Relaties
alle pijlers
zoon auto gekregen dochter vertellen of niet
maandag 12 november 2007 om 12:19
Mijn zoon heeft nogal wat financiele problemen en heeft een auto nodig voor zn werk om klanten te bezoeken.
Nu hebben een auto voor hem gekocht
Nu hebben we nog een dochter die we ook wel eens financieel helpen.
Mijn zoon heeft liever niet dat zn zus weet dat hij de auto van ons heeeft gekregen, maar ik vind het ook lullig als ze er later achter komt dat wij de auto voor hem betaald hebben.
Wat zouden jullie doen.Het liefst vertel ik haar gewoon dat wij de auto betaald hebben.
Nu hebben een auto voor hem gekocht
Nu hebben we nog een dochter die we ook wel eens financieel helpen.
Mijn zoon heeft liever niet dat zn zus weet dat hij de auto van ons heeeft gekregen, maar ik vind het ook lullig als ze er later achter komt dat wij de auto voor hem betaald hebben.
Wat zouden jullie doen.Het liefst vertel ik haar gewoon dat wij de auto betaald hebben.
dinsdag 13 november 2007 om 14:17
Ik denk dat het altijd goed is om open over dit soort dingen te zijn. Waarom zou je niet? Dingen verzwijgen lijkt me zelden goed.
Wat de gelijke benadering betreft: Ik vind het regelrechte onzin om zo op de cent nauwkeurig te zorgen dat alle kinderen evenveel krijgen. Van dat soort krampachtig gedrag kan ik het bijna benauwd krijgen. Bij mijn schoonfamilie gaat het ook zo, er wordt dus ook overal het geldbedrag bij genoemd en wanneer ze eens wat meer uitgeven dan hun standaardbudget (ze hebben een heel vast budget; Je moet je voorstellen dat het wordt aangevuld met een snoepzak als ze het niet helemaal volmaken, dat soort onzin) wordt dit ook even nadrukkelijk gemeld, zodat iedereen weet waar ze aan toe zijn. Brrrr.
Ik zou er geen seconde van wakker liggen als mijn broer iets zou krijgen wat ik niet kreeg. Mijn ouders hebben ons allebei wel eens wat toegestopt of geholpen in krappere tijden en het komt niet in mijn hoofd op om te gaan vergelijken en te kijken of we er wel gelijk uit komen.
Wat ondankbaar vind ik dat klinken! Ik ga er volledig vanuit dat mijn ouders van zowel mij als mijn broer houden en dat ze er voor ons zijn wanneer het nodig is. En soms ook als het niet nodig is, maar wanneer ze gewoon iets tegenkomen wat ze heel leuk voor ons vinden, noem maar wat. Het is in ieder geval geen vanzelfsprekendheid en wat mij betreft past op zo'n moment alleen maar een "dank je wel", in plaats van een "maar het is minder dan een ander kreeg". Je had ook niets kunnen krijgen immers.
Ik ben ook zeer zeker van plan om het net zo naar mijn eigen kinderen te gaan communiceren en geen strikte lijstjes en budgetten aan te houden om dingen 'eerlijk' te verdelen. Kom zeg, het moet wel leuk blijven. Als ze over dat soort dingen gaan zeuren stoppen we wel helemaal met eventuele extraatjes. Kunnen ze het bij de erfenis zelf eerlijk verdelen.
Als je je op dat vlak tekort gedaan voelt, of als je op dat vlak zoveel zekerheid wilt (bieden) dat een ieder genoeg krijgt, is dat dan niet een symptoom van een onzekerheid op een ander punt?
Wat de gelijke benadering betreft: Ik vind het regelrechte onzin om zo op de cent nauwkeurig te zorgen dat alle kinderen evenveel krijgen. Van dat soort krampachtig gedrag kan ik het bijna benauwd krijgen. Bij mijn schoonfamilie gaat het ook zo, er wordt dus ook overal het geldbedrag bij genoemd en wanneer ze eens wat meer uitgeven dan hun standaardbudget (ze hebben een heel vast budget; Je moet je voorstellen dat het wordt aangevuld met een snoepzak als ze het niet helemaal volmaken, dat soort onzin) wordt dit ook even nadrukkelijk gemeld, zodat iedereen weet waar ze aan toe zijn. Brrrr.
Ik zou er geen seconde van wakker liggen als mijn broer iets zou krijgen wat ik niet kreeg. Mijn ouders hebben ons allebei wel eens wat toegestopt of geholpen in krappere tijden en het komt niet in mijn hoofd op om te gaan vergelijken en te kijken of we er wel gelijk uit komen.
Wat ondankbaar vind ik dat klinken! Ik ga er volledig vanuit dat mijn ouders van zowel mij als mijn broer houden en dat ze er voor ons zijn wanneer het nodig is. En soms ook als het niet nodig is, maar wanneer ze gewoon iets tegenkomen wat ze heel leuk voor ons vinden, noem maar wat. Het is in ieder geval geen vanzelfsprekendheid en wat mij betreft past op zo'n moment alleen maar een "dank je wel", in plaats van een "maar het is minder dan een ander kreeg". Je had ook niets kunnen krijgen immers.
Ik ben ook zeer zeker van plan om het net zo naar mijn eigen kinderen te gaan communiceren en geen strikte lijstjes en budgetten aan te houden om dingen 'eerlijk' te verdelen. Kom zeg, het moet wel leuk blijven. Als ze over dat soort dingen gaan zeuren stoppen we wel helemaal met eventuele extraatjes. Kunnen ze het bij de erfenis zelf eerlijk verdelen.
Als je je op dat vlak tekort gedaan voelt, of als je op dat vlak zoveel zekerheid wilt (bieden) dat een ieder genoeg krijgt, is dat dan niet een symptoom van een onzekerheid op een ander punt?
dinsdag 13 november 2007 om 14:23
Het gaat hier alleen niet om een zak snoep of een kerstkadootje dat wat duurder is uitgevallen.
Waar ik gewoon pissed om zou zijn, is dat mijn broer niet voor zichzelf kan zorgen, mijn ouders dat in de hand werken en mijn broer dat zich lekker aan laat leunen. Dat zou me het allermeeste storen.
Gelukkig waren mijn ouders niet van 'alles op de cent nauwkeurig' , maar gelukkig waren ze ook niet zo dat ze mijn broer (of mij) zomaar een auto gaven.
Waar ik gewoon pissed om zou zijn, is dat mijn broer niet voor zichzelf kan zorgen, mijn ouders dat in de hand werken en mijn broer dat zich lekker aan laat leunen. Dat zou me het allermeeste storen.
Gelukkig waren mijn ouders niet van 'alles op de cent nauwkeurig' , maar gelukkig waren ze ook niet zo dat ze mijn broer (of mij) zomaar een auto gaven.
dinsdag 13 november 2007 om 14:26
Mispoezz, bij bedragen van een tientje hier en een tientje daar moet er helemáál niet moeilijk gedaan worden lijkt mij.
Ik kan me er ook niets bij voorstellen dat er straks bij de verdeling van het kapitaal van mijn ouders ruzie zou ontstaan ofzo. Mijn ouders zijn al vrij oud en niet meer zo heel gezond, dus je denkt weleens na over wat er dan allmaal geregeld moet worden. Dat grote huis met alle spullen, alle herinneringen van drie (vier? ) generaties die daar opgestapeld liggen, maar ook de financiele zaken en de papperassen. Ik heb er nooit aan getwijfeld dat mijn broer de administratieve zaken op zich zal nemen en daarin vertrouwen zij hem allemaal blind. Ik hoef ook niets te hebben, alleen iets persoonlijks van hen beiden. Dat geld zal me een zorg zijn.
Ik vind het wel heel erg naar om te horen hoe dat soms gaat bij een overlijden met geld en erfenis. Heel verdrietig hoe gezinnen opeens uiteenvallen in meer dan één opzicht.
Ik kan me er ook niets bij voorstellen dat er straks bij de verdeling van het kapitaal van mijn ouders ruzie zou ontstaan ofzo. Mijn ouders zijn al vrij oud en niet meer zo heel gezond, dus je denkt weleens na over wat er dan allmaal geregeld moet worden. Dat grote huis met alle spullen, alle herinneringen van drie (vier? ) generaties die daar opgestapeld liggen, maar ook de financiele zaken en de papperassen. Ik heb er nooit aan getwijfeld dat mijn broer de administratieve zaken op zich zal nemen en daarin vertrouwen zij hem allemaal blind. Ik hoef ook niets te hebben, alleen iets persoonlijks van hen beiden. Dat geld zal me een zorg zijn.
Ik vind het wel heel erg naar om te horen hoe dat soms gaat bij een overlijden met geld en erfenis. Heel verdrietig hoe gezinnen opeens uiteenvallen in meer dan één opzicht.
dinsdag 13 november 2007 om 14:32
Tja Fleurtje, tóch vertrouw ik mijn broer hierin en zal ook niet gaan controleren of alles klopt. Er zullen dingen betaald moeten worden, er zal geld van de rekeningen af worden geschreven voordat de erfenis verdeeld wordt. En toch zal ik er nooit aan twijfelen dat dat goed gebeurt.
Ik vertrouw mijn brer en zus volkomen. Beide handen voor ze in het vuur hoor.
Ik vertrouw mijn brer en zus volkomen. Beide handen voor ze in het vuur hoor.
dinsdag 13 november 2007 om 14:36
Tja, ik weet niet precies hoe de situatie is en kan dus ook niet beoordelen tot in hoeverre die broer het zich laat aanleunen en toe in hoeverre hij niet voor zichzelf kan zorgen. Maar dan nog..
Ik kan me goed voorstellen dat als ik het idee had dat het niet goed ging met mijn broer en als ik het idee zou hebben dat mijn ouders hem van de regen in de drup zouden helpen, dat ik dan misschien een gesprek aan zou gaan. Met hem, misschien met allemaal. Ligt er een beetje aan wat de verhoudingen zijn. Maar dat zou dan uit bezorgdheid zijn, niet om het geld of de auto.
Maar eigenlijk, zelfs al zou het zo zijn zoals jij denkt dat het is, fleurtje, dan nog gaat het, vind ik, mij toch geen bal aan? Nogmaals: het is een gift van een persoon aan een ander. Wie ben ik om daar over te zaniken en ook een deel te willen? Het is een gift!
Tegen de tijd dat ouders overlijden kunnen broers en zussen ruzie maken over de verdeling van de erfenis. (Sneu inderdaad, dat dat zoveel gebeurt, maar ik gok dat het ook dan juist meer te maken heeft met onderliggende emoties en opgekropte gevoelens die een uitweg zoeken dan werkelijk met het geld. )Maar tot die tijd, zolang ouders nog leven, mogen ze toch zelf weten wat ze met het geld doen? En als ze het allemaal aan één persoon geven is dat misschien wat voortrekkerig en je zou ze kunnen aanspreken op hun gebrek aan tact en inzicht in de gevoelens van de andere kinderen, maar op zich is het hun recht.
Mijn kinderen zijn nog te klein om er serieus mee bezig te zijn, maar zelfs nu al leer ik ze dat cadeautjes dingen zijn die ze krijgen, niet dingen waar ze recht op hebben.
Ik kan me goed voorstellen dat als ik het idee had dat het niet goed ging met mijn broer en als ik het idee zou hebben dat mijn ouders hem van de regen in de drup zouden helpen, dat ik dan misschien een gesprek aan zou gaan. Met hem, misschien met allemaal. Ligt er een beetje aan wat de verhoudingen zijn. Maar dat zou dan uit bezorgdheid zijn, niet om het geld of de auto.
Maar eigenlijk, zelfs al zou het zo zijn zoals jij denkt dat het is, fleurtje, dan nog gaat het, vind ik, mij toch geen bal aan? Nogmaals: het is een gift van een persoon aan een ander. Wie ben ik om daar over te zaniken en ook een deel te willen? Het is een gift!
Tegen de tijd dat ouders overlijden kunnen broers en zussen ruzie maken over de verdeling van de erfenis. (Sneu inderdaad, dat dat zoveel gebeurt, maar ik gok dat het ook dan juist meer te maken heeft met onderliggende emoties en opgekropte gevoelens die een uitweg zoeken dan werkelijk met het geld. )Maar tot die tijd, zolang ouders nog leven, mogen ze toch zelf weten wat ze met het geld doen? En als ze het allemaal aan één persoon geven is dat misschien wat voortrekkerig en je zou ze kunnen aanspreken op hun gebrek aan tact en inzicht in de gevoelens van de andere kinderen, maar op zich is het hun recht.
Mijn kinderen zijn nog te klein om er serieus mee bezig te zijn, maar zelfs nu al leer ik ze dat cadeautjes dingen zijn die ze krijgen, niet dingen waar ze recht op hebben.
dinsdag 13 november 2007 om 14:36
Denk dat mijn broers en ik er wel uit komen, althans, de jongste en ik, over die ander heb ik zo mijn twijfels...en dan die schoonzus, die gaat geheid roet in het eten gooien.... En dan denk ik wel dat de jongste en ik de verstandigsten zullen zijn en ze maar "laten" . Dat denk ik...ik hoop echter zoals Fleur zei, dat mijn ouders voor die tijd alles tot in de puntjes regelen.
Die hormoonslavernij!!
dinsdag 13 november 2007 om 14:52
Ik word echt naar van de berichten die zeggen dat wanneer je het ene kind iets geeft, je ander kind iets van dezelfde waarde moet geven.
Het moet niet zo zijn dat de een wordt voorgetrokken, dus altijd wat krijgen en de ander nooit. Maar wanneer je het ene kind eens uit te brand helpt, hoeft de ander toch niet iets te HEBBEN van dezelfde waarde wanneer dit niet nodig is. Ik vind dat je dan afgunst, jaloezie en een 'hebben, hebben, hebben mentaliteit kweekt, je leert immers dat wanneer een ander iets krijgt, jij ook iets krijgt en als dat dan eens niet gebeurt... Boos, Jaloers, Afgunstig! Bah!
En gelijke monniken gelijke kappen gaat m.i. niet op. Hoe kan je nu een leuk, spontaan of behulpzaam iets voor je kind doen, wanneer je weet dat je het dan ook MOET doen voor je andere kind? De ander komt een andere keer wel weer aan de beurt.
Het moet niet zo zijn dat de een wordt voorgetrokken, dus altijd wat krijgen en de ander nooit. Maar wanneer je het ene kind eens uit te brand helpt, hoeft de ander toch niet iets te HEBBEN van dezelfde waarde wanneer dit niet nodig is. Ik vind dat je dan afgunst, jaloezie en een 'hebben, hebben, hebben mentaliteit kweekt, je leert immers dat wanneer een ander iets krijgt, jij ook iets krijgt en als dat dan eens niet gebeurt... Boos, Jaloers, Afgunstig! Bah!
En gelijke monniken gelijke kappen gaat m.i. niet op. Hoe kan je nu een leuk, spontaan of behulpzaam iets voor je kind doen, wanneer je weet dat je het dan ook MOET doen voor je andere kind? De ander komt een andere keer wel weer aan de beurt.
dinsdag 13 november 2007 om 14:54
Het gaat me dus ook niet om het geld, want dat is idd niet van mij. Het zou me om het feit gaan dat mijn broer van zijn wieg tot zijn graf gepamperd wordt en daar nogal lamlendig van wordt en dat mijn ouders daarin mee zouden gaan. Is van beide kanten een zwakte waar ik slecht tegen zou kunnen.
Mijn broer heeft ook niks uitgevreten met de erfenis, gelukkig niet. Wel andere mensen die zich er heftig mee gingen bemoeien. Daarover wel ruzies met broer, die zich dat allemaal (uit gemakzucht) aan liet leunen. Is totaal geëscaleerd, tot en met advocaat aan toe. Van de band tussen broer en mij is weinig over, en rest van de familie schaart zich, zo op het eerste gezicht, achter de persoon die het zo nodig vond er zich mee te bemoeien.
Als mijn moeder bepaalde dingen geregeld had, waren een hoop dingen voorkómen.
Maar goed, off topic dit.
Mijn broer heeft ook niks uitgevreten met de erfenis, gelukkig niet. Wel andere mensen die zich er heftig mee gingen bemoeien. Daarover wel ruzies met broer, die zich dat allemaal (uit gemakzucht) aan liet leunen. Is totaal geëscaleerd, tot en met advocaat aan toe. Van de band tussen broer en mij is weinig over, en rest van de familie schaart zich, zo op het eerste gezicht, achter de persoon die het zo nodig vond er zich mee te bemoeien.
Als mijn moeder bepaalde dingen geregeld had, waren een hoop dingen voorkómen.
Maar goed, off topic dit.
dinsdag 13 november 2007 om 16:34
Mijn broer heeft ook een auto van mijn ouders gekregen. Dit was overigens omdat hij niet meer met het openbaar vervoer kan en hij die auto zelf niet kon betalen. De aanpassingen aan de auto werden dan vergoed door de gemeente of zoiets. Mijn ouders zijn daar gelukkig altijd heel erg open over geweest, ondanks dat mijn broer het helemaal niet leuk vindt dat wij het weten. Mijn ouders hebben het zelf ook niet breed, maar toen ik (nadat mijn broer dus die auto al had) voor school een reis kon maken waar ik als student absoluut geen geld voor had, hebben ze die van hun spaargeld betaald. Uiteindelijk heb ik die terug betaald omdat ik het van een heel ander niveau vond en niet echt noodzakelijk. Maar het is fijn om te weten dat mijn ouders er niet alleen voor mijn broer zijn als het financieel even niet lekker gaat, maar ook voor mij.
Kortom, ik zou het vertellen. In het begin was ik een beetje jaloers dat ik geen auto had en mijn broer wel. Maar nu zie ik eigenlijk alleen nog zijn behoefte aan die auto. Bovendien doet hij er, omdat het eigenlijk niet "zijn" auto is, ook niet moeilijk over als ik 'm een keertje nodig heb. Het is maar net hoe iedereen er mee omgaat. Ik zou in ieder geval niet de zoon zijn zin geven, maar naar jezelf luisteren. Uiteindelijk moet je zoon voor zichzelf ook kunnen accepteren dat hij die auto om zijn financiele situatie heeft gekregen, dat is immers waar hij zich voor schaamt.
Kortom, ik zou het vertellen. In het begin was ik een beetje jaloers dat ik geen auto had en mijn broer wel. Maar nu zie ik eigenlijk alleen nog zijn behoefte aan die auto. Bovendien doet hij er, omdat het eigenlijk niet "zijn" auto is, ook niet moeilijk over als ik 'm een keertje nodig heb. Het is maar net hoe iedereen er mee omgaat. Ik zou in ieder geval niet de zoon zijn zin geven, maar naar jezelf luisteren. Uiteindelijk moet je zoon voor zichzelf ook kunnen accepteren dat hij die auto om zijn financiele situatie heeft gekregen, dat is immers waar hij zich voor schaamt.
dinsdag 13 november 2007 om 17:14
Wat een heftige reactie Fleurtje.
Iedereen kan buiten zijn schuld in de problemen raken en wat is er dan mooier dan dat je ouders je kunnen/willen helpen.
Het is niet zo dat mijn zoon maar wat aanrommeld en altijd geld van ons krijgt.
En mn dochter weet dat we er voor haar zijn als ze iets nodig heeft.
Mijn zoon weet nu dat zn zus het weet ,en begrijpt wel dat we het haar toch wilden vertellen.en is nu ook wel blij dat ze het weet.
Ik ben het helemaal met Mac eens je moet gewoon je kind kunnen helpen of iets kunnen geven zonder dat de ander dan ook het zelfde MOET hebben
Bij ons thuis was helemaal geen geld na het overlijden van mijn vader maar onze familie is helemaal uit elkaar gevallen omdat ze elkaar niks gunden..
Iedereen kan buiten zijn schuld in de problemen raken en wat is er dan mooier dan dat je ouders je kunnen/willen helpen.
Het is niet zo dat mijn zoon maar wat aanrommeld en altijd geld van ons krijgt.
En mn dochter weet dat we er voor haar zijn als ze iets nodig heeft.
Mijn zoon weet nu dat zn zus het weet ,en begrijpt wel dat we het haar toch wilden vertellen.en is nu ook wel blij dat ze het weet.
Ik ben het helemaal met Mac eens je moet gewoon je kind kunnen helpen of iets kunnen geven zonder dat de ander dan ook het zelfde MOET hebben
Bij ons thuis was helemaal geen geld na het overlijden van mijn vader maar onze familie is helemaal uit elkaar gevallen omdat ze elkaar niks gunden..
dinsdag 13 november 2007 om 17:40
Een bijna vergelijkbare situatie heeft in mijn familie er jaren geleden voor gezorgd dat er 10 jaar lang ruzie in de familie is geweest en zussen en ouders en schoonfamillie elkaar 10 jaar niet hebben gezien (tuurlijk speelden er ook andere dingen mee) Maar de auto was de welbekende druppel toen.
Ik vind dat je dit helemaal zelf moet weten of je dit verteld aan je dochter of niet. je bent haar in mijn ogen geen uitleg schuldig. Zoals ik uit jouw verhaal begrijp steun je haar ook weleens financieel dus zou zij in dit geval wel een beetje begrip moeten hebben voor de situatie van je zoon.
Maar ik weet ook dat hier gedonder van kan komen en jaloerzie kan gaan meespelen waardoor er allerlei verwijten gaan komen en ruzie kan ontstaan.
Best lastige situatie dus...
Ik vind dat je dit helemaal zelf moet weten of je dit verteld aan je dochter of niet. je bent haar in mijn ogen geen uitleg schuldig. Zoals ik uit jouw verhaal begrijp steun je haar ook weleens financieel dus zou zij in dit geval wel een beetje begrip moeten hebben voor de situatie van je zoon.
Maar ik weet ook dat hier gedonder van kan komen en jaloerzie kan gaan meespelen waardoor er allerlei verwijten gaan komen en ruzie kan ontstaan.
Best lastige situatie dus...
dinsdag 13 november 2007 om 17:54
Mijn ouders steunen zowel mij als mijn broer. We studeren allebei nogsteeds en ze steunen ons financieel. Ik heb altijd in de paardensport gezeten en paarden gehad van mijn ouders e.d. Ik heb nog nooit één onvertogen woord van mijn broer daarover gehoord. Hij is inmiddels 27, maar zijn kamer en studie worden nogsteeds door hun betaalt. Prima toch? Ben blij dat ik een band heb met mijn broer waar we elkaar alles in gunnen. Het is zelfs nog nooit een discussiepunt geweest bij ons!
dinsdag 13 november 2007 om 18:04
Ik kan me niet voorstellen dat iemand een auto van de sociale dienst krijgt. Dat is dan toch vermogen? En dan zou hij of zij geen recht meer hebben op een uitkering omdat je dan boven de grens van het vrij te laten vermogen uitkomt. (Tenzij het een heel oud bakkie is) Ik werk op een afdeling waar ook Sociale Zaken onder valt bij en ons worden beslist geen auto's verstrekt of kosten van een rijbewijs vergoed.
dinsdag 13 november 2007 om 18:58
ja ik zou ook zeker zeggen dat je het moet vertellen, ik heb wel eens in de positie van je dochter gezeten en vond dat niet helemaal eerlijk van mijn ouders, uit eindelijk krijgt een ieder wel wat hij dan nodig heeft maar het moet ook een beetje gelijk opgaan natuurlijk.
dus ik zeg vertellen!
Succes,
Grtjes Starbelly
dus ik zeg vertellen!
Succes,
Grtjes Starbelly
dinsdag 13 november 2007 om 19:11
Goed ik blijf mosterd:
MissPoezz: alle gemeentes hebben een bijzondere bijstandsbeleid. En bij bijzondere bijstand wordt er ook nog eens gekeken naar de individuele omstandigheden. Daarnaast is er, om armoedeval te voorkomen, juist meestal een wat hogere grens gesteld aan het inkomen voor bijzondere bijstand, bijvoorbeeld 115% van bijstandsniveau.
Waarom ik erop dsoorga, is omdat mensen zo'n vertekend beeld krijgen als niet het hele verhaal duidelijk is. En daarbij dus weer gaan wijzen in de trant van: waarom zou ik gaan werken, als een uitkeringstrekker een auto krijgt? Dit terwijl dit niet de gewone gang van zaken is en het bijzondere bijstandsbeleid alleen maar krapper wordt. Steeds vaker worden vergoedingen vanuit de ziektekostenverzekering als passend en toereikend gezien, om een voorbeeld te geven.
Maar goed, dit totaal off topic.
Voor wat betreft je schoonzus, misspoezz, vind ik dat ze totaal uit haar boekje gaat. En ik vind dat jouw moeder haar daar ook wel op mag wijzen. Het gaat haar niets aan hoe jouw ouders met zaken als geld omgaan. Overigens mag jouw broer haar daar ook op wijzen
.
En ja, ik denk ook dat je het je dochter gewoon moet vertellen, als het gangbaar is dat hierbij openheid van zaken is. Weet je zoon dat je je dochter zo af en toe wat toestopt? Waarom zou je dan je mond houden over zoon tegen dochter?
MissPoezz: alle gemeentes hebben een bijzondere bijstandsbeleid. En bij bijzondere bijstand wordt er ook nog eens gekeken naar de individuele omstandigheden. Daarnaast is er, om armoedeval te voorkomen, juist meestal een wat hogere grens gesteld aan het inkomen voor bijzondere bijstand, bijvoorbeeld 115% van bijstandsniveau.
Waarom ik erop dsoorga, is omdat mensen zo'n vertekend beeld krijgen als niet het hele verhaal duidelijk is. En daarbij dus weer gaan wijzen in de trant van: waarom zou ik gaan werken, als een uitkeringstrekker een auto krijgt? Dit terwijl dit niet de gewone gang van zaken is en het bijzondere bijstandsbeleid alleen maar krapper wordt. Steeds vaker worden vergoedingen vanuit de ziektekostenverzekering als passend en toereikend gezien, om een voorbeeld te geven.
Maar goed, dit totaal off topic.
Voor wat betreft je schoonzus, misspoezz, vind ik dat ze totaal uit haar boekje gaat. En ik vind dat jouw moeder haar daar ook wel op mag wijzen. Het gaat haar niets aan hoe jouw ouders met zaken als geld omgaan. Overigens mag jouw broer haar daar ook op wijzen
.En ja, ik denk ook dat je het je dochter gewoon moet vertellen, als het gangbaar is dat hierbij openheid van zaken is. Weet je zoon dat je je dochter zo af en toe wat toestopt? Waarom zou je dan je mond houden over zoon tegen dochter?
dinsdag 13 november 2007 om 19:23
Meen je dat? Jij jaagt je ouders liever op dubbele kosten als ze een keer hun kind willen helpen, waardoor het waarschijnlijk al helemaal niet meer kan, dan dat je je broer gewoon gunt dat hij uit de nood wordt geholpen?
Het is toch gewoon fijn als je weet, dat als het jou een keer tegen zit, dat je ouders jou ook zullen helpen? Stel dat je broer op dat moment hetzelfde zou doen, een gelijk bedrag eisen, waardoor het te veel wordt en je ouders jou dus niet kunnen helpen, omdat ze anders de monniken niet gelijke mutsen kunnen opdoen? Kijken of je het dan nog zo eerlijk vindt.
Bovendien vind ik het schandalig naar je ouders toe. Die mogen nog altijd zelf bepalen wat ze doen met het geld waar ze zelf hard voor gewerkt hebben.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 13 november 2007 om 19:29
dinsdag 13 november 2007 om 20:45
Kosten van rijbewijs, auto en opleiding vergoed. Gaat inderdaad om een oud bakkie, en er is hier niet sprake van een doorsnee uitkeringstrekker die geen zin heeft om te werken, mede hierdoor maakt hij zelfs meer dan 60 uur per week momenteel.
Om de boel nog wat te verduidelijken, voor de laatste keer overigens en dan gaat wat mij betreft hier een streep onder, er is hier veel en veel en veel en veel en veel (krachtig genoeg?) meer aan de hand dan iemand die "gewoon" een uitkering heeft en zijn handje op komt houden. Lijkt me vrij logisch dat ik niet ga uitleggen wat er aan de hand is, maar voor degenen die daar geen genoegen mee kunnen nemen... Ik vertel er verder niets over omdat ik dan te erg in detail zou moeten treden en ik heb het hier niet over mezelf maar over een ander, en daarmee zou ik zijn privacy wel eens kunnen schenden. En als dat niet bevredigend is, tja, dan geloof je het gewoon niet.
Die hormoonslavernij!!
dinsdag 13 november 2007 om 21:08
En wat die schoonzus(je) betreft... Die is zeker op haar gedrag aangesproken, ook door mij Zij is ook een verhaal apart hoor, heb er al eens een topic over geopend omdat ze extreem jaloers is, die zou er dus echt niet mee kunnen leven dat een broer van haar geholpen wordt en zij op hetzelfde moment niets krijgt.
Zij is ook een verhaal apart hoor, heb er al eens een topic over geopend omdat ze extreem jaloers is, die zou er dus echt niet mee kunnen leven dat een broer van haar geholpen wordt en zij op hetzelfde moment niets krijgt.
Die hormoonslavernij!!
dinsdag 13 november 2007 om 22:23
Ik vind de opmerking 'gelijke monnikken, gelijke kappen' echt nergens op slaan, omdat het hier toch nooit kan gaan om gelijke monnikken?
Als ik ten minste kijk naar mijn broers en mezelf: we zijn volstrekt andere personen met andere levens(loop) en interesses. Dus de een had als kind een dure hobby, de ander woonde lang bij m'n ouders in huis, de derde deed een kostbare opleiding. Moet je al dat soort dingen gaan zitten verrekenen? Mijn god ik mag toch hopen van niet!
Bijvoorbeeld: ik ging vrij jong op mezelf wonen en kreeg na een paar jaar een wasmachine. Mijn broertje heeft geen wasmachine, maar zijn was wordt al jaren door mijn moeder gedaan omdat hij nog thuis woont. Moet hij dan gaan vragen om net zoveel geld als die wasmachine gekost heeft?
Gelukkig werkt het bij ons niet zo.
En over dat het slecht zou zijn om je kind te helpen door hem een auto te geven: waarom?! Je kind áltijd maar álles geven is natuurlijk te extreem en vast niet goed voor iemand zijn zelfbeeld en zelfstandigheid, maar iemand eens uit de brand helpen en met een groot gebaar als je dat kan missen, waarom niet?
Als ik ten minste kijk naar mijn broers en mezelf: we zijn volstrekt andere personen met andere levens(loop) en interesses. Dus de een had als kind een dure hobby, de ander woonde lang bij m'n ouders in huis, de derde deed een kostbare opleiding. Moet je al dat soort dingen gaan zitten verrekenen? Mijn god ik mag toch hopen van niet!
Bijvoorbeeld: ik ging vrij jong op mezelf wonen en kreeg na een paar jaar een wasmachine. Mijn broertje heeft geen wasmachine, maar zijn was wordt al jaren door mijn moeder gedaan omdat hij nog thuis woont. Moet hij dan gaan vragen om net zoveel geld als die wasmachine gekost heeft?
Gelukkig werkt het bij ons niet zo.
En over dat het slecht zou zijn om je kind te helpen door hem een auto te geven: waarom?! Je kind áltijd maar álles geven is natuurlijk te extreem en vast niet goed voor iemand zijn zelfbeeld en zelfstandigheid, maar iemand eens uit de brand helpen en met een groot gebaar als je dat kan missen, waarom niet?
woensdag 14 november 2007 om 01:10
miss poez, er kan nog wel heel veel aan de hand zijn maar er is echt geen gemeente die een rijbewijs en auto gaat vergoeden. Dit kan niet vallen binnen de bijzondere bijstand of aanvullende bijstand. Onmogelijk. Wat voor "verzachtende" omstandigheden er ook zijn.
Natuurlijk gaat het niet om het geld maar om de emotionele impact van de beslissing. Dochter zou zich benadeelt kunnen voelen, dat heeft niks te maken met die centen maar wel met de band die er is tussen ouders, broer en zus.
Daarom moet je je kinderen hetzelfde geven of in ieder geval iets gelijkwaardigs zodat ze niet de materiele kwestie zien als bewijs van de relationele situatie
Natuurlijk gaat het niet om het geld maar om de emotionele impact van de beslissing. Dochter zou zich benadeelt kunnen voelen, dat heeft niks te maken met die centen maar wel met de band die er is tussen ouders, broer en zus.
Daarom moet je je kinderen hetzelfde geven of in ieder geval iets gelijkwaardigs zodat ze niet de materiele kwestie zien als bewijs van de relationele situatie
woensdag 14 november 2007 om 01:32
In mijn geval , Meds, weet ik dat de band bijzonder hecht is en zou ik liever hebben dat ze de één helpen dan dat ze met pijn in hun hart toe zitten te kijken dat één van ons in de financiele narigheid zit dan dat ze alle kinderen ( ook degenen die het niet nodig hebben ) gaan zitten "spekken " .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
