Relaties
alle pijlers
Woede!
vrijdag 18 januari 2008 om 12:32
Hoi,
Ik heb een tijdje geleden ook een topic geopend over mijn relatie met mijn vriend. Het is nu inmiddels zover dat we alleen nog maar ruzie hebben. Dat komt grotendeels omdat ik niet meer aardig en lief voor hem kan zijn. er zijn veel dingen gebeurd waardoor ik zoveel woede in me heb zitten jegens hem, en die woede kan er op de een of andere manier niet uit, waardoor ik erg onredelijk ben en om het minste of geringste ontplof! het is zo erg, want we missen elkaar heel erg, maar zodra ik hem zie dan begint het weer....zo komen we natuurlijk ook niet verder.
Het komt erop neer dat we al heel lang een relatie hebben, we wonen niet samen omdat mijn vriend niet werkt wegens psychische problemen, heel lastig. Daarbij heb ik ook al jaren het gevoel dat ik meer voor onze relatie doe dan hij.
Nu is het zo op de spits gelopen dat we alleen nog maar ruzie hebben, ik ben zwaar teleurgesteld in hem en in onze relatie.
Aan de andere kant hou ik nog steeds heel veel van hem en hij van mij. Hij is altijd echt mijn maatje geweest. We missen elkaar ook erg, dus we hebben contact. Alleen dat contact gaat niet omdat ik telkens weer zo boos op hem word. Ik weet ook dat dat niks oplost, maar het komt ineens opzetten, door iets wat hij zegt of doet, hoeft maar iets kleins te zijn en dan is het weer zover.
Kan iemand mij vertellen hoe ik hiermee om kan gaan en hoe deze woede weggaat? Gaat het nog over?
Ik heb een tijdje geleden ook een topic geopend over mijn relatie met mijn vriend. Het is nu inmiddels zover dat we alleen nog maar ruzie hebben. Dat komt grotendeels omdat ik niet meer aardig en lief voor hem kan zijn. er zijn veel dingen gebeurd waardoor ik zoveel woede in me heb zitten jegens hem, en die woede kan er op de een of andere manier niet uit, waardoor ik erg onredelijk ben en om het minste of geringste ontplof! het is zo erg, want we missen elkaar heel erg, maar zodra ik hem zie dan begint het weer....zo komen we natuurlijk ook niet verder.
Het komt erop neer dat we al heel lang een relatie hebben, we wonen niet samen omdat mijn vriend niet werkt wegens psychische problemen, heel lastig. Daarbij heb ik ook al jaren het gevoel dat ik meer voor onze relatie doe dan hij.
Nu is het zo op de spits gelopen dat we alleen nog maar ruzie hebben, ik ben zwaar teleurgesteld in hem en in onze relatie.
Aan de andere kant hou ik nog steeds heel veel van hem en hij van mij. Hij is altijd echt mijn maatje geweest. We missen elkaar ook erg, dus we hebben contact. Alleen dat contact gaat niet omdat ik telkens weer zo boos op hem word. Ik weet ook dat dat niks oplost, maar het komt ineens opzetten, door iets wat hij zegt of doet, hoeft maar iets kleins te zijn en dan is het weer zover.
Kan iemand mij vertellen hoe ik hiermee om kan gaan en hoe deze woede weggaat? Gaat het nog over?
vrijdag 18 januari 2008 om 12:41
Je kunt onmogelijk de hele tijd woedend op iemand zijn en tegelijkertijd veel van iemand houden. Veel van iemand houden betekent namelijk iemand nemen zoals hij/zij is en daar tevreden mee zijn. Jij en je vriend zijn niet tevreden met elkaar. Jij in ieder geval niet met hem en dat is geen basis voor een stabiele relatie.
Ga eens met een therapeut praten. Praat die woede eens van je af met iemand anders dan je partner. Een derde kan heel verhelderend werken in dit soort gevallen. Gewoon eens een andere kijk op de zaak en niet in een kringetje rondpraten zoals jij en je vriend ongetwijfeld doen, want hoeveel jullie ook van elkaar houden, het eindigt steeds weer met woede, onvrede en verdriet. Dat ga je geen jaren volhouden.
Ga eerst zelf eens met iemand praten en daarna misschien eens therapie samen proberen? Woede verwerken, die in de loop van de jaren is opgebouwd, is een proces waar je niet altijd samen uitkomt. Zoek hulp en kijk of er een basis is voor geluk. Zo niet, kies dan voor een leven zonder elkaar want altijd maar boos, meid, daar is het leven veel te leuk en te kort voor.
Ga eens met een therapeut praten. Praat die woede eens van je af met iemand anders dan je partner. Een derde kan heel verhelderend werken in dit soort gevallen. Gewoon eens een andere kijk op de zaak en niet in een kringetje rondpraten zoals jij en je vriend ongetwijfeld doen, want hoeveel jullie ook van elkaar houden, het eindigt steeds weer met woede, onvrede en verdriet. Dat ga je geen jaren volhouden.
Ga eerst zelf eens met iemand praten en daarna misschien eens therapie samen proberen? Woede verwerken, die in de loop van de jaren is opgebouwd, is een proces waar je niet altijd samen uitkomt. Zoek hulp en kijk of er een basis is voor geluk. Zo niet, kies dan voor een leven zonder elkaar want altijd maar boos, meid, daar is het leven veel te leuk en te kort voor.
vrijdag 18 januari 2008 om 12:43
Ha koelkast,
wat een verwarrende rotsituatie!
Wat ik me vaak afvraag: gaat houden van en zo'n situatie als deze nog wel samen? Is dat niet een onmogelijke tegenstelling? Wat houdt het houden van dan nog in?
Is het de gewoonte, het zoveel gedeeld hebben met elkaar?
Mijn idee daarover, en je moet zelf maar kijken wat jouw eigen gedachten hierover zijn, is dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie voor de toekomst bieden. Oftewel, als je omwille van wat wás met hangen en wurgen nu blijft hangen aan wat nu feitelijk ís, terwijl dat een heel verschil is, verlies je een stuk realiteit en jezelf.
Wil jij nu in de situatie zoals ze is verder, en zie jij kans om het weer anders te krijgen?
succes
TD
wat een verwarrende rotsituatie!
Wat ik me vaak afvraag: gaat houden van en zo'n situatie als deze nog wel samen? Is dat niet een onmogelijke tegenstelling? Wat houdt het houden van dan nog in?
Is het de gewoonte, het zoveel gedeeld hebben met elkaar?
Mijn idee daarover, en je moet zelf maar kijken wat jouw eigen gedachten hierover zijn, is dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie voor de toekomst bieden. Oftewel, als je omwille van wat wás met hangen en wurgen nu blijft hangen aan wat nu feitelijk ís, terwijl dat een heel verschil is, verlies je een stuk realiteit en jezelf.
Wil jij nu in de situatie zoals ze is verder, en zie jij kans om het weer anders te krijgen?
succes
TD
vrijdag 18 januari 2008 om 12:50
Ik weet het gewoon even niet meer. ben altijd erg positief ingesteld, maar als je op een gegeven moment alles al een keer hebt geprobeerd, dan sta je met je rug tegen de muur. Momenteel heb ik het gevoel dat het beter is als we elkaar even niet meer zien, maar we kunnen elkaar zo moeilijk loslaten.
Ik denk wel dat er een kans is dat het goed gaat komen, maar dan moet ik eerst van die woede af. het is heel gek, maar je kunt wel (ondanks de tegenstrijdigheid) van iemand houden en kwaad zijn. Dat zijn nl twee heel andere emoties. Ik heb geen hekel aan hem, ik ben boos (dat vind ik toch wel wat anders!)
Ik denk wel dat er een kans is dat het goed gaat komen, maar dan moet ik eerst van die woede af. het is heel gek, maar je kunt wel (ondanks de tegenstrijdigheid) van iemand houden en kwaad zijn. Dat zijn nl twee heel andere emoties. Ik heb geen hekel aan hem, ik ben boos (dat vind ik toch wel wat anders!)
vrijdag 18 januari 2008 om 12:51
vrijdag 18 januari 2008 om 13:00
Ik snap ook niet dat je alsnog zegt dat je van hem houdt, ik zou op deze manier gillend gek worden, hoe lang sleept dit zich al voort.
Ik denk ook dat het eerder een gewenning is, het eng vinden er definitief een punt achter te zetten, dit is wel zo vertrouwd, op hem kun je van alles botvieren en toch spreken/zien jullie elkaar. Een nogal ongezonde situatie hoor vind ik.
Je zult erdoorheen moeten maar ik denk dat je veel gelukkiger bent als je dit definiet afkapt en dan ook geen enkel contact meer hebt. Voor iemand die psychisch iets heeft lijkt me dit ook geen goede situatie dus voor je vriend zal het dan ook een stuk rustiger worden. Ok, allebei een tijd verdriet maar dat gaat over en die rust lijkt me voor jullie allebei heel wat gezonder.
Ik denk ook dat het eerder een gewenning is, het eng vinden er definitief een punt achter te zetten, dit is wel zo vertrouwd, op hem kun je van alles botvieren en toch spreken/zien jullie elkaar. Een nogal ongezonde situatie hoor vind ik.
Je zult erdoorheen moeten maar ik denk dat je veel gelukkiger bent als je dit definiet afkapt en dan ook geen enkel contact meer hebt. Voor iemand die psychisch iets heeft lijkt me dit ook geen goede situatie dus voor je vriend zal het dan ook een stuk rustiger worden. Ok, allebei een tijd verdriet maar dat gaat over en die rust lijkt me voor jullie allebei heel wat gezonder.
vrijdag 18 januari 2008 om 13:14
Ik noem hier natuurlijk niet ineens alle aspecten van onze relatie, maar het is echt niet zo dat het altijd alleen maar ellende is geweest, al komt dat nu wel zo over (kan moeilijk alles opschrijven, heb je even 6 weken?)
Zoals ik al zei, zijn we altijd elkaars beste maatje geweest en deelden alles met elkaar. Ik hou nog van hem en hij van mij, en diep van binnen weten we allebei dat we veel karaktertrekjes hebben die een ander wellicht raar zou vinden, maar wij van elkaar juist leuk. Daarom is hij het nog steeds voor mij, en niet een ander. Niet vanwege de gewenning.Ik kan het niet anders uitleggen. We willen elkaar in elk geval niet laten gaan.
Hij is bezig met zijn gezondheid, dus de psychische klachten zullen minder worden. Hij is daar wat positiever in geworden de afgelopen tijd. Ik daarentegen ben juist minder positief geworden, omdat het allemaal al zo lang duurt. Dat is zo jammer!
Als ik rationeel nadenk dan weet ik best wat ik kan doen, maar die woede die ik heb....toch maar es in therapie, dat lijkt mij beter.
Zoals ik al zei, zijn we altijd elkaars beste maatje geweest en deelden alles met elkaar. Ik hou nog van hem en hij van mij, en diep van binnen weten we allebei dat we veel karaktertrekjes hebben die een ander wellicht raar zou vinden, maar wij van elkaar juist leuk. Daarom is hij het nog steeds voor mij, en niet een ander. Niet vanwege de gewenning.Ik kan het niet anders uitleggen. We willen elkaar in elk geval niet laten gaan.
Hij is bezig met zijn gezondheid, dus de psychische klachten zullen minder worden. Hij is daar wat positiever in geworden de afgelopen tijd. Ik daarentegen ben juist minder positief geworden, omdat het allemaal al zo lang duurt. Dat is zo jammer!
Als ik rationeel nadenk dan weet ik best wat ik kan doen, maar die woede die ik heb....toch maar es in therapie, dat lijkt mij beter.
vrijdag 18 januari 2008 om 13:18
Óf je bagatelliseert je woede hiermee (het is allemaal best in orde, niets aan de hand, maar ik ben gewoon zelf een onredelijk mens) uit angst voor de consequenties maar vergeet dat die woede een teken is,
of je hebt wellicht een probleem om je emoties onder controle te houden.
Als de situatie zich in meer gevallen voordoet dan alleen in relatie met je vriend, denk ik het laatste. Ga dan inderdaad in therapie.
In het eerste geval denk ik dat je voor jezelf heel goed op een rij moet zetten hoe jij je levensgeluk wilt beleven.
of je hebt wellicht een probleem om je emoties onder controle te houden.
Als de situatie zich in meer gevallen voordoet dan alleen in relatie met je vriend, denk ik het laatste. Ga dan inderdaad in therapie.
In het eerste geval denk ik dat je voor jezelf heel goed op een rij moet zetten hoe jij je levensgeluk wilt beleven.
vrijdag 18 januari 2008 om 13:23
Koelkast, natuurlijk weet je het niet meer. Je zit in een vicieuze cirkel met je relatie. Die moet doorbroken worden, als dat nog kan. Ik snap best dat je er veel voor wil doen om je relatie te redden. Ik raad je wel aan voor jezelf een grens te trekken want met alles wat je er aan wil doen moet er ook wel iets veranderen, ten positieve.
Hou jezelf dus wel voor dat je niet oneindig doorgaat met het redden van dingen die misschien wel helemaal niet meer te redden zijn. Wees daarin nuchter en eerlijk tegen jezelf, hoe moeilijk dat ook is.
Hou jezelf dus wel voor dat je niet oneindig doorgaat met het redden van dingen die misschien wel helemaal niet meer te redden zijn. Wees daarin nuchter en eerlijk tegen jezelf, hoe moeilijk dat ook is.
vrijdag 18 januari 2008 om 13:33
quote:Tia Dalma schreef op 18 januari 2008 @ 13:18:
Óf je bagatelliseert je woede hiermee (het is allemaal best in orde, niets aan de hand, maar ik ben gewoon zelf een onredelijk mens) uit angst voor de consequenties maar vergeet dat die woede een teken is,
of je hebt wellicht een probleem om je emoties onder controle te houden.
Als de situatie zich in meer gevallen voordoet dan alleen in relatie met je vriend, denk ik het laatste. Ga dan inderdaad in therapie.
In het eerste geval denk ik dat je voor jezelf heel goed op een rij moet zetten hoe jij je levensgeluk wilt beleven.ik heb deze woede alleen bij/jegens hem. Ik heb er in andere gevallen geen last van.
Óf je bagatelliseert je woede hiermee (het is allemaal best in orde, niets aan de hand, maar ik ben gewoon zelf een onredelijk mens) uit angst voor de consequenties maar vergeet dat die woede een teken is,
of je hebt wellicht een probleem om je emoties onder controle te houden.
Als de situatie zich in meer gevallen voordoet dan alleen in relatie met je vriend, denk ik het laatste. Ga dan inderdaad in therapie.
In het eerste geval denk ik dat je voor jezelf heel goed op een rij moet zetten hoe jij je levensgeluk wilt beleven.ik heb deze woede alleen bij/jegens hem. Ik heb er in andere gevallen geen last van.
vrijdag 18 januari 2008 om 13:35
quote:eleonora schreef op 18 januari 2008 @ 13:23:
Koelkast, natuurlijk weet je het niet meer. Je zit in een vicieuze cirkel met je relatie. Die moet doorbroken worden, als dat nog kan. Ik snap best dat je er veel voor wil doen om je relatie te redden. Ik raad je wel aan voor jezelf een grens te trekken want met alles wat je er aan wil doen moet er ook wel iets veranderen, ten positieve.
Hou jezelf dus wel voor dat je niet oneindig doorgaat met het redden van dingen die misschien wel helemaal niet meer te redden zijn. Wees daarin nuchter en eerlijk tegen jezelf, hoe moeilijk dat ook is.Ik heb altijd alles voor onze relatie gedaan, zo ben ik gewoon. Maar je hebt gelijk, misschien is het wel niet meer te redden. Ik heb wel heel sterk het gevoel dat deze woede een teken is, heel gek. Een teken van tot hier en niet verder.
Koelkast, natuurlijk weet je het niet meer. Je zit in een vicieuze cirkel met je relatie. Die moet doorbroken worden, als dat nog kan. Ik snap best dat je er veel voor wil doen om je relatie te redden. Ik raad je wel aan voor jezelf een grens te trekken want met alles wat je er aan wil doen moet er ook wel iets veranderen, ten positieve.
Hou jezelf dus wel voor dat je niet oneindig doorgaat met het redden van dingen die misschien wel helemaal niet meer te redden zijn. Wees daarin nuchter en eerlijk tegen jezelf, hoe moeilijk dat ook is.Ik heb altijd alles voor onze relatie gedaan, zo ben ik gewoon. Maar je hebt gelijk, misschien is het wel niet meer te redden. Ik heb wel heel sterk het gevoel dat deze woede een teken is, heel gek. Een teken van tot hier en niet verder.
vrijdag 18 januari 2008 om 13:46
ja het helpt wel, het van me afschrijven!
dat was ook eigenlijk wel de reden van mijn topic.
Bedankt!!
Fijn dat ik dat hier kan, alhoewel het moeilijk is om het op een manier op te schrijven dat het te begrijpen is. Ik wil natuurlijk ook niet te veel in detail treden, ivm herkenning. Dat geldt denk ik wel voor de meesten hier.
er zijn bepaalde details die de boel wel zouden verduidelijken maar ik durf het niet goed aan die hier op te schrijven.
er zitten hier wel een hoop mensen met mensenkennis, sommige dingen die jullie zeggen slaan de spijker op zijn kop (ondanks dat jullie niet alles weten).
dat was ook eigenlijk wel de reden van mijn topic.
Bedankt!!
Fijn dat ik dat hier kan, alhoewel het moeilijk is om het op een manier op te schrijven dat het te begrijpen is. Ik wil natuurlijk ook niet te veel in detail treden, ivm herkenning. Dat geldt denk ik wel voor de meesten hier.
er zijn bepaalde details die de boel wel zouden verduidelijken maar ik durf het niet goed aan die hier op te schrijven.
er zitten hier wel een hoop mensen met mensenkennis, sommige dingen die jullie zeggen slaan de spijker op zijn kop (ondanks dat jullie niet alles weten).
vrijdag 18 januari 2008 om 14:39
Ik sluit me aan bij wat al veel andere posters schrijven.
Maar..............
Er ontbreken nogal wat dingen in je verhaal. Je schrijft dat hij je maatje is, dat er best wel dingen zijn die anderen niet leuk vinden, maar jij juist wel etc.
Over de ellende kan je wel 6 weken blijven schrijven, alleen waar is de liefde, het echte houden van?
Als iemand je maatje is, dan kun je wel eens boos zijn op hem of haar, maar dat gaat snel weer over. Je spreekt zelfs over woede en hij hoeft maar iets te doen en de woede komt weer boven. Stemt niet echt overeen met iemand waarvan je houdt.
Woede is iets wat men normaliter zelden is. Jij zegt dit alleen te hebben bij hem en niet bij anderen. Hoe lang ben je eigenlijk al 'woedend' op hem?
Het komt op mij over alsof je zwaar geirriteerd bent over hem, een totaal overspannen houding hebt over hem. Dat is toch iets om over na te denken, omdat het geheel niet past om dit langdurig in een liefdesrelatie te hebben.
Oh ja, en stop eens met redden van hem. Je zegt dat je al zo ontzettend veel gedaan hebt voor hem, misschien is het eens tijd dat hij dit bijltje zelf eens op gaat pakken. Mogelijk ligt daar een kern van jouw irritatie. Je kunt hem wel helpen, maar niet redden. Mogelijk ben je emotioneel richting hem totaal uitgeput hierdoor.
Afstand nemen en houden zou het beste zijn wat je nu zou kunnen doen.
Maar..............
Er ontbreken nogal wat dingen in je verhaal. Je schrijft dat hij je maatje is, dat er best wel dingen zijn die anderen niet leuk vinden, maar jij juist wel etc.
Over de ellende kan je wel 6 weken blijven schrijven, alleen waar is de liefde, het echte houden van?
Als iemand je maatje is, dan kun je wel eens boos zijn op hem of haar, maar dat gaat snel weer over. Je spreekt zelfs over woede en hij hoeft maar iets te doen en de woede komt weer boven. Stemt niet echt overeen met iemand waarvan je houdt.
Woede is iets wat men normaliter zelden is. Jij zegt dit alleen te hebben bij hem en niet bij anderen. Hoe lang ben je eigenlijk al 'woedend' op hem?
Het komt op mij over alsof je zwaar geirriteerd bent over hem, een totaal overspannen houding hebt over hem. Dat is toch iets om over na te denken, omdat het geheel niet past om dit langdurig in een liefdesrelatie te hebben.
Oh ja, en stop eens met redden van hem. Je zegt dat je al zo ontzettend veel gedaan hebt voor hem, misschien is het eens tijd dat hij dit bijltje zelf eens op gaat pakken. Mogelijk ligt daar een kern van jouw irritatie. Je kunt hem wel helpen, maar niet redden. Mogelijk ben je emotioneel richting hem totaal uitgeput hierdoor.
Afstand nemen en houden zou het beste zijn wat je nu zou kunnen doen.
vrijdag 18 januari 2008 om 14:49
quote:eleonora schreef op 18 januari 2008 @ 12:41:
Je kunt onmogelijk de hele tijd woedend op iemand zijn en tegelijkertijd veel van iemand houden.
Hallo koelkast, ik denk inderdaad dat je zinnige reacties hebt gekregen en dat een gesprek met een therapeut je kan helpen.
Wel even reagerend op Leo hierboven: Haat en liefde liggen dicht bij elkaar. Het tegenovergestelde van liefde (én van haat) is onverschilligheid. Zolang je niet onverschillig bent is er nog wat te redden....
Je kunt onmogelijk de hele tijd woedend op iemand zijn en tegelijkertijd veel van iemand houden.
Hallo koelkast, ik denk inderdaad dat je zinnige reacties hebt gekregen en dat een gesprek met een therapeut je kan helpen.
Wel even reagerend op Leo hierboven: Haat en liefde liggen dicht bij elkaar. Het tegenovergestelde van liefde (én van haat) is onverschilligheid. Zolang je niet onverschillig bent is er nog wat te redden....
vrijdag 18 januari 2008 om 15:03
Als jullie werkelijk zoveel van elkaar houden enz. is het ws slim om nu samen als volwassen mensen het verstandige besluit te nemen om een half jaar of een jaar uit elkaar te gaan.
In die tussentijd kan hij aan zn psychische problemen werken zonder dat er voortdurend relatieproblemen e.d. doorheen walsen.
Jij kunt ondertussen ook in therapie gaan om eens uit te vissen wat deze relatie met je gedaan heeft, waar je woedeaanvallen vandaan komen en hoe je ze kunt beheersen.
Na deze periode komen jullie weer als stabiele(re) personen bij elkaar en kun je je relatie een nieuwe betere start geven. Als je dan ook nog even samen in therapie gaat om te voorkomen dat je meteen weer terugschiet in de relatie zoals die nu is, lijkt me succes verzekerd.
Het lijkt mij een klein offer voor een lange gezonde relatie in de toekomst.
Sterkte
In die tussentijd kan hij aan zn psychische problemen werken zonder dat er voortdurend relatieproblemen e.d. doorheen walsen.
Jij kunt ondertussen ook in therapie gaan om eens uit te vissen wat deze relatie met je gedaan heeft, waar je woedeaanvallen vandaan komen en hoe je ze kunt beheersen.
Na deze periode komen jullie weer als stabiele(re) personen bij elkaar en kun je je relatie een nieuwe betere start geven. Als je dan ook nog even samen in therapie gaat om te voorkomen dat je meteen weer terugschiet in de relatie zoals die nu is, lijkt me succes verzekerd.
Het lijkt mij een klein offer voor een lange gezonde relatie in de toekomst.
Sterkte
vrijdag 18 januari 2008 om 15:14
Ik denk dat dat inderdaad zoiezo het beste is, dat even uit elkaar gaan. Ik merk dat het heel moeilijk is om liefde te kunnen geven als je zelf ook niet lekker in je vel zit.
We zitten elkaar denk ik in de weg. hij is al heel erg lang met zijn gezondheid bezig, maar doordat mij dat ontzettend opbreekt, kan ik hem niet meer de steun geven die hij nodig heeft.
Weet je, het klinkt heel egoistisch wat ik nu zeg, maar eigenlijk heb ik nu juist ook wel heel veel behoefte aan liefde, aandacht, iemand die voor mij zorgt. Er voor mij is, zonder allerlei rare psychische dingen en problemen....Bij ons is het altijd zo, dat het om hém draait, en dat breekt met ook op. Alsof ik niet meetel, zo voelt het een beetje. En dat mis ik zo en daarom word ik ook zo kwaad. Ik wil begrepen worden....
We zitten elkaar denk ik in de weg. hij is al heel erg lang met zijn gezondheid bezig, maar doordat mij dat ontzettend opbreekt, kan ik hem niet meer de steun geven die hij nodig heeft.
Weet je, het klinkt heel egoistisch wat ik nu zeg, maar eigenlijk heb ik nu juist ook wel heel veel behoefte aan liefde, aandacht, iemand die voor mij zorgt. Er voor mij is, zonder allerlei rare psychische dingen en problemen....Bij ons is het altijd zo, dat het om hém draait, en dat breekt met ook op. Alsof ik niet meetel, zo voelt het een beetje. En dat mis ik zo en daarom word ik ook zo kwaad. Ik wil begrepen worden....
vrijdag 18 januari 2008 om 16:20
Ik herken het van mijn vorige relatie. Toen was ik ook snel woedend op het laatst. Voor mij een duidelijk teken dat het echt niet goed zat en dat ik me liep op te vreten. Achteraf terugkijkend realiseerde ik me een paar dingen.
Dat ik heel lang het gevoel had dat ik de relatie alleen moest dragen. Dat ik maar door bleef vechten tot ik er helemaal doorheen zat. Dat ik ver over mijn grenzen was heengegaan om de relatie maar te laten werken.
Het was heel belangrijk om te beseffen dat ik dit zelf had gedaan. Niemand had me gedwongen, niemand had me dit aangedaan. Alleen ikzelf. Ik moest er de verantwoordelijkheid voor nemen zodat ik kon beseffen dat dat betekende dat ik wel degelijk controle had over de situatie ipv elke keer het gevoel te hebben dat ik nergens grip op leek te hebben. Die machteloosheid gecombineerd met het zinloze van al dat geworstel maakte me zo boos. Dat er over mijn grenzen was gegaan (let wel, dat had ik zelf gedaan) maakte me woedend.
De oplossing voor mij bleek loslaten. Niet alleen zozeer de relatie en mijn partner maar echt de essentie van loslaten. Telkens wanneer ik nu merk dat dingen me energie kosten en ik het gevoel krijg dat ik over mijn grenzen ga, laat ik los. Als het belangrijk is komt het terug. Zo niet, dan deed het er blijkbaar niet genoeg toe. Ik leef nu mijn eigen leven en laat de verantwoordelijkheid van anderen voor hun leven bij hen. Scheelt een hoop energie en frustratie.
Misschien heb je er wat aan. Iig heel veel kracht en wijsheid gewenst, durf heel eerlijk te kijken naar wat jij nu nodig hebt en wat je gelukkig maakt. Een ander kan je een hoop geluk geven maar uiteindelijk weet jij alleen precies wat je nodig hebt en kun je je wensen het best zelf vervullen.
Dat ik heel lang het gevoel had dat ik de relatie alleen moest dragen. Dat ik maar door bleef vechten tot ik er helemaal doorheen zat. Dat ik ver over mijn grenzen was heengegaan om de relatie maar te laten werken.
Het was heel belangrijk om te beseffen dat ik dit zelf had gedaan. Niemand had me gedwongen, niemand had me dit aangedaan. Alleen ikzelf. Ik moest er de verantwoordelijkheid voor nemen zodat ik kon beseffen dat dat betekende dat ik wel degelijk controle had over de situatie ipv elke keer het gevoel te hebben dat ik nergens grip op leek te hebben. Die machteloosheid gecombineerd met het zinloze van al dat geworstel maakte me zo boos. Dat er over mijn grenzen was gegaan (let wel, dat had ik zelf gedaan) maakte me woedend.
De oplossing voor mij bleek loslaten. Niet alleen zozeer de relatie en mijn partner maar echt de essentie van loslaten. Telkens wanneer ik nu merk dat dingen me energie kosten en ik het gevoel krijg dat ik over mijn grenzen ga, laat ik los. Als het belangrijk is komt het terug. Zo niet, dan deed het er blijkbaar niet genoeg toe. Ik leef nu mijn eigen leven en laat de verantwoordelijkheid van anderen voor hun leven bij hen. Scheelt een hoop energie en frustratie.
Misschien heb je er wat aan. Iig heel veel kracht en wijsheid gewenst, durf heel eerlijk te kijken naar wat jij nu nodig hebt en wat je gelukkig maakt. Een ander kan je een hoop geluk geven maar uiteindelijk weet jij alleen precies wat je nodig hebt en kun je je wensen het best zelf vervullen.
vrijdag 18 januari 2008 om 16:50
quote:Feliciaatje schreef op 18 januari 2008 @ 16:20:
Ik herken het van mijn vorige relatie. Toen was ik ook snel woedend op het laatst. Voor mij een duidelijk teken dat het echt niet goed zat en dat ik me liep op te vreten. Achteraf terugkijkend realiseerde ik me een paar dingen.
Dat ik heel lang het gevoel had dat ik de relatie alleen moest dragen. Dat ik maar door bleef vechten tot ik er helemaal doorheen zat. Dat ik ver over mijn grenzen was heengegaan om de relatie maar te laten werken.
Het was heel belangrijk om te beseffen dat ik dit zelf had gedaan. Niemand had me gedwongen, niemand had me dit aangedaan. Alleen ikzelf. Ik moest er de verantwoordelijkheid voor nemen zodat ik kon beseffen dat dat betekende dat ik wel degelijk controle had over de situatie ipv elke keer het gevoel te hebben dat ik nergens grip op leek te hebben. Die machteloosheid gecombineerd met het zinloze van al dat geworstel maakte me zo boos. Dat er over mijn grenzen was gegaan (let wel, dat had ik zelf gedaan) maakte me woedend.
De oplossing voor mij bleek loslaten. Niet alleen zozeer de relatie en mijn partner maar echt de essentie van loslaten. Telkens wanneer ik nu merk dat dingen me energie kosten en ik het gevoel krijg dat ik over mijn grenzen ga, laat ik los. Als het belangrijk is komt het terug. Zo niet, dan deed het er blijkbaar niet genoeg toe. Ik leef nu mijn eigen leven en laat de verantwoordelijkheid van anderen voor hun leven bij hen. Scheelt een hoop energie en frustratie.
Misschien heb je er wat aan. Iig heel veel kracht en wijsheid gewenst, durf heel eerlijk te kijken naar wat jij nu nodig hebt en wat je gelukkig maakt. Een ander kan je een hoop geluk geven maar uiteindelijk weet jij alleen precies wat je nodig hebt en kun je je wensen het best zelf vervullen.
Heb ik zeker wat aan. Ik ben ook al heel vaak over mijn eigen grenzen heengegaan. En dat van die machteloosheid wat jij beschrijft is ook heel herkenbaar! Het idee dat je totaal geen controle hebt, en hij dingen doet die jij helemaal niet wil, maar je kunt er niks aan doen. Eigenlijk jouw hele stukje van a tot z.
Hoe lang duurde het voordat je het kon, dat loslaten (ik heb het hier over al het verdriet, de woede en pijn...)?
Ik hoop dat ik daar ook snel de kracht voor heb.
Ik herken het van mijn vorige relatie. Toen was ik ook snel woedend op het laatst. Voor mij een duidelijk teken dat het echt niet goed zat en dat ik me liep op te vreten. Achteraf terugkijkend realiseerde ik me een paar dingen.
Dat ik heel lang het gevoel had dat ik de relatie alleen moest dragen. Dat ik maar door bleef vechten tot ik er helemaal doorheen zat. Dat ik ver over mijn grenzen was heengegaan om de relatie maar te laten werken.
Het was heel belangrijk om te beseffen dat ik dit zelf had gedaan. Niemand had me gedwongen, niemand had me dit aangedaan. Alleen ikzelf. Ik moest er de verantwoordelijkheid voor nemen zodat ik kon beseffen dat dat betekende dat ik wel degelijk controle had over de situatie ipv elke keer het gevoel te hebben dat ik nergens grip op leek te hebben. Die machteloosheid gecombineerd met het zinloze van al dat geworstel maakte me zo boos. Dat er over mijn grenzen was gegaan (let wel, dat had ik zelf gedaan) maakte me woedend.
De oplossing voor mij bleek loslaten. Niet alleen zozeer de relatie en mijn partner maar echt de essentie van loslaten. Telkens wanneer ik nu merk dat dingen me energie kosten en ik het gevoel krijg dat ik over mijn grenzen ga, laat ik los. Als het belangrijk is komt het terug. Zo niet, dan deed het er blijkbaar niet genoeg toe. Ik leef nu mijn eigen leven en laat de verantwoordelijkheid van anderen voor hun leven bij hen. Scheelt een hoop energie en frustratie.
Misschien heb je er wat aan. Iig heel veel kracht en wijsheid gewenst, durf heel eerlijk te kijken naar wat jij nu nodig hebt en wat je gelukkig maakt. Een ander kan je een hoop geluk geven maar uiteindelijk weet jij alleen precies wat je nodig hebt en kun je je wensen het best zelf vervullen.
Heb ik zeker wat aan. Ik ben ook al heel vaak over mijn eigen grenzen heengegaan. En dat van die machteloosheid wat jij beschrijft is ook heel herkenbaar! Het idee dat je totaal geen controle hebt, en hij dingen doet die jij helemaal niet wil, maar je kunt er niks aan doen. Eigenlijk jouw hele stukje van a tot z.
Hoe lang duurde het voordat je het kon, dat loslaten (ik heb het hier over al het verdriet, de woede en pijn...)?
Ik hoop dat ik daar ook snel de kracht voor heb.
vrijdag 18 januari 2008 om 17:03
quote:kwikzilver schreef op 18 januari 2008 @ 14:49:
[...]
Wel even reagerend op Leo hierboven: Haat en liefde liggen dicht bij elkaar. Het tegenovergestelde van liefde (én van haat) is onverschilligheid. Zolang je niet onverschillig bent is er nog wat te redden....
Haat en liefde liggen dicht bij elkaar inderdaad maar boos blíjven is geen leven hoor. Dat je een keer boos bent, soit, kan gebeuren. Dat je eens héél erg boos bent kan ook gebeuren maar boos zijn en blijven en steeds weer worden, dat is niet wat men bedoelt met liefde en haar liggen dicht bij elkaar in de liefde, mijns inziens. Dat zou doodvermoeiend zijn als je echt in een relatie zit met iemand.
Het is een prachtig gezegde maar uiteindelijk werkt haat natuurlijk niet als je geliefden bent.
[...]
Wel even reagerend op Leo hierboven: Haat en liefde liggen dicht bij elkaar. Het tegenovergestelde van liefde (én van haat) is onverschilligheid. Zolang je niet onverschillig bent is er nog wat te redden....
Haat en liefde liggen dicht bij elkaar inderdaad maar boos blíjven is geen leven hoor. Dat je een keer boos bent, soit, kan gebeuren. Dat je eens héél erg boos bent kan ook gebeuren maar boos zijn en blijven en steeds weer worden, dat is niet wat men bedoelt met liefde en haar liggen dicht bij elkaar in de liefde, mijns inziens. Dat zou doodvermoeiend zijn als je echt in een relatie zit met iemand.
Het is een prachtig gezegde maar uiteindelijk werkt haat natuurlijk niet als je geliefden bent.
vrijdag 18 januari 2008 om 17:14
De fout die ik bij hem maakte was dat ik het veel te laat deed, toen ik al zo vol verdriet en frustratie zat dat ik alleen nog maar geirriteerd kon raken van zelfs zijn aanwezigheid (arme jongen ). Het is toen uitgegaan en achteraf weet en voel ik nog steeds dat dat ook het beste was.
Bij mijn man een tijd terug toen het niet lekker liep, merkte ik dat ik weer depressief begon te worden en dat ik heel soms weer die woede ervoer. Toen wist ik: nu gelijk loslaten! En dat was idd de beste keuze, op die manier kon ik stoppen met vechten en gewoon eens kijken wat er nu van zijn kant aan initiatief zou komen om samen de relatie te verbeteren. Ipv dat ik weer door zou modderen tot het irritatiepunt, ik heb het idee dat wanneer je je eenmaal ontzettend ergert aan die ander, dat moeilijk nog terug te draaien is. Maar dat kan ik helemaal mis hebben.
Het is dus echt een proces geweest en door de herhaling merkte ik dat ik dat loslaten steeds beter ging beheersen en begrijpen. Het is geen onverschilligheid, voor mij is het juist liefde omdat ik mijn verwachtingen loslaat en de ander dus vrij laat om zelf zijn keuzes te maken. Ik wil mijzelf niet hoeven opofferen voor een relatie en ik wil een ander daartoe ook niet (onbedoeld natuurlijk maar toch) dwingen om maar aan mijn wensen te voldoen.
Het is niet altijd even makkelijk, om allebei heel eerlijk naar jezelf, de relatie en elkaar te kunnen kijken en te zeggen: dit is een situatie die daadwerkelijk iets toevoegt in mijn leven, of niet. En daaruit de conclusies te trekken die nodig zijn. Liefde voor jezelf, respect voor jezelf zijn belangrijk hierin. Daardoor leer je vanzelf jezelf beter te beschermen en je op tijd terug te trekken wanneer dat nodig is. Dat was iets wat ik heel nodig moest leren, door gebrek aan liefde voor mijzelf respecteerde ik mijn grenzen niet.
Bij mijn man een tijd terug toen het niet lekker liep, merkte ik dat ik weer depressief begon te worden en dat ik heel soms weer die woede ervoer. Toen wist ik: nu gelijk loslaten! En dat was idd de beste keuze, op die manier kon ik stoppen met vechten en gewoon eens kijken wat er nu van zijn kant aan initiatief zou komen om samen de relatie te verbeteren. Ipv dat ik weer door zou modderen tot het irritatiepunt, ik heb het idee dat wanneer je je eenmaal ontzettend ergert aan die ander, dat moeilijk nog terug te draaien is. Maar dat kan ik helemaal mis hebben.
Het is dus echt een proces geweest en door de herhaling merkte ik dat ik dat loslaten steeds beter ging beheersen en begrijpen. Het is geen onverschilligheid, voor mij is het juist liefde omdat ik mijn verwachtingen loslaat en de ander dus vrij laat om zelf zijn keuzes te maken. Ik wil mijzelf niet hoeven opofferen voor een relatie en ik wil een ander daartoe ook niet (onbedoeld natuurlijk maar toch) dwingen om maar aan mijn wensen te voldoen.
Het is niet altijd even makkelijk, om allebei heel eerlijk naar jezelf, de relatie en elkaar te kunnen kijken en te zeggen: dit is een situatie die daadwerkelijk iets toevoegt in mijn leven, of niet. En daaruit de conclusies te trekken die nodig zijn. Liefde voor jezelf, respect voor jezelf zijn belangrijk hierin. Daardoor leer je vanzelf jezelf beter te beschermen en je op tijd terug te trekken wanneer dat nodig is. Dat was iets wat ik heel nodig moest leren, door gebrek aan liefde voor mijzelf respecteerde ik mijn grenzen niet.
