Relaties
alle pijlers
Zelfvertrouwen en he is just not that into you
dinsdag 2 oktober 2007 om 00:53
hallo dames (en heren)
ik ben single, geniet daarvan en ben daar blij mee. heeft vele voordelen voor mij.
ook kan ik zeggen dat ik toch best wel wat zelfvertrouwen heb, en daar redelijk stabiel in ben.
maar soms kom ik wel eens een man tegen die ik wel leuk vind. dan doet het me goed dat deze man mij ook leuk vind.
maar als later dan blijkt dat hij toch not just that into me is, dat het even tijdelijk een knauw in mijn zelfvertrouwen geeft (een knauw in mijn ego) (zie ander topic van mij)
dan denk ik even, oh, ik ben blijkbaar toch niet zo leuk als ik zelf dacht, want hij vind me blijkbaar toch niet zo leuk.
meestal kom ik daar na een week of wat wel overheen. maar dat kost wel wat relativeringsvermogen. (dan denk ik, sja, het is zijn verlies dat hij niet ziet wie ik daadwerkelijk ben)
wie herkent dit. je leventje als single goed op orde hebben, maar toch af en toe onzeker worden door deze mannen.
of herken je dit juist niet.
hoe ga je er in ieder geval hier mee om, met dit soort mannen? laat je het makkelijk van je afglijden of kost dit veel moeite?
en wat doe je er vervolgens aan. of waarom lukt het je om dit van je af te laten glijden?
ik ben single, geniet daarvan en ben daar blij mee. heeft vele voordelen voor mij.
ook kan ik zeggen dat ik toch best wel wat zelfvertrouwen heb, en daar redelijk stabiel in ben.
maar soms kom ik wel eens een man tegen die ik wel leuk vind. dan doet het me goed dat deze man mij ook leuk vind.
maar als later dan blijkt dat hij toch not just that into me is, dat het even tijdelijk een knauw in mijn zelfvertrouwen geeft (een knauw in mijn ego) (zie ander topic van mij)
dan denk ik even, oh, ik ben blijkbaar toch niet zo leuk als ik zelf dacht, want hij vind me blijkbaar toch niet zo leuk.
meestal kom ik daar na een week of wat wel overheen. maar dat kost wel wat relativeringsvermogen. (dan denk ik, sja, het is zijn verlies dat hij niet ziet wie ik daadwerkelijk ben)
wie herkent dit. je leventje als single goed op orde hebben, maar toch af en toe onzeker worden door deze mannen.
of herken je dit juist niet.
hoe ga je er in ieder geval hier mee om, met dit soort mannen? laat je het makkelijk van je afglijden of kost dit veel moeite?
en wat doe je er vervolgens aan. of waarom lukt het je om dit van je af te laten glijden?
dinsdag 2 oktober 2007 om 09:55
Er zijn ook een heleboel mannen die IK niet leuk vind. Dus wat dat betreft denk ik gewoon, pech gehad deze keer.
Ik geloof niet zo in "hij ziet niet wie ik ben"maar meer in kennelijk zoekt ie toch iets anders dan wat ik kan geven. Je kunt de beste pindakaas zijn die er te vinden is, maar iemand die jam wil zal toch niet voor je gaan....
En af en toe doet dat best pijn, zeker als jij het gevoel hebt dat je met die persoon best iets hd kunnen opbouwen, ik voel dat niet als een knauw aan mijn ego, al denk ik in sommige gevallen wel, mss moet je gewoon eens proberen en niet meteen weghollen.
Aan de andere kant als een man verliefd op mij is en ik niet op hem, dan ben ik ook bijzonder goed in afkappen, wegrennen en nooit mer terugkomen en is er ook geen sprake van proberen. Dus als je afgewezen word is het mss handig om te bedenken hoe jij zou reageren als de situatie omgekeerd was, en ok wat je van die andere persoon zou denken. ( En voor mij is dat meestal, aardige vent, schatje, maar ik ben gewoon niet verliefd).
Ik geloof niet zo in "hij ziet niet wie ik ben"maar meer in kennelijk zoekt ie toch iets anders dan wat ik kan geven. Je kunt de beste pindakaas zijn die er te vinden is, maar iemand die jam wil zal toch niet voor je gaan....
En af en toe doet dat best pijn, zeker als jij het gevoel hebt dat je met die persoon best iets hd kunnen opbouwen, ik voel dat niet als een knauw aan mijn ego, al denk ik in sommige gevallen wel, mss moet je gewoon eens proberen en niet meteen weghollen.
Aan de andere kant als een man verliefd op mij is en ik niet op hem, dan ben ik ook bijzonder goed in afkappen, wegrennen en nooit mer terugkomen en is er ook geen sprake van proberen. Dus als je afgewezen word is het mss handig om te bedenken hoe jij zou reageren als de situatie omgekeerd was, en ok wat je van die andere persoon zou denken. ( En voor mij is dat meestal, aardige vent, schatje, maar ik ben gewoon niet verliefd).
woensdag 3 oktober 2007 om 12:45
Ik herken dat wel. Als ik een man leuk vind en hij mij ook en het na een poos (weken) het enthousiasme daalt...tja, dan loopt mijn ego ook een deukje op hoor. Is wel afhankelijk van hoe leuk ik de man vond natuurlijk. Meestal is dat na een paar dagen en ook aandacht van vriendinnen en vrienden wel weer over. En wat mij ook helpt is dat ik zoiets heb van dat dat nog wel vaker zal gebeuren. Beter wel geprobeerd en niet gewerkt dan helemaal niet geprobeerd. Zoiets dus.
Vind het dus heel normaal.
Vind het dus heel normaal.
woensdag 3 oktober 2007 om 21:17
woensdag 3 oktober 2007 om 22:39
Hey. Ik herken het onderwerp van je topic helemaal. Heb hier ook al vaker iets over geplaatst. Ben zelf nu ook sinds een tijdje single en heb al verschillende malen meegemaakt dat iemand uiteindelijk niet 'into me' blijkt te zijn, Ik kan er ook geen peil op trekken wanneer een man me nu echt leuk vindt. Ik ontmoet regelmatig mannen en ze kunnen wel zeggen hoe mooi ze je vinden, hoe lief en leuk, maar dit wil helemaal niks zeggen over of ze 'into me' zijn. De laatste keren heb ik steeds gehad dat een jongen na een tijdje toch niks meer wil. Ik ben wel heel leuk, heel lief en mooi, maar er is toch nog gevoel voor die ex, hij is toch nog niet toe aan een relatie etc En ja, hoewel ik ook lekker in het leven sta en gelukkig ben, doet een afwijzing van een man, ook al was je zelf ook niet helemaal in to hem, toch even pijn. En het werkt allerminst egoboostend voor je zelfvertrouwen. En als er dan veel mannen achter elkaar zijn geweest, treur je niet om die ene laatste man, maar om het feit dat het niet goed loopt bij zoveel mannen. Soms heb ik gewoon het idee dat je niet eens de kans krijgt om een man beter te leren kennen. Hoe geregeld ik al niet meegemaakt heb, dat een man om mijn nummer vraagt omdat hij me nog eens wil zien, mij vervolgens meteen sms-t, ik een sms terugstuur en vervolgens nooit meer iets van zo'n jongen hoor. Of dat iemand ineens weer mailt, ik een mail terugstuur en nooit meer een reactie terugkrijg. En dan stuur ik echt gewone sms-jes en mailtjes terug. Zo vaag..
Toch merk ik, ondanks dat het je wel aanzet tot nadenken, dat ik dit wel altijd weer genoeg van me af kan zetten en positief kan doorgaan.
Toch merk ik, ondanks dat het je wel aanzet tot nadenken, dat ik dit wel altijd weer genoeg van me af kan zetten en positief kan doorgaan.
woensdag 3 oktober 2007 om 23:08
Dit had ik kunnen schrijven...! Vooral dat: "Soms heb ik het idee dat je niet eens de kans krijgt om een man beter te leren kennen." Zie ook mijn topic: Au - weer keihard afgewezen... Komt eigenlijk op hetzelfde neer! Ook steeds weer mannen die eerst wel lijken te willen, maar na korte tijd afhaken. Tja, inderdaad moeilijk om dan geheel eigenhandig je zelfvertrouwen op peil te blijven houden, als keer op keer wordt aangegeven dat men niet 'into you' is! Maar aan de andere kant word je er ook weer sterker van, wat bij mij (merk ik) ook weer voor een bepaald soort karakterversterking en dus meer zelfvertrouwen zorgt - ik ga toch iedere keer gewoon weer verder en maak iets van mijn leven, ook zonder man - en da's best stoer toch? Geldt voor TO en de anderen met hetzelfde probleem ook dus!
En mede door de reacties op mijn eigen topic en gesprekken met vrienden begin ik ook steeds duidelijker te beseffen dat het voor een groot deel ook gewoon domme pech is. Dit is echt typisch een onderdeel van het leven dat je nooitt helemaal onder controle kan hebben. Geduld is geboden, en vertrouwen dat het goedkomt. Ik geloof steeds meer dat je niet bitter moet worden en je toch moet blijven openstellen - anders word je net als die mannen die ons geen kans willen geven; en lopen wij misschien door ons af te sluiten iets heel moois mis!
Ok misschien ben ik nu een beetje überoptimistisch omdat ik mezelf ook aan het oppeppen ben op dit moment
. Maar ik geloof dat de strekking van dit verhaal voor mij in ieder geval klopt - ik hoop Rary, dat je er misschien iets aan hebt - en wellicht anderen ook. Niet opgeven hoor! En natuurlijk zijn er zo nu en dan dipjes en inzinkingen en misschien zelfs hier en daar een diep dal met gebrek aan zelfvertrouwen. Dat mag ook - raak het dan even lekker kwijt; maar blijven relativeren en gewoon je eigen leven leiden (hoe simpel het ook klnkt) helpt echt!! Liefs, Stresskip
donderdag 4 oktober 2007 om 12:12
ja het blijft een raar iets, die mannen.
soms kunnen ze helemaal into you zijn, om vervolgens ineens niet meer te reageren. zonder dat eigenlijk duidelijk wordt waarom dan eigenlijk.
is het ook echt mannen-eigen om niet meer op smsjes te reageren? of doen vrouwen dat ook. ik doe dat eigenlijk zelf nooit, en reageer altijd op een smsje.
ik merk dat ik heel graag wil verklaren waarom dit gebeurt. en ja, ik leg dat in eerste instantie bij mezelf. heb ik misschien te veel dit, of te veel dat, of te weinig dit, of had ik misschien beter dat enz enz.
meestal idd door het praten met vrienden over dit soort dingen, lukt het me wel om te relativeren. sja, zelf heb ik het natuurlijk ook wel eens. gewoon just not that into him zijn, zonder daar zelf een echte verklaring te hebben. blijkbaar werkt het gewoon zo. het is er wel, of het is er niet.
nu begin ik me al wel wat beter te voelen. me scharrel heeft nu al een week niks laten horen, terwijl ie vorige week 4 keer bij me geweest is. ook daarvoor belde of smste ie nog wel regelmatig, maar hij heeft duidelijk afstand genomen. dit heeft ie de laatste keer dat ik zag ook duidelijk laten blijken door bepaalde botte opmerkingen, dat er heus niks tussen ons is, of ooit gaat komen.
is wel een kinderachtige manier, want dat kan ook op een normale manier duidelijk gemaakt worden. en ook raar, want ik heb nooit iets van hem verwacht en heb het initiatief altijd bij hem laten liggen. maar ik ben het nu gewoon aan het loslaten. maar blijft een raar iets, 2 weken geleden leek ie helemaal into me, en een paar dagen later is dat helemaal weg.
en als mannen gewoonweg niet de tijd nemen om je te leren kennen... sja, dan heeft ie blijkbaar in die korte tijd niet reden genoeg gezien om daar behoefte aan te hebben. het is er wel of het is er niet... maar toch lastig om dat niet op jezelf te betrekken.
en ik denk ook dat mannen zelf snel weglopen uit angst. dat ze het zelf niet aandurven als het te dichtbij komt. en zo wil ik idd zelf niet eindigen.
en misschien zijn wij vrouwen wel te gevoelig voor complimentjes. als ze zeggen hoe leuk, mooi en lief we zijn, dat wij dan helemaal denken dat ie je helemaal te gek vind! terwijl dat voor hem misschien eigenlijk maar normaal is, om die complimentjes te geven. en komt ie er na een tijdje achter dat je toch niet zo boeiend was als ie van te voren dacht.
5 jaar geleden leerde ik een jongen kennen. was meteen stapelverliefd op hem, maar hij blijkbaar niet op mij. maar we werden wel beste vrienden.
laatst zei hij dat toen ie me leerde kennen, hij dacht, wooow, zij is echt leuk en cool! met haar wil ik vrienden worden!
op relatievlak was ik gewoon niet zijn type, maar wel in vriendschap! dus dat zei niks over mij.
mja, ik weet ook dat elk einde ook weer een leuk nieuw begin betekent. ik ben er wel achter dat er nog zo veel leuke interessante mannen op de wereld rondlopen. dus als een `relatie/scharrel` eindigt, betekent dat wel dat je weer open staat voor een nieuw interessant iemand! en dat maakt me ook wel blij hihi!
soms kunnen ze helemaal into you zijn, om vervolgens ineens niet meer te reageren. zonder dat eigenlijk duidelijk wordt waarom dan eigenlijk.
is het ook echt mannen-eigen om niet meer op smsjes te reageren? of doen vrouwen dat ook. ik doe dat eigenlijk zelf nooit, en reageer altijd op een smsje.
ik merk dat ik heel graag wil verklaren waarom dit gebeurt. en ja, ik leg dat in eerste instantie bij mezelf. heb ik misschien te veel dit, of te veel dat, of te weinig dit, of had ik misschien beter dat enz enz.
meestal idd door het praten met vrienden over dit soort dingen, lukt het me wel om te relativeren. sja, zelf heb ik het natuurlijk ook wel eens. gewoon just not that into him zijn, zonder daar zelf een echte verklaring te hebben. blijkbaar werkt het gewoon zo. het is er wel, of het is er niet.
nu begin ik me al wel wat beter te voelen. me scharrel heeft nu al een week niks laten horen, terwijl ie vorige week 4 keer bij me geweest is. ook daarvoor belde of smste ie nog wel regelmatig, maar hij heeft duidelijk afstand genomen. dit heeft ie de laatste keer dat ik zag ook duidelijk laten blijken door bepaalde botte opmerkingen, dat er heus niks tussen ons is, of ooit gaat komen.
is wel een kinderachtige manier, want dat kan ook op een normale manier duidelijk gemaakt worden. en ook raar, want ik heb nooit iets van hem verwacht en heb het initiatief altijd bij hem laten liggen. maar ik ben het nu gewoon aan het loslaten. maar blijft een raar iets, 2 weken geleden leek ie helemaal into me, en een paar dagen later is dat helemaal weg.
en als mannen gewoonweg niet de tijd nemen om je te leren kennen... sja, dan heeft ie blijkbaar in die korte tijd niet reden genoeg gezien om daar behoefte aan te hebben. het is er wel of het is er niet... maar toch lastig om dat niet op jezelf te betrekken.
en ik denk ook dat mannen zelf snel weglopen uit angst. dat ze het zelf niet aandurven als het te dichtbij komt. en zo wil ik idd zelf niet eindigen.
en misschien zijn wij vrouwen wel te gevoelig voor complimentjes. als ze zeggen hoe leuk, mooi en lief we zijn, dat wij dan helemaal denken dat ie je helemaal te gek vind! terwijl dat voor hem misschien eigenlijk maar normaal is, om die complimentjes te geven. en komt ie er na een tijdje achter dat je toch niet zo boeiend was als ie van te voren dacht.
5 jaar geleden leerde ik een jongen kennen. was meteen stapelverliefd op hem, maar hij blijkbaar niet op mij. maar we werden wel beste vrienden.
laatst zei hij dat toen ie me leerde kennen, hij dacht, wooow, zij is echt leuk en cool! met haar wil ik vrienden worden!
op relatievlak was ik gewoon niet zijn type, maar wel in vriendschap! dus dat zei niks over mij.
mja, ik weet ook dat elk einde ook weer een leuk nieuw begin betekent. ik ben er wel achter dat er nog zo veel leuke interessante mannen op de wereld rondlopen. dus als een `relatie/scharrel` eindigt, betekent dat wel dat je weer open staat voor een nieuw interessant iemand! en dat maakt me ook wel blij hihi!
