Minnaar deel 37

Gea, snap je de woede van je man echt niet? Als mijn eerdere analyse klopt is woede de meest voor de hand liggende reactie

Zo de knetter, er is weer veel geschreven!

En ook weer heel veel dingen om over na te denken om mee te nemen in een volgende relatie.

Gea, wat goed van je dat je de touwtjes terug pakt! Zal niet makkelijk zijn de komende maanden (zie het bij Grey nu ook gebeuren). Ik hoop oprecht dat je dit zo blijft volhouden, hoe eenzaam en verdrietig je ook zal voelen soms.

Bij mij is het gesprek niet doorgegaan, dit door overmacht helaas. Er zal een andere datum gepland worden. Heb aangegeven dat hij dan maar moet kijken wanneer en ik dan wel kijk of ik kan!

Vind het wel klote, omdat deze situatie toch voelt als ergens tussenin zitten. Wil het eea gewoon besproken hebben, merkte vandaag toch wel ( in tegen stelling tot gisteren ) dat het wat ongemakkelijk liep met onze rechtstreekse face to face communicatie.

Wat een stappen heb je genomen Gea! Heel knap van je. Een scheiding is ook niet niks, dus dat gaat misschien al al je energie opslurpen. Dan is een escape uit de realiteit soms overigens ook erg fijn. Eerste stap gezet iig! En schrijf zeker mee op mijn topic en/of hier, want hier komen ook hele fijne adviezen en spiegels voorbij.

NGU wat balen dat het niet door is gegaan. Kan je niet beter zelf het heft in handen nemen voor een nieuwe afspraak? Dan hou je zelf de touwtjes in handen, nu geef je ze weer een beetje aan hem.

Soumis schreef: ↑

05-06-2019 20:14

NGU wat balen dat het niet door is gegaan. Kan je niet beter zelf het heft in handen nemen voor een nieuwe afspraak? Dan hou je zelf de touwtjes in handen, nu geef je ze weer een beetje aan hem.

Ja je hebt wel gelijk!

NGU, ik zou ook zelf een moment voorstellen voor dat gesprek. Als jij het initieert sta je direct al sterker. Rot dat het vandaag niet gelukt is, het blijft zo tussen jullie in staan op deze manier. Collega's voelen vast ook dat er wat speelt.

gealach schreef: ↑

05-06-2019 11:55

Natuurlijk is de staat van het geluk afhankelijk voor de keuze of je vertrekt of niet, maar ik denk ook dat het hebben van een minnaar/minnares je kan laten inzien wat er schort aan je huwelijk, en het ook dusdanig af kan laten brokkelen, dat je niet diep ongelukkig hoeft te zijn om toch in te kunnen zien dat een andere situatie met iemand anders wellicht de vernieuwing en geluk geeft die je in het leven nodig hebt. Natuurlijk is er in elke relatie wel eens wat, maar ik geloof niet dat mensen zomaar uit het niks in zee gaan met een ander. Als je bepaalde verbinding met je partner mist, hoef je niet diep ongelukkig te zijn om dat wel met een ander aan te gaan, en daar mee verder te willen. Het leven is te kort om in een 'zo zo' situatie te blijven hangen, en hoewel het gras ongetwijfeld nergens knal groen zal zijn, is een stuk groener iets dat je jezelf ook mag gunnen denk ik. Het hoeft niet zwart-wit te zijn denk ik.

Dat hoeft zeker niet, maar ik ben in dit soort dingen nogal een zwart-wit-denker: rationeel, dus. Ik gun mezelf ook van alles, maar ik gun mezelf vooral écht geluk, en ik geloof niet dat echt geluk te vinden is bij een minnaar, of bij schimmige toestanden die mijn leven compliceren. Ik heb het wel ooit overwogen, zoals ik al eerder zei, maar om déze reden heb ik ervan afgezien. Ik wist zeker (mede dankzij dit topic) dat het mij op de lange termijn geen groter geluk zou opleveren, en wel een hele hoop doffe ellende met mogelijk een echtscheiding tot gevolg,

Met 'geluk' doel ik trouwens niet op zoiets als de grote, romantische liefde. Ik bedoel gewoon mijn eigen geluk: ook zónder iemand anders is het leven mooi genoeg. En ik denk dat jij wél op de grote, romantische liefde doelt. Daar is niets mis mee, maar het valt me op dat je aanvankelijk, toen je hier begon mee te schrijven, per se niet wilde scheiden. Zó slecht kan je huwelijk dan niet geweest zijn, denk ik. Vooral omdat je dat nog maar zo kort geleden met grote stelligheid zei - een paar maanden geleden. Wat voor de lezers hier duidelijk is (en voor jouzelf ook, denk ik) is dat die grote ommezwaai is veroorzaakt door je minnaar, en natuurlijk ook door alle verwikkelingen die daar het gevolg van waren. Maar ik, met mijn rationele kijk op de dingen, denk dus dat jij je door je emoties laat leiden, en dat je je huwelijksproblemen verkeerd interpreteert: het is logisch dat je man momenteel niet in aanbidding aan je voeten ligt, zoals je minnaar dat wel doet. Je man is woedend, en terecht. Dat betekent dus niet - denk ik - dat jullie huwelijk slecht is, of dat jullie eigenlijk al jaren diepongelukkig zijn. Het betekent gewoon dat er waarschijnlijk best een goede basis was (want je wilde niet scheiden), maar dat déze klap te groot was voor jouw man.

Je schrijft dat het leven te kort is om in een 'zo zo'-situatie te blijven hangen. Ja, dat weet ik niet. Ik denk dat je zélf voor je eigen geluk moet zorgen, en als je een aardige man naast je hebt, een leuk huis en lieve kinderen, is dat helemaal niet zo moeilijk. Ik denk, kortom, dat jij met een 'zo zo'--situatie bedoelt dat de vonken er niet meer vanaf springen bij jou en je man, en dat jullie niet smachtend naar elkaar verlangen. Maar dat is helaas onvermijdelijk, in elk huwelijk. Bovendien heeft dat smachten en verlangen meer met endorfines en verslaving te maken (zoals hier al eerder werd opgemerkt) dan met geluk.

Mooie post samarinde. Dit is óók waar. Je kunt er echt op twee manieren naar kijken.

Samarinde, ontzettend mooie post. Zo zie ik het precies, ik haal mijn geluk al langggg niet meer uit mijn relatie.
Maar uit mij zelf.

Gealach veel sterkte, je komt er wel. Wellicht kun je eens gaan kijken om een coach of training hierin te gaan opzoeken. Mij heeft het enorm geholpen en inzichten gegeven. Waarom ik deed wat ik deed en waarom dat ik wel in mijn huwelijk blijf met een man met een sexverslaving.
Want ik denk dat je je wel weer fijn binnen je huwelijk kunt gaan voelen, alleen dan anders. Maar dat kost tijd... Heel veel tijd. Want in mijn inziens is het nergens feller groen, en komen er weer andere ellendige zaken aan de orde met scheiden. En waarschijnlijk is je man anders naar je gaan kijken de afgelopen maanden. Zoals Ik naar mijn partner.
Ik hoop dat jullie het nog een kans gaan geven. Hou je taai.

Julus schreef: ↑

05-06-2019 12:45

Ik ben geen Lois maar ook ik gaf heel duidelijk aan wat ik niet fijn vond en wat ik nodig had. Maar hij kon daar niet helemaal aan voldoen omdat dat ten koste ging van zichzelf. Dan houdt het op en ben je geen match. We moesten allebei teveel inleveren. Io vond dat hij te weinig investeerde en hij wil of kon niet meer investeren. Het zou ons beiden teveel energie kosten en dan schiet je het doel voorbij van alleen genieten

Idd zodra ik teveel twijfels heb in het begin, niet beter voel maar rotter, dingen zie die niet kloppen maak ik er een einde aan. Ik word dan wel uitgemaakt voor veeleisend, dan is dat maar zo. Nergens staat geschreven dat een relatie moet hebben. Ik ben het grootste deel van mijn volwassen leven vrijgezel geweest, geen spijt (al had ik wel wat meer en betere seks willen hebben ), sterker nog ik ga op dezelfde voet verder. Als ik een man tegenkom die gezellig is en rekening met mij houd is dat mooi meegenomen.

loisnvt schreef: ↑

05-06-2019 13:17

Ik denk dat veel vrouwen om de hete brij draaien, omdat ze te bang zijn voor het antwoord of angst om hem kwijt te raken. Dit begrijp ik ook wel hoor, maar je hebt er uiteindelijk alleen jezelf mee. Daarom schreef ik ook eerder in dit topic dat het heel belangrijk is voor jezelf te weten wat JIJ wilt en daarin trouw te blijven aan jezelf. Dan kom je ook tot de ontdekking dat je kunt uitgaan van je eigen kracht ipv jezelf afhankelijk te maken van actie’s van een ander.

Het bewaken van je eigen grenzen is heel goed, het is niet egoistisch en je hoeft je ook niet schuldig te voelen. Ik denk dat het bij vrouwen een diepgeworteld iets is, het lief moeten zijn, het zorgen, rekening houden met. Maar in de eerste plaatst moet je lief zijn voor jezelf.

Als ik sommige topics lees op de relatiepijler of soms hier dan breekt mijn hart, wat sommige vrouwen zichzelf aandoen Ipv hard weg te rennen, harder hun best doen.

Idd, zelf goed weten wat je wil en daar naar handelen.

Abundance-of-Freedom schreef: ↑

06-06-2019 09:04

Het bewaken van je eigen grenzen is heel goed, het is niet egoistisch en je hoeft je ook niet schuldig te voelen. Ik denk dat het bij vrouwen een diepgeworteld iets is, het lief moeten zijn, het zorgen, rekening houden met. Maar in de eerste plaatst moet je lief zijn voor jezelf.

Als ik sommige topics lees op de relatiepijler of soms hier dan breekt mijn hart, wat sommige vrouwen zichzelf aandoen Ipv hard weg te rennen, harder hun best doen.

Idd, zelf goed weten wat je wil en daar naar handelen.

Hier omschrijf je precies wat ik doe en ik snap het zelf ook niet helemaal. Misschien wel een beetje...het is een hunkering naar liefde voelen, gewaardeerd voelen, voelen dat je er mag zijn. Rationeel gezien snap ik best dat ik dat vanuit mezelf moet voelen, maar gevoelsmatig kan ik dat niet.
Zoals je misschien wel weet heb ik het vrijdag uitgemaakt en ik voel me helemaal onthand, ik voel me schuldig dat ik hem helemaal in de steek laat, terwijl hij alleen wat afstand wilde. Waar ik eerst alleen maar verdriet voelde, voel ik nu zoveel stress, mijn lichaam is zo gespannen, ik tril voor mijn gevoel de hele dag, voel me benauwd, voel continu mijn hart kloppen.

Als ik hier dan die zelfbewuste sterke vrouwen lees (o.a marana, lois, julus, jij) heb ik daar zoveel bewondering voor en een tikkeltje jaloezie.
Ik weet ik moet hier doorheen (ben wel gezwicht gister en heb hem.een berichtje gestuurd, niet met hoop op, maar dat komt wel voort uit wat jij zegt, harder mijn best doen, willen verzorgen)...

Soumis

Heb je al wat teruggehoord? Dat nu gaan zitten wachten op zijn smsje, daar neemt de spanning in je lichaam alleen maar van toe.

Heb je dat alleen nu, nu het uit is of had je dat vaker in contact met hem?

Soumis,

Vergeet niet dat het ook voor mij een hele weg is geweest om te worden wie ik ben en in het leven te staan zoals ik nu sta. Ik ben ook een stukje ouder dan dat jij bent, het komt allemaal niet vanzelf. Ik ben nu al iets meer dan 15 jaar bewust single, daarvoor in langdurige relaties gezeten.

En denk je dat ik nooit een tikkeltje jaloezie voel, maar dan op ander vlak? Zo was ik bijv ooit graag moeder geworden, maar helaas is dat er nooit van gekomen en zal het er ook nooit meer van komen. Ook dat is een gigantisch rouwproces voor mij geweest, maar ook daar ben ik uitgekomen.

Wees niet te hard voor jezelf en geef alles de tijd om een plekje te krijgen, ook jij komt er wel, echt!

Abundance-of-Freedom schreef: ↑

06-06-2019 09:48

Soumis

Heb je al wat teruggehoord? Dat nu gaan zitten wachten op zijn smsje, daar neemt de spanning in je lichaam alleen maar van toe.

Heb je dat alleen nu, nu het uit is of had je dat vaker in contact met hem?

Ja hij heeft geantwoord. En voelde gister na het sturen ook wel meer spanning, dus had toen ook wel spijt. Maar was ergens misschien ook wel goed om even doorheen te gaan. Hoewel het eerlijk gezegd wel heeft geholpen toen ik 2 uur later een antwoord kreeg en ik toch iets meer rust kreeg (en dat gedeelte moet natuurlijk weg).

Ergens moet ik weten hoe het met hem gaat, ook voor mijn eigen proces. Als hij zich kut voelt dan denk ik mooi, dan ben ik niet meer de enige (misschien een beetje wraakachtig) en als hij aangeeft zich wel ok te voelen en rust te ervaren dan helpt dat mij denk ik in het proces om hem los te laten als liefde.
Ik zou heel graag een manier vinden om hem wel in mijn leven toe te laten, ook als dat niet in de liefdesvorm is. Maar besef dat het daar nu nog te vroeg voor is hoor. Dus hem zien wil ik ook niet, maar af en toe horen hoe het met hem gaat helpt me denk ik wel om verder te kunnen in mijn proces. Misschien is dat ook een illusie.
Alle andere keren dat hij afstand nam had ik de hoop en het vertrouwen dat we elkaar wel zouden vinden. Nu is die hoop er nog wel, maar het vertrouwen verdwijnt en dat helpt om realistischer, ondanks de hoop, te kijken naar de situatie.

Toen er wel contact was had ik wel verdrietige momenten, maar die lichamelijke spanning voelde ik niet, die voel ik sinds gister.

Lois,

Je hebt gelijk, bij jou en de anderen ook, is het ook niet over een nacht ijs gegaan.
Jullie zijn ook diep gegaan om te bereiken waar je nu bent. En dat geeft me ook wel weer vertrouwen, dat jullie er zulke mooie en sterke vrouwen van zijn geworden.

De kinderen heb ik dan weer wel, maar snap dat dat ook een flinke rouwperiode is geweest om te accepteren dat dat helaas voor jou niet heeft mogen gebeuren. Ik voel me dan ook best schuldig dat ik de kinderen soms als belemmering zie om mijn leven weer op te kunnen pakken.

Oh Soumis,
Dat vers verdriet doet voor iedereen evenveel pijn, dat heeft echt niets met sterk zijn te maken.
En de kinderen zijn altijd dubbel, je hoeft je daar niet schuldig om te voelen. Ze zullen nu soms een welkome afleiding zijn veronderstel ik en het is inderdaad heel fijn dat je ze hebt, maar evenzeer zitten ze nu en dan echt in de weg. Dat is gewoon zo, voor elke moeder en zeker als je alles altijd alleen moet doen.

Heel veel sterkte! Heb je eigenlijk vriendinnen of zo bij wie je terecht kan? En lukt het om dingen te plannen?

Stress gaat in je lijf zitten, dat is een ding dat zeker is. Ik slik op dit moment ook even een ondersteunend supplement omdat ik op een heel ander vlak stress ervaar, dat zorgt soms ook voor slechte nachten en dan functioneer ik niet dus een beetje hulp is me welkom.

Ik denk Soumis, dat jouw behoefte aan "vriendschap" nog steeds voortkomt uit controledrang. Je moet weten hoe het met hem gaat zodat jij je gemoed daar weer op kan aanpassen. De staat waar je naartoe mag is een werkelijk: "eigenlijk maakt het me niet zoveel uit hoe het met hem gaat". Pas dan ben je klaar voor vriendschap, pas dan heeft de controle plaatsgemaakt voor onverschilligheid. Naar dat stadium mag je toe, als je eerder inspringt hou je je hoop en controle in stand. Hij is een grote jongen, hij redt zijn reet wel. Dat heeft hij tot nu toe ook gedaan immers, grotendeels zonder jou.
Echt, hou op met je schuldig te voelen naar hem toe.

Al een tijdje aan het meelezen, kijken hoe het bij andere mensen gaat, bewust gezocht of zo gelopen. Mijn partner en ik weten van elkaar dat we de lichamelijke monogamie niet willen volhouden. En gaan samen ook naar clubs, en nodigen soms iemand uit om met ons mee te doen.

Nu zijn we verder aan het kijken en lijkt het ons allebei fijn om ook los van elkaar te daten.
Mijn vraag aan hen die dus bewust gezocht heeft, hoe en waar, hebben jullie dat gezocht.
Hoeveel vertellen jullie je partner over je minnaar? Voor degene met een open relatie.
Is het vooral lust of missen jullie ook iets waardoor je ook een band met je minnaar opbouwt?

Het zal ook vast wel ergens in een van de topics staan, maar het is erg veel leeswerk

fiorerosa schreef: ↑

07-06-2019 11:55

Mijn vraag aan hen die dus bewust gezocht heeft, hoe en waar, hebben jullie dat gezocht.

Second love, secret flirt, viva forum

Hoeveel vertellen jullie je partner over je minnaar? Voor degene met een open relatie.
Ik vertelde veel, mijn man wilde namelijk veel weten, hij vertelde alleen wat ik vroeg, ik had geen behoefte aan de ins en de outs.

Is het vooral lust of missen jullie ook iets waardoor je ook een band met je minnaar opbouwt?

Is het persé het één of het ander? Bouw je alleen iets op als je wat mist in je relatie? Het is mijn ervaring dat je vanzelf iets opbouwt als je langer (intiem) met iemand omgaat, los van of je iets mist in je bestaande relatie.

Het zal ook vast wel ergens in een van de topics staan, maar het is erg veel leeswerk

Er zijn inderdaad verschillende topics over open relaties, dit topic gaat eigenlijk specifiek over minnaars.

Samarinde, ik begrijp je post, ik kijk daar vanuit mijn positie iets anders naar, ik maar ik begrijp wel wat je wil zeggen.

NGU, hoe gaat het nu, heb je nog contact, ben je het gesprek nog aangegaan ?

Soumis, jij bent je duidelijk aan het losmaken van hem en hebt goed voor ogen wat je wel en niet wilt, en hoe je dat aan gaat pakken, zo te lezen. Tuurlijk is het verdriet nog vers, misschien kun je het als een proces zien, dat gaat niet van de ene op de andere dag, en ook in stappen, soms eentje voorwaarts en dan weer twee terug, toch klink je ondanks je verdriet redelijk sterk. Hoe gaat het nu met je?

Fiore, ik heb geen adviezen en tips voor je, seks is voor mij geen drijfveer, maar wens je evengoed welkom hier!

Hier zijn weer een boel nieuwe ontwikkelingen..
Allereerst wil ik jullie danken voor de feedback van de laatste week, in deze best wel onstuimige periode, zijn er echt ontzettend veel woorden geweest die mij aan het denken hebben gezet vanuit jullie allen.. Vooral het 'Wat wil jij eigenlijk?' en het advies om zelf de touwtjes in handen te gaan nemen, heeft veel in mij los gemaakt.

Inmiddels hebben man en ik een gesprek gehad, waarbij we tot conclusie zijn gekomen vanaf nu vooral vrienden te willen zijn, elkaar volledig los en vrij te laten, wel een bepaalde band te behouden, en graag willen overeen komen als het gaat om de kinderen en praktische zaken. Als het lukt en we hier beide onze weg in kunnen vinden, is het (zeker voor de kinderen) beter dan scheiden. Er zit nog wel wat frustratie, teleurstelling en boosheid over en weer, wat een obstakel kan gaan zijn, maar ik hoop dat we dit beide voldoende kunnen loslaten met oog op het wederzijdse grotere belang. Op dit moment voelt het goed. We gaan zien of dit gaat slagen.. mocht het niet lukken is dat heel jammer maar hebben we dit in elk geval nog geprobeerd. Ik ben in elk geval van plan me hier volledig voor in te gaan zetten, ik proef bij hem hetzelfde. Uiteindelijk zullen we wel uit elkaar gaan en onze eigen weg en geluk gaan vinden, maar ik hoop het stap voor stap, in goede verstandhouding en op het juiste moment te kunnen doen.

Betreffende I. heb ik het de laatste 2 weken best moeilijk gehad, ik heb hier geschreven dat hij is wat ik wil, en dat voel ik nog steeds wel zo, maar ik ga er ondanks dat er woorden zijn gevallen toch vanuit dat hij nooit zijn gezin zal verlaten. Ik denk dat die stap voor hem te groot gaat zijn, dat hij tegen te veel beren op de weg aan gaat lopen vanuit zijn omgeving, als hij dat wel zou doen. Ik sprak er gisteren met een goede vriendin over, en zij was heel duidelijk; het is volgens haar de welbekende illusie van de 'tweede vrouw' die blijft wachten tot minnaar zijn vrouw verlaat, wat waarschijnlijk niet gaat gebeuren. Die rol past echter niet bij me en dat ga ik simpelweg niet vol houden.. veel te complex en veel te pijnlijk! Ik had het nog niet zo door, maar ben me inmiddels al wat van hem aan het losmaken.
Vanavond heb ik een date met een andere man.. geen relatiemateriaal, wel een lekker ding, maar op andere vlakken niet mijn type, ik zou er niet verliefd op kunnen worden, of fysiek iets mee wil willen ( dus gevoelsmatig lekker veilig) , maar ik wil gewoon wel even afstand van alles, en het lijkt me gewoon heerlijk even andere gesprekken te voeren, en bovenal eens te ervaren hoe het is op stap te gaan (hij is vrijgezel) , zonder dat er tijdsdruk is, zonder onrust en dat we gewoon overal kunnen gaan en staan.. Dat lijkt me zo'n verademing!
Kortom ik ben mijn wereld wat groter aan het maken en mijn verbinding met I. wat aan het loslaten, vooral om mijn kwetsbare hart te beschermen.
I. zei: jij bent nu soort van vrijgezel en kunt gaan en staan waar je wilt, wat als je een andere man tegen komt.. Lastig vond ik die vraag.. Ik hou van hem, er is niemand die ik liever wil dan hij, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet stil wil blijven staan en mijn hart langzaam wil vernietigen uit liefde voor hem, terwijl hij met zijn vrouw daarnaast een heel leven leidt en allerlei dingen onderneemt. Ik kan dat niet, ik wil daarom mijn ogen wel open gaan houden voor wat er verder op mijn pad komt.. stapje voor stapje. Ik ben nog redelijk jong en heb genoeg te geven, en (niet onbelangrijk) ik weet inmiddels wat ik wil. Dat is niet 'de armoede' van een halve relatie, hoe ontzettend gek ik ook op hem ben. Zoals Elmervrouw dat zo mooi zei: Ook ik heb te veel eigenwaarde om in een situatie als deze te blijven hangen. Ik zie wel wat het lot op mijn pad brengt. Ik heb bakken vechtlust en wil dolgraag vechten, voor mezelf en in een relatie, maar alleen voor iemand die dat ook 100% voor mij wil en kan gaan, anders maakt het me uiteindelijk langzaam kapot, en dat wil ik niet.

Het klinkt een heeeel klein beetje alsof je met deze man op stap gaat vanavond om I te "straffen" (ondanks dat hij het waarschijnlijk niet weet). Als stukje genoegdoening.
Op zich snap ik dat hoor, het is alleen wel goed om je motieven in elk geval voor jezelf zuiver op orde te hebben.

Ik wens je hoe dan ook veel plezier.
En ergens hoop ik dat dit lekkere ding jou schoftig gaat versieren. Volgens mij is dat gewoon een hartstikke goed idee!

Ik ben benieuwd hoe het gaat lopen met je man, ik ken eigenlijk nauwelijks verstandshuwelijken.
Ik hoop dat jullie een groot huis hebben?

Gea, vanavond al een date met een andere man? Terwijl je nog zo enorm in een emo rollercoaster zit? En stel dat je deze man enorm leuk vind, dan komt daar nog eens een derde factor/man bij en dan komen daar weer allerlei gevoelens bij kijken. Zou je niet eerst je huidige situatie proberen te bolwerken en wat stabieler worden qua emoties?
En vooral rust in je hoofd creeren wat je al maanden niet meer had?

Je vervalt in extremen. Van niet scheiden naar wel scheiden naar niet scheiden( nr 1). En van een toekomst willen met I. Naar losmaken. En nu dan die nr 3. Oef als dat maar goed gaat.

Vind je het lastig om echt even helemaal gericht op jezelf te moeten zijn, dus even alleen connectie met jezelf hebben ipv dit zoeken bij een man? Dat is eigenlijk wat ik meen te lezen tot nu toe.

Of om te testen of I. echt zo bijzonder is, of hij eerder het juiste type man op het juiste moment was. En ook dat vind ik een geweldig goed idee.

Hear hear voor dat versieren trouwens

Wat je man betreft, ik ben ook benieuwd. Is dat dan iets wat je -geleidelijk aan- gaat delen met anderen? Vrienden, familie, de kinderen? Of is dat iets tussen jullie twee.
Ik ken geen gecommuniceerde verstandshuwelijken, maar zie heel veel huwelijken waarvan ik denk te weten dat het verstandshuwelijken zijn en dikwijls loopt dat best ok denk ik.

Hi Rooss, thanks!

I. weet het wel, ik wil geen dingen voor hem achter houden, maar ik doe dit zeker niet om hem 'te straffen'! Ik wil hem echt niet raken, dat verdient hij niet. Ik vind het dan ook heel pijnlijk dat ik deze stap nu zet, maar ik wil wel eerlijk hierin zijn en zijn ogen langzaam openen, ook omdat hij hiervoor al eens 5 jaar een affaire heeft gehad, dat het tussen ons niet gaat gebeuren. Het voelt echt klote dat hij daarmee geraakt wordt. Maar hij maakt zelf ook zijn keuzes en t laatste dat ik wil is in een klassieke rol gaan hangen en mezelf langzaam volledig kapot maken in de hoop op meer. Ik denk dat hij wel snapt en ook inziet, dat hoe pijnlijk dat ook gaat zijn voor ons allebei, onze wegen langzaam zullen gaan scheiden.

Haha, ik ga wel zien of die ander versierpogingen gaat doen.. hij zal van een koude kermis thuis komen, maar evengoed kan dat gewoon een leuke avond opleveren! Ook naar hem toe ben ik eerlijk.. ik heb geen behoefte aan meer, en zeker niet in iets fysieks.. maar als hij zo graag toch zijn best wil doen, prima!