Mijn seks is stuk...

Dag VIVA,

Beetje een afgezaagde topictitel, maar zo voelt het wel echt. En alvast sorry, want ik denk dat het een veel te lang en chaotisch verhaal gaat worden.


tldr; Ik wil seks, ik wil normale relaties! Maar seks doet fysiek pijn, ik voel mentaal op het moment suprême geen libido, ik schaam me voor mijn uiterlijk en ik zie door de bomen het bos niet meer.


Mijn seks-en liefdesleven loopt al jaren niet meer, en ik ben er ongelooflijk klaar mee. Ik weet niet meer waar het probleem zit, in mijn hoofd is het een grote warboel van problematiek.

Wat ik met dit topic wil bereiken weet ik niet precies: ben denk ik op zoek naar herkenning, tips, mensen die wél het probleem aan kunnen stippen. En misschien een beetje van me afschrijven. Sorry als het wat te grafisch of plat wordt.

Al een aantal jaar gaat seks heel moeizaam. Ik ben een vrouw van eind 20, nu zo'n 13 jaar seksueel actief. (Penetratieve) Seks is altijd al wat pijnlijk geweest, maar wel te doen. Pijnloos was het nooit.

In de beginjaren had ik heel veel seks, met heel veel verschillende mensen, en was het altijd een redelijk wilde boel. Veel 'gekke' dingen gedaan en hier en daar ook wel wat knauwen opgelopen als jonge vrouw/meisje. Als ik er nu over nadenk, kan ik me eigenlijk niet voor de geest halen of ik toen nou écht een heel hoog libido had, of dat ik het puur deed voor de spanning en omdat ik mannen wilde behagen. Volgens mij vond ik het in ieder geval wel leuk.

Naarmate de jaren vorderde werd ik wat minder wild, had alles al wel gezien en de spanning was eraf. Al die tijd vooral steeds kortstondige scharrels/contacten en one-night-stands.

Eén wat langere relatie gehad (1,5 jaar) die onder andere op seksueel gebied geen match was. Hierin werd ik voor het eerst geconfronteerd met het feit dat ik misschien niet zoals eerder gedacht een hoog libido had, maar alleen maar op zoek naar spanning was en daarnaast een laag libido had. In deze relatie werd mijn vertrouwen en zelfvertrouwen aardig afgebroken. Hij vertelde mij constant dat ik in bed niet voldeed, en dat hij daarom ook 'als straf' seks had met andere vrouwen. Ook mocht ik bijvoorbeeld geen oogcontact maken tijdens de seks, dan werd ik uitgelachen. Hij was ruim 17 jaar ouder en ik was toen - achteraf gezien - kwetsbaar en beschadigd.

De jaren vorderen en ik ging wat meer op zoek naar mannen om te daten in plaats van alleen maar scharrelen. Ook heb ik jarenlang therapie gehad voor chronische depressie en hechtingsproblematiek. Heftige jaren waarin uiteindelijk mijn leven steeds meer de goede kant op ging en ik mijn plek in de wereld steeds duidelijker en beter voor me heb.

Met het vorderen van de therapie ging ook mijn seksuele activiteit als een razende naar beneden. Losse contacten konden me niet meer behagen en ik realiseerde me nu dat pijn tijdens seks niet oké is, en stopte dan waar ik voorheen door die pijn heen ging.

En dan even een sprongetje naar het nu. Ik heb inmiddels al twee jaar geen seks meer gehad. Wel geprobeerd, maar er ontstaat dan een scheurtje in de opening van mijn vagina die ook bloedt en het doet ongelooflijk pijn.

In mijn hoofd heb ik wel libido: ik fantaseer over seks, masturbeer, wíl heel graag seks. Maar zodra ik daadwerkelijk naast een man lig heb ik mentaal totaal geen zin meer. Nergens meer in, ook al het andere niet-penetratieve van seks windt me dan niet op. En als het dan wel een keertje geprobeerd wordt omdat ik mentaal daartoe in staat ben, lukt het dus fysiek niet. Ook ervaar ik veel schaamte over mijn lichaam: het is naar mijn mening lelijk, geen vrouwelijke vormen, en door een aandoening ben ik niet lenig en kunnen sommige standjes niet.

Daten gaat moeizaam: wat ik begrijp, want niemand zit te wachten op iemand waarbij seks zo'n probleem is. Ik neem dat die mannen niet kwalijk, maar baal er bij tijd en wijlen wel van. Ik heb nog nooit seks gehad met iemand die om mij gaf, nog nooit langdurig met een man geweest die alléén voor mij ging. Ik ervaar dat als een gemis en tegelijkertijd als iets totaal onhaalbaars. Ik trek blijkbaar een bepaald slag mannen aan, word gezien als een ondeugend seksspeeltje zonder emotionele noden (naar het schijnt uit gesprekken) en als dan uiteindelijk blijkt dat ik het tegenovergestelde ben, dan blijft er weinig over om leuk te vinden.

Kortom (en respect als je dit allemaal gelezen hebt...): ik ben het schijt- en schijtbeu. Ik wil verder in mijn leven. Alles in mijn leven is nu op orde, behalve het deel seks en relaties, en daar ben ik klaar mee. Het veroorzaakt me eigenlijk dagelijks stress. Ik wil een normale relatie met dito seksleven kunnen aangaan, ik wil pijnloos seks, ik wil lust voelen voor een persoon, ik wil geliefd worden en bovendien heb ik een sterke kinderwens.

Gynaecoloog heb ik al eens een afspraak mee gemaakt, maar hier ben ik heel angstig voor. Deze afspraak is toen door haar steeds verzet en er uiteindelijk nooit meer van gekomen.

Bedankt voor het lezen en ik ben ontzettend benieuwd naar tips, of er vrouwen zijn die dit herkennen, of dat jullie het probleem wel helder zien in voor mij een chaotische brij.

Wauw, wat een uitgebreid antwoord, Meesterkees. Dank. Ik ga er zo direct even voor zitten, want ik wil er graag op reageren.

Om te beginnen haal je jezelf naar beneden door te beginnen zoals je in onderstaand citaat begint. Tip 1: Stop met jezelf naar beneden halen. Jij mag er zijn zoals je bent inclusief je gevoel.

Goed punt. Ik voel me inderdaad snel 'teveel' en opdringerig. Dat uit zich ook in het niet tonen van affectie op andere manieren dan seks: ik dacht dat men dat opdringerig vond, en dat ik dan iemand zou ergeren of zou worden uitgelachen. Tot ik (na praten) erachter kwam dat mannen mij nu juist als afstandelijk en ijskonijnerig ervaarden, en ze het niet opdringerig zouden vinden als ik affectie toon. Sindsdien ben ik daar actief aan gaan werken, en is dit, naar mijn mening, verbeterd. Mijn zelfbeeld is niet per se verbeterd.

Kijk, je weet precies wat je wilt. Je wilt een normale relatie, maar je maakt dan direct een grote stap naar seks. Seks kan platonisch zijn, maar is zeker geen voorwaarde voor een succesvolle relatie. We hebben zojuist geconcludeerd dat je jezelf niet naar beneden HOEFT te halen (Dat is een keuze). Mijn volgende tip is om de lat wat lager te leggen. Als wij het bed met elkaar zouden delen en jij bent gevoelsmatig er niet klaar voor, dan voel ik me daar ook niet prettig bij. Dus, lat lager leggen en voordat we het bed delen gaan we het over je gevoelens hebben. Misschien zou je het ook wat liever voor jezelf moeten maken en het woord seks vervangen door: de liefde bedrijven of vrijen te noemen. Klinkt een stuk minder hard toch?

Ik wil normale relaties kunnen aangaan, én ik wil seks. Ik wil me weer seksueel voelen, van seks genieten. Ook los van elkaar. Liefde bedrijven, vrijen... Daar krijg ik bijna de kriebels van. Inderdaad een stuk minder hard.

Het probleem zit hem in de manier waarop je er mee omgaat. Je haalt jezelf naar beneden, stelt onmogelijke doelen en bent meer bezig met het rationele dan met je gevoel.

Klopt. Nu je dat zegt: ook tijdens seks (of pogingen daartoe) zit ik 100% in mijn hoofd, niks gevoel. Gedachten gaan met 130 km/h en ik voel echt nauwelijks, niet lichamelijk en niet emotioneel. Ik ben gefocust op "Hoe kan ik zo goed mogelijk presteren voor hem?" "Hoe zie ik er nu uit?" "Doe ik dit wel goed?" "Geniet hij wel?" "Vindt hij me lelijk/tegenvallen?" "Ik kan niet klaarkomen, gaat dat hem teleurstellen, hoe laat ik dit weten?" "Gaat het pijn doen? Hoe stop ik hem als het pijn gaat doen?" Et cetera et cetera. Oneindige gedachtestromen. Waarvan ik me zeker realiseer dat dat niet goed is en dat je dat juist níet moet doen, maar ja...

Tijdens het vrijen is het niet normaal dat het pijn doet. Er van genieten is het belangrijkste. Het moet dus niet te doen zijn, het moet fijn zijn. Ik zou je dan ook aan willen raden om je grenzen aan te geven. Als het pijn doet, kun je gerust zeggen: Het doet pijn. Een lieve man zou dan zeggen, lieve schat, wat vervelend. Wat kunnen we er aan doen. Een eikel zou zeggen: Loop niet zo te zeuren. De eikel trap je uit je bed en met de lieve man ga je in gesprek, want je mag er zijn, remember? Wat ik me wel afvraag is of er voldoende voorspel aanwezig is omdat je zo strict refereert aan penetratieve seks. Stop met jezelf naar beneden te halen, bij deze verboden.

Je hebt gelijk. Dat ben ik ook meer en meer gaan beseffen. Nu stop ik dus direct als het pijn doet (i.t.t. vroeger) maar het resultaat is dus al jaren geen seks. Op zich reageren mannen wel zoals jij zegt dat een 'lieve man' reageert. Maar na 3, 4, 5 keer proberen (of zeg 3, 4, 5 weken) raakt het geduld toch ook wel op. En zeker als er dan andere vrouwen ten tonele verschijnen, waarbij het wél allemaal vlekkeloos verloopt, dan zijn die mannen toch gauw gevlogen. Wat ik begrijp, echt.

Hoe was de seks in de beginjaren? Wanneer deed het pijn? Heb je tijdens het masturberen ook pijn? Hoe kijk je naar jezelf als je er aan terug denkt?

Dat kan ik me eigenlijk nauwelijks herinneren. Niet helemaal pijnloos, denk ik, maar lang niet zo pijnlijk als nu. Neem ik aan, ik kan het me niet herinneren. Wel een stuk wilder. Liefdeloos, kinky, veel verschillende elkaar snel opvolgende bedpartners. Nooit lang met één man, dus ook nooit echt een vertrouwensband in bed opgebouwd met iemand. Masturberen is niet pijnlijk, maar dan penetreer ik ook niet of nauwelijks. Ik heb één hele kleine vibrator, dat gaat goed. Hoe kijk ik naar mezelf, dat is een goeie vraag. Waar ik ook in therapie al wel eens samen over nagedacht heb. Ik voel géén spijt. Ik voel wel een soort 'rouw' (kan het juiste woord even niet vinden) voor dat meisje van toen, compassie, en vergeving. En ik kijk er toch ook wel weemoedig op terug: die seksualiteit, die spanning, dat wil ik terug. Maar dan op een gezondere manier.

Kun je eens omschrijven wat seks in positieve zin voor je heeft betekent? en ook in negatieve zin?

Dat vind ik moeilijk. Beiden. Positief dan denk ik vooral aan de spanning, vrijheid, energie, jeugdigheid. Het verleiden, het spel, ik genoot ervan. Het gaf me een gevoel dat ik lééfde. Het was ook in zekere zin wel wat risicovol gedrag en ging ook gepaard met ander risicovolgedrag als middelenmisbruik (geen verslavingen, licht misbruik). Ik denk dat het mijn vertrouwen in mannen, in mijn lichaam en in mijzelf wel wat heeft geschaad. Ik zie seks vaak als 'het begin van het einde', merk ik. Iemand leren kennen is leuk, maar zodra seks op tafel komt bereid ik me er op voor dat het gauw gedaan zal zijn.

Hoe kijk jij naar het libido ansich? Moet dat hoog zijn? Hoe was dat in de relatie? Had hij meer zin dan jij? Waarom ben je zolang met hem doorgegaan? Even iets heel belangrijks: Je bent niet kwetsbaar en beschadigd. Je voelt je kwetsbaar en beschadigd. Als je hier anders naar leert kijken, of dat op dit moment in de weg zit of niet, kom je er achter dat je er iets aan kunt veranderen en dat je er mag zijn.

Moeilijk. Ik vind de omschrijving uit het boek van Emily Nagoski daarover goed. Niet zozeer 'libido', maar 'brakes' en 'accelerators'. Ik heb vooral veel remmingen denk ik. Er stonden daar ook tests in, volgens mij kwam er bij mij uit dat ik niet zo gevoelig ben voor accelerators en juist heel gevoelig voor brakes. Niet ideaal dus, als je een wild seksleven ambieert althans.
Libido moet niet hoog zijn, maar denk ik wel gelijk aan de partner. Wat mij stoort is dat ik wel seks wíl. Als ik alleen ben is mijn zin in seks redelijk hoog (ook wel afhankelijk van cyclus) , het is pas als er daadwerkelijk een man bij betrokken raakt dat het verdwijnt.
Hij had inderdaad meer zin dan ik. Hij wilde 3 keer per dag seks, wat ik veel en veel te vaak vind. De seks was voor mij ook niet bevredigend, ik kwam zelden klaar en waar ik juist behoefte had aan emotionele connectie kreeg ik dat echt niet. Zoals ik al zei, zelfs oogcontact was verboten. Waarom ik zo lang met hem ben doorgegaan is mij ook een compleet raadsel. Uiteindelijk is het op een heel nare manier door hem beëindigd. Volgens psychologen (de mijne en één waar hij een aantal keer is geweest) vertoonde hij heel manipulatief gedrag, zowel in relaties als op bijvoorbeeld werk. Ook naar familie. Hij vertoonde narcistische kenmerken, maar dat is uiteraard geen diagnose voor een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik was echt in de veronderstelling dat ik niet beter kon krijgen en ook niet beter verdiende dan dat wat hij mij gaf.

Heb je dat middels de therapie voor jezelf kunnen afsluiten? Of doet het nog wel eens pijn als je er aan terugdenkt?

De relatie? Of de onderwerpen van therapie? De relatie doet nog wel eens pijn. En de onderwerpen van therapie ook. Toch heb ik het allemaal redelijk een plekje kunnen geven. De hechtingsproblematiek is met oog op het verleden (lees: daddyissues) veel aan bod geweest en dat heb ik zeker kunnen afsluiten. Maar sommige dingen komen natuurlijk pas in relaties opeens op, vandaar dat verdere behandeling daarvoor op dat moment geen zin meer had.

Wat vond je er van dat je seksuele activiteit naar beneden ging? Wat deed dat met je gevoel?

Klote. Als ik niet die wilde pornopoes ben, wat ben ik dan nog? Als ik niet puur ben om de wildste verlangens van mannen uit te laten komen, wat heb ik dan nog te bieden? In relatie tot mannen dan hè. Dat klinkt treurig, dat realiseer ik me. Maar zo voelde het wel.
Ook op een intiemer level baal ik ervan. Het raakt aan mijn persoonlijkheid, mijn vrouwelijkheid, mijn jeugdigheid, de relatie met mijn lichaam.

Is masturberen wel fijn? Heb je mentaal geen zin meer? Of zit je verleden in de weg? Wat gebeurd er op zo'n moment? Naast lichamelijke opwinding, bestaat er ook geestelijke opwinding. Beide zijn even belangrijk. Als ik dit zo lees, dan lijkt het wel dat je seks hebt omdat het van jezelf ergens moet, alsof je heel erg streng voor jezelf bent. Je bent niet goed genoeg. Klopt dat? Je hebt zoveel bedpartners gehad, maar heeft niemand je eens gezegd: Wat zie je er mooi uit OF ik voel me onwijs tot je aangetrokken?

Gevoelig punt dat je daar aanstipt, wat ik me pas heel recent heb gerealiseerd. Nee, van al die bedpartners, is er nooit eens iemand geweest die zei "wat ben je mooi" of, nog liever, "wat ben je lief" of "ik vind je leuk". Ik kreeg alleen altijd te horen "wat ben je lekker strak" en "wat kan jij lekker pijpen". Terwijl ik het typ - hoe raar ook - krijg ik bijna tranen in mijn ogen. Ik voel door heel m'n lichaam gieren dat ik dáár behoefte aan heb. Nooit eens zachtheid, alleen maar kille geiligheid, zo voelt het.

Ik was een tijdje terug met een man aan het daten, die had wel geduld. Seks is nooit gelukt met hem. We konden elkaar wegens omstandigheden even twee maanden niet zien. We hadden afgesproken dat we na die twee maanden verder gingen proberen met seks, rustig aan. Toen kwam bovenstaand besef en had ik me voorgenomen dat ook met hem te communiceren "dát heb ik nodig!". Maar voordat ik dat kon doen was hij al iemand anders tegengekomen, dus dat is er nooit van gekomen. Achteraf gezien, had ik dat denk ik ook niet van hem kunnen krijgen, want hij voelde het denk ik ook gewoon niet zo. Hij wist bijvoorbeeld ook dat ik zeer onzeker ben over mijn borsten (of beter, de afwezigheid van), maar hij zei er dan ook nooit een wat positiefs over, wat mij nog onzekerder maakte.

Waarom ben je zo negatief over jezelf? Als ik het zo lees is seks helemaal geen probleem bij jou! Je haalt telkens jezelf naar beneden. Het is alsof jij je altijd maar moet verantwoorden en moet zeggen: Ik ben Schaduw123 en ik heb problemen en ik ben hulpeloos. Ik heb ook problemen. Ik heb bijvoorbeeld al heel wat langer geen seks gehad, maar ik pieker er niet over dat ik iemand anders hoger dan mijzelf ga plaatsen of mezelf naar beneden ga halen. Gewoon heel erg snel mee stoppen. Je hebt zo niks aan jezelf en een ander ook niet aan jou. Beide partijen worden er dus beter van. Dat is toch compleet nutteloos? Bovendien kun je invloed op al die dingen uitoefenen door er anders mee om te gaan. Fun fact: IEDEREEN heeft problemen, maar dan ook echt IEDEREEN. Ieder huisje heeft zijn kruisje.

Ja, je hebt gelijk, maar ik weet niet waarom ik dat zo voel.


I

k zou er depressief van worden. Ik lees dat je leven helemaal niet op orde is. Het begint bij jezelf op nummer 1 te zetten en zoals anderen ook zeggen, van jezelf te houden. Het is een feit dat mensen zich eerder aangetrokken voelen tot mensen die grenzen aangeven. Dat toont namelijk dat je iets te bieden hebt omdat we niet allemaal gelijk zijn aan elkaar. Als jij maar altijd Ja zegt en jezelf aan de kant schuift, dan wordt het gauw saai en staat de ontwikkeling van je eigen karakter in de weg.

Vergeleken met jaren terug, diep in depressie en suïcidaliteit, voelt mijn leven wel op orde. Ik heb het leukste werk op de wereld, echt mijn lust en mijn leven. Ik ben elke dag dankbaar dat ik mijn werk mag doen. Ik ben weer close met mijn familie, heb superfijne vrienden, voel me top in mijn huisje. Kan weer lachen, doe leuke dingen, geniet. Fijn vrijwilligerswerk. Fijne reizen in m'n eentje. Ik voel heel veel liefde voor mensen en dieren om me heen. Het leven voelt weer als een cadeautje. Dat klinkt misschien wat hysterisch, maar na jarenlange leegte en donkerheid voelt het echt zo. En, in tegenstelling tot hoe ik in relatie tot seks ben, ben ik zeker geen ja-zegger. Het tegenovergestelde. Waarom seks zo anders is: geen idee.

Dat doet me eigenlijk afvragen: Op wat voor type man val je? Hoe ziet hij er uit? Ik hoop op een uitgebreide omschrijving. Nogmaals je hebt geen probleem, je maakt je eigen probleem. Bovendien is lichaam en geest één geheel. Het is altijd een wisselwerking.

Poeh, lastig. Waar ik op val is door de jaren heen sterk veranderd. Waar ik op viel: oudere mannen (tien tot dertig jaar ouder), mannen in machtsposities. Mijn eerste keer seks was al met een docent op mijn middelbare school. Die machtspositie deed blijkbaar iets met mij, en dat is altijd wel een beetje gebleven. Ik viel op charmante mannen. Politici, muzikanten, schrijvers, journalisten, advocaten.

Tegenwoordig val ik vooral op grappige mannen, lieve mannen. Nog steeds tien tot twintig jaar ouder, nog steeds charmant. Qua uiterlijk, wisselend. Altijd donker haar, niet te lange mannen, fijn gezicht met sprekende ogen. Lekker harig. Maar vooral uitstraling en tegenwoordig dus nog belangrijker: innerlijk. Emotioneel capabel, in therapie geweest, lief voor mens en dier, betrouwbaar.


Jeetje, wat een boekwerk is het geworden. Ik kan me voorstellen dat als iemand anders dit topic aanklikt en deze muur van tekst ziet, diegene meteen weer vertrekt Het voelt ook enigszins gênant, met de billen bloot. Hartstikke bedankt, Meesterkees, en ik ben benieuwd naar je reactie.

Dank, Meesterkees. Ik ga je stuk morgen nog eens een aantal keer rustig doorlezen. Fijn, om hier eindelijk eens open en bloot (hoewel anoniem) over te kunnen praten