Relaties
alle pijlers
Zoveel verdriet, ik zie geen uitweg meer
dinsdag 18 december 2007 om 17:05
Lieve mensen, ik ben een moeder met twee jonge kinderen en 4 jaar geleden ben ik gescheiden na een huwelijk van 13 jaar, mijn exman had een ander, en daarmee was ons toch al niet al te beste huwelijk, voor mij (en hem ook!) voorbij.
Kort daarna overleed mijn moeder, het is een zwaar jaar geweest.
Een 9 maanden na mijn scheiding leerde ik mijn huidige vriend kennen. Met hem ging het op dat moment om diverse redenen niet zo goed, en we konden ontzettend goed plaatsen en al snel werden we stapelverliefd op elkaar, het was een geweldige tijd en het heeft me echt geholpen destijds met het verlies van mijn moeder en mijn scheiding.
Door omstandigheden moest hij een half jaar na onze ontmoeting zijn huis noodgedwongen verkopen. Toen was er een dillema, ik wilde namelijk niet samenwonen, hij wel. Om een lang verhaal wat in te korten, hij is toen bij me ingetrokken.
Ik vondt dit moeilijk, het is niet altijd even leuk en gezellig geweest, ik had nog zoveel op te ruimen, te verwerken en ben gewoon heel erg graag alleen, heb mijn ruimte echt nodig. En dan ook nog twee kindertjes, het was niet makkelijk.
Drie weken geleden kreeg mijn vriend een fantastische kans om te gaan wonen en werken in de plaats waar hij een sterkte emotionele binding mee heeft. Het heeft hem ontzettend goed gedaan, die baan, het huis en eigenlijk lacht de toekomst hem na jaren weer toe!
Ik ben ook ontzettend blij voor hem, en vindt dat hij dit dubbel en dwars heeft verdiend.
Alleen, ik die zo graag alleen was, zo zelfstandig, die ik ben ik kwijt. Ik voel me hartstikke verdrietig dat hij in korte tijd gewoon helemaal definitief weg is, terwijl ik degene was die zo graag wilde latten!
Het voelt eenzaam en verlaten.
Alsof ik mezelf totaal verloren ben.
Vorige week heb ik helaas ook een abortus moeten ondergaan en door meerdere omstandigheden kon mijn vriend niet veel bij me zijn.
Natuurlijk speelt er hormonaal nog een en ander, maar toch, het verdriet grijpt me echt aan, ik voel me ellendig, ik ben mijn sterkte ik en mijn zelfstandigheid totaal verloren lijkt het wel.
Er is niks meer van mijn sterkte karakter over, ik kan alleen maar huilen en me intens eenzaam voelen...
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal, liefs xxx
Kort daarna overleed mijn moeder, het is een zwaar jaar geweest.
Een 9 maanden na mijn scheiding leerde ik mijn huidige vriend kennen. Met hem ging het op dat moment om diverse redenen niet zo goed, en we konden ontzettend goed plaatsen en al snel werden we stapelverliefd op elkaar, het was een geweldige tijd en het heeft me echt geholpen destijds met het verlies van mijn moeder en mijn scheiding.
Door omstandigheden moest hij een half jaar na onze ontmoeting zijn huis noodgedwongen verkopen. Toen was er een dillema, ik wilde namelijk niet samenwonen, hij wel. Om een lang verhaal wat in te korten, hij is toen bij me ingetrokken.
Ik vondt dit moeilijk, het is niet altijd even leuk en gezellig geweest, ik had nog zoveel op te ruimen, te verwerken en ben gewoon heel erg graag alleen, heb mijn ruimte echt nodig. En dan ook nog twee kindertjes, het was niet makkelijk.
Drie weken geleden kreeg mijn vriend een fantastische kans om te gaan wonen en werken in de plaats waar hij een sterkte emotionele binding mee heeft. Het heeft hem ontzettend goed gedaan, die baan, het huis en eigenlijk lacht de toekomst hem na jaren weer toe!
Ik ben ook ontzettend blij voor hem, en vindt dat hij dit dubbel en dwars heeft verdiend.
Alleen, ik die zo graag alleen was, zo zelfstandig, die ik ben ik kwijt. Ik voel me hartstikke verdrietig dat hij in korte tijd gewoon helemaal definitief weg is, terwijl ik degene was die zo graag wilde latten!
Het voelt eenzaam en verlaten.
Alsof ik mezelf totaal verloren ben.
Vorige week heb ik helaas ook een abortus moeten ondergaan en door meerdere omstandigheden kon mijn vriend niet veel bij me zijn.
Natuurlijk speelt er hormonaal nog een en ander, maar toch, het verdriet grijpt me echt aan, ik voel me ellendig, ik ben mijn sterkte ik en mijn zelfstandigheid totaal verloren lijkt het wel.
Er is niks meer van mijn sterkte karakter over, ik kan alleen maar huilen en me intens eenzaam voelen...
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal, liefs xxx
dinsdag 18 december 2007 om 17:27
dinsdag 18 december 2007 om 17:42
Als ik je verhaal zo lees denk ik dat je aan bepaald verdriet gewoon niet bent toegekomen toendertijd. En dat komt er nu uit. Je bent sterk geweest, leven ging door, afleiding enz. En nu even niet meer.
Het is echt veel geweest, gun jezelf de tijd om daar vrede mee te vinden. Misschien idd een therapeut oid. Maar verwacht iig niet van jezelf dat je maar weer doorgaat en dat het nergens op slaat waar je nu doorheen gaat. Het is heel normaal, alleen een beetje vertraagd.
Accepteer de emoties, wees boos, wees verdrietig, schreeuw het er uit als dat nodig is. En geef jezelf rustig de tijd om tot jezelf te komen.
Iig een hele dikke knuf.
Het is echt veel geweest, gun jezelf de tijd om daar vrede mee te vinden. Misschien idd een therapeut oid. Maar verwacht iig niet van jezelf dat je maar weer doorgaat en dat het nergens op slaat waar je nu doorheen gaat. Het is heel normaal, alleen een beetje vertraagd.
Accepteer de emoties, wees boos, wees verdrietig, schreeuw het er uit als dat nodig is. En geef jezelf rustig de tijd om tot jezelf te komen.
Iig een hele dikke knuf.
dinsdag 18 december 2007 om 17:42
Meissie wat zit jij in een zware periode,maar ik begin toch met te zeggen....hoe dieper het dal......des te hoger kun je klimmen.
Maar goed op dit moment heb je daar niets aan.
Is er iemand waar je bij terecht kunt? Moeder,vader,zus/broer of vriend(in)??
Je kunt dit niet alleen denk ik als ik je verhaal zo lees.
Je relatie is nog wel in stand??
Mooi dat je zo blij bent voor je vriend! Dat is knap van je en ook de enige manier. Je gunt hem zijn geluk.
Nu jijzelf nog.......
Wat zou je willen??
Ik herken het in zoverre dat ook ik na de scheiding niet de ruimte had het te verwerken (en het was mijn keuze)
Dat was de grootste fout. Nu is het dus zaak dat je de dingen op een rijtje gaat zetten.
Heb je nog altijd verdriet van je scheiding? Probeer je te bedenken waarom het fout ging. Je schrijft dat het toch al niet beste huwelijk kapotging.....
Vanaf nu zou je kunnen proberen te stoppen met jezelf te kwellen en kies voor je geluk! Maakt je huidige vriend je gelukkig?? Voegt hij wat toe?? Kun je bij hem terecht? Je hebt ook nog de zorg en verantwoording voor je twee kindertjes. die kinderetjes verdienen een gelukkige mama en jij verdient een gelukkig leven. Zwelg niet in verdriet maar kies ervoor te vechten! Dit is niet lullig bedoeld meis maar ooit trok iemand mij op die manier wel uit de heel diepe ellende. Blijf hier schrijven ok?? Dan trekken we naar half januari en dan krijg je professionele hulp.
Dikke hug en vergeet niet.........je staat nooit alleen.
Maar goed op dit moment heb je daar niets aan.
Is er iemand waar je bij terecht kunt? Moeder,vader,zus/broer of vriend(in)??
Je kunt dit niet alleen denk ik als ik je verhaal zo lees.
Je relatie is nog wel in stand??
Mooi dat je zo blij bent voor je vriend! Dat is knap van je en ook de enige manier. Je gunt hem zijn geluk.
Nu jijzelf nog.......
Wat zou je willen??
Ik herken het in zoverre dat ook ik na de scheiding niet de ruimte had het te verwerken (en het was mijn keuze)
Dat was de grootste fout. Nu is het dus zaak dat je de dingen op een rijtje gaat zetten.
Heb je nog altijd verdriet van je scheiding? Probeer je te bedenken waarom het fout ging. Je schrijft dat het toch al niet beste huwelijk kapotging.....
Vanaf nu zou je kunnen proberen te stoppen met jezelf te kwellen en kies voor je geluk! Maakt je huidige vriend je gelukkig?? Voegt hij wat toe?? Kun je bij hem terecht? Je hebt ook nog de zorg en verantwoording voor je twee kindertjes. die kinderetjes verdienen een gelukkige mama en jij verdient een gelukkig leven. Zwelg niet in verdriet maar kies ervoor te vechten! Dit is niet lullig bedoeld meis maar ooit trok iemand mij op die manier wel uit de heel diepe ellende. Blijf hier schrijven ok?? Dan trekken we naar half januari en dan krijg je professionele hulp.
Dikke hug en vergeet niet.........je staat nooit alleen.
dinsdag 18 december 2007 om 17:45
Hoi Shakira,
Waarom denk je dat er niets meer over is van jouw sterke karakter? Dat raak je echt niet zomaar kwijt, hoor!
Je hebt nu in korte tijd behoorlijk wat te verduren gehad en dat vraagt energie. Veel energie. Bovendien zit je, als ik het zo lees, nog helemaal midden in allerlei verwerkingsprocessen. Je hebt gewoon even de tijd nodig om weer op krachten te komen en die tijd moet jij jezelf ook gunnen.
En ik vind het helemaal niet vreemd dat je in deze periode juist extra behoefte hebt aan jouw vriend. Dat heeft niets met onzelfstandigheid te maken, in mijn optiek. Je hebt gewoon behoefte aan een arm en een schouder dicht bij je in de buurt omdat je door een heel moeilijke periode gaat. Zelfs de sterkste vrouw op aarde wil in moeilijke tijden haar dierbaren in de buurt hebben. Daar is echt helemaal niets mis mee en het zegt niets over je karakter.
Gun jezelf de tijd om je verdriet te verwerken en aan het nieuwe alleenzijn te wennen.
Waarom denk je dat er niets meer over is van jouw sterke karakter? Dat raak je echt niet zomaar kwijt, hoor!
Je hebt nu in korte tijd behoorlijk wat te verduren gehad en dat vraagt energie. Veel energie. Bovendien zit je, als ik het zo lees, nog helemaal midden in allerlei verwerkingsprocessen. Je hebt gewoon even de tijd nodig om weer op krachten te komen en die tijd moet jij jezelf ook gunnen.
En ik vind het helemaal niet vreemd dat je in deze periode juist extra behoefte hebt aan jouw vriend. Dat heeft niets met onzelfstandigheid te maken, in mijn optiek. Je hebt gewoon behoefte aan een arm en een schouder dicht bij je in de buurt omdat je door een heel moeilijke periode gaat. Zelfs de sterkste vrouw op aarde wil in moeilijke tijden haar dierbaren in de buurt hebben. Daar is echt helemaal niets mis mee en het zegt niets over je karakter.
Gun jezelf de tijd om je verdriet te verwerken en aan het nieuwe alleenzijn te wennen.
dinsdag 18 december 2007 om 17:59
Nou wat hartstikke lief allemaal zeg, ik kon tijdens het lezen alleen maar knikken want wat er gezegd wordt, het is ZO waar allemaal, wellicht ben ik gewoon (weer) te streng voor mezelf, maar mijn emoties voelen als een achtbaan en dat is niet zo heel erg fijn!
Ik kijk reikhalzend uit naar meer...
Kus!
Ik kijk reikhalzend uit naar meer...
Kus!
dinsdag 18 december 2007 om 18:17
Die achtbanen zijn idd niet leuk maar aan de andere kant, als je je er maar gewoon aan overgeeft, is de rit ook des te sneller voorbij is mijn ervaring 
. Hoe meer je tegen de stroom in vecht, hoe meer energie het kost en hoe minder je vooruit komt.
Pijn is niet slecht, het is wel moeilijk en verdrietig. Maar uiteindelijk is het toch een teken dat de tijd en de gebeurtenissen wonden hebben geslagen die moeten helen. Lief zijn voor en geduldig zijn met jezelf, probeer je eigen beste vriendin te zijn.
En idd blijf hier schrijven, genoeg virtuele knuffels hier te bietsen .
. Hoe meer je tegen de stroom in vecht, hoe meer energie het kost en hoe minder je vooruit komt.Pijn is niet slecht, het is wel moeilijk en verdrietig. Maar uiteindelijk is het toch een teken dat de tijd en de gebeurtenissen wonden hebben geslagen die moeten helen. Lief zijn voor en geduldig zijn met jezelf, probeer je eigen beste vriendin te zijn.
En idd blijf hier schrijven, genoeg virtuele knuffels hier te bietsen
.
dinsdag 18 december 2007 om 18:18
Sweety32, ik vergeet in mijn blijdschap je vragen te beantwoorden...
Helaas heb ik nauwelijks sociale contacten, dat maakt het er niet gemakkelijker op, maar ik schrijf graag en veel, lees veel over bepaalde onderwerp en dat zie ik dan maar als mijn eigen sociale therapie wanneer ik het nodig heb.
Ja mijn relatie is nog in stand, en mijn vriend is een man waarmee ik ontzettend goed kan praten over alle onderwerpen, ook over de scheiding bijvoorbeeld. Verder is het zo dat mijn scheiding me geen parten meer speelt, het was een liefdeloos huwelijk, een niet-gelijkwaardige relatie waarbij ik emotioneel totaal verwaarloosd werd en niet meer van hem hield.
De opluchting was groot dat hij kwam met het bericht te willen scheiden, ik heb meteen ingestemd en voelde dat ook helemaal zo! Het is voorbij en dat is goed.
En ik wil en kan ook zeer zeker vechten, ik voel me deze weken gewoon heel erg verdrietig, verlaten en eenzaam.
Helaas heb ik nauwelijks sociale contacten, dat maakt het er niet gemakkelijker op, maar ik schrijf graag en veel, lees veel over bepaalde onderwerp en dat zie ik dan maar als mijn eigen sociale therapie wanneer ik het nodig heb.
Ja mijn relatie is nog in stand, en mijn vriend is een man waarmee ik ontzettend goed kan praten over alle onderwerpen, ook over de scheiding bijvoorbeeld. Verder is het zo dat mijn scheiding me geen parten meer speelt, het was een liefdeloos huwelijk, een niet-gelijkwaardige relatie waarbij ik emotioneel totaal verwaarloosd werd en niet meer van hem hield.
De opluchting was groot dat hij kwam met het bericht te willen scheiden, ik heb meteen ingestemd en voelde dat ook helemaal zo! Het is voorbij en dat is goed.
En ik wil en kan ook zeer zeker vechten, ik voel me deze weken gewoon heel erg verdrietig, verlaten en eenzaam.
. Knuf!
dinsdag 18 december 2007 om 19:09
Dat begrijp ik wel Shakira......en die gevoelens mag je tot op zekere hoogte ook best toelaten want je hebt heel veel meegemaakt.
Maar je mag niet in je eentje wegzakken,dat laat ik niet toe snap je?
Dat bedoel ik met vechten. Weet dat wij er hier voor je zijn en dat ook jij eruit zal komen meis! Probeer dat te geloven ook al is dat moeilijk als je zo diep zit...
Ook jij bent het waard gelukkig te zijn en wat super dat je met je vriend zoveel kunt delen.
Je mist hem dat is heel logisch.
Blijf schrijven op de momenten dat je het nodig hebt ok?
Net wat Feliciaatje zegt...je hoeft het niet alleen te doen!!
Knuffel
Maar je mag niet in je eentje wegzakken,dat laat ik niet toe snap je?
Dat bedoel ik met vechten. Weet dat wij er hier voor je zijn en dat ook jij eruit zal komen meis! Probeer dat te geloven ook al is dat moeilijk als je zo diep zit...
Ook jij bent het waard gelukkig te zijn en wat super dat je met je vriend zoveel kunt delen.
Je mist hem dat is heel logisch.
Blijf schrijven op de momenten dat je het nodig hebt ok?
Net wat Feliciaatje zegt...je hoeft het niet alleen te doen!!
Knuffel
dinsdag 18 december 2007 om 19:20
hoi shakira
wat een drama allemaal,.. Zoals eerder gezegd kan je jezelf niet echt kwijtraken. maar het kan wel even duren voordat je jezelf weer vind. wat naar die abortus en dat je vriend ergens anders gaat wonen. wil hij niet dat je met hem mee gaat? of is dat te ver voor jou en de kids? ook al is het misschien raar om aan je vriend toe te geven dat et nu in tegenstelling tot voorheen heel fijn vind dat hij bij je woonde, wel doen hoor dan maar even je trots opzij en eerlijk zijn over hoe je je nu voelt.
heel veel sterkte meisje
wat een drama allemaal,.. Zoals eerder gezegd kan je jezelf niet echt kwijtraken. maar het kan wel even duren voordat je jezelf weer vind. wat naar die abortus en dat je vriend ergens anders gaat wonen. wil hij niet dat je met hem mee gaat? of is dat te ver voor jou en de kids? ook al is het misschien raar om aan je vriend toe te geven dat et nu in tegenstelling tot voorheen heel fijn vind dat hij bij je woonde, wel doen hoor dan maar even je trots opzij en eerlijk zijn over hoe je je nu voelt.
heel veel sterkte meisje
dinsdag 18 december 2007 om 20:05
Nee hoor lieve Lievebees en natuurlijk ook Sweety32, het is mijn eigen keuze om niet mee te gaan. Praktisch gezien (school van de kinderen) is het voor nu niet mogelijk mee te verhuizen en het samenwonen viel mij tevaak veels te zwaar, dus het is op alle fronten beter zo.
Ik voel me iig hartstikke gesterkte door jullie, de woorden, de empathie en het gevoel, even niet meer alleen te zijn. ZO fijn...
Ik voel me iig hartstikke gesterkte door jullie, de woorden, de empathie en het gevoel, even niet meer alleen te zijn. ZO fijn...
woensdag 19 december 2007 om 01:15
Ha shak. Het is ook echt de tijd om je rottig en eenzaam te voelen, in deze donkere "feestdagen" lijken emoties altijd uitvergroot. Verdriet is heel naar en ik weet niet meer wie het zei, maar je kan het maar het beste over je heen laten komen. Je krijgt in januari hulp, dat is super, goed dat je daarom gevraagd hebt.
woensdag 19 december 2007 om 09:18
ff flink janken, snuit je neus en haal diep adem.
dan kan je doorgaan met leven .
goeie tip van mijn omaatje, die verdorie nog echt werkt ook!!
hoe flauw het ook klinkt, je moet het gewoon ff op een rijtje zetten.
de boel even goed doornemen in je hoofd en dan kan je zo zoetjes aan weer doorgaan. het neemt wat tijd in beslag, maar voor je het weet kun je weer zingen...
dikke knuf!!
dan kan je doorgaan met leven .
goeie tip van mijn omaatje, die verdorie nog echt werkt ook!!
hoe flauw het ook klinkt, je moet het gewoon ff op een rijtje zetten.
de boel even goed doornemen in je hoofd en dan kan je zo zoetjes aan weer doorgaan. het neemt wat tijd in beslag, maar voor je het weet kun je weer zingen...
dikke knuf!!
woensdag 19 december 2007 om 15:19
Lieve Shakira,
Je hebt wel ontzettend veel meegemaakt meis. Ik denk dat het vreemd zou zijn als je fluitend doorging, zeker op dit moment. Een abortus is niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel heel ingrijpend. Je moet dan mensen om je heen hebben die je opvangen, die je een beetje in de watten leggen en verzorgen, maar ook naar je luisteren. Kun je hier met je vriend goed over praten?
Ik denk dat je in de omstandigheden heel goed bezig bent! Zo te horen functioneer je nog steeds, verzorg je je kinderen enz. Dat is al een hele prestatie! Je zoekt psychische hulp, dat is een belangrijke stap die je verder zal helpen. En je zoekt hier naar morele steun, en die vind je ook!
Ik begrijp dat je je heel eenzaam en verloren voelt. Soms lijkt het alsof het leven geen zin heeft. Gelukkig heb je twee kindertjes voor wie je door moet gaan.
Ik raad je aan een kijkje te nemen op het topic Oogkleppen, wazen enz. Daar praten vrouwen die ook in een ongelijkwaardige relatie zitten/hebben gezeten over wezenlijke (en triviale) zaken. Je zal daar ongetwijfeld veel herkenning en begrip vinden. Je zegt dat de scheiding je geen parten speelt. Ik weet niet of je bedoelt dat je het niet erg vond dat jullie uit elkaar gingen (zo ging het bij namelijk, ik was echt blij dat ik van hem af was). Maar een scheiding zet je leven compleet op zijn kop, het is veel meer dan die man die weg is. Bovendien heb je, zeg ik uit ervaring, het een en ander recht te zetten in jezelf als je jarenlang in zo'n relatie hebt gezeten. Heb je dat kunnen verwerken, zie je in wat jouw rol daarin was, heb je geleerd welke waarden voor jou belangrijk zijn, hoe voorkom je dat het weer gebeurt, kun je jezelf nog wel vertrouwen? Zo'n relatie kan je zelfrespect en -vertrouwen ondermijnen zonder dat je het doorhebt (vandaar: oogkleppen ). Het is belangrijk onder ogen te zien wat er gebeurd is, en hoe het kon gebeuren. Misschien zijn dat wel de vragen waar je nu opeens mee geconfronteerd wordt.
liefs,
dubio
Je hebt wel ontzettend veel meegemaakt meis. Ik denk dat het vreemd zou zijn als je fluitend doorging, zeker op dit moment. Een abortus is niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel heel ingrijpend. Je moet dan mensen om je heen hebben die je opvangen, die je een beetje in de watten leggen en verzorgen, maar ook naar je luisteren. Kun je hier met je vriend goed over praten?
Ik denk dat je in de omstandigheden heel goed bezig bent! Zo te horen functioneer je nog steeds, verzorg je je kinderen enz. Dat is al een hele prestatie! Je zoekt psychische hulp, dat is een belangrijke stap die je verder zal helpen. En je zoekt hier naar morele steun, en die vind je ook!
Ik begrijp dat je je heel eenzaam en verloren voelt. Soms lijkt het alsof het leven geen zin heeft. Gelukkig heb je twee kindertjes voor wie je door moet gaan.
Ik raad je aan een kijkje te nemen op het topic Oogkleppen, wazen enz. Daar praten vrouwen die ook in een ongelijkwaardige relatie zitten/hebben gezeten over wezenlijke (en triviale
) zaken. Je zal daar ongetwijfeld veel herkenning en begrip vinden. Je zegt dat de scheiding je geen parten speelt. Ik weet niet of je bedoelt dat je het niet erg vond dat jullie uit elkaar gingen (zo ging het bij namelijk, ik was echt blij dat ik van hem af was). Maar een scheiding zet je leven compleet op zijn kop, het is veel meer dan die man die weg is. Bovendien heb je, zeg ik uit ervaring, het een en ander recht te zetten in jezelf als je jarenlang in zo'n relatie hebt gezeten. Heb je dat kunnen verwerken, zie je in wat jouw rol daarin was, heb je geleerd welke waarden voor jou belangrijk zijn, hoe voorkom je dat het weer gebeurt, kun je jezelf nog wel vertrouwen? Zo'n relatie kan je zelfrespect en -vertrouwen ondermijnen zonder dat je het doorhebt (vandaar: oogkleppen ). Het is belangrijk onder ogen te zien wat er gebeurd is, en hoe het kon gebeuren. Misschien zijn dat wel de vragen waar je nu opeens mee geconfronteerd wordt.liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 19 december 2007 om 16:04
Shakira, ik kan me goed voorstellen dat het allemaal moeilijk voor je is. Een abortus is inderdaad nogal ingrijpend en die emoties zullen voor een deel ook door hormonen veroorzaakt worden, wat het nog weer verwarrender maakt.
Je weet namelijk rationeel heel goed dat het het beste is om apart te wonen, maar toch kun je je ook eenzaam voelen.
Ik zit in een beetje vergelijkbare situatie met ook de onmogelijkheid om bij elkaar te wonen, ik moet er zelfs niet eens aan denken en zou het mijn kinderen niet aan willen doen zo'n vent in huis die zich overal mee bemoeit.
Bovendien ben ik ook heel graag alleen op zijn tijd. Maar ja, teveel alleen is ook weer niet goed en ik heb ook inderdaad momenten dat ik er van baal en gewoon een leuk 'Blue Band reclame' gezin wil.
Het is denk ik ook dat je moet accepteren dat je zo'n 'kerngezin' dat je ooit hoopte met je ex te kunnen hebben niet meer zult krijgen. Niet met een vader, moeder en kindjes, zoals je overal om je heen ziet. Dat accepteren kost tijd en brengt ook een verdrietig gevoel met zich mee.
Ik probeer nu dat kerngezin met mezelf en de kinderen te vormen en mijn vriend daar als aanvulling bij te zien. Ik ben in principe toch een alleenstaande moeder, ondanks dat ik een relatie heb.
Je weet namelijk rationeel heel goed dat het het beste is om apart te wonen, maar toch kun je je ook eenzaam voelen.
Ik zit in een beetje vergelijkbare situatie met ook de onmogelijkheid om bij elkaar te wonen, ik moet er zelfs niet eens aan denken en zou het mijn kinderen niet aan willen doen zo'n vent in huis die zich overal mee bemoeit.
Bovendien ben ik ook heel graag alleen op zijn tijd. Maar ja, teveel alleen is ook weer niet goed en ik heb ook inderdaad momenten dat ik er van baal en gewoon een leuk 'Blue Band reclame' gezin wil. Het is denk ik ook dat je moet accepteren dat je zo'n 'kerngezin' dat je ooit hoopte met je ex te kunnen hebben niet meer zult krijgen. Niet met een vader, moeder en kindjes, zoals je overal om je heen ziet. Dat accepteren kost tijd en brengt ook een verdrietig gevoel met zich mee.
Ik probeer nu dat kerngezin met mezelf en de kinderen te vormen en mijn vriend daar als aanvulling bij te zien. Ik ben in principe toch een alleenstaande moeder, ondanks dat ik een relatie heb.
woensdag 19 december 2007 om 21:31
Dubiootje, je zeg goede dingen, ik weet soms niet helemaal duidelijk meer of ik alles van destijds wel echt goed een plaatsje heb gegeven. Hier was er enorme opluchting, toen dat huwelijk voorbij was, ik voelde me echt bevrijd! Maar net wat je zegt, het zet het leven wel totaal op zijn kop. Weet ik al wat ik echt wil?
Ik denk het niet, het is voor nu ook allemaal zoveel, je woorden hebben me aan het denken gezet, bedankt voor je zinvolle reactie.
Ik denk het niet, het is voor nu ook allemaal zoveel, je woorden hebben me aan het denken gezet, bedankt voor je zinvolle reactie.
woensdag 19 december 2007 om 21:36
Sunshine, ook in je reactie veel herkenbaarheid voor mij, alhoewel ik persoonlijk heel erg blij ben niet meer getrouwd te zijn met de vader van mijn kinderen, is het toch wel een pijnpunt dat je dat gezinsgevoel niet meer hebt en wsl. ook niet meer gaat krijgen.
Dat vindt ik ook moeilijk aan de relatie met mijn vriend, we zijn zo leuk samen, ik kan alles met hem bespreken. Alleen een leven samen, in 1 huis? Nee, ik weet dat dat er niet inzit. Dat besef, doet toch zeer...dat raakt me toch.
Als ik diep naar binnen kijk, had ik een relatie gewild waarin het makkelijker zou zijn, ik misschien zelfs nog een keer zou trouwen, een derde kind, dat soort dingen. Ik weet het is wat te romantisch voorgesteld, toch was/is dat wel mijn droom...
Ik vindt dit forum heel erg nuttig, heb er echt wat aan. Bedankt hele lieve mensen
Dat vindt ik ook moeilijk aan de relatie met mijn vriend, we zijn zo leuk samen, ik kan alles met hem bespreken. Alleen een leven samen, in 1 huis? Nee, ik weet dat dat er niet inzit. Dat besef, doet toch zeer...dat raakt me toch.
Als ik diep naar binnen kijk, had ik een relatie gewild waarin het makkelijker zou zijn, ik misschien zelfs nog een keer zou trouwen, een derde kind, dat soort dingen. Ik weet het is wat te romantisch voorgesteld, toch was/is dat wel mijn droom...
Ik vindt dit forum heel erg nuttig, heb er echt wat aan. Bedankt hele lieve mensen
donderdag 20 december 2007 om 22:34
zondag 23 december 2007 om 18:54
Klopt Dubiootje, nu ik een paar dagen verder ben en dingen beter op een rij heb kunnen zetten voor mezelf, merk ik dat deze gebeurtenissen "nodig" waren om weer terug bij mezelf te komen. Ik ben ZO bezig geweest met problemen van hem, zijn leven waarin het allemaal niet goed liep, ik was er dag- en nacht mee bezig, nu valt dat gedeeltelijk weg, de problemen zijn grotendeels opgelost en ik val in een gat.
Mijn valkuil is dat is de behoeftes van mijn partner belangrijker vindt dan mijn eigen behoeftes. Dit is iets wat ik al wist, maar het blijft een moeilijk stuk voor mij in een relatie, dicht bij mezelf blijven, ik heb er veel oefeningen voor, lees ook veel en merk dat als ik er aan herrinerd wordt, me dit beter af gaat.
Er is in korte tijd zoveel gebeurd, ik verloor mij zelf. Ik zie nu in dat dit stuk iets is waar ik aan moet werken, en ik kan het ook, dat heeft het verleden me geleerd.
Het is voor mij heel waardevol dit op het forum te kunnen delen.
Lieve groet
Mijn valkuil is dat is de behoeftes van mijn partner belangrijker vindt dan mijn eigen behoeftes. Dit is iets wat ik al wist, maar het blijft een moeilijk stuk voor mij in een relatie, dicht bij mezelf blijven, ik heb er veel oefeningen voor, lees ook veel en merk dat als ik er aan herrinerd wordt, me dit beter af gaat.
Er is in korte tijd zoveel gebeurd, ik verloor mij zelf. Ik zie nu in dat dit stuk iets is waar ik aan moet werken, en ik kan het ook, dat heeft het verleden me geleerd.
Het is voor mij heel waardevol dit op het forum te kunnen delen.
Lieve groet
