is dit ok?

EDIT: gezien het verloop van het hele verhaal en de huidige situatie reflecteert de OP niet wat er op dit moment aan de hand is

Goedemorgen,

ik ben al een lange tijd meelezer maar nu dus toch een eigen topic, wat ik daarmee wil, geen idee, beetje reflectie.

De situatie: Mijn man en ik zijn inmiddels 10 jaar getrouwd, eigenlijk geen noemenswaardige problemen in ons huwelijk. Op seksueel gebied ging ook alles goed, we hadden regelmatig seks en die vonden we allebei prettig.

gisteren avond echter was het anders. Mijn man is normaal wel enigszins de dominantere partij op seksueel gebied, maar gisteren was hij opens heel erg dominant. Ik ben zelf niet preuts en durf best iets uit te proberen maar dit was anders. Ik vind het moeilijk om het duidelijk uit te leggen maar ik doe een poging. Wat hij wilde (en ook deed) was gewoon ontzettend hard, het is wellicht belangrijk om erbij te vermelden dat mijn man en ik een vrij groot lengte en gewichtsverschil hebben. Ik ben klein en tenger, mijn man is lang en doet aan kracht sport (om dat concreet te maken: ik weeg 61 kilo, hij 110) .
Ik was op dat moment zelf eigenlijk bang voor hem. Het was qua handelingen niet anders dan dat we normaal doen maar dan nog voelde het anders. Normaal pijp ik ook, maar grijpt hij me niet hard aan mijn hoofd vast en duwt hij zijn penis niet hard in mijn keel, normaal doen we ook verschillende standjes, maar dan draait hij me om en zwiept me niet een soort van over het bed heen. Normaal gaat hij ook nooit met zo ontzettend veel kracht bij mij naar binnen. Het was echt ontzettend hard.

Laten we zeggen dat ik het fysiek nogal een uitdaging vond, en het echt lastig vond om het fysiek bij te benen. Op een bepaald punt 'vloog' ik praktisch naar voren (hij zat achter mij, op zijn hondjes) en moest hij me dus echt met zijn armen klem zetten om ervoor te zorgen dat ik niet naar voren vloog. Ben dus ook helemaal blauw (maar ik wordt snel blauw) en het deed ook echt pijn. Niet zozeer de seks zelf, want ik had in eerste instantie wel zin, maar alles wat erom heen kwam.

Waar het nu op neerkomt, ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik heb op geen enkel moment 'nee' gezegd, ik ben dus gewoon erin meegegaan zonder protest, waarom ik dat deed, geen idee, ik weet het echt niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ach je mag best eens wat uit proberen, en misschien vind hij het soms op die manier wel lekker. Voor mij was het fysiek moeilijk en vond ik het op sommige punten ook pijn doen, hij is groot en ik kon op een gegeven moment geen kant meer op, hij had me letterlijk klem gezet. Daarnaast was ik ook echt bang voor hem en dat vind ik geen fijn gevoel, dat heb ik nooit bij hem gehad.

We hebben het er niet over gehad (hij viel in slaap) en vanochtend ging hij eerder werken dan ik. Ik kreeg wel nog een heel gewoon appje, dus volgens mij heeft hij oprecht niet in de gaten dat ik me hier een beetje ongemakkelijk bij voel.

Nogmaals, ik weet niet wat ik met dit topic wil, maar wat reflectie zou leuk zijn.

Hai allemaal, lief dat jullie zo met me begaan zijn en dank jullie nogmaals voor alle reacties.

Het gesprek met mijn man ging goed, is wel allemaal lasting maar het ging wel goed. Hij voelt zich volgens mij nog beroerder dan ik. En is er echt goed ziek van. Ik probeer even iedereen te beantwoorden en er een zinnig stuk tekst van te maken (sorry als dat niet lukt)

Hij heeft de afgelopen dagen niet stil gezeten en heeft zichzelf bij de huisarts gemeld. (dat had hij me over de telefoon nog niet verteld) De huisarts heeft bloed af laten nemen, maandag zouden we moeten horen welke drugs dan in zijn system zat (als het er nog is zat op moment van bloedprikken). De huisarts had zelf het hersenletsel verhaal ook al bedacht, heeft wat kleine testjes gedaan maar is van mening dat het echt een drugs ding was. Niet alleen omdat het daarna ook weg was maar ook om andere redenen. Hij mag wel als hij dat wil zich aanmelden voor een mri. Verder gaat hij volgende week naar een therapeut, de huisarts wist een therapeut die volgens die huisarts geschikt was omdat die vaker te maken had met (ik vind het een rotwoord) daders. (mijn man en ik hebben dezelfde huisarts, dus dat maakt alles veel makkelijker)

Hij heeft ook de person gesproken die hem dat middel verkocht heeft. Hij heeft daar twee keer iets gekocht (vorig weekend en dus afgelopen week) wat hij dacht te kopen waren stackers (je kent het wellicht, dat spul wat vroeger half afslankend Nederland en belgie slikte voordat het verboden werd), dat is wat hij vorig weekend ook gekregen heeft. Afgelopen week heeft hij wat anders gekregen (want de stackers waren op) en die persoon zei dat het waarschijnlijk methamphetamine waren, hij wist dat niet zegt hij, hij zegt dat het hem verkocht is als stackers. Ik schrik daar eigenlijk wel van, want dat is toch best wel echt serieus drugs en niet wat kleins. Maar dat ligt misschien aan mij, ik heb nooit drugs gebruikt. Man gaat dit dus nooit meer doen. De huisarts vond het overigens ook heel waarschijnlijk, het verklaarde volgens hem alles.

Mijn man wil er alles aan doen om het huwelijk te redden, het was ook echt een fijn gesprek, ik was niet bang voor hem, hij was eerlijk, en hij legt helemaal niets bij mij. Hij weet dat hij fout zat en vind het gewoon vreselijk. Wat ik lastig vind, en dat vond ik gisteren middag bij die maatschappelijk werker ook zo lastig is om dingen te benoemen, hij bespreekt het gewoon, hij zegt dan dingen als 'toen ik jou tegen de muur gooide' of 'toen ik jou bij je keel naar de grond trok' en ik krijg dan een knoop in mijn maag. Ik weet niet waarom ik daar niet goed tegen kan. Hij heeft gezegd dat alles in mijn tempo mag gaan (dat had ik sowieso wel geeist, maar het was fijn dat hij het uit zichzelf zei)

Na dat gesprek (en ik voel me toch zo'n dramaqueen, sorry mensen) zaten we daar een beetje, en hij legt een hand op mijn schouder (de schouder die niet stuk is) en ik kreeg echt geen lucht meer. Ik dacht eerst nog, doe even rustig, zijn gewoon de gekeusde en gebroken ribben, niets aan de hand, maar het werd steeds erger en ik hoorde mijn hart echt tekeer gaan. Echt alle respect voor mensen die vaker paniek aanvallen hebben gehad, hoe houden jullie dit vol??? Ik heb toen tegen hem gezegd dat ik even naar buiten moest, kon gewoon echt niet blijven, ik heb me nog nooit zo gevoeld. Dus ik de tuin in gegaan, en daar ben ik dus keihard gaan huilen, sta ik daar in de regen te huilen als een klein kind... Man schrikt zich wezenloos (ik ben normaal iemand die bijna nooit huilt en als ik huil is er een concrete directe aanleiding, iemand is overleden of zo) Hij wist dus ook niet meer wat hij met me aanmoest, dus is er maar een beetje dom naast blijven staan. Heeft vervolgens het bad vollaten lopen en toen ben ik daar maar ingegaan. Ik was op dat moment enigszins gekalmeerd, hij ziet dat ik mijn trui uittrek om in dat bad te gaan, ziet mijn lijf, begint hij keihard te huilen. Het was echt surrealistisch, als ik het zo opschrijf is het bijna grappig. Uiteindelijk vroeg hij of hij thuis mocht blijven slapen en zei dat hij dan op de bank zou gaan liggen, dat hebben we dus gedaan.

En nu, tja, ik heb eindelijk een nacht fatsoenlijk geslapen, ik wil dit huwelijk ook echt redden, ik wil niet bij hem weg, maar dit hebben we niet 1 2 3 opgelost. Ik wil het wel, maar als ik terug denk aan die avond voelt het zo ontzettend naar, het idee dat ik niet weg kon, dat ik niet wilde en dat hij zo ontzettend geweldadig was. Hij snapt dat, hij zei ook dat hij nog nooit zo'n agressie gevoeld had. Zo erg de drang om iemand pijn te doen. Hij heeft ook weer aangegeven dat als ik terug gevochten had hij nog kwader geworden was. Hij weet (hij zei het zelf) dat seks er voorlopig niet inzit, sowieso omdat ik eerst lichamelijk moet herstellen (ziekenhuis zei: zeker maand geen penetratie, alles moet nog helen, en die ribben en die schouder duren nog langer) maar ook emotioneel. Hij is heel begripvol.

Ik zit nu dus met een maatschappelijk werker die van mening is dat ik aangifte moet doen omdat het extreem is, en vind dat ik de ernst bagetalliseer, een man met verschikkelijk veel spijt en met mezelf, want ik wil eigenlijk mijn huwelijk redden maar weet niet hoe ik dat moet doen qua gevoel.

@Rooss (en iedereen die vindt wat zij vond) ik zie hem ook niet als een monster, ik wil het redden, maar die avond was hij dat voor mijn gevoel wel en ik weet (nog) niet hoe we daar doorheen moeten komen

@antoon: ja je bent er erg hard in, maar om de een of andere manier helpt me dat wel, elke keer als jij iets zegt wil ik terug tikken "ja maar mijn man is niet zo' en dan realiseer ik me hoe onnozel het is, want hij deed het wel.

@tarlin: ik snap je wel, aan de ene kant neem ik mezelf dat ontzettend kwalijk, ook al geeft hij aan dat hij dan nog aggressiever geworden was. Mijn man geeft aan dat hij zag dat ik niet wilde, en dat hij zag dat ik pijn had. Hij zegt dat hij aan mij zag dat ik het niet durfde te zeggen. Ik deel die mening, ik was heel erg bang en dacht op dat moment dat als ik tegen hem in zou gaan, niet alleen in termen van terugvechten maar ook nee zeggen of auw zeggen dat hij nog kwader zou worden. Het blijft ook door mijn hoofd spoken: waarom heb ik niets gezegd.