Relaties
alle pijlers
Zeggen dat ik moeder voorlopig niet wil zien
vrijdag 9 juni 2023 om 20:05
Mijn moeder woont al een aantal jaar in het buitenland. Vorig jaar overleed haar man daar, ik heb destijds een topic geopend:
relaties/mijn-moeder-mishandelt-mijn-st ... 4#33813347
Een aantal maanden geleden was ik bij haar op bezoek, vooral in het licht van dit overlijden. Ondanks dat ze bizar en zonder enige empathie met de dood en ziekte van hem omging, vond ik het niet meer dan logisch om steun te betuigen. Door gedoe met geannuleerde vluchten, werd het een aantal maanden later dan gepland. Op zich mooi: eerst had ze vrienden langs, dan ons, en met kerst haar beste vriendin.
Maar het was vreselijk. Mijn moeder had het de volle 2 dagen dat we daar waren, over een man die ze nog nooit had ontmoet. Ze stelde mij 1 vraag, die met het onderwerp van gesprek te maken had, en mijn vriend 2: ook een vraag over haar onderwerp, en wat ie ook weer gestudeerd had 'want haar vriendinnen vroegen daarnaar'.
Mijn vriend werd ziek op de tweede dag. Dit werd hem zeer kwalijk genomen. Tot 3x toe herhaalde ze dat ik voortaan toch echt alleen moet komen. Hoe het met hem ging en wat ie nou had (griep), vroeg ze niet. Er waren nog wat voorvallen, maar in de OP hou ik het even hierbij.
Het is me allemaal ontzettend in het verkeerde keelgat geschoten. Ik wil de komende jaren niet naar haar toe. Ik wil mijn vrije tijd niet zo besteden. En vooral: ik wil haar in ieder geval voorlopig niet zien. Echt een jaar of 5 niet. En misschien wel nooit meer, maar dat weet ik nog niet zeker.
Mijn vraag aan jullie: hoe heb jij een ouder laten weten er geen zin meer in te hebben? Dat je zo boos bent dat het zo ver is gekomen? Hoe heb je het contact verminderd of verbroken?
Gaf je uitleg? Gaf je voorbeelden? Deed je het per mail of post, per telefoon of persoonlijk? Of wat zou je me aanraden om te doen in deze situatie?
Ik weet dat ik niet langer meer kan doen alsof er niets aan de hand is. We bellen nog af en toe, maar ik vertel dan niks en vraag weinig. Vandaag werd duidelijk dat ze dat merkt. Er moet dus iets gebeuren, maar ik vind dit een heel pijnlijke en moeilijke stap.
Dit is zowel veel als weinig info, dat weet ik. Ik verduidelijk graag hoe het zo gekomen is. Ik ben vooral erg verdrietig en weet niet goed wat ik moet doen.
relaties/mijn-moeder-mishandelt-mijn-st ... 4#33813347
Een aantal maanden geleden was ik bij haar op bezoek, vooral in het licht van dit overlijden. Ondanks dat ze bizar en zonder enige empathie met de dood en ziekte van hem omging, vond ik het niet meer dan logisch om steun te betuigen. Door gedoe met geannuleerde vluchten, werd het een aantal maanden later dan gepland. Op zich mooi: eerst had ze vrienden langs, dan ons, en met kerst haar beste vriendin.
Maar het was vreselijk. Mijn moeder had het de volle 2 dagen dat we daar waren, over een man die ze nog nooit had ontmoet. Ze stelde mij 1 vraag, die met het onderwerp van gesprek te maken had, en mijn vriend 2: ook een vraag over haar onderwerp, en wat ie ook weer gestudeerd had 'want haar vriendinnen vroegen daarnaar'.
Mijn vriend werd ziek op de tweede dag. Dit werd hem zeer kwalijk genomen. Tot 3x toe herhaalde ze dat ik voortaan toch echt alleen moet komen. Hoe het met hem ging en wat ie nou had (griep), vroeg ze niet. Er waren nog wat voorvallen, maar in de OP hou ik het even hierbij.
Het is me allemaal ontzettend in het verkeerde keelgat geschoten. Ik wil de komende jaren niet naar haar toe. Ik wil mijn vrije tijd niet zo besteden. En vooral: ik wil haar in ieder geval voorlopig niet zien. Echt een jaar of 5 niet. En misschien wel nooit meer, maar dat weet ik nog niet zeker.
Mijn vraag aan jullie: hoe heb jij een ouder laten weten er geen zin meer in te hebben? Dat je zo boos bent dat het zo ver is gekomen? Hoe heb je het contact verminderd of verbroken?
Gaf je uitleg? Gaf je voorbeelden? Deed je het per mail of post, per telefoon of persoonlijk? Of wat zou je me aanraden om te doen in deze situatie?
Ik weet dat ik niet langer meer kan doen alsof er niets aan de hand is. We bellen nog af en toe, maar ik vertel dan niks en vraag weinig. Vandaag werd duidelijk dat ze dat merkt. Er moet dus iets gebeuren, maar ik vind dit een heel pijnlijke en moeilijke stap.
Dit is zowel veel als weinig info, dat weet ik. Ik verduidelijk graag hoe het zo gekomen is. Ik ben vooral erg verdrietig en weet niet goed wat ik moet doen.
zaterdag 10 juni 2023 om 23:03
Ik snap je wel hoor. Ik was hetzelfde binnen ons gezin en ik heb zelf ook heel lang gedacht dat het aan mij lag. Het heeft mij 20 jaar ongelukkig zijn, depressie en therapie gekost, totdat ik tot dit inzicht kwam. Ik bedoel het ook niet aanvallend ofzo, maar echt als ondersteuning.
zaterdag 10 juni 2023 om 23:06
Wat een moeilijke situatie voor je TO en ook anderen die een reactie hebben geschreven. Met veel herkenning heb ik dit topic gelezen en daarom besloten een account aan te maken om ook te reageren. Omdat ik eigenlijk met niemand hierover praat en ergens wel denk dat er een bepaalde rouw in me broeit. Misschien kan je iets halen uit mijn ervaring, TO.
Een jaar geleden heb ik het contact met mijn moeder een soort van verbroken. Aangegeven dat ik het niet meer kon en rust nodig had. Hier is natuurlijk een hoop aan vooraf gegaan. De psychische ziekte van mijn moeder en de gevolgen daarvan op mijn (dagelijks) leven trok ik niet meer. Ik trok dat al jaren niet meer, maar ik durfde nooit eerder de stap werkelijk te zetten een einde te maken aan deze relatie. Ik heb in de afgelopen 5 jaar zelf 2 kinderen gekregen en dat heeft er weet ik wel zeker voor gezorgd dat ik nu dit punt heb bereikt. Het zelf krijgen van kinderen zette de situatie met mijn moeder in een ander perspectief. Naast dat het al jarenlang een zware situatie is om een moeder te hebben met zware psychische stoornissen, kon ik het gewoon niet meer begrijpen hoe ze met mij en mijn gevoelens omgaat. Ik heb haar een kaart gestuurd en daarin aangegeven dat ik haar alles goeds wens, maar dat ik na een hele ellendige jeugd en alle jaren daarna, nu op het punt ben dat ik naar niets meer verlang dan naar rust. Zodat ik gelukkig kan zijn met mijn eigen gezin.
Uiteraard begrijpt ze dit niet. Af en toe bereikt mij nog een bericht van haar waarin ze dingen zegt dat ik geen duidelijke reden heb gegeven, dat ze het niet begrijpt, wat ze nou zo verkeerd heeft gedaan, zo erg kan het toch niet zijn allemaal, ik ontneem haar haar oma recht en ik doe haar iets verschrikkelijks aan wat ze niet heeft verdiend. Ik heb haar daarop nog een keer laten weten dat het geen zin heeft om haar uit te leggen waar het mis is gegaan, want ze zal het niet begrijpen. Haar waarheid is altijd de waarheid, dat is altijd zo geweest. Ik heb er de kracht niet eens meer voor. Ik kan me zeker voorstellen dat dit voor haar niet bevredigend is. Vanuit haar perspectief snap ik dat. Alleen dit is precies waar ik mee gestopt ben: schikken naar haar perspectief en haar waarheid.
Spijt heb ik niet. Verdriet wel. Ik had het zeker liever anders gezien. Ik had altijd al gewenst een moeder die voor mij kon zorgen ipv andersom. Een moeder die als een moeder zou voelen. Maar het is niet zo, het is nooit zo geweest en ik kan de schijn niet meer ophouden. Deze keuze heeft me veel rust gegeven. En ik zie het wel of er ooit toch weer (oppervlakkig) contact zal zijn.
De laatste vraag die ik las over dat anderen het niet begrijpen. Ik heb dat nog niet echt meegemaakt, maar ik kan me wel indenken dat anderen dit niet begrijpen. Om te voorkomen dat iemand hier zijn/haar mening over gaat geven zonder te weten wat ik nu echt heb meegemaakt, vertel ik eigenlijk niemand dat ik al een jaar geen contact meer heb. Ik kan me namelijk voorstellen dat ik me dan moet gaan verdedigen en dat wil ik niet. Mijn keuze, mijn leven. En de mensen die het dichtst bij mij staan weten het en begrijpen het. Dat is voor mij genoeg. Ik denk wel eens eraan of bepaalde mensen in mijn moeders omgeving nu slecht over mij denken (hulpverleners, familie die verder weg van me staat), omdat zij vast alleen de kant van mijn moeder geschetst krijgen. Ik kan alleen nog maar denken: so be it. Ik heb deze keuze gemaakt in het belang van mijzelf en mijn gezin. Zolang je niet hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt, is je mening totaal niet relevant.
Een jaar geleden heb ik het contact met mijn moeder een soort van verbroken. Aangegeven dat ik het niet meer kon en rust nodig had. Hier is natuurlijk een hoop aan vooraf gegaan. De psychische ziekte van mijn moeder en de gevolgen daarvan op mijn (dagelijks) leven trok ik niet meer. Ik trok dat al jaren niet meer, maar ik durfde nooit eerder de stap werkelijk te zetten een einde te maken aan deze relatie. Ik heb in de afgelopen 5 jaar zelf 2 kinderen gekregen en dat heeft er weet ik wel zeker voor gezorgd dat ik nu dit punt heb bereikt. Het zelf krijgen van kinderen zette de situatie met mijn moeder in een ander perspectief. Naast dat het al jarenlang een zware situatie is om een moeder te hebben met zware psychische stoornissen, kon ik het gewoon niet meer begrijpen hoe ze met mij en mijn gevoelens omgaat. Ik heb haar een kaart gestuurd en daarin aangegeven dat ik haar alles goeds wens, maar dat ik na een hele ellendige jeugd en alle jaren daarna, nu op het punt ben dat ik naar niets meer verlang dan naar rust. Zodat ik gelukkig kan zijn met mijn eigen gezin.
Uiteraard begrijpt ze dit niet. Af en toe bereikt mij nog een bericht van haar waarin ze dingen zegt dat ik geen duidelijke reden heb gegeven, dat ze het niet begrijpt, wat ze nou zo verkeerd heeft gedaan, zo erg kan het toch niet zijn allemaal, ik ontneem haar haar oma recht en ik doe haar iets verschrikkelijks aan wat ze niet heeft verdiend. Ik heb haar daarop nog een keer laten weten dat het geen zin heeft om haar uit te leggen waar het mis is gegaan, want ze zal het niet begrijpen. Haar waarheid is altijd de waarheid, dat is altijd zo geweest. Ik heb er de kracht niet eens meer voor. Ik kan me zeker voorstellen dat dit voor haar niet bevredigend is. Vanuit haar perspectief snap ik dat. Alleen dit is precies waar ik mee gestopt ben: schikken naar haar perspectief en haar waarheid.
Spijt heb ik niet. Verdriet wel. Ik had het zeker liever anders gezien. Ik had altijd al gewenst een moeder die voor mij kon zorgen ipv andersom. Een moeder die als een moeder zou voelen. Maar het is niet zo, het is nooit zo geweest en ik kan de schijn niet meer ophouden. Deze keuze heeft me veel rust gegeven. En ik zie het wel of er ooit toch weer (oppervlakkig) contact zal zijn.
De laatste vraag die ik las over dat anderen het niet begrijpen. Ik heb dat nog niet echt meegemaakt, maar ik kan me wel indenken dat anderen dit niet begrijpen. Om te voorkomen dat iemand hier zijn/haar mening over gaat geven zonder te weten wat ik nu echt heb meegemaakt, vertel ik eigenlijk niemand dat ik al een jaar geen contact meer heb. Ik kan me namelijk voorstellen dat ik me dan moet gaan verdedigen en dat wil ik niet. Mijn keuze, mijn leven. En de mensen die het dichtst bij mij staan weten het en begrijpen het. Dat is voor mij genoeg. Ik denk wel eens eraan of bepaalde mensen in mijn moeders omgeving nu slecht over mij denken (hulpverleners, familie die verder weg van me staat), omdat zij vast alleen de kant van mijn moeder geschetst krijgen. Ik kan alleen nog maar denken: so be it. Ik heb deze keuze gemaakt in het belang van mijzelf en mijn gezin. Zolang je niet hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt, is je mening totaal niet relevant.
rosie90 wijzigde dit bericht op 10-06-2023 23:11
0.69% gewijzigd
zondag 11 juni 2023 om 18:09
O wat vreselijk dat je moeder dat gedaan heeft. Dat zou ik ook niet kunnen vergeven.
Ik ben bang voor haar reactie, bang om iemand veel pijn te doen. Een kind dat geen contact meer wil, is toch wel een van de pijnlijkste ervaringen denkbaar, lijkt me. En ik ben bang dat het schuldgevoel erger wordt. Verstandelijk weet ik dat ik het wel moet doen, omdat ik echt niet meer langs wil gaan. Ik wil haar niet meer zien. Die spagaat maakt het lastig.
zondag 11 juni 2023 om 19:36
Ik snap dat je bang bent. En waarschijnlijk heeft je moeder dat eeuwige schuldgevoel er al van jongs af aan in gepompt. Ja, je gaat je moeder pijn doen. Dat klopt. Maar je moeder doet jou al veel langer pijn (denk ik). Zo was het bij mij tenminste. Ik heb 50 jaar pijn gehad van haar, ze mag de volgende 50 jaar pijn van mij hebben. Lijkt me redelijk.
Heel eerlijk, dat schuldgevoel was er en is er nog steeds, maar dat wordt wel steeds minder. Het is natuurlijk ook gewoon een rouwproces, want je gaat dus echt niet meer krijgen wat je het liefste wilt, een lieve warme en veilige moeder.
Niet makkelijk, maar wel beter (voor mij).
Oh en wat de rest van de wereld er van vindt daar heb ik schijt aan. Sommige dingen zijn niet uit leggen aan mensen die zelf uit een warm gezin komen.
Heel eerlijk, dat schuldgevoel was er en is er nog steeds, maar dat wordt wel steeds minder. Het is natuurlijk ook gewoon een rouwproces, want je gaat dus echt niet meer krijgen wat je het liefste wilt, een lieve warme en veilige moeder.
Niet makkelijk, maar wel beter (voor mij).
Oh en wat de rest van de wereld er van vindt daar heb ik schijt aan. Sommige dingen zijn niet uit leggen aan mensen die zelf uit een warm gezin komen.
zondag 11 juni 2023 om 19:40
Ik ken iemand die een jaar geen contact had met haar moeder (die hetzelfde gedrag vertoont als jouw moeder ) en ze zei; het was het fijnste jaar uit mijn leven…
Toch uit schuldgevoel weer contact op genomen en de vernederingen zijn weer begonnen.
Ik kan me er gelukkig niks bij voorstellen
Maar ik heb wel gezegd wees lief voor jezelf
Als iemand je kapot maakt, of dat nu je moeder is of iemand anders, mag je het contact laten verwateren en/of direct stoppen.
Toch uit schuldgevoel weer contact op genomen en de vernederingen zijn weer begonnen.
Ik kan me er gelukkig niks bij voorstellen
Maar ik heb wel gezegd wees lief voor jezelf
Als iemand je kapot maakt, of dat nu je moeder is of iemand anders, mag je het contact laten verwateren en/of direct stoppen.
zondag 11 juni 2023 om 20:33
Wandelaar schreef: ↑10-06-2023 12:33Dit doet me denken aan dit (Engelse) stukje:
http://www.issendai.com/psychology/estr ... asons.html
Dit vond ik mooi inzicht geven in hoe het werkt bij een ouder die 'verlaten' wordt en geen idee heeft waarom.
Dank voor het delen. Ik herken best veel tav mijn moeder
zondag 11 juni 2023 om 22:09
Met beide ouders, dat lees ik hier meer. Dat lijkt me vreselijk naar. Helemaal als ik van mijn relatie met mijn moeder uitga, dat er eigenlijk niet eens iets wegvalt... Dat wat je behoort te hebben was er in de eerste plaats al nooit...martje55 schreef: ↑10-06-2023 17:55TO, ik heb zowel bij mijn vader als mijn moeder per mail mijn grenzen aangegeven. Bij mijn vader heb ik geschreven dat ik op het moment geen contact met hem kan hebben. Dit is ondertussen zes jaar geleden.
En aan mijn moeder heb ik geschreven dat ik geen moeder-dochter band meer ervaar. Ik vind het bijzonder dat meerdere mensen dat hier schrijven. Contact met mijn moeder is er nog heel minimaal, één of twee keer per jaar.
En voor Toulouse, nee, nooit spijt van gehad. Ik ben wel een heel proces doorgegaan om te rouwen. Het stuk met mijn moeder heb ik nog niet zover afgerond als met mijn vader.
Ik neig inmiddels steeds meer naar mailen. Dat ligt toch het meest voor de hand in mijn geval.
zondag 11 juni 2023 om 23:02
Deze zin raakt me enorm. Omdat ik zelf wel eens van mensen opmerkingen krijg over "wat ik mijn moeder aandoe" en "hoe kun je zo zijn tegen je bloedeigen moeder?"eve_jobs schreef: ↑11-06-2023 18:09O wat vreselijk dat je moeder dat gedaan heeft. Dat zou ik ook niet kunnen vergeven.
Ik ben bang voor haar reactie, bang om iemand veel pijn te doen. Een kind dat geen contact meer wil, is toch wel een van de pijnlijkste ervaringen denkbaar, lijkt me. En ik ben bang dat het schuldgevoel erger wordt. Verstandelijk weet ik dat ik het wel moet doen, omdat ik echt niet meer langs wil gaan. Ik wil haar niet meer zien. Die spagaat maakt het lastig.
Nee, nee neee! Overal zit een grens aan. Niemand kan je maar onbeperkt slecht behandelen. Zelfs je moeder niet. Juist je moeder niet.
En over je laatste bericht: doen wat voor jou het beste is. Denk niet aan haar, dat doet ze zelf al genoeg. Als voor jou mailen het fijnst is: doen!
andnowwedance wijzigde dit bericht op 11-06-2023 23:44
1.52% gewijzigd
zondag 11 juni 2023 om 23:27
Ja dat zou je denken hè?eve_jobs schreef: ↑11-06-2023 18:09O wat vreselijk dat je moeder dat gedaan heeft. Dat zou ik ook niet kunnen vergeven.
Ik ben bang voor haar reactie, bang om iemand veel pijn te doen. Een kind dat geen contact meer wil, is toch wel een van de pijnlijkste ervaringen denkbaar, lijkt me. En ik ben bang dat het schuldgevoel erger wordt. Verstandelijk weet ik dat ik het wel moet doen, omdat ik echt niet meer langs wil gaan. Ik wil haar niet meer zien. Die spagaat maakt het lastig.
Mijn moeder gebruikt het voor haar drama feestjes. Weer iets wat ze kan etaleren en zichzelf als slachtoffer bij neerzet.
Of ze het ook pijnlijk vind? Geen idee. Ik kan mij het niet voorstellen.
Ik heb namelijk nooit actief het contact verbroken. Ik heb van haar nooit meer iets van haar gehoord. Dus ze vind het in elk geval wel best en functioneel nu in haar leven
Ja wat!? Pannekoek! Doei! ©
dinsdag 13 juni 2023 om 09:04
Geen zorgen over het kapen van dit topic, hoor. Ik vroeg me zeker ook af of mensen spijt kregen. Ik ben blij dat een aantal zegt inderdaad schuldgevoelens te hebben van tijd tot tijd, maar dat het alsnog de juiste beslissing was om het contact te verbreken.toulouse_74 schreef: ↑10-06-2023 18:07Misschien moet je er ook 'aan toe' zijn, om het contact te verbreken. Dat het op een gegeven moment klaar is.
Mijn partner is er denk ik (nog) niet aan toe, vandaar mijn vraag over spijt.
Zijn ouder lijkt wel een ander persoon na het overlijden van zijn andere ouder. Er komt wel wat interesse, maar heel beperkt. Het gaat al snel weer over diens leven en activiteiten.
Alsof deze een nieuw leven heeft en wij heus wel aardig gevonden worden, maar geen prioriteit meer hebben ofzo.
Lastig uit te leggen hoe dit voelt.
Ik wil het topic niet kapen. Maar het is een heel proces voor mijn man, ik snap de reactie over rouwen ook goed.
En sterkte voor je man. Het lijkt me ook lastig als iemandwaar je van houdt opeens totaal ander gedrag vertoont.
dinsdag 13 juni 2023 om 09:12
Heftig om met zoveel familieleden te moeten breken. Ik heb een vriendin die me gisteren vertelde met haar moeder en zus te hebben gebroken. Ze had al jaren geen contact meer met haar vader. Ze zegt dat het een enorme opluchting is. Maar toen ik vroeg of het niet zwaar was, gaf ze wel toendat ze zich nog nooit zo eenzaam had gevoeld. Dat vind ik akelig, ook omdat je weet dat je niets voor een ander kunt betekenen op dat vlak. Niemand kan dat, toch? Er is geen surrogaat voor familie. Misschien maak ik het veel te zwaar, waardoor ik het verbreken al jaren maar blijf uitstellen.mimimouse schreef: ↑10-06-2023 22:13Ik heb het contact met mijn vader, oma en zus verbroken. Met mijn moeder af en toe contact en met name over de kinderen.
Mijn vraag aan de mensen die ook het contact verbroken hebben moeten jullie je tegen andere mensen verdedigen? Ik merk dat andere mensen bijv collega's het niet begrijpen en hier toch wel raar over doen. Is dat bij jullie ook?
dinsdag 13 juni 2023 om 09:31
eve_jobs schreef: ↑13-06-2023 09:12Heftig om met zoveel familieleden te moeten breken. Ik heb een vriendin die me gisteren vertelde met haar moeder en zus te hebben gebroken. Ze had al jaren geen contact meer met haar vader. Ze zegt dat het een enorme opluchting is. Maar toen ik vroeg of het niet zwaar was, gaf ze wel toendat ze zich nog nooit zo eenzaam had gevoeld. Dat vind ik akelig, ook omdat je weet dat je niets voor een ander kunt betekenen op dat vlak. Niemand kan dat, toch? Er is geen surrogaat voor familie. Misschien maak ik het veel te zwaar, waardoor ik het verbreken al jaren maar blijf uitstellen.
Maar als je familie je meer energie kost, dan het oplevert, dan is familie ook niet de heilige graal
dinsdag 13 juni 2023 om 09:39
dinsdag 13 juni 2023 om 12:39
Ik kan me daar wel in vinden. Heb met beide ouders geen contact meer (en eentje leeft inmiddels ook niet meer). En die pijn blijft altijd wel. Maar dat staat voor mij eigenlijk los van wel of geen contact hebben. Met mjin vader heb ik juist een betere band sinds hij niet meer leeft, met mijn moeder eigenlijk ook. Daarmee bedoel ik dat ik hen meer kan toelaten in mijn gevoelsleven en erkennen dat ik hun kind ben, sinds ze me niet meer kunnen schaden met hun gedrag. Ik heb geen last meer van boosheid e.d. jegens mijn ouders. Schuldgevoel jegens mijn moeder had ik wel sterk, maar gaat ook steeds meer van me af.eve_jobs schreef: ↑13-06-2023 09:12Heftig om met zoveel familieleden te moeten breken. Ik heb een vriendin die me gisteren vertelde met haar moeder en zus te hebben gebroken. Ze had al jaren geen contact meer met haar vader. Ze zegt dat het een enorme opluchting is. Maar toen ik vroeg of het niet zwaar was, gaf ze wel toendat ze zich nog nooit zo eenzaam had gevoeld. Dat vind ik akelig, ook omdat je weet dat je niets voor een ander kunt betekenen op dat vlak. Niemand kan dat, toch? Er is geen surrogaat voor familie. Misschien maak ik het veel te zwaar, waardoor ik het verbreken al jaren maar blijf uitstellen.
dinsdag 13 juni 2023 om 14:38
Mijn moeder loopt nu tegen de 80 en ik heb 'gewoon' contact met haar. Ben er pas heel laat achter gekomen hoe schadelijk mijn relatie met haar is voor mij. Er zijn altijd al mantelzorgtaken voor mij geweest en die intensiteit neemt nu toe. Ik vraag me af hoe het nu geweest zou zijn als ik vroeger de emotionele 'entanglement' (zeg maar 'verwikkeling') al eerder had weten te doorbreken. Niet per se het contact verbreken maar in elk geval meer emotionele afstand.
Waarom ik dit je vertel?
Nu mijn moeder zo oud is, is het moeilijker dan ooit om afstand te nemen of zelfs contact te verbreken. Het gevoel van schuld en verplichting is zo groot.
Geef je zelf de kans om het op tijd te doen, nu je schuldgevoel misschien minder groot is en je niet het gevoel hebt dat je wel voor haar móet zorgen.
Er zit veel 'projectie' in van mijn verhaal op jouw situatie, maar wellicht heb je wat aan mijn perspectief. Soms mag een verhaal ook wél gekleurd zijn.
Waarom ik dit je vertel?
Nu mijn moeder zo oud is, is het moeilijker dan ooit om afstand te nemen of zelfs contact te verbreken. Het gevoel van schuld en verplichting is zo groot.
Geef je zelf de kans om het op tijd te doen, nu je schuldgevoel misschien minder groot is en je niet het gevoel hebt dat je wel voor haar móet zorgen.
Er zit veel 'projectie' in van mijn verhaal op jouw situatie, maar wellicht heb je wat aan mijn perspectief. Soms mag een verhaal ook wél gekleurd zijn.
dinsdag 13 juni 2023 om 14:39
Wandelaar schreef: ↑10-06-2023 12:33Dit doet me denken aan dit (Engelse) stukje:
http://www.issendai.com/psychology/estr ... asons.html
Dit vond ik mooi inzicht geven in hoe het werkt bij een ouder die 'verlaten' wordt en geen idee heeft waarom.
Wat een sterke analyse zeg!
dinsdag 13 juni 2023 om 15:29
Zeker wel. Het is alleen, wat versta jij onder familie en wat is echt familie. Ik heb een paar ooms/tantes en die zijn formeel familie, maar het voelt niet als familie. Ik heb er niets mee. Ik heb een halfzus waar ik niets mee heb. We hebben alleen contact als ik bij haar ouders ben (want een ervan is mijn ouder).eve_jobs schreef: ↑13-06-2023 09:12Heftig om met zoveel familieleden te moeten breken. Ik heb een vriendin die me gisteren vertelde met haar moeder en zus te hebben gebroken. Ze had al jaren geen contact meer met haar vader. Ze zegt dat het een enorme opluchting is. Maar toen ik vroeg of het niet zwaar was, gaf ze wel toendat ze zich nog nooit zo eenzaam had gevoeld. Dat vind ik akelig, ook omdat je weet dat je niets voor een ander kunt betekenen op dat vlak. Niemand kan dat, toch? Er is geen surrogaat voor familie. Misschien maak ik het veel te zwaar, waardoor ik het verbreken al jaren maar blijf uitstellen.
Ik heb vrienden en vriendinnen die voelen als familie. Mijn oude buren voelen als een tweede set ouders. Hun dochter als zus. (De zoon als een vreselijke lastige broer die niet heel slecht is.) Mijn beste vriendin en ik hebben zoveel gemeen, dat je zou denken dat wij familie zijn. Minus het
uiterlijk.
Mijn moeder is hertrouwt, maar ik zie die man niet als stiefvader, want hij heeft geen opvoedkundige rol gehad. Maar ik zie hem wel als familie, want we hebben wel een prima band.
Dus tja, sommige mensen zijn formeel familie of hebben een bepaalde familienaam/rol, maar in de praktijk hebben ze die niet of een andere. En mijn zelfgekozen familie is vaak meer familie en daar zitten ook gewoon formele familie bij. Begrijp je het nog?
Je mag zelf kiezen wie tot jouw familiegroep behoort.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 13 juni 2023 om 22:20
Dat is allemaal erg herkenbaar, Rosie. Mijn moeder heeft ook duidelijk haar eigen waarheid. Ik weet dan ook zeker dat ze er niets van gaat begrijpen. Daar zal ik mee moeten leven, net als jij nu doet. Dat lijkt me heel pittig. Heel veel sterkte dus. Ik heb zelf nooit kinderen gekregen, omdat ik geen kinderwens heb. Maar eerlijk gezegd speelde daarbij ook wel mee dat ik mijn eigen jeugd en leven zo zwaar vond. Vraag me af of het anders was gelopen als dat allemaal wat vrolijker en fluffiger was geweest. Nou ja, geen idee waarom ik dat opschrijf, maar het is wel waar. En ik heb dit alleen aan mijn huidige vriend verteld. Misschien wel fijn om het een keer tegen anderen te zeggen, al is het anoniem. Sterkte, Rosie. En schrijf gerust meer als je dat prettig vindt.Rosie90 schreef: ↑10-06-2023 23:06Wat een moeilijke situatie voor je TO en ook anderen die een reactie hebben geschreven. Met veel herkenning heb ik dit topic gelezen en daarom besloten een account aan te maken om ook te reageren. Omdat ik eigenlijk met niemand hierover praat en ergens wel denk dat er een bepaalde rouw in me broeit. Misschien kan je iets halen uit mijn ervaring, TO.
Een jaar geleden heb ik het contact met mijn moeder een soort van verbroken. Aangegeven dat ik het niet meer kon en rust nodig had. Hier is natuurlijk een hoop aan vooraf gegaan. De psychische ziekte van mijn moeder en de gevolgen daarvan op mijn (dagelijks) leven trok ik niet meer. Ik trok dat al jaren niet meer, maar ik durfde nooit eerder de stap werkelijk te zetten een einde te maken aan deze relatie. Ik heb in de afgelopen 5 jaar zelf 2 kinderen gekregen en dat heeft er weet ik wel zeker voor gezorgd dat ik nu dit punt heb bereikt. Het zelf krijgen van kinderen zette de situatie met mijn moeder in een ander perspectief. Naast dat het al jarenlang een zware situatie is om een moeder te hebben met zware psychische stoornissen, kon ik het gewoon niet meer begrijpen hoe ze met mij en mijn gevoelens omgaat. Ik heb haar een kaart gestuurd en daarin aangegeven dat ik haar alles goeds wens, maar dat ik na een hele ellendige jeugd en alle jaren daarna, nu op het punt ben dat ik naar niets meer verlang dan naar rust. Zodat ik gelukkig kan zijn met mijn eigen gezin.
Uiteraard begrijpt ze dit niet. Af en toe bereikt mij nog een bericht van haar waarin ze dingen zegt dat ik geen duidelijke reden heb gegeven, dat ze het niet begrijpt, wat ze nou zo verkeerd heeft gedaan, zo erg kan het toch niet zijn allemaal, ik ontneem haar haar oma recht en ik doe haar iets verschrikkelijks aan wat ze niet heeft verdiend. Ik heb haar daarop nog een keer laten weten dat het geen zin heeft om haar uit te leggen waar het mis is gegaan, want ze zal het niet begrijpen. Haar waarheid is altijd de waarheid, dat is altijd zo geweest. Ik heb er de kracht niet eens meer voor. Ik kan me zeker voorstellen dat dit voor haar niet bevredigend is. Vanuit haar perspectief snap ik dat. Alleen dit is precies waar ik mee gestopt ben: schikken naar haar perspectief en haar waarheid.
Spijt heb ik niet. Verdriet wel. Ik had het zeker liever anders gezien. Ik had altijd al gewenst een moeder die voor mij kon zorgen ipv andersom. Een moeder die als een moeder zou voelen. Maar het is niet zo, het is nooit zo geweest en ik kan de schijn niet meer ophouden. Deze keuze heeft me veel rust gegeven. En ik zie het wel of er ooit toch weer (oppervlakkig) contact zal zijn.
De laatste vraag die ik las over dat anderen het niet begrijpen. Ik heb dat nog niet echt meegemaakt, maar ik kan me wel indenken dat anderen dit niet begrijpen. Om te voorkomen dat iemand hier zijn/haar mening over gaat geven zonder te weten wat ik nu echt heb meegemaakt, vertel ik eigenlijk niemand dat ik al een jaar geen contact meer heb. Ik kan me namelijk voorstellen dat ik me dan moet gaan verdedigen en dat wil ik niet. Mijn keuze, mijn leven. En de mensen die het dichtst bij mij staan weten het en begrijpen het. Dat is voor mij genoeg. Ik denk wel eens eraan of bepaalde mensen in mijn moeders omgeving nu slecht over mij denken (hulpverleners, familie die verder weg van me staat), omdat zij vast alleen de kant van mijn moeder geschetst krijgen. Ik kan alleen nog maar denken: so be it. Ik heb deze keuze gemaakt in het belang van mijzelf en mijn gezin. Zolang je niet hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt, is je mening totaal niet relevant.
dinsdag 13 juni 2023 om 22:21
Dat is een goede reminder, dank je.Happygirl1 schreef: ↑11-06-2023 19:40Ik ken iemand die een jaar geen contact had met haar moeder (die hetzelfde gedrag vertoont als jouw moeder ) en ze zei; het was het fijnste jaar uit mijn leven…
Toch uit schuldgevoel weer contact op genomen en de vernederingen zijn weer begonnen.
Ik kan me er gelukkig niks bij voorstellen
Maar ik heb wel gezegd wees lief voor jezelf
Als iemand je kapot maakt, of dat nu je moeder is of iemand anders, mag je het contact laten verwateren en/of direct stoppen.
dinsdag 13 juni 2023 om 22:27
Dat realiseer ik me wel, dat dat schuldgevoel van haar komt. Ik verontschuldig me voor de idiootste dingen. Zo erg, dat mijn vriend een ontmoedigingsbeleid is begonnen. 'Daar hoef je geen sorry voor te zeggen'. En dat opnieuw en opnieuw en opnieuw.Balinero schreef: ↑11-06-2023 19:36Ik snap dat je bang bent. En waarschijnlijk heeft je moeder dat eeuwige schuldgevoel er al van jongs af aan in gepompt. Ja, je gaat je moeder pijn doen. Dat klopt. Maar je moeder doet jou al veel langer pijn (denk ik). Zo was het bij mij tenminste. Ik heb 50 jaar pijn gehad van haar, ze mag de volgende 50 jaar pijn van mij hebben. Lijkt me redelijk.
Heel eerlijk, dat schuldgevoel was er en is er nog steeds, maar dat wordt wel steeds minder. Het is natuurlijk ook gewoon een rouwproces, want je gaat dus echt niet meer krijgen wat je het liefste wilt, een lieve warme en veilige moeder.
Niet makkelijk, maar wel beter (voor mij).
Oh en wat de rest van de wereld er van vindt daar heb ik schijt aan. Sommige dingen zijn niet uit leggen aan mensen die zelf uit een warm gezin komen.
En zeker verlang ik naar een lieve moeder. Die had ik mezelf van harte gegund. Ik ben zelf namelijk echt best lief en leuk en de moeite waard. Ook al gaf mijn moeder me zelden dat gevoel.
Wat iemand anders ervan zou denken, zou ik best makkelijk naast me neer leggen. Mensen die het niet snappen, tja, die hebben heerlijk weinig meegemaakt in hun leven. Lijkt me eerlijk gezegd ook vreselijk. Je zal zo kortzichtig zijn.
dinsdag 13 juni 2023 om 22:32
En dat raakt mij dan weer. Dat is ook zo, maar ik heb echt zo'n blik van buiten nodig om er zo tegenaan te kijken. En thanks voor dat laatste. Waarom het hoe zo'n grote rol speelt voor me weet ik niet echt, maar goed het is zo. Fijn dus zo'n aanmoedigingandnowwedance schreef: ↑11-06-2023 23:02Deze zin raakt me enorm. Omdat ik zelf wel eens van mensen opmerkingen krijg over "wat ik mijn moeder aandoe" en "hoe kun je zo zijn tegen je bloedeigen moeder?"
Nee, nee neee! Overal zit een grens aan. Niemand kan je maar onbeperkt slecht behandelen. Zelfs je moeder niet. Juist je moeder niet.
En over je laatste bericht: doen wat voor jou het beste is. Denk niet aan haar, dat doet ze zelf al genoeg. Als voor jou mailen het fijnst is: doen!
dinsdag 13 juni 2023 om 22:34
Bizar. Wat k*t voor je, vind dit echt heel erg. Ik herken de hang naar drama enorm. Op zure momenten denk ik weleens dat ik haar er op een bepaalde manier een plezier doe: heel veel gratis drama waar ze zelf niets voor hoeft te doen of laten!Lorrelies schreef: ↑11-06-2023 23:27Ja dat zou je denken hè?
Mijn moeder gebruikt het voor haar drama feestjes. Weer iets wat ze kan etaleren en zichzelf als slachtoffer bij neerzet.
Of ze het ook pijnlijk vind? Geen idee. Ik kan mij het niet voorstellen.
Ik heb namelijk nooit actief het contact verbroken. Ik heb van haar nooit meer iets van haar gehoord. Dus ze vind het in elk geval wel best en functioneel nu in haar leven
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
