Minnaar, deel 32.

Tsja het blijft altijd lastig, zeker als je in split second aan moet geven of je ergens wel of niet voor in ben.

Ook reden dan ik niet van clubs hou

Hoi lieve dames van het Minaar-forum!

Excuus dat ik er zo plompverloren inval, maar ik hoop dat ik toch wat adviezen van jullie mag krijgen. Ik lees al een jaar met jullie mee maar voelde nog niet eerder de behoefte mijn verhaal te delen.

Tot nu dus.. Ik doe dit graag bij jullie omdat jullie mij 'gelijkgestemden' lijken.

Ik ben midden dertig en 10jaar getrouwd met mijn nr1. We hebben een dochtertje van 4. Sinds 2 jaar hebben nr1 en ik een open relatie, wat goed bevalt.

In die tijd heb ik een aantal 'scharrels' gehad met wie ik heerlijke sex had, ik kon dit goed scheiden van de relatie met nr 1.

Sinds een maand of 5 echter, is er een nr2 in m'n leven die de boel behoorlijk in de war heeft geschopt..

Eigenlijk bij de eerste blik al was het 'raak'. Een ontzettend fijne klik, aantrekkingskracht, veilig gevoel. De eerste koffiedate was heerlijk en na een afsluitende zoen verlangden we beiden enorm naar meer. De volgende date hebben we het bed gedeeld en echt, de vonken vlogen ervan af. Wat een heerlijke vent! Maar ook zo lief, leuk. Ik hou niet van de term 'soulmate', maar zo voelde het wel. Ik zag er nog geen gevaar in, dacht dat ik mijn gevoelens wel kon beheersen als dat nodig zou zijn.

Na de derde date, die weer zo fantastisch was, ging het echter 'mis' bij mij. Ik begon over 'ons' te fantaseren als stel. Samen boodschappen doen, op verjaardagsvisite gaan, de meest kneuterige dingen leken me heerlijk om met hem te doen. Smoorverliefd was ik, hij ook. Hij vertelde na onze tweede date al regelmatig te fantaseren over ons samen.. Mijn verstand besloot in te grijpen. Hoe heerlijk ook, de relatie met mijn nr1, ons gezin, zijn me erg dierbaar. Dus ik heb open mijn gevoelens voor 2 met 1 besproken en heb besloten om contact met 2 te verbreken. Man, wat leverde dat een verdriet op! 6 kilo afgevallen, geen eetlust meer, huilerig. Het ouderwetse liefdesverdriet.. Hij trok het ook erg slecht. Wilde me niet loslaten en niet kwijtraken. Zei dat hij het gevoel had dat ik de ware voor hem ben (hij heeft overigens een vriendin en geen open relatie).

Dit maakte het voor mij nog lastiger. Wat ik voelde, dat voelde hij dus ook..

Mijn nr1 zag hoe ik me voelde en na veel goede gesprekken met hem en een periode van bezinning voor mezelf heb ik besloten het contact met 2 weer te hervatten. Ik hoop dat die ontzettende verliefdheid (en hormonen) minder worden naar gelang we elkaar meer zien en dat we toe kunnen werken naar een stabiele minnaarsrelatie.

We hebben sindsdien 1 date gehad, maar ik merk dat ik weer veel moeite heb met landen. Onze date was vorige week en ik merk dat ik weer aan het fantaseren sla over hem. Over de raarste dingen: zijn was opvouwen, samen Netflix kijken, of naar een concer gaan. Maar ik merk ook dat de liefde voor 1 daardoor tijdelijk lijkt te 'verschralen'. Hij lijkt kleurloos en bot, naast nr2. Het schuurt, en ik vraag me af waarom ik voor 1 heb gekozen. Onze relatie lijkt ineens zo arm. De twijfels die ik al eerder had over 1 lijken nog eens extra groot te worden. Ik weet dat dit niet eerlijk is, en ook niet de werkelijkheid is. Maar onder invloed van die verrotte hormonen lijkt de wereld anders gekleurd. Ik laat t nu maar over me geen komen, doe geen rare dingen en probeer zoveel mogelijk met m'n pootjes op aarde te blijven in de hoop dat dat knagende gevoel dat nr 2 mijn 'ware' is weer over waait.

Maar, mijn vraag: is dit herkenbaar voor jullie (die heftigheid, dat gevoel dat een nr 2 de ware is? Het liefdesverdriet). Zo ja: hoe gingen jullie ermee om/hoe liep het af. En: vinden jullie dat ik met vuur speel, of hoort dit bij het spel?

O wat ook nog een rol speelt, is dat ik echt nooit eerder dit heftige gevoel voor iemand heb gehad. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.. Ik prent mezelf in dat die verliefdheid na 1 jaar wel verdwijnt ( en dan remsporen, scheten laten etc). Maar zelfs dan lijkt hij mij gewoon geweldig om een relatie mee te hebben.

Ja herkenbaar. Verliefd geweest op vriendminnaar, relatie met nr 1 daardoor bijna stuk, tijdje geen contact gehad, inmiddels weer wel, afspraken gemaakt om afstand te bewaren, lukte wel, uiteindelijk niet meer. Contact is emotioneel heel sterk, delen alles, meer dan in onze eigen (half)open relaties. Blij met hoe het nu is. Geen verliefdheid meer, meer rust. Maar blijft soms lastig.

Bedankt Roos, voor je reactie! Daar schrik ik toch wel behoorlijk van, dat het bij zo diep heeft gezeten en zoveel impact heeft gemaakt..

Je hebt gelijk: weer contact opnemen is oerstom en het voelde als een stap terug. Korte termijngewin, de pijn van het gemis (nog) niet aan willen. Bang dat ik spijt krijg als ik hem loslaat omdat het diep van binnen nog steeds voelt alsof hij de ware is.

Cliché gezegd is er een stemmetje (gevoel) dat schreeuwt dat ik hem wil, voor altijd. Maar ik ben bang. Bang voor het verdriet dat ik mijn man en dochter aan doe. Bang dat nr 2 toch tegenvalt. Bant dat ik spijt krijg dat ik nr 1 heb laten gaan. Bang voor het onbekende. Bang dat mijn dochter me later dingen kwalijk neemt. Bang dat hij, als puntje bij paaltje komt, niet voor mij kiest. Als deze angst er niet was, had ik het met hem willen proberen. Nu voelt het alsof mijn verstand kaders aan moet brengen waar mijn gevoel zich hopelijk naar zal voegen

Jeetje Nala80 dat is inderdaad even een lastige situatie - als ik het zo mag omschrijven.

Ergens herken ik dit wel - bij het ontmoeten van mijn nr. 2 ( - al kende ik die daarvoor ook al 17 jaar - oud klasgenoot maar geen contact meer tot 2 jaar terug ) en het vele contact wat we hadden en het elkaar treffen tot aan het moment van sex was ik ook verkocht. Nr. 1 kon nog weinig goed doen en inderdaad zag het hele pakket voor mij met nr. 2. Sterker nog als hij had gezegd ik verlaat mijn vrouw en ga met jou verder had ik het zo gedaan - zo verkocht was ik al.

Ik heb geen open relatie dus worstelde heel erg met mijn gevoelens en gedachten - uitendelijk heb ik toch gekozen om bij mijn nr. 1 te blijven, het besef dat het gras altijd groener is en het met mijn nr 2 ook een sleur kan worden en hetzelfde patroon deed mij weer belanden op de grond.

Ik weet wat ik aan mijn nr. 1 heb en ik wil dat niet kwijt..maar zeg nooit nooit - we weten nooit wat de toekomst brengt.

Ik heb nog steeds contact met mijn nr. 2 - inmiddels al 2 jaar en ik weet nu zeker dat ik nooit een relatie met hem zou willen hebben al hebben we leuke gesprekken en is de sex fantastisch. En ja mijn laatste date was maandag - dan stuiter ik ook wel even nog eerlijk maar ik land gelukkig nu dezelfde dag nog. Wellicht ook omdat ik totaal geen verliefde gevoelens of iets in die trend heb nog.





Ja met vuur lastig te bepalen - je partner weet ervan toch - het is meer hoe gaan jullie , jij en nr. 2 ermee om - kunnen jullie het handelen of niet ? En als hij de ware echt is dan komt tijd komt raad. Voor nu zou ik echt even zorgen dat je je hormonen de baas blijft....maar nogmaals je moet doen waarbij jij je goed voelt niemand kan voor jou de keuzes maken alleen adviseren ...

Volgens mij kwam ik hier ook op Viev op het moment dat ik me zo verscheurd voelde door het weer contact hebben met vriendminnaar ... Wat wilde ik nou? M'n hart volgen? M'n verstand? Ik heb gekozen voor thuis, omdat ik dat wil. M'n gevoel zegt nog wel eens wat anders. Blijft een tweestrijd, maar je moet ergens voor kiezen en erachter staan. Je hebt altijd een keuze. Mijn nr 1 is overigens niet altijd blij met ons contact. Dat snap ik ook. Maar de dreiging dat ik wegga is weg.

He, wat fijn dat jullie zo meedenken en verhalen delen! Nouwnouw en stabilo; jullie verhalen geven me toch een soort hoop. Gevoelens die in de beginfase ook erg heftig waren (incl twijfels aan de nr1's) en toch minnaarsrelaties die in balans zijn. Het kan dus wel!



Nou Roos, dat is ook precies wat ik dacht: laat het hoofd maar even kaderen, dat is wat minder grillig (in mijn geval) dan emotie/hormonen. Daarbij: als ik een paar maand geleden mijn gevoel leidend had gemaakt dan zou ik mijn gezin gebroken achter hebben gelaten om een vrij kortstondig en impulsief iets. Dat is niet wat ik wil.



Eend maand of 2 geleden (toen het gevoel voor nr 2 op z'n hoogtepunt was)!kwam ik de dagen verscheurd door. Dacht ik echt ' wat doe ik hier/dit is niet mijn leven'. Was ik aan het uitzoeken hoe duur een scheiding was, bedenken hoe we de voogdij konden verdelen. Vrij heftig.. Dit was overigens nadat ik besloten had contact met 2 te verbreken. Hier heb ik nr 1 niet van op de hoogte gebracht omdat ik me besefte dat dit veel kapot kon maken en ik me nog te wiebelig voelde om zeker te zijn van mijn zaak.

Na de bezinningsperiode en het besluit om toch nr 2 te blijven zien was er of een donkere wolk werd weggehaald. Ik genoot weer van nr1, voelde minder afstand, zag weer waarom ik voor hem was gevallen. Ik genoot van het gezinsleven en de stabiele basis die we vormden en prees met gelukkig met een lekkere, toegewijde en lieve nr2. De koningin te rijk dus. Had zelfs minder last van extreem uitkijken naar de date.

Ook tijdens de date met 2 dacht ik: 'Wow, ik geniet me suf, hij is ontzettend leuk en we zouden prima passen maar het voelt niet meer zo overweldigend als de vorige keren. Na de date sluit ik me weer af en richt ik me op thuis. Ik kan dit!'

De dag erna was het echter weer mis.

Ik wijt het maar aan bindingsmiddel hormonen die bij deze nr 2 wel erg actief hun werk doen.

Maar dat vind ik dus zo lastig he..

Ik heb altijd de neiging om vanuit mijn 'verstand' te handelen, dingen weg te rationaliseren.

Is dat in deze een kracht? Of zou ik eens meer aandacht moeten schenken aan dat knagende, overweldigende gevoel? Toen ik dat echter deed was ik wekenlang een hoopje ellende, dus dat hou ik af..

Klopt Nouwnouw..

Ik hou mezelf ook voor dat ik het mezelf (en mijn thuis!) makkelijker en overzichtelijker maak door voor thuis te kiezen.

Mijn verstand staat daarachter. Mijn gevoel ook, voor de recente date met 2. Maar nu moet ik dat gevoel voor 2 weer in de mal zien te persen denk ik.

Zit die midlife crisis nou gewoon maar even lekker uit nala80 :p Zonder gekheid, hoop en balans? Tja, alles blijft altijd in ontwikkeling hè. Het gaat om jouw leven en jouw keuzes.



Pijnlijk herkenbaar trouwens, het uitzoeken vsn scheiding, voogdij, huis :/ Hier is er veel gepraat daarna. Ruimte gegeven aan mij. Ik hoop dat jouw partner jou dat ook kan geven. Uiteindelijk neem je een beslissing.

Ik ben zo blij met mijn keuze voor thuis! Alles was kapot geweest anders. Zo simpel is het. En nu niet en kwamen er andere oplossingen.

Super dat het zo goed voor je is uitgepakt Nouw! Het klinkt ook alsof je er heel stevig in staat.

Ik ben wel benieuwd; hoelang heeft het bij jou geduurd voordat die rust er een beetje inkroop en je na een date niet gierend van de gevoelens/hormonen de dagen door kwam?

ook voor mij herkenbaar, en er is nog niet eens iets gebeurd

ik heb inmiddels veel gepraat met man en een open relatie ziet hij niet zitten

hij is bang mij kwijt te raken

ik voel me echt kut vandaag



(excuses voor het vernachelen van de leesbaarheid van het topic trouwens, met mijn gedelete)

Het is nooit simpel - en ik blijf van mening dat het altijd wel ergens zal blijven knagen - ook al kun je het handelen.

Het gevoel van is dit het nu - zoals het liedje van Doe Maar - is dit alles is af en toe zo herkenbaar. Maar ik heb dan meer het ik wil single zijn gevoel - omdat ik dan een bepaalde vrijheid mis - ergens toch die midlife crisis haha.

Maar daarin is het de balans vinden , zoals een goede vriendin ooit tegen mij zij ( niet wetende van mijn nr. 2 ) eigenlijk zijn er

alleen maar verliezers als je kiest voor het onbekende - en zij kan het weten heeft ook ooit de keuze gemaakt voor haar minnaar destijds en dat is uiteindelijk ook een sleur geworden en kapot gegaan - omdat ze achter af totaal niet bij elkaar pasten.



Het enige waar ik last van heb tijdens een date met nr. 2 of beter er na is of ik wel weer lekker genoeg was dat is wel even mijn stukje onzekerheid waar ik nu mee kamp - maar ja dan krijg ik die bevesting op de app wat ook ten goede komt thuis - raar wellicht maar dan voel ik mij het lekkerste wijf op de wereld en dat uit zich op een postieve manier ook thuis.

Stabilo, wat grappig dat je dat nummer aanhaalt: dat verwoord precies het gevoel waar ik regelmatig mee kamp (en van waaruit ik een open relatie voorstelde). Maar inderdaad: je hebt geen garantie dat een lange liefdesrelatie met minnaar geen sleur gaat worden. Nr1 en ik hebben ondanks ons lange samenzijn een goede relatie. Hij heeft zoveel dingen waar ik op val in een man (daadkracht, ruggengraat). We liggen nog regelmatig samen krom van het lachen en er is nog passie in bed. Daarom des te meer verrassen de gevoelens voor 2 me zo! De relatie met 1 is nog veel te mooi en goed om te beëindigen. Dat was ook leidend motief in de beslissing om bij 1 te blijven en nr 2 voor 'erbij te hebben'. Nu alleen nog die hormonen betomen en dan ben ik gezegend met een lieve 1 en 2 in mijn leven.

He, dit werkt erg verhelderend en zuiverend, zo even dit delen. Bedankt dames!

Ik zal ook niet zomaar mijn leven zoals het nu is gedag zeggen en mezelf in een onbekend avontuur storten, en vreemdgaan is ook tegen mijn principes, alhoewel er wel vaker principes gesneuveld zijn de laatste tijd, maar dat gevoel, daar kan ik niets mee, dat is zo kut, het voelt als liefdesverdriet

Het is een proces van jaren nala. Ik sta er wel zeker in nu, maar er zijn altijd momenten dat een nr 2 net even iets doet of zegt waardoor je van slag raakt. Bevestiging zoeken over je eigen onzekerheid herken ik ook wel, maar daar ben ik wel overheen. Niet dat ik het me niet afvraag hoor of ik wel lekker was maar als ik zelf maar vind dat ik genoten heb. Al is er een minnaar waar ik alles voor zou doen zonder afvragen of ik dat wel wil ... maar ja, die is 'gelukkig' zo goed als onbereikbaar :p

Wat een rondgierende hormonen ineens hier! Ik heb helaas een watterig hoofd vandaag en doe even geen verstandige bijdrage met goede adviezen voor de verscheurde dames. Sterkte allemaal.



Wat me wel opvalt: hoe leuk mijn minnaars ook zijn, hoe lekker en hoe gek ik ook op ze ben en van ze houd, ik heb nog nooit de intentie gehad om de rest van mijn leven met hen door te brengen. Ze zijn zo lief, leuk en lekker omdat ze de heerlijkste bijzaak zijn. Ze passen soms ook moeiteloos in het gat wat Oranjeman laat liggen, maar hebben dan weer absoluut andere gebreken en tekortkomingen.

Nu als ik een open relatie voorstel denk ik dat ik meteen de scheidingspapieren erbij kan halen.

En eerlijk dat vind ik zo op zijn tijd weleens lastig -

maar dat lastig vinden weegt niet op voor wat ik heb met mijn nr. 1.

Dus dan maar af en toe gek met nr. 2. ....en het knagende gevoel van goh hoe zou het zijn single ook maar opzij schuiven.

Wel blij dat dat heel soms maar oppopt bij dagelijks zou er toch serieus een probleem zijn.



Wel fijn dat je deze gevoelens dan zo kunt delen met mensen in het zelfde schuitje...