Minnaar deel 37

Rooss4.0 schreef: ↑

04-06-2019 22:02

Welkom. Ik hoop dat je de woorden kunt vinden om globaal je verhaal te doen, het lucht op.

Dankjewel Roos...

Mijn situatie is als volgt: Ik ben al heel wat jaren met mijn man samen, we hebben (bijna) volwassen kinderen waarvan de jongsten nog thuis wonen. Een paar maanden geleden werd het contact met iemand met wie ik al jaren dezelfde hobby deel intensiever. Hij is ook getrouwd, daarom zocht ik er in eerste instantie niet zoveel achter. Toch was er opeens dat contact dat al snel heftiger werd. Ik wist niet wat me overkwam. Ik merkte wel dat ik al een tijdje wat meer openstond voor aandacht van andere mannen, maar het kwam niet in me op om daar ook echt iets mee te doen. Met M voelde het meteen goed. Het voelde als thuiskomen. Ik voelde me eindelijk gehoord, gezien, begrepen. Hij voelde hetzelfde. Ik was nog nooit zo heftig verliefd geweest. We hebben er veel over gepraat en redelijk 'bewust' de keuze gemaakt om te zien wat er tussen ons is. Beiden zijn we niet van plan onze partner te verlaten, ook niet nu onze 'relatie' wat duidelijker vormen begint aan te nemen. Na een heftige start met voor ons allebei veel 'highs', maar minimaal zoveel 'lows' (onzekerheid, angst, schuldgevoel, enz...) komen we nu in wat rustiger vaarwater. Wat niet wegneemt dat ik regelmatig nog heftige onzekerheid ervaar, emotioneel ga ik nog alle kanten op...

We zien elkaar regelmatig ivm met onze hobby. Daar zijn altijd veel andere mensen bij, dus dan gebeurt er niks behalve af en toe een blik of knipoog. Verder hebben we elke week wel een paar uurtjes waarin we samen kunnen zijn. Ongeveer een keer per maand kunnen we samen wat meer tijd vrijmaken. We hebben dagelijks online contact, de ene keer wat intensiever dan de andere. Wij zien dit beide als een manier om onze 'accu op te laden'. We zijn leukere partners en ouders, nu we iemand hebben bij wie we ons zo goed voelen. Wat niet wegneemt dat we ons realiseren dat wat we doen niet goed is. Schuldgevoelens zijn ons niet vreemd... We houden allebei veel van onze partners, ook al hebben we iets nodig dat zij ons niet kunnen geven.

Ik merk dat ik het moeilijk vind om te verwoorden wat ik denk en voel. Ik hoor mezelf het ene cliché na het andere denken, probeer woorden te vinden die beschrijven wat ik écht voel en doormaak. Het lijkt alsof het nooit helemaal de lading dekt.

Misschien ten overvloede, maar ivm herkenbaarheid niet quoten

De herkenbaarheid is niet dat je situatie zo uniek is dat jij er door herleidbaar wordt maar in tegendeel dat het zo veelvoorkomend is dat de situatie herkenbaar is en jij volstrekt niet

Als je een leukere partner bent en een leukere ouder, waarom dan zoveel schuldgevoel?

Gealach eerst leek het wel een goed idee je nr2 en je man aan elkaar voorstellen, denkende daarmee meer vrijheden te krijgen. Je minnaar zal wel veel spijt hebben met dit idee te zijn gekomen, want jouw man heeft nu een mooi dreigmiddel: het vertellen aan zijn vrouw.

Ik hoop dat jullie er uit komen en daarvoor moeten er knopen worden doorgehakt.

nevergiveup-_- schreef: ↑

04-06-2019 15:20

ik heb aangegeven morgen een gesprek ter afsluiting te willen hebben

En dan te bedenken dat je tot voor kort nog een toekomst met hem zag, zo snel kan het dus gaan.

Verder zijn er al goede tips gegeven. Ga niet voor minder dan wat jij wil.

@JollyRider: In grote lijnen is mijn verhaal zeker niet uniek. Er zijn echter wel redelijk belangrijke details die het voor mij ingewikkelder maken, maar die ik niet zomaar kan delen omdat het dan herleidbaar naar mij/ons zou zijn.

Ik voel me schuldig omdat ik mijn man bedrieg. Hij verdient dit niet. Hij houdt van me en wil me gelukkig maken. Het feit dat er binnen onze relatie voor mij heel belangrijke dingen missen kan ik hem niet kwalijk nemen. Ik ben gedurende de jaren veranderd en bepaalde behoeftes zijn sterker geworden. Behoeftes waarvan ik van het begin af aan wist dat hij er niet in zou kunnen voorzien. Wij communiceren heel anders en daardoor is het onmogelijk om het diepe contact te krijgen dat ik nodig heb. Toch hebben we het heel lang fijn gehad.

Maar ik begrijp wat je bedoelt hoor, je kan zeggen: het is een win-win situatie. Zolang niemand er achter komt is iedereen gelukkig. Zolang niemand er achter komt. Want de puinhoop als dat wel gebeurt zou niet te overzien zijn. Mijn hart breekt bij de gedachte aan hoeveel pijn het hem zou doen.

Ik worstel ook met mezelf... Hoewel M doet wat hij kan, mis ik hem vaak. Ik geef het liever niet toe, maar het bepaalt voor een deel mijn dagindeling. Ik doe er alles aan om de momenten dat hij tijd zou kunnen hebben vrij te houden. In het begin hadden we doorlopend contact. Dat is nu minder. We hebben het erover gehad en het is -ook voor mij- beter zo, maar ik mis het vreselijk... Daar ben ik dan weer boos op mezelf over. Wordt dit ooit beter?

Het wordt beter als jij leert accepteren dat je niemand kwaad doet door geluk te zoeken voor jezelf. Het probleem ontstaat bij ontdekken dus is je enige echt harde regel die je niet mag schenden: niet ontdekt worden.

Nogmaals je eigen woorden, je bent een betere ouder en een betere partner. En je bent zelf gelukkiger. Natuurlijk is het hard werken om dit in stand te houden, maar vraag je eens af wat voor ouder en wat voor partner zou je zijn zonder je extra relatie? Zou je man dan beter af zijn? Eerlijk?

Tja... Het is dubbel...

Op de momenten dat het met M lekker loopt en ik geen last van onzekerheid heb, ben ik zeker gezelliger, prettiger in de omgang en heb ik meer energie en aandacht voor gezin.

Maar... wanneer de onzekerheid (die onvermijdelijk hoort bij een nieuwe liefde) toeslaat trek ik me terug van mijn gezin. Het kost me veel energie, energie die ik in de relatie met mijn man zou moeten stoppen. Ik probeer dan bewust afleiding op te zoeken, maar dat valt me echt zwaar.

(oef... wat is het fijn om dit allemaal te kunnen opschrijven, ook de pijnlijke zaken...)

Sally04 schreef: ↑

05-06-2019 08:34

Tja... Het is dubbel...

Op de momenten dat het met M lekker loopt en ik geen last van onzekerheid heb, ben ik zeker gezelliger, prettiger in de omgang en heb ik meer energie en aandacht voor gezin.

Maar... wanneer de onzekerheid (die onvermijdelijk hoort bij een nieuwe liefde) toeslaat trek ik me terug van mijn gezin. Het kost me veel energie, energie die ik in de relatie met mijn man zou moeten stoppen. Ik probeer dan bewust afleiding op te zoeken, maar dat valt me echt zwaar.

(oef... wat is het fijn om dit allemaal te kunnen opschrijven, ook de pijnlijke zaken...)

Dus je bent op bepaalde momenten een leukere partner en ouder. Ik hoop dat de momenten van onzekerheid minder zijn dan de momenten dat het lekker loopt...

Kortom, werk aan jezelf, je onzekerheid, en iedereen is beter af

Sally04 schreef: ↑

05-06-2019 08:12

Ik geef het liever niet toe, maar het bepaalt voor een deel mijn dagindeling. Ik doe er alles aan om de momenten dat hij tijd zou kunnen hebben vrij te houden.

Hey Sally, welkom hier. Ik begrijp waarom je dit doet, en ik vind het knap dat je inziet dat je het liever niet toegeeft. Maar ik zou je aanraden om het dan ook echt niet meer zo te doen. Toen mijn vriend nog mijn minnaar was en getrouwd, en ik single, deed ik gewoon mijn eigen ding. Als hij aangaf die en die dag/uren te kunnen komen, ging ik kijken of dat in mijn agenda paste, of bleef ik bijv minder lang hangen bij een vriendin. Maar ik zei afspraken niet af, en ik ging zeker niet op voorhand, voordat hij aangaf of hij zou kunnen, mijn agenda leeg houden. Ik had (en heb) een leven buiten onze afspraken, en dat leven ging ook door. Gelukkig had mijn minnaar daar alle begrip voor. Anders was het snel over geweest denk ik.

Hoeveel doet hij om de momenten dat jij zou kunnen tijd vrij te maken? Hoe gelijkwaardig is jullie minnaarsrelatie?

JollyRider schreef: ↑

05-06-2019 08:26

Het wordt beter als jij leert accepteren dat je niemand kwaad doet door geluk te zoeken voor jezelf. Het probleem ontstaat bij ontdekken dus is je enige echt harde regel die je niet mag schenden: niet ontdekt worden.

Nogmaals je eigen woorden, je bent een betere ouder en een betere partner. En je bent zelf gelukkiger. Natuurlijk is het hard werken om dit in stand te houden, maar vraag je eens af wat voor ouder en wat voor partner zou je zijn zonder je extra relatie? Zou je man dan beter af zijn? Eerlijk?

Jolly, nav je posts hier vraag ik me af of jij wellicht de min of meer onwetende partner bent (geweest)? Min of meer in de zin van 'ik wil het liever niet weten maar ik heb het vermoeden dat ...'?
Je hoeft hier niet op te antwoorden als je niet wilt hoor, het is gewoon iets wat jouw berichten in mij oproepen.

zoetjerminder schreef: ↑

05-06-2019 08:47

Dus je bent op bepaalde momenten een leukere partner en ouder. Ik hoop dat de momenten van onzekerheid minder zijn dan de momenten dat het lekker loopt...

In al die jaren dat ik hier post zie ik steeds weer terugkomen dat het in het begin wel zo werkt. Door het vreemdgaan ben je vrolijker, heb je meer energie, ben je daarom een leukere partner en ouder. Maar na een poosje verandert dat, dan worden de lasten groter dan de lusten (vanwege te grote verlangens of bijna-ontdekkingen of meer onzekerheid of wat dan ook) en dan ben je ineens niet meer leuker door het vreemdgaan...

Oef wat is er veel geschreven ondertussen, en wat is er veel gebeurd.
Het is fijn dat het forum zo actief is en dat er zo meegedacht wordt met iedereen.

Sally04 schreef: ↑

05-06-2019 08:34

Maar... wanneer de onzekerheid (die onvermijdelijk hoort bij een nieuwe liefde) toeslaat trek ik me terug van mijn gezin. Het kost me veel energie, energie die ik in de relatie met mijn man zou moeten stoppen. Ik probeer dan bewust afleiding op te zoeken, maar dat valt me echt zwaar.

Sally04, je verhaal is heel herkenbaar voor mij. Ik zit in een gelijkaardige situatie.
Het is echt evenwicht zoeken he? Heel goed je hoofd erbij houden en niet afglijden in luchtfietsen.
Mij helpt het om de onzekerheid echt te benoemen. En rationeel te bekijken. En als ze dan blijft bestaan, dan deel ik ze met mijn minnaar en moet ze eruit, maar meestal zijn het dingen waar ik mij zelf gek over maak, die niet van belang zijn in de nieuwe liefde. Ik leerde die ondertussen heel snel afsluiten.
En je mag ook best wel eens een minder leuke moeder of partner zijn, dat was je vroeger soms toch ook al eens?

Julus schreef: ↑

04-06-2019 11:55

Gea, duidelijk verhaal en je klinkt echt heel sterk! Maar ik lees ook nog de angst om echt los te laten. Je man wil niet scheiden maar ziet geen toekomst. Nr2 vindt het wel prima zo en dat zal zo blijven vrees ik. Dan weet je waar je aan toe bent, alleen heb jik denk ik een hele duidelijke ja of nee nodig. Zodra je je in een soort niemandsland bevindt en je wil daar uit, dan zul jij echt iets moeten. Kiezen. Staan voor wat jij nodig hebt en dit dus afdwingen. Als je voor een kruispunt staat zul je snel moeten beslissen, ga ik links of rechtsaf? Of er komen ongelukken.

Beide mannen zullen de status quo blijven hanteren. En jij kunt kiezen om je eigen richting te bepalen. En ja, dat is niet zonder pijn. Je bent er aan begonnen en nu komt het minder leuke deel. Alle acties hebben consequenties.
Ik hoop dat jij kiest voor rust. Pas als er 1 stressfactor minder is, dan zal eea duidelijker worden.

Ik pik even hier in op het verhaal van Gea. Ik lees heel waardevolle dingen over voor jezelf te kiezen, je eigen richting te bepalen door na te gaan wat jij echt wilt.
In het hele verhaal, en eigenlijk vaak in dit topic, lees ik echt niets over wat die keuzes tot gevolg hebben voor het gezin en dan meerbepaald voor de kinderen.
Voor mij is dit heel erg belangrijk. En dan heb ik het zowel over mijn kinderen als zelfs voor die van minnaar. Ik heb nu het gevoel dat ik niet zou kiezen voor een minnaar en daardoor mijn kinderen in een situatie te brengen die ze zelf niet willen,of een minnaar vragen voor mij te kiezen en daardoor zijn kinderen in een situatie te brengen die ze niet gekozen hebben.
( ik leerde af nooit te zeggen en ik weet ook dat er situaties zijn waar ook de kinderen blij zijn dat eindelijk de stekker eruit wordt getrokken, maar ik heb ook wel de indruk dat dat niet bij iedereen hier geldt)
Ik wil daarbij geen waardeoordeel vellen of zo. Ik kies ook voor mezelf door een minnaar te houden en mijn man te bedriegen.
Maar het valt me op dat waar er uitgebreid wordt ingegaan op het kiezen voor je belangen of die van je partner/minnaar en wat de grens is, mis ik echt de discussie over de kinderen.

Marana schreef: ↑

05-06-2019 09:37

In al die jaren dat ik hier post zie ik steeds weer terugkomen dat het in het begin wel zo werkt. Door het vreemdgaan ben je vrolijker, heb je meer energie, ben je daarom een leukere partner en ouder. Maar na een poosje verandert dat, dan worden de lasten groter dan de lusten (vanwege te grote verlangens of bijna-ontdekkingen of meer onzekerheid of wat dan ook) en dan ben je ineens niet meer leuker door het vreemdgaan...

Is dat echt altijd zo Marana? En hoe komt dat toch?
dat is een beetje mijn vrees, ik hoop zo dat evenwicht te kunnen houden.

oliviaaaaaaa schreef: ↑

05-06-2019 11:12

Is dat echt altijd zo Marana? En hoe komt dat toch?
dat is een beetje mijn vrees, ik hoop zo dat evenwicht te kunnen houden.

Niet altijd, wel heel vaak. Het evenwicht houden is lastig, en in principe is een minnaarsrelatie eindig. Of je kiest voor elkaar of je hebt liefdesverdriet omdat je uit elkaar gaat. Beide opties zullen invloed hebben op hoe leuk je bent voor je gezin. Er zijn maar weinig minnaarsrelaties die langer dan een paar jaar duren, vroeg of laat eindigt het minnaren of je nr1-relatie.

Sally04 schreef: ↑

05-06-2019 08:12

.

Ik voel me schuldig omdat ik mijn man bedrieg. Hij verdient dit niet. Hij houdt van me en wil me gelukkig maken. Het feit dat er binnen onze relatie voor mij heel belangrijke dingen missen kan ik hem niet kwalijk nemen. Ik ben gedurende de jaren veranderd en bepaalde behoeftes zijn sterker geworden. Behoeftes waarvan ik van het begin af aan wist dat hij er niet in zou kunnen voorzien. Wij communiceren heel anders en daardoor is het onmogelijk om het diepe contact te krijgen dat ik nodig heb. Toch hebben we het heel lang fijn gehad.

Maar ik begrijp wat je bedoelt hoor, je kan zeggen: het is een win-win situatie. Zolang niemand er achter komt is iedereen gelukkig. Zolang niemand er achter komt. Want de puinhoop als dat wel gebeurt zou niet te overzien zijn. Mijn hart breekt bij de gedachte aan hoeveel pijn het hem zou doen.

Ik herken alles wat je schrijft en dit stuk helemaal!
Ik ga er een beetje aan kapot merk ik: het verlangen en het schuldgevoel. Ik sta nu op het punt alles af te kappen en me 100% op mijn man en gezin te richten.
Ik dacht dat het voor mij niet zou gelden maar helaas ... in het begin was het geweldig en daarna wordt de pijn steeds groter.

Ik heb ook af en toe grote behoefte alles op te biechten. Dan kom ik weer bij zinnen en realiseer ik me wat ik daarmee stuk zou maken. Herkennen mensen dat?

Sterkte allemaal! Wat een heftigheid en wat fijn dat we elkaar helpen en herkenning vinden. voor iedereen

Wat is er veel geschreven! Wat een interessante posts ook!

Even een update:
HIer is inmiddels veel gebeurd, ik had gisteren besloten de scheiding met man in te gaan zetten. Ook wat kleine dingetjes uitgezocht. Echter toen ik dit bij man voorzichtig aandroeg werd hij heel kwaad.. Hij gaf mij overal de schuld van en begon meteen te verwijten dat ik hem financieel zou 'kaalplukken' en dat soort uitlatingen. Ik heb hem uitgelegd dat dat zeker niet de bedoeling is, maar dat ik hoe het tussen ons gaat niet langer trek, het continue gedoe, het kille, de steken onder water vanuit zijn kant maar ook dat hij mij daarna mij weer aantrekt etc, en vooral dat ik dat niet wil voor de kinderen, dat ik rust en stabiliteit wil, en dat ik het niet langer meer trek (ook door een voorval van een paar dagen geleden). Ik heb gezegd dat ik er graag allebei goed uit wil komen en het netjes wil doen. Ik begrijp zijn woede niet, wat verwacht hij dan? Hij heeft zelf maanden lang ondersteunt dat ik op iemand anders verliefd werd, gezegd geen liefdesrelatie meer met mij te hebben en dat het over is, maar wel dat ik bij hem blijf terwijl hij zelf elke dag de strijd op zoekt. Dat werkt niet!
Ik heb hem uitgelegd dat ik vooral rust zoek en die nu onvoldoende heb.
Ik kwam toen met het idee om te proberen als vrienden verder te gaan in een huis, waarbij er wederzijds respect is, en dat we elkaar op bepaalde gebieden volledig vrij laten.. maar dan zonder het gedoe er om heen, samen een nieuwe setting proberen te vinden, niet als partners maar als ouders en vrienden. Als dat niet lukt dan wil ik wel scheiden, maar ik wil dit wel proberen, ook omdat ik dan wat rust ga vinden, en dit voor de kinderen beter is als dit zou werken. Hoe we dit precies gaan inkleden gaan we later deze week nog bespreken.
Of dit ( langdurig) gaat werken betwijfel ik ten zeerste, maar het is op verschillende gebieden (kinderen, financieel en op ander gebied) wel gunstig als we dit nog een tijd zouden kunnen rekken..

Bij I. (ik ga stoppen met hem nr2 te noemen ) heb ik mijn plannen kenbaar gemaakt maar ook duidelijk aangegeven dat dit los van hem staat. Ik geloof er eerlijk gezegd niet meer in dat hij een toekomst samen ziet, en denk zoals ik aangaf dat hij het wel prima vindt zo. Het is wel leuk om er over te zwijmelen, en grappen over te maken, maar ik blijf bewust met 2 benen op de grond staan nu. Door diverse signalen en uitspraken vanuit hem (ook die hij laat) denk ik dat hij wel graag investeert maar dit nooit daadwerkelijk vorm wil geven. Ik weet dat ik zonder houvast en zekerheid deze situatie uiteindelijk niet ga trekken; zijn dubbel leven, de beperkingen en alles er om heen.. dus het zal op (korte) termijn waarschijnlijk een aflopende zaak worden. Intussen probeer ik wel te genieten van wat er is, en de band aan te houden maar ik heb besloten dat als t me te veel wordt, dan ga ik er een punt achter zetten. Voor mij daarna ook nooit geen partner meer die al getrouwd is! Wellicht ga ik op termijn mijn ogen openhouden voor andere mannen, ik weet inmiddels wat ik wil (dank je Jolly ) dat ik terug gelukkig wil worden en 100% voor een persoon gaan waarbij dat andersom ook is, dat is mijn uiteindelijke doel!

Soumis, ik ben daarom heel blij met jou topic.. bijzonder te zien dat er al zoveel bladzijden in korte tijd zijn volgeschreven! Ik schrijf graag mee.

NGU: Succes met je gesprek, hopelijk laat je je niet te veel inpakken en meeslepen door je gevoel. Wat iemand ook schreef: hij ziet je voor in bed, maar niet als relatiemateriaal.. probeer dat ondanks zijn charmes voor ogen te houden.

Sally: Welkom hier

Pausini, mooi uitgangspunt.. eerst bepalen wat je niet wilt.. Een mooie reminder om mee te nemen om toch stappen te kunnen zetten.

Elmervrouw: Nogmaals; ik begrijp jou en je gevoelens zo ontzettend goed! Ik vind het ontzettend dapper dat je ondanks je gevoelens er uit bent gestapt, ik denk dat ik die kant uiteindelijk ook op zal moeten om mezelf te beschermen, hoe lastig dat ook is. Ik heb veel steun aan je verhaal en woorden. Mooie uitspraak over eigenwaarde en dat je teveel aan jezelf hecht om ergens in het geheim op de achtergrond te moeten leven! Ik begrijp je echt helemaal!

Julus schreef: ↑

04-06-2019 13:53

1x in de zoveel weken als het hem beliefde kreeg ik gezelligheid. Letterlijk zijn overgebleven kruimel tijd en als er iets beters was dan ging ook dat niet door.
Alles voor zijn behoeften. En mijn behoeften dan? Stelregel is nu: wat heb ik nodig en krijg ik dat? Nee, dan exit. Voel ik me ook maar ergens onrustig of vervelend bij? Exit. Schiften maar en je komt vanzelf bij die ene leukerd uit

Vreselijk Inderdaad Schiften! Waar je een deur dicht durft te doen, gaan nieuwe deuren open. Je beslist zelf wat je waard bent!

annemariem schreef: ↑

04-06-2019 14:01

Wat mij in het begin ook hielp was op moeilijke momenten bedenken wat mij niet beviel aan de relatie en wat mijn wensen voor een volgende partner waren. Dat hielp uiteindelijk ook met het selecteren van een betere kandidaat

Mooie uitspraak, ook eentje om in mijn zak te steken, dank je wel!


Marana, mooi dat jij het hebt kunnen verbreken en daarna ook open stond voor wat je wel zocht, een mooi voorbeeld, van niet ergens in willen blijven hangen, daar voor vechten en dat ook vinden.

samarinde schreef: ↑

04-06-2019 23:20

Het is mijn overtuiging dat iemand die écht ongelukkig is, uit zichzelf vertrekt. Zonder randvoorwaarden, vangnetten enzovoort. En iemand die níet uit zichzelf vertrekt, is gewoon niet ongelukkig. Die is misschien een beetje verveeld, of op zoek naar spanning, of na al die jaren wat uitgekeken op het sleetse gezinsleven. Maar dat sleetse gezinsleven is óók heel fijn, intiem en vertrouwd, en het wordt er met een geheime minna(a)r(es) allemaal nog een heel stuk fijner op. Dus knopen doorhakken? Dat doen alleen de diep ongelukkigen. Alle andere mensen zijn net als jij en ik: behoorlijk gelukkig met het leven dat ze hebben.

Natuurlijk is de staat van het geluk afhankelijk voor de keuze of je vertrekt of niet, maar ik denk ook dat het hebben van een minnaar/minnares je kan laten inzien wat er schort aan je huwelijk, en het ook dusdanig af kan laten brokkelen, dat je niet diep ongelukkig hoeft te zijn om toch in te kunnen zien dat een andere situatie met iemand anders wellicht de vernieuwing en geluk geeft die je in het leven nodig hebt. Natuurlijk is er in elke relatie wel eens wat, maar ik geloof niet dat mensen zomaar uit het niks in zee gaan met een ander. Als je bepaalde verbinding met je partner mist, hoef je niet diep ongelukkig te zijn om dat wel met een ander aan te gaan, en daar mee verder te willen. Het leven is te kort om in een 'zo zo' situatie te blijven hangen, en hoewel het gras ongetwijfeld nergens knal groen zal zijn, is een stuk groener iets dat je jezelf ook mag gunnen denk ik. Het hoeft niet zwart-wit te zijn denk ik.

Abundance-of-Freedom schreef: ↑

05-06-2019 04:21

Gealach eerst leek het wel een goed idee je nr2 en je man aan elkaar voorstellen, denkende daarmee meer vrijheden te krijgen. Je minnaar zal wel veel spijt hebben met dit idee te zijn gekomen, want jouw man heeft nu een mooi dreigmiddel: het vertellen aan zijn vrouw.

Ik hoop dat jullie er uit komen en daarvoor moeten er knopen worden doorgehakt.

Mijn man daarvoor zelf al gegevens e.d. uitgezocht van I. daar heeft het contact niet aan bijgedragen. Ik denk zelfs dat het man milder heeft gemaakt, dat hij anders wellicht eerder deze beslissing al had genomen. Gelukkig is het nu van de baan, een van de voorwaarde voor rust en vriendschap gaat zijn dat man I. volledig met rust zal laten.

Gea: Jij zegt, jij wil, jij bepaalt, jij dicteert, jij gaat voorbij aan zijn boosheid, jij eist... o.al dat jullie als vrienden samen gaan leven... Eh, dit gaat natuurlijk niet lukken. En waarom I. achter de hand houden?

Gea, wat een megastappen heb je doorlopen in niet erg lange tijd! Van heel stellig dat scheiden geen optie is tot de huidige situatie. Laat jij je niet teveel piepelen door je man, en diens boosheid? Dat je daarom besluit om deze tussenstap om af te bouwen? Jij wil scheiden toch? Je mag eenzijdig scheiden en hij zal er in mee moeten. Maar als je de tussenfase echt zelf ook wil vraag ik me af of dit werkbaar is.
Ook mooi inzicht tav 1! Je klinkt erg realIstisch!

Misschoen is dit alles nodig geweest om te beseffen dat je inderdaad altijd de keuze hebt om gelukkiger te worden.

Eindelijk hak je knopen door Gea, dit gaat jou uiteindelijk meer rust geven.

De laatste maanden waren een rollercoaster en dat is voorlopig nog niet voorbij, maar ik denk dat een hoop ook afhangt van je man of hij dit netjes wil afwikkelen of niet.

Wat l. betreft zou ik mijn verwachtingen op een laag pitje zetten. Geniet nog van de mooie momenten die jullie hebben en intussen zou ik dit langzaam afbouwen.

En als alles achter de rug is, (en goed dat je bezig bent meer inzicht te krijgen door erover te lezen en te praten) op zoek gaan naar iemand die 100% voor jou gaat.

Niks mis met een tussenstappoging. En als die niet blijkt te lukken kan scheiden altijd nog, scheiden is een behoorlijk grote stap, vooral als je het van plan bent maar nog niet besloten hebt, ik vond die voorfase het allerlastigst van dat hele scheiden.

Gea, met I ging het "mis" toen je een relatie wilde en min of meer van hem eiste dat hij hetzelfde wilde. Ik denk zomaar dat je hem aardig het vuur aan de schenen hebt gelegd in je tomeloze verlangen tot duidelijkheid en daarmee lijk je ook ongewild wat manipulatief. Mocht je weer eens op zoek gaan naar liefde dan is hier teruglezen een heel goed idee.
Al je valkuilen staan hier prachtig uitvergroot en uitgemeten. En dat bedoel ik beslist niet rot!

Je klinkt in elk geval een stuk krachtiger dan een poosje geleden, je hebt wat heften in eigen hand genomen en volgens mij doet dat je goed.

Oudblond schreef: ↑

05-06-2019 12:08

Gea: Jij zegt, jij wil, jij bepaalt, jij dicteert, jij gaat voorbij aan zijn boosheid, jij eist... o.al dat jullie als vrienden samen gaan leven... Eh, dit gaat natuurlijk niet lukken. En waarom I. achter de hand houden?

Ja, ik neem het heft in eigen handen, ga niet af zitten wachten op wat de mannen eens of ooit beslissen.. Zijn boosheid is van hem, ik heb altijd alle kanten met hem op gewild, tot zelfs stoppen met I. maar dat wilde hij niet.. Ik verwacht ook niet dat het werkt, maar wil het (ook in het belang hem van de kinderen) wel graag een kans geven.. Wat hij er verder mee wil of doet is aan hem, het ligt in zijn handen, hij heeft zelf de vrijheid om de keuzes te maken die hij wil in het leven, en zelf aangegeven niet verder te willen in een liefdesrelatie. Ik wil nog steeds alle kanten met hem op, behalve de kant van het elke dag gedoe en de ruzie, dat trek ik ik niet, ik vind het mijn recht om daar niet in te hoeven blijven hangen.
Ik hou I. niet achter de hand, ik geniet van dat wat er nu is, ik weet dat het aflopende zaak is omdat ik zijn dubbel leven niet ga trekken en ik niet verwacht dat hij serieus enige vorm aan een toekomst wil geven, ook dat is een keuze van hem.
Ik bepaal niets voor een ander, maar heb mijn inziens wel het recht mijn eigen grenzen te trekken.