Duivels dilemma: matige seks met vriend

Dag allemaal, ik ben nieuw op dit forum en heb me aangemeld omdat ik ergens enorm mee zit en ik graag mijn verhaal kwijt wil. Ik hoop dat ook op serieuze reacties.

Vooropgesteld: ik hou veel van m'n vriend en zou het heel erg vinden als ik hem kwets. We kennen elkaar nu bijna tien jaar en hebben twee kinderen van 4 en 7. Toen we voor het eerst seks hadden, viel dat behoorlijk tegen. Ten eerste is hij niet zo groot geschapen en daarnaast heeft hij ook nog eens de pech dat hij een chronische (niet-levensbedreigende) ziekte heeft waardoor zijn erectie soms niet lang stand houdt. Destijds was ik daar bijna op afgeknapt, maar buiten de seks om klikte het zo ontzettend goed en voelde ik me zó op mijn gemak bij hem, dat had ik nog bijna nooit met iemand gehad. De keren daarna ging het al wat beter en ik besloot dat ik er gewoon voor wilde gaan, ook al zou de seks nooit mindblowing zijn misschien. Nu kom ik sowieso niet klaar van penetratie en eigenlijk überhaupt niet door toedoen van een man; ik heb daar zo mijn eigen manieren voor. Maar ik hield altijd wel echt van de penetratie, ik kon wel echt geil worden van een keiharde pik (klinkt een beetje plat, maar zo is het nou eenmaal).

Met m'n vriend is het echter (bijna) altijd een beetje behelpen, hij wordt snel slap en trekt zichzelf dan vaak tussendoor af om hem weer stijf te maken. Omdat hij ook niet zo groot geschapen is, zijn er veel standjes die gewoon niet lukken. Standjes die ik met andere mannen wel heb gedaan en waar ik echt van kon genieten. Ik heb me altijd zo veel mogelijk gefocust op wat wel kon en we hadden het verder ook gewoon best goed samen, we hebben in elk geval verschillende dingen uitgeprobeerd.

Na de geboorte van de kinderen was m'n libido echter onder het nulpunt gezakt en de afgelopen jaren heb ik mezelf eigenlijk altijd voorgehouden dat dit aan mezelf lag. Misschien door hormonale veranderingen, vermoeidheid of wat dan ook. We hebben dan ook al jaren weinig seks. Eens per maand denk ik gemiddeld. Hij maakt wel vaker avances, maar ik ga daar niet altijd op in. Als we eenmaal bezig zijn, krijg ik wel weer zin, maar door de onderbrekingen vergaat de zin me ook snel weer. Ook pijpen of aftrekken doe ik bijna nooit meer, want hij wordt daar vaak alsnog niet echt stijf van en ik word ook niet geil van een slappe lul in m’n hand/mond. Daarom doet hij het meestal zelf.

We hebben het er af en toe wel over dat we het echt weer eens wat vaker moeten doen en hij laat mij duidelijk merken dat hij me nog aantrekkelijk en sexy vindt. Andersom vroeg hij me laatst of ik hem nog wel aantrekkelijk vindt en an sich is dat wel zo, alleen z’n piemel dus niet. Maar dat zei ik er natuurlijk niet bij. Na dat gesprekje ben ik wel eens goed bij mezelf te rade gegaan wat nou eigenlijk het probleem is. Het vloog me ineens ontzettend aan dat ik nog niet eens halverwege mijn leven ben (hoop ik) en ik misschien wel nooit meer echt lekker gepenetreerd ga worden zoals ik het fijn vind. Ik betrapte mezelf erop terug te denken aan seks met eerdere bedpartners of te fantaseren over seks met een andere man. Terwijl ik echt geen andere man wil verder; het zou dan alleen om de seks gaan. Ik vind het heel erg dat ik zulke gedachten heb en ik word ook erg verdrietig bij het idee dit mijn vriend aan te willen doen. En een ander stemmetje zegt dan weer: maar jij bent er ook nog!

Kortom: ik weet even helemaal niet wat ik hiermee moet. De ene keer denk ik: gewoon voor je houden, het is niet anders. En de andere keer denk ik: ik ga het met hem bespreken. Maar als ik dit eenmaal heb gezegd, is er geen weg terug en zal het nooit meer hetzelfde zijn. En hij kan er weinig aan veranderen verder. Ik heb nog wel gedacht aan hulpmiddelen zoals een penissleeve, ik weet nauwelijks wat dat is en hoe het werkt, maar misschien bied dit nog uitkomst?

Heeft iemand tips of adviezen voor me? Ik weet het even niet meer.

De pilletjes neemt hij volgens mij bijna dagelijks. Maar dat is ten eerste weggegooid geld aangezien we het niet zo vaak doen en ten tweede werkt het niet voldoende naar mijn mening.

Ik weet 99% zeker dat hij geen porno kijkt, daar is hij echt het type niet voor. Verder weet ik eigenlijk niet of hij bepaalde fantasieën heeft. We zijn allebei niet heel uitgesproken sekstypes (maar dat was al duidelijk denk ik). Heb hier op het forum al dingen gelezen waar m'n oren van klapperen. Maar goed, ieder z'n ding. Al kan het geen kwaad om eens wat meer te experimentern inderdaad.

Ik fantaseer dus soms wel over seks met iemand die wat groter geschapen is (zoals wat exen), maar om dit in de praktijk te brengen, dat zou ik mn vriend echt niet aan willen doen. Tenzij hij bijvoorbeeld volledig impotent raakt, maar dan zou ik dit met hem bespreken.

Aangezien ik er al een paar nachten niet goed van heb geslapen, heb ik vanmorgen besloten dat ik dit vanavond wil bespreken. Alleen appte hij me dat hij misschien vanavond moet werken dus ik hoop dat het nog lukt.

Ik bedoel niet per se in dit topic, maar heb verder ook nog eea zitten lezen op het forum.

OK, we hebben gepraat. Ik vond het super moeilijk om erover te beginnen, was echt nerveus. Er hebben ook veel tranen gevloeit (bij mij). Heb eigenlijk alles wel kunnen zeggen wat ik wilde, duidelijk, maar niet te hard of aanvallend (uiteraard).

Hij reageerde in eerste instantie heel rustig en een beetje gelaten. Gaf ook aan dat hij het goed vond dat ik erover begon en dat het ook belangrijk is om te praten. Dat hij het zelf ook heel vervelend vind hoe het nu vaak gaat en dat hij ook liever heeft dat alles gewoon werkt zoals het hoort. Maar hij gaf ook aan zeker open te staan voor het zoeken naar oplossingen, andere medicatie misschien en eventueel hulpmiddelen / seksspeeltjes. Dus ik denk dat we ons daar maar eens in gaan verdiepen. Mij lijkt een (voorbind?)dildo bijvoorbeeld niet verkeerd. Gewoon weer eens ouderwets pompen zonder onderbreking

Maar aan het eind van het gesprek gaf hij wel aan dat het allemaal nog niet helemaal goed binnenkomt en dat hij er nog eens goed over na moet denken en het moet laten bezinken. En dat snap ik ook. Ik heb er zelf natuurlijk al langer over nagedacht. Maar voor hem is het nieuwe informatie.

Ik ben in ieder geval wel blij dat ik het gesprek aan ben gegaan geloof ik.

Inmiddels is het een beetje ingedaald bij hem en hij voelt zich nu heel verdrietig en gekwetst. Dus ik voel me ook echt kut nu, dit was precies waar ik bang voor was. Maar het zal wel een proces zijn waar we doorheen moeten denk ik.

Is niet vreemd hoor, die kun je in lage dosering dagelijks gebruiken (5 mg). Ik zal me eens verdiepen in andere middelen.

Momenteel voel ik me echt heel verdrietig omdat ik hem pijn heb gedaan. Heb bijna spijt dat ik erover begonnen ben, maar ik weet dat het anders toch een keer zou escaleren in de toekomst. Hij voelt zich nu erg afgewezen, alsof ik de relatie verbroken heb. Hij heeft wel even nodig om dit allemaal te verwerken, maar ik hoop dat we er in elk geval over blijven praten.