Minnaar deel 41

Hallo allemaal,

Ik lees al langere tijd mee, als gast vanaf de zijlijn en sinds gisteren de behoefte om even mijn verhaal ergens kwijt te kunnen, want ik zit in een minnaarcrisis.
Lang verhaal zo kort mogelijk.
Ik ben sinds 20 jaar getrouwd met V, we hebben 2 kinderen en we hebben een prima huwelijk. Geen grote problemen ruzies of wat dan ook. We vermaken ons eigenlijk wel goed. Dat is ook eigenlijk wel het probleem denk ik, de sleur, het voorspelbare. Anderhalf jaar geleden kwam ik mijn middelbareschoolcrush R tegen en BAM een mega vonk. We hebben destijds nooit iets met elkaar gehad maar och ik was zo vreselijk verliefd op hem. Toen in het gesprek werd duidelijk dat dat dus altijd wederzijds was maar dat hij te verlegen was en het niet durfde toe te geven aan zijn vrienden, hij zat 2 klassen hoger dan ik dus tja op die leeftijd ga je niet iets beginnen met zo'n broekie.
Afijn afgesproken om ergens samen eens een borrel te doen en bij te praten en daar ging het mis. We zijn beland in een heftige minnaarsrelatie waarbij we allebei onze partners bedrogen. Regelmatig gesproken over het feit dat dit wat we deden niet kon, maar weerstand bieden lukte ons beiden niet. Vorig jaar heeft R een punt erachter gezet, hij kreeg het niet meer goed gepraat in zijn hoofd en vond dat het niet kon. Na een paar weken begon het app contact weer, hij miste me vreselijk (en dat was wederzijds). Wilde graag weer contact, puur vriendschappelijk want hij vond mij als maatje zo fijn, maar ja we kunnen allemaal wel raden waar dat op uit liep. Het gevoel zat wederzijds enorm diep.
Ik heb hier wel eens gelezen over het aandachtsmonster. Die stak hier met heel veel regelmaat de kop op. Ook regelmatig over gehad dat ik het niet kon hebben dat hij zomaar niets van zich liet horen op zijn vrije dagen als hij thuis was. Ik begreep het wel, maar het voelde niet oke. Hij heeft vaak geprobeerd om hierin mij tegemoet te komen, maar dat was vaker niet dan wel.
Regelmatig uitgesproken wat we nu eigenlijk wilden. Ik heb hem vaak laten weten dat ik wel een toekomst tussen ons zag, hij niet. Ze hadden net een nieuwbouwwoning gekocht en hij gaf allerlei materiële zaken aan die in de weg stonden om met mij verder te kunnen en ohja, zijn relatie was verder eigenlijk wel prima. Ondanks het uitzichtsloze, mijn wens naar iets wat nooit zou gebeuren, bleven we elkaar zien en appen en uitspreken hoe leuk en geweldig etc we elkaar vonden. De afgelopen weken zagen we elkaar wekelijks (daarvoor was het 1 keer per 3 a 4 weken) en voor mijn gevoel groeiden we dichter naar elkaar toe. De frustraties als er geen contact was werden echter groter en de afgelopen weken vond ik mezelf helemaal niet leuk meer. Werd mijn hele denken en doen door hem in beslag genomen, iedere minuut was ik met hem bezig.
Dit wilde ik niet meer. Donderdagmiddag heb ik hem laten weten dat ik niet weet wat ik er mee wil, maar dat ik echt last heb van ons, van hoe het gaat en dat ik niet meer op de laatste plaats wil staan. Hij kan mij niet op de eerste plaats zetten en blijft zeggen niet bij zijn partner weg te gaan, maar wil mij ook niet missen.
Vrijdagmiddag heb ik er een punt achter gezet. Ik trek dit niet meer. Ik moest nu voor mezelf kiezen.
Gister en vandaag ben ik een aantal uur alleen geweest en heb ik eindelijk de tranen de vrije loop kunnen laten. Ik ben er zo vreselijk ziek van. Het kost me zoveel moeite om hem niet te appen. Paar keer met de telefoon in de handen gestaan, scherm van whatsapp al open en dan zie ik hem online komen. Ik wacht even, want misschien appt hij wel wat, denkt hij ook aan mij, maar verdwijnt weer offline en dan denk ik "Ohja ik sta niet op de eerste plek"
Ik vind het zo vreselijk moeilijk, ik mis hem zo verschrikkelijk, maar ik weet ook dat dit beter is.

En V, de schat, merkt aan me dat er iets is, maar denkt dat het werkgerelateerd is (veel spanning binnen de organisatie door Covid). Hij is de zorgzame man en vader, zoals altijd. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Als iemand dit niet verdient, dan is hij het wel.
Ergens ben ik geneigd om alles open te gooien, maar doe ik daar goed aan? Ergens heeft hij natuurlijk het recht om er zijn plasje over te doen en misschien wijst hij mij wel de deur.........

Eerst mezelf weer een beetje op orde zien te krijgen en proberen los te komen van R

Roos.... treffend!

Ja idd jezelf... mooie lingerie en hakken doen het bijna altijd... en douchen mag hij lekker thuis weer doen... tenzij samen...

Mijn minnaars willen graag even douchen voordat ze weer naar huis gaan. Best logisch als je thuis wat te verbergen hebt.

Oja... zo had ik het nog niet bekeken. Ik moest wel alrijd oppassen met parfum maar douchen heeft hij hier slechts 1 of 2x gedaan en dat was gewoon met mij erbij...

xx

2Hard, ik zie je bericht nu pas, heel gek, alsof het er eerder niet stond.

Wat hebben jullie het ver laten komen zeg, jeetje. Ik denk dat het een heel goede zaak is dat je gestopt bent, hij kiest niet voor je en daar is hij ook duidelijk over en jij zit er veel te diep in om vriendschap of zelfs maar minnaarschap te onderhouden. De volgende stap is blokkeren, dan kun je hem niet meer appen en hij ook niet. Gun jezelf de rust van de breuk, zo lang je nog aan het mobielstaren bent naar zijn status is die er niet.

Wat zou nu voor jou de reden zijn om het open te gooien naar je man? Wat moet hij met deze informatie? Als je voor eerlijkheid was gegaan dan had je dat eigenlijk mogen doen voordat je het met je jeugdliefde aanging naar mijn idee.
Nu, achteraf vertellen dat er van alles gaande was waar hij geen invloed op heeft/had vind ik zelf nodeloos wreed.

Hey 2Hard, wat sterk van je dat je het hebt afgebroken! Natuurlijk doet het pijn, je hield van hem. Fijn dat je ook ziet hoe goed jouw man is. Ik zou het hem niet vertellen. Wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. Jij hebt dit gedaan, opbiechten zou je waarschijnlijk vooral doen om van je schuldgevoel af te komen, maar je zadelt je man dan wel op met iets heel zwaars.

Hoi 2hard2handle wat vreselijk rot voor je... ik kan bijna voelen hoe jij je voelt...

Ik ben het wel eens met Marana en Roos, ik zou het nu ook niet meer aan je man vertellen. Het is voorbij en het moment om het te vertellen was eigenlijk toen je de allereerste keer een borreltje ging drinken. Idd je zou het vertellen om van je eigen schuldgevoel af te komen wat natuurlijk verre van eerlijk is.

Tijd is je beste vriend nu... dat is alles wat ik weet. En afleiding... proberen jezelf bezig te houden en ook de momenten dat je alleen bent je verdriet toelaten en je ogen uit je hoof janken. Mij hielp het echt om hier mijn verhaal te doen en de reacties van iedereen hebben me goed gedaan.

Heel veel sterkte

Marrel, ja het doet echt vreselijk veel pijn, ik zou niet weten wanneer ik voor het laatst zoveel verdriet vanwege iemand heb gevoeld.
Het zou inderdaad 2 kanten op kunnen als ik het zou vertellen. Verdriet doe ik hem dan zeker.
V is vreselijk gesloten en geen prater vanuit huis. Gesprekken over heftige zaken gaan dan ook altijd wel moeizaam.

Roos, ik denk omdat mijn bericht eerst goedgekeurd moest worden dat het er pas later op stond.
De reden dat ik het zou willen vertellen is omdat ik denk het zelf ook zou willen weten als V gevoelens voor een ander zou hebben. Ik zou mijn mening daar ook over willen geven. Maar goed dat denk ik hè, weet eigenlijk niet of ik dan wat zou kunnen met die informatie.
Je hebt absoluut wel een punt, ik denk dat ik hem daar vreselijk veel verdriet mee doe en dat wil ik hem ook besparen.

Oef! blokkeren?! Dat is wel een dingetje, hoewel ik wel geloof dat het beter is, maar ik geloof niet dat ik daar al aan toe ben

Marana, of het echt uit schuldgevoel is weet ik eigenlijk niet, zal wellicht ook wel meespelen. Dat is inderdaad geen goede reden om het dan te vertellen.

Zowizo ja klopt misschien wel wat je zegt, ik had dan vanaf het eerste moment moeten vertellen, dat ik inderdaad een afspraak met hem had om bij te kletsen.
Vandaag minder op mijn mobiel gestaard. Ben ook heel druk geweest. Afleiding helpt, maar och als ik even niets te doen heb dan gaan mijn gedachten meteen naar R. Ben het zo gewend al die gebruikelijke appjes en het videobellen. Ik moet echt afkicken geloof ik.
Vrijdagochtend ben ik alleen thuis, kan ik eindelijk weer even de tranen laten gaan. Vrijdag was ook eigenlijk altijd de dag dat we elkaar zagen als het zo uitkwam.

Wel fijn om de herkenning te lezen en dat ik niet meteen afgemaakt word met allerlei veroordelingen (die zeker terecht zijn, maar ik wéét dat het verkeerd is wat ik heb gedaan).

Hey 2hard,

Wat pijnlijk voor je deze situatie.
Wel sterk van je dat je de relatie hebt verbroken.
Ik zou gewoon cold turkey alle lijntjes met hem verbreken.
Overal ontvrienden en evt blokkeren en zijn nummer wissen. Anders blijf je jezelf kwellen hiermee.
Ik zou het persoonlijk niet aan mijn man vertellen, dikke kans dat het het einde betekent van je huwelijk dat volgens mij helemaal niet zo slecht is.

Mijn derde date met mijn prille minnaar voor het eerst aan huis was heerlijk.
En zoals sommigen van jullie al zeiden, gewoon als mijzelf de date in gegaan.
Is ook veel relaxter.

2h2h73: Knap van je dat je de relatie hebt verbroken want dat valt niet mee, weet ik uit eigen ervaring. Ik ben nu bijna 10 maanden verder en in het begin voelde het alsof mijn hart uit mijn lijf was gerukt, zo ontzettend pijnlijk. Nu gaat het veel beter. Ik denk nog dagelijks aan mijn ex-lover en soms nog met een sprankje verdriet. Maar elke dag gaat het een beetje beter.
En zoals Zowizo ook zegt: afleiding helpt. Geef jezelf zoveel mogelijk te doen, focus op andere mensen en andere dingen. Daarnaast: kies je rouw momenten maar dat doe je volgens mij ook al.

Ik zou het mijn man niet vertellen, zeker nu niet. Je bent nu in rouw en dat is geen goede staat van zijn om zulke gesprekken te voeren. Ik ben het eens met o.a. Roos en Marana; het schaadt hem onnodig en de kans dat dit je relatie opblaast is ook aanwezig. Je komt hier doorheen, echt, het kost tijd en schrijf het hier van je af als dat helpt. Het heeft mij in elk geval wel erg geholpen.
Rouwen om een minnaar is verrekte eenzaam.

xx

Nou.... pffff ik ben er ook op de harde manier achter gekomen dat het echt heel erg eenzaam is... maar nu na zo'n 6 weken is de ergste pijn wel weg. Er is nog verdriet jazeker... en gemis ook... zoals ilysm zegt ik denk ook nog dagelijks aan ex-minnaar... en het gemis steekt soms echt in mijn hart maar de oncontroleerbare huilbuien als ik alleen ben die zijn gelukkig over.

En... nog een tip for what it's worth, luister naar de adviezen hier gegeven! Ik dacht ook dat het bij mij "wel anders was" en dat het "voor mij niet zo zou werken", nou... wake up het werkt voor iedereen gewoon hetzelfde. Een troost daaruit is dat je niet de enige bent en dus ook niet uniek. En je komt er echt echt overheen!

Ilysfm het is inderdaad eenzaam. Niet alleen het verdriet, maar sowieso was het enorm eenzaam. Er waren momenten dat ik echt een vriendin in vertrouwen wilde nemen, mijn gevoel frustraties en blijdschap wilde delen. Een keer na een date ging ik rechtstreeks daarna naar mijn beste vriendin en het brandde op mijn lippen om te zeggen "wat ik vandaag toch heb gedaan!!!"
Maar nu inderdaad is het nog eenzamer. Ik zou nu zo graag even heerlijk tegen iemand aan willen kruipen en keihard janken......
Maar ik zet mijn masker op en ga door, veel afleiding en misschien hier maar veel schrijven. Misschien wel de beste remedie.

Marrel inderdaad afwachten tot ik minder rouw en tot ik echt zeker weet dat het stopt, dat het me is gelukt om echt los te laten, dan overwegen of ik het vertel.

Tja de reden. Ongelukkig ben ik niet, we hebben geen slecht huwelijk, maar het is allemaal zo gezapig. Het sprankelt niet meer, we leven langs elkaar, doen ons eigen ding en als gezin is het allemaal normaal. Het is prima hoor, begrijp me niet verkeerd. We hebben het echt wel gezellig samen.
Ik wist het niet, maar ik denk dat ik die spanning van vroeger mis. Natuurlijk verandert er veel als er kinderen komen, maar we leefden daarvoor zoveel intenser en met heel veel passie. We gingen veel uit, gingen naar parenclubs, deden alles samen. Met R was dat er wel. Logisch met een minnaar, dan heb je geen date om op de bank met een kop thee te gaan zitten netflixen, die sporadische momenten worden volgestouwd vol zalige seks (en daarna met een kop koffie of een kop thee op de bank lekker knus kletsen over van alles en nog wat).
Ik heb V nog wel eens voorgesteld om naar een pc te gaan, maar hij ziet dat niet meer zo zitten.

Schimmelteentje, ja dat is wel heel cold turkey. Ik weet niet of me dat lukt. Daarbij weet ik zijn nummer uit mijn hoofd haha. Maar ik snap je, ik denk ook dat het beter is.

Zowizo, 6 weken is te overzien, in ieder geval voor dit heftige gevoel. Hoop echt dat het snel zakt.
Wel fijn dat er meerderen zijn die dit doormaken of door hebben moeten maken.

Hallo, ik lees sinds een tijdje weer mee hier en herken veel van wat geschreven wordt. Dit omdat ik sinds kort ( 2 maanden) een minnaar/scharrel heb. We zijn beide single maar willen (kunnen) geen relatie om diverse redenen (leeftijd, afstand, levensfase, toekomstbeeld).

Er is een fijne klik, zowel fysiek als mentaal. We hebben lol, praten veel, zijn open en eerlijk over ons en hoe we hier in staan. Gesprekken gaan naast over sex en wat we zo fijn vinden aan elkaar ook over onze interesses en onze levens. We zijn graag bij elkaar, om te sexen natuurlijk maar ook omdat we ons goed voelen bij elkaar.

Maar dan! Ja, dan komen er toch allerlei gevoelens vrij. Dat vind ik toch lastig hoor. Koorddansen tussen verstand en gevoel.

Onze laatste date (de vijfde keer dat we elkaar zagen) was super fijn, we voelden ons heel erg op ons gemak en hadden goede openhartige gesprekken. Ben ook blijven slapen en de zondag samen doorgebracht. Het voelde echt fijn hoewel ik wel steeds rationeel weet dat we geen relatie materiaal zijn. Dat zou ik ook oprecht niet willen. Niet met hem, hoe fijn het ook is.

Het kwam eigenlijk door een avondje appen, het was al laat en hij was heel open over zijn gevoel voor mij. Dat ik dacht, dit klinkt haast als verliefdheid. Dat zette bij mij ook iets open. Twee dagen daarna hebben we bijna 3 uur gevideobeld en dat was ook erg leuk en gezellig. Wat het gevoel nog wat versterkte.

Sindsdien ben ik wat van slag. Ik ben ineens onzeker en of hij me nog wel wil en leuk vindt. Analyseer alle gesprekken, appjes en denk te merken dat hij nu wat afstand neemt. Wat ook zo is maar dat is niet anders dan hoe het afgelopen weken ging. Het initiatief tot appen komt meest bij mij vandaan maar hij reageert altijd en als ik het wel volhou even niks te sturen dan komt hij uiteindelijk ook wel weer.

Maar gadver, dat nare onzekere gevoel kan ik eigenlijk niet gebruiken. Dat maakt het onrustig en vervelend en kost energie. Terwijl het leuk en spannend moet zijn en juist energie moet geven. Zo wil ik het helemaal niet.

Onze volgende afspraak is al gepland over 2 weken. Maar ik twijfel nu zo of ik hiermee door wil als ik me zo blijf voelen. Het leidt teveel af van de andere zaken in mijn leven en mijn hoofd zit veel te vol met hem. Mijn humeur wordt bepaald door zijn berichtjes. Dat wil ik echt niet.

Tips?? Want ik wil hem wel graag blijven zien zonder al die onzekere en alles overheersende gevoelens. En dat ik in de tijd dat we niet bij elkaar kunnen zijn gewoon verder kan gaan met mijn leven.

Mijn leven is trouwens erg leuk en volledig, ik mis normaal gesproken niets. Maar in deze tijden zijn er veel leuke dingen weggevallen. Deze scharrel is eigenlijk ook het enige echt leuke 'uitje' wat ik op dit moment heb (we hebben afgesproken elkaars inner circle te zijn). Misschien komt het daar ook wel een beetje door. Veel andere afleiding heb ik ook niet. Normaal ben ik druk met concerten bezoeken, theater, bioscoop, café, uit eten met vrienden. Dat is nu allemaal op een laag pitje.

Sorry voor de lange ego post. Wel fijn om even van me af te schrijven.

Hai Eidde, heel herkenbaar hoor, alles wat je schrijft wel eigenlijk. Bij mij had het onverzadigbare aandachtsmonster me ook te pakken en wat heb ik het me daar lastig mee gemaakt. Appjes uitpluizen, wel appen uitpluizen of juist niet appen uitpluizen, doodmoe werd ik ervan.

Na een maand of 8-9 heb ik deels open kaart gespeeld. Ik wilde geen relatie met hem, niet met hem nee, als er iemand géén relatiemateriaal was was hij het. Maar... ik wilde wel heel graag een monogame minnaarrelatie met hem. Ik sprak het uit en hij was het niet van plan. Dat snapte ik. En toch heeft dat gesprek iets losgemaakt want een maand later ging hij me met andere ogen bekijken en ondertussen zijn we 3 relatiejaren verder.

Ik ga je niet zeggen dat het bij jou ook zo gaat lopen, ik kan je wél aanraden open kaart te spelen, je hebt niks te verliezen. Je gevoelens bespreken kan heel heilzaam zijn. Zonder te verwachten dat hij er iets mee doet.

Bedankt voor je reactie Roos. Ik lees je veel hier en vind je posts altijd oprecht en waardevol. Mooi hoe je met relaties, gevoel en emotie omgaat, leert en dat deelt hier.

Ik denk dat ik het ook echt wel met hem kan bespreken, we zijn heel open en eerlijk. Een exclusieve minnaarsrelatie met een houdbaarheidsdatum zou nog wel bespreekbaar kunnen zijn. Dat is eigenlijk al een beetje wat nu op tafel ligt. Een relatie is echt heel erg onhaalbaar (ik zeg niet onmogelijk maar dan moet de liefde heel groot zijn).

Inderdaad, dat aandachtsmonster!
En er speelt ook wel verlatingsangst mee (slechte hechting) . Hier heb ik therapie voor gehad maar deze situaties blijven wel triggers.

Wellicht is het goed bij onze volgende date te vertellen hoe deze week is geweest en wat het met me deed.

Maar misschien gaat het de komende dagen wel beter. Ik neem nu ook wat afstand en dat is wel even goed merk ik. Voelt alsof ik het mezelf gun om weer even adem te halen.

Misschien leer ik er mee omgaan, dat zou een mooie les zijn en is eigenlijk ook wat ik hier wel uit wel halen.

Fijn dat het bij jullie zo mooi uitgepakt heeft, voor beiden

Wat bij mij vaak naar boven kwam was de drang om destructief te zijn, om het stuk te gooien om zo het (schijn) gevoel te hebben van (schijn) controle. Dan moest de stekker er maar uit lekker puh, dat zal hem leren, voor straf en dan kon ik fluitend verder. Gelukkig kon ik mezelf dan altijd wel vertellen dat ik vooral mezelf hiermee had en ook door moest met mij dus dat ik dat destructieve stukje beter onder de loep kon nemen en er wat omgedachtes op los kon laten. Herken je dat?

Ik vond het ongelooflijk lastig om dit toentertijd bespreekbaar te maken met hem want ik was bang dat hij "nee" zou zeggen. En toen sprak ik met een collega en die vroeg me wat ik te verliezen had. Die monogamie had ik eerder ook niet immers dus ik kon het niet verliezen en dat vond ik op dat moment een zeer helder inzicht. Ik had er zelf op kunnen komen! maar ik zat zo in mijn gedachten loopings dat ik niet uit de taart kon stappen.

Vent vond het wel een schattige vraag geloof ik maar hij vond monogamie saai. Wist ik veel dat hij heel noordelijk nederland neukte en af en toe zuid er ook bij pakte, ik had geen idee!
Toch lijkt de avond waarop ik dat bespreekbaar heb gemaakt iets losgemaakt te hebben bij hem. Ik had mijn kwetsbaarheid laten zien, hem laten weten hoe belangrijk hij voor me was.

Nogmaals, ik zeg niet dat dit de weg is naar ik hou van jou en blijf je trouw, dat het bij ons zo liep is meer toeval dan wijsheid maar openheid kan nooit kwaad imo. Het is mooi dat jullie dit soort zaken durven te bespreken met elkaar. En af en toe een klein beetje afstand nemen kan ook geen kwaad. Merkt hij dat denk je? Krijg je daar vragen over?

Wat een mooie post weer Roos en wat een goede tips.

Roos inderdaad wat zeg je dat mooi en raak...

Ik herken het ook zo, als ik, achteraf, eerder open kaart had gespeeld en eerder aan had gegeven wat IK wilde en wat ik voor hem voelde was het nooit zo rottig gelopen voor mij. Hij had ja of nee kunnen zeggen maar ik was wel voor mezelf opgekomen.

In plaats daarvan heb ik me in allerlei bochten gewrongen voor hem, gedaan alsof het me niets deed dat hij anderen zag, hem met seks geprobeerd bij me te houden en niet met een open gesprek. De uitkomst zou waarschijnlijk dezelfde zijn, het gevoel achteraf misschien net zo pijnlijk maar ik had in ieder geval dan zelf het gevoel gehad eerlijk te zijn geweest en er op die manier alles aan gedaan hebben ipv nu mezelf laf terugtrekken en eigenlijk gewoon aan de kant gezet voor een ander exemplaar. I

Wat ik wil zeggen is ik had mijn eigenwaarde kunnen behouden door open kaart te spelen waar ik destijds dacht dat dat juist stom zou zijn omdat ik hem dan "kwijt" zou raken terwijl ik hem nooit gehad heb. En nu, ne heb ik heeeeeeeel veeeeeeeel beton en prikkeldraad gebruikt... (dat krijg je wanneer je oude topics leest)

Sorry ego-post

Maar ik hoop dat je er iets mee kunt... maar Roos zegt het beter

Blokkeren zou echt beter zijn. Ik kreeg vanochtend een appje van R om me succes te wensen. Ik heb vanmiddag een gesprek op mijn werk of de tijdelijke functie die ik nu heb (projectmatig) omgezet gaat worden als een blijvende functie. Anders ga ik weer terug naar mijn oude.
Ik heb me ingehouden en heb vrij neutraal gereageerd. Het liefst had ik willen appen dat ik hem mis en dat ik spijt heb van mijn beslissing en en en ........ maar ik heb het niet gedaan. Ik kan dat!

Oh die destructieve drang herken ik zeker Roos! Niet om het hem betaald te zetten maar wel om zelf weer (schijn) controle en rust te krijgen. Ik ben ik het verleden wel vaak in deze val getrapt maar heb ondertussen wel geleerd daar niet aan toe te geven. Het gevoel is er nog wel maar ik handel er niet meer naar. Tenminste, vooralsnog want ik twijfel wel of ik hiermee door wil gaan.

Het is ook niet dat hij mij slecht behandelt of niet eerlijk is. Juist niet, hij is steeds eerlijk en open geweest en duidelijk over hoe hij er in staat. En dat is heel helder; een relatie gaat niet gebeuren. En daar ben ik het ook helemaal mee eens. Rationeel dan

Hij laat zeker zien dat hij wel om me geeft en respecteert. Meer dan ik kan verwachten eigenlijk. Misschien is het juist dat wat me verward.

Zowiso, wat jij zegt doe ik juist andersom; ik neig naar te snel en te veel emotie en gevoel uit te storten over iemand waarmee ik ze uiterst vakkundig weg jaag. Dat wil ik ook niet meer. Wel eerlijk zijn en gevoel delen maar niet overladen met ongegronde onzekerheden die door mijn 'trauma' komen en waar de man ook niets mee kan. Tenminste, niet in een scharrel/minnaars relatie.

Daar moet ik inderdaad zelf mee aan de slag.

Roos, ik geloof niet dat hij die afstand opmerkt omdat er eigenlijk niet zoveel veranderd is in zijn gedrag of de mijne qua app frequentie. Het ligt aan mijn perceptie, er is iets losgekomen in mijn gevoel waardoor het ineens veel belangrijker lijkt. Het zit allemaal in mijn hoofd

(Heel Noord Nederland zeg je? dan moet ik hem ook eens 'ontmoet' hebben )

2hard2handle73 schreef: ↑

05-11-2020 10:11

Blokkeren zou echt beter zijn. Ik kreeg vanochtend een appje van R om me succes te wensen. Ik heb vanmiddag een gesprek op mijn werk of de tijdelijke functie die ik nu heb (projectmatig) omgezet gaat worden als een blijvende functie. Anders ga ik weer terug naar mijn oude.
Ik heb me ingehouden en heb vrij neutraal gereageerd. Het liefst had ik willen appen dat ik hem mis en dat ik spijt heb van mijn beslissing en en en ........ maar ik heb het niet gedaan. Ik kan dat!

Lief dat hij je een appje stuurt, dat is ook heel waardevol.

zowizo, ik heb dat in het begin ook gedaan, mezelf in allerlei bochten gewrongen en ik was bang hem kwijt te zijn als ik de woorden uit zou spreken. Dit was echter niet zo, indirect wel aangezien hij zich bewust werd van zijn eigen gevoelens wat leidde tot de breuk een klein jaar geleden.
Ik was wel erg blij toen ik hem duidelijk heb gemaakt wat ik voelde, werkte heel bevrijdend.

Eidde ik denk inderdaad dat je veel aan de post van Roos hebt.
Wat heb je te verliezen?
Het aandachtsmonster is killing, het laat je dingen doen die ver buiten je eigen ik liggen, althans dat was bij mij het geval. Er tegenin gaan of wachten tot het zich weer zou terugtrekken werkte niet, het kwam iedere keer weer keihard terug en het leek steeds heftiger te worden. Door hierover open kaart te spelen naar R had ik er minder last van.

Rooss wat schrijf je toch altijd mooie waardevolle en soms ook confronterende dingen, denk dat anderen hier veel aan hebben.

Eidde schreef: ↑

05-11-2020 10:28

Lief dat hij je een appje stuurt, dat is ook heel waardevol.

Maar ook weer verrassend, aangezien hij dit soort dingen vaak vergat en reageerde met "ohja dat was vandaag" als ik iets vertelde wat ik ging doen. Dit heb ik hem 2 weken geleden verteld. (V reageerde vanochtend met "Oh had je dat gesprek vandaag?")
Kijk daar gaat ie weer, alles analyseren en iets erachter zoeken terwijl hij alleen maar attent wil zijn misschien.