Seks
alle pijlers
Minnaar, deel 31
donderdag 10 december 2015 om 00:33
Al 30 delen lang schrijven we over het wel en wee om en rond onze minnaars.
Heb jij een fladderend hart of zit ze vast verankerd in je eigen borstkas? Eet, slaap en toiletteer jij met je telefoon of leg je hem ook rustig een paar dagen in de la?
Met andere woorden...
Kun jij een minnaar hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden al staan we natuurlijk open voor nieuwe input en meningen mits respectvol geschreven, het is de toon die de muziek maakt.
Het is fijn als je een avatar oploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen. Bedankt.
Heb jij een fladderend hart of zit ze vast verankerd in je eigen borstkas? Eet, slaap en toiletteer jij met je telefoon of leg je hem ook rustig een paar dagen in de la?
Met andere woorden...
Kun jij een minnaar hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden al staan we natuurlijk open voor nieuwe input en meningen mits respectvol geschreven, het is de toon die de muziek maakt.
Het is fijn als je een avatar oploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen. Bedankt.
.
maandag 8 februari 2016 om 15:25
Ik zit op mijn werk, maar voel me behoorlijk rot. Kan het eigenlijk nergens kwijt nu.
Van de week leek de bom gebarsten, weer ruzie, weer het gevoel dat mijn man op allerlei vlakken over mijn grenzen ging. Ik heb gezegd een streep te trekken, en te willen scheiden. Voelde me ontzettend sterk op dat moment, erg zeker van mijn zaak. Excuses van mijn man veranderden daar niets aan.
Later op de dag even contact met mijn minnaar, moeten zeggen dat ik geen contact meer mocht hebben met hem. Kan en mag ook weinig zeggen over het hoe en waarom, in mijn pogingen zijn vragen voorzichtig te beantwoorden voelde ik het verdriet ineens. Verdriet van mijn kapotte huwelijk, en verdriet afscheid van hem te moeten nemen. Kom ook tot de conclusie dat mijn minnaar misschien te veel in mijn systeem zit, ik te veel waarde hecht aan hem. Misschien toch niet verlust geweest...maar gewoon verliefd. En dat kan over gaan, maar ook veranderen in wat anders.
Later toch weer in gesprek met mijn man, problemen bespreken. En eigenlijk lijkt er steeds meer zooi boven te komen, wat er achteraf gezien allemaal mis en scheef zit in onze relatie. En voor je het weet verval je in discussies over dingen die lang geleden gebeurd zijn. Totaal niet constructief. Achteraf weet je alles...
Er speelt zoveel...gebrek aan vertrouwen, teveel op elkaar geleund, door omstandigheden ook direct samen gaan wonen (eerst wel bij ouders thuis, maar toch), eigen persoonlijkheid beiden te veel ingeleverd, zeker toen onze dochter geboren werd. Groot verdriet, op verschillende wijze verwerkt, we zijn uit elkaar gaan groeien. Onze dochter steeds voor op gesteld, met allerlei excuses geen aandacht aan elkaar besteed. Steeds meer intimiteitsproblemen, en ik kan me echt niet voorstellen dat het op seksueel gebied nog goed gaat komen. Al helemaal omdat dat eigenlijk nooit goed geweest is, hooguit de eerste maanden van onze relatie. Mijn man herhaalt steeds dat seks niet alles is, niet de basis. En daar heeft hij op zich gelijk in. Maar wat heb ik er moeite mee nooit meer zo te kunnen genieten. En hij heeft er moeite mee nu deze kant van mij gezien te hebben. Hij weet dat ik wil, maar niet met hem. En dat doet pijn.
Mijn man is sterk wisselend in zijn hele mening en houding. Zegt steeds dat we maar een lijst moeten gaan maken van onze bezittingen, dingen moeten gaan regelen, etc. Daarna weer hoeveel hij van me houdt, hij wil voor me gaan, voor me vechten. Zegt enerzijds dat ik geen enkel contact mag hebben met mijn minnaar, dreigt zijn vrouw te informeren, etc. Komt er later zelf mee dat ik alles mag doen wat ik wil, zo vaak ik wil, mits onze dochter er maar niets van merkt. Dat ik maar uit moet stuiteren dan. Het risico dat ik steeds meer gevoel naar mijn minnaar zou brengen nam hij maar op de koop toe. Hij zag er zo verslagen uit...het klopt niet, zo ongelijkwaardig. Ik heb echt wel zin in mijn minnaar, dus in zoverre graag...maar kloppen doet het niet. Hij trok het de volgende dag ook weer in, en dat is ook prima.
Nu meerdere vraagstukken die me bezig houden. Moet ik door met mijn huwelijk, puur voor mijn dochter? Ze is net 2 jaar...bovendien wil mijn man eigenlijk nog een kind, wat ik echt niet zie zitten op deze manier. Moet ik door met mijn huwelijk om niet alles te verliezen waar ik voor gevochten heb? Hou ik nog wel genoeg van mijn man? In hoeverre hebben mijn gevoelens voor mijn minnaar invloed op dit alles? Hoe moet ik afstand van hem nemen? Ik sta daar zelf niet eens 100% achter...Ik ben steeds aan het zoeken naar vaste grond, naar de overtuiging dat het goed kan komen. Zodat ik energie kan vinden om te knokken. Ik kan die niet vinden...is die er dan wel? Van de week tegen mijn man gezegd dat mijn gevoel voor hem kapot is, of op zijn minst diep begraven. Meende ik ook...maar ik brak toen hij zei dat het dan echt over is. Gigantische huilbui gehad, bij hem uitgehuild. Om daarna weer op slot te schieten, zowel fysiek als emotioneel.
Zal vanavond proberen bij te lezen. Weet dat er ook wat reacties waren op mijn eerdere posts, maar krijg weinig kans antwoord te geven.
Weet ook wel dat ik hier eigenlijk weinig hulp kan krijgen. Toch voelt het goed andere meningen te horen, en te spuien zonder veroordeling over het hebben van een minnaar. Excuses voor mijn lange ego-post
Van de week leek de bom gebarsten, weer ruzie, weer het gevoel dat mijn man op allerlei vlakken over mijn grenzen ging. Ik heb gezegd een streep te trekken, en te willen scheiden. Voelde me ontzettend sterk op dat moment, erg zeker van mijn zaak. Excuses van mijn man veranderden daar niets aan.
Later op de dag even contact met mijn minnaar, moeten zeggen dat ik geen contact meer mocht hebben met hem. Kan en mag ook weinig zeggen over het hoe en waarom, in mijn pogingen zijn vragen voorzichtig te beantwoorden voelde ik het verdriet ineens. Verdriet van mijn kapotte huwelijk, en verdriet afscheid van hem te moeten nemen. Kom ook tot de conclusie dat mijn minnaar misschien te veel in mijn systeem zit, ik te veel waarde hecht aan hem. Misschien toch niet verlust geweest...maar gewoon verliefd. En dat kan over gaan, maar ook veranderen in wat anders.
Later toch weer in gesprek met mijn man, problemen bespreken. En eigenlijk lijkt er steeds meer zooi boven te komen, wat er achteraf gezien allemaal mis en scheef zit in onze relatie. En voor je het weet verval je in discussies over dingen die lang geleden gebeurd zijn. Totaal niet constructief. Achteraf weet je alles...
Er speelt zoveel...gebrek aan vertrouwen, teveel op elkaar geleund, door omstandigheden ook direct samen gaan wonen (eerst wel bij ouders thuis, maar toch), eigen persoonlijkheid beiden te veel ingeleverd, zeker toen onze dochter geboren werd. Groot verdriet, op verschillende wijze verwerkt, we zijn uit elkaar gaan groeien. Onze dochter steeds voor op gesteld, met allerlei excuses geen aandacht aan elkaar besteed. Steeds meer intimiteitsproblemen, en ik kan me echt niet voorstellen dat het op seksueel gebied nog goed gaat komen. Al helemaal omdat dat eigenlijk nooit goed geweest is, hooguit de eerste maanden van onze relatie. Mijn man herhaalt steeds dat seks niet alles is, niet de basis. En daar heeft hij op zich gelijk in. Maar wat heb ik er moeite mee nooit meer zo te kunnen genieten. En hij heeft er moeite mee nu deze kant van mij gezien te hebben. Hij weet dat ik wil, maar niet met hem. En dat doet pijn.
Mijn man is sterk wisselend in zijn hele mening en houding. Zegt steeds dat we maar een lijst moeten gaan maken van onze bezittingen, dingen moeten gaan regelen, etc. Daarna weer hoeveel hij van me houdt, hij wil voor me gaan, voor me vechten. Zegt enerzijds dat ik geen enkel contact mag hebben met mijn minnaar, dreigt zijn vrouw te informeren, etc. Komt er later zelf mee dat ik alles mag doen wat ik wil, zo vaak ik wil, mits onze dochter er maar niets van merkt. Dat ik maar uit moet stuiteren dan. Het risico dat ik steeds meer gevoel naar mijn minnaar zou brengen nam hij maar op de koop toe. Hij zag er zo verslagen uit...het klopt niet, zo ongelijkwaardig. Ik heb echt wel zin in mijn minnaar, dus in zoverre graag...maar kloppen doet het niet. Hij trok het de volgende dag ook weer in, en dat is ook prima.
Nu meerdere vraagstukken die me bezig houden. Moet ik door met mijn huwelijk, puur voor mijn dochter? Ze is net 2 jaar...bovendien wil mijn man eigenlijk nog een kind, wat ik echt niet zie zitten op deze manier. Moet ik door met mijn huwelijk om niet alles te verliezen waar ik voor gevochten heb? Hou ik nog wel genoeg van mijn man? In hoeverre hebben mijn gevoelens voor mijn minnaar invloed op dit alles? Hoe moet ik afstand van hem nemen? Ik sta daar zelf niet eens 100% achter...Ik ben steeds aan het zoeken naar vaste grond, naar de overtuiging dat het goed kan komen. Zodat ik energie kan vinden om te knokken. Ik kan die niet vinden...is die er dan wel? Van de week tegen mijn man gezegd dat mijn gevoel voor hem kapot is, of op zijn minst diep begraven. Meende ik ook...maar ik brak toen hij zei dat het dan echt over is. Gigantische huilbui gehad, bij hem uitgehuild. Om daarna weer op slot te schieten, zowel fysiek als emotioneel.
Zal vanavond proberen bij te lezen. Weet dat er ook wat reacties waren op mijn eerdere posts, maar krijg weinig kans antwoord te geven.
Weet ook wel dat ik hier eigenlijk weinig hulp kan krijgen. Toch voelt het goed andere meningen te horen, en te spuien zonder veroordeling over het hebben van een minnaar. Excuses voor mijn lange ego-post
maandag 8 februari 2016 om 16:19
Sunshine, jullie relatie klinkt voor mij als alles dat in mijn ogen niet goed, gezond of zelfs maar leuk is. Jullie lijken het slechtste in elkaar naar boven te halen en jullie zijn meesters geworden in emotionele chantage. Als jij toegeeflijk bent gunt hij jou weer even je minnaar om dat de dag erna weer in te trekken. Als hij het heeft over daadwerkelijk stappen zetten in uit elkaar gaan zet jij je hysterie aan en zwicht hij.
Echte communicatie lijkt er niet bij te zijn en jullie komen ook helemaal niet tot elkaar, op geen enkele manier, er kunnen niet eens compromissen gesloten worden!
En door dit alles heen wordt zelfs nog overwogen nog een kindje te maken? Ik hoop toch echt voor jullie geboren én ongeboren kind dat dit plan voorlopig in de ijskast blijft.
Juist nu je dochter nog jong is zou ze prima aan een nieuwe situatie kunnen wennen, hoe rottig ook. En ja, soms kom je erachter dat je alles wat je hebt opgebouwd eigenlijk geen ene drol waard blijkt en dat je er iets prachtigs voor terug zou kunnen krijgen.
Bijvoorbeeld je rust, je non ergernissen, je vrijheid (om met je minnaar of wie dan ook af te spreken).
En hoe waardevol dit alles is weet je pas als het aan den lijve ervaart.
Echte communicatie lijkt er niet bij te zijn en jullie komen ook helemaal niet tot elkaar, op geen enkele manier, er kunnen niet eens compromissen gesloten worden!
En door dit alles heen wordt zelfs nog overwogen nog een kindje te maken? Ik hoop toch echt voor jullie geboren én ongeboren kind dat dit plan voorlopig in de ijskast blijft.
Juist nu je dochter nog jong is zou ze prima aan een nieuwe situatie kunnen wennen, hoe rottig ook. En ja, soms kom je erachter dat je alles wat je hebt opgebouwd eigenlijk geen ene drol waard blijkt en dat je er iets prachtigs voor terug zou kunnen krijgen.
Bijvoorbeeld je rust, je non ergernissen, je vrijheid (om met je minnaar of wie dan ook af te spreken).
En hoe waardevol dit alles is weet je pas als het aan den lijve ervaart.
.
maandag 8 februari 2016 om 17:24
maandag 8 februari 2016 om 22:08
Na een tijdje radiostilte dacht ik.. laat ik eens weer wat van me horen.
T blijkt lastiger te zijn om weer een nieuwe minnares te vinden. Iets onderschat dus. Maar inmiddels staat er voor vrijdag een leuke date op de planning. Ditmaal, in tegenstelling tot eerder, met een jongere dame. Iets tegen mijn voorkeur in, maar ze heeft mn aandacht weten te trekken. Heb er wel weer erg zin in. Hier begint de lente wat mij betreft dan ook mooi vroeg.
T blijkt lastiger te zijn om weer een nieuwe minnares te vinden. Iets onderschat dus. Maar inmiddels staat er voor vrijdag een leuke date op de planning. Ditmaal, in tegenstelling tot eerder, met een jongere dame. Iets tegen mijn voorkeur in, maar ze heeft mn aandacht weten te trekken. Heb er wel weer erg zin in. Hier begint de lente wat mij betreft dan ook mooi vroeg.
maandag 8 februari 2016 om 23:01
Ik ga proberen weer wat bij te kletsen
Pearl: wat jammer dat je minnaar ziek was! Balen als een date niet door gaat...wel een nieuwe gepland inmiddels?
Mijn relatie voelt idd niet veilig, en dat is eigenlijk heel erg. Ik ben vaak bang voor ruzie, ik ben op mijn hoede. Mijn man eigenlijk ook. Ik heb de neiging snel in de vechten / vluchten reactie te schieten, reageer snel kortaf, neem afstand.
Mijn man heeft vaak erg heftig gereageerd, me uitgescholden, en idd met allerlei erge dingen gedreigd. Dingen gesloopt in huis. Me streng gecontroleerd, waar ik nu nog last van heb. Ondanks dat ik begrijp wat er onder zit (en het ten dele zelf ook wel veroorzaakt heb) kan ik slecht dealen met wat er allemaal gezegd is. Ook al maakt hij zijn excuses en is het niet meer zo heftig als eerst.
louiloui: ik was net 16, mijn man 17. Wat je zegt klopt wel ja. Direct in 1 huis, we gingen echt samen wonen op mijn 19e. Dat was onze 5e verhuizing samen. Allebei echt een ellendige jeugd gehad. Al heel snel op allerlei vlakken met elkaar verweven geraakt. Zeker toen was ik ontzettend bang verlaten te worden, nu zegt hij dat ik hem verstikt heb. Na nog geen jaar samen wonen uit elkaar gegaan, ik trok het niet meer. Later leken dingen veranderd, weer bij elkaar gekomen.
Royalchick, whatamess: ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die hier mee kampt. Hoe oud zijn jullie nu? Heb ook ergens het gevoel dingen gemist te hebben. Toen was het goed, we konden bij elkaar schuilen, elkaar opbeuren. Dingen die niet goed waren telden misschien niet zwaar genoeg mee. Of kregen gewoon geen aandacht. Nu, terug kijkend, zie je de scheurtjes pas. Misschien waren we er gewoon niet klaar voor.
Orange en Rooss...dezelfde man. Bijzonder Hoop dat hij jullie wel originele dingen gestuurd heeft? Lijkt me toch lastig! Ook al weet je dat het zo kan werken, het idee 1 van de ? te zijn...niet fijn. Vind ik persoonlijk dan. Orange, hoe bij jou goed te maken hoef ik niet te vragen...maar...Rooss? Hoop dat je een bosje bloemen gehad hebt
Look, heerlijk zo'n lange date. De langste date voor mij was 3 uur. Daardoor paar dates gehad van 2 uur, voelde als te weinig...
Rooss: je hebt in zekere zin gelijk. Zoals het nu is is niet best...We kunnen regelmatig wel redelijk goed praten, maar of het helpt? Gevoel alsof de goede periodes uit onze relatie onderuit gaan, en mijn vertrouwen steeds verder daalt.
Heb zelf niet de bedoeling emotioneel te chanteren. Ik kan er juist niet tegen dat vrouwen huilen om wat te bereiken. We zijn met elkaar vergroeid, realiseren dat we wrs los moeten gaan laten doet pijn. Voel me zo machteloos, ik had zo graag anders gewild. Mijn man ook. Mijn man probeert, doet zijn best. Maar ik weet niet meer hoe ik moet ontdooien.. Ook omdat ik niet weet wanneer hij weer omslaat. Hij kan vol overtuiging zeggen dat we alles op gaan lossen, en me vast pakken. Ik voel me dan niet echt overtuigd, voel vaak weerstand. Nog geen 24 uur later kan hij volledig omslaan. Me zo afsluiten past eigenlijk niet bij me. Of deed het vroeger in ieder geval niet. Het verdriet zit diep weggestopt, en vind bij zo'n huilbui een weg naar buiten. Ik schrik er dan zelf ook van. Ook een hoop opgekropte boosheid, en uitputting. Ergens hoop ik dat me dan open kunnen stellen een goed teken is. Dat zoveel verdriet toch iets moet betekenen. Ik weet het gewoon niet meer.
We vonden vroeger een hoop bij elkaar, heel veel goede en nog veel meer slechte dingen gedeeld. Mijn man wil al langer nog een kindje, ik heb daar om meerdere redenen moeite mee. Begin vorig jaar was ik zwanger, toen begin van de zwangerschap mis gegaan. En dat onze relatie echt de goot in ging en daar ook inzicht in kwam was later pas. Daar heb ik de conclusie aan verbonden het (in ieder geval voor nu) niet te willen. En ook door dus andere redenen misschien wel nooit meer te willen. Dus oordeel ajb niet te snel.
Pearl: wat jammer dat je minnaar ziek was! Balen als een date niet door gaat...wel een nieuwe gepland inmiddels?
Mijn relatie voelt idd niet veilig, en dat is eigenlijk heel erg. Ik ben vaak bang voor ruzie, ik ben op mijn hoede. Mijn man eigenlijk ook. Ik heb de neiging snel in de vechten / vluchten reactie te schieten, reageer snel kortaf, neem afstand.
Mijn man heeft vaak erg heftig gereageerd, me uitgescholden, en idd met allerlei erge dingen gedreigd. Dingen gesloopt in huis. Me streng gecontroleerd, waar ik nu nog last van heb. Ondanks dat ik begrijp wat er onder zit (en het ten dele zelf ook wel veroorzaakt heb) kan ik slecht dealen met wat er allemaal gezegd is. Ook al maakt hij zijn excuses en is het niet meer zo heftig als eerst.
louiloui: ik was net 16, mijn man 17. Wat je zegt klopt wel ja. Direct in 1 huis, we gingen echt samen wonen op mijn 19e. Dat was onze 5e verhuizing samen. Allebei echt een ellendige jeugd gehad. Al heel snel op allerlei vlakken met elkaar verweven geraakt. Zeker toen was ik ontzettend bang verlaten te worden, nu zegt hij dat ik hem verstikt heb. Na nog geen jaar samen wonen uit elkaar gegaan, ik trok het niet meer. Later leken dingen veranderd, weer bij elkaar gekomen.
Royalchick, whatamess: ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die hier mee kampt. Hoe oud zijn jullie nu? Heb ook ergens het gevoel dingen gemist te hebben. Toen was het goed, we konden bij elkaar schuilen, elkaar opbeuren. Dingen die niet goed waren telden misschien niet zwaar genoeg mee. Of kregen gewoon geen aandacht. Nu, terug kijkend, zie je de scheurtjes pas. Misschien waren we er gewoon niet klaar voor.
Orange en Rooss...dezelfde man. Bijzonder Hoop dat hij jullie wel originele dingen gestuurd heeft? Lijkt me toch lastig! Ook al weet je dat het zo kan werken, het idee 1 van de ? te zijn...niet fijn. Vind ik persoonlijk dan. Orange, hoe bij jou goed te maken hoef ik niet te vragen...maar...Rooss? Hoop dat je een bosje bloemen gehad hebt
Look, heerlijk zo'n lange date. De langste date voor mij was 3 uur. Daardoor paar dates gehad van 2 uur, voelde als te weinig...
Rooss: je hebt in zekere zin gelijk. Zoals het nu is is niet best...We kunnen regelmatig wel redelijk goed praten, maar of het helpt? Gevoel alsof de goede periodes uit onze relatie onderuit gaan, en mijn vertrouwen steeds verder daalt.
Heb zelf niet de bedoeling emotioneel te chanteren. Ik kan er juist niet tegen dat vrouwen huilen om wat te bereiken. We zijn met elkaar vergroeid, realiseren dat we wrs los moeten gaan laten doet pijn. Voel me zo machteloos, ik had zo graag anders gewild. Mijn man ook. Mijn man probeert, doet zijn best. Maar ik weet niet meer hoe ik moet ontdooien.. Ook omdat ik niet weet wanneer hij weer omslaat. Hij kan vol overtuiging zeggen dat we alles op gaan lossen, en me vast pakken. Ik voel me dan niet echt overtuigd, voel vaak weerstand. Nog geen 24 uur later kan hij volledig omslaan. Me zo afsluiten past eigenlijk niet bij me. Of deed het vroeger in ieder geval niet. Het verdriet zit diep weggestopt, en vind bij zo'n huilbui een weg naar buiten. Ik schrik er dan zelf ook van. Ook een hoop opgekropte boosheid, en uitputting. Ergens hoop ik dat me dan open kunnen stellen een goed teken is. Dat zoveel verdriet toch iets moet betekenen. Ik weet het gewoon niet meer.
We vonden vroeger een hoop bij elkaar, heel veel goede en nog veel meer slechte dingen gedeeld. Mijn man wil al langer nog een kindje, ik heb daar om meerdere redenen moeite mee. Begin vorig jaar was ik zwanger, toen begin van de zwangerschap mis gegaan. En dat onze relatie echt de goot in ging en daar ook inzicht in kwam was later pas. Daar heb ik de conclusie aan verbonden het (in ieder geval voor nu) niet te willen. En ook door dus andere redenen misschien wel nooit meer te willen. Dus oordeel ajb niet te snel.
maandag 8 februari 2016 om 23:13
Sunshine, een paar schrijvers hier doen hun best hun licht te laten schijnen over jouw situatie, je gooit hier een bak shit neer van heb ik jou daar en ik zie jou schrijven "oordeel niet te snel". Dat vind ik bijzonder. Ik vraag me daadwerkelijk af of jij enig inzicht hebt in je eigen gedrag en ik vraag me ook af hoe duidelijk jij bent naar je man. Zoals ik het lees (en dit schrijf je toch echt zelf) schijt je in je broek voor hem. Hij klinkt als ontzettend onvoorspelbaar en jij bent niet duidelijk over wat zijn gedrag met jou doet.
Denk je dat hetgeen jullie een aantal jaar geleden hebben meegemaakt een vrijbrief is om elkaar het leven zuur te maken? Jullie zijn daardoor uit elkaar gegroeid, hebben een giftig zaadje gepland en dat is gaan groeien en nu vormt het de spil van jullie relatie. Ik lees echt helemaal niks leuks, alleen dat het vroeger allemaal best oké was.
Maar goed, ik denk niet dat je veel gaat doen met onze goedbedoeldheid.
Denk je dat hetgeen jullie een aantal jaar geleden hebben meegemaakt een vrijbrief is om elkaar het leven zuur te maken? Jullie zijn daardoor uit elkaar gegroeid, hebben een giftig zaadje gepland en dat is gaan groeien en nu vormt het de spil van jullie relatie. Ik lees echt helemaal niks leuks, alleen dat het vroeger allemaal best oké was.
Maar goed, ik denk niet dat je veel gaat doen met onze goedbedoeldheid.
.
