden zit te tikken. Even gezien/gehoord worden. Het voelt soms best wel armoedig dat de swingende periodes voorbij zijn, maar ik wist al heel lang dat het zo ging eindigen.
Het 'zware' is volgens mij dat 24/7 jezelf motiveren, soms zonder afleiding, je intrinsieke motivatie leeg trekt. Mensen hebben ook extrinsieke motivatie nodig voor de balans. Om meegenomen te worden in het verhaal van een ander of collectief. Dat mis je dan. Naast liefde en seks uiteraard. Gelukkig heb ik altijd genoeg batterijen in huis. Ik pep mezelf graag op met (flauwe) grappen. Om die 'zware' luchtballon te vullen en toch maar weer te gaan zweven.
It won't stop until you wise up
donderdag 11 januari 2024 om 10:22
Heel herkenbaar! Ik lees en schrijf graag mee. Single, geen broers of zussen, beide ouders jong overleden. Nu is mijn werk super sociaal, dus thuis vind ik het fijn om alleen te zijn en weer op te kunnen laden. Maar inderdaad de grotere momenten in het leven zijn wel eenzaam. Ik heb vorig jaar een nieuw appartement gekocht waarbij het afgelopen jaar tenminste 5 lekkages de revue zijn gepasseerd. En nooit is er iemand die zegt: "laat mij deze even oplossen, jij hebt al genoeg aan je hoofd". Of dat ik een paar maanden tussen twee contracten te vullen had, meerdere aanbiedingen en scenario's had en graag met iemand een avond had willen klankborden wat ik daarmee het beste zou kunnen doen.
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
donderdag 11 januari 2024 om 10:59
Ik denk niet dat het uitzonderlijk is. Ik zit in een vergelijkbare situatie. En ken echt veel mensen die niemand hebben. En ook mensen die wel omringd zijn door anderen zijn soms zo alleen dat ze er ziek van worden, depressief, zelfs uit het leven besluiten te stappen.
Stel dat je wel kinderen hebt maar ze willen je niet meer zien. Stel dat je wel je ouders in je leven hebt maar je voelt je gevangen en gedwongen tot mantelzorg en moet dagelijks shit incasseren, waardoor je zelf ziek wordt. Of je hebt niet door dat je in een toxische relatie opgesloten zit en geen kant op kan, of je hebt kinderen met emotionele of gedragsproblemen. Etc. Dat is niet per se beter.
Aannames over anderen heb je maar al te vaak helemaal mis. Iedereen lijdt op zijn eigen manier en we kennen bijna allemaal wel eenzaamheid en angst. Het wordt vaak ontkend of verdoofd en mensen lopen er niet mee te koop maar er is zo veel verborgen leed, gebruik van verdovende middelen en antidepressiva. Psychologenpraktijken stromen over met eenzame mensen.
Zelf ben ik ook zonder ouders, relatie, kinderen, broers/zussen en ook zzp'er en heb ik dit ook lange tijd zo ervaren. Van jongs af aan ben ik depressief geweest, allerlei psychische problemen slechte relaties etc. Dat heeft lang voortgeduurd want ik wist niet beter dan dat je er emotioneel gezien alleen voor staat. Je krabbelt op en je hebt het allemaal op rolletjes maar van binnen zit een zwart gat.
Want je kan niet dat probleem in je eentje oplossen. Je kan heel veel zelf fixen, maar je kan je echt alleen maar door andere mensen laten helpen om te leren hoe verbinding werkt. Daarvoor moet je je ergens aan overgeven en de controle uit handen geven.
Mensen om je heen zijn echt wel welwillend, liefdevol en willen graag helpen en geven. Maar durf je dat op te zoeken en toe te laten, sta je toe dat ze je pijn zien en aanraken, waardoor je emotioneel wordt? Dat ze zien hoe zwak je bent, hoe kinderlijk, hoe bang, hoe eenzaam, of hoe knullig je je leven in elkaar hebt geknutseld? Ik was en ben als de dood dat mensen dat zien. Maar ik weet wat me te doen staat. Dat is de prijs die je betaalt om niet eenzaam te zijn. En zo niet dan krijg je hetzelfde als wat je altijd had.
Stel dat je wel kinderen hebt maar ze willen je niet meer zien. Stel dat je wel je ouders in je leven hebt maar je voelt je gevangen en gedwongen tot mantelzorg en moet dagelijks shit incasseren, waardoor je zelf ziek wordt. Of je hebt niet door dat je in een toxische relatie opgesloten zit en geen kant op kan, of je hebt kinderen met emotionele of gedragsproblemen. Etc. Dat is niet per se beter.
Aannames over anderen heb je maar al te vaak helemaal mis. Iedereen lijdt op zijn eigen manier en we kennen bijna allemaal wel eenzaamheid en angst. Het wordt vaak ontkend of verdoofd en mensen lopen er niet mee te koop maar er is zo veel verborgen leed, gebruik van verdovende middelen en antidepressiva. Psychologenpraktijken stromen over met eenzame mensen.
Zelf ben ik ook zonder ouders, relatie, kinderen, broers/zussen en ook zzp'er en heb ik dit ook lange tijd zo ervaren. Van jongs af aan ben ik depressief geweest, allerlei psychische problemen slechte relaties etc. Dat heeft lang voortgeduurd want ik wist niet beter dan dat je er emotioneel gezien alleen voor staat. Je krabbelt op en je hebt het allemaal op rolletjes maar van binnen zit een zwart gat.
Want je kan niet dat probleem in je eentje oplossen. Je kan heel veel zelf fixen, maar je kan je echt alleen maar door andere mensen laten helpen om te leren hoe verbinding werkt. Daarvoor moet je je ergens aan overgeven en de controle uit handen geven.
Mensen om je heen zijn echt wel welwillend, liefdevol en willen graag helpen en geven. Maar durf je dat op te zoeken en toe te laten, sta je toe dat ze je pijn zien en aanraken, waardoor je emotioneel wordt? Dat ze zien hoe zwak je bent, hoe kinderlijk, hoe bang, hoe eenzaam, of hoe knullig je je leven in elkaar hebt geknutseld? Ik was en ben als de dood dat mensen dat zien. Maar ik weet wat me te doen staat. Dat is de prijs die je betaalt om niet eenzaam te zijn. En zo niet dan krijg je hetzelfde als wat je altijd had.
donderdag 11 januari 2024 om 11:34
bijtie schreef: ↑11-01-2024 10:59...
Mensen om je heen zijn echt wel welwillend, liefdevol en willen graag helpen en geven. Maar durf je dat op te zoeken en toe te laten, sta je toe dat ze je pijn zien en aanraken, waardoor je emotioneel wordt? Dat ze zien hoe zwak je bent, hoe kinderlijk, hoe bang, hoe eenzaam, of hoe knullig je je leven in elkaar hebt geknutseld? Ik was en ben als de dood dat mensen dat zien. Maar ik weet wat me te doen staat. Dat is de prijs die je betaalt om niet eenzaam te zijn. En zo niet dan krijg je hetzelfde als wat je altijd had.
Andere mensen kunnen wel degelijk onwelwillend zijn. Connectie zoeken gaat niet altijd over rozen. Je past nu eenmaal niet bij iedereen.
En jezelf laten zien (met gebreken) is zeker toe te juichen, maar eenzaamheid is een veelkoppig monster. Gewone intensivering van contacten door bv. een hobby kan al verlichting geven. Of een huisdier. Niet alles hoeft diepgaand te zijn of helend of vervullend. Je kunt het ook niet veralgemeniseren tot collectief moeite hebben met het tonen van emoties.
Wel/niet eenzaam zijn is geen 'verdienste' waar je iets wel/niet 'krijgt' door bepaald gedrag wel/niet te vertonen. Sommigen krijgen helemaal niks en sommigen alles. De duivel schijt nu eenmaal op de grote hoop. Je schetst een maakbaarheidsillusie. Waar je 'iets te doen staat'. Misschien is niets doen wel de clou.
It won't stop until you wise up
donderdag 11 januari 2024 om 11:54
Connectie zoeken gaat absoluut niet over rozen, dat was eigenlijk ook mijn punt. Veelkoppig monster ook zeker waar. En er is ook geen quick fix.Campanula schreef: ↑11-01-2024 11:34Andere mensen kunnen wel degelijk onwelwillend zijn. Connectie zoeken gaat niet altijd over rozen. Je past nu eenmaal niet bij iedereen.
En jezelf laten zien (met gebreken) is zeker toe te juichen, maar eenzaamheid is een veelkoppig monster. Gewone intensivering van contacten door bv. een hobby kan al verlichting geven. Of een huisdier. Niet alles hoeft diepgaand te zijn of helend of vervullend. Je kunt het ook niet veralgemeniseren tot collectief moeite hebben met het tonen van emoties.
Wel/niet eenzaam zijn is geen 'verdienste' waar je iets wel/niet 'krijgt' door bepaald gedrag wel/niet te vertonen. Sommigen krijgen helemaal niks en sommigen alles. De duivel schijt nu eenmaal op de grote hoop. Je schetst een maakbaarheidsillusie. Waar je 'iets te doen staat'. Misschien is niets doen wel de clou.
Jezelf is wel het enige waar je iets aan kan doen. Volgens mij is dat een feit.
Daarom heb ik het geprobeerd, bij wijze van experiment. Voortijdige levensbeëindiging kan altijd nog dacht ik.
Ik heb er ook veel over gelezen, hoe het werkt vanuit psychologisch, filosofisch en spiritueel oogpunt. Alles wees erop dat je perceptie van de wereld bepalend is voor wat jij (ervaart dat je) krijgt.
Sommige mensen hebben niets of niemand en zijn diep ongelukkig, anderen hebben niets of niemand en zijn in de hemel op aarde. Ik geloof niet in een hiernamaals dus ik was benieuwd of ik ook in de hemel zou kunnen zijn in dit leven. Feitelijk gezien heb ik alles wat ik nodig heb en meer, dus wat kan er zijn wat me in de weg staat? Dat moet wel iets in mezelf zijn, als ik miljoenen mensen om me heen en toch eenzaam ben.
Het blijft wel mijn persoonlijke ervaring en visie uiteraard, take it or leave it. Maar je gaat me niet wijsmaken dat ik als enige op de wereld in staat ben om mijn eenzaamheid zelf aan te pakken en dat de rest van de mensen geen keuze heeft. Dat is onlogisch.
donderdag 11 januari 2024 om 12:14
bijtie schreef: ↑11-01-2024 11:54...
Ik heb er ook veel over gelezen, hoe het werkt vanuit psychologisch, filosofisch en spiritueel oogpunt. Alles wees erop dat je perceptie van de wereld bepalend is voor wat jij (ervaart dat je) krijgt.
...
Het blijft wel mijn persoonlijke ervaring en visie uiteraard, take it or leave it. Maar je gaat me niet wijsmaken dat ik als enige op de wereld in staat ben om mijn eenzaamheid zelf aan te pakken en dat de rest van de mensen geen keuze heeft. Dat is onlogisch.
Fijn dat je er veel over gelezen hebt. Maar perceptie is enkel perceptie. En keuze is idd niet het punt. Veralgemeniseren voor anderen wel ('alles, iedereen, overal, helemaal mis, wijsmaken, take it or leave it'). Ik vind je overigens scherp observeren en schrijven. Doe zo voort.
It won't stop until you wise up
donderdag 11 januari 2024 om 13:58
Het zijn indd algemene principes. Ik ken jou en TO niet, klopt. Als je zegt ik ben eenzaam en ik lijd eronder ga ik er vanuit dat dat zo is, dat ik jullie ervaring niet ken, slechts die van mezelf erop kan projecteren waarmee ik de plank mis sla. En dat er geen oplossing voor is anders had je dat al geregeld.Campanula schreef: ↑11-01-2024 12:14Fijn dat je er veel over gelezen hebt. Maar perceptie is enkel perceptie. En keuze is idd niet het punt. Veralgemeniseren voor anderen wel ('alles, iedereen, overal, helemaal mis, wijsmaken, take it or leave it'). Ik vind je overigens scherp observeren en schrijven. Doe zo voort.
De ervaring is echt, eenzaamheid is echt. En perceptie is maar perceptie ja.
Maar dat is goed nieuws toch. Stel dat de wereld die je waarneemt een projectie is van je eigen innerlijke ervaring. Dan heb je goud.
Maargoed komt weer iemand een klaagtopic vernaggelen met profetische uitspraken over de hemel die binnen bereik is als je maar je best doet, ok bye ben al weg.
p.s. thanks, ik wil in principe je cynische houding en gedrag niet belonen maar nu voel ik me gedwongen te zeggen dat ik fan van je ben. Maar ik wil dat je gelukkig en niet meer eenzaam bent. Maar ik wil wel dat je zo grappig blijft. Maar wel dat je gelukkig bent. Ok doeg.
donderdag 11 januari 2024 om 14:32
bijtie schreef: ↑11-01-2024 13:58...
p.s. thanks, ik wil in principe je cynische houding en gedrag niet belonen maar nu voel ik me gedwongen te zeggen dat ik fan van je ben. Maar ik wil dat je gelukkig en niet meer eenzaam bent. Maar ik wil wel dat je zo grappig blijft. Maar wel dat je gelukkig bent. Ok doeg.
Ik hoef geen beloning. Ik heb al een snickers op vandaag.
Omarm je hartelijke misantroop. Paradoxaal genoeg krijg ik dan meer mededogen. En misschien is het beter voor het topic als anderen nu meer hun ervaringen delen.
campanula wijzigde dit bericht op 11-01-2024 14:49
7.66% gewijzigd
It won't stop until you wise up
donderdag 11 januari 2024 om 16:00
Toen ik wakker werd vandaag durfde ik hier eerst niet te gaan lezen. Inmiddels wel gedaan, dank allemaal! Even wat reacties.
@nimue_iparis: ja dat niet tot een kerngezin behoren, dat is mooi gezegd. Of zoals ik met moederdag wel eens verzucht: ik héb geen moeder en ik bén er geen. Maar ik heb ook geen vriendengroep (wel losse vrienden), geen sportteam, geen collega's. Dus het voelt inderdaad vaak alsof ik nergens bij hoor.
@RP7 wat die red flag betreft, dat speelt bij mij niet zo, want ik date niet. En ik kan gelukkig wel heel goed voelen dat ik de juiste beslissing heb genomen door het contact met moeder en broer te verbreken, want het is echt veel beter voor mij. Maar ik heb wel dat anderen (geen dates dus) nog steeds regelmatig dingen zeggen als 'maar het is toch je moeder...'. En dat ik dan blijkbaar hard ben. Nee dat ben ik niet, ik bescherm mezelf.
@Miss_Edwards het zijn bij mij echt vooral die kleine dingen. Dat je na een lange zware dag werk thuis komt en dat er iemand al eten heeft gekookt. Dat je inderdaad gewoon even met iemand kunt bellen om bij te kletsen als je je in de file zit te vervelen. Dat je de tuin moet doen en dat iemand op zaterdag zegt: hee zullen we vandaag even sámen...? En dan daarna lekker uit eten? Maar ik geloof dat ik het meeste lichamelijk contact mis. Ik ben niet van de one night stands of flings, sowieso mis ik seks eigenlijk totaal niet. Maar ik zou er heel wat voor over hebben om een avond op de bank film te kijken met een arm om me heen.
Even posten.
@nimue_iparis: ja dat niet tot een kerngezin behoren, dat is mooi gezegd. Of zoals ik met moederdag wel eens verzucht: ik héb geen moeder en ik bén er geen. Maar ik heb ook geen vriendengroep (wel losse vrienden), geen sportteam, geen collega's. Dus het voelt inderdaad vaak alsof ik nergens bij hoor.
@RP7 wat die red flag betreft, dat speelt bij mij niet zo, want ik date niet. En ik kan gelukkig wel heel goed voelen dat ik de juiste beslissing heb genomen door het contact met moeder en broer te verbreken, want het is echt veel beter voor mij. Maar ik heb wel dat anderen (geen dates dus) nog steeds regelmatig dingen zeggen als 'maar het is toch je moeder...'. En dat ik dan blijkbaar hard ben. Nee dat ben ik niet, ik bescherm mezelf.
@Miss_Edwards het zijn bij mij echt vooral die kleine dingen. Dat je na een lange zware dag werk thuis komt en dat er iemand al eten heeft gekookt. Dat je inderdaad gewoon even met iemand kunt bellen om bij te kletsen als je je in de file zit te vervelen. Dat je de tuin moet doen en dat iemand op zaterdag zegt: hee zullen we vandaag even sámen...? En dan daarna lekker uit eten? Maar ik geloof dat ik het meeste lichamelijk contact mis. Ik ben niet van de one night stands of flings, sowieso mis ik seks eigenlijk totaal niet. Maar ik zou er heel wat voor over hebben om een avond op de bank film te kijken met een arm om me heen.
Even posten.
We're just two lost souls
donderdag 11 januari 2024 om 16:07
@turquasi ik heb twee katten! En die vertel ik zeer regelmatig hoe blij ik ben dat ze bestaan, dat ik met ze kan knuffelen, de hele dag tegen ze kan ouwehoeren en heerlijk samen met ze kan slapen. Bovendien doe ik vrijwilligerswerk met dieren en dat geeft ook heel veel.
@campanula ja dat jezelf motiveren, die herken ik zeker ook; ik ben een enorm avondmens (hoe laat opende ik dit topic ook alweer...?) en 's avonds ben ik dan niet naar bed te branden en de volgende dag doe ik geen moer. Ik heb heel onregelmatig werk, dat nu al een tijdje op een heel laag pitje staat helaas en dan staat er op mijn doelijstje alleen iets als stofzuigen en planten water geven. Eh tja. Je moet jezelf altijd en eeuwig schoppen onder je kont geven en je krijgt maar weinig complimentjes. Dat kost.
@S7rin ja dat klankborden inderdaad. Bij mij spelen nu ook wat dingen en dan zou ik dat graag eens met iemand bespreken. En ik heb echt wel vrienden maar dat zijn mensen die over het algemeen ver weg wonen (> uur rijden) en die gezinnen hebben. Dat plan je niet even zo ad hoc in, is mijn ervaring. Zelfs bellen moet vaak afgesproken worden.
@bijtie ik snap je filosofische insteek, denk ik. Maar ik geloof niet dat dat is wat me bezig houdt. Ik heb jaren therapie gehad, slik nu nog steeds een lage dosis antidepressiva om de scherpe randjes eraf te halen. Ik kan zeker verbinden, ik weet waar dingen vandaan komen, begrijp mijn gezin van herkomst en de processen die daar speelden. Ik ben mezelf door de jaren heen echt steeds leuker gaan vinden.
@campanula ja dat jezelf motiveren, die herken ik zeker ook; ik ben een enorm avondmens (hoe laat opende ik dit topic ook alweer...?) en 's avonds ben ik dan niet naar bed te branden en de volgende dag doe ik geen moer. Ik heb heel onregelmatig werk, dat nu al een tijdje op een heel laag pitje staat helaas en dan staat er op mijn doelijstje alleen iets als stofzuigen en planten water geven. Eh tja. Je moet jezelf altijd en eeuwig schoppen onder je kont geven en je krijgt maar weinig complimentjes. Dat kost.
@S7rin ja dat klankborden inderdaad. Bij mij spelen nu ook wat dingen en dan zou ik dat graag eens met iemand bespreken. En ik heb echt wel vrienden maar dat zijn mensen die over het algemeen ver weg wonen (> uur rijden) en die gezinnen hebben. Dat plan je niet even zo ad hoc in, is mijn ervaring. Zelfs bellen moet vaak afgesproken worden.
@bijtie ik snap je filosofische insteek, denk ik. Maar ik geloof niet dat dat is wat me bezig houdt. Ik heb jaren therapie gehad, slik nu nog steeds een lage dosis antidepressiva om de scherpe randjes eraf te halen. Ik kan zeker verbinden, ik weet waar dingen vandaan komen, begrijp mijn gezin van herkomst en de processen die daar speelden. Ik ben mezelf door de jaren heen echt steeds leuker gaan vinden.
We're just two lost souls
donderdag 11 januari 2024 om 16:12
Nog even algemeen. Het is ook al een paar jaar gewoon ingewikkeld in mijn leven, er speelt veel. Ik wil al tijden graag verhuizen maar toen ik daar eindelijk financieel aan toe was, kwam corona en nu krijg ik als ZZP'er voorlopig geen nieuwe hypotheek. En mijn huidige huis heeft allerlei dingen waar ik niet blij van word en waar ik wel dag in dag uit mee te maken heb.
Qua werk ben ik een beetje een omslag aan het maken, waardoor ik afgelopen jaar ook echt weinig verdiend heb. Daar maak ik me geen zorgen over want ik zie dat er wel groei in zit en dat het niet verder naar beneden duikt. Maar dat betekent ook dat ik al een paar jaar (eerst corona wat me heel erg heeft geraakt, economisch, nu deze omslag) geen kleding heb gekocht, niet naar de kapper ben geweest, geen weekendjes weg, dagjes naar de sauna, dingen voor mijn huis gekocht etc.
En dan ben ik ook nog eens fysiek aan het kwakkelen, met allerlei kleine en grotere kwaaltjes die maar niet over willen gaan. Waarbij het een ongetwijfeld met het ander te maken heeft.
In zo'n situatie mis je iemand die naast je staat, of dat nu als partner is of als ouder of als zus, gewoon extra. Iemand die je een beetje kan dragen zo nu en dan, koesteren, een complimentje geeft, iets uit handen neemt en vooral: knuffels!!!
Qua werk ben ik een beetje een omslag aan het maken, waardoor ik afgelopen jaar ook echt weinig verdiend heb. Daar maak ik me geen zorgen over want ik zie dat er wel groei in zit en dat het niet verder naar beneden duikt. Maar dat betekent ook dat ik al een paar jaar (eerst corona wat me heel erg heeft geraakt, economisch, nu deze omslag) geen kleding heb gekocht, niet naar de kapper ben geweest, geen weekendjes weg, dagjes naar de sauna, dingen voor mijn huis gekocht etc.
En dan ben ik ook nog eens fysiek aan het kwakkelen, met allerlei kleine en grotere kwaaltjes die maar niet over willen gaan. Waarbij het een ongetwijfeld met het ander te maken heeft.
In zo'n situatie mis je iemand die naast je staat, of dat nu als partner is of als ouder of als zus, gewoon extra. Iemand die je een beetje kan dragen zo nu en dan, koesteren, een complimentje geeft, iets uit handen neemt en vooral: knuffels!!!
We're just two lost souls
donderdag 11 januari 2024 om 19:05
@kattentuintje: dat van hard herken ik. 'het is toch...' is natuurlijk geen argument. Ik heb zelfs haatdragend naar mijn hoofd gekregen omdat ik geen contact meer wilde na doodsbedreigingen en jaren van mishandelingen. Waarom zou ik in godsnaam met zo iemand contact willen als diegene nooit een fatsoenlijke poging tot een excuus gedaan heeft of een echte contact poging? Dat het dan familie is, dat is totaal niet relevant. Overigens denk ik altijd maar dat mensen die dat niet begrijpen in hun handjes mogen knijpen dat het bij hun wel goed gaat.
donderdag 11 januari 2024 om 19:14
Kattentuintje schreef: ↑11-01-2024 16:12...
In zo'n situatie mis je iemand die naast je staat, of dat nu als partner is of als ouder of als zus, gewoon extra. Iemand die je een beetje kan dragen zo nu en dan, koesteren, een complimentje geeft, iets uit handen neemt en vooral: knuffels!!!
Ik ben een hele goede knuffelaar. Sta bekend als de teddybeer onder de klokjesbloemen. Ziedaar
Ook
voor alle andere topic deelnemers. En als je ze niet wilt ontvangen stuur ze dan door aan iemand die ze nodig heeft.
It won't stop until you wise up
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
