Relaties
alle pijlers
Zorgen voor moeder: vroeger, nu en meer...
dinsdag 17 juli 2007 om 11:14
Beste mensen,
Ik open dit topic omdat ik er niet zo goed (meer) uitkom. Ik voel me verdrietig, ben ontzettend moe, ik weet niet hoe ik er het beste mee om kan gaan en ik ben bang dat het misgaat. Ik zal proberen het zo bondig mogelijk op te schrijven.
Al vroeg als kind voelde ik me verantwoordelijk voor mijn moeder. Zij was ongelukkig en depressief. Ik herinner me dat dit al vanaf mijn plusminus 5e jaar zo was en heb mijn moeder in mijn jeugd eigenlijk niet anders meegemaakt. Ik heb geleerd voor haar te zorgen, om haar stemmingen aan te voelen en me daarbij aan te passen. Toen ik opgroeide ontwikkelde dit zich sterker, ik wist beter wie mijn moeder was, wat zij voelde en dacht dan dat ik dit van mezelf wist.
Ik ben de jongste van 4 kinderen. 1 Broer is overleden (suïcide) en ik heb nog 2 oudere zussen. Toen ik in de pubertijd zat pleegde mijn broer zelfmoord waardoor mijn moeder helemaal de kluts kwijt was en ik het zorgen voor nog sterker ontwikkelde. Toen ik rond de 20 was, is dit ook geëscaleerd, ik ben toen ook opgenomen geweest. Ik wist niet meer wie ik zelf was, wat ik met mijn leven moest, ik was kompleet de kluts kwijt.
De band die ik met mijn moeder heb is erg ingewikkeld. In al die jaren van therapie heb ik geprobeerd los van haar te komen. In veel opzichten is dit gelukt maar het blijft een feit dat ze altijd nog onder mijn huid zit, ze zit in mijn vezels, van kinds af aan al, en dat krijg ik er niet (meer) uit.
Vroeger waren mijn zussen al snel uit huis, zo rond hun 17e, broer ging dus dood, vader was druk met werk, en ik zorgde dus voor mijn moeder.
In alle afgelopen jaren heb ik mijn eigen wereldje opgebouwd. Het gaat op en af met mij, maar over het algemee doe ik het goed. Ik heb 2 lieve vriendinnen, kennissen, een lieve huisarts en een ondersteunend kontakt bij de GGZ. Ik heb een heerlijk appartement, leuke huisdieren, enz.
Maar... mijn moeder wordt ouder en heeft meer zorg nodig. Ze is lichamelijk niet sterk. In februari heeft ze een orthopedische operatie ondergaan, ik ben veel bij haar geweest, en heb gezorgd, dat ging toen nog wel.
Nu gaat het mis. 3 Weken geleden heeft mijn moeder in het verkeer een ongeluk gehad, ze mag 6 weken haar been niet belasten. En ik val in een oude valkuil: ik ga zorgen voor en ik voel dat dit niet goed gaat met mij. Vorige week kwam ze uit het ziekenhuis en ben ik een week bij haar geweest, elke dat op en neer om voor haar te zorgen. Ik heb nu even 'vrij', en dat heb ik ook nodig en voelt goed maar waar ik ontzettend verdrietig en overstuur van wordt is het volgende:
Ik heb geen (goed) kontakt met mijn 2 oudere zussen en nou hoor ik van mijn moeder dat die 2 krengen de komende 2 weken allebei op vakantie gaan terwijl mijn moeder zorg- en hulpbehoevend is. Dit vind ik zo ontzettend asociaal, en het voelt zo van, Jorinde is er wel, die zorgt wel en vangt het wel op (het oude liedje) maar ik trek het dus niet. Ik slaap slecht, het is net alsof ik weer 5 of 7 of 12 jaar ben, en ik weer moet zorgen voor. Ik ben zo verdrietig als ik dit zo opschrijf, ik denk de rode draad in mijn leven was 'zorgen voor mijn moeder'. Ik heb me eruit gewurmd, zo goed als kon, en nu mijn moeder ouder wordt, en hulpbehoevender, begint het weer. Ik weet hier niet mee om te gaan, en voel me weer verantwoordelijk, maar ik voel dat het niet goed is voor me. Op de een of andere manier ben ik bang, voor wat het met me doet, voor wat het oproept, ik weet het niet.
Ik ben ook erg kwaad op mijn zussen, die mijn moeder in de steek laten en mij er alleen mee laten zitten. Het voelt of ik weer kind ben, en dat benauwd me en maakt me bang. Ik kan de zorg voor mijn moeder niet van me afhouden, ik wil haar graag helpen want ik houd van haar, ze is mijn moeder, maar zoals vorige week een volle week erheen, dat trek ik niet, hoe graag ik het ook wil. Ik ben ook bang om in de war te raken ofzo, en nu ik dit opschrijf kan ik alleen maar huilen. Ik mis mijn vader en kom er even niet meer uit.
Ik open dit topic omdat ik er niet zo goed (meer) uitkom. Ik voel me verdrietig, ben ontzettend moe, ik weet niet hoe ik er het beste mee om kan gaan en ik ben bang dat het misgaat. Ik zal proberen het zo bondig mogelijk op te schrijven.
Al vroeg als kind voelde ik me verantwoordelijk voor mijn moeder. Zij was ongelukkig en depressief. Ik herinner me dat dit al vanaf mijn plusminus 5e jaar zo was en heb mijn moeder in mijn jeugd eigenlijk niet anders meegemaakt. Ik heb geleerd voor haar te zorgen, om haar stemmingen aan te voelen en me daarbij aan te passen. Toen ik opgroeide ontwikkelde dit zich sterker, ik wist beter wie mijn moeder was, wat zij voelde en dacht dan dat ik dit van mezelf wist.
Ik ben de jongste van 4 kinderen. 1 Broer is overleden (suïcide) en ik heb nog 2 oudere zussen. Toen ik in de pubertijd zat pleegde mijn broer zelfmoord waardoor mijn moeder helemaal de kluts kwijt was en ik het zorgen voor nog sterker ontwikkelde. Toen ik rond de 20 was, is dit ook geëscaleerd, ik ben toen ook opgenomen geweest. Ik wist niet meer wie ik zelf was, wat ik met mijn leven moest, ik was kompleet de kluts kwijt.
De band die ik met mijn moeder heb is erg ingewikkeld. In al die jaren van therapie heb ik geprobeerd los van haar te komen. In veel opzichten is dit gelukt maar het blijft een feit dat ze altijd nog onder mijn huid zit, ze zit in mijn vezels, van kinds af aan al, en dat krijg ik er niet (meer) uit.
Vroeger waren mijn zussen al snel uit huis, zo rond hun 17e, broer ging dus dood, vader was druk met werk, en ik zorgde dus voor mijn moeder.
In alle afgelopen jaren heb ik mijn eigen wereldje opgebouwd. Het gaat op en af met mij, maar over het algemee doe ik het goed. Ik heb 2 lieve vriendinnen, kennissen, een lieve huisarts en een ondersteunend kontakt bij de GGZ. Ik heb een heerlijk appartement, leuke huisdieren, enz.
Maar... mijn moeder wordt ouder en heeft meer zorg nodig. Ze is lichamelijk niet sterk. In februari heeft ze een orthopedische operatie ondergaan, ik ben veel bij haar geweest, en heb gezorgd, dat ging toen nog wel.
Nu gaat het mis. 3 Weken geleden heeft mijn moeder in het verkeer een ongeluk gehad, ze mag 6 weken haar been niet belasten. En ik val in een oude valkuil: ik ga zorgen voor en ik voel dat dit niet goed gaat met mij. Vorige week kwam ze uit het ziekenhuis en ben ik een week bij haar geweest, elke dat op en neer om voor haar te zorgen. Ik heb nu even 'vrij', en dat heb ik ook nodig en voelt goed maar waar ik ontzettend verdrietig en overstuur van wordt is het volgende:
Ik heb geen (goed) kontakt met mijn 2 oudere zussen en nou hoor ik van mijn moeder dat die 2 krengen de komende 2 weken allebei op vakantie gaan terwijl mijn moeder zorg- en hulpbehoevend is. Dit vind ik zo ontzettend asociaal, en het voelt zo van, Jorinde is er wel, die zorgt wel en vangt het wel op (het oude liedje) maar ik trek het dus niet. Ik slaap slecht, het is net alsof ik weer 5 of 7 of 12 jaar ben, en ik weer moet zorgen voor. Ik ben zo verdrietig als ik dit zo opschrijf, ik denk de rode draad in mijn leven was 'zorgen voor mijn moeder'. Ik heb me eruit gewurmd, zo goed als kon, en nu mijn moeder ouder wordt, en hulpbehoevender, begint het weer. Ik weet hier niet mee om te gaan, en voel me weer verantwoordelijk, maar ik voel dat het niet goed is voor me. Op de een of andere manier ben ik bang, voor wat het met me doet, voor wat het oproept, ik weet het niet.
Ik ben ook erg kwaad op mijn zussen, die mijn moeder in de steek laten en mij er alleen mee laten zitten. Het voelt of ik weer kind ben, en dat benauwd me en maakt me bang. Ik kan de zorg voor mijn moeder niet van me afhouden, ik wil haar graag helpen want ik houd van haar, ze is mijn moeder, maar zoals vorige week een volle week erheen, dat trek ik niet, hoe graag ik het ook wil. Ik ben ook bang om in de war te raken ofzo, en nu ik dit opschrijf kan ik alleen maar huilen. Ik mis mijn vader en kom er even niet meer uit.
dinsdag 17 juli 2007 om 11:23
Hoi Jorinde,
Wat een ingewikkeld en moeilijk probleem.
Waar is je vader eigenlijk gebleven? Ik snap dat je boos bent op je zussen, maar aan de andere kant, zij kunnen msch wel voor zichzelf kiezen en voelen zich niet zo verantwoordelijk voor je moeder.
Iets wat msch beter zou zijn, al zou jij dat ook wat beter kunnen.
In hoeverre kan de thuiszorg voor je moeder zorgen? Heb je al bij de huisarts aan gegeven dat de zorg je te zwaar valt?
Heb je dit met je begeleider van de ggz kunnen bespreken?
Als jij er niet was, dan zou er ook wel op één of andere manier voor je moeder gezorgd worden. het is nu alleen zo, dat jij die rol al jaren op je neemt.
Beetje warrige reactie ben ik bang. Vind het heel erg voor je dat jij de moeder van je moeder hebt moeten zijn en hoop voor jou dat je er wat losser van kunt komen.
Wat een ingewikkeld en moeilijk probleem.
Waar is je vader eigenlijk gebleven? Ik snap dat je boos bent op je zussen, maar aan de andere kant, zij kunnen msch wel voor zichzelf kiezen en voelen zich niet zo verantwoordelijk voor je moeder.
Iets wat msch beter zou zijn, al zou jij dat ook wat beter kunnen.
In hoeverre kan de thuiszorg voor je moeder zorgen? Heb je al bij de huisarts aan gegeven dat de zorg je te zwaar valt?
Heb je dit met je begeleider van de ggz kunnen bespreken?
Als jij er niet was, dan zou er ook wel op één of andere manier voor je moeder gezorgd worden. het is nu alleen zo, dat jij die rol al jaren op je neemt.
Beetje warrige reactie ben ik bang. Vind het heel erg voor je dat jij de moeder van je moeder hebt moeten zijn en hoop voor jou dat je er wat losser van kunt komen.
dinsdag 17 juli 2007 om 11:48
Hoi Jorinde,
Ik denk idd dat je moet regelen dat er (genoeg) hulp voor je moeder komt. Ze woont alleen en dit is niet de eerste keer dat ze op jou leunt. Jouw moeder heeft kennelijk dus meer zorg nodig dan jij haar kunt geven. Is een aanleun-woning, verzorgingshuis oid niet iets voor haar? Ik zou het zeker bespreekbaar maken met zowel je eigen huisarts als met de hare.
En voor wat betreft je zussen, zij gaan kennelijk anders met deze situatie om dan jij. Misschien hebben zij daar wel goede redenen voor (is het contact tussen je moeder en hen toch al slecht, kunnen zij het zelf niet aan om voor haar te zorgen, of misschien is hun gezin of zijn zijzelf erg hard aan vakantie toe, enz?).
Ik wens je veel sterkte!
Ik denk idd dat je moet regelen dat er (genoeg) hulp voor je moeder komt. Ze woont alleen en dit is niet de eerste keer dat ze op jou leunt. Jouw moeder heeft kennelijk dus meer zorg nodig dan jij haar kunt geven. Is een aanleun-woning, verzorgingshuis oid niet iets voor haar? Ik zou het zeker bespreekbaar maken met zowel je eigen huisarts als met de hare.
En voor wat betreft je zussen, zij gaan kennelijk anders met deze situatie om dan jij. Misschien hebben zij daar wel goede redenen voor (is het contact tussen je moeder en hen toch al slecht, kunnen zij het zelf niet aan om voor haar te zorgen, of misschien is hun gezin of zijn zijzelf erg hard aan vakantie toe, enz?).
Ik wens je veel sterkte!
dinsdag 17 juli 2007 om 11:54
Jorinde, een dikke*; voor je. Je zit in een moeilijke situatie en dan heb je ook nog eens geen steun aan je zusters. Toch lijkt het me raadzaam als je de zorg voor je moeder wat meer uit handen geeft. Mijn vader is zelf invalide en woont in een verpleeghuis omdat het voor mijn moeder ondoenlijk is om thuis voor hem te zorgen. Je hebt gewoonweg zelf geen leven meer. Jij bent nog jong en je moet je leven niet gaan opofferen hiervoor. In het tehuis waar mijn vader zit, zijn mensen die jarenlang door hun kinderen zijn verzorgd en die kinderen waren daardoor niet in staat zelf een eigen gezin te kunnen stichten. Je zit in een moeilijke positie en wij hebben makkelijk praten hier. Dat besef ik wel. Maar zoals ik het lees, heb jij een goed hart in je donder zitten. En als je de zorg voor je moeder meer uit handen zou geven, wordt je daar zeker niet minder goed van. Wellicht krijg je er juist meer energie van zodat je op de momenten dat je er voor je moeder bent, je er ook echt van harte bent.
dinsdag 17 juli 2007 om 12:49
Bedankt voor jullie reaktie's!
Mijn moeder heeft thuiszorg, die komen 2x per dag. 's Ochtends en 's Middags. Voor de rest van de dag wil mijn moeder zelf wat pruttelen en omdat ik zie en weet hoe zwaar en moeilijk dat is (heb zelf 2x met een gebroken been gezeten) denk ik dat er een groot deel van de dag iemand moet zijn om haar te helpen. Dit heb ik dus vorige week een volle week op me genomen. Ik zat toen in de 'drive', maar het heeft me totaal opgebroken. Afgelopen weekend zat ik hier thuis midden in de nacht op bed te kokhalzen boven een emmertje, de stress, spanning en situatie's van vroeger en nu moesten er klaarblijkelijk op deze manier uit.
Hoe sterk ik het verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn moeder ook voel, het doet me goed jullie reaktie's te lezen, het zijn dingen die ik wel weet, maar het is een zorgpatroon dat er zo gemakkelijk (weer) inzit, en ik automatisch op me neem omdat dit nou eenmaal in me zit, van jongs af aan.
Mijn moeder heeft nu een zeer bewerkelijk huis, met grote tuin en ik denk dat ze ook wel weet dat ze daar niet altijd kan blijven wonen. Ze staat ook wel voor andere huisjes ingeschreven maar zal deze stap zo lang mogelijk uitstellen. Er komt dus nu 2x per dag thuiszorg, en 1x in de week alphahulp.
Volgende week gaan mijn 'zussen' dus weg, en ik heb bedacht heel duidelijk naar mijn moeder aan te geven dat ik haar wel helpen wil, maar dat ik 2 dagen per week beschikbaar ben. Ze kan dan zelf aangeven wanneer ze graag wil dat ik kom. Meer kan ik niet, en is ook niet goed voor mij, ik ben dan echt bang dat het niet goed komt met mij.
Mijn moeder is 76, mijn vader is vorig jaar dus overleden, automatisch komt er meer zorg voor je ouder(s) als zij ouder wordt / worden maar ik zie wel dat ik heel goed op mijn tellen moet passen. Het is niet dat ik niet wil, of denk, zoek het maar uit, maar ik ben een kwetsbaar en gevoelig mens en moet uitkijken dat ik niet in dezelfde rolpatronen verval als vroeger. Dat komt niet goed. Het is voor mij al heel wat om de grens aan te geven van 2 dagen per week ben ik beschikbaar. Hoe moeilijk het ook is dit te zeggen, en voor mezelf op te komen, ik moet dit doen, ook uit een stuk zelfbescherming.
Ik denk ook niet dat mijn zussen dit zo voelen, of misschien hebben zij wel (onbewust) zoiets van, we kunnen wel gaan, Jorinde is er wel en die vangt het wel op. Het is de herhaling van vroeger, ik bleef na de zelfmoord van mijn broer als 15- jarige als enig kind thuis en kon het daar opvangen, mijn ene zus studeerde in een andere stad, en mijn andere zus zat lekker in Amsterdam. En ik had het ermee te doen.
Het is nu soms net alsof ik weer 12 ben, of 15, heel vreemd.
Mijn kontakt bij de ggz is nu met vakantie, en ik zal kontakt opnemen met mijn eigen huisarts, gewoon om het uit te leggen en misschien dat hij mij ook een beetje steunen kan dat het met mij niet (weer) de verkeerde kant opgaat.
Het doet me goed jullie zo te lezen, het zet me even terug op 'oh ja, zo zat het patroon ook alweer in elkaar', wees alert. De rode draad zal het in mijn leven altijd blijven, maar het moet me niet weer volledig gaan beheersen.
Jorinde.
Mijn moeder heeft thuiszorg, die komen 2x per dag. 's Ochtends en 's Middags. Voor de rest van de dag wil mijn moeder zelf wat pruttelen en omdat ik zie en weet hoe zwaar en moeilijk dat is (heb zelf 2x met een gebroken been gezeten) denk ik dat er een groot deel van de dag iemand moet zijn om haar te helpen. Dit heb ik dus vorige week een volle week op me genomen. Ik zat toen in de 'drive', maar het heeft me totaal opgebroken. Afgelopen weekend zat ik hier thuis midden in de nacht op bed te kokhalzen boven een emmertje, de stress, spanning en situatie's van vroeger en nu moesten er klaarblijkelijk op deze manier uit.
Hoe sterk ik het verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn moeder ook voel, het doet me goed jullie reaktie's te lezen, het zijn dingen die ik wel weet, maar het is een zorgpatroon dat er zo gemakkelijk (weer) inzit, en ik automatisch op me neem omdat dit nou eenmaal in me zit, van jongs af aan.
Mijn moeder heeft nu een zeer bewerkelijk huis, met grote tuin en ik denk dat ze ook wel weet dat ze daar niet altijd kan blijven wonen. Ze staat ook wel voor andere huisjes ingeschreven maar zal deze stap zo lang mogelijk uitstellen. Er komt dus nu 2x per dag thuiszorg, en 1x in de week alphahulp.
Volgende week gaan mijn 'zussen' dus weg, en ik heb bedacht heel duidelijk naar mijn moeder aan te geven dat ik haar wel helpen wil, maar dat ik 2 dagen per week beschikbaar ben. Ze kan dan zelf aangeven wanneer ze graag wil dat ik kom. Meer kan ik niet, en is ook niet goed voor mij, ik ben dan echt bang dat het niet goed komt met mij.
Mijn moeder is 76, mijn vader is vorig jaar dus overleden, automatisch komt er meer zorg voor je ouder(s) als zij ouder wordt / worden maar ik zie wel dat ik heel goed op mijn tellen moet passen. Het is niet dat ik niet wil, of denk, zoek het maar uit, maar ik ben een kwetsbaar en gevoelig mens en moet uitkijken dat ik niet in dezelfde rolpatronen verval als vroeger. Dat komt niet goed. Het is voor mij al heel wat om de grens aan te geven van 2 dagen per week ben ik beschikbaar. Hoe moeilijk het ook is dit te zeggen, en voor mezelf op te komen, ik moet dit doen, ook uit een stuk zelfbescherming.
Ik denk ook niet dat mijn zussen dit zo voelen, of misschien hebben zij wel (onbewust) zoiets van, we kunnen wel gaan, Jorinde is er wel en die vangt het wel op. Het is de herhaling van vroeger, ik bleef na de zelfmoord van mijn broer als 15- jarige als enig kind thuis en kon het daar opvangen, mijn ene zus studeerde in een andere stad, en mijn andere zus zat lekker in Amsterdam. En ik had het ermee te doen.
Het is nu soms net alsof ik weer 12 ben, of 15, heel vreemd.
Mijn kontakt bij de ggz is nu met vakantie, en ik zal kontakt opnemen met mijn eigen huisarts, gewoon om het uit te leggen en misschien dat hij mij ook een beetje steunen kan dat het met mij niet (weer) de verkeerde kant opgaat.
Het doet me goed jullie zo te lezen, het zet me even terug op 'oh ja, zo zat het patroon ook alweer in elkaar', wees alert. De rode draad zal het in mijn leven altijd blijven, maar het moet me niet weer volledig gaan beheersen.
Jorinde.
dinsdag 17 juli 2007 om 12:59
Misschien een vrijwilliger regelen die paar keer in de week komt bij je moeder ? een tuinman die de tuin een beetje bijhoud en je moeder zo een beetje aanspraak heeft met andere mensen..
Als je moeder een beetje is opgeknapt is t een idee om je moeder een weekje op vakantie te doen ? (zodat jezelf ook vakantie hebt) Via de zonnebloem e.d .
Weekje Doorn doet t ook altijd goed bij 70+ mensen
Als je moeder een beetje is opgeknapt is t een idee om je moeder een weekje op vakantie te doen ? (zodat jezelf ook vakantie hebt) Via de zonnebloem e.d .
Weekje Doorn doet t ook altijd goed bij 70+ mensen
dinsdag 17 juli 2007 om 17:59
Allereerst een *; voor de vervelende situatie waarin je zit. Niet gemakkelijk. Ik sluit me aan bij andere posters die je zeggen dat jij ook een eigen leven hebt en dat niet alles alleen op jou hoeft neer te komen. Voor hulp bestaan er allerlei instanties.
Verder proef ik in het stukje dat ik rood gemarkeerd heb veel boosheid naar je zussen toe. Ik weet niet of die boosheid terecht is. Ik vind wel dat jij als 15-jarige niet belast had mogen worden met de zorg voor je moeder. Maar was dit niets iets wat je door jouw persoonlijkheid ook naar je toetrok? Ik herken dit erg sterk, ben zelf redelijk empathisch richting de mensen om wie ik geef. Ik weet niet hoe oud je zussen destijds waren, maar van jong volwassenen kun je toch ook niet verwachten dat ze hun studie laten vallen en de verantwoordelijkheid voor hun moeder op zich gaan nemen? Daar is bij jou al iets heel erg fout gegaan.
Bespreek ook zeker je gevoelens richting je zussen en probeer samen iets te betekenen voor je moeder. Maar probeer het constructief te zien, los van je gevoelens over het verleden.
dinsdag 17 juli 2007 om 18:38
Hoi Jorinde,
Misschien is het handig om met je moeder te bespreken in hoevrre zij graag wilt dat je komt/ het nodig heeft. Straks zitten jullie voor elkaar te denken.
Jij denkt dat ze je nodig heeft en niet alleen wil zijn en zij denkt dat je misschien graag bij haar wilt zijn.
Besef ook goed dat dit zorgen voor niet een patroon is wat pas is ontstaan toen je moeder ouder werd.
Als het waar is dat je moeder verhuizen uitstelt is dat msch ook iets om te bespreken met haar en/of haar huisarts.
Wat betreft je zussen; jij verwacht ergens ook lijkt het, dat zij voor je moeder zorgen. Nu is dat idd wel logischer nu ze ouder wordt, maar je verwachtte het ook van hen toen je broer zelfmoord had gepleegd.
Ik mag hopen voor hen dat je zussen fijne vrienden hadden, die er voor hen waren, hen opvingen met hun verdriet.
Wie was er in die tijd eigenlijk voor jou? Jij bent tenslotte toch je broer verloren en zelfmoord maakt het vrelies vlgs mij nog veel zwaarder om te dragen.
Denk dat het msch ook wel wat kan zijn om aan je zussen aan te geven, dat je hulp nodig hebt, bij de zorg om je moeder. dat je hen er zelf meer bij betrekt, als je dat tenminste kunt zonder oude rancune.
Ik denk althans dat die rancune naar hen eigenlijk niet terecht is. Het is triest dat jij altijd de moeder voor je moeder hebt moeten zijn, maar dat is iets waar je zussen niets aan kunnen doen.
Misschien is het handig om met je moeder te bespreken in hoevrre zij graag wilt dat je komt/ het nodig heeft. Straks zitten jullie voor elkaar te denken.
Jij denkt dat ze je nodig heeft en niet alleen wil zijn en zij denkt dat je misschien graag bij haar wilt zijn.
Besef ook goed dat dit zorgen voor niet een patroon is wat pas is ontstaan toen je moeder ouder werd.
Als het waar is dat je moeder verhuizen uitstelt is dat msch ook iets om te bespreken met haar en/of haar huisarts.
Wat betreft je zussen; jij verwacht ergens ook lijkt het, dat zij voor je moeder zorgen. Nu is dat idd wel logischer nu ze ouder wordt, maar je verwachtte het ook van hen toen je broer zelfmoord had gepleegd.
Ik mag hopen voor hen dat je zussen fijne vrienden hadden, die er voor hen waren, hen opvingen met hun verdriet.
Wie was er in die tijd eigenlijk voor jou? Jij bent tenslotte toch je broer verloren en zelfmoord maakt het vrelies vlgs mij nog veel zwaarder om te dragen.
Denk dat het msch ook wel wat kan zijn om aan je zussen aan te geven, dat je hulp nodig hebt, bij de zorg om je moeder. dat je hen er zelf meer bij betrekt, als je dat tenminste kunt zonder oude rancune.
Ik denk althans dat die rancune naar hen eigenlijk niet terecht is. Het is triest dat jij altijd de moeder voor je moeder hebt moeten zijn, maar dat is iets waar je zussen niets aan kunnen doen.
dinsdag 17 juli 2007 om 19:39
Hoi Jorinde,
Wat een vervelende situatie! Ik sluit mij aan bij Pinkerbloempje, het kan best zijn dat je zussen niet door hebben dat je de zorg van je moeder moeilijk vindt. Het kan best zijn dat zij jou veel empatischer vonden en dachten dat jij het niet erg vond/vindt om deze taak op je te nemen. Ik kan me je woede tegenover je zussen begrijpen dat toen je zo jong was al de zorg voor je moeder op je nam na het overlijden van je broer. Toevallig ben ik in een soortgelijke situatie terechtgekomen, maar dan aan de andere kant. Mijn ouders zijn niet op zo'n leuke manier uit elkaar gegaan toen ik al op mijzelf woonde. Mijn broertje was echter nog jong en woonde nog thuis. Hij vond het erg vervelend dat hij er als het ware mee opgescheept was terwijl ik al het huis uit was. Ik heb er nog over nagedacht om hem bij mij te laten wonen, maar daar was hij destijds te jong voor en ik ook. Bespreek je gevoelens met je zussen, zonder verwijten, wellicht verrassen zij jou ook nog. Veel sterkte!
Groetjes Kikkerjet
Wat een vervelende situatie! Ik sluit mij aan bij Pinkerbloempje, het kan best zijn dat je zussen niet door hebben dat je de zorg van je moeder moeilijk vindt. Het kan best zijn dat zij jou veel empatischer vonden en dachten dat jij het niet erg vond/vindt om deze taak op je te nemen. Ik kan me je woede tegenover je zussen begrijpen dat toen je zo jong was al de zorg voor je moeder op je nam na het overlijden van je broer. Toevallig ben ik in een soortgelijke situatie terechtgekomen, maar dan aan de andere kant. Mijn ouders zijn niet op zo'n leuke manier uit elkaar gegaan toen ik al op mijzelf woonde. Mijn broertje was echter nog jong en woonde nog thuis. Hij vond het erg vervelend dat hij er als het ware mee opgescheept was terwijl ik al het huis uit was. Ik heb er nog over nagedacht om hem bij mij te laten wonen, maar daar was hij destijds te jong voor en ik ook. Bespreek je gevoelens met je zussen, zonder verwijten, wellicht verrassen zij jou ook nog. Veel sterkte!
Groetjes Kikkerjet
dinsdag 17 juli 2007 om 20:12
Heb tussen mijn 7e en 20e precies hetzelfde meegemaakt (inclusief moeizame relatie met zus). Ik heb destijds de regie in mijn leven teruggenomen door het contact (tijdelijk) met moeder te verbreken. Ze moest toen wel op zoek naar andere hulpbronnen, die ze zonder veel moeite vond! Ikzelf ben er als mens van opgebloeid en de relatie met mijn zus is nu goed! Mijn zus had onder meer als reden van haar lauwe contact omdat ik toch niet naar haar wilde luisteren (ergo: ze vond dat ik niet zoveel voor haar moest doen en dat ik eens zelf leuke dingen moest doen in m'n leven, mijn leven stond alleen maar in dienst van mijn moeder). Dat is misschien wel iets om over na te denken, zoals iemand hier eerder al zei, misschien ligt het wel meer aan jouw instelling dan aan de instelling van je zussen en hopen zij stiekum dat je ooit de beslissing in je leven neemt dat je niet voor je moeder kan en mag zorgen (net als mijn zus bleek achteraf!).
dinsdag 17 juli 2007 om 20:47
Erg herkenbaar in zoverre dat ik me vanaf kinds af aan ook altijd verantwoordelijk heb gevoeld voor mijn moeder. Slecht huwelijk tussen mijn ouders die al jaren geleden gescheiden zijn maar als kind ging ik 's nachts kijken of m'n moeder nog ademde omdat ik wist dat m'n vader zo nu en dan losse handen had en omdat m'n moeder door het slechte huwelijk erg depressief was.
Mijn moeder heeft zich na de scheiding ontpopt tot een zeer zelfstandige en sterke vrouw met gelukkig een grote vrienden/kennissenkring om haar heen en met veel interesses/hobbies maar na het onverwacht overlijden van haar grote liefde vorig jaar voel ik me nu weer verantwoordelijk en het verantwoordelijkheidsgevoel heeft me toch nooit helemaal losgelaten. Het kind zijn met alle onbezorgdheid die daarbij hoort heb ik nooit ervaren
Ik heb 2 oudere broers die in het buitenland wonen en paar keer per jaar in NL zijn en dan is het voor het oog allemaal gezellig omdat m'n moeder haar rouwproces niet zoveel wil delen met hun omdat ze maar een paar keer per jaar in NL zijn maar daardoor ben ik wel vaak het luisterend oor met alle zorgen (leg ik mezelf ook op) die daarbij horen en hoeveel ik ook van m'n moeder hou (staat altijd voor me klaar en voor anderen) toch heb ik er weleens moeite mee. Ben sinds kort in therapie en merk dat deze dingen die vroeger al speelde en laatste jaren (on)bewust op de achtergrond waren nu weer naar boven komen.
Echt advies heb ik dus niet maar denk er wel aan dat het belangrijk is om je eigen leven te blijven leiden.
Mijn moeder heeft zich na de scheiding ontpopt tot een zeer zelfstandige en sterke vrouw met gelukkig een grote vrienden/kennissenkring om haar heen en met veel interesses/hobbies maar na het onverwacht overlijden van haar grote liefde vorig jaar voel ik me nu weer verantwoordelijk en het verantwoordelijkheidsgevoel heeft me toch nooit helemaal losgelaten. Het kind zijn met alle onbezorgdheid die daarbij hoort heb ik nooit ervaren
Ik heb 2 oudere broers die in het buitenland wonen en paar keer per jaar in NL zijn en dan is het voor het oog allemaal gezellig omdat m'n moeder haar rouwproces niet zoveel wil delen met hun omdat ze maar een paar keer per jaar in NL zijn maar daardoor ben ik wel vaak het luisterend oor met alle zorgen (leg ik mezelf ook op) die daarbij horen en hoeveel ik ook van m'n moeder hou (staat altijd voor me klaar en voor anderen) toch heb ik er weleens moeite mee. Ben sinds kort in therapie en merk dat deze dingen die vroeger al speelde en laatste jaren (on)bewust op de achtergrond waren nu weer naar boven komen.
Echt advies heb ik dus niet maar denk er wel aan dat het belangrijk is om je eigen leven te blijven leiden.
