Seks
alle pijlers
Ongelukkig met seksfruequentie
donderdag 5 maart 2009 om 14:54
Hallo allemaal,
Hier de situatie:
Ik 22, vriendlief 31. Ruim 4 jaar bijelkaar waarvan 3 jaar samenwonend. Hij was mijn eerste met alles...
Daar gaat ie dan!
Eerst maar eens vertellen wat mijn beeld van mannen altijd is geweest: mannen hebben bijna altijd zin in seks en als hun partner maar een toespeling maakt gaan ze daar meteen op in.
Nu mijn probleem:
Mijn vriend heeft vanaf het begin af aan al minder zin in seks gehad dan ik. Ik wil veel vaker en dacht dat mannen daar juist blij mee waren als hun partner juist vaak zin had.
Mijn partner dus niet....
Vaak ben ik dan ook de persoon die de eerste stap zet, maar hoe ik het ook doe maakt niet uit (al ga ik in een sexy setje voor hem staan) hij hapt bijna nooit. En al helemaal niet als hij even wat anders aan het doen is. Ik moet dus altijd van tevoren bedenken of de timing goed is. Of hij niet net even druk bezig is, of het nog niet te vroeg op de avond is enz.
En dat vind ik gewoon ontzettend jammer. Als ik me toch leuk aankleed en er werk van maak dan kun je toch niet botweg nee zeggen? Weet je wat dat met je zelfvertrouwen doet?
Verder wil ik het niet alleen maar in huis doen, hoezo saai? Maar hij heeft nooit die drang gehad om het op andere plaatsen te doen. Nu doen we dat af en toe wel, hij wil mij dan een plezier doen (dat is natuurlijk wel weer een positief punt), maar nu had ik gehoopt dat ik me wat tevredener zou voelen.
Dit is echter niet het geval.
Het is nu zelfs zo erg dat als hij een keertje als eerste begint en ik zelf eigenlijk niet zo heeel veel zin heb ik toch maar zin maak, omdat ik anders bang ben dat ik of nog heel lang op hem kan zitten wachten voor een volgende keer of dat hij nooit weer initiatief toont.
Verder merk ik ook dat als we het doen ik het ook echt goed wil doen. En niet even meer een vluggertje, want dan is zo weer voorbij en moet ik weer zo lang wachten op de volgende keer.
Ik heb het er met vriendinnen wel eens over gehad om een minaar te nemen... Puur voor de seks! Win win situatie toch? Hij hoeft minder vaak seks te hebben, ik kom aan mijn trekken en we hebben dus geen ruzie meer over de hoeveelheid seks die we hebben.
Echter al mijn vriendinnen roepen dan meteen dat je zoiets echt niet kunt doen en mijn vriend staat hier ook niet voor open. Wat betreft het gevoel zit het allemaal ook echt wel goed, maar ik vind het zo jammer dat ik een vrouw ben die vaak zin heeft in seks en waar 'geen gebruik' van wordt gemaakt.... Om het maar even zo uit te drukken
Mocht ik het ooit uit willen maken dan zou het eigenlijk alleen maar om de seks zijn. En dat vind ik ontzettend jammer, want ik houd echt van hem... Wat vinden jullie ervan?
Zou ik de relatie moeten beeindigen en een ander zoeken of gewoon stoppen met zeuren en me er bij neer leggen?
Tips zijn welkom!
Hier de situatie:
Ik 22, vriendlief 31. Ruim 4 jaar bijelkaar waarvan 3 jaar samenwonend. Hij was mijn eerste met alles...
Daar gaat ie dan!
Eerst maar eens vertellen wat mijn beeld van mannen altijd is geweest: mannen hebben bijna altijd zin in seks en als hun partner maar een toespeling maakt gaan ze daar meteen op in.
Nu mijn probleem:
Mijn vriend heeft vanaf het begin af aan al minder zin in seks gehad dan ik. Ik wil veel vaker en dacht dat mannen daar juist blij mee waren als hun partner juist vaak zin had.
Mijn partner dus niet....
Vaak ben ik dan ook de persoon die de eerste stap zet, maar hoe ik het ook doe maakt niet uit (al ga ik in een sexy setje voor hem staan) hij hapt bijna nooit. En al helemaal niet als hij even wat anders aan het doen is. Ik moet dus altijd van tevoren bedenken of de timing goed is. Of hij niet net even druk bezig is, of het nog niet te vroeg op de avond is enz.
En dat vind ik gewoon ontzettend jammer. Als ik me toch leuk aankleed en er werk van maak dan kun je toch niet botweg nee zeggen? Weet je wat dat met je zelfvertrouwen doet?
Verder wil ik het niet alleen maar in huis doen, hoezo saai? Maar hij heeft nooit die drang gehad om het op andere plaatsen te doen. Nu doen we dat af en toe wel, hij wil mij dan een plezier doen (dat is natuurlijk wel weer een positief punt), maar nu had ik gehoopt dat ik me wat tevredener zou voelen.
Dit is echter niet het geval.
Het is nu zelfs zo erg dat als hij een keertje als eerste begint en ik zelf eigenlijk niet zo heeel veel zin heb ik toch maar zin maak, omdat ik anders bang ben dat ik of nog heel lang op hem kan zitten wachten voor een volgende keer of dat hij nooit weer initiatief toont.
Verder merk ik ook dat als we het doen ik het ook echt goed wil doen. En niet even meer een vluggertje, want dan is zo weer voorbij en moet ik weer zo lang wachten op de volgende keer.
Ik heb het er met vriendinnen wel eens over gehad om een minaar te nemen... Puur voor de seks! Win win situatie toch? Hij hoeft minder vaak seks te hebben, ik kom aan mijn trekken en we hebben dus geen ruzie meer over de hoeveelheid seks die we hebben.
Echter al mijn vriendinnen roepen dan meteen dat je zoiets echt niet kunt doen en mijn vriend staat hier ook niet voor open. Wat betreft het gevoel zit het allemaal ook echt wel goed, maar ik vind het zo jammer dat ik een vrouw ben die vaak zin heeft in seks en waar 'geen gebruik' van wordt gemaakt.... Om het maar even zo uit te drukken
Mocht ik het ooit uit willen maken dan zou het eigenlijk alleen maar om de seks zijn. En dat vind ik ontzettend jammer, want ik houd echt van hem... Wat vinden jullie ervan?
Zou ik de relatie moeten beeindigen en een ander zoeken of gewoon stoppen met zeuren en me er bij neer leggen?
Tips zijn welkom!
vrijdag 6 maart 2009 om 15:00
Ik vind het heel goed om het nog eens kans te geven hoor, en ik hoop ook echt dat speeltjes of iets anders jullie sexleven nog een beetje kan opkrikken.
Heb je weleens geprobeerd om voor een tijdje zelf helemaal geen toespelingen te maken? Dat het echt van zijn kant uit moet komen?
Nee, ik denk niet dat ik het dan had uitgemaakt. Na enige tijd was ik eraan gewend geraakt dat het zo weinig was, ik zat er alleen heel erg mee dat ik bang was dat het nog minder zou worden. Ik heb weleens met het idee gelopen om de relatie te beeindigen, en dat ook wel verschillende keren tegen hem geroepen, maar had daarna alweer spijt. Ik was gewoon zo bang dat ik er enorme spijt van zou krijgen en zou denken ''het was maar seks'', het is uiteindelijk goed voor mij geweest dat hij die stap heeft genomen.
Mag ik vragen hoevaak jullie het doen?
Heb je weleens geprobeerd om voor een tijdje zelf helemaal geen toespelingen te maken? Dat het echt van zijn kant uit moet komen?
Nee, ik denk niet dat ik het dan had uitgemaakt. Na enige tijd was ik eraan gewend geraakt dat het zo weinig was, ik zat er alleen heel erg mee dat ik bang was dat het nog minder zou worden. Ik heb weleens met het idee gelopen om de relatie te beeindigen, en dat ook wel verschillende keren tegen hem geroepen, maar had daarna alweer spijt. Ik was gewoon zo bang dat ik er enorme spijt van zou krijgen en zou denken ''het was maar seks'', het is uiteindelijk goed voor mij geweest dat hij die stap heeft genomen.
Mag ik vragen hoevaak jullie het doen?
vrijdag 6 maart 2009 om 15:16
Helemaal geen toespelingen maken heb ik zelf ook wel eens aan zitten denken. Maar heel eerlijk gezegd ben ik dan bang dat we dan nog minder seks zullen hebben en als ik dan later weer wat vaker wil hij juist weer boos wordt omdat het hem misschien wel goed beviel dat ik juist niet meer aandrong. Misschien moet ik het toch maar proberen... En als ik wel zin heb dan eerst maar met mezelf gaan spelen?
Nou we deden het altijd denk ik naar het landelijk gemiddeld. 2,5 à 3 keer per week en dat vond ik ook wel prima. Maar als hij het dan druk had of wat dan ook, kon het zo zijn dat we een hele week geen seks hadden en dan begon het bij mij al te kriebelen (en in mijn hoofd te spoken). Omdat ik er de laatste tijd volgens hem zo'n probleem van maak, ben ik al blij met 1x per week, maar het is dus helaas nog minder.
Misschien zullen anderen nu wel denken, stel je niet zo aan, maar ik vind het gewoon te weinig.
Als we allebei vakantie hebben (en dus veel vrije tijd) dan hebben we al gauw 1x per dag seks... Het is dus niet dat hij het niet lekker vindt.
Nou we deden het altijd denk ik naar het landelijk gemiddeld. 2,5 à 3 keer per week en dat vond ik ook wel prima. Maar als hij het dan druk had of wat dan ook, kon het zo zijn dat we een hele week geen seks hadden en dan begon het bij mij al te kriebelen (en in mijn hoofd te spoken). Omdat ik er de laatste tijd volgens hem zo'n probleem van maak, ben ik al blij met 1x per week, maar het is dus helaas nog minder.
Misschien zullen anderen nu wel denken, stel je niet zo aan, maar ik vind het gewoon te weinig.
Als we allebei vakantie hebben (en dus veel vrije tijd) dan hebben we al gauw 1x per dag seks... Het is dus niet dat hij het niet lekker vindt.
vrijdag 6 maart 2009 om 15:48
Wel fijn om te weten dat het waarschijnlijk dan echt ligt aan dat hij minder behoefte heeft als hij ook andere dingen aan zijn hoofd heeft, werk, hobby's, dat soort dingen. In de vakanties hebben meer mensen veel vaker seks hoor, dat had, en heb ik zelf ook.
Misschien loopt het er inderdaad op uit dat hij het juist fijn vind dat je er even een tijdje niet over begint, maar het kan ook anders uitpakken, in de zin van dat hij gaat merken dat jij het een beetje los hebt gelaten, en hij misschien bij zichzelf gaat denken misschien moet ik toch eens zelf meer initiatief gaan tonen. Want ook al denkt hij er misschien zo niet over maar het is natuurlijk voor je vriend ook wel makkelijker om zelf niks te ondernemen omdat hij weet dat jij er op een gegeven moment toch wel weer mee komt. Je kunt het altijd proberen, niet geschoten is altijd mis
Misschien loopt het er inderdaad op uit dat hij het juist fijn vind dat je er even een tijdje niet over begint, maar het kan ook anders uitpakken, in de zin van dat hij gaat merken dat jij het een beetje los hebt gelaten, en hij misschien bij zichzelf gaat denken misschien moet ik toch eens zelf meer initiatief gaan tonen. Want ook al denkt hij er misschien zo niet over maar het is natuurlijk voor je vriend ook wel makkelijker om zelf niks te ondernemen omdat hij weet dat jij er op een gegeven moment toch wel weer mee komt. Je kunt het altijd proberen, niet geschoten is altijd mis
vrijdag 6 maart 2009 om 15:56
Het klinkt niet helemaal lekker, hier ga je spijt van krijgen. Toen ik zo jong was als jij had ik hetzelde probleem. Heb het uiteindelijk toch nog negen jaar volgehouden met diegene. In het begin was het dagelijks meerdere keren maar we eindigden met minder dan eens per maand. Ik ben nu 45 en als ik érgens spijt van heb in mijn leven is het die periode. Als jij één keer per week al weinig vindt, ben je gewoon een heel geil meisje en moet je iemand zoeken die seksueel bij je past. Dat kan een nieuwe relatie zijn of een seksvriend. Zonder seks buiten de deur te willen promoten - er zitten nogal wat haken en ogen aan - wil ik wat een seksvriendschap betreft wel kwijt dat het ook mogelijk is om van twee personen tegelijk te houden. Mijn minnaar is die weg ingeslagen, hij houdt gewoon van twee vrouwen. Dan heb ik het wel over een vijftiger die een onverbrekelijk diepe band heeft opgebouwd met zijn vrouw, in jouw geval zie ik je vaste relatie op een gegeven moment stuk lopen als je gevoelens voor je seksvriend gaat ontwikkelen.
A dirty mind is a joy forever. (Oscar WIlde)
vrijdag 6 maart 2009 om 16:06
quote:Graaggedaan schreef op 06 maart 2009 @ 15:56:
Als jij één keer per week al weinig vindt, ben je gewoon een heel geil meisje .
Hou es op zeg.
Ben het wel met je eens dat ze iemand moet vinden die bij 'r past. Blijf niet hangen in een situatie die je frustreert en al helemaal niet als je 22 bent.
Als jij één keer per week al weinig vindt, ben je gewoon een heel geil meisje .
Hou es op zeg.
Ben het wel met je eens dat ze iemand moet vinden die bij 'r past. Blijf niet hangen in een situatie die je frustreert en al helemaal niet als je 22 bent.
Clowns to the left of me..
zaterdag 7 maart 2009 om 03:24
Dag Simooon,
Wat "Aikidoka" beschrijft is precies mijn reactie op jou verhaal en verder de situatie die jij beschrijft lijkt sterk op een relatie die ik heb gehad. Ik hield ontzettend veel van haar maar, deed alles voor haar en precies zoals jij jou relatie omschrijft wat sex betreft, missen van de begeerte, drukke baan enz. Ik maakte me zelf wijs dat ik sex niet zo belangrijk vond. Tot een goede vriendin van mij op een dag zei: "Je cijfert jou gevoel weg ten dienste van haar." 101 concessies later want ik wilde de relatie in stand houden heb ik toch de stap genomen de relatie te beëindigen, het was moeilijk hield van haar maar miste wat voor mij essentieel is wat een relatie compleet maakt: begeert worden, sex en intimiteit. Het is moeilijk maar zeker het overwegen waard! Je zegt hij is jou eerste man in alles, er zal een hele wereld voor je open gaan, jou wereld want je begint met een verse lei en je weet en ontdekt wat je wil en niet wil. Het was op dat moment moeilijk maar er geen moment spijt van gehad.
Wat een SV betreft, ik ken 2 kanten van de medaille: ik heb mij nog nooit zo kut belazerd en gekrenkt gevoeld toen ik ontdekte dat een partner van mij vreemd ging, kortom weet wat je de ander aan kunt doen. Ik ben er zeker een jaar van uit mijn doen geweest. Maar daarna in mijn single periode was ik een tijd de minnaar van: "de vrouw van een kerkelijk leider van een Jehova gemeente." Voor haar stond niet alleen haar huwelijk maar heel haar leven op het spel door het bed te delen met een ander. Want niet alleen zou ze haar gezin verliezen ook zouden al haar vrienden, familie en kennissen doordat ze zou worden geëxcommuniceerd. Kortom ze zou alles verliezen. Ik denk dat je hier aan kan afleiden dat "dit soort gevoelens" zeer diep gaan zo diep dat zelfs iemand alles in de weegschaal stelt om toch die ene wens beantwoord te zien.
Mijn moraal: Als je niet krijgt wat je graag wil blijft het je ten aller tijden achtervolgen en elke concessie die je doet is jezelf ontkennen.
Wat "Aikidoka" beschrijft is precies mijn reactie op jou verhaal en verder de situatie die jij beschrijft lijkt sterk op een relatie die ik heb gehad. Ik hield ontzettend veel van haar maar, deed alles voor haar en precies zoals jij jou relatie omschrijft wat sex betreft, missen van de begeerte, drukke baan enz. Ik maakte me zelf wijs dat ik sex niet zo belangrijk vond. Tot een goede vriendin van mij op een dag zei: "Je cijfert jou gevoel weg ten dienste van haar." 101 concessies later want ik wilde de relatie in stand houden heb ik toch de stap genomen de relatie te beëindigen, het was moeilijk hield van haar maar miste wat voor mij essentieel is wat een relatie compleet maakt: begeert worden, sex en intimiteit. Het is moeilijk maar zeker het overwegen waard! Je zegt hij is jou eerste man in alles, er zal een hele wereld voor je open gaan, jou wereld want je begint met een verse lei en je weet en ontdekt wat je wil en niet wil. Het was op dat moment moeilijk maar er geen moment spijt van gehad.
Wat een SV betreft, ik ken 2 kanten van de medaille: ik heb mij nog nooit zo kut belazerd en gekrenkt gevoeld toen ik ontdekte dat een partner van mij vreemd ging, kortom weet wat je de ander aan kunt doen. Ik ben er zeker een jaar van uit mijn doen geweest. Maar daarna in mijn single periode was ik een tijd de minnaar van: "de vrouw van een kerkelijk leider van een Jehova gemeente." Voor haar stond niet alleen haar huwelijk maar heel haar leven op het spel door het bed te delen met een ander. Want niet alleen zou ze haar gezin verliezen ook zouden al haar vrienden, familie en kennissen doordat ze zou worden geëxcommuniceerd. Kortom ze zou alles verliezen. Ik denk dat je hier aan kan afleiden dat "dit soort gevoelens" zeer diep gaan zo diep dat zelfs iemand alles in de weegschaal stelt om toch die ene wens beantwoord te zien.
Mijn moraal: Als je niet krijgt wat je graag wil blijft het je ten aller tijden achtervolgen en elke concessie die je doet is jezelf ontkennen.
zaterdag 7 maart 2009 om 10:15
Wederom weer bedankt voor de reacties!
Zoals ik al eerder aangaf wil ik nog steeds proberen er samen met mijn vriend uit te komen. En dan natuurlijk wel op zo'n manier dat ik me er zelf ook goed bij voel. Ben in dit topic toch nog een aantal tips tegen gekomen die ik eerst wil uitproberen, voordat ik mij of bij de situatie neerleg of een punt zet achter de relatie.
Een SV zal ik eerst nog maar even uit mijn hoofd zetten en als mijn probleem met vaker masturberen was opgelost dan had ik dit topic niet eens geopend...
Zoals ik al eerder aangaf wil ik nog steeds proberen er samen met mijn vriend uit te komen. En dan natuurlijk wel op zo'n manier dat ik me er zelf ook goed bij voel. Ben in dit topic toch nog een aantal tips tegen gekomen die ik eerst wil uitproberen, voordat ik mij of bij de situatie neerleg of een punt zet achter de relatie.
Een SV zal ik eerst nog maar even uit mijn hoofd zetten en als mijn probleem met vaker masturberen was opgelost dan had ik dit topic niet eens geopend...
zaterdag 7 maart 2009 om 14:41
Jezus mina wat herkenbaar zeg! ook het verhaal van simoon. zit zelf ook in een relatie van bijna 10 jaar met iemand waarvan het libido veel lager is. al in het begin was dat zo. ik vind het inmiddels erg frustererend worden en heb dat ook serieus aangekaart en wij gaan nu samen therapie proberen. maar dat is denk ik wel iets dat je niet al na 3 jaar doet en als je pas 22 bent.... ben het simoon en sportivo eens dat er ook andere dingen in een relatie heel belangrijk zijn, bij mij is het zo dat eigenlijk alles goed zit (anders houd je het ook niet 10jr vol natuurlijk0 behalve de sex!
zou ook wel een SV willen, puur voor de sex. ik heb dat weleens aangekaart en mijn vriend staat er niet helemaal afwijzend tegenover en wil het verder gewoon niet weten. ik ben wel bang dat dat het begin van het einde is, dat het je toch van elkaar verwijderd.....
zou ook wel een SV willen, puur voor de sex. ik heb dat weleens aangekaart en mijn vriend staat er niet helemaal afwijzend tegenover en wil het verder gewoon niet weten. ik ben wel bang dat dat het begin van het einde is, dat het je toch van elkaar verwijderd.....
zondag 8 maart 2009 om 20:47
Ik heb het hele topic zojuist even zitten doorlezen en ik kan alleen maar zeggen dat het zo herkenbaar is! Ik ben zelf getrouwd en mijn man heeft ook een veel lager libido dan ik zelf. Toen we net samen waren, hadden we iedere dag sex. Ik ben echt niet zo naïef dan ik dacht dat dit altijd zo zou blijven. Alleen langzaamaan is dit veranderd in 1 keer per week tot op het punt waar we nu zijn. Nu gaat er soms een maand voorbij zonder sex. Ik kan er mee leven dat de sexuele behoeftes van partners anders zijn. Dat de een meer en vaker zin heeft dan de ander, maar ik vind dit steeds moeilijker worden. In het begin heb ik vaker het initiatief genomen, maar als je iedere keer de deksel op je neus krijgt…wordt dat ook wel minder.
De eerste paar keer dat we erover gesproken hebben, werd me steeds het verwijt gemaakt dat ik dan een probleem zou hebben als ik zo vaak zin heb. Niet iedereen heeft even vaak zin. Maar goed, dat begrijp ik dus wel. Ik heb ook altijd geprobeerd er normaal en zonder al te veel emoties over te praten, maar hoe meer er over gesproken werd….hoe dramatischer het voor de rest werd. Ik heb het dus een tijdje gelaten en was het eigenlijk ook wel zat om steeds afgewezen te worden. Nu heb ik `geaccepteerd´ dat we minder vaak sex hebben dan ik zou willen. Maar makkelijk is het niet. Zeker als er ook niet over gepraat kan worden.
Hij slaat altijd dicht of wordt kwaad, maar ziet het probleem denk ik niet vanuit mijn kant. Net zo zeer als ik zijn kant accepteer, begin ik steeds meer te denken dat hij mijn kant ook moet kunnen begrijpen. Dat wil niet zeggen dat ik afspraken wil maken, wil plannen of wat voor onzin dan ook. Dat helpt namelijk op de lange termijn helemaal niet. Dan gaat het beetje spontaniteit helemaal weg. Ik wil alleen dat hij mijn kant ook gaat begrijpen en niet dat ik iedere keer afgeschilderd wordt als een sexverslaafde ofzo. Ik vind het ook moeilijk om te begrijpen dat iemand zo weinig zin in sex heeft. Ik heb het al bij mezelf gezocht, maar hij zegt dat het niet aan mij ligt. Dat hij gewoon weinig zin in sex heeft. Alleen denk ik dan hoe het dan in het begin wel zo kon zijn….Ik kan me niet voorstellen dat je dan wel altijd zin had en nu gewoon bijna nooit meer.
2 weken geleden nam hij het initiatief en had ik zelf niet zo´n zin. Ik heb getwijfeld om erop in te gaan, maar aan de andere kant dacht ik ook als ik het nu niet doe…..wie weet hoelang het dan weer duurt. Ik heb aangegeven dat het pijn doet om iedere keer zo afgewezen te worden en dat ik het steeds moeilijker vind om spontaan het initiatief te nemen. Hij zei dat ik dat wel moest blijven doen, anders ging ik ook aan mezelf voorbij. Ja, dat is natuurlijk wel zo…maar je zit er ook niet op te wachten om steeds de deksel op je neus te krijgen. Ik heb laatst voorgesteld om er met iemand over te praten die er helemaal buiten staat. Zeker omdat het voor ons steeds moeilijker wordt om over te praten. Hij zegt er helemaal niks meer over en blokkeert. Maar therapie vond hij belachelijk. Ik begrijp dat dus niet.
Ik vind ons zelf te jong om zo de rest van ons leven door te gaan. We hebben samen wel een hoop meegemaakt. Ik weet ook zeker dat ik met hem door het leven wil gaan, want ik hou super veel van hem. We hebben verder een goede relatie en ik zie hem als de vader voor mijn kinderen. Anders zou ik natuurlijk ook nooit met hem getrouwd zijn. Alleen dit stukje heb je ook nodig in een relatie. Hoe belangrijk het is voor een relatie besef je pas als je het bijna niet hebt.
Ik vind het fijn om de ervaringen van andere eens gelezen te hebben, omdat ik er zo verder eigenlijk met niemand over praat.
De eerste paar keer dat we erover gesproken hebben, werd me steeds het verwijt gemaakt dat ik dan een probleem zou hebben als ik zo vaak zin heb. Niet iedereen heeft even vaak zin. Maar goed, dat begrijp ik dus wel. Ik heb ook altijd geprobeerd er normaal en zonder al te veel emoties over te praten, maar hoe meer er over gesproken werd….hoe dramatischer het voor de rest werd. Ik heb het dus een tijdje gelaten en was het eigenlijk ook wel zat om steeds afgewezen te worden. Nu heb ik `geaccepteerd´ dat we minder vaak sex hebben dan ik zou willen. Maar makkelijk is het niet. Zeker als er ook niet over gepraat kan worden.
Hij slaat altijd dicht of wordt kwaad, maar ziet het probleem denk ik niet vanuit mijn kant. Net zo zeer als ik zijn kant accepteer, begin ik steeds meer te denken dat hij mijn kant ook moet kunnen begrijpen. Dat wil niet zeggen dat ik afspraken wil maken, wil plannen of wat voor onzin dan ook. Dat helpt namelijk op de lange termijn helemaal niet. Dan gaat het beetje spontaniteit helemaal weg. Ik wil alleen dat hij mijn kant ook gaat begrijpen en niet dat ik iedere keer afgeschilderd wordt als een sexverslaafde ofzo. Ik vind het ook moeilijk om te begrijpen dat iemand zo weinig zin in sex heeft. Ik heb het al bij mezelf gezocht, maar hij zegt dat het niet aan mij ligt. Dat hij gewoon weinig zin in sex heeft. Alleen denk ik dan hoe het dan in het begin wel zo kon zijn….Ik kan me niet voorstellen dat je dan wel altijd zin had en nu gewoon bijna nooit meer.
2 weken geleden nam hij het initiatief en had ik zelf niet zo´n zin. Ik heb getwijfeld om erop in te gaan, maar aan de andere kant dacht ik ook als ik het nu niet doe…..wie weet hoelang het dan weer duurt. Ik heb aangegeven dat het pijn doet om iedere keer zo afgewezen te worden en dat ik het steeds moeilijker vind om spontaan het initiatief te nemen. Hij zei dat ik dat wel moest blijven doen, anders ging ik ook aan mezelf voorbij. Ja, dat is natuurlijk wel zo…maar je zit er ook niet op te wachten om steeds de deksel op je neus te krijgen. Ik heb laatst voorgesteld om er met iemand over te praten die er helemaal buiten staat. Zeker omdat het voor ons steeds moeilijker wordt om over te praten. Hij zegt er helemaal niks meer over en blokkeert. Maar therapie vond hij belachelijk. Ik begrijp dat dus niet.
Ik vind ons zelf te jong om zo de rest van ons leven door te gaan. We hebben samen wel een hoop meegemaakt. Ik weet ook zeker dat ik met hem door het leven wil gaan, want ik hou super veel van hem. We hebben verder een goede relatie en ik zie hem als de vader voor mijn kinderen. Anders zou ik natuurlijk ook nooit met hem getrouwd zijn. Alleen dit stukje heb je ook nodig in een relatie. Hoe belangrijk het is voor een relatie besef je pas als je het bijna niet hebt.
Ik vind het fijn om de ervaringen van andere eens gelezen te hebben, omdat ik er zo verder eigenlijk met niemand over praat.
zondag 8 maart 2009 om 21:22
Hoi Sweetii.
Wat vervelend om te horen dat ook jij jezelf herkent in mijn verhaal. Aan de ene kant vond ik het wel fijn om te lezen dat ik dus niet de enige ben met het probleem, maar omdat ik weet hoe vervelend en pijnlijk het is, is het natuurlijk helemaal niet leuk dat er meerdere lotgenoten zijn...
Misschien dat jij ook wat kunt met een aantal tips die in dit topic zijn gegeven. En anders hoop ik dat je het nu een beetje van je af hebt kunnen schrijven...
Je mag mij ook altijd een privéberichtje sturen als je er nog meer over kwijt wilt.
Wat vervelend om te horen dat ook jij jezelf herkent in mijn verhaal. Aan de ene kant vond ik het wel fijn om te lezen dat ik dus niet de enige ben met het probleem, maar omdat ik weet hoe vervelend en pijnlijk het is, is het natuurlijk helemaal niet leuk dat er meerdere lotgenoten zijn...
Misschien dat jij ook wat kunt met een aantal tips die in dit topic zijn gegeven. En anders hoop ik dat je het nu een beetje van je af hebt kunnen schrijven...
Je mag mij ook altijd een privéberichtje sturen als je er nog meer over kwijt wilt.
maandag 9 maart 2009 om 11:35
Wat een herkenbaar verhaal. Ik 24, vriend 31, hebben 4 jaar een relatie, wonen net een maand samen. Het is eigenlijk al van begin af aan dat hij nooit wil. Ik ben zijn eerste, dus hij was sowieso wat huiverig en bang wat verkeerd te doen, of beter, hij wist niet goed wat hij moest doen. Daar hebben we het uiteraard wel over gehad en het werd wel wat beter, maar zelden op zijn initiatief. Ik werd ook vaak afgewezen, dan was meneer bijvoorbeeld 's avonds in bed aan het lezen en wilde perse blijven lezen, stond ik daar in een nieuw lingeriesetje. Nou toen voelde ik me behoorlijk lullig. En nee het lag niet aan mij en hij vond het wel mooi, maar hij wilde gewoon lezen. Of als ik initiatief neem mijn hand "subtiel" wegpakken of zich omdraaien. Ik heb er een paar keer met hem geprobeerd over te praten, maar dan zegt hij niet te weten waar het aan ligt dat hij nooit zin heeft. En dat het niet aan mij ligt, dat hij me mooi, lief en lekker vindt. Hij weet het zelf niet en daar kan ik dus niks mee. Een poos later kwam ik er achter dat hij wel porno kijkt, een bepaald soort porno ook nog. Dus hem daarmee geconfronteerd, waarom wel porno en niet met mij? En of hij alleen dat soort porno opwindend vond ipv normale seks (ik zocht een verklaring voor het feit dat hij nooit wil) Op de eerste vraag kreeg ik het antwoord dat hij het niet zo vaak keek en later zei hij dat hij de verhouding mij-porno waarschijnlijk uit het oog verloren was. Op de tweede vraag zei hij dat het niet zo was als ik dacht, maar dat hij het wel leuk vond om naar te kijken. En dat ik op moest houden naar een verklaring te zoeken, omdat die er gewoon niet was. Elke keer belooft hij 'eraan te gaan werken' en elke keer gebeurt dat niet. Ik kan me nu de laatste keer niet eens meer herinneren, dat is echt al maanden geleden. En initiatief durf ik al niet eens meer te nemen, ik word toch wel weer afgewezen. Het kan ook nooit met hem, 's avonds is hij te moe of wil hij nog lezen; 's ochtends in het weekend kan hij vanwege eventuele migraine niet te lang blijven liggen. Overdag bezig met andere zaken. Pfft. Hij heeft wel eens gezegd dat ik als ik er niet meer tegen kan de relatie maar moet verbreken. Hij ziet het echt niet als 'ons' probleem, maar als mijn probleem. Verder is de relatie heel goed, we knuffelen wel en hij is hartstikke lief en attent en doet alles voor mij, dus ik heb verder niet echt reden om het uit te maken en dat wil ik eigenlijk ook niet. Ik kan alleen maar hopen dat het beter wordt, hoewel dat denk ik wel tegen beter weten in is. Ik begrijp het ook niet, hoe kun je nou nooit zin in seks hebben? Want zo is het bij ons, de paar keer dat hij mijn initiatief wel toeliet, zijn zo ongeveer ook op 2 handen te tellen. Dan lees ik hier over mannen die minder vaak willen dan eerst. Mijn vriend heeft nooit echt gewild.
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.