Wie herkent dit?

Midden in de nacht (nee niet dronken), nog wakker en opeens vliegt het me zo aan. Zijn er überhaupt mensen die in hetzelfde schuitje zitten, herkent iemand dit? Ik vind het af en toe zo zwaar.

Ik ben 50+ en ik heb geen partner (al ruim 12 jaar alleen), geen kinderen, maar ook geen contact met mijn familie. Vader is overleden, moeder en broer heb ik al zeven jaar niet gesproken. Ik had één oom en tante, maar die zijn al jaren overleden en met hun kinderen heb ik ook geen contact omdat ze veel ouder zijn dan ik.

En omdat ik ook nog eens als ZZP'er werk, betekent dit in de praktijk dus dat ik eigenlijk alleen wat vrienden heb. Die heel lief zijn, maar allemaal hun kinderen, ouders, partner en/of broers en zussen hebben. En die voor mij dus vrijwel allemaal belangrijker zijn (of waar ik afhankelijker van ben) dan ik voor hen of zij van mij.

Over het algemeen gaat het best oké. Het is al jaren zo. Maar dagen als kerst, pasen, mijn verjaardag of moederdag doen steevast zeer. Alsof ik een soort van buiten de maatschappij sta. Ik heb wel single vriendinnen maar die hebben dan weer leuke ouders, of leuke zussen. Ik ken eigenlijk niemand die er zo alleen voor staat als ik.

En ik vind het zwaar. Alles alleen moeten regelen, nooit eens kunnen overleggen over een beslissing of een advies, niemand die iets met je samen doet, met je deelt, of van je overneemt.

Weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Ik hoef geen oplossingen, ik wil niet daten en ik wil het contact met mijn familie niet herstellen. En ik doe al enorm mijn best om mijn leven leuk en zinvol te maken. Misschien gewoon eens de bevestiging dát het uitzonderlijk en zwaar is?