Laag libido partner, hoe ga ik daarmee om?

Heel lang geleden heb ik hier ook mee geschreven over mijn toen seksloze relatie, hier is het goed gekomen mijn man bleek depresief en heeft hier medicijnen voor gekregen.

We hebben nu ongeveer 2/3 keer per week seks en zijn allebij tevreden de lust is bij hem terug gekomen.

Ik snap dat het 99% niet goed komt en dat wij mazzel hebben dat wij het op hebben kunnen lossen, dat heeft wel onzettende strijd geleverd van mijn en zijn kant, maar is het zeker waard geweest. Ik was erg dichtbij de keuze om bij hem weg te gaan en voor mijzelf te kiezen, onze kinderen waren voor mij de grootste reden om te vechten zonder hun was ik waarschijnlijk niet meer bij hem geweest. Ik ben blij dat ik toch gebleven ben, ook al vond ik deze jaren onzettend zwaar en heeft het ook best een stempel op mijn ziel achter gelaten.

Volledig eens met Lilith, wat een ander van jouw partner vindt is totaal irrelevant, zij hoeven niet met hem te leven. Mensen spijt van hun scheiding? Dat hoor ik nooit, echt nooit en ik ken er nogal wat. Kijk, Kauwgommy, het zou natuurlijk van de zotte zijn dat je nu een breuk in gaat zetten omdat wij schrijven dat dat het beste voor jou zou zijn, zo werkt dat niet. Het enige dat ik tegen je zou willen zeggen is dat je niet hoeft te blijven hangen in een relatie met een prima man die jou op seksgebied niet geeft wat je verlangt. Er zijn talloze leuke lieve zorgzame mannen die je ook in bed kunnen plezieren.

Als je dit in stand houdt ligt vreemdgaan op de loer, ik lees het aan alle kanten in jouw postings. En als dat uitkomt ben je hem evengoed kwijt maar dan met veel meer verdriet.

Thnx voor jullie reacties.

Tja het is gewoon erg moeilijk. En natuurlijk heb ik ook al wel gedacht wat ik wil.

Wij hebben veel mooie reizen gemaakt.

Ik ben van een land gaan houden, echt dat bestaat schijnbaar.

Vanaf de eerste keer dat we daar waren ontstond een liefde voor het land.

De 2e keer dat we daar waren was er een man die ik interessant vond en mijn vriend weet dit nu ook al een tijdje.

Ik zou zo graag daar heen gaan het liefst elk jaar het liefst elk jaar 3 maanden als dat zou kunnen.. maar het staat tussen ons in.

Hij wilt er niet graag heen want zegt, dat land heeft niet veel goeds gebracht aan onze relatie.. dat snap ik wel. Als hij toch mee gaat voelt het voor mij niet lekker in de zin van: Hij gaat voor mij mee, zelf is hij er niet blij mee en voel ik me op een bepaalde manier schuldig. Op die manier wil ik niet dat hij mee gaat. Dus zou ik net zo graag alleen gaan. Ik wil er trouwens niet heen vanwege die man.

Na het uitten van al mijn gevoelens en twijfels zei hij zelf dan moeten we maar apart op vakantie. Ik liet dat even in het midden.

En later stelde ik het voor. Ik naar daar en hij ergens anders heen wat ie wil, zo kom ik er meteen achter of ik nog veel van hem hou of naar hem verlang.. maar hij ziet dit niet zitten wat ik wel snap. Dus dit is een lastig punt.

Eerder hebben we het erover gehad dat ik dat land en alles probeer op zij te zetten en niet te veel meer over na te denken (lijkt een obsessie af en toe) maar dan zegt hij dat is niet nodig dat maakt je ook niet gelukkig..

Maar ik zie geen goede middenweg... het trekt elke dag aan me dat land.

Als ik er aan denk voel ik me sterk en blijer.

Dus mocht ik hem verlaten heb ik wel een doel. eigen huurplekje vinden, mijn eigen draai vinden, werken, geld sparen om daar heen te kunnen, mijn doel, nee niet direct een andere man, wil juist ff vrijheid want dit ken ik niet, vanaf mn ouders bij hem samen gaan wonen en in mn nog jongere jaren ook vaste vriendjes gehad omdat ik altijd serieus er aan begon.

Maar aan de andere kant als ik niet aan dat land enzo denk... alleen aan hem en mij/ons denk... dan gaat alles tegenovergesteld, moet ik niet harder vechten voor onze relatie, mn relatie voorop stellen..relatietherapie of zelf in therapie... alles er aan willen doen..

Ook de leeftijd speelt mee, hij is 10 jaar ouder dan ik, hij wilt toch wel graag een kindje.. ik voel me alsof ik hem dat bijna ontneem als ik wegga.. hij twijfelde aan het begin van onze relatie en ik niet maar hij zei toen ook: Als je me over een paar jaar verlaat ben ik nog ouder en wordt het nog moeilijker een leuke vrouw te vinden en kids te krijgen e.d.

Ik had hier lang niet meer over na gedacht maar kwam de laatste tijd sinds ik twijfel weer naar voren.. dus voel ik me schuldig als ik weg zou gaan bij hem en misschien zelfs zijn kinderwens vervulling weg neem.. dan moet hij toch iemand vinden die iig niet ouder is dan hij en daar versnelt een kindje mee krijgen tenzij hij weer iemand vind van een stuk jonger natuurlijk.

Maargoed schuldgevoel moet je niet bij elkaar houden dat snap ik wel.

Andere mensen, familie e.d. moet je ook niet bij elkaar houden, snap ik ook.

Maar wat me wel bij hem zou houden is het feit dat hij echt altijd lief en goed voor me is geweest, denkt aan me, komt zn afspraken na, laat me niet zitten, helpt me waar nodig, alles goed in de normale dagelijkse gang van zaken!! echt! dat zegt hij zelf ook dat hij alles voor me heeft gedaan, misschien wel ter compensatie dat het seksleven niet goed is, weet ik niet, maar zou kunnen.. Hoe dan ook ik heb niks te klagen en toch lijkt het niet genoeg... Misschien ben ik er ook te laat mee gekomen om het duidelijker uit te spreken dat het me dwars zit allemaal want nu vind hem niet erg mannelijk aantrekkelijk meer en ik voel me net zo min aantrekkelijk naar hem toe.. ik heb natuurlijk wel aangegeven dat het beter moest e.d. en hij was het er ook altijd mee eens.. vandaar ook de pillen enzo..

Hij is niet zoals die mannen waar ik bij lees die je vernederen of weet ik veel wat. Hij is voornamelijk bezig met zn werk en de werkstress. Wij hebben eigenlijk echt wij-tijd als we op vakantie waren en dan was er wel seks maar goed ook niet heel veel of heel veel beter en als dat dan 1 of 2x leuk is en de rest van het jaar niet kan ik net zo goed een vakantieliefde zoeken en seks mee hebben. Elke keer weer het sleur patroon hierin... maaarja ik ben er zelf ook bij betrokken en denk dan hoe moet ik dit verbeteren? Heb t hem ook wel gevraagd vroeger of hij nog andere fantasieën heeft op seks gebeid oid maar daar komt ook niet veel uit.. meer zoenen/knuffelen ok dan doe ik dat ook wel en daarna wordt ook dat weer hetzelfde...

Het heeft allemaal zo een wisselwerking op elkaar.

En ook ik heb me gevoeld van, vind hij me niet aantrekkelijk enz enz. Ook ik vind mezelf niet supermooi ofzo maar goed met mn ex vond ik mn seksleven wel normaal/goed, alleen daar was het meer de karakters die te veel botsten. daarna kwam mn huidige vriend en daar was rust..geen geruzie geen constante jaloezie e.d.. dus voelde het allemaal heel lang goed ik was echt gelukkig met hem... behalve dat ene gebied dan.. maar dat nam ik voor lief want de rest vond ik belangrijker dan dat seks probleem...en nu merk ik dat de interesses in andere mannen serieuzere vormen aan gaat nemen dan voorheen en voel ik me weer schuldig.. Hij zou misschien wel akkoord gaan dat ik seks heb met een andere man, liever niet natuurlijk, maar misschien zou hij dat wel kunnen accepteren maar dat zie ik zelf dan weer niet zitten.. ik wil eigenlijk alleen maar seks met iemand die ik wel echt leuk vind... dusja ook daar zit niet echt de oplossing. Sorry voor het lange verhaal maar pffffff het is gewoon allemaal zo moeilijk, zo dubbel, zo lastig en ik sta op een punt van ik moet of door met hem, voor ons vechten, want hij wil niet zomaar die 7 jaar opgeven dus zal die misschien wel meewerken aan evt relatietherapie(al zien we dit beide niet zo zitten).. of weg en mn leven voor mezelf ordenen en mn land bezoeken wanneer dat kan, me jong voelen en geen knuffels te geven/krijgen aan mijn liefdespartner terwijl ik gevoel heb dat het vriendschappelijk is of een mix van familie/vriendschap (misschien vooral vanaf mijn kant trouwens dat gevoel)...

Pfffffff

Eigenlijk klink je alsof je überhaupt nog niet toe bent aan een relatie.

ook denk ik vaak, waar komt dit allemaal vandaan? Eerst kon ik er prima mee leven hoe het was.. en nu niet meer? Of gaat dat zo geleidelijk dat je het eerst niet eens door hebt en dat dan opeens toch naar buiten komt, eerst een beetje twijfel een keer en daarna steed meer.. of maak ik mezelf gewoon gek? Hoe vind je dan jezelf eventueel terug?

Je bent gewoon bezig met het leren van levenslessen, probeer af en toe ook een beetje om jezelf te lachen jôh. Je zit voor je gevoel vastgeklonken in een relatie maar dat is niet waar hoor, je bent vrij als een vogel, je kan gaan en staan waar je wilt. Wil je een huisje voor jezelf, sparen en naar het buitenland? Ga daar dan voor! Zoek niet naar degene die je ooit was, wat schiet je daarmee op? De mens ontwikkelt zich in de loop van zijn/haar leven. Er is iets losgepeuterd en daar mag je wat mee. Je hoeft niks met zijn kinderwens en je ontneemt hem helemaal niks, hij is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk. Net als jij.

Dat is wel een verassende post van je roos. haha zo had ik t nog niet bekeken maar goed neemt niet weg dat het nog steeds moeilijk is... Wel jammer dat ik die levenslessen dan nu pas leer als ik bijna 30 ben!

Hoezo verrassend?

Het is niet moeilijk, jij maakt het moeilijk. Je weet diep in je hart allang al wat je wilt, je bent bang. (en dat is oké)

En ik ben 45 en leer goddank nog steeds levenslessen, dacht je dat dat stopte op je 28e?

Maar als ik weet wat ik wil waarom blijf ik dan toch met die twijfel lopen elke dag.

Ergens bang voor het evt spijt krijgen en het onbekendere, ergens ook denk ik gewoon dat ik mezelf gek maar en ik hopelijk weer ga inzien hoeveel mn relatie waard is (ok behalve het seks punt dan) en er dan weer voor kan gaan. Dat er miss wel nooit iemand beter is die beter past bij mij dan hij, alleen dat ik daar misschien pas later achterkom.. Ik hou wel van hem en waardeer ook wat ie voor me gedaan heeft en dat ie goed voor me is geweest altijd..

Nou in ieder geval zou het wel fijn geweest zijn als ik rond mn 30e alles op orde had en met een goed gevoel aan kindjes kan gaan beginnen met hem.. en dacht eerder ook dat dat zo was en daarna verandere dat helaas...ik wil niet aan kindjes beginnen als het gevoel niet echt goed zit.. maja .

En nu ben ik volledig met Roos eens.



Jij bent hem zo geen kind verschuldigd , laat je dat iig nooit aanpraten.

Hij is 38 kom op hoezo te oud enne hij weet dat er seks aan te pas komt om een kind te maken? Flauw sorry.

Daarnaast leef je eigen leven , je bent en dat is helemaal niet zo gek op jouw leeftijd een fase verder , en het is goed mogelijk dat hij in die fase niet meer past

Ik ben inmiddels 40 , man man man wat sta ik anders in mijn leven dan toen 28 zelfs 30 35 was.

Ik had het vooral tijdens mijn eerste relatie waar ik vrij jong in gestapt ben ( 17 ) ben gescheiden toen ik 31 was en het gevoel van weg willen had ik toen al een paar jaar.



Ik heb van beide breuken geen spijt totaal niet , sterker nog bij de eerste dacht had ik dit maar eerder gedaan , en bij de 2e dacht ik als ik had geweten dat ik jaren tevergeefs hoopte op beterschap was ik er nooit aan begonnen , want de seks was nooit echt geweldig oké het was ronduit slecht ( en dat zeg ik niet om mijn ex een trap na te geven )

Ik ken overigens ook niemand in mijn omgeving met spijt van een scheiding , ja dat ze het niet veel eerder gedaan hebben.

quote:kauwgommy schreef op 01 mei 2015 @ 15:37:

Maar als ik weet wat ik wil waarom blijf ik dan toch met die twijfel lopen elke dag.

Ergens bang voor het evt spijt krijgen en het onbekendere, ergens ook denk ik gewoon dat ik mezelf gek maar en ik hopelijk weer ga inzien hoeveel mn relatie waard is (ok behalve het seks punt dan) en er dan weer voor kan gaan. Dat er miss wel nooit iemand beter is die beter past bij mij dan hij, alleen dat ik daar misschien pas later achterkom.. Ik hou wel van hem en waardeer ook wat ie voor me gedaan heeft en dat ie goed voor me is geweest altijd..

Nou in ieder geval zou het wel fijn geweest zijn als ik rond mn 30e alles op orde had en met een goed gevoel aan kindjes kan gaan beginnen met hem.. en dacht eerder ook dat dat zo was en daarna verandere dat helaas...ik wil niet aan kindjes beginnen als het gevoel niet echt goed zit.. maja .



Natuurlijk twijfel je , het overwegen van een scheiding is niet niks echt niet.

In beide gevallen twijfelde ik wel niet wel niet wel niet.

Maar weet je , je bent sterker dan je denkt , je kan veel meer aan dan je denkt.

Dat hij geen slechte man is maakt het moeilijker , ex 2 was ook een lieve man deed ook veel voor me , maar zoals ik al zei " houden van is soms niet genoeg ".

Als ik beide keren niet stap had gezet had ik nog in een relatie gezeten waarin ik niet gelukkig was ( ex 1 was een nare man )



Het mooiste kado wat ik mezelf heb gegeven is mijn scheidingen en de eerste is nog steeds een opluchting vanwege het geweld , de tweede omdat het me ook niet goed deed.



Je zegt " oké behalve het sekspunt dan".

Tingelingeling lieve schat dat sekspunt is dé issue .



Veel vrouwen en mannen overigens ook blijven voor het gemak maar in een huwelijk/relatie hangen want vertrouwd en wat krijg ik terug enz enz......waarom kiezen mensen niet wat ze echt willen waarom je eigen geluk blokkeren.



Oh en ik leer ook nog steeds dagelijks en ik ben 40 , ben nog lang niet uitgeleerd hoor.

39 issie ik 29. Misschien ergens verkeerd geschreven. Hahaha ja seks voor een kind dat heb ik ook wel is gezegd, in iets andere woorden en dat ik niet alleen sex wil voor het krijgen van een kind maar voor ons..

Ik heb van mijn vorige relatie ook geen spijt dat dat over is dat is een juiste keuze geweest. En van een vast vriendje daarvoor heb ik nog wel is gedacht van zo slecht was dat niet maar ook daar heb ik vrede mee.

Of dat nu weer het geval zal zijn weet ik niet. Omdat ik juist eerst echt dacht dat dit het was.. en nu sinds anderhalf a 2 jaar meer en meer ben gaan twijfelen en mn twijfel werd een toppunt toen ik een andere man echt interessant vond met gevoelens, heb ik gelukkig ook van me af weten te duwen omdat dat het ook niet is maar dat besefte me wel van.. hoeveel hou ik dan nog van mn vriend? enz... wat is er dan allemaal mis... zo ben ik eigenlijk gaan denken en puzzelen.

Maargoed misschien weet ik soms echt dat ik dit niet meer wil en een ander leven, nieuwe uitdaging aan wil gaan.

En soms denk ik nog steeds van hoe gek ben ik om een goede relatie op mijn leeftijd op te zeggen met een risico op minder gelukkig worden uiteindelijk, kan ook gelukkiger worden maar misschien is dat dan ook tijdelijk en verlang ik terug naar nu.. dat zal dan niet meer gaan ey. Hij en ik hebben echt wel goede en mooie jaren gehad en nu lijk ik op te willen geven.. en dan denk ik wat jammer dat tegenwoordig mensen (dus ik nu ook) zo snel op willen geven in een relatie, er lijkt niet dat er nog veel voor gevochten wordt en daar zit ik dus nu. Ik wil er wel voor vechten eigenlijk maar zie niet goed hoe. Alleen relatietherapie misschien, maar ik weet niet wat k daar van kan verwachten.. pfff maar ik weet wel dat ik weer wil leven zonder twijfel.

Ik herken echt wel wat je schrijft over je twijfel.

Ik had er een lange relatie opzitten met ex 1 , dacht met mijn 2e echt oud te worden , met veel pijn en verdriet heb ik toch voor mezelf gekozen.

Tot een 1,5 jaar terug heb ik nog veel gehouden van hem , en ja hij van mij ,maar we wisten dat wel elkaar niet 100% gelukkig konden maken.

Spijt van de breuk nogmaals heb ik nooit gehad , opluchting dat ik wat jij zo mooi zegt geen twijfels meer hoefde te hebben des te meer , de kogel was door de kerk.

Nu we ruim 3 jaar verder zijn en ik een andere relatie heb zijn die gevoelens weg.

Ja ik hou van hem als een vriend en de vader van onze zoon , we gaan nog goed met elkaar om , zo kan het ook gaan he?



Hoezo loop je het risico om minder gelukkig te worden?

Je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk hoor , ik ben enorm gelukkig geweest de tijd dat ik alleen was met de kinderen , zo gelukkig dat een man daar iets aan mocht toevoegen zo niet houdoe en bedankt.

Ik heb wel moeten leren om gelukkig te mogen zijn , dat kun jij ook let maar op!



Angst is een slechte raadgever ,en ik lees zoveel angst en onzekerheid.

30 is echt niet de leeftijd dat je huisje boompje beestje moet hebben hoor!

Als ik er goed over nadenk ben ik er tot nu steeds op vooruit gegaan na bepaalde beslissingen te nemen.. maar misschien maak ik ook een keer een fout en gaat het een heel andere richting op, kan toch.

Ik wil het mijn ouders ook zeggen over mijn twijfels maar ik kan raden wat zij gaan zeggen...vechten voor je relatie, mensen tegenwoordig geven veel te snel op, je hebt een hartstikke goede man die alles voor je doet, die van je houd, wat wil je nog meer? Blijf jij nou maar hem... blabla. En gelijk hebben ze ook ergens hoor! Daarom wil ik er ook wel voor vechten... maar ik weet wel dat ik niet in deze twijfel door wil en kan leven nog eens een jaar of 3.. zelf komen we er nu niet uit. Maar een relatietherapie starten is ook zo wat, willen we eigenlijk allebei niet maar als laatste redmiddel misschien wel... maargoed of dat wat gaat opleveren.. ik bedoel ik bekijk meestal alles wel van beide kanten.. mn vriend praat niet veel en veel naar zn verstand lijkt dan zn gevoel. Ooit vroeg ik hem wel is heb jij eigenlijk wel echt gevoelens? Beetje hard maar hij uit zich zo weinig op gevoelsgebied. Maja het is wel erg treurig allemaal hoor..

Denk je dat hij opeens de sterren van de hemel gaat neuken als jullie in therapie gaan?

In dat geval zaten we in deze situatie allemaal bij de therapeut en wipte we ons een ongeluk na de laatste sessie.

En heb jij toestemming / goed keuring van je ouders nodig?

Je weet zelf toch wel dat je al alles gedaan hebt om hem meer aktie tussen de lakens te laten nemen.



Ik spoor je niet aan tot een breuk.

Maar dit gaat niet ( blijvend ) veranderen echt niet , nooit.

Op een ieniemini uitzondering na.



Succes en vooral veel wijsheid in je besluit.

Heb hier regelmatig gelezen " voor je relatie moet je niet hoeven vechten , dat moet gewoon in harmonie gaan ".

En wat is zijn bijdrage precies wbt jullie seksleven?

Hoe hard vecht hij om je ook op dat vlak gelukkig te maken?

Of is het vooral jouw probleem , maak jij er een te groot ding van , maak jij seks belangrijker dan het is , is het gekletst dat stellen die al langer samen zijn nog frequente fijne seks hebben.

Dit waren argumenten van mijn ex en heb ze in dit topic van anderen ook gelezen.

We doen beide niet zo veel ervoor om het seksleven te doen laten spetteren eigenlijk.. dus hij vecht er ook niet veel extra voor ook niet als ik het aangaf..of heel even alles ga weer zoals t altijd gaat.. altijd weer.

Ik weet niet of ik er een groot ding van maak misschien wel maar vooral omdat ik dus een andere man leuk vond ik dacht dit is niet goed.. En van dat stellen na langer samen zijn nog fijne seks hebben weet ik niet hahaha! tis te hopen van wel? lol. Niet iedereen is daar even open over natuurlijk, ik eerst ook niet..alleen by mn beste vriendin. nu wordt dat makkelijker.. maja..

ik moest wel even lachen trouwens in dat geval zaten we allemaal in therapie en wipte we er op los na de laatste sessie haha geweldig

Neem de tijd om na te denken.

Je weet het onbewust vast allang , alleen moet je er 100% achter staan , wat je besluit ook zal zijn.

Je weet nu wat je hebt ( geen seksleven ) de kans dat je een man met een gelijk libido treft is mi groter dan dat je weer een seksloze man treft.



Ik hield mezelf voor

" Spring in het diepe , als je niet meer kan zwemmen , kun je altijd nog watertrappelen , verzuipen zul je niet "

En dat pas ik vaak toe bij moeilijke maar wel nodig te nemen beslissingen.



En luister alleen naar je eigen gevoel je vrienden en familie hebben hier geen ruk mee te maken.

Het is best angstig om er achter te komen dat je eigenlijk niet met je partner verder wil. Het krijgen van een kind is eigenlijk een levend contract, voor de rest van je leven zal je dus altijd deze man in je leven houden. Een goed moment om dus nog een na te gaan of dat nog steeds een optie is. Je twijfel geeft eigenlijk al antwoord. Het kan de seks zijn, vrijheid, andere toekomst dromen, allemaal goede argumenten om te twijfelen en te stoppen. Waar het eigenlijk op neer komt is dat gevoelens helaas eenmaal kunnen veranderen. Op papier is ie misschien fantastisch(behalve dan de seks)maar jij voelt het niet zo.



Als je stiekem wil ontsnappen aan een situatie gaan we een lijstje in ons hoofd maken waar de ander nooit aan tegemoet kan komen. Verhuizen naar het buitenland, grotere penis, B & B beginnen, helaas, hij past niet meer in je toekomst.



Een relatie verbreken is gewoon heel moeilijk. Je voelt je schuldig, ongevraagd commentaar van je omgeving, angst voor de toekomst(moet je dan niet ineens het roer omgooien?) en dan heb ik he nog niet over de administratieve rompslomp. Aan de ene kant is het heel mooi dat je niet lichtzinnig omgaat met het verbreken van een relatie maar je zodra het je eigen (levens)geluk in de weg gaat staan is het dom. Spijt krijg je van dingen die niet doe en niet van dingen die je wel doet.



Ik zit in een mega crisis met mijn man (na 20+ relatie) en ons seksleven bestond niet meer. Een reden voor mij (en wat andere dingen) om de stekker er uit te trekken. Hij is nu therapie gestart, stress, onzekerheid en zich niet kunnen uiten heeft hem de das om gedaan. Ik wil een half jaar nu geen seks omdat ik wil dat hij eerst zijn problemen op alle vlakken oplost en ik help hem daar ook mee omdat ik oprecht veel van hem hou. Ik wil dat hij zich niet haast of onder druk gezet voelt en het werkt. Nog 1,5 maand te gaan en hij heeft het er behoorlijk moeite mee en wil nu niets liever



Wat ik wil zeggen dat je alle 2 dol graag moet willen en ook moet beseffen dat geen of heel weinig seks geen relatie is. Je kunt het onderwerp niet wegmoffelen en hopen dat de ander daar genoegen mee neemt. Ik zie he als een verklaring van diepe liefde dat mijn man er alles aan doet en hij dat ik hem blijf steunen en nu wil wachten. Een leven lang samen lijkt misschien lang maar het leven is ook weer te kort om met teveel onbeantwoorde wensen te leven. Kiezen is moeilijk maar alleen jij kunt je zelf gelukkig maken.

Oh pff wat een drama allemaal, wens je sterkte en succes toe.. ik hoop echt dat het gaat verbeteren allemaal bij jullie.

En bij mij... ja we hebben t r nog is over gehad en komen niet echt tot oplossingen.. dusja.. maja.

Pfff zo herkenbaar allemaal

Vanavond ook weer n heel gesprek met vriend gehad (hij heeft laag libido). Resultaat: hij is thuis gaan slapen

Denk steeds sterker dat deze relatie niet lang meer stand houdt (

Mooie post Waterplant.

En wat je zegt , je moe het beide willen , om iets te maken van je relatie.

Ik hoop dat het voor jullie weer goed gaat komen.

Hoe is het nu met je man , hij is inmiddels al een tijd in therapie.



Kauwgommy , hoe is dat gesprek gegaan , je zegt we zijn niet tot een oplossing gekomen.

Heb je het over jullie seksleven gehad?

quote:waxinelichtje1975 schreef op 03 mei 2015 @ 02:55:

Pfff zo herkenbaar allemaal

Vanavond ook weer n heel gesprek met vriend gehad (hij heeft laag libido). Resultaat: hij is thuis gaan slapen

Denk steeds sterker dat deze relatie niet lang meer stand houdt (



Wil hij niet praten over jullie seksleven/relatie?

Beetje jammer dat hij er dan voor kiest om thuis te gaan slapen en jou achter te laten.

Ik ken niet je hele verhaal overigens.

quote:waxinelichtje1975 schreef op 03 mei 2015 @ 02:55:

Pfff zo herkenbaar allemaal

Vanavond ook weer n heel gesprek met vriend gehad (hij heeft laag libido). Resultaat: hij is thuis gaan slapen

Denk steeds sterker dat deze relatie niet lang meer stand houdt (wow, dat is wel een hele kinderachtige reactie van hem, wat is er gebeurd?