De Orgasmonauten

... Quintus. Afwezig gaf ze hem antwoord, haar gedachten nog steeds bij het schrift met het fascinerende symbool.

Ze vroeg zich af wat dit met de inhoud van het schrift te maken had.

"Okay, dan zie ik je vanavond." hoorde ze ineens. Zonder het zich te realiseren had ze een afspraak met hem gemaakt. Eigenlijk had ze daar geen zin in, maar om het nu nog terug te draaien...

"Tot vanavond dan" antwoordde ze en klikte hem weg. In gedachten reed ze weer verder. De ruitenwissers piepten langzaam over het raam, de lantaarnpalen ontbrandden net en de weg glom van de regen.

Eenmaal bij haar appartement aangekomen parkeerde ze de auto en liep met het schrift onder haar jas de entree binnen.

Thuis knipte ze wat lichtjes aan en ontstak de haard.

Ze nestelde zich op de chaise-longue met een glas wijn en het fascinerende schrift.

Ze liet haar vingertoppen over het ingelegde symbool gaan. Ze voelde een lichte tinteling door haar lichaam trekken. Verbaasd trok ze haar hand van het boek af. De tinteling stopte. Zichzelf voorhoudend dat ze het zich ingebeld had sloeg Stew de eerste bladzijde om. Ze genoot van de kruidige geur, de stroefheid van het papier en het prachtige handschrift.

Ze las de eerste zinnen:

".... met verdriet in mijn hart nam ik afscheid van dit goddelijke wezen wat het uiterste van mijn zinnen prikkelde. Terwijl mijn schip de haven verliet, zag ik haar ranke, maar krachtige gestalte, omhult door de dauw van de ochtend, haar haar glanzend als goud in de eerste voorzichtig doorbrekende zonnestralen steeds kleiner worden in mijn blikveld. Ik schreide bittere tranen terwijl ik mijn hart bij haar achterliet. Nooit zal ik meer iemand zo liefhebben als deze prachtige nimf."

De bel rukte Stew onzachtzinnig uit het verhaal. Ze legde met enige wrevel het boek naast zich neer, terwijl ze nog even het symbool aanraakte. Weer voelde ze die tinteling. Verbaasd stond ze op en opende de deur...

... langzaam werd meegezogen, de donkerte in. Een deel van haar wilde zich verzetten, maar een ander deel leek haar over te halen zich over te geven. Ondanks dat ze het gevoel had de controle kwijt te raken, voelde het ook prettig. Zelfs een beetje vertrouwd.

Waar kwam dit door? Had Quintus wat in haar wijn gegooid terwijl hij binnen was?

Dat was bijna niet mogelijk. Maar wat was het dan?

Ze knipperde met haar ogen, probeerde zich te verzetten, maar het leek bijna onmogelijk

Al haar zintuigen leken zich te verscherpen en ineens realiseerde ze zich dat het boek in haar handen leek te pulseren, ze voelde een hartslag in haar vingertoppen kloppen. Terwijl ze zich concentreerde op het geklop onder haar vingers voelde ze de tinteling weer door haar lijf gaan, gepaard met een aangename spanning. Het leek wel of ze willoos was, ze kon zich niet meer verzetten en uiteindelijk liet ze zich meevoeren op het pulserende kloppen uit het hart van het schrift....

Ze zweefde door een soort schemering, zich akelig bewust van haar lichaam en de leegte om haar heen.

Ineens nam ze een zoete geur waar. En voor ze zich helemaal besefte wat er nu daadwerkelijk gebeurde landde haar lichaam in een prachtig bloemenveld. Heel even bleef ze liggen, genietend van de overweldigende geuren en knipperend tegen het warme, felle licht wat op haar huid brandde.

Net toen ze haar ogen wilde openen voelde ze iets vlinderachtigs op haar lippen landen. Ze voelde de meest zachte lippen ooit, teder, warm, vochtig, onschuldig.

Het leek een droom. Dronken van de kus opende ze haar ogen en keek in een prachtig paar diepblauwe ogen, omhuld door een licht getint gezicht wat weer werd omlijst door een prachtige bos lang, zwart haar.

De vrouw keek terug. Ze leek verbaasd, alsof ze nog nooit een ander mens had gezien.

Stew probeerde te praten, ze wilde weten waar ze was en wie die prachtige vrouw was. Op het moment dat ze haar lippen opende om de eerste woorden te vormen ving de vrouw haar mond weer met haar lippen. Ze kuste Stew intens en deze gaf zich over aan de kus. Was de eerste kus nog passievol, deze kus was adembenemend erotisch.

Het voelde alsof haar ziel zich losmaakte van haar lichaam en ze liet zich meevoeren door de passie die de overhand nam.

De handen van de vrouw streelden zachtjes over haar gezicht en dwaalden via haar hals af naar haar borsten.

De vingertoppen speelden met de huid en vonden Stews tepels.

Op het moment dat ze haar tepels raakten had Stew het gevoel dat haar de adem werd ontnomen. Zoiets intens had ze nog nooit gevoeld!

De vlinderachtige, eisende lippen op haar mond, de strelende, prikkelende vingertoppen op haar tepels, het leek alsof ze gek werd!

De vrouw speelde nog wat door en Stew voelde het ongeduld en verlangen toenemen. Ze wilde meer!

Ze probeerde haar handen naar het lichaam van de vrouw te brengen, maar de vrouw accepteerde het niet. En ineens leek dat fragiele uiterlijk niet meer zo kwetsbaar.

Met en verbazingwekkende kracht voelde Stew haar lichaam teruggeduwd worden in de bedwelmende bloemen. De vrouw verloor het vlinderachtige en werd eisend.

Haar lippen leken harder terwijl ze de kus afdwong, haar handen gingen bezitteriger over haar lichaam.

En net toen Stew dacht dat ze gek zou worden voelde ze vingers haar diepe warmte binnendringen. De vrouw intensiveerde de druk en voor ze het wist bereikte Stew een hoogtepunt. Hijgend probeerde ze haar lichaam onder controle te krijgen, maar de vrouw was genadeloos. Ze liet haar vingers keer op keer het spel spelen in Stews warmte, terwijl haar lippen geen moment van de hare weken.

Snakkend naar adem lag ze daar, niet meer in staat haar lichaam te bewegen. De mond van de vrouw verloste eindelijk haar lippen en Stew voelde een soort van opluchting.

Ze dacht niet dat ze dit nog lang volgehouden had.

En net toen ze haar ogen wilde openen voelde ze de warmte van een mond over haar gezwollen bloem glijden. Drukkend, likkend, warm.

Haar lichaam leek iets onmogelijks te doen, ze werd er door overspoeld en er zat niets anders op dan haar lichaam te laten gaan. Ze gaf zich over aan de passie die de vrouw haar schonk met haar mond, haar vlinderachtige, eisende lippen, haar vochtige tong en dwingende handen.

Keer op keer voelde Stew golven van genot door haar lichaam gaan. Elke vezel, elke cel was enkel nog gevuld met verlangen.

Ze was doodop, ze voelde haar lichaam uitgeput raken door de allesverzengende passie. Langzaam verloor ze het bewustzijn. Nog éénmaal voelde ze de vlinderachtige lippen van de vrouw weer op haar mond, zacht, teder en verkennend. De warmte verliet haar mond en als een fluistering in de wind hoorde ze nog net voor ze zich verloor in het niets: "Mijn naam is Digitalis. Bedankt voor het uitlenen van je energie".

Slechts het zwarte van de nacht restte...

In de lift keek Stew nog even snel in de spiegel. Ze haalde nog even snel haar handen door haar haar en stiftte haar lippen wat bij. Enigszins gespannen stapte ze de lift uit. Roland kan nogal mopperen, zeker nu hij zo overduidelijk een tekort aan intiem contact heeft.

Haar hakken tikten snel terwijl ze zich richting haar bureau haastte. Gelukkig, Roland was nog nergens te bekennen.

Terwijl ze haar pc aanklikte haalde ze snel de broodnodige bak koffie. Ze voelde zich nog steeds leeg, alsof er iets ontbrak in haar lichaam. Maar wat, dat kon ze niet precies definiëren.

Ze ging snel door haar mail heen. Allemaal dingen die konden wachten gelukkig. Net toen ze op wilde staan om naar Roland te lopen, kwam er een mailtje binnen van Eleonora.

Nieuwsgierig klikte ze het open.

"Alles staat klaar voor je. Vond ook nog iets van een kaart. Heb ik bijgesloten. X Leo".



"En wie is Leo?" Geschrokken draaide ze zich om. "Uh, een vriendin" stamelde ze. Roland trok een wenkbrauw omhoog, hij leek haar niet echt te geloven.

Op dat moment stapten Hela en Marjo de lift uit. Vrolijk babbelend liepen ze richting haar bureau.

Ze begroetten elkaar hartelijk en liepen door naar de sfeervolle redactiekamer.

Stew moest altijd een beetje grinniken als ze hier gezamelijk zaten. Ze wist van de geheime, vonkende affaire van Hela en ManManMan en dat die zich grotendeels afspeelde in deze ruimte. Hier had ze hen tenslotte ook betrapt toen ze nietsvermoedend wat achtergebleven papieren wilde halen

Hij leek zo'n keurig getrouwde huisvader, maar ondertussen...



Hela knipoogde naar Stew en ze glimlachte samenzweerderig terug. Na het uitwisselen van wat beleefdheden gaf Roland aan dat hij een totaal andere rubriek dan tot nu toe gebruikelijk was in de krant wilde opnemen.

De verkoopcijfers liepen terug en hij hoopte hiermee een nieuw lezerspubliek te trekken.

Wat precies, daar wilde hij met de dames over brainstormen. Het moest iets avontuurlijks zijn, iets spannends.



Iedereen kwam met ideeën en Stew voelde dat haar aandacht verslapte. Ze liet zich terugvoeren naar de herinneringen van afgelopen nacht. Was het slechts een droom geweest? Het moest haast wel.

Maar het voelde zo ontzettend realistisch!

Leo had geschreven dat ze een kaart had gevonden. Zou die over de reis gaan die de schrijver van het dagboek had gemaakt? Zo ja, zou die reis opnieuw te maken zijn?

Ineens veerde ze op.

"Ik weet het!' riep ze in enthousiasme uit. Ze vertelde van het dagboek dat ze had gevonden, dat er waarschijnlijk een kaart bij zat en dat het misschien mogelijk was om de reis die daarin beschreven werd opnieuw te maken en dus in ze voetsporen van de schrijver te treden.

Digitalis liet ze achterwege.

Zowel Roland als beide dames keken haar enthousiast aan. Ze besloten dat Stew eerst wat meer onderzoek zou doen naar de kaart en de haalbaarheid van de reis.



Na de vergadering belde Stew direct Eleonora.

"Ik ben onderweg naar je, schat! Ik ben heel benieuwd welke avonturen die doos van jou me gaat brengen." En in het kort vertelde ze wat er uit de redactievergadering was gekomen.

Wederom stapte ze de lift in, alleen deze keer een stuk energieker dan eerder deze ochtend...

Bij binnenkomst gooide ze haar sleutels op tafel en schonk zichzelf een glas rode wijn in. Ze liet zich op de bank ploffen en nam een slok.

Zonder er verder bij na te denken pakte ze het dagboek en begon te lezen.

Bladzijden vol saaie details over de windrichting, windkracht, het aantal knopen dat gevaren werd gleden onder haar oog voorbij. Net toen ze het schrift weg wilde leggen werd haar oog gevangen door een passage.



"Dagenlang dreven we rond. Door de storm waren onze zeilen zo beschadigd dat we de wind niet konden gebruiken. De mannen in het ruim roeiden in de tropische hitte, terwijl de zweep hun rug geselde als ze iets in kracht of snelheid temperden. Een man werd pas vervangen wanneer hij letterlijk omviel, doodmoe of gewoon dood. Na een dag of drie was er land in zicht. Terwijl we voor anker gingen voor de grillige kust sloot ik me aan bij de kleine expeditie die het eiland zou verkennen. Via de rotsen klommen we aan land en liepen het bos in wat direct aan de kustlijn begon.

We troffen geen vijandelijke stammen of andere gevaren aan en gaven het sein "veilig" voor de andere opvarenden.

We maakten kamp, verzorgden een vuur, vingen wild en aten een heerlijk avondmaal.

Na het eten dwaalde ik wat af. Terwijl ik wat door het bos liep te dwalen, er voor zorgend dat ik de anderen bleef horen, had ik het gevoel gevolgd te worden. Ik keek om me heen, maar zag niets en ook op mijn geroep werd niet gereageerd. Toch bleef het onbehagelijke me achtervolgen en ik besloot terug te lopen richting het kamp. In gedachten plukte ik een vrucht van een boom, brak het open en at van het zoetige, roze vruchtvlees. Na een paar happen voelde ik..."



Stew rook ineens een zoete geur van de bladzijde die ze aan het lezen was opstijgen. Ze inhaleerde diep en voelde weer hetzelfde gebeuren als de vorige avond. Het boek pulseerde, haar lichaam en geest werden het donker in getrokken en vol spanning liet ze zich meevoeren.

Ze voelde een intense hitte op haar lijf, maar zag nog steeds niet. Haar armen voelde stram en ze rook een kruidige geur, terwijl ze iets zoets, warms en zachts op haar tong proefde.

Ze hoorde een ruwe stem achter zich en toen ze zich om wilde draaien merkte ze dat dat helemaal niet kon. Haar armen zaten vast op haar rug. Er moest een vuur achter haar branden, de nacht werd namelijk verlicht door een warme, grillig bewegende gloed en ze voelde de hitte op haar rug.

Een vrouw fluisterde iets tegen haar in een taal die ze niet begreep. voerde haar een zoete vrucht en wreef haar lichaam in met een kruidige olie.

Haar haren werden prachtig gevlochten en ondanks dat dit alles heerlijk voelde en de handen van de vrouw zacht waren, voelde ze zich angstig.

Stew probeerde los te komen, maar de vrouw hield haar tegen. Haar stem klonk sussend en haar handen bewogen vaardig over Stews lichaam om de olie over haar gehele huid aan te brengen.

De handen streelden haar tepels, haar venusheuvel en gleden bij haar naar binnen. Stew was verbaasd, dit ging niet alleen zo makkelijk door de olie. De handen van de vrouw hadden haar opgewonden en net toen ze de eerste sidderingen door haar lichaam voelde schieten stond de vrouw op en liep weg.

Ze hoorde haar stem in de verte wat zeggen, waarop voetstappen haar naderden. Iemand knielde achter haar neer, ze voelde de lichaamswarmte en voor ze het zich goed en wel besefte boorde er een enorm geslacht haar binnenste in. Ze schreeuwde, probeerde weg te draaien, maar kon geen kant uit. De man bewoog heel rustig in haar, alsof hij haar aan zich wilde laten wennen.



Stew kreunde, inmiddels niet meer van pijn maar van verlangen. Ze kantelde haar bekken naar achter om hem dieper in zich te ontvangen. De man reageerde direct. Stew voelde wederom de siddering door haar lichaam gaan, maar deze keer werd er niet gestopt. Het enige wat de man deed was zich iets sneller in haar bewegen en elke keer wanneer ze kwam voerde hij het ritme nog iets op. Totdat Stew dacht dat sneller niet meer mogelijk was. Haar lichaam schreeuwde in toenemende extase, verlangend naar meer, snakkend naar de diepe bevrediging die ondanks de vele overweldigende orgasmen maar niet leek te komen.

De man kreunde, vulde haar verlangende lichaam met datgene waar ze om vroeg en vertrok, haar in zinderende extase achterlatend.

Verwachtingsvol liepen ze richting de toegangsdeur. Hela klopte aan en er viel een voorzichtige streep licht op de stoep. Een nors gezicht keek hun aan.



Beide dames showden hun pasverworven tattoo's en zonder verdere vragen werd de deur verder geopend.

Hela kijk gespannen achterom en zag het gezicht van Stew gespannen, maar ook verwachtingsvol terug kijken.

Vanuit het licht van het halletje stapten ze een donkere lange gang in, slechts verlicht door wat fakkels. De bastonen werden indringender bij elke stap die ze verder de gang in zetten en zowel Hela als Stew voelden dat hun hartslag zich aanpaste aan het hoge tempo van de beat.

Plotseling botste Stew tegen Hela aan. Hela stond vol verbijstering te kijken naar wat ze voor zicht zag.

Een grote ruimte met kleine schaars verlichte nissen. In die ruimte dansten mensen in outfits die ze nog nooit ergens gezien had, lak, leer, latex, allerlei futuristische stoffen, staal, kettingen, maar met zulke zorg samengesteld dat het leek alsof deze mensen onderweg waren naar een gala.

Stew nam Hela bij de hand en liep met haar de ruimte in. De mensen die ze passeerden maakten kort oogcontact en keken weer weg, alsof ze niet gezien mochten worden.



De nissen toonden verschillende schouwspelen. Voor één van de nissen bleven ze staan. Een kluwen van lichamen stelde zicht ten toon. Een prachtige vrouw kuste een andere vrouw, terwijl een man zich binnendrong in haar binnenste en kreunend in haar stootte. Weer een andere man dwong de vrouw haar gezicht om te draaien en zijn penis diep in haar mond te nemen en onderhand ontfermde een andere man zich over het lichaam van de vrouw die alleen achterbleef.

Handen leken overal te zijn, er klonk een kakofonie van gekreun. De man die gepijpt werd keek Stew en Hela aan en nodigde hen met zijn ogen uit om zich bij de warme, glanzende lichamen te voegen.

Stew voelde haar clit kloppen en deed een stap richting de man met de uitnodigende ogen. Op dat moment trok Hela haar mee uit de nis.

Ze boog zich naar Stew en fluisterde: "We hebben hier een taak te volbrengen."

Kreunend van protest liep Stew achter Hela aan.



De volgende nis gaf een heel ander beeld. Een man hing aan een Andreaskruis en zijn rug werd door een vrouw in strak leer en op enorme hakken bewerkt.

Haar teennagels waren felrood gelakt en haar prachtige rode haar bewoog mee met elke beweging die ze maakte.

Net toen ze door wilden lopen maakte de vrouw de man los en liet hem knielen. Door de veranderende houding ving de man zijn gezicht wat licht. Antonio!

Zo te zien was hij voorlopig niet aanspreekbaar en dus besloten Hela en Stew door te lopen.

Ineens zag Hela aan haar linkerhand een deur, half verborgen achter allerlei attributen.

Ze trok Stew mee en opende voorzichtig de deur. Nog een donkere gang. Toen de deur zich achter hen sloot overviel hen een doodse stilte. Deze gang bleek volledig geluidsdicht.

Stilletjes liepen ze op hun tenen door, zodat het geklik van hun hakken niet hoorbaar zou zijn. Stew knikte naar een raam aan hun rechterkant. Ze naderden en zorgden dat ze buiten het licht bleven wat vanuit de ruimte achter het raam de gang in viel.

Wat ze daar zagen benam hun de adem en liet de angst door hun lichaam gieren.

Een groep gemaskerde mannen dwong een man tot seksuele handelingen. Om hen heen waren camera's opgesteld die elke handeling nauwkeurig leken te registreren.

De man die op handen en knieën op de grond zat verzette zich hevig, maar kon niet op tegen de overmacht van de 10 mannen die zich met hem bezig hielden. Zijn rug werd gesierd door striemen, zo te zien aangebracht door een zware zweep.

Ineens trok 1 van de omringende mannen een plastic zak over het hoofd van de man op de grond. Om beurten namen de mannen bezit van zijn lichaam, terwijl de man steeds meer ademnood leek te krijgen. Stuipentrekkend viel hij voorover op de grond. Een camera kwam dichter bij. De man op de grond lag inmiddels doodstil en toen de zak van zijn hoofd af werd getrokken proefde Hela het zuur van haar maag in haar mond. Daar lag Q-Q, zijn lippen blauw en zijn lichaam levenloos, terwijl de overige mannen zijn lichaam met hun zaad besprenkelden.



Stew leek als versteend. Hela trok haar mee terug de gang in en struikelend renden ze terug naar de gecapitioneerde deur om zich weer tussen de dansende mensen te begeven in de hoop niet ontdekt te worden.



"We moeten Antonio spreken. En heel snel." fluisterde Hela tegen een in shock verkerende Stew.

... ze naakt aan de voorplecht van een schip hing.







Onmiddellijk sloot ze haar ogen, misselijk van de enorme vlakte om zich heen, en ademde diep in.

Ze proefde de zilte lucht op haar lippen terwijl de wind met haar lange haren speelde. Haar lichaam voelde vreemd en groot aan, alsof het niet helemaal van haar was.

Voorzichtig opende Stew haar ogen en keek om zich heen. Ze was zich vaag bewust van de vreemde sensaties in haar lichaam, maar kon ze niet plaatsen. De wind blies haar lange haren in haar ogen en met een onbewust gebaar veegde ze het weg.

Haar vingertoppen raakten de huid in haar gezicht. Het voelde anders... Nogmaals streek ze langs haar gezicht en weer voelde haar huid anders tegen haar vingers. Ze streek de topjes langs elkaar terwijl ze haar hand liet zakken om hem te bekijken.

Wat ze zag ging haar besef te boven.

Haar lichaam hing aan de boeg van een schip, niet als lichaam, maar als onderdeel. Ze was het boegbeeld!

Stew begon te gillen en gelijk voelde ze beroering op het dek van het schip. Mannen riepen dingen naar elkaar, voetstappen dreunden over het hout. Ze voelde iemand naderen.

Stew bleef gillen, niet meer in staat om zichzelf onder controle te houden en in volledige paniek.

Voordat ze aangeraakt werd voelde ze de handen al komen. Voorzichtig legde een man zijn handen op haar schouders en boog zich voorover over de boeg.

"Liefste, ik ben er. Alles komt goed." fluisterde een zwoele en vertrouwde stem in haar oor.

"Waar ben ik? Wie ben ik? " luidde de hese stem van Stew in antwoord op de geruststellende woorden van de man.

"Je bent bij mij Liefste, op zee. Jij bent mijn liefde, mijn schip." En terwijl hij dit uitsprak kwamen er beelden in haar hoofd. Beelden van een man die een vrouw liefkoosde. De man was groot, gespierd, zijn huid getaand door jaren leven op zee.

Ineens besefte ze dat dit beelden waren die de man haar gaf. Ze verzette zich, maar zijn geruststellende handen leken dit verzet te breken. Ze gaf zich aan hem over en liet zich meevoeren door de beelden en sensaties die hij haar gaf.

Hij liefkoosde haar, ging met zijn mond over elk stukje van haar lichaam en wist feilloos alle gevoelige plekjes te vinden van het vrouwenlichaam, haar lichaam!

Hij kuste haar mond, gezicht, hals, borsten en tepels terwijl zijn handen haar rug streelden. Hij nam haar in zijn mond en proefde haar zilte smaak terwijl het lichaam onder hem de rug kromde om dichter bij hem te zijn.

Loom genoot hij van haar genot, haar geluidjes, haar lichaamsgeur. En net toen ze dacht niet meer te kunnen verdragen drong hij diep in haar. Op dat moment vonden hun monden elkaar weer en kusten ze elkaar zo intens dat hun lichamen één leken te worden. Zijn genot nam toe door de warmte en vochtigheid van haar lichaam.

Hij leek in haar te verdrinken en stootte dieper en sneller, met als doel nog dichter bij haar te komen. Ze slaakte kreetjes van genot, haar ademhaling versnelde in zijn oor. Hij voelde de spanning toenemen, zich tot een hoogtepunt bundelen terwijl haar lichaam zich verstrakte en hem opeiste. Kreunend voelde hij de spanning en opwinding door zijn lichaam schieten, heel even hield hij het vast, wachtend op haar en gezamenlijk lieten ze de spanning los, hun lichamen volledig uitgeput, hun zielen één.

Lieve Cloon en lezers,



Ik heb besloten te stoppen met Viva, dus helaas ook met dit verhaal.

Erg jammer, ik had hem graag samen met jou tot een eind geschreven Cloon.



Dikke



IvyRosa

Waarom stop je dan?

Jammer!! Ben nog niet zolang hier en ben net begonnen met lezen, zie ik dat het er niet helemaal opstaat omdat ze is gestopt met viva!!!

Nou ja! zonde hoor.....