Mijn partner wil geen seks meer

Hallo,

Ik weet niet goed hoe beginnen .
Maar er zijn een paar dingen die mij zeer onzeker maken.

Het begon allemaal heel mooi tussen mijn partner en mij , wij konden niet van elkaar af blijven , hij was zo lief voor mij, attent , zacht , kortom ik zou alles voor mij gedaan hebben.

Op een gegeven moment vroeg hij mij voor een kindje , dat dat zijn grootste droom en wens was om een kindje samen met mij te hebben.
Omdat wij toch een goed koppel waren , en ik geen minpunt kon bedenken tussen ons en ik ook wel op het punt gekomen was met een kinderwens wou ik ook niets liever en zag ik in hem de perfecte papa voor een kindje .

Na een tijdje proberen en het niet lukte dachten we dat 1 van ons geen kinderen kon krijgen en hadden we even opgegeven en de plannen voor een kindje 'on hold ' gezet . Maar bij na een tijdje mij heel ziek te voelen , misselijk, moe ,.... besloot ik toch nog een test te doen en bleek ik toch zwanger te zijn . Ik was verschrikken en toch heel gelukkig , tot zover dus nog ....

Ik besloot zo snel mogelijk het nieuws tegen mijn vriend te vertellen , maar daar veranderde het compleet voor mij ....

Was zijn reactie heel anders dan ik verwacht had , toen ik zei zwanger te zijn was zijn eerste reactie .. . Abortus !!! Ik was kapot van verdriet en razend tegelijk , maar ik besloot dat het mijn kind was en het niet weg ging ik zou er wel voor gaan dan moest hij maar geen erkenning al vader doen desnoods . Maar pijn deed het mij enorm .

2 weken later was zijn reactie ineens weer anders , nu wou hij het kindje wel graag houden en er ook voor gaan . Maar ik weet niet wat iemand anders zou denken maar ik had nog altijd hartpijn van de eerste reactie tot de dag van vandaag nog !!! Maar bon , ik dacht laten we vanaf hier vooruit kijken .

Wat is mijn zwangerschap rot verlopen !!!
Mij hele zwangerschap heeft hij mij in de steek gelaten . Mijn hormonen waren niet gemakkelijk zoals bij de meeste wel denk ik maar ik was eigenlijk nog zeer redelijk ik was juist enorm weemoedig, huilde vlugger maar wanneer ik enkel maar een troostend woord wou kreeg ik enkel maar gesnauw !! Ben je weer aant janken!! Kun je zo tegen niets !! Hij bezag me niet meer als ik lief wou doen duwde hij me weg en zei dat hij een zwangere vrouw onaantrekkelijk vind liet mij een foto zien van mij voor de verwachting en zei tegen mij 'toen was je nog sexy '!
Ook begon hij met wodka te drinken wat hij ervoor nooit deed en zocht voor het minste ruzie en slingerde de lelijkste dingen naar mij hoofd dat ik niet moest denken dat ik zonder hem een goeie moeder kon zijn en etc...

En de dagen dat hij dat niet deed ging hij in zijn bed liggen en liet mij alleen . Hij was nog liever voor zijn hond dan voor mij.

Tijdens de bevalling was hij er wel , maar de dagen in de kliniek was hij amper te zien .

Thans was ik blij om met mijn klein meisje naar huis te gaan het is zo een braaf kindje ze huilde al amper , maar eens thuis (zeker door verandering van omgeving ) huilde ze de hele nacht . Wat had ik een spijt dat ik terug thuis was !!!! Niet door mijn kindje helemaal niet maar door die vent van mij !!! Wat doet een moeder als haar kindje blijft huilen ? Volgens mij toch haar opnemen en proberen troosten ? Dat was precies wat ik deed en hij begon al te brullen tegen mij dat dat huilsmoel is en niet normaal kind is . Ik ben nog nooit zo razend geweest .

De eerste 3 maanden vertrouwde ik hem niet in haar buurt en mocht ook geen vinger naar haar reiken . Stikkop als ik ook was ik deed het alleen met haar want ik zag hem niet bekwaam en had zelfs schrik dat hij haar iets zou doen . Ik wou niets liever dan bij hem weggaan ook al hield ik wel nog van hem .

1 dag was het zo erg dat hij weer ruzie zocht en zij moest juist haar flesje melk krijgen maar door zijn gebrul nam ze het niet direct en begon te Wenen, toen nam hij mij het flesje uit mijn handen en nam haar nogal brut bij haar hoofdje en stak de speen in haar mond en duwde zo hard op het flesje dat ze haar verslikte . Ik nam van razernij het flesje en gooide het door de ruit van de deur dat het tegen zijn hoofd opvloog , moe was ik het dat verwijten van het dierbaarste dat ik heb dat het een ellendig nest was en etc.

Ik was van plan voorgoed te vertrekken van hem , maar hij besefte het zeker plots en smeekte te blijven en dat hij zou veranderen .
Ik heb besloten toch maar te blijven en vond dat een kindje toch beter bij 2 ouders samen kon blijven .
Hij is daadwerkelijk veranderd op zijn gedrag .
Het enige wat niet veranderd is , sinds het begin van de zwangerschap is dat hij mij altijd afwijst op seks , ik voel mij zo slecht in mijn vel daardoor en mijn zelfbeeld is kortom slechter dan slecht. Ook kan ik alles wat gebeurd is maar geen plaats geven en maar niet vergeven . Is dit normaal ??

Toch wel !

Ja idd ! Ik heb het over het totaal .

Ik maak daar wel een probleem van , op dat gebied is hij nu wel heel anders , hij is bij haar ook heel lief en zacht . Anders was ik al lang weg geweest . Maar ik kan niet vergeten dat hij dat gedaan heeft. Het seksprobleem is nu bezig ondanks hij op al het andere wel veranderd is . Ik heb mijn topic verkeerd genoemd

Eigenlijk wil ik bij hem weg ja , ik kan niks anders meer dan huilen en apart gaan zitten ook al is hij veranderd .
Mijn psychiater is op de hoogte van alles ja , maar ik wil niet dat ze van mij men kind afnemen en bij familie kan ik niet terecht . En financieel is het moeilijk een eigen stekje te zoeken . Ik begrijp hem gewoon niet.

Waarom al die verwijten altijd , ook hier . Mijn dochter heeft niets te kort met mij en hangt ongelooflijk aan mij en is bij niemand anders zo