Relaties
alle pijlers
Zijn mijn ouders mij vergeten??
zondag 26 augustus 2007 om 13:11
Weer eens een feestje gehad van (mijn) familie. Mijn vriend wilde zoals altijd niet mee, dit doordat hij vindt dat mijn ouders mij helemaal links laten liggen. Daarom heeft hij zoiets van 'stik er maar in'. Het is namelijk het geval dat mijn zus een echt zorgen 'kindje' is. Inmiddels al wel begin dertig hoor! Woont (weer) bij mijn ouders in en leeft van een aanvullende uitkering, werkt een paar uren. Weinig vrienden. Ze heeft altijd héél erg veel plannen, alleen als ze die gaat uitvoeren kapt ze er weer mee als ze op de helft is. Toch door alle problemen die ze in 'ons' gezin heeft veroorzaakt. Blijven mijn ouders haar door dik en dun steunen. Nu begrijp ik dat je dit altijd voor je kind over zult hebben, alleen snap ik niet waarom zij de ander (mij in dit geval) helemaal vergeten. Hier kan ik met mijn kop niet bij!!!
Ik heb een leuke vriend, goede baan, eigen huis. Eigenlijk alles op rit. Daardoor heb ik het idee dat mijn ouders zoiets hebben van zij redt zich wel. Vanaf dat ik samen bij mijn vriend ben hebben ze mij eigenlijk links laten liggen. Weet dat mijn vriend niet hun eerste keuze is, maar had nog wel het idee dat ze hem aardig vonden. Hier is inmiddels aardig verandering in gekomen, omdat mijn vriend zijn eigen mening geeft. En het ook zegt als het hem niet aanstaat. Hier houden mijn ouders helemaal niet van en ze vinden dan ook dat ik heel erg ben veranderd sinds ik bij hem ben. Terwijl dat echt niet zo is! Ja natuurlijk, ik ben dingen wel anders gaan zien. Zoals hoe de dingen gaan bij mijn zus. Eigenlijk hebben mijn ouders van jongs af aan mij al een beetje laten zwemmen. Maar dat ben ik de laatste jaren pas in gaan zien. Een heel goede vriendin van me die ons gezin ook jaren van dichtbij mee maakt, zegt dat ik niet maar mijn ouders heel erg zijn veranderd. Dat zegt toch ook al iets???
Nu is het eigenlijk zo dat ik er echt last van heb dat ik zo weinig van mijn ouders hoor. Dat familie feestje dus gehad, maar op die dag ben ik echt een zenuwpees!!! Maak me de hele dag dan al druk over het hele gebeuren. Zo erg dat ik voor vertrek nog even een dikke ruzie veroorzaak tussen mijn vriend en mij. En na die tijd net zo. (dit is dus bij ieder feestje of verjaardag het geval) Moedeloos wordt ik ervan, maar helemaal mijn vriend. Nu was de ruzie zo erg dat mijn vriend eigenlijk van me verlangt het contact met mijn ouders eventueel tijdelijk stop te zetten. Ik weet dat het voor mij wel beter zal zijn, want zoals vroeger zal het toch nooit worden en nu kwel ik mezelf iedere keer. Ben ook bang mijn vriend kwijt te raken als ik zo door ga. Want ik heb er echt last van. Ik wordt er heel erg onzeker en zelfs achterdochtig van!!
Tjee, wat een lap tekst inmiddels alweer. Maar is er misschien iemand die een tip oor me heeft van hoe of wat ik er mee aan moet. Of is er iemand die iets in mijn verhaal herkend?? Ik hoor graag van jullie?!?!!
Ik heb een leuke vriend, goede baan, eigen huis. Eigenlijk alles op rit. Daardoor heb ik het idee dat mijn ouders zoiets hebben van zij redt zich wel. Vanaf dat ik samen bij mijn vriend ben hebben ze mij eigenlijk links laten liggen. Weet dat mijn vriend niet hun eerste keuze is, maar had nog wel het idee dat ze hem aardig vonden. Hier is inmiddels aardig verandering in gekomen, omdat mijn vriend zijn eigen mening geeft. En het ook zegt als het hem niet aanstaat. Hier houden mijn ouders helemaal niet van en ze vinden dan ook dat ik heel erg ben veranderd sinds ik bij hem ben. Terwijl dat echt niet zo is! Ja natuurlijk, ik ben dingen wel anders gaan zien. Zoals hoe de dingen gaan bij mijn zus. Eigenlijk hebben mijn ouders van jongs af aan mij al een beetje laten zwemmen. Maar dat ben ik de laatste jaren pas in gaan zien. Een heel goede vriendin van me die ons gezin ook jaren van dichtbij mee maakt, zegt dat ik niet maar mijn ouders heel erg zijn veranderd. Dat zegt toch ook al iets???
Nu is het eigenlijk zo dat ik er echt last van heb dat ik zo weinig van mijn ouders hoor. Dat familie feestje dus gehad, maar op die dag ben ik echt een zenuwpees!!! Maak me de hele dag dan al druk over het hele gebeuren. Zo erg dat ik voor vertrek nog even een dikke ruzie veroorzaak tussen mijn vriend en mij. En na die tijd net zo. (dit is dus bij ieder feestje of verjaardag het geval) Moedeloos wordt ik ervan, maar helemaal mijn vriend. Nu was de ruzie zo erg dat mijn vriend eigenlijk van me verlangt het contact met mijn ouders eventueel tijdelijk stop te zetten. Ik weet dat het voor mij wel beter zal zijn, want zoals vroeger zal het toch nooit worden en nu kwel ik mezelf iedere keer. Ben ook bang mijn vriend kwijt te raken als ik zo door ga. Want ik heb er echt last van. Ik wordt er heel erg onzeker en zelfs achterdochtig van!!
Tjee, wat een lap tekst inmiddels alweer. Maar is er misschien iemand die een tip oor me heeft van hoe of wat ik er mee aan moet. Of is er iemand die iets in mijn verhaal herkend?? Ik hoor graag van jullie?!?!!
zondag 26 augustus 2007 om 13:22
Kun je niet eens gaan praten met je ouders met die ene persoon erbij die jullie gezin al lang kent?
Of zet het op papier, schrijf hen een brief, je hoeft 'm niet eens te versturen, als je het op papier zet kan ook al eens helpen. (bedenk me net dat je dat gedaan hebt hier.)
Een tijdje geen contact lijkt me helemaal geen slecht idee trouwens van je vriend. Gewoon even op een laag pitje zetten, misschien dat je ouders zich dan ook eens realiseren dat ze jouw altijd maar voor lief nemen.
Wat voor problematiek speelt er dan bij je zus?
Of zet het op papier, schrijf hen een brief, je hoeft 'm niet eens te versturen, als je het op papier zet kan ook al eens helpen. (bedenk me net dat je dat gedaan hebt hier.)
Een tijdje geen contact lijkt me helemaal geen slecht idee trouwens van je vriend. Gewoon even op een laag pitje zetten, misschien dat je ouders zich dan ook eens realiseren dat ze jouw altijd maar voor lief nemen.
Wat voor problematiek speelt er dan bij je zus?
zondag 26 augustus 2007 om 13:23
Ik herken de situatie waarin je vriend verkeert beter dan jou situatie.
Bij mijn ex ging alles precies zo, zijn ouders lieten hem links liggen terwijl zijn zus allerlei problemen veroorzaakte en om de paar maanden weer bij pa en ma woonde. In de 5 jaar dat we hebben samen gewoond zijn zijn ouders niet 1 keer langs geweest. We hebben ze wel meerdere keren uitgenodigd, maar dan was het te ver (ze hadden geen auto), wisten ze niet waar we woonden, was het te onhandig of verschenen ze op de afgesproken tijd gewoon niet.
Als ze niet de ouders van mijn vriend waren geweest waren het absoluut niet het soort mensen waar ik ook maar iets mee te maken zou willen hebben, maar omdat het toch mijn schoonouders waren heb ik in eerste instantie wel mijn best gedaan om een soort van normale band met ze te hebben. Door allerlei rotopmerkingen van hun kant en onbegrip van beide kanten heb ik uiteindelijk besloten dat ik geen zin meer had om bij ze langs te gaan. Mijn ex ging nog wel af en toe en dat vond ik prima.
Ik vind dat jou vriend niet van je mag verlangen dat je het contact met je ouders stop zet. Het zijn en blijven wel je ouders. Dat hij ze niet mag en geen zin heeft om ze te zien is tot daar aan toe, dat moet hij dan naar mijn mening ook vooral niet doen, maar tenzij je zelf echt grote problemen met je ouders hebt zou ik ze gewoon blijven zien.
Bij mijn ex ging alles precies zo, zijn ouders lieten hem links liggen terwijl zijn zus allerlei problemen veroorzaakte en om de paar maanden weer bij pa en ma woonde. In de 5 jaar dat we hebben samen gewoond zijn zijn ouders niet 1 keer langs geweest. We hebben ze wel meerdere keren uitgenodigd, maar dan was het te ver (ze hadden geen auto), wisten ze niet waar we woonden, was het te onhandig of verschenen ze op de afgesproken tijd gewoon niet.
Als ze niet de ouders van mijn vriend waren geweest waren het absoluut niet het soort mensen waar ik ook maar iets mee te maken zou willen hebben, maar omdat het toch mijn schoonouders waren heb ik in eerste instantie wel mijn best gedaan om een soort van normale band met ze te hebben. Door allerlei rotopmerkingen van hun kant en onbegrip van beide kanten heb ik uiteindelijk besloten dat ik geen zin meer had om bij ze langs te gaan. Mijn ex ging nog wel af en toe en dat vond ik prima.
Ik vind dat jou vriend niet van je mag verlangen dat je het contact met je ouders stop zet. Het zijn en blijven wel je ouders. Dat hij ze niet mag en geen zin heeft om ze te zien is tot daar aan toe, dat moet hij dan naar mijn mening ook vooral niet doen, maar tenzij je zelf echt grote problemen met je ouders hebt zou ik ze gewoon blijven zien.
zondag 26 augustus 2007 om 15:20
Is je goed recht dat je er niet op in gaat. Hoeft ook niet uitgebreid, is het relatieproblematiek, of verslaving o.i.d. Misschien dat ik dan wat meer begrip voor haar op zou kunnen brengen. Nu komt ze over als een verwend irritant kr*ng....
Hoe is de band met je zus trouwens. Kun je met haar over die haar problemen en de houding van je ouders ten opzichte van jou praten?
Hoe is de band met je zus trouwens. Kun je met haar over die haar problemen en de houding van je ouders ten opzichte van jou praten?
zondag 26 augustus 2007 om 19:38
Ze heeft psychische problemen, zelf baalt ze (volgens mij) ook wel eens van die te vele aandacht die ze krijgt. Ik praat er verder ook niet met haar over. Het contact tussen ons is nu ook niet zo denderend. Heb echt het idee dat ze alles voor elkaar krijgt. Het is namelijk wel zo dat ze maar één keer in de vingers hoeft te knippen en ze krijgt het weer voor elkaar bij pa en ma.
En Uggla.. het is ook fijn om de andere kant te horen. Voor alle duidelijkheid, mijn vriend vindt niet dat ik moet kiezen oid. Alleen wil hij graag dat ik weer eens rustig én mezelf wordt. Want het doet me echt zoveel dat mijn vriend en ik er behoorlijke ruzies hebben om mijn opstandige gedrag.
Omdat mijn ouders op een verjaardag weinig tegen mijn vriend zeggen, heeft mijn vriend er schoon genoeg van om nog te komen. Dat doet hij nu dus ook niet meer. Maar als ik dan alleen heen ga, krijg ik van mijn ouders steeds weer te horen dat ze het geen stijl vinden dat hij er niet is. Terwijl ze weten waarom!!
En daar kan ik dus helemaal niet tegen, om steeds hem te moeten verantwoorden en hem te smeken om mee te gaan.
En Uggla.. het is ook fijn om de andere kant te horen. Voor alle duidelijkheid, mijn vriend vindt niet dat ik moet kiezen oid. Alleen wil hij graag dat ik weer eens rustig én mezelf wordt. Want het doet me echt zoveel dat mijn vriend en ik er behoorlijke ruzies hebben om mijn opstandige gedrag.
Omdat mijn ouders op een verjaardag weinig tegen mijn vriend zeggen, heeft mijn vriend er schoon genoeg van om nog te komen. Dat doet hij nu dus ook niet meer. Maar als ik dan alleen heen ga, krijg ik van mijn ouders steeds weer te horen dat ze het geen stijl vinden dat hij er niet is. Terwijl ze weten waarom!!
En daar kan ik dus helemaal niet tegen, om steeds hem te moeten verantwoorden en hem te smeken om mee te gaan.
woensdag 5 september 2007 om 22:17
Ik begrijp je wel klompje maar ik denk dat je je problemen grotendeels zelf kan oplossen door anders tegen de situatie aan te kijken.
Door bijvoorbeeld te denken dat je zus helaas niet zo goed af is als jij.
Je ouders hebben daar veel zorgen om en kunnen kennelijk hun aandacht niet goed spreiden. Het is vaak zo dat de band met het zorgenkindje
beter is. Misschien kan je een manier vinden om het niet persoonlijk te nemen. Wat je wil is dichter bij je ouders komen. Misschien kan je samen praten over je zus of samen dingen verzinnen om haar te helpen.
Natuurlijk wil je dat het anders is, dat ze jou voor jou zien staan maar als dat niet zo is, kan je op je kop gaan staan.... Probeer het te accepteren en binnen de mogelijkheden naar een oplossing te zoeken die bij je past.
Ik probeer zelf mijn moeder ook al eeuwen te veranderen. Ik weet dat dat verspilde energie is. Dat ik haar gewoon moet accepteren hoe ze is en enkel moet waken dat ze niet over mijn grenzen gaat. In jouw geval zou ik voor mijn vriendje opkomen. Als ze hem negeren, moeten ze niet gaan lopen mopperen dat hij niet meekomt.
Door bijvoorbeeld te denken dat je zus helaas niet zo goed af is als jij.
Je ouders hebben daar veel zorgen om en kunnen kennelijk hun aandacht niet goed spreiden. Het is vaak zo dat de band met het zorgenkindje
beter is. Misschien kan je een manier vinden om het niet persoonlijk te nemen. Wat je wil is dichter bij je ouders komen. Misschien kan je samen praten over je zus of samen dingen verzinnen om haar te helpen.
Natuurlijk wil je dat het anders is, dat ze jou voor jou zien staan maar als dat niet zo is, kan je op je kop gaan staan.... Probeer het te accepteren en binnen de mogelijkheden naar een oplossing te zoeken die bij je past.
Ik probeer zelf mijn moeder ook al eeuwen te veranderen. Ik weet dat dat verspilde energie is. Dat ik haar gewoon moet accepteren hoe ze is en enkel moet waken dat ze niet over mijn grenzen gaat. In jouw geval zou ik voor mijn vriendje opkomen. Als ze hem negeren, moeten ze niet gaan lopen mopperen dat hij niet meekomt.
