Minnaar deel 37

Jules heeft gelijk, het is niet gelijkwaardig en hij heeft alle touwtjes in handen en is bepalend.

Bij ons zijn in het begin 2 dates op het laatst ook niet doorgegaan doordat er vanuit hem iets tussenkwam en dat is verre van leuk. Dat heb ik hem ook verteld en daarna is dat niet meer voorgekomen. We hebben nu dan ook de afspraak dat we lange dates vooruit plannen en deze dates staan ook gewoon. De onverwachte kortere dates tussendoor stelt hij alleen maar voor als hij deze ook écht kan nakomen, dus geen ‘misschien’ kan ik over 2 dagen ook wel even langskomen. Oké, ziek kun je altijd worden en dat is onmacht, maar verder geen smoesjes ofzo.

Wat mij vaak geholpen heeft Gea, is te weten wat je níet wilt en daar knopen in doorhakken.

gealach schreef: ↑

04-06-2019 11:45

Los van dit.. ik wil los gaan leren laten wat de mannen denken en doen. Ik moet hierin zelf een weg gaan vinden. Maar waar te beginnen..? Iemand zei al weten wat je wilt.. ja ik wil gelukkig zijn en mijn leven delen met iemand die 100% voor mij gaat en andersom, geen 2 halve relaties van 50/50 en een hoop gedoe en ellende.. dat is wat ik wil.

You can do it!!

gealach schreef: ↑

04-06-2019 11:45

Nr2 geeft mij juist wel dat wat ik mis, maar lijkt het zo allemaal wel goed te vinden zoals het is, en dat ga ik zelf niet volhouden voor hem de tweede viool te spelen, omdat dat te pijnlijk begint te worden.

Dat ging mij dus ook opbreken. Ik vond het uiteindelijk ondraaglijk.

gealach schreef: ↑

04-06-2019 11:45

Iemand zei al weten wat je wilt.. ja ik wil gelukkig zijn en mijn leven delen met iemand die 100% voor mij gaat en andersom, geen 2 halve relaties van 50/50 en een hoop gedoe en ellende.. dat is wat ik wil.

Ik was single zoals ik eerder al zei, maar idd dit: ik wilde alleen nog maar iemand die 100% voor mij ging. En dat heb ik daarna wel gevonden..

gealach schreef: ↑

04-06-2019 11:45

Elmervrouw, ik begrijp jou en je keuze zo ontzettend goed.. ook dat het nu zo lastig en moeilijk gaat..
Mag ik vragen, waarom heeft hij nooit daadwerkelijk voor je willen kiezen?
Ik worstel ook met dezelfde vragen en gedachten..

Hij heeft me dat ook nooit toegezegd. Ik wist dat hij al jarenlang alleen woonde, en in het weekend weer 'naar huis' ging voor zijn kinderen (die overigens volwassen waren maar nog thuis wonen). En hij was heel duidelijk over hoe hij zijn huwelijk zag, en zei dat hij bij mij alles vond wat hij niet met haar had. Tijdens onze relatie, maar zeker daarna, dacht ik: als het écht zo erg is en je geen verbinding voelt, waarom kap je er dan niet mee? Veel gesprekken over gehad. Ik lees één zin hier vaak, die toen bij mij ook vaak opkwam: hij vindt het wel goed zoals het is. Ik ben zelf uit eerdere relaties, w.o. huwelijk, en relatie met de vader van mijn kinderen, gestapt, als het echt niet meer werkte. Maar ik denk dat veel mensen liever blijven zitten waar ze zitten. Het kost een hoop energie en geld om ergens uit te stappen. Respect voor ieders keuze (of 'keuze'), maar ik kan dat dus niet. Ik wil echte verbinding en commitment. En hoe intens, mooi, verliefd en alles mijn minnaarsrelatie ook was, al het andere brak me uiteindelijk op. Teveel eigenwaarde ook tegenwoordig, om 'ergens op een achtergrond in het geheim' te moeten leven. Als hij thuis eerlijk was geweest over ons, dan was het misschien anders gelopen. Maar hier kon ik uiteindelijk niet mee verder, hoeveel gevoelens ook. (Graag niet quoten, ik wis dit later ivm mogelijke herkenbaarheid.)

Gea ik lees een stuk meer ratio in de je verhaal nu, wat goed!
Het is een proces en oh zo moeilijk.

Eigenlijk geef je je antwoord al in wat je schrijft, ondanks dat je zegt dat je nog keuzes moet maken. Je zegt namelijk:
'Ja ik wil gelukkig zijn en mijn leven delen met iemand die 100% voor mij gaat en andersom, geen 2 halve relaties van 50/50 en een hoop gedoe en ellende.. dat is wat ik wil.'

Als je heel eerlijk bent naar jezelf is die 100% niet wat je hebt, maar wel 2 halve relaties....
Dus als die 100% echt is wat je wilt, dan weet je welke keuze je moet maken.

Kunnen we geen topic openen waarin we dit proces kunnen bespreken. Ik heb wel heel erg behoefte aan mensen die in hetzelfde straatje zitten. Een luisterend oor voor elkaar, herkenbaarheid en ook wel eens een kritische noot natuurlijk.

HoesjeBoesje schreef: ↑

04-06-2019 00:14

En dikke knuf soumis, je gaat het redden, ook zonder hem. Maar kan me volledig vinden in je vraag; maar hoe dan!?? Zou t zo moeilijk vinden om M te laten gaan.

Dankjewel
Het is echt zo moeilijk...Ik voel de stress en onrust in mijn lichaam, eten smaakt me niet, ik wil niet slapen (en kan ook moeilijk in slaap komen), want wil niet weer aan een nieuwe dag beginnen, als ik wakker wordt lijkt de dag oneindig. Ik geniet echt nergens meer van.
Zit al allerlei manieren te bedenken waarom ik toch contact met hem mag opnemen.

Als ik het zo opschrijf voel ik me wel een aansteller, maar toch voelt het zo. Het is niet alleen het verdriet, er speelt daarnaast ook nog wel wat, wat nu open en bloot ligt nu hij weg is en dat maakt het extra moeilijk.

Elmervrouw, ik had kortdurend hetzelfde als jij. Ook single, dus een scharrel. Eentje die alles heel erg scheidde en alleen tijdens dates kreeg ik alles en daar tussenin niks. Alsof je niet bestaat. Ik trok dat niet en dus zette ik er een punt achter. Wel hadden we gesprekken gehad waarin hij beloofde meer te investeren ihkv de gelijkwaardigheid. Ik heb aangegeven dat aan te kijken en het werd niet beter. Hij vond alles wel best en juist dat gevoel, dat het hem zo weinig leek uit te maken, trok ik niet. Dan is voor jezelf kiezen veel beter. Want als je op een rij zet wat het oplevert en wat het kost dan kost het je meer. Simpel rekensommetje dus, wat ik hier ook vaak voorbij zie komen ( dates zijn geweldig maar tussentijds veel onrust pijn etc). Ik koos voor de korte pijn, want nog langer die rotgevoelens zouden mij echt te wankel maken en ii vind dat niemand het waard is om zoiets bij mij te veroorzaken.

Eigenwaarde, dat is zo cruciaal en bepalend. Het is staan voor hoe jij wil dat een ander je behandelt en daarnaar handelen. In 1x die pleister er af en de wond laten helen.

Dus: hoe belangrijk vind je jezelf en waar liggen je grenzen? Duidelijk afbakenen en zorgen dat niemand er overheen gaat en je voelt je in control.

Out of control zijn maakt dat een ander je kan maken of breken. En wie wil dat gevoel nou? Dat vergt dus kordaat handelen en daar de vruchten van plukken: Elmervrouw jij vond daarna de man voor jou! Soumis, jij besloot dat het genoeg was en ook voor jou komt er iets mooiers! Gea jij zit in dit proces en dat gaat jou iets opleveren!

Soumis schreef: ↑

04-06-2019 13:13

Dankjewel
Het is echt zo moeilijk...Ik voel de stress en onrust in mijn lichaam, eten smaakt me niet, ik wil niet slapen (en kan ook moeilijk in slaap komen), want wil niet weer aan een nieuwe dag beginnen, als ik wakker wordt lijkt de dag oneindig. Ik geniet echt nergens meer van.
Zit al allerlei manieren te bedenken waarom ik toch contact met hem mag opnemen.

Als ik het zo opschrijf voel ik me wel een aansteller, maar toch voelt het zo. Het is niet alleen het verdriet, er speelt daarnaast ook nog wel wat, wat nu open en bloot ligt nu hij weg is en dat maakt het extra moeilijk.

Weet je? Ik herken het denk ik. Als er factoren zijn in je leven waardoor je je niet enorm happy voelt dan is een scharrel/minnaar/ relatie een welkome afleiding. Je kunt even ontsnappen aan die sores. Je wordt begeerd en gezien en het samenzijn voelt fantastisch. Weg zijn de problemen. Maar: die moet je zelf fixen. En je moet in de realiteit kunnen leven. Ik ervoer juist doordat ik nul afleiding had dat ik enorm sterk was. Ik ben onafhankelijk en deal met mijn shit, dat gevoel. Eerst zelf puinruimen en dan mag daar een leuke man bij. Ergens was dit ergens goed voor bij jou..daar kom je tzt achter

Ik mag met toestemming deze post hier plaatsen uit het topic Minnares maar verlaten voor vrouw.

annemariemdinsdag 4 juni 2019 13:01

    

Mammezel, ik heb het allemaal zelf beleefd en ik heb geen moreel oordeel over het karakter van TO of andere vrouwen of mannen die in zo'n relatie raken. Het is sympathiek dat jij het opneemt voor de menselijkheid van het hebben van een affaire, we zijn immers inderdaad allemaal maar gewoon mensen. Maar de manier waarop jij hierover schrijft komt op mij - juist door mijn ervaring - toch wat geromantiseerd en naïef over. 

De kritiek die hier op TO geuit wordt, uit welk perspectief dan ook ("wij" zijn ook geen homogene massa namelijk), zou ik destijds met dezelfde ogen hebben gelezen als jij. Maar een paar jaar verder blijken die waarschuwingen helemaal terecht. De clichés zijn natuurlijk niet voor niets cliché... 

Ik kon het zelf niet zien, maar mijn eigenwaarde was niet super, achteraf gezien. Al zou ik je een paar jaar geleden hebben uitgelachen als je me dat had verteld. We zijn als mensen erg goed in het verstoppen van pijnlijke waarheden voor onszelf blijkbaar. Zoals verschillende dames hier in vriendelijke of minder vriendelijke termen zeggen: qua zelfliefde schoot ik nogal wat tekort. Dat probeerde ik met zijn liefde goed te maken. Zonder me daarvan bewust te zijn natuurlijk. Die wederzijdse verliefdheid was waarschijnlijk daarom ook enorm verslavend. 

Nee, zo'n man heeft geen gouden lul, en zo'n minnares geen gouden kut, maar de relatie die ze met elkaar hebben: verliefdheid + drama = sterker dan een heroïneverslaving. Dat maakt volgens mij ook dat mensen in zo'n relatie met zo'n enorm bord voor hun hoofd leven en (tijdelijk) in staat zijn om de mensen om hen heen zo te kwetsen. Denk maar aan een drugsverslaafde. En ja, om een echt keiharde drugsverslaving te kunnen volhouden, moet je ook nogal wat ellende kunnen incasseren. Misschien is dat sterk? Tegelijkertijd: er is ook nogal wat kracht nodig om te stoppen. Alleen het laatste vereist dat je voldoende van jezelf houdt om die kracht te kunnen opbrengen. 

Ik had een 'succesverhaal' kunnen blijven als ik niet uit die relatie gestapt was. Afhankelijk van hoe je 'sterk' definieert zou je kunnen zeggen dat ik te slap was om die ellendige relatie nog langer vol te houden, of sterk genoeg was om voor een prettiger leven te kiezen. Ik heb heel lang gedacht dat als ik mezelf maar meer ontwikkelde en meer leerde accepteren, dat de relatie dan beter zou worden. Maar uiteindelijk had ik de zen van een boeddhist op een bergtop moeten weten te bereiken om gelukkig met die man te zijn. (Maar als je zo onthecht bent, waarom dan nog bij zo'n man blijven? ). 

En dat is de valkuil van een affaire, was voor mij persoonlijk de conclusie: Dat je verslaafd aan de ander bent, maar dat je om er met al die extra problemen en hobbels iets van te maken, haast de innerlijke vrede van de dalai lama nodig hebt. Die twee gaan niet samen. Maar goed, de les en de uitkomst kunnen in theorie natuurlijk voor iedereen anders zijn. Alleen doet het nooit goed om de schrale kansen daarop te overschatten...

Je hebt helemaal gelijk Jules!
Ik weet het rationeel gezien ook, ik ga daarom ook aan de slag met mezelf.
Ik heb dit niet bewust onderdrukt overigens of bewust de bevestiging bij een ander gezocht. Ik dacht oprecht sterk te zijn, maar nu ik er alleen voor sta vind ik het doodeng. En daarnaast gun ik mezelf iemand die 100% voor me gaat, die behoefte is zo groot, want eigenlijk heb ik dat nog nooit ervaren. Ja vorig jaar dacht ik dat ik het had, maar toen kwam die onverwachte klap dat het helemaal geen 100% was, ondanks dat ik nog zo vaak duidelijk had gevraagd of dit wel was wat hij wilde.
En nu komt dus pas de klap en de realiteit binnen dat ik alleen zijn (met de kinderen) heel eng vind, ben heel bang om ongelukkig te blijven en vind mezelf ook eigenlijk niks waard en kan me niet voorstellen dat er iemand met mij wil samen zijn. Maar daar ga ik mee aan de slag.

Mooi Soumis, want zodra je de slag te pakken hebt, zul je merken dat je eigenlijk geen behoefte hebt aan een man. Omdat je het prima in je eentje redt en omdat het hebben van een relatie ook negatieve zaken met zich mee kan brengen waarmee je ook nog moet dealen. Je zult nu niks meer aangaan met iemand die niet echt voor je kiest en dat is winst!

Mij hielp ook de gedachte: wat HEB ik nu eigenlijk, met die man? Of liever: wat krijg ik? Per saldo kreeg ik het minimale. En daar tegenover stond dus teveel negativiteit en rotgevoel. Ik zat in iets wat me echt bar weinig opleverde. 1x in de zoveel weken als het hem beliefde kreeg ik gezelligheid. Letterlijk zijn overgebleven kruimel tijd en als er iets beters was dan ging ook dat niet door.
Alles voor zijn behoeften. En mijn behoeften dan? Stelregel is nu: wat heb ik nodig en krijg ik dat? Nee, dan exit. Voel ik me ook maar ergens onrustig of vervelend bij? Exit. Schiften maar en je komt vanzelf bij die ene leukerd uit

Soumis schreef: ↑

04-06-2019 13:43

Je hebt helemaal gelijk Jules!
Ik weet het rationeel gezien ook, ik ga daarom ook aan de slag met mezelf.
Ik heb dit niet bewust onderdrukt overigens of bewust de bevestiging bij een ander gezocht. Ik dacht oprecht sterk te zijn, maar nu ik er alleen voor sta vind ik het doodeng. En daarnaast gun ik mezelf iemand die 100% voor me gaat, die behoefte is zo groot, want eigenlijk heb ik dat nog nooit ervaren. Ja vorig jaar dacht ik dat ik het had, maar toen kwam die onverwachte klap dat het helemaal geen 100% was, ondanks dat ik nog zo vaak duidelijk had gevraagd of dit wel was wat hij wilde.
En nu komt dus pas de klap en de realiteit binnen dat ik alleen zijn (met de kinderen) heel eng vind, ben heel bang om ongelukkig te blijven en vind mezelf ook eigenlijk niks waard en kan me niet voorstellen dat er iemand met mij wil samen zijn. Maar daar ga ik mee aan de slag.

Jeetje Soumis, ik lees nu jouw verhaal een beetje door hier weer eens een kijkje te nemen.
Zoo herkenbaar... Wat ontzettend goed van je dat je de keus maakt voor een betere relatie, hoe moeilijk het nu ook te verteren is dat je ex-minnaar je dat niet kan geven.
Toen ik die beslissing nam was het ook dubbel. Aan de ene kant was ik helemaal op en kapot van die relatie en had ik er echt genoeg van, aan de andere kant was ik nog steeds verliefd. En vandaag de dag heb ik nog steeds warme gevoelens voor die man, al is het van een veilige afstand en met een echte, liefdevolle partner naast me.

Ik lees dat je eigenwaarde op dit moment ook op de vloer ligt. Ik weet niet waar dat bij jou vandaan komt, maar ik hoop dat je daarmee aan de slag gaat. En het kan vast niet zo erg zijn als jij voelt nu. Ik lees jouw woorden en ik kan daaruit opmaken dat je een behoorlijk niveau van zelfreflectie hebt en volgens mij een intelligente en gevoelige vrouw bent die heel veel te bieden heeft. Het gemis van jouw minnaar kan misschien je gevoel over jezelf ook vertroebelen. 'Waarom was ik niet goed genoeg voor hem?', vraag je je misschien af. Maar ga daar eens op zitten mediteren: hoeveel daarvan heeft echt jou te maken en hoeveel met zijn eigen vermogen om lief te hebben en keuzes te maken? Ik hoop dat je dat enigszins verlichting kan bieden.

Wat mij in het begin ook hielp was op moeilijke momenten bedenken wat mij niet beviel aan de relatie en wat mijn wensen voor een volgende partner waren. Dat hielp uiteindelijk ook met het selecteren van een betere kandidaat

Julus schreef: ↑

04-06-2019 13:53

Je zult nu niks meer aangaan met iemand die niet echt voor je kiest en dat is winst!

Mij hielp ook de gedachte: wat HEB ik nu eigenlijk, met die man? Of liever: wat krijg ik? Per saldo kreeg ik het minimale. En daar tegenover stond dus teveel negativiteit en rotgevoel. Ik zat in iets wat me echt bar weinig opleverde. 1x in de zoveel weken als het hem beliefde kreeg ik gezelligheid. Letterlijk zijn overgebleven kruimel tijd en als er iets beters was dan ging ook dat niet door.
Alles voor zijn behoeften. En mijn behoeften dan? Stelregel is nu: wat heb ik nodig en krijg ik dat? Nee, dan exit. Voel ik me ook maar ergens onrustig of vervelend bij? Exit. Schiften maar en je komt vanzelf bij die ene leukerd uit

Ja, dat klopt! Ik was na mijn ervaring ook echt genezen van dit soort mannen die niet in staat is om echt voor een vrouw te gaan.

En verder echt supergoed verwoord! Je bent in zo'n relatie zo jezelf aan het opbranden en weggeven dat je daarna ineens pas een lichtje opgaat over wat hij jou eigenlijk te geven had..

Ja dat dus. En ik lees nu dat ook jij nu een lieve partner aan je zijde hebt, geweldig! Blijven vasthouden aan je eigen behoeften en wensen loont. En voor degenen op dit topic loont het op andere fronten. Het leven is mi niet ( geheel) maakbaar maar is wel wat je er zelf van maakt..door de keuzes die je wel of niet maakt.

Ik heb een topic geopend op de relatiepijler waarin dit besproken kan worden.

Ieder moet voor zich natuurlijk bepalen waar hij/zij het kwijt wil, maar omdat het nu over veel meer dan alleen minnaren gaat en ik ook in andere topics dit voorbij zie komen dacht ik laat ik een algemeen topic openen.

Dus wees welkom, ik zou het fijn vinden om met gelijkgestemden daar te kletsen en de mooie en schop onder de kont woorden te horen van ervaringsdeskundigen of een ieder die maar denkt iets zinnigs te kunnen zeggen.

En anders blijf ik gewoon switchen tussen alle topics om woorden op te halen

Bij deze de link:
relaties/kiezen-voor-jezelf-maar-ook-zo ... #p30007086

AnnemarieM en Jules dank ook weer voor jullie reactie! Het helpt me echt! Ondanks dat ik er nog lang niet ben en neig naar weer contact opnemen.

Overigens was hij geen minnaar. Beiden vrijgezel, maar elkaar vrij snel leren kennen nadat we beiden uit een lange relatie zijn gekomen .

Mooie post van Annemariem die Julus hiernaartoe kopieerde. In dat andere topic had Annemariem vorige week ook al zo'n goeie post. Jullie hebben zo gelijk!


Soumis, echt rot dat je hier doorheen moet. Maar het is echt nodig, het is zo goed van je dat je voor jezelf hebt gekozen. Het gaat beter worden, echt! Sterkte


Gea, good for you! Krachtige post, tijd om voor jezelf te kiezen, te gaan voor wat jij wilt en niet wat hij en hij willen! Natuurlijk wil je een 100% relatie. Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat je die bij beide mannen niet gaat vinden. Je hebt ook geen garantie dat je het wel gaat vinden als je nu beide halve relaties zou verbreken. Maar toen ik destijds na mijn huwelijk ook het contact met mijn toenmalige minnaar, die van alles zei maar in daden voor zijn gezin koos (gelukkig) verbrak voelde ik me zo sterk, ik koos eindelijk 100% voor mezelf. En toen vond ik mijn fantastische vriend, die wel 100% voor mij ging (na een aantal maanden).

Soumis schreef: ↑

04-06-2019 13:08

Kunnen we geen topic openen waarin we dit proces kunnen bespreken. Ik heb wel heel erg behoefte aan mensen die in hetzelfde straatje zitten. Een luisterend oor voor elkaar, herkenbaarheid en ook wel eens een kritische noot natuurlijk.

Welk proces precies? En wat zou daar dan bespreekbaar kunnen zijn dat hier niet bespreekbaar is?
Het staat je natuurlijk altijd vrij een topic te openen over wat dan ook.

Soumis schreef: ↑

04-06-2019 13:13

Dankjewel
Het is echt zo moeilijk...Ik voel de stress en onrust in mijn lichaam, eten smaakt me niet, ik wil niet slapen (en kan ook moeilijk in slaap komen), want wil niet weer aan een nieuwe dag beginnen, als ik wakker wordt lijkt de dag oneindig. Ik geniet echt nergens meer van.

Onwijs herkenbaar. Kun je erom huilen?
Het enige dat helpt is het proces helemaal doorgaan, je hele lijf, je hele systeem laten toegeven aan dat wanhopige kutgevoel. Even accepteren dat het leven zwarter dan zwart is eigenlijk de moeite niet meer waard is. Ik vind het heftiger dan ware rouw. Echt. Liever tien dooie vaders dan liefdesverdriet.
Such a cruel god die verdriet om een verloren lief zó pijnlijk heeft gemaakt.

Wat een goede vooruitgangen zijn er te lezen!

En Julus, jij geeft zulke fijne inzichten!

@Gea, zoals meerdere aangeven, een sterke post van jou! Ik hoop dat je er uitkomt en die 100% vind die jij zo graag wilt bereiken.

Hier weer een interessante werkdag achter de rug. Het begon met een telefoontje vanuit hem naar mij. Voor een praatje pot.
Toen een praatje pot face to face, waarin ik zeker heb laten doorschemeren dat ik afgelopen weekend geluncht heb met een andere man. (Dit liet ik doorschemeren om hem te laten zien dat ik niet stil sta) Toen begon het..

Het aantrekken, game on.

Uitkomst: ik heb aangegeven morgen een gesprek ter afsluiting te willen hebben (want dan heb IK tijd) + aangegeven dat hij de sleutel moet meenemen zodat ik deze weer kan innemen.

Dan kan de vraag opkomen, waarom wil je een gesprek ter afsluiting? Juist om het op een goede manier af te sluiten omdat we elkaar dagelijks zien en ik heb gemerkt vanuit mijzelf dat deze situatie tussen ons in staat en dat het werk niet ten goede doet.

Gaat het een uitdaging worden? Ja. Want jeetje wat ziet die man er goed uit zeg. Gaat het moeilijk worden? Ja zeker. Want ik weet dat de gevoelens oprecht WAREN.
Daarnaast ben ik vooral ook benieuwd, benieuwd hoe hij erin staat/stond. Niet omdat het dan weer wat gaat worden, maar puur te leren van “de relatie”, in de zin van inzien waar ik blind voor was. Om zo in een volgende relatie beter te kunnen opletten.

Hele mooie post, Annemariem. Mooi parallel trek je naar de zware verslaving want inderdaad zeg, om echt goed en zwaar verslaafd te zijn moet je een hele hoop doorstaan en in wezen sterk in je schoenen staan. Om nog maar niet te spreken van afkicken.
Ik heb die verslaving ook gekend en meer. Hij leek mijn vluchtweg maar wel een onbereikbare, het enige dat ik voelde was wanhoop, ik ben zo blij dat ik daaruit heb kunnen stappen.
Die wanhoop proef ik hier ook bij de liefdesverdrietigen, wat doen we onszelf aan!

Nevergiveup, ik denk dat een afsluitend gesprek in jullie geval een goede zaak is, juist vanwege het collegadeel, je wilt niet dat je werk eronder leidt.
Ik hoop alleen dat je hem kunt blijven weerstaan!

Rooss4.0 schreef: ↑

04-06-2019 15:31

Ik hoop alleen dat je hem kunt blijven weerstaan!

Dat wordt de grootste uitdaging. En niet alleen voor mij