Seks
alle pijlers
Libidoverlies door antidepressiva
donderdag 25 november 2010 om 12:28
Hallo, ik ben Daniel ik ben 37 jaar. Ik plaats dit omdat ik tijdens mijn zoektocht naar antwoorden een oude topic zag staan over te snel klaarkomen en of antidepressiva daar een oplossing voor kan zijn.
Let op: antidepressiva kunnen er voor zorgen dat ook als je ze niet meer slikt je geen libido meer hebt. Dat heet PSSD, post ssri seksuele disfunctie.
Ik ben anderhalf jaar geleden gestopt met het nemen van Fluoxetine voor sociale fobie, had altijd een goed libido ook toen ik antidepressiva slikte maar toen ik er mee ophield werd het stukken minder. Mannen zowel als vrouwen lopen het risico hun seksualiteit volledig te verliezen. De medische wetenschap erkent dit probleem nauwelijks, hoewel er wel een paar artsen in de VS zijn die zich er mee bezig houden. Niemand weet of dit probleem permanent is. Sommige mensen hebben er al meer dan 10 jaar last van. Niemand weet ook precies hoe antidepressiva werken, dus of er een oplossing komt weet niemand. Online zijn er duizenden verhalen te vinden van mannen en vrouwen die hetzelfde meemaken. Dit is geen toeval, we zijn niet gek.
Ik slik amino zuren en daarmee krijg ik een klein beetje libido terug. Ik was al verlegen, maar nu dat het zooitje niet meer optimaal werkt kan ik een relatie wel helemaal vergeten. Erg vervelend, want ik voel wel de behoefte om van een vrouw te houden. Andere slachtoffers trouwens helemaal niet, dus ik behoor nog tot de minder erge categorie.
Neem in ieder geval nooit antidepressiva. Zeker niet voor problemen die niet levensbedreigend zijn.
Let op: antidepressiva kunnen er voor zorgen dat ook als je ze niet meer slikt je geen libido meer hebt. Dat heet PSSD, post ssri seksuele disfunctie.
Ik ben anderhalf jaar geleden gestopt met het nemen van Fluoxetine voor sociale fobie, had altijd een goed libido ook toen ik antidepressiva slikte maar toen ik er mee ophield werd het stukken minder. Mannen zowel als vrouwen lopen het risico hun seksualiteit volledig te verliezen. De medische wetenschap erkent dit probleem nauwelijks, hoewel er wel een paar artsen in de VS zijn die zich er mee bezig houden. Niemand weet of dit probleem permanent is. Sommige mensen hebben er al meer dan 10 jaar last van. Niemand weet ook precies hoe antidepressiva werken, dus of er een oplossing komt weet niemand. Online zijn er duizenden verhalen te vinden van mannen en vrouwen die hetzelfde meemaken. Dit is geen toeval, we zijn niet gek.
Ik slik amino zuren en daarmee krijg ik een klein beetje libido terug. Ik was al verlegen, maar nu dat het zooitje niet meer optimaal werkt kan ik een relatie wel helemaal vergeten. Erg vervelend, want ik voel wel de behoefte om van een vrouw te houden. Andere slachtoffers trouwens helemaal niet, dus ik behoor nog tot de minder erge categorie.
Neem in ieder geval nooit antidepressiva. Zeker niet voor problemen die niet levensbedreigend zijn.
vrijdag 26 november 2010 om 00:21
En dan nog iets over het placebo-effect. Ook veel verwarring over.
Het placebo effect is bij de meeste mensen bekend als een verschijnsel waarbij het middel werkt omdat je erin gelooft. Dus omdat je een pilletje slikt werkt het en voel je je beter.
Dat is bij AD's zeker het geval en dat heb ik zelf ook zo ervaren. Alleen al dan doosje ophalen bij de apotheek betekende een belofte op verlossing binnen een bepaalde (nog steeds lange) termijn.
Maar dat effect, is gebleken uit onderzoek, houdt niet langdurig aan. Dat houdt hooguit 2 tot 4 maanden stand. En dat zijn vaak de gevallen van mensen die zeggen dat de AD's opeens hun werking verloren (want dat heeft men nooit kunnen bewijzen, dat ze hun werking verliezen).
Een ander belangrijk effect van placebo en waarom men kritisch is over de werking van AD's is dat heel veel depressies uit zichzelf weg gaan binnen een periode van 6 maanden (en vaak al na zo'n 2 maanden). Dat is zeker zo bij de lichte en de middelzware depressies.
Als die mensen AD's krijgen voorgeschreven dan knapt een hele grote groep na 2 maanden op, en dat is ook precies de termijn waarna de pillen gaan werken (de eerste 4 tot 6 weken is er nog geen positief effect). Alleen, van de controle groep knapt ook een heel groot gedeelte op. En je kunt dus niet zeggen dan de AD's dan werken.
Het grappige is dat die controle groep dan vaak andere dingen heeft gedaan. Zoals therapie en praten en sinds kort ook running therapie van Bram Bakker.
En daar loopt iedereen over te juichen. Dat werkt toch zo ontzettend goed. Mensen knappen er bewezen van op en dus moet je praten en rennen en geen pillen slikken.
Maar de grap is dat dat placebo-effect net zo goed geldt voor dat praten en rennen. Als die mensen dat niet hadden gedaan waren ze wellicht ook net zo goed opgeknapt. Omdat een deel van de depressies gewoon vanzelf overgaat.
Maar daar hoor je niets over. Terwijl ook runningtherapie vervelende bijwerkingen kan hebben. Ernstige knieblessures tot zelfs hartaanvallen aan toe. En ook praattherapie kan vervelende bijwerkingen hebben (voornamelijk bij slechte therapeuten)...mensen die hun ouders bijvoorbeeld opeens lelijke brieven gaan sturen of besluiten hun leven radicaal om te gooien....terwijl dat misschien niet zo wijs is.
Het placebo effect is bij de meeste mensen bekend als een verschijnsel waarbij het middel werkt omdat je erin gelooft. Dus omdat je een pilletje slikt werkt het en voel je je beter.
Dat is bij AD's zeker het geval en dat heb ik zelf ook zo ervaren. Alleen al dan doosje ophalen bij de apotheek betekende een belofte op verlossing binnen een bepaalde (nog steeds lange) termijn.
Maar dat effect, is gebleken uit onderzoek, houdt niet langdurig aan. Dat houdt hooguit 2 tot 4 maanden stand. En dat zijn vaak de gevallen van mensen die zeggen dat de AD's opeens hun werking verloren (want dat heeft men nooit kunnen bewijzen, dat ze hun werking verliezen).
Een ander belangrijk effect van placebo en waarom men kritisch is over de werking van AD's is dat heel veel depressies uit zichzelf weg gaan binnen een periode van 6 maanden (en vaak al na zo'n 2 maanden). Dat is zeker zo bij de lichte en de middelzware depressies.
Als die mensen AD's krijgen voorgeschreven dan knapt een hele grote groep na 2 maanden op, en dat is ook precies de termijn waarna de pillen gaan werken (de eerste 4 tot 6 weken is er nog geen positief effect). Alleen, van de controle groep knapt ook een heel groot gedeelte op. En je kunt dus niet zeggen dan de AD's dan werken.
Het grappige is dat die controle groep dan vaak andere dingen heeft gedaan. Zoals therapie en praten en sinds kort ook running therapie van Bram Bakker.
En daar loopt iedereen over te juichen. Dat werkt toch zo ontzettend goed. Mensen knappen er bewezen van op en dus moet je praten en rennen en geen pillen slikken.
Maar de grap is dat dat placebo-effect net zo goed geldt voor dat praten en rennen. Als die mensen dat niet hadden gedaan waren ze wellicht ook net zo goed opgeknapt. Omdat een deel van de depressies gewoon vanzelf overgaat.
Maar daar hoor je niets over. Terwijl ook runningtherapie vervelende bijwerkingen kan hebben. Ernstige knieblessures tot zelfs hartaanvallen aan toe. En ook praattherapie kan vervelende bijwerkingen hebben (voornamelijk bij slechte therapeuten)...mensen die hun ouders bijvoorbeeld opeens lelijke brieven gaan sturen of besluiten hun leven radicaal om te gooien....terwijl dat misschien niet zo wijs is.
vrijdag 26 november 2010 om 13:14
Heb de reacties niet gelezen, maar voor een groot deel kan ik me vinden in de openingspost.
Vd week nog een artikel (weet niet meer waar, NRCnext, Spits, Metro?) over anti-depressiva. In de meeste gevallen worden ze niet voorgeschreven voor depressiviteit, maar voor angststoornissen. Een van de mogelijke bijwerkingen: zelfmoordgedachten en depressie!
Ze weten idd nog niet wat de werking precies is van die middelen. Ik heb daar zeker reserves over. Het blijft symptoombestrijding, de oorzaken worden er niet mee opgelost, hooguit uitgesteld door te onderdrukken..
Je kan je voorstellen dat het alle gevoel verdooft. Dus je voelt je er misschien stabieler van, maar dat blijft "nep": je bent niet stabieler geworden. Gelijkmatiger, maar ook vlak.
TO zegt in zijn laatste zin dan ook dat je niet licht met deze middelen aan de slag zou moeten willen, tenzij levensbedreigende problemen.
Het is wel degelijk zo dat bij allerlei andere omstandigheden of gesteldheden antidepressiva wordt voorgeschreven. Ik meen gelezen te hebben dat 2 miljoen mensen ze slikken! Er wordt dus wel degelijk voorgeschreven voor dingen die je doorgaans gewoon zelf te boven kan komen.
Een kennis van me kreeg het bijv aangeboden door huisarts na een traumatisch moment (een verlies van een dierbare oa). Dat is geen depressie, dat is normaal verdriet en tegenslag! Het lijkt wel alsof je ontmoedigd wordt om pijn te mogen voelen.Onderdrukken en doorgaan. Oa om maar productief als werknemer te kunnen blijven, op de been houden. Denk niet dat dat een goede ontwikkeling is.
Denk dat therapie (maar vindt maar eens een passende!) en werkelijk naar de dieper gelegen gevoelens/oorzaken kunnen "afdalen" het enige is wat echt helpt. (dat heb ik gedaan met mijzelf, diep gaan en je veerkracht leren kennen). En dat is niet van de ene op de andere minuut mogelijk of "helend". Daar gaat tijd overheen, als je nagaat hoe lang je al met die gevoelens (en overtuigingen over jezelf en anderen) leeft. Kost tijd dus.
En tijd hebben we niet meer. Ik meen dat verzekeraars alleen nog een maximum aantal keren gedragstherapie (van psychologen) vergoeden. Dat is dus symptoombestrijding: je leert ander gedrag/ patroon aan en laat het diepere zitten waar het zit. Ik ben het daar niet mee eens.
Praattherapie geloof ik ook niet meer zo in. Ik kan juist op die manier makkelijk over de dingen heenlullen en vertellen alsof ik een rol in een film beschrijf, juist zonder het te voelen. Als je een therapeut/coach/counseler of beter nog een "heldervoelend" iemand vindt die de juiste pijnplekken weet te raken en bloot te leggen, op een milde en empathische manier, kan/durf je daar ook heen en komen inzichten van binnenuit. Dit geldt in mijn visie iig voor de "normale" problemen van het leven waar je mee te maken kan hebben (eenzaamheid, onzekerheid, faalangst, verlegenheid, geremdheden, belemmeringen, verlies van dierbaren, afwijzingen, relaties met ouders/geliefden/familie/vrienden, werkloosheid, enz. Dus nav gebeurtenissen of jeugd/aangeleerde dingen.
Voor echte stoornissen (aanleg/ervaringen) kan het zijn nut hebben. Maar teveel mensen (zonder stoornissen) in deze tijd grijpen naar verdoving (verslavingen, onderdrukking, afleiding). Of je keert het naar binnen (depressie) of naar buiten (agressie bijv). Hoe dan ook is het eigenlijk dieptriest dat zoveel mensen niet lekker in hun vel zitten en daar zonder hulpmiddelen niet denken uit te kunnen komen (en het ook niet proberen, bijv begeleiding van een coach oid zoeken, het alleen denken te moeten kunnen).
Zonde, want je kan heel veel zelf overwinnen, maar kost veel meer tijd, terwijl een buitenstaander de boel wat kan versnellen (objectiever kan zijn, zonder die emotionele lading die je zelf belet tot de kern te komen, dingen niet ziet in jezelf die anderen wel zien, juist omdat je "ermee vergroeid bent" of omdat je bang bent voor de pijn die daar is, en een natuurlijke afweer om daar uit jezelf heen te gaan. Zoals je jezelf ook geen lichamelijke pijn kan toebrengen (uitzonderingen daargelaten) of in een wond kan poeren, maar een arts wel, als het moet, zo is het ook met je brein. Door zelfbescherming kan je soms net niet bij de kern komen, en een therapeut wel (mits vertrouwen, mits hij/zij weet wat ie doet, mits je vertrouwen hebt enz).
Wens iedereen die ermee te maken heeft het allerbeste. Persoonlijk zou ik erg voorzichtig zijn met pillen en middeltjes, die alleen iets doen aan de symptomen/gevolgen. Het is erg genoeg als je denkt dat je liever niet voelt, omdat er teveel ellende is/is geweest, en je denkt dat je dat (nu) niet aankan. Het opruimen van die ellende en belemmeringen (om voluit te leven) zou prioriteit nr 1 moeten zijn, het lucht zo op en zorgt ervoor dat je echt weer lichter in het leven staat. Sommige dingen raak je nooit kwijt, maar beter een genezen litteken, dan alsmaar pleisters plakken en de wond intact laten.
Veel sterkte aan iedereen die worstelt, met wat dan ook!
Vd week nog een artikel (weet niet meer waar, NRCnext, Spits, Metro?) over anti-depressiva. In de meeste gevallen worden ze niet voorgeschreven voor depressiviteit, maar voor angststoornissen. Een van de mogelijke bijwerkingen: zelfmoordgedachten en depressie!
Ze weten idd nog niet wat de werking precies is van die middelen. Ik heb daar zeker reserves over. Het blijft symptoombestrijding, de oorzaken worden er niet mee opgelost, hooguit uitgesteld door te onderdrukken..
Je kan je voorstellen dat het alle gevoel verdooft. Dus je voelt je er misschien stabieler van, maar dat blijft "nep": je bent niet stabieler geworden. Gelijkmatiger, maar ook vlak.
TO zegt in zijn laatste zin dan ook dat je niet licht met deze middelen aan de slag zou moeten willen, tenzij levensbedreigende problemen.
Het is wel degelijk zo dat bij allerlei andere omstandigheden of gesteldheden antidepressiva wordt voorgeschreven. Ik meen gelezen te hebben dat 2 miljoen mensen ze slikken! Er wordt dus wel degelijk voorgeschreven voor dingen die je doorgaans gewoon zelf te boven kan komen.
Een kennis van me kreeg het bijv aangeboden door huisarts na een traumatisch moment (een verlies van een dierbare oa). Dat is geen depressie, dat is normaal verdriet en tegenslag! Het lijkt wel alsof je ontmoedigd wordt om pijn te mogen voelen.Onderdrukken en doorgaan. Oa om maar productief als werknemer te kunnen blijven, op de been houden. Denk niet dat dat een goede ontwikkeling is.
Denk dat therapie (maar vindt maar eens een passende!) en werkelijk naar de dieper gelegen gevoelens/oorzaken kunnen "afdalen" het enige is wat echt helpt. (dat heb ik gedaan met mijzelf, diep gaan en je veerkracht leren kennen). En dat is niet van de ene op de andere minuut mogelijk of "helend". Daar gaat tijd overheen, als je nagaat hoe lang je al met die gevoelens (en overtuigingen over jezelf en anderen) leeft. Kost tijd dus.
En tijd hebben we niet meer. Ik meen dat verzekeraars alleen nog een maximum aantal keren gedragstherapie (van psychologen) vergoeden. Dat is dus symptoombestrijding: je leert ander gedrag/ patroon aan en laat het diepere zitten waar het zit. Ik ben het daar niet mee eens.
Praattherapie geloof ik ook niet meer zo in. Ik kan juist op die manier makkelijk over de dingen heenlullen en vertellen alsof ik een rol in een film beschrijf, juist zonder het te voelen. Als je een therapeut/coach/counseler of beter nog een "heldervoelend" iemand vindt die de juiste pijnplekken weet te raken en bloot te leggen, op een milde en empathische manier, kan/durf je daar ook heen en komen inzichten van binnenuit. Dit geldt in mijn visie iig voor de "normale" problemen van het leven waar je mee te maken kan hebben (eenzaamheid, onzekerheid, faalangst, verlegenheid, geremdheden, belemmeringen, verlies van dierbaren, afwijzingen, relaties met ouders/geliefden/familie/vrienden, werkloosheid, enz. Dus nav gebeurtenissen of jeugd/aangeleerde dingen.
Voor echte stoornissen (aanleg/ervaringen) kan het zijn nut hebben. Maar teveel mensen (zonder stoornissen) in deze tijd grijpen naar verdoving (verslavingen, onderdrukking, afleiding). Of je keert het naar binnen (depressie) of naar buiten (agressie bijv). Hoe dan ook is het eigenlijk dieptriest dat zoveel mensen niet lekker in hun vel zitten en daar zonder hulpmiddelen niet denken uit te kunnen komen (en het ook niet proberen, bijv begeleiding van een coach oid zoeken, het alleen denken te moeten kunnen).
Zonde, want je kan heel veel zelf overwinnen, maar kost veel meer tijd, terwijl een buitenstaander de boel wat kan versnellen (objectiever kan zijn, zonder die emotionele lading die je zelf belet tot de kern te komen, dingen niet ziet in jezelf die anderen wel zien, juist omdat je "ermee vergroeid bent" of omdat je bang bent voor de pijn die daar is, en een natuurlijke afweer om daar uit jezelf heen te gaan. Zoals je jezelf ook geen lichamelijke pijn kan toebrengen (uitzonderingen daargelaten) of in een wond kan poeren, maar een arts wel, als het moet, zo is het ook met je brein. Door zelfbescherming kan je soms net niet bij de kern komen, en een therapeut wel (mits vertrouwen, mits hij/zij weet wat ie doet, mits je vertrouwen hebt enz).
Wens iedereen die ermee te maken heeft het allerbeste. Persoonlijk zou ik erg voorzichtig zijn met pillen en middeltjes, die alleen iets doen aan de symptomen/gevolgen. Het is erg genoeg als je denkt dat je liever niet voelt, omdat er teveel ellende is/is geweest, en je denkt dat je dat (nu) niet aankan. Het opruimen van die ellende en belemmeringen (om voluit te leven) zou prioriteit nr 1 moeten zijn, het lucht zo op en zorgt ervoor dat je echt weer lichter in het leven staat. Sommige dingen raak je nooit kwijt, maar beter een genezen litteken, dan alsmaar pleisters plakken en de wond intact laten.
Veel sterkte aan iedereen die worstelt, met wat dan ook!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 30 november 2010 om 22:52
De topictitel is aangepast omdat de oude door sommigen als onprettig werd ervaren. ("neem nooit...") Ik hoop dat de nieuwe titel de lading dekt, zo niet - stuur me even een mailtje.
E-mail | redactievivaforum@gmail.com
woensdag 1 december 2010 om 23:44
Sorry, maar ik zie in je goed bedoelde- maar wollige post een aantal dingen staan waar ik even op moet reagerenquote:Suzy65 schreef op 26 november 2010 @ 13:14:
Heb de reacties niet gelezen, maar voor een groot deel kan ik me vinden in de openingspost.
Vd week nog een artikel (weet niet meer waar, NRCnext, Spits, Metro?) over anti-depressiva. In de meeste gevallen worden ze niet voorgeschreven voor depressiviteit, maar voor angststoornissen. Zegt wie? En bovendien, wat is de relevantie. Angstklachten vallen in het zelfde spectrum als depressie en kennen zelfs een grote overlap. Veel anti-depressiva zijn ook geregistreerd voor de behandeling van angssttoornissen en kunnen daar goed tegen helpen Een van de mogelijke bijwerkingen: zelfmoordgedachten en depressie! Dit moet genuanceerd worden. Gedurende de eerste weken kunnen antidepressiva de klachten verergeren en er bestaat dan ook een iets hoger suicide risico. Daar moeten behandelend artsen op bedacht zijn. Over het algemeen verminderen anti depressiva juist aantoonbaar depressie en daarmee ook suicide. Maar dit soort resultaten zijn moeilijk te meten, daar schreef ik in een eerdere post al over
Ze weten idd nog niet wat de werking precies is van die middelen. Dat weet men van een heleboel goed werkende geregistreerde medicijnen niet Ik heb daar zeker reserves over. Het blijft symptoombestrijding, de oorzaken worden er niet mee opgelost, hooguit uitgesteld door te onderdrukken. Vaak gehoorde maar kort-door-de-bocht redenering. Uit de rest van je post blijkt ook dat jij depressie aan een bepaald iets toeschrijft. Aan de druk van de maatschappij, het ontwikkelen van jezelf en het omgaan met gevoel. Dat kan zo zijn, maar dat hoeft niet en is zeker niet bij alle depressie-patienten het geval .
Je kan je voorstellen dat het alle gevoel verdooft. Het verdooft geen gevoel, deze medicijnen hebben geen verdovende werking Dus je voelt je er misschien stabieler van, maar dat blijft "nep": je bent niet stabieler geworden. Gelijkmatiger, maar ook vlak. Hoewel sommige AD gebruikers aangeven dat ze een vlakker gevoel ervaren geldt dat zeker niet voor iedereen. Juist depressie verdooft en kan er voor zorgen dat mensen niet goed bij hun gevoel kunnen. Mijn persoonlijke ervaring is juist ook dat AD er mede voor gezorgd hebben dat er een proces is opgestart waarbij ik juist wel kan en durf te voelen
TO zegt in zijn laatste zin dan ook dat je niet licht met deze middelen aan de slag zou moeten willen, tenzij levensbedreigende problemen.
Het is wel degelijk zo dat bij allerlei andere omstandigheden of gesteldheden antidepressiva wordt voorgeschreven. Ik meen gelezen te hebben dat 2 miljoen mensen ze slikken! 2 miljoen van de hoeveel? Waar? Ken jij de mensen, weet je waarom ze zijn voorgeschreven en weet je hoeveel mensen andere soorten medicijnen slikken...bloeddrukverlagers bijvoorbeeld. Is dat ook schokkendEr wordt dus wel degelijk voorgeschreven voor dingen die je doorgaans gewoon zelf te boven kan komen.
Een kennis van me kreeg het bijv aangeboden door huisarts na een traumatisch moment (een verlies van een dierbare oa). Dat is geen depressie, dat is normaal verdriet en tegenslag! Weet jij waar die kennis doorheen ging en wie ben jij om dat als normaal te beschouwen. Rouw is geen depressie maar een traumatische gebeurtenis kan een depressie triggeren en soms redden mensen het dan niet meer en kunnen anti depressiva aangewezen zijn. Dat is aan de patient en aan de arts en niet aan een kennis om over te oordelenHet lijkt wel alsof je ontmoedigd wordt om pijn te mogen voelen.Onderdrukken en doorgaan. Oa om maar productief als werknemer te kunnen blijven, op de been houden. Denk niet dat dat een goede ontwikkeling is.
Denk dat therapie (maar vindt maar eens een passende!) en werkelijk naar de dieper gelegen gevoelens/oorzaken kunnen "afdalen" het enige is wat echt helpt. (dat heb ik gedaan met mijzelf, diep gaan en je veerkracht leren kennen). En dat is niet van de ene op de andere minuut mogelijk of "helend". Daar gaat tijd overheen, als je nagaat hoe lang je al met die gevoelens (en overtuigingen over jezelf en anderen) leeft. Kost tijd dus. Over het algemeen wordt in Nederland een combinatie toegepast. Praten en Pillen. Het een sluit het ander niet uit
En tijd hebben we niet meer. Ik meen dat verzekeraars alleen nog een maximum aantal keren gedragstherapie (van psychologen) vergoeden. Dat is dus symptoombestrijding: je leert ander gedrag/ patroon aan en laat het diepere zitten waar het zit. Ik ben het daar niet mee eens. Gedragstherapie is de enige bewezen effectieve vorm van therapie. Dat is geen symptoombestrijding maar een effectieve manier om je beter te voelen. Overigens wordt alle tweedelijns psychische hulp inclusief vele vormen van therapie volledig en vaak zelfs bijna onbeperkt vergoed in Nederland
Praattherapie geloof ik ook niet meer zo in. Ik kan juist op die manier makkelijk over de dingen heenlullen en vertellen alsof ik een rol in een film beschrijf, juist zonder het te voelen. Als je een therapeut/coach/counseler of beter nog een "heldervoelend" iemand vindt die de juiste pijnplekken weet te raken en bloot te leggen, op een milde en empathische manier, kan/durf je daar ook heen en komen inzichten van binnenuit. Dit geldt in mijn visie iig voor de "normale" problemen van het leven waar je mee te maken kan hebben (eenzaamheid, onzekerheid, faalangst, verlegenheid, geremdheden, belemmeringen, verlies van dierbaren, afwijzingen, relaties met ouders/geliefden/familie/vrienden, werkloosheid, enz. Dus nav gebeurtenissen of jeugd/aangeleerde dingen.
Voor echte stoornissen (aanleg/ervaringen) kan het zijn nut hebben. Maar teveel mensen (zonder stoornissen) in deze tijd grijpen naar verdoving (verslavingen, onderdrukking, afleiding). Of je keert het naar binnen (depressie) of naar buiten (agressie bijv). Hoe dan ook is het eigenlijk dieptriest dat zoveel mensen niet lekker in hun vel zitten en daar zonder hulpmiddelen niet denken uit te kunnen komen (en het ook niet proberen, bijv begeleiding van een coach oid zoeken, het alleen denken te moeten kunnen).
Zonde, want je kan heel veel zelf overwinnen, maar kost veel meer tijd, terwijl een buitenstaander de boel wat kan versnellen (objectiever kan zijn, zonder die emotionele lading die je zelf belet tot de kern te komen, dingen niet ziet in jezelf die anderen wel zien, juist omdat je "ermee vergroeid bent" of omdat je bang bent voor de pijn die daar is, en een natuurlijke afweer om daar uit jezelf heen te gaan. Zoals je jezelf ook geen lichamelijke pijn kan toebrengen (uitzonderingen daargelaten) of in een wond kan poeren, maar een arts wel, als het moet, zo is het ook met je brein. Door zelfbescherming kan je soms net niet bij de kern komen, en een therapeut wel (mits vertrouwen, mits hij/zij weet wat ie doet, mits je vertrouwen hebt enz).
Wens iedereen die ermee te maken heeft het allerbeste. Persoonlijk zou ik erg voorzichtig zijn met pillen en middeltjes, die alleen iets doen aan de symptomen/gevolgen. Het is erg genoeg als je denkt dat je liever niet voelt, omdat er teveel ellende is/is geweest, en je denkt dat je dat (nu) niet aankan. Het opruimen van die ellende en belemmeringen (om voluit te leven) zou prioriteit nr 1 moeten zijn, het lucht zo op en zorgt ervoor dat je echt weer lichter in het leven staat. Sommige dingen raak je nooit kwijt, maar beter een genezen litteken, dan alsmaar pleisters plakken en de wond intact laten.
Veel sterkte aan iedereen die worstelt, met wat dan ook!
Heb de reacties niet gelezen, maar voor een groot deel kan ik me vinden in de openingspost.
Vd week nog een artikel (weet niet meer waar, NRCnext, Spits, Metro?) over anti-depressiva. In de meeste gevallen worden ze niet voorgeschreven voor depressiviteit, maar voor angststoornissen. Zegt wie? En bovendien, wat is de relevantie. Angstklachten vallen in het zelfde spectrum als depressie en kennen zelfs een grote overlap. Veel anti-depressiva zijn ook geregistreerd voor de behandeling van angssttoornissen en kunnen daar goed tegen helpen Een van de mogelijke bijwerkingen: zelfmoordgedachten en depressie! Dit moet genuanceerd worden. Gedurende de eerste weken kunnen antidepressiva de klachten verergeren en er bestaat dan ook een iets hoger suicide risico. Daar moeten behandelend artsen op bedacht zijn. Over het algemeen verminderen anti depressiva juist aantoonbaar depressie en daarmee ook suicide. Maar dit soort resultaten zijn moeilijk te meten, daar schreef ik in een eerdere post al over
Ze weten idd nog niet wat de werking precies is van die middelen. Dat weet men van een heleboel goed werkende geregistreerde medicijnen niet Ik heb daar zeker reserves over. Het blijft symptoombestrijding, de oorzaken worden er niet mee opgelost, hooguit uitgesteld door te onderdrukken. Vaak gehoorde maar kort-door-de-bocht redenering. Uit de rest van je post blijkt ook dat jij depressie aan een bepaald iets toeschrijft. Aan de druk van de maatschappij, het ontwikkelen van jezelf en het omgaan met gevoel. Dat kan zo zijn, maar dat hoeft niet en is zeker niet bij alle depressie-patienten het geval .
Je kan je voorstellen dat het alle gevoel verdooft. Het verdooft geen gevoel, deze medicijnen hebben geen verdovende werking Dus je voelt je er misschien stabieler van, maar dat blijft "nep": je bent niet stabieler geworden. Gelijkmatiger, maar ook vlak. Hoewel sommige AD gebruikers aangeven dat ze een vlakker gevoel ervaren geldt dat zeker niet voor iedereen. Juist depressie verdooft en kan er voor zorgen dat mensen niet goed bij hun gevoel kunnen. Mijn persoonlijke ervaring is juist ook dat AD er mede voor gezorgd hebben dat er een proces is opgestart waarbij ik juist wel kan en durf te voelen
TO zegt in zijn laatste zin dan ook dat je niet licht met deze middelen aan de slag zou moeten willen, tenzij levensbedreigende problemen.
Het is wel degelijk zo dat bij allerlei andere omstandigheden of gesteldheden antidepressiva wordt voorgeschreven. Ik meen gelezen te hebben dat 2 miljoen mensen ze slikken! 2 miljoen van de hoeveel? Waar? Ken jij de mensen, weet je waarom ze zijn voorgeschreven en weet je hoeveel mensen andere soorten medicijnen slikken...bloeddrukverlagers bijvoorbeeld. Is dat ook schokkendEr wordt dus wel degelijk voorgeschreven voor dingen die je doorgaans gewoon zelf te boven kan komen.
Een kennis van me kreeg het bijv aangeboden door huisarts na een traumatisch moment (een verlies van een dierbare oa). Dat is geen depressie, dat is normaal verdriet en tegenslag! Weet jij waar die kennis doorheen ging en wie ben jij om dat als normaal te beschouwen. Rouw is geen depressie maar een traumatische gebeurtenis kan een depressie triggeren en soms redden mensen het dan niet meer en kunnen anti depressiva aangewezen zijn. Dat is aan de patient en aan de arts en niet aan een kennis om over te oordelenHet lijkt wel alsof je ontmoedigd wordt om pijn te mogen voelen.Onderdrukken en doorgaan. Oa om maar productief als werknemer te kunnen blijven, op de been houden. Denk niet dat dat een goede ontwikkeling is.
Denk dat therapie (maar vindt maar eens een passende!) en werkelijk naar de dieper gelegen gevoelens/oorzaken kunnen "afdalen" het enige is wat echt helpt. (dat heb ik gedaan met mijzelf, diep gaan en je veerkracht leren kennen). En dat is niet van de ene op de andere minuut mogelijk of "helend". Daar gaat tijd overheen, als je nagaat hoe lang je al met die gevoelens (en overtuigingen over jezelf en anderen) leeft. Kost tijd dus. Over het algemeen wordt in Nederland een combinatie toegepast. Praten en Pillen. Het een sluit het ander niet uit
En tijd hebben we niet meer. Ik meen dat verzekeraars alleen nog een maximum aantal keren gedragstherapie (van psychologen) vergoeden. Dat is dus symptoombestrijding: je leert ander gedrag/ patroon aan en laat het diepere zitten waar het zit. Ik ben het daar niet mee eens. Gedragstherapie is de enige bewezen effectieve vorm van therapie. Dat is geen symptoombestrijding maar een effectieve manier om je beter te voelen. Overigens wordt alle tweedelijns psychische hulp inclusief vele vormen van therapie volledig en vaak zelfs bijna onbeperkt vergoed in Nederland
Praattherapie geloof ik ook niet meer zo in. Ik kan juist op die manier makkelijk over de dingen heenlullen en vertellen alsof ik een rol in een film beschrijf, juist zonder het te voelen. Als je een therapeut/coach/counseler of beter nog een "heldervoelend" iemand vindt die de juiste pijnplekken weet te raken en bloot te leggen, op een milde en empathische manier, kan/durf je daar ook heen en komen inzichten van binnenuit. Dit geldt in mijn visie iig voor de "normale" problemen van het leven waar je mee te maken kan hebben (eenzaamheid, onzekerheid, faalangst, verlegenheid, geremdheden, belemmeringen, verlies van dierbaren, afwijzingen, relaties met ouders/geliefden/familie/vrienden, werkloosheid, enz. Dus nav gebeurtenissen of jeugd/aangeleerde dingen.
Voor echte stoornissen (aanleg/ervaringen) kan het zijn nut hebben. Maar teveel mensen (zonder stoornissen) in deze tijd grijpen naar verdoving (verslavingen, onderdrukking, afleiding). Of je keert het naar binnen (depressie) of naar buiten (agressie bijv). Hoe dan ook is het eigenlijk dieptriest dat zoveel mensen niet lekker in hun vel zitten en daar zonder hulpmiddelen niet denken uit te kunnen komen (en het ook niet proberen, bijv begeleiding van een coach oid zoeken, het alleen denken te moeten kunnen).
Zonde, want je kan heel veel zelf overwinnen, maar kost veel meer tijd, terwijl een buitenstaander de boel wat kan versnellen (objectiever kan zijn, zonder die emotionele lading die je zelf belet tot de kern te komen, dingen niet ziet in jezelf die anderen wel zien, juist omdat je "ermee vergroeid bent" of omdat je bang bent voor de pijn die daar is, en een natuurlijke afweer om daar uit jezelf heen te gaan. Zoals je jezelf ook geen lichamelijke pijn kan toebrengen (uitzonderingen daargelaten) of in een wond kan poeren, maar een arts wel, als het moet, zo is het ook met je brein. Door zelfbescherming kan je soms net niet bij de kern komen, en een therapeut wel (mits vertrouwen, mits hij/zij weet wat ie doet, mits je vertrouwen hebt enz).
Wens iedereen die ermee te maken heeft het allerbeste. Persoonlijk zou ik erg voorzichtig zijn met pillen en middeltjes, die alleen iets doen aan de symptomen/gevolgen. Het is erg genoeg als je denkt dat je liever niet voelt, omdat er teveel ellende is/is geweest, en je denkt dat je dat (nu) niet aankan. Het opruimen van die ellende en belemmeringen (om voluit te leven) zou prioriteit nr 1 moeten zijn, het lucht zo op en zorgt ervoor dat je echt weer lichter in het leven staat. Sommige dingen raak je nooit kwijt, maar beter een genezen litteken, dan alsmaar pleisters plakken en de wond intact laten.
Veel sterkte aan iedereen die worstelt, met wat dan ook!
