Seks
alle pijlers
10 jarige zoon op sex-sites. wat nu te doen??
dinsdag 18 maart 2008 om 14:41
goh, gezellig, zo'n huwelijk heb ik ook gehad. Weet je dat het een opluchting is als je er voor kiest echt alleen voor te staan. Ik heb die stap 3 jaar geleden genomen en geen dag spijt gehad. En ook mn kinderen gaat het goed, mijn zoon is ook een ( lichte) ADD-er... wat een rust heeft dat gegeven.
Sterkte lichtbron.
Sterkte lichtbron.
. Wat zul je het moeilijk hebben mét hem.
woensdag 19 maart 2008 om 09:57
heb ook een knul van bijna die leeftijd, en daaronder nog 3 meiden die hem hard achteraan rennen (qua leeftijd)
ik heb ervoor gekozen om de computer boven weg te halen en beneden staat een laptop waar ze voor mogen zitten en ik loop zo af en toe eens langs om te kijken wat ze uitspoken.
bij mij is het probleem van sex sites (nog) niet aan de orde omdat mijn zoontje meiden nog steeds vieze wezens vind. dus daar maak ik me nog niet echt druk om, ben meer bang voor hyves en habbo want je kan niet zien wie er aan de andere kant met je kind zit te chatten.
vandaar dat wij een soort van motto hebben, dat ik overal bij meekijk, hij nooit mag zeggen waar hij woont en op school zit etc. gewoon over spelletjes etc praten maar niets persoonlijks.
en tot nu toe gaat het goed.
ik heb ervoor gekozen om de computer boven weg te halen en beneden staat een laptop waar ze voor mogen zitten en ik loop zo af en toe eens langs om te kijken wat ze uitspoken.
bij mij is het probleem van sex sites (nog) niet aan de orde omdat mijn zoontje meiden nog steeds vieze wezens vind. dus daar maak ik me nog niet echt druk om, ben meer bang voor hyves en habbo want je kan niet zien wie er aan de andere kant met je kind zit te chatten.
vandaar dat wij een soort van motto hebben, dat ik overal bij meekijk, hij nooit mag zeggen waar hij woont en op school zit etc. gewoon over spelletjes etc praten maar niets persoonlijks.
en tot nu toe gaat het goed.
woensdag 19 maart 2008 om 17:56
Lichtbron, ik snap best dat het onbekende eng is en dat je helemáál niet zit te wachten op (ver-)oordelende reacties.
Maar......
Er zijn zoveel mensen die het alleen kunnen doen. Die zich redden als alleenstaande. Natuurlijk is dat niet altijd makkelijk, zul je financieel misschien een (flinke?) stap terug doen, maar je zit dan niet meer in een situatie die je gewoon ongelukkig maakt. En de reacties van anderen... dat gaat over. Ze wennen er vanzelf aan. Bovendien gaat het om jouw leven en jouw geluk. En het zou toch ontzéttend zonde zijn als je jezelf jouw leven en jouw geluk ontneemt om bij iemand te blijven die je niet steunt en waar jij niet meer van houdt?
Er zijn zoveel mensen gelukkig als alleenstaande, zoveel mensen die het redden. Natuurlijk is het eng en moeilijk, maari k ben bang dat je jezelf ontzettend tekort doet...
Wie weet ontmoet je over een paar jaar als alleenstaande zelfs wel een man bij wie je wel gelukkig kunt worden.....
Maar......
Er zijn zoveel mensen die het alleen kunnen doen. Die zich redden als alleenstaande. Natuurlijk is dat niet altijd makkelijk, zul je financieel misschien een (flinke?) stap terug doen, maar je zit dan niet meer in een situatie die je gewoon ongelukkig maakt. En de reacties van anderen... dat gaat over. Ze wennen er vanzelf aan. Bovendien gaat het om jouw leven en jouw geluk. En het zou toch ontzéttend zonde zijn als je jezelf jouw leven en jouw geluk ontneemt om bij iemand te blijven die je niet steunt en waar jij niet meer van houdt?
Er zijn zoveel mensen gelukkig als alleenstaande, zoveel mensen die het redden. Natuurlijk is het eng en moeilijk, maari k ben bang dat je jezelf ontzettend tekort doet...
Wie weet ontmoet je over een paar jaar als alleenstaande zelfs wel een man bij wie je wel gelukkig kunt worden.....
woensdag 19 maart 2008 om 19:13
Ik vind het harststikke goed dat je hulp zoekt en die ook aanneemt! Het zal inderdaad een hele opluchting zijn, gelukkig!!
Wat betreft je gezinssituatie en je relatie met je man. Ik hoor geen enkel woord over liefde, warmte, een band of iets dergelijks. Je zegt letterlijk dat je niet meer van hem houdt en dat je het niet meer goed ziet komen, met of zonder therapie. Ook hou je sparen in je achterhoofd voor mócht het uitgaan.
Lieve lichtbron, wáár wacht je op tot het uit moet gaan? Tot een excess? Maar (dieren)porno kijken vond je ook niet leuk en toch ben je nog samen met hem... Moet hij eerst vreemdgaan? Moet jij eerst een andere man ontmoeten voor je het lef hebt?
Wat zou je je beste vriendin adviseren als zij in deze situatie zat?
Wat maakt dat jij je nu misschien niet aan dat advies houdt?
Is het echt geld en angst of hou je diep van binnen nog wél van hem? En zou dat genoeg zijn?
Ik vuur heel veel vragen op je af die niet als je niet wil natuurlijk niet allemaal hier hoeft te beantwoorden. Maar misschien zitten er een aantal tussen waardoor je voor jezelf iets verder komt.
Tangerine heeft gelijk als ze zegt dat miljoenen vrouwen het heel goed alleen redden, zonder en met kinderen. Hoe fijn zou het zijn om weer te beginnen met een fris leven? Om je opgelucht te voelen? Om weer rust thuis te hebben? Om weer te weten dat je kinderen het thuis niet kutmetperen vinden? Gelukkig houden ze van je (en terecht!!) maar zou het niet ook heel fijn zijn als het thuis weer een beetje gezellig zou zijn? Wat maakt dat jij denkt dat jij het niet alleen zou kunnen?
Of anders geformuleerd: als andere vrouwen het (tijdelijk?) zonder man redden samen met hun kindertjes....waarom zou jij dat dan niet kunnen?
(Ik wil geen oordeel over je man vellen behalve dat ik het heel vreemd vind dat hij zo'n buitenstaander lijkt te zijn en dat hij zo weinig betrokken lijkt bij jullie en vooral je kinderen... Ik baseer me in het bovenstaande op wat je zelf zegt over hem en de indruk die dat bij me achterlaat, namelijk: waarom in godsnaam blijf je bij hem?)
donderdag 20 maart 2008 om 00:23
lieve lichtbron, geheel offtopic (mijn kids zitten nog niet achter de pc). Een vriendin van mij heeft ooit mij het wijze advies gegeven om ook eens aan mijzelf en mijn eigen geluk te denken. Ben JIJ nu gelukkig?
Ik was pas zover om weg te gaan toen ik er zo doorheen zat dat het mij geen moer meer kon schelen of ik op 3 hoog achter in een achterwijk terecht zou komen. Had het zo gehad met die bankhangende niksnut. Ja hij had gewoon een fulltime baan hoor maar deed verder geen ruk. Had geen tijd voor de kinderen, geen tijd voor klusjes, geen tijd voor mij, geen tijd voor plezier. Het heeft bij mij een aantal jaren vechten gekost. Je gooit een relatie (en zeker een met kids) niet zomaar overboord. Dan ga je eerst vechten, maar daar word je zo moe van. Op een gegeven moment is het op. Misschien zit jij nog in de vechtfase, dat kan ik niet voor je bepalen dat is aan jou.
Heel veel sterkte in iedergeval met alles wat nu op je afkomt. En echt heel goed dat je hulp hebt ingeschakeld!
Ik was pas zover om weg te gaan toen ik er zo doorheen zat dat het mij geen moer meer kon schelen of ik op 3 hoog achter in een achterwijk terecht zou komen. Had het zo gehad met die bankhangende niksnut. Ja hij had gewoon een fulltime baan hoor maar deed verder geen ruk. Had geen tijd voor de kinderen, geen tijd voor klusjes, geen tijd voor mij, geen tijd voor plezier. Het heeft bij mij een aantal jaren vechten gekost. Je gooit een relatie (en zeker een met kids) niet zomaar overboord. Dan ga je eerst vechten, maar daar word je zo moe van. Op een gegeven moment is het op. Misschien zit jij nog in de vechtfase, dat kan ik niet voor je bepalen dat is aan jou.
Heel veel sterkte in iedergeval met alles wat nu op je afkomt. En echt heel goed dat je hulp hebt ingeschakeld!
donderdag 20 maart 2008 om 17:24
Lichtbron, als je van reizen houdt en je hebt het geld ervoor, ga dan nu! Met je kinderen...laat ze de wereld zien en blijf niet thuis omdat je man niet wil......je weet nooit wat de toekomst brengt, misschien kan je later helemaal niet meer.
Als je man graag thuis is, laat hem lekker thuis en geniet van je reis!
Mijn vader hield van reizen en sleepte ons overal mee naar toe, het beste wat hij me ooit gegeven heeft is die ervaring.....
Als je man graag thuis is, laat hem lekker thuis en geniet van je reis!
Mijn vader hield van reizen en sleepte ons overal mee naar toe, het beste wat hij me ooit gegeven heeft is die ervaring.....
donderdag 20 maart 2008 om 18:27
Hoi lichtbron. Ik quote even een deel van je tekst omdat dit volgens mij een belangrijke kern is van wat je probleem is. Er gebeurt heel veel in je leven wat betreft je kinderen. Ze hebben allbei veel extra zorg nodig bovenop de gewone zorg en omdat het nogal wat is ga je dit zo langzamerhand ook als een zorg ervaren. Ervaren in de zin van: het als een belasting voelen die je hoe langer hoe meer uitput en ontmoedigt.
Wat zou het fijn zijn als je wel een hele betrokken man had zodat je die ervaring niet alleen had en zodat je ook alle taken die erbij komen kijken niet alleen hoefde te dragen!
Helaas is jouw man (maak ik op uit dit topic) niet betrokken bij de kinderen, bij de opvoeding, bij jou en bij de relatie tussen jullie. Dat is echt ontzettend jammer!! Want: hoe leuk zou het voor hen zijn als ze wel een betrokken vader hadden?
(Ontzettend natuurlijk.)
Maarrrrrrrrrr: een moeder die zich zó bekommert om haar kinderen en met zoveel liefde vecht voor haar kinderen (hulp zoeken is één van de dingen waarmee je dat laat blijken) kan dan wel geen man voor jou brengen of een vader voor de kinderen, maar kan wel maken dat jouw kinderen gelukkig kunnen zijn binnen hun mogelijkheden.
Het IS allemaal zwaarder maar als jij zorgt dat de band met je kinderen hecht blijft dan kun doe je al zo ontzettend veel goed!!
Het belangrijkste nu misschien wel is om aan je eigen rust te denken. Je draagt de zorg om de kinderen niet met je man maar wel met de hulp die je gezocht hebt. Misschien kun je vanuit die gedachte ook een ietsiepietsie rust vinden om na te denken over jezelf waar je het over had.
Wat wil jij? Waar word jij gelukkig van? Wat maakt jou nu vandaag de dag ongelukkig? Wat zou er voor nodig zijn om gelukkiger te worden? Wat heb je nou altijd al willen doen, bijvoorbeeld toen je kind was (denk aan wat je zei over reizen!)? Hoe wil je terugkijken op je leven als het bijna voorbij is? Wat voor leven wil je leiden over 5 jaar? En over 20?
Zouden je kinderen gelukkiger zijn als jij gelukkiger bent?
Ik denk het wel en daarom denk ik dat wanneer jij voor je zelf wat meer rust, vrijheid en geluk ervaart de kinderen ook gelukkiger zijn en dat het beter met ze zal gaan. Natuurlijk blijven bepaalde dingen er (zoals ADD) maar de omstandigheden waarmee jij en je kinderen er dan mee gaan leren leven zijn dan een stuk gunstiger.
(En ik geloof dat dit ook een gunstig effect kan hebben op het kijken naar de sexsites door je zoon. Dat dit gedrag inderdaad nog het meest gezien kan worden als een symptoom van een ander probleem).
Het is niet mijn bedoeling het nog lastiger te maken met dit gevraag dus het geeft uiteraard helemaal niks als je er geen antwoord op geeft
anoniem_54930 wijzigde dit bericht op 20-03-2008 18:32
Reden: typo's
Reden: typo's
% gewijzigd
maandag 24 maart 2008 om 22:15
Lichtbron, eigenlijk ben je ontzettend duidelijk in wat je wilt.
Je bent absoluut niet tevreden met je huidige relatie. Je voelt je niet gehoord, je voel je er alleen voor staan. Je fantaseert over een andere woning, alleen met de kinderen of misschien met een andere man. Alleen waarom stel je die grens van '5 jaar'?
Ik snap echt dat dit soort keuzes moeilijk zijn, maar kun je uitleggen wat je tegenhoudt?
Ben je bang voor het alleen zijn?
Ben je nog steeds bang voor de omgevingsreacties?
Zo ja; waarom laat je dat zo beïnvloeden?
Ben je bang voor financiële consequenties?
Ben je bang voor de reactie van je man?
Wil je niet dat je kinderen in een 'gebroken gezin' opgroeien?
Als helder is wat je in de weg staat om nú al voor je eigen geluk te kiezen en het niet te zien als 'lange termijn plan', dan kun je misschien ook op zoek gaan (met ons eventueel) naar oplossingen voor je problemen/ weerleggingen van de bezwaren.
Ik vind het zo zonde dat je éigenlijk al wel weet wat je wilt (en dat is verder zonder deze man; die op dit moment meer problemen veroorzaakt dan oplost) maar dat je dan denkt over dingen als 'over 5 jaar..' Ik ben zo bang dat van uitstel afstel komt, en jij mag toch ook gewoon een gelukkig leven leiden?
Of heb je stiekem een stemmetje in je hoofd dat je vertelt dat je helemaal niet zo gelukkig hóeft te zijn in het leven...
Je bent absoluut niet tevreden met je huidige relatie. Je voelt je niet gehoord, je voel je er alleen voor staan. Je fantaseert over een andere woning, alleen met de kinderen of misschien met een andere man. Alleen waarom stel je die grens van '5 jaar'?
Ik snap echt dat dit soort keuzes moeilijk zijn, maar kun je uitleggen wat je tegenhoudt?
Ben je bang voor het alleen zijn?
Ben je nog steeds bang voor de omgevingsreacties?
Zo ja; waarom laat je dat zo beïnvloeden?
Ben je bang voor financiële consequenties?
Ben je bang voor de reactie van je man?
Wil je niet dat je kinderen in een 'gebroken gezin' opgroeien?
Als helder is wat je in de weg staat om nú al voor je eigen geluk te kiezen en het niet te zien als 'lange termijn plan', dan kun je misschien ook op zoek gaan (met ons eventueel) naar oplossingen voor je problemen/ weerleggingen van de bezwaren.
Ik vind het zo zonde dat je éigenlijk al wel weet wat je wilt (en dat is verder zonder deze man; die op dit moment meer problemen veroorzaakt dan oplost) maar dat je dan denkt over dingen als 'over 5 jaar..' Ik ben zo bang dat van uitstel afstel komt, en jij mag toch ook gewoon een gelukkig leven leiden?
Of heb je stiekem een stemmetje in je hoofd dat je vertelt dat je helemaal niet zo gelukkig hóeft te zijn in het leven...
