Seks
alle pijlers
minnaar/minnares
vrijdag 16 augustus 2019 om 15:41
Vinkeveen schreef: ↑16-08-2019 15:33Met de beste bedoelingen heb ik de topic er weer erbij gezet, krijg ik nu al weer de eerste negatieve reactie.
De reactie die ik in het topic erbij plaatste, was precies wat ik bedoel, en maakt alles duidelijk.
En zo probeer ik negativiteit te voorkomen.
Maar goed, het is een mening, dus die respecteer ik.
Ik zou nu wel graag zien dat er inhoudelijk op de tekst in topic wordt gereageerd, en niet op het feit dat ik de tekst heb gebruikt. of gaan reageren op ongefundeerde aannames.
Anders komen we weer in die negatieve spiraal.
Dat kun je vinden, feit blijft dat je ongevraagd de tekst van een ander toevoegd aan je OP. Ik vind het niet netjes.
vrijdag 16 augustus 2019 om 15:44
Klopt, hij had beter kunnen verwijzen naar de post van Suzy. Mocht zij nl haar post willen aanpassen/verwijderen, kan dit niet.the_Wicked_Witch schreef: ↑16-08-2019 15:41Dat kun je vinden, feit blijft dat je ongevraagd de tekst van een ander toevoegd aan je OP. Ik vind het niet netjes.
vrijdag 16 augustus 2019 om 15:47
Deze post kun je ook positief zien, het zou zomaar tegen de huisregels kunnen zijn en je weer een ban op kunnen leveren.
vrijdag 16 augustus 2019 om 15:57
vrijdag 16 augustus 2019 om 16:05
Het is idd lastig uit te leggen, Loisnvt.
Voor de geinteresseerden probeer ik het alsnog, let op: weer zo'n lang stuk van mij, scroll vooral verder als je je daaraan ergert!
Dat komt denk ik doordat mensen toch weer willen onderverdelen in begrijpelijke termen en hokjes, wat waaronder valt en welke voorwaarden of verplichtingen daaronder vallen. Misschien ook wel zo handig om spraakverwarring te voorkomen, als dat een naam zou hebben.
Bij "relatie" wordt toch iha gedacht aan liefdesrelatie met commitment en toekomstverwachtingen, bepaalde stappen maken richting leven en dagelijks leven, huis en huishouding, evt gezin, exclusief intiem/seksleven, financiele zaken, hypotheek, lief en leed, familie- en vriendenkring (of familie/vrienden"verplichtingen") en emotionele steun enz enz samen delen. Met per koppel afspraken of gewoontes waarbij meer of minder ruimte of behoefte is aan eigen leven daarnaast nog, aan eigen bezigheden, sport, eigen interesses en sociaal leven.
Aan de andere kant van het "relatiespectrum" bestaan er nog puur vrijblijvende seksuele partners puur uit lust zónder enige andere binding met, gevoelens, verdere (langdurige/toekomst-)verwachtingen, verplichtingen, commitment, gezamenlijke bezigheden of interesse in de persoon (ONS bijv) voor een enkele keer of keren.
En daartussenin nog allerlei variaties, die 2 mensen zelf invullen, zoals een lat-relatie, FwB, "scharrelen", minnaarrelatie (al dan niet als term gebruiken voor gebonden danwel ongebonden): dit zijn imo allemaal termen om de vorm van de relatie te kunnen duiden: hoe div relatievormen eruit zien en wat de bijbehorende (ongeschreven) "regels" ("rechten"/ verwachtingen en "plichten"/mate van bindingen en commitments) die je kunt verwachten bij die omschrijvingen.
Bij een vaste intieme partner plaatsen veel mensen dat direct in de categorie "vrijblijvend, wel de lusten niet de lasten, vanzelfsprekend niet-monogaam, geen "aanspraken" op elkaar, er niet voor elkaar zijn als het ff moeilijk gaat of is (interne of externe issues, moeilijkheden of tegenslag) want het zou alleen draaien om "het moet wel leuk blijven he, anders "next".
Daar zit nog zoveel variatie tussen!
Zo beschouw ik lat-relatie als een volwaardige relatie met dezelfde eigenschappen, commitment en verwachtingen als wat men onder een doorsnee "normale" relatie verstaat, zij het niet samenwonen (om welke reden dan ook), geen of slechts deels/ parttime gezamenlijk leven, maar wel bijv commitment als geliefden en wel inhoudelijk dezelfde binding, exclusieve liefde/ geliefden, monogame trouw en gezamenlijke toekomstperspectieven (al dan niet ooit wel samenleven of zo houden maar wel net zulke exclusieve liefdespartners zijn als in een "gewone" relatie, zij het dus niet (of nog niet) huisje, boompje, beestje.
Dan is er nog een hele groep die datzelfde zou willen, maar om div redenen niet hechten aan de toekomstbelofte/intentie/ afspraken (want meer is het eigenlijk niet) dat je voor de rest van je leven elkaars geliefde zult zijn, in goede en slechte tijden voor elkaar zult blijven, om samen oud te worden en voor elkaar te zorgen wat er ook gebeurt.
Dit zegt helemaal niet dat het alleen voor de seks en leuk moet zijn, alleen voor de leuke dingen des levens is en geen enkel gevoel of commitment zou zijn, je er niet voor elkaar bent als er iets is, niet met elkaar meeleeft, helpt of op elkaar zou mogen/ kunnen rekenen op praktische en emotionele steun of niet in elkaars leven betrokken zou (mogen/willen) zijn.
In mijn geval is het iig geen kwestie van genoegen nemen met "minder" dan een volledige geijkte liefdesrelatie, en ook helemaal niet louter voor de lust en leuks, en verder liefdeloos of zonder emotionele betrokkenheid en -bindingen, zonder er voor elkaar te zijn als dat nodig is, oid.
En ook niet vrijblijvend in de zin van geen rekening hoeven houden met elkaar, of in de zin van dús niet monogaam/(seksuele) trouw (zolang de relatie duurt) of dat je dús "niks" met elkaar hebt als het geen volledige liefdesrelatie betreft met beloftes/verwachtingen/ intenties voor de toekomst.
Die zijn er ook, maar het is een breder keuze hoe je dat samen invult en van verwacht, het is dus helemaal niet automatisch gezegd dat omdat er geen "verplichtingen" zijn zoals bijv kerst vieren met de wederzijdse familie en niet mee op familiebezoek hoéven (niet nodig vinden) dat dat ook uitgesloten is of niet bij betrokken zou zijn, of bij elkaars kinderen, werk, vriendenkring, hobby's, levenswijzen of levensperikelen. Of dat die relaties geen diepgang zouden hebben, geen zorgzaamheid jegens elkaar en elkaars (dagelijks) leven, gedachten- en gevoelsleven, als gewaardeerde sparringpartners, gebeurtenissen enz.
Net als een lat-relatie zegt het niet álles (dagelijks) samen hoeven te delen of meemaken/doen, lang niet alles over de kwaliteit en intensiteit van betrokkenheid bij elkaar en ook niet over hoeveel je om elkaar geeft, gunt, zorgzaam en tot steun bent.
Dagelijks samen het hele leven delen, op de gemeenschappelijke bank in gemeenschappelijk huis willen leven, samen koken, eten en elke dag samen wakker worden is imo niet wat een relatie maakt (of niet).
In mijn geval is het meer het geval dat je een groot deel eigen/zelfde leven houdt, je je eigen (grote) beslissingen en keuzes kunt blijven maken, zonder dat die automatisch invloed op de ander zijn/haar leven en keuzes hebben, dus grote mate van zeggenschap en bewegingsvrijheid behoudt, geen "aanspraken" op elkaar hebt waar de ander verwacht of in meegesleurd wordt.
De vrijheid om eigen ambities te kunnen vervullen, zoveel mogelijk naar eigen smaak de eigen levens te kunnen (blijven) inrichten zonder dat de ander dat op zichzelf betrekt of verwacht dat je hetzelfde wil/ prettig of normaal vindt, en aan elkaar oplegt, aanpast of compromissen in vindt waar dat verschilt.
Dat je elkaar niet kwalijk neemt dat de ander ánders is, andere dingen wil en koste wat het kost gelijk moet lopen, omdat 1 van 2en zich anders moet inhouden of aanpassen of ergert omdat die een andere verwachting/normaalwaarde heeft ergens over.
Dan nog zullen er altijd verschillen zijn in bijv hoeveelheid (vrije) tijd je graag samen of als "me-time" doorbrengt, en verschillende behoeften zijn, wel/niet monogame afspraken, en wat je wel en niet samen deelt en doet en wat alleen, of met eigen sociale kring, sport, hobby's, enz.
De mate van eigen vrijheid bestaat ook in klassieke traditionele relaties waarin je elkaar vrij kunt laten, maar het omgekeerd is niet zomaar het geval dat als je een relatie wilt/hebt waarin je elkaar in grote mate vrij kunt laten en elkaar niet nódig hebt voor vanalles, dat dat per definitie minder "gebonden" of verbonden voelt/ zou zijn en er niet voor elkaar bent, het alleen máár op "lang leve de lol" is gebaseerd.
En die zijn er ook, maar dat geldt voor volwaardige, langdurig gecommitte relaties tegenwoordig evengoed, getrouwd, samenwonend met alle commitments en aan elkaar vastzitten voor de toekomst (dacht men) van dien en al.
Het niet meer hechten aan bepaalde zogenaamde "zekerheden" die puur op "rechten", verwachtingen en commitment zijn gebaseerd omdat je op jezelf vertrouwt en (als single veel meer?) bijv die emotionele/praktische steun, gezelligheid, saamhorigheid, liefde, warmte, zorgzaamheid enz over meer mensen (familie en vrienden, collega's, buren, je ouders/kinderen) gewend bent te verdelen, betekent niet meer dan dat niet per sé van een ander of 1 enkele partner laten afhangen (of kunnen "claimen" en ook in de toekomst gegarandeerd denkt te zijn en dan hoogst verbolgen en teleurgesteld zijn voor het leven als dat anders loopt, die liefde over gaat en daarmee de relatie en al die toekomstverwachtingen in duigen valt).
Het is in mijn beleving niet dat het ontbreken van toekomstverwachtingen en de (al dan niet uitgesproken) belofte van "er voor elkaar zijn in goede en slechte tijden ook werkelijk iets zegt over hoe "gecommit" je je uiteindelijk wel of niet wilde zijn en daadwerkelijk ook voélt tov die partner of geliefde.
Ik denk dat het hele verschil is dat je in dit soort "vrijlatenrelaties" realistischer staat tegenover elkaar zogenaamde "zekerheden" beloven of verwachten voor als die gevoelens voor elkaar voorbij gaan, geen zeggenschap over elkaars leven hebt waar je rechten aan kunt ontlenen voor altijd en altijd, dan toch bij elkaar zult blijven en blijven zorgen voor elkaar, zult "vechten" voor die binding omwille van wat je samen opgebouwd hebt en genoegen zult nemen daarmee, ook als je eigenlijk niet meer bij elkaar zou willen blijven.
Ik ken eigenlijk best veel mensen juist (op mijn leeftijd? 40+, 50+) die niet meer zulke torenhoge verwachtingen hebben van de liefde en volledig gecommitte relaties, wie dat niet zoveel zegt en in het nu leven, hechten aan het nu samen fijn hebben en naast een bepaalde (voor ieder stel/partner verschillende) mate van er wel of niet voor en met de ander zijn én hechten aan eigen levens, exen, kinderen, gebondenheid aan eigen huis of woonplaats, werk, sociaal leven (van jaren) en wel degelijk lust, intimiteit en seks, vrije tijd, vakanties, een (groot of klein) stuk van hun eigen leven willen delen met een vaste partner, om wie ze geven of misschien zelfs (intens) van houden, en toch voor een (groot) deel óók hun vrijheid/ leven zoals ze dat leiden en hebben ingericht ook echt (zo) willen behouden.
Die vaste partner is dan uitbreiding/ aanvulling, terwijl je de zeggenschap over jezelf behoudt en ook over wat je wel en niet samen deelt.
Uiteraard in samenspraak, dat moet dan wel overeenkomen, en dat is niet eens zo makkelijk, als mensen het iha al interpreteren als "vrijblijvend" en "wel de lusten en niet de lasten" en voor hun een "alles of niets" is: of een volwaardige volle relatie óf het stelt niks voor en dan is het geen "echt" (of genoeg) houden van, als je er bij voorbaat al rekening mee houdt dat er een houdbaarheidsdatum op kan zitten en niet "vol voor gaat" in de zin van be/geloven en vertrouwen in samen oud worden.
En dan zijn er idd ook van dit soort "vrijere" relaties die niet gebaseerd en/of gericht zijn op per sé liefde/verliefd op elkaar, maar op mentale en fysieke intieme behoeften/ chemie/ nabijheid, lichamelijke affectie, "maatje", gevoel van samenzijn, bepaalde mate van betrokken- en verbondenheid en dat genoeg is.
Ook prima als dat tijdelijk is, voor nu, zolang het duurt, en ook als er geen diepere liefdesgevoelens (hoeven te) zijn of zich niet ontwikkelen, hooguit een zekere genegenheid.
Als je zoals Lois zegt allerlei andere aspecten van een "volle" liefdesrelatie al uit jezelf en je eigen leven/ omgeving/ eigen werk, meerdere andere familie- en vriendenrelaties haalt en blijft halen als je een partner hebt, en het enige wat je mist het soort intimiteit, seks en fysieke affectie is wat je alleen met een (al dan niet vaste) partner beleeft, hoeft dat geen minderwaardig soort relatie te zijn, waar je maar "genoegen" mee neemt. En ook die kun je dus zo intens of inhoudelijk vormgeven als je maar wilt en bereid toe bent met zijn 2en.
Ook zonder dat je je van elkaar afhankelijk van voelt of wordt, of nódig hebt.
Als toevoeging dus, als bonus, extra ziet, op een verder best compleet en vervullend eigen leven, en niet als levensvulling op álle gebieden en niveau's.
Overigens sta ik persoonlijk gewoon open voor knetterende liefde en houden van, vergaande zorgzaamheid jegens elkaar, duurzame gevoelens, "er zijn" voor elkaar in goede en slechte tijden, met intenties voor de toekomst, heel welkom zelfs.
Het is alleen geen "eis" voor mij, omdat ik weinig waarde hecht aan "serieuze" intenties, het zegt zo weinig, ik kijk in het nu en wat er nú is of nú voelt met iemand.
En ik vind ook dat relaties in andere vormen en ook die vrijwel alleen "lustgebaseerd' ofwel "verlust" zijn ipv verliefd waarin andere mate/ manieren van om elkaar geven en betrokkenheid uitgangspunt zijn óók de moeite waard.
Juist het niet nódig hebben van een relatie met alles erop en eraan geeft me die vrijheid om flexibel te kunnen zijn en juist zowel open te kunnen staan voor allerlei mogelijkheden en "tussenvormen", als voor een Geliefde als zich zoiets voordoet. Ik hóef dat niet voor mijn geluk en levensinvulling, maar het mág wel en is van harte welkom. Ik zet er mijn leventje en kansen op andere (of voornamelijk) intieme relaties alleen niet voor opzij tot er sprake is van zoiets, als dat zonder "alles erop en eraan" ook prima is en ik volop liefde deel met allerlei andere mensen.
Mocht ik ooit nog een Grote Verliefdheid/Liefde en levenspartner tegenkomen of ontwikkelen, dan nog heeft het mijn voorkeur om niet op dagelijkse basis het (hele) leven te delen, samen te wonen enzo, al sluit ik zoiets ook niet uit, als er een grote mate van vrijlaten en eigen levens blijven leiden, levenswijzen, bezigheden, tijdsindeling enz naar ieders smaak/eigen goeddunken in zit of vanzelf al redelijk overeenkomt en soortgelijke ideeen en behoeften zijn.
Dus niet vanuit commitment "rechten" op elkaar hebt en op kunt aanspreken, maar omdat dat gemeend is en gevoeld wordt (vrijwillig gegeven wordt, vanuit verbonden voelen en niet vanuit verplichtingen die je vindt dat je kunt ontlenen aan "nu eenmaal" ooit voor elkaar gevallen en (100%?) gegaan bent.
Er zijn mensen die dat soort toekomstverwachtingen gewoon zelf al niet hebben, danwel bijgesteld hebben na (langdurige) relatie(s) en dat het leven anders kan lopen en niet (meer) geloven in dan koste wat het kost bij elkaar blijven uit verplicht zijn/voelen ipv omdat je bij elkaar wíl zijn.
En dat is echt niet hetzelfde als "om elk wissewasje maar uit elkaar gaan" of als het even niet lekker loopt of andere tegenslag of dat iemand toch niet zo perfect aan de verwachtingen beantwoordt en dan maar weer "next" omdat je gelooft/hoopt dat het gras groener is en de ideale persoon en relatie bestaan of te vinden moét zijn..
Voor mij houdt het in dat ik aanvaard dat mensen (en dus ook geliefden) ontwikkelen en veranderen, en vooraf niet kúnt zeggen of beloven dat je voor altijd evenveel van elkaar blijft houden en hetzelfde zal blijven, of gevangen houdt of elkaar beperkt "uit liefde", en niets anders meer "mag" ervaren of willen in de toekomst, omdat je nu eenmaal ooit zo zeker was van elkaar dat je gekozen hebt om (levenslang) aan elkaar "vast" te zitten. En dat dat (het enige) goede is om je aan te houden ook nog, koste wat het kost, ook al wil en voelt 1 van 2en of allebei dat tzt niet (meer).
Je kunt heel bewust die verwachting laten varen en nog steeds zeer intense liefdes- of lustrelaties meemaken, waarin je elke dag weer bewust voor elkaar kiest (en in hoeverre) en wie weet wel meer energie in steekt dan in relaties waarin het vanzelfsprekend wordt genomen (want beloofd en dat dat "vanzelf" zo hoort te blijven als je eenmaal van elkaar houdt).
Het soort relatie wat ik voor ogen heb heeft gewoon veel oog voor elkaars "anders" kunnen en "mogen" zijn, zonder dat dat de ander dan belemmert om ook zichzelf te kunnen zijn, en zo min mogelijk elkaar opleggen, aanpassen aan elkaar, verplicht toe voelen, hoewel je wel degelijk rekening houdt met elkaars "eigenheid" (en niet de ander naar eigen normen op "goed" en "fout" beoordeelt of wil vormen, of wie er "gelijk" heeft).
En dat is een stuk makkelijker als je niet in allerlei opzichten afhankelijk van de ander en diens doen en laten bent, globaal bij elkaar past en in "exclusieve" partnerverwachtingen redelijk al overeenkomt.
Je kunt het egoistisch/ egocentrisch noemen maar ook kan het gewoon juist vanuit een grote mate van zelfbewustzijn zijn en een gezonde middenweg tussen eigenliefde en liefde voor de ander om eigen wensen en behoeften even zwaar te laten tellen als de ander daar ook de ruimte toe te geven, en een ander niet vast te pinnen "uit liefde".
Zowel de ander niet belangrijker maken dan jezelf, maar ook niet andersom, en ook geen onbelemmerde vrijblijvendheid of vrijbrief om maar te doen en laten waar je zelf zin in hebt. Een gezonde mate (maar ja, wat is gezond he) van eigenrichting en (beiden) jezelf kunnen zijn, zonder dat de ander daarmee gekwetst wordt.
Dan moeten bepaalde normen en verwachtingen wel over belangrijke zaken overeenkomen, en niet zomaar vanuit gaan dat dat zo is, maar vanaf het begin afchecken bij de ander (en dat blijven doen?) of het wel (voldoende) past bij elkaar en min of meer dezelfde ideeen hebt (waar het gaat om elkaars wensen en grenzen, normaalwaarden en "dealbreakers" ).
Misschien draait het voor mij in essentie er wel om dat ik voor niemand meer verantwoordelijk wil zijn of gehouden wil worden voor diens levensgeluk en zich daarin afhankelijk maakt van mij, onder het mom van liefde, en dat ik diegene moet zijn die de macht en invloed zou hebben die diegene gelukkig danwel ongelukkig "maakt" en andersom.
Dat hangt imo van (zo)veel meer af dan 1 persoon (en dan ook nog voor altijd en altijd) en een partner die daarin wél gelooft past niet (meer) bij mij.
Dát het uiteindelijk best levenslang blijvende liefde (en lust?) kán worden geloof ik overigens best in, dat kun je alleen met zekerheid achteraf weten, het is dus imo dat je dat misschien kunt en mag hopen en verwachten zelfs, alleen niet dat je dat tevoren kunt inschatten of zeggen/beloven of elkaar aan kunt houden, aan elkaar verplicht bent en ter verantwoording kunt roepen als dat niét zo blijkt te zijn (voor altijd).
Deels zit die pijn van verlies en verlating imo dan ook in de (teleurstelling in de) eigen (hoogstaande) (toekomst)verwachting van levenslang (of minstens heel langdurig).
En ik denk dat het nog steeds bestaat, misschien steeds meer uitzondering dan regel tegenwoordig, maar in deze tijd (en gezien de cijfers) allang niet meer als vanzelfsprekend uitgangspunt verwacht kan worden.
Niettemin staat het natuurlijk iedereen vrij om die intentie en wens te hebben en te willen van de ander, vooraf als je die relatie aangaat en gedurende de hele relatie voor ogen houdt.
Voor de geinteresseerden probeer ik het alsnog, let op: weer zo'n lang stuk van mij, scroll vooral verder als je je daaraan ergert!
Dat komt denk ik doordat mensen toch weer willen onderverdelen in begrijpelijke termen en hokjes, wat waaronder valt en welke voorwaarden of verplichtingen daaronder vallen. Misschien ook wel zo handig om spraakverwarring te voorkomen, als dat een naam zou hebben.
Bij "relatie" wordt toch iha gedacht aan liefdesrelatie met commitment en toekomstverwachtingen, bepaalde stappen maken richting leven en dagelijks leven, huis en huishouding, evt gezin, exclusief intiem/seksleven, financiele zaken, hypotheek, lief en leed, familie- en vriendenkring (of familie/vrienden"verplichtingen") en emotionele steun enz enz samen delen. Met per koppel afspraken of gewoontes waarbij meer of minder ruimte of behoefte is aan eigen leven daarnaast nog, aan eigen bezigheden, sport, eigen interesses en sociaal leven.
Aan de andere kant van het "relatiespectrum" bestaan er nog puur vrijblijvende seksuele partners puur uit lust zónder enige andere binding met, gevoelens, verdere (langdurige/toekomst-)verwachtingen, verplichtingen, commitment, gezamenlijke bezigheden of interesse in de persoon (ONS bijv) voor een enkele keer of keren.
En daartussenin nog allerlei variaties, die 2 mensen zelf invullen, zoals een lat-relatie, FwB, "scharrelen", minnaarrelatie (al dan niet als term gebruiken voor gebonden danwel ongebonden): dit zijn imo allemaal termen om de vorm van de relatie te kunnen duiden: hoe div relatievormen eruit zien en wat de bijbehorende (ongeschreven) "regels" ("rechten"/ verwachtingen en "plichten"/mate van bindingen en commitments) die je kunt verwachten bij die omschrijvingen.
Bij een vaste intieme partner plaatsen veel mensen dat direct in de categorie "vrijblijvend, wel de lusten niet de lasten, vanzelfsprekend niet-monogaam, geen "aanspraken" op elkaar, er niet voor elkaar zijn als het ff moeilijk gaat of is (interne of externe issues, moeilijkheden of tegenslag) want het zou alleen draaien om "het moet wel leuk blijven he, anders "next".
Daar zit nog zoveel variatie tussen!
Zo beschouw ik lat-relatie als een volwaardige relatie met dezelfde eigenschappen, commitment en verwachtingen als wat men onder een doorsnee "normale" relatie verstaat, zij het niet samenwonen (om welke reden dan ook), geen of slechts deels/ parttime gezamenlijk leven, maar wel bijv commitment als geliefden en wel inhoudelijk dezelfde binding, exclusieve liefde/ geliefden, monogame trouw en gezamenlijke toekomstperspectieven (al dan niet ooit wel samenleven of zo houden maar wel net zulke exclusieve liefdespartners zijn als in een "gewone" relatie, zij het dus niet (of nog niet) huisje, boompje, beestje.
Dan is er nog een hele groep die datzelfde zou willen, maar om div redenen niet hechten aan de toekomstbelofte/intentie/ afspraken (want meer is het eigenlijk niet) dat je voor de rest van je leven elkaars geliefde zult zijn, in goede en slechte tijden voor elkaar zult blijven, om samen oud te worden en voor elkaar te zorgen wat er ook gebeurt.
Dit zegt helemaal niet dat het alleen voor de seks en leuk moet zijn, alleen voor de leuke dingen des levens is en geen enkel gevoel of commitment zou zijn, je er niet voor elkaar bent als er iets is, niet met elkaar meeleeft, helpt of op elkaar zou mogen/ kunnen rekenen op praktische en emotionele steun of niet in elkaars leven betrokken zou (mogen/willen) zijn.
In mijn geval is het iig geen kwestie van genoegen nemen met "minder" dan een volledige geijkte liefdesrelatie, en ook helemaal niet louter voor de lust en leuks, en verder liefdeloos of zonder emotionele betrokkenheid en -bindingen, zonder er voor elkaar te zijn als dat nodig is, oid.
En ook niet vrijblijvend in de zin van geen rekening hoeven houden met elkaar, of in de zin van dús niet monogaam/(seksuele) trouw (zolang de relatie duurt) of dat je dús "niks" met elkaar hebt als het geen volledige liefdesrelatie betreft met beloftes/verwachtingen/ intenties voor de toekomst.
Die zijn er ook, maar het is een breder keuze hoe je dat samen invult en van verwacht, het is dus helemaal niet automatisch gezegd dat omdat er geen "verplichtingen" zijn zoals bijv kerst vieren met de wederzijdse familie en niet mee op familiebezoek hoéven (niet nodig vinden) dat dat ook uitgesloten is of niet bij betrokken zou zijn, of bij elkaars kinderen, werk, vriendenkring, hobby's, levenswijzen of levensperikelen. Of dat die relaties geen diepgang zouden hebben, geen zorgzaamheid jegens elkaar en elkaars (dagelijks) leven, gedachten- en gevoelsleven, als gewaardeerde sparringpartners, gebeurtenissen enz.
Net als een lat-relatie zegt het niet álles (dagelijks) samen hoeven te delen of meemaken/doen, lang niet alles over de kwaliteit en intensiteit van betrokkenheid bij elkaar en ook niet over hoeveel je om elkaar geeft, gunt, zorgzaam en tot steun bent.
Dagelijks samen het hele leven delen, op de gemeenschappelijke bank in gemeenschappelijk huis willen leven, samen koken, eten en elke dag samen wakker worden is imo niet wat een relatie maakt (of niet).
In mijn geval is het meer het geval dat je een groot deel eigen/zelfde leven houdt, je je eigen (grote) beslissingen en keuzes kunt blijven maken, zonder dat die automatisch invloed op de ander zijn/haar leven en keuzes hebben, dus grote mate van zeggenschap en bewegingsvrijheid behoudt, geen "aanspraken" op elkaar hebt waar de ander verwacht of in meegesleurd wordt.
De vrijheid om eigen ambities te kunnen vervullen, zoveel mogelijk naar eigen smaak de eigen levens te kunnen (blijven) inrichten zonder dat de ander dat op zichzelf betrekt of verwacht dat je hetzelfde wil/ prettig of normaal vindt, en aan elkaar oplegt, aanpast of compromissen in vindt waar dat verschilt.
Dat je elkaar niet kwalijk neemt dat de ander ánders is, andere dingen wil en koste wat het kost gelijk moet lopen, omdat 1 van 2en zich anders moet inhouden of aanpassen of ergert omdat die een andere verwachting/normaalwaarde heeft ergens over.
Dan nog zullen er altijd verschillen zijn in bijv hoeveelheid (vrije) tijd je graag samen of als "me-time" doorbrengt, en verschillende behoeften zijn, wel/niet monogame afspraken, en wat je wel en niet samen deelt en doet en wat alleen, of met eigen sociale kring, sport, hobby's, enz.
De mate van eigen vrijheid bestaat ook in klassieke traditionele relaties waarin je elkaar vrij kunt laten, maar het omgekeerd is niet zomaar het geval dat als je een relatie wilt/hebt waarin je elkaar in grote mate vrij kunt laten en elkaar niet nódig hebt voor vanalles, dat dat per definitie minder "gebonden" of verbonden voelt/ zou zijn en er niet voor elkaar bent, het alleen máár op "lang leve de lol" is gebaseerd.
En die zijn er ook, maar dat geldt voor volwaardige, langdurig gecommitte relaties tegenwoordig evengoed, getrouwd, samenwonend met alle commitments en aan elkaar vastzitten voor de toekomst (dacht men) van dien en al.
Het niet meer hechten aan bepaalde zogenaamde "zekerheden" die puur op "rechten", verwachtingen en commitment zijn gebaseerd omdat je op jezelf vertrouwt en (als single veel meer?) bijv die emotionele/praktische steun, gezelligheid, saamhorigheid, liefde, warmte, zorgzaamheid enz over meer mensen (familie en vrienden, collega's, buren, je ouders/kinderen) gewend bent te verdelen, betekent niet meer dan dat niet per sé van een ander of 1 enkele partner laten afhangen (of kunnen "claimen" en ook in de toekomst gegarandeerd denkt te zijn en dan hoogst verbolgen en teleurgesteld zijn voor het leven als dat anders loopt, die liefde over gaat en daarmee de relatie en al die toekomstverwachtingen in duigen valt).
Het is in mijn beleving niet dat het ontbreken van toekomstverwachtingen en de (al dan niet uitgesproken) belofte van "er voor elkaar zijn in goede en slechte tijden ook werkelijk iets zegt over hoe "gecommit" je je uiteindelijk wel of niet wilde zijn en daadwerkelijk ook voélt tov die partner of geliefde.
Ik denk dat het hele verschil is dat je in dit soort "vrijlatenrelaties" realistischer staat tegenover elkaar zogenaamde "zekerheden" beloven of verwachten voor als die gevoelens voor elkaar voorbij gaan, geen zeggenschap over elkaars leven hebt waar je rechten aan kunt ontlenen voor altijd en altijd, dan toch bij elkaar zult blijven en blijven zorgen voor elkaar, zult "vechten" voor die binding omwille van wat je samen opgebouwd hebt en genoegen zult nemen daarmee, ook als je eigenlijk niet meer bij elkaar zou willen blijven.
Ik ken eigenlijk best veel mensen juist (op mijn leeftijd? 40+, 50+) die niet meer zulke torenhoge verwachtingen hebben van de liefde en volledig gecommitte relaties, wie dat niet zoveel zegt en in het nu leven, hechten aan het nu samen fijn hebben en naast een bepaalde (voor ieder stel/partner verschillende) mate van er wel of niet voor en met de ander zijn én hechten aan eigen levens, exen, kinderen, gebondenheid aan eigen huis of woonplaats, werk, sociaal leven (van jaren) en wel degelijk lust, intimiteit en seks, vrije tijd, vakanties, een (groot of klein) stuk van hun eigen leven willen delen met een vaste partner, om wie ze geven of misschien zelfs (intens) van houden, en toch voor een (groot) deel óók hun vrijheid/ leven zoals ze dat leiden en hebben ingericht ook echt (zo) willen behouden.
Die vaste partner is dan uitbreiding/ aanvulling, terwijl je de zeggenschap over jezelf behoudt en ook over wat je wel en niet samen deelt.
Uiteraard in samenspraak, dat moet dan wel overeenkomen, en dat is niet eens zo makkelijk, als mensen het iha al interpreteren als "vrijblijvend" en "wel de lusten en niet de lasten" en voor hun een "alles of niets" is: of een volwaardige volle relatie óf het stelt niks voor en dan is het geen "echt" (of genoeg) houden van, als je er bij voorbaat al rekening mee houdt dat er een houdbaarheidsdatum op kan zitten en niet "vol voor gaat" in de zin van be/geloven en vertrouwen in samen oud worden.
En dan zijn er idd ook van dit soort "vrijere" relaties die niet gebaseerd en/of gericht zijn op per sé liefde/verliefd op elkaar, maar op mentale en fysieke intieme behoeften/ chemie/ nabijheid, lichamelijke affectie, "maatje", gevoel van samenzijn, bepaalde mate van betrokken- en verbondenheid en dat genoeg is.
Ook prima als dat tijdelijk is, voor nu, zolang het duurt, en ook als er geen diepere liefdesgevoelens (hoeven te) zijn of zich niet ontwikkelen, hooguit een zekere genegenheid.
Als je zoals Lois zegt allerlei andere aspecten van een "volle" liefdesrelatie al uit jezelf en je eigen leven/ omgeving/ eigen werk, meerdere andere familie- en vriendenrelaties haalt en blijft halen als je een partner hebt, en het enige wat je mist het soort intimiteit, seks en fysieke affectie is wat je alleen met een (al dan niet vaste) partner beleeft, hoeft dat geen minderwaardig soort relatie te zijn, waar je maar "genoegen" mee neemt. En ook die kun je dus zo intens of inhoudelijk vormgeven als je maar wilt en bereid toe bent met zijn 2en.
Ook zonder dat je je van elkaar afhankelijk van voelt of wordt, of nódig hebt.
Als toevoeging dus, als bonus, extra ziet, op een verder best compleet en vervullend eigen leven, en niet als levensvulling op álle gebieden en niveau's.
Overigens sta ik persoonlijk gewoon open voor knetterende liefde en houden van, vergaande zorgzaamheid jegens elkaar, duurzame gevoelens, "er zijn" voor elkaar in goede en slechte tijden, met intenties voor de toekomst, heel welkom zelfs.
Het is alleen geen "eis" voor mij, omdat ik weinig waarde hecht aan "serieuze" intenties, het zegt zo weinig, ik kijk in het nu en wat er nú is of nú voelt met iemand.
En ik vind ook dat relaties in andere vormen en ook die vrijwel alleen "lustgebaseerd' ofwel "verlust" zijn ipv verliefd waarin andere mate/ manieren van om elkaar geven en betrokkenheid uitgangspunt zijn óók de moeite waard.
Juist het niet nódig hebben van een relatie met alles erop en eraan geeft me die vrijheid om flexibel te kunnen zijn en juist zowel open te kunnen staan voor allerlei mogelijkheden en "tussenvormen", als voor een Geliefde als zich zoiets voordoet. Ik hóef dat niet voor mijn geluk en levensinvulling, maar het mág wel en is van harte welkom. Ik zet er mijn leventje en kansen op andere (of voornamelijk) intieme relaties alleen niet voor opzij tot er sprake is van zoiets, als dat zonder "alles erop en eraan" ook prima is en ik volop liefde deel met allerlei andere mensen.
Mocht ik ooit nog een Grote Verliefdheid/Liefde en levenspartner tegenkomen of ontwikkelen, dan nog heeft het mijn voorkeur om niet op dagelijkse basis het (hele) leven te delen, samen te wonen enzo, al sluit ik zoiets ook niet uit, als er een grote mate van vrijlaten en eigen levens blijven leiden, levenswijzen, bezigheden, tijdsindeling enz naar ieders smaak/eigen goeddunken in zit of vanzelf al redelijk overeenkomt en soortgelijke ideeen en behoeften zijn.
Dus niet vanuit commitment "rechten" op elkaar hebt en op kunt aanspreken, maar omdat dat gemeend is en gevoeld wordt (vrijwillig gegeven wordt, vanuit verbonden voelen en niet vanuit verplichtingen die je vindt dat je kunt ontlenen aan "nu eenmaal" ooit voor elkaar gevallen en (100%?) gegaan bent.
Er zijn mensen die dat soort toekomstverwachtingen gewoon zelf al niet hebben, danwel bijgesteld hebben na (langdurige) relatie(s) en dat het leven anders kan lopen en niet (meer) geloven in dan koste wat het kost bij elkaar blijven uit verplicht zijn/voelen ipv omdat je bij elkaar wíl zijn.
En dat is echt niet hetzelfde als "om elk wissewasje maar uit elkaar gaan" of als het even niet lekker loopt of andere tegenslag of dat iemand toch niet zo perfect aan de verwachtingen beantwoordt en dan maar weer "next" omdat je gelooft/hoopt dat het gras groener is en de ideale persoon en relatie bestaan of te vinden moét zijn..
Voor mij houdt het in dat ik aanvaard dat mensen (en dus ook geliefden) ontwikkelen en veranderen, en vooraf niet kúnt zeggen of beloven dat je voor altijd evenveel van elkaar blijft houden en hetzelfde zal blijven, of gevangen houdt of elkaar beperkt "uit liefde", en niets anders meer "mag" ervaren of willen in de toekomst, omdat je nu eenmaal ooit zo zeker was van elkaar dat je gekozen hebt om (levenslang) aan elkaar "vast" te zitten. En dat dat (het enige) goede is om je aan te houden ook nog, koste wat het kost, ook al wil en voelt 1 van 2en of allebei dat tzt niet (meer).
Je kunt heel bewust die verwachting laten varen en nog steeds zeer intense liefdes- of lustrelaties meemaken, waarin je elke dag weer bewust voor elkaar kiest (en in hoeverre) en wie weet wel meer energie in steekt dan in relaties waarin het vanzelfsprekend wordt genomen (want beloofd en dat dat "vanzelf" zo hoort te blijven als je eenmaal van elkaar houdt).
Het soort relatie wat ik voor ogen heb heeft gewoon veel oog voor elkaars "anders" kunnen en "mogen" zijn, zonder dat dat de ander dan belemmert om ook zichzelf te kunnen zijn, en zo min mogelijk elkaar opleggen, aanpassen aan elkaar, verplicht toe voelen, hoewel je wel degelijk rekening houdt met elkaars "eigenheid" (en niet de ander naar eigen normen op "goed" en "fout" beoordeelt of wil vormen, of wie er "gelijk" heeft).
En dat is een stuk makkelijker als je niet in allerlei opzichten afhankelijk van de ander en diens doen en laten bent, globaal bij elkaar past en in "exclusieve" partnerverwachtingen redelijk al overeenkomt.
Je kunt het egoistisch/ egocentrisch noemen maar ook kan het gewoon juist vanuit een grote mate van zelfbewustzijn zijn en een gezonde middenweg tussen eigenliefde en liefde voor de ander om eigen wensen en behoeften even zwaar te laten tellen als de ander daar ook de ruimte toe te geven, en een ander niet vast te pinnen "uit liefde".
Zowel de ander niet belangrijker maken dan jezelf, maar ook niet andersom, en ook geen onbelemmerde vrijblijvendheid of vrijbrief om maar te doen en laten waar je zelf zin in hebt. Een gezonde mate (maar ja, wat is gezond he) van eigenrichting en (beiden) jezelf kunnen zijn, zonder dat de ander daarmee gekwetst wordt.
Dan moeten bepaalde normen en verwachtingen wel over belangrijke zaken overeenkomen, en niet zomaar vanuit gaan dat dat zo is, maar vanaf het begin afchecken bij de ander (en dat blijven doen?) of het wel (voldoende) past bij elkaar en min of meer dezelfde ideeen hebt (waar het gaat om elkaars wensen en grenzen, normaalwaarden en "dealbreakers" ).
Misschien draait het voor mij in essentie er wel om dat ik voor niemand meer verantwoordelijk wil zijn of gehouden wil worden voor diens levensgeluk en zich daarin afhankelijk maakt van mij, onder het mom van liefde, en dat ik diegene moet zijn die de macht en invloed zou hebben die diegene gelukkig danwel ongelukkig "maakt" en andersom.
Dat hangt imo van (zo)veel meer af dan 1 persoon (en dan ook nog voor altijd en altijd) en een partner die daarin wél gelooft past niet (meer) bij mij.
Dát het uiteindelijk best levenslang blijvende liefde (en lust?) kán worden geloof ik overigens best in, dat kun je alleen met zekerheid achteraf weten, het is dus imo dat je dat misschien kunt en mag hopen en verwachten zelfs, alleen niet dat je dat tevoren kunt inschatten of zeggen/beloven of elkaar aan kunt houden, aan elkaar verplicht bent en ter verantwoording kunt roepen als dat niét zo blijkt te zijn (voor altijd).
Deels zit die pijn van verlies en verlating imo dan ook in de (teleurstelling in de) eigen (hoogstaande) (toekomst)verwachting van levenslang (of minstens heel langdurig).
En ik denk dat het nog steeds bestaat, misschien steeds meer uitzondering dan regel tegenwoordig, maar in deze tijd (en gezien de cijfers) allang niet meer als vanzelfsprekend uitgangspunt verwacht kan worden.
Niettemin staat het natuurlijk iedereen vrij om die intentie en wens te hebben en te willen van de ander, vooraf als je die relatie aangaat en gedurende de hele relatie voor ogen houdt.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
oie tekst van Suzy!
