Seks
alle pijlers
man zoekt geen intimiteit meer
dinsdag 7 maart 2017 om 11:48
Tja. Waar te beginnen.
Ik ben ping-ping. Jonge vrouw met een jonge man. Kindje, boompje, beestje.
Zijn nu 4 jaar getrouwd. In onze verkeringstijd was alles mooi vurig en vaak. Naja je kent het wel.
Tijdens mijn zwangerschap veranderde dat allemaal een beetje, en daarna is het nooit meer helemaal terug gekomen. Inmiddels is kleine spruit een jaar oud.
Het afgelopen jaar was een jaar van heeeeel veel obstakels. Gezondheid, huis dat soort dingen.
Een half jaar geleden merkte mijn man dat ik meer behoefte had aan genegenheid dan hij. Maar hij werkt veel (echt veel) en ik zit thuis. Dus de energie verdeling is een beetje anders. Begrijpelijk. Aan het eind van de avond als er eindelijk tijd is, slaapt hij al bijna en bruis is nog van energie.
Waar voor de geboorte 1 keer per week veel was, was dat later 1 keer per 2 weken.
Na een half jaar zijn we onze avonden anders in gaan delen. Kindje vroeg naar bed, geen tv aan maar lekker samen naar bed. Een week lang was de intimiteit heel intensief. Onze relatie veranderde opslag. Het vuur van vroeger was terug, pure verlangen naar elkaar de hele dag door en wijzelf waren veel closer naar elkaar.
Wat had ik dit gemist. Wat had ik dit nodig, en wat vond ik het fijn, intens en ontzettend genieten.
Tot die ene avond dat dat schimmeltje toch te veel was gaan irriteren en ik even een avondje rust voor stelde, zodat we de dagen erop weer lekker verder konden.
Manlief was teleurgesteld en sinds die tijd gingen we weer terug naar 1 keer per 2 weken, vaak haalden we dat niet eens.
Voor mij voelt het alsof hij me straft. Omdat ik 1 keertje nee heb gezegd. Hij geeft in gesprek aan toen erg teleurgesteld te zijn.
Ik voel me hier erg verdrietig om, want hij zegt bijna dagelijks nee tegen mij. En voor die week was het eigenlijk ook standaard nee als ik erom vroeg, of toespelingen maakte. Altijd is er wel iets, hij moet vroeg op, is die dag vroeg op gestaan, is moe, heeft niet begrepen dat ik zin heb enz enz.
2 weken geleden, voelde het bij mij niet lekker vanwege weer een schimmeltje. Hij had eindelijk weer zin (eens in de zoveel dagen is de maat vol en moet het echt even, maar alleen op zijn tijd,zijn moment en alleen als hij het wil) ik durfde geen nee te zeggen met het vorige verhaal in gedachten. Want hoe vaak ik er ook opnieuw over ben begonnen. Hij wil absoluut niet terug naar dat moment van toen. Beloofd het steeds maar wijst me vervolgens weer avonden achter elkaar af.
Dus tanden op elkaar en hard mijn best gedaan. Aan het eind voelde er toch iets niet goed, van zijn kant af. Bij navraag zei hij er niets op. Ik had 2 dagen later pas eindelijk geen pijn meer. Maar ik zal nooit meer nee zeggen tegen hem, want anders snij ik mezelf daar alleen maar mee in de vingers. Even pijn is mij het wel waard dan nog minder seks.
Maar nu zijn we 2 weken later, vele afwijzingen verder, ondanks een vrij weekend waarin er zeker tijd voor was. En voel ik me meer afgewezen dan ooit. Hij raakt me niet aan, krijg geen kusje meer, zelfs niet als ik er om vraag en hij kijkt nauwelijks meer naar me.
Normaal gesproken hadden we de tijd alweer moeten hebben wanneer het echt weer 'nodig' was voor hem. Maar er gebeurt maar niks.
Ik droom er zelfs weer over ook.
1 keer in de 2 weken vond ik al maar net net maar nu zitten we op maar 1 keer per maand. Weet echt niet meer wat ik ermee moet.
Voel me zo afgewezen en ga zo twijfelen aan mezelf en mijn lichaam (6kg erbij mogen houden naar de zwangerschap)
Het voelt inmiddels echt alsof hij mij niet meer wil
En ondertussen mag ik wel braaf iedere dag de pil slikken voor die enkele keer dat hij mij wel wil. Want een kindje erbij is echt even geen goed idee en vanwege persoonlijke redenen is een barriere methode niet zo een goed idee.
Iemand nog tips of ideeen? Begin het nu zo moeilijk te vinden.. voel me zo eenzaam. En iedere avond kijk ik weer heel verdrietig neer op een slapende man die geen aandacht aan me wil besteden.
(hij heeft overigens echt geen tijd voor een ander. Dus ik weet zeker dat hij geen ander kan hebben en daar zijn energie aan kwijt raakt)
Ik ben ping-ping. Jonge vrouw met een jonge man. Kindje, boompje, beestje.
Zijn nu 4 jaar getrouwd. In onze verkeringstijd was alles mooi vurig en vaak. Naja je kent het wel.
Tijdens mijn zwangerschap veranderde dat allemaal een beetje, en daarna is het nooit meer helemaal terug gekomen. Inmiddels is kleine spruit een jaar oud.
Het afgelopen jaar was een jaar van heeeeel veel obstakels. Gezondheid, huis dat soort dingen.
Een half jaar geleden merkte mijn man dat ik meer behoefte had aan genegenheid dan hij. Maar hij werkt veel (echt veel) en ik zit thuis. Dus de energie verdeling is een beetje anders. Begrijpelijk. Aan het eind van de avond als er eindelijk tijd is, slaapt hij al bijna en bruis is nog van energie.
Waar voor de geboorte 1 keer per week veel was, was dat later 1 keer per 2 weken.
Na een half jaar zijn we onze avonden anders in gaan delen. Kindje vroeg naar bed, geen tv aan maar lekker samen naar bed. Een week lang was de intimiteit heel intensief. Onze relatie veranderde opslag. Het vuur van vroeger was terug, pure verlangen naar elkaar de hele dag door en wijzelf waren veel closer naar elkaar.
Wat had ik dit gemist. Wat had ik dit nodig, en wat vond ik het fijn, intens en ontzettend genieten.
Tot die ene avond dat dat schimmeltje toch te veel was gaan irriteren en ik even een avondje rust voor stelde, zodat we de dagen erop weer lekker verder konden.
Manlief was teleurgesteld en sinds die tijd gingen we weer terug naar 1 keer per 2 weken, vaak haalden we dat niet eens.
Voor mij voelt het alsof hij me straft. Omdat ik 1 keertje nee heb gezegd. Hij geeft in gesprek aan toen erg teleurgesteld te zijn.
Ik voel me hier erg verdrietig om, want hij zegt bijna dagelijks nee tegen mij. En voor die week was het eigenlijk ook standaard nee als ik erom vroeg, of toespelingen maakte. Altijd is er wel iets, hij moet vroeg op, is die dag vroeg op gestaan, is moe, heeft niet begrepen dat ik zin heb enz enz.
2 weken geleden, voelde het bij mij niet lekker vanwege weer een schimmeltje. Hij had eindelijk weer zin (eens in de zoveel dagen is de maat vol en moet het echt even, maar alleen op zijn tijd,zijn moment en alleen als hij het wil) ik durfde geen nee te zeggen met het vorige verhaal in gedachten. Want hoe vaak ik er ook opnieuw over ben begonnen. Hij wil absoluut niet terug naar dat moment van toen. Beloofd het steeds maar wijst me vervolgens weer avonden achter elkaar af.
Dus tanden op elkaar en hard mijn best gedaan. Aan het eind voelde er toch iets niet goed, van zijn kant af. Bij navraag zei hij er niets op. Ik had 2 dagen later pas eindelijk geen pijn meer. Maar ik zal nooit meer nee zeggen tegen hem, want anders snij ik mezelf daar alleen maar mee in de vingers. Even pijn is mij het wel waard dan nog minder seks.
Maar nu zijn we 2 weken later, vele afwijzingen verder, ondanks een vrij weekend waarin er zeker tijd voor was. En voel ik me meer afgewezen dan ooit. Hij raakt me niet aan, krijg geen kusje meer, zelfs niet als ik er om vraag en hij kijkt nauwelijks meer naar me.
Normaal gesproken hadden we de tijd alweer moeten hebben wanneer het echt weer 'nodig' was voor hem. Maar er gebeurt maar niks.
Ik droom er zelfs weer over ook.
1 keer in de 2 weken vond ik al maar net net maar nu zitten we op maar 1 keer per maand. Weet echt niet meer wat ik ermee moet.
Voel me zo afgewezen en ga zo twijfelen aan mezelf en mijn lichaam (6kg erbij mogen houden naar de zwangerschap)
Het voelt inmiddels echt alsof hij mij niet meer wil
En ondertussen mag ik wel braaf iedere dag de pil slikken voor die enkele keer dat hij mij wel wil. Want een kindje erbij is echt even geen goed idee en vanwege persoonlijke redenen is een barriere methode niet zo een goed idee.
Iemand nog tips of ideeen? Begin het nu zo moeilijk te vinden.. voel me zo eenzaam. En iedere avond kijk ik weer heel verdrietig neer op een slapende man die geen aandacht aan me wil besteden.
(hij heeft overigens echt geen tijd voor een ander. Dus ik weet zeker dat hij geen ander kan hebben en daar zijn energie aan kwijt raakt)
vrijdag 10 maart 2017 om 06:45
Nee waarschijnlijk wil hij me geen pijn doen. Maar feit blijft wel dat hij dat drie jaar lang wel heeft gedaan. Een niet te zuinig ook. 3 jaar lang een speelbal zijn van zijn emotie, altijd afgewezen voelen. Dat laat veel pijn achter.
Ook al begrijp ik nu eindelijk de reden erachter in plaats van de slappe smoes die hij me voorhield, hoe ga ik hier vanuit verder? (Alleen dat al zorgt voor veel verdriet want dat hele vroeg op te moe verhaal blijkt maar een paar maanden waar geweest, daarna was het niet waar maar vertelde hij het wel als mooi excuus. Dat hij me gewoon een paar jaar lang niet in vertrouwen nam steekt behoorlijk)
alles zal hetzelfde blijven. Hij blijft bepalen wanneer het hem uitkomt en daar heb ik het me te doen. Maar wat gebeurt daarmee als ik hem niet meer prikkel? Ben bang dat het dan helemaal weg zakt.
Juist sinds de geboorte van ons spruitje heb ik behoefte aan hem. Om er dus achter te komen dat ik daarin min of meer alleen sta. Want hij vind het moeilijk om bij me te zijn als het moment er voor hem nog niet is. Dus is hij er u wrede niet.
Vond het zo moeilijk hoe we vanuit hier verder moeten. Zijn elkaar echt kwijt geraakt, maar hoe gaan we elkaar nu weer vinden?
Ook al begrijp ik nu eindelijk de reden erachter in plaats van de slappe smoes die hij me voorhield, hoe ga ik hier vanuit verder? (Alleen dat al zorgt voor veel verdriet want dat hele vroeg op te moe verhaal blijkt maar een paar maanden waar geweest, daarna was het niet waar maar vertelde hij het wel als mooi excuus. Dat hij me gewoon een paar jaar lang niet in vertrouwen nam steekt behoorlijk)
alles zal hetzelfde blijven. Hij blijft bepalen wanneer het hem uitkomt en daar heb ik het me te doen. Maar wat gebeurt daarmee als ik hem niet meer prikkel? Ben bang dat het dan helemaal weg zakt.
Juist sinds de geboorte van ons spruitje heb ik behoefte aan hem. Om er dus achter te komen dat ik daarin min of meer alleen sta. Want hij vind het moeilijk om bij me te zijn als het moment er voor hem nog niet is. Dus is hij er u wrede niet.
Vond het zo moeilijk hoe we vanuit hier verder moeten. Zijn elkaar echt kwijt geraakt, maar hoe gaan we elkaar nu weer vinden?
vrijdag 10 maart 2017 om 11:44
Jullie zitten beiden vast in verwijten. Hij verwijt jou als jij (eens) niet wilt en jij verwijt hem dat hij (steeds) niet wil. Dat schiet niet op.
Ik zou eens proberen gewoon lekker bij elkaar te gaan liggen. Zonder seks, zonder prestatie en zonder verwijten. Er hoeft niets. Alleen bij elkaar te zijn en elkaars lijven te voelen. Hoeft hij niet bang te zijn dat hij niet presteert en heb jij je intimiteit. Wordt het vervolgens toch seks, prima. Stopt het dan weer halverwege, ook prima. Niets hoeft, alles mag.
Liefde gaat om het samenzijn, niet om het resultaat.
Ik zou eens proberen gewoon lekker bij elkaar te gaan liggen. Zonder seks, zonder prestatie en zonder verwijten. Er hoeft niets. Alleen bij elkaar te zijn en elkaars lijven te voelen. Hoeft hij niet bang te zijn dat hij niet presteert en heb jij je intimiteit. Wordt het vervolgens toch seks, prima. Stopt het dan weer halverwege, ook prima. Niets hoeft, alles mag.
Liefde gaat om het samenzijn, niet om het resultaat.
vrijdag 10 maart 2017 om 23:17
Ook ik heb vergelijkbare problemen in mijn relatie. En helaas zijn die van mij ook nog niet opgelost. Maar de reden dat er bij mij steeds geen oplossing komt is mij wel duidelijk en volgens mij dezelfde als waar jij nu tegen aan loopt.
Wanneer er iets mis is gelopen in een relatie, dan kom je daar nooit meer uit wanneer een van de partners de ander niet zijn/haar fouten kan vergeven. Natuurlijk ben je gekwetst door hem. Hij geeft je niet de intimiteit die je nodig hebt, en hij is niet open en eerlijk tegen je. Dit heeft je vertrouwen in hem geschaad en je bent bang om weer gekwest te worden. (dat was bij mij tenminste zo... ik weet natuuurlijk niet of dat bij jou ook zo is)
Ik kan je alleen aanraden om naar de toekomst te kijken. Snapt hij dat hij je gekwetst heeft? Dat het zeer onhandig is om over zijn faalangst te zwijgen? Wanneer hij oprecht spijt daarvan heeft, probeer hem te vergeven. Als je tenminste verder met hem wil.
Wanneer je jezelf nu heel boos naar hem opstelt zul je slechts bevestigen dat hij beter had kunnen blijven zwijgen, en dan kijkt hij wel uit om nog eens iets aan je op te biechten. Het is echt super belangrijk om hem een positief signaal te geven over zijn bekentenis, hoe tegenstrijdig dat ook kan zijn.
Vergeven is niet altijd makkelijk. En beschadigd vertrouwen herstellen is nog moeilijker. Ik hoop dat jou wel lukt wat mijn vrouw niet lukt.
Wanneer er iets mis is gelopen in een relatie, dan kom je daar nooit meer uit wanneer een van de partners de ander niet zijn/haar fouten kan vergeven. Natuurlijk ben je gekwetst door hem. Hij geeft je niet de intimiteit die je nodig hebt, en hij is niet open en eerlijk tegen je. Dit heeft je vertrouwen in hem geschaad en je bent bang om weer gekwest te worden. (dat was bij mij tenminste zo... ik weet natuuurlijk niet of dat bij jou ook zo is)
Ik kan je alleen aanraden om naar de toekomst te kijken. Snapt hij dat hij je gekwetst heeft? Dat het zeer onhandig is om over zijn faalangst te zwijgen? Wanneer hij oprecht spijt daarvan heeft, probeer hem te vergeven. Als je tenminste verder met hem wil.
Wanneer je jezelf nu heel boos naar hem opstelt zul je slechts bevestigen dat hij beter had kunnen blijven zwijgen, en dan kijkt hij wel uit om nog eens iets aan je op te biechten. Het is echt super belangrijk om hem een positief signaal te geven over zijn bekentenis, hoe tegenstrijdig dat ook kan zijn.
Vergeven is niet altijd makkelijk. En beschadigd vertrouwen herstellen is nog moeilijker. Ik hoop dat jou wel lukt wat mijn vrouw niet lukt.
Het doel is om de wereld net iets mooier te maken
zaterdag 11 maart 2017 om 09:38
quote:ping-ping schreef op 10 maart 2017 @ 06:45:
Nee waarschijnlijk wil hij me geen pijn doen. Maar feit blijft wel dat hij dat drie jaar lang wel heeft gedaan. Een niet te zuinig ook. 3 jaar lang een speelbal zijn van zijn emotie, altijd afgewezen voelen. Dat laat veel pijn achter.
Ook al begrijp ik nu eindelijk de reden erachter in plaats van de slappe smoes die hij me voorhield, hoe ga ik hier vanuit verder? (Alleen dat al zorgt voor veel verdriet want dat hele vroeg op te moe verhaal blijkt maar een paar maanden waar geweest, daarna was het niet waar maar vertelde hij het wel als mooi excuus. Dat hij me gewoon een paar jaar lang niet in vertrouwen nam steekt behoorlijk)
alles zal hetzelfde blijven. Hij blijft bepalen wanneer het hem uitkomt en daar heb ik het me te doen. Maar wat gebeurt daarmee als ik hem niet meer prikkel? Ben bang dat het dan helemaal weg zakt.
Juist sinds de geboorte van ons spruitje heb ik behoefte aan hem. Om er dus achter te komen dat ik daarin min of meer alleen sta. Want hij vind het moeilijk om bij me te zijn als het moment er voor hem nog niet is. Dus is hij er u wrede niet.
Vond het zo moeilijk hoe we vanuit hier verder moeten. Zijn elkaar echt kwijt geraakt, maar hoe gaan we elkaar nu weer vinden?Je legt van jouw kant jarenlang druk op hem en je neemt van alles aan wat er niet is en jullie praten niet. Ik denk dat je gelijk hebt dat je er hard aan moet werken om elkaar weer te vinden. En dan helpt het echt helemaal niet als jij nu verongelijkt en verwijtend reageert nu hij eindelijk wel met je er over praat. Het eerste wat je doet is daarmee tegen hem zeggen dat hij beter niet dit soort gevoelige dingen met je moet bespreken. Het tweede wat je doet is hier weer van allemaal consequenties en aannames aan verbinden die je zelf bedenkt zonder dit met hem te bespreken. Je moet je realiseren dat je hiermee echt helemaal niet constructief bezig bent. En je zou je ook kunnen bedenken dat dat misschien ook de reden is waarom hij (geleerd heeft dat hij) niet open naar je kan zijn. Seks doe je samen .. maar praten ook.
Nee waarschijnlijk wil hij me geen pijn doen. Maar feit blijft wel dat hij dat drie jaar lang wel heeft gedaan. Een niet te zuinig ook. 3 jaar lang een speelbal zijn van zijn emotie, altijd afgewezen voelen. Dat laat veel pijn achter.
Ook al begrijp ik nu eindelijk de reden erachter in plaats van de slappe smoes die hij me voorhield, hoe ga ik hier vanuit verder? (Alleen dat al zorgt voor veel verdriet want dat hele vroeg op te moe verhaal blijkt maar een paar maanden waar geweest, daarna was het niet waar maar vertelde hij het wel als mooi excuus. Dat hij me gewoon een paar jaar lang niet in vertrouwen nam steekt behoorlijk)
alles zal hetzelfde blijven. Hij blijft bepalen wanneer het hem uitkomt en daar heb ik het me te doen. Maar wat gebeurt daarmee als ik hem niet meer prikkel? Ben bang dat het dan helemaal weg zakt.
Juist sinds de geboorte van ons spruitje heb ik behoefte aan hem. Om er dus achter te komen dat ik daarin min of meer alleen sta. Want hij vind het moeilijk om bij me te zijn als het moment er voor hem nog niet is. Dus is hij er u wrede niet.
Vond het zo moeilijk hoe we vanuit hier verder moeten. Zijn elkaar echt kwijt geraakt, maar hoe gaan we elkaar nu weer vinden?Je legt van jouw kant jarenlang druk op hem en je neemt van alles aan wat er niet is en jullie praten niet. Ik denk dat je gelijk hebt dat je er hard aan moet werken om elkaar weer te vinden. En dan helpt het echt helemaal niet als jij nu verongelijkt en verwijtend reageert nu hij eindelijk wel met je er over praat. Het eerste wat je doet is daarmee tegen hem zeggen dat hij beter niet dit soort gevoelige dingen met je moet bespreken. Het tweede wat je doet is hier weer van allemaal consequenties en aannames aan verbinden die je zelf bedenkt zonder dit met hem te bespreken. Je moet je realiseren dat je hiermee echt helemaal niet constructief bezig bent. En je zou je ook kunnen bedenken dat dat misschien ook de reden is waarom hij (geleerd heeft dat hij) niet open naar je kan zijn. Seks doe je samen .. maar praten ook.
