Seks
alle pijlers
Pornoën
maandag 1 september 2008 om 17:46
Oud-hollandse overleveringen deel 1:
Sinterkloot en zijn zwarte pielemozen.
Elk jaar in december komt Sinterkloot naar de lage landen afzakken. Velen geloven dat het een ouwe beschimmelde bebaarde zak is maar in werkelijkheid zit er toch echt een mooi gespierd en gebruind (hee...het hele jaar in Spanje, he..!!) lijf onder zijn rode tabbert. Trek maar eens aan die baard! Die is echt wel nep hoor!Tis gewoon een Amsterdamse chippendale die in het winterseizoen bijverdiend!
Anyway: hij hoeft niet in zijn eentje alle behoeften te vervullen in Nederland.. Hij wordt goed geholpen door zijn goed-voorziene team donkere medemensen voor wie geen kut-klusje te veel is. Gekend zijn alle kadootjes die aan de kindertjesworden uitgedeeld. Weinigen weten dat dit slechts omkoperij is om de kindjes te laten zwijgen over de toeren
die Sinterkloot en zijn zwarte pielemozen met de hitsige mama´s uithalen. Menig huismoeder wordt verrast door een verse geurende warme banketstaaf. Vraag maar aan elke MILF hoe ze aan die marsepeinen buttplug komt! In elk gewillig mondje wordt op 5 december wat hard en zoet suikergoed gestoken, welke in no-time volledig smelt. De zoete druppels kristalliseren op elk moedermondje. Weet je niet dat die taai-taai poppetjes eigenlijk AAi-Aai poppetjes genoemd
werden naar de kreten van een eerste anale ervaring? En de gevulde speculaas... proeft gewoon naar een nummertje rimmen. Of is het het vice-versa? Ja die beste vent weet in de dagen tussen aankomst en 5 december behoorlijk zijn toch goed gevulde zak te legen. Het is iedere avond weer prijs: de moeders zetten de ramen open; zogenaamd voor een beetje frisse lucht maar als sint eenmaal binnen is ...dan is hij snel binnen! Met haar handen op de schouw en onder luid zingen van dubbelzinnige liedjes krijgt de gewillige mama de stevige winterwortel van de Sinterkloot en likt ze aan de noten van zijn Zwarte pielemozen. Elke morgen ontwaken de moeders met een geile glimlach omdat ze kunnen terugdenken aan
het feit dat ze alles gekregen hebben van de goede Sint. Menig mens denkt dat Sinterkloot een paard tussen zijn benen heeft maar de informatie is niet volledig: het gaat hier om een paardenlul. Kan ook niet anders he?! : boven zo een zak kan niet een klein stafje dienen. Het gaat hier echt wel om een flinke stevige bisschopsstaf. En voor een vlotte service draagt die geilaard helemaal niks onder zijn gewaad. Zo! Dat is dan ook weer verduidelijkt.
Sinterkloot en zijn zwarte pielemozen.
Elk jaar in december komt Sinterkloot naar de lage landen afzakken. Velen geloven dat het een ouwe beschimmelde bebaarde zak is maar in werkelijkheid zit er toch echt een mooi gespierd en gebruind (hee...het hele jaar in Spanje, he..!!) lijf onder zijn rode tabbert. Trek maar eens aan die baard! Die is echt wel nep hoor!Tis gewoon een Amsterdamse chippendale die in het winterseizoen bijverdiend!
Anyway: hij hoeft niet in zijn eentje alle behoeften te vervullen in Nederland.. Hij wordt goed geholpen door zijn goed-voorziene team donkere medemensen voor wie geen kut-klusje te veel is. Gekend zijn alle kadootjes die aan de kindertjesworden uitgedeeld. Weinigen weten dat dit slechts omkoperij is om de kindjes te laten zwijgen over de toeren
die Sinterkloot en zijn zwarte pielemozen met de hitsige mama´s uithalen. Menig huismoeder wordt verrast door een verse geurende warme banketstaaf. Vraag maar aan elke MILF hoe ze aan die marsepeinen buttplug komt! In elk gewillig mondje wordt op 5 december wat hard en zoet suikergoed gestoken, welke in no-time volledig smelt. De zoete druppels kristalliseren op elk moedermondje. Weet je niet dat die taai-taai poppetjes eigenlijk AAi-Aai poppetjes genoemd
werden naar de kreten van een eerste anale ervaring? En de gevulde speculaas... proeft gewoon naar een nummertje rimmen. Of is het het vice-versa? Ja die beste vent weet in de dagen tussen aankomst en 5 december behoorlijk zijn toch goed gevulde zak te legen. Het is iedere avond weer prijs: de moeders zetten de ramen open; zogenaamd voor een beetje frisse lucht maar als sint eenmaal binnen is ...dan is hij snel binnen! Met haar handen op de schouw en onder luid zingen van dubbelzinnige liedjes krijgt de gewillige mama de stevige winterwortel van de Sinterkloot en likt ze aan de noten van zijn Zwarte pielemozen. Elke morgen ontwaken de moeders met een geile glimlach omdat ze kunnen terugdenken aan
het feit dat ze alles gekregen hebben van de goede Sint. Menig mens denkt dat Sinterkloot een paard tussen zijn benen heeft maar de informatie is niet volledig: het gaat hier om een paardenlul. Kan ook niet anders he?! : boven zo een zak kan niet een klein stafje dienen. Het gaat hier echt wel om een flinke stevige bisschopsstaf. En voor een vlotte service draagt die geilaard helemaal niks onder zijn gewaad. Zo! Dat is dan ook weer verduidelijkt.
maandag 22 december 2008 om 17:18
Welkom in mijn Groenten- en fruitwinkeltje. Bijt eens in mijn stevige banaan die zich graag door jouw vaardige vingers laat ontdoen van zijn jasje. Verlustig je eens aan mijn advocado met zacht -romig vlees dat zich makkelijk van de pit laat likken. Mijn courgette laat zich makkelijk in je keeltje glijden en mijn aubergine is strak paars glanzend en wacht op verslonden te worden. Mijn dressing laat zich graag van jouw blaadjes sla slobberen. Sappige pruimpjes die vers geplukt zijn, vol sap dat van je lippen drupt, zoet en kleverig. Het donzige van perzik barstend van vocht en vlees dat je tong streelt. Appeltjes die in je hand passen en hard en vol vitaminen zijn. Mandarijntjes die hun sap in je gezicht doen spetteren. Meloenen die vol en zwaar zijn. Noten, rond en hard en een beetje bitter maar ook vol eiwitten. Stevige struikjes lof die zich zacht laten smoren in jouw warme oventje, heerlijk met een romige kaassaus.
donderdag 29 januari 2009 om 20:19
Ik stond op centraal, moest de trein naar den Helder nemen, maar dat ding had een halfuur vertraging. Ik besloot mijn strakke kontje maar op een bankje neer te vlijen, en keek verveeld in het rond, totdat ik een koppel op een bankje zie zitten. Hij heeft kort blond haar, veel spieren en is gebruind, zij heeft lang rood haar en draagt een zwartleren jurkje. Ik steek mijn dubbel D's naar voren en voel mijn tepels uit mijn shirtje steken. Ik knipoog naar haar en til mijn linkerbeen op, om hem heel langzaam over mijn rechterbeen heen te slaan, zo langzaam dat ze zicht heeft op mijn rode stringetje dat behoorlijk at aan het worden is. Zij glimlacht en fluistert iets in zijn oor. Hij lacht en staat op. Samen lopen ze naar me toe en gaan ze aan weerszijden naast me zitten. Ik glimlach en knipper stout met mijn gouden nepwimpers, als ik zie dat ik al in de trein moet zitten. Ik ren snel naar mijn coupe, hoewel ik meteen spijt krijg. Als de trein op het punt staat weg te rijden en mijn volgespoten geglosste lippen beginnen te trillen stappen er twee mensen mijn coupe in. Rara wie?
wordt vervolgd
wordt vervolgd
zaterdag 31 januari 2009 om 00:22
Ietwat simpel...
's Morgens je conservatieve vader tegenkomen in de string van je vriendin die niet bij jou in bed mocht slapen.
(Geen rare voorkeur maar in slaapdronken toestand het eerste ondergoed gepakt dat op de grond lag)
Echt enig... Ca 15 jaar geleden gebeurd terwijl ik het zelf op dat moment niet door had.
's Morgens je conservatieve vader tegenkomen in de string van je vriendin die niet bij jou in bed mocht slapen.
(Geen rare voorkeur maar in slaapdronken toestand het eerste ondergoed gepakt dat op de grond lag)
Echt enig... Ca 15 jaar geleden gebeurd terwijl ik het zelf op dat moment niet door had.
woensdag 4 februari 2009 om 08:14
Na een korte winterslaap open ik mijn ogen, nog lichtelijk duf maar allee, nog geen koffie gehad dus dan krijg je dat... Rijmt wel maar dicht niet, op die fiets. En ik ontdek dat ik me bevind in de verder geheel verlaten en stoffige wachtkamer van een afgedankt stationnetje, ergens in het befaamde Midden van Nergens zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen. De vergeelde en halfvergane dienstregeling aan de verbrokkelde muur biedt ook al geen duidelijkheid, en laat me volledig in het ongewisse of, en zoja wanneer de trein weer langs zal komen om mij op te pikken. Ik zal toch echt zelf in beweging moeten komen, anders gaat mijn reis echt nergens meer naartoe....
Met een kreun verhef ik dan ook mijn half ontblote billen van de oncomfortabele houten bank, wetende dat de kaalgesleten latten wel een fijne afdruk zullen hebben achtergelaten op mijn babyzachte billen. Nah, komt wel goed, trekt wel bij. Mijn oog valt op een oud en beduimeld tijdschrift onder de bank. Hee, een Viva uit mei 2008, met een special over zonnegeiltjes, wat leuk! Ik grijns even, en met een laatste blik achterom stap ik de stationshal in, en begeef me naar de uitgang. De eerste zonnestralen van de dag vallen al door de gebarsten ruiten naar binnen, en ik hunker naar het warme licht. Onderweg naar de uitgang trekt iets mijn aandacht, en bij de in onbruik geraakte loketten ontwaar ik zowaar de restanten van een blijkbaar heftig triogebeuren; zo te zien ligt het gezelschap er al sinds minstens zondagavond voor pampus. Ik trek mijn schouders op, laat ze lekker liggen en loop verder, richting de eerstvolgende koffie-automaat. Douwe, waar ben je!!
De klapdeuren geven krakend en piepend mee, ik stap het bordes op en daal de vier traptreden af naar de straat. Tot mijn stomme verbazing blijkt er toch nog leven te zijn in dit gat, ik word namelijk meteen aangeschoten door een klein Vietnamees straathoertje die me fuckyfuckylongtime beloofd in ruil voor een fistful euro's... Ik wimpel het aanbod beleefd doch beslist af - ben nog maar net wakker namelijk - en zonder koffie is mijn libido nog geen stuiver waard; en wat is diezelfde stuiver nog waard in deze tijden van internationale crises? En om dan meteen een niet al te vers broodje bapao om de spreekwoordelijke worst te vouwen... nou nee. Ik loop verder, en zie dat er toch nog wel meer leven blijkt te zijn in dit schilderachtige plaatsje. Twintig meter rechts van mij vat de lokale postbode het begrip gleuf bijzonder ruim op, en op een steenworp afstand voor me zie ik de slager een nieuwe invulling geven aan het begrip uitbenen en verdomd, aan de kreten van de betrokken dame te horen heeft de kinkel talent ook nog.
Eenmaal op het onvermijdelijke plein aangekomen wacht mij een ander koddig tafereel; de blijkbaar uit het Viva Circus losgebroken Loeki de Leeuw onderneemt aldaar verwoede pogingen alle dames uit de in het midden gesitueerde vijver te verschalken, maar door zijn aandacht zó enorm te verdelen grijpt hij telkens naast de begeerde buit. Ik zie hem moegestreden neerzijgen aan de vijverrand, twijgje uit zijn halfopen muil bungelend, een koude Leffe in zijn poten. Ik verbaas me nergens meer over, dus al zeker niet over een bierdrinkende leeuw, en grijns even bij het besef dat alles blijkbaar nog volkomen normaal is. Hè, toch wel fijn...
Ik loop verder het vervuilde plein over en zie gelukkig een cafetaria, stap door de opengeslagen deuren naar binnen en word dan door de geblondeerde, ietwat smoezelige en ruimschoots over datum zijnde serveerster begroet met het mooiste woord wat er maar bestaat, zo vroeg op de ochtend...
"Koffie?" vraagt ze. En ik grijns nog een keer...
Met een kreun verhef ik dan ook mijn half ontblote billen van de oncomfortabele houten bank, wetende dat de kaalgesleten latten wel een fijne afdruk zullen hebben achtergelaten op mijn babyzachte billen. Nah, komt wel goed, trekt wel bij. Mijn oog valt op een oud en beduimeld tijdschrift onder de bank. Hee, een Viva uit mei 2008, met een special over zonnegeiltjes, wat leuk! Ik grijns even, en met een laatste blik achterom stap ik de stationshal in, en begeef me naar de uitgang. De eerste zonnestralen van de dag vallen al door de gebarsten ruiten naar binnen, en ik hunker naar het warme licht. Onderweg naar de uitgang trekt iets mijn aandacht, en bij de in onbruik geraakte loketten ontwaar ik zowaar de restanten van een blijkbaar heftig triogebeuren; zo te zien ligt het gezelschap er al sinds minstens zondagavond voor pampus. Ik trek mijn schouders op, laat ze lekker liggen en loop verder, richting de eerstvolgende koffie-automaat. Douwe, waar ben je!!
De klapdeuren geven krakend en piepend mee, ik stap het bordes op en daal de vier traptreden af naar de straat. Tot mijn stomme verbazing blijkt er toch nog leven te zijn in dit gat, ik word namelijk meteen aangeschoten door een klein Vietnamees straathoertje die me fuckyfuckylongtime beloofd in ruil voor een fistful euro's... Ik wimpel het aanbod beleefd doch beslist af - ben nog maar net wakker namelijk - en zonder koffie is mijn libido nog geen stuiver waard; en wat is diezelfde stuiver nog waard in deze tijden van internationale crises? En om dan meteen een niet al te vers broodje bapao om de spreekwoordelijke worst te vouwen... nou nee. Ik loop verder, en zie dat er toch nog wel meer leven blijkt te zijn in dit schilderachtige plaatsje. Twintig meter rechts van mij vat de lokale postbode het begrip gleuf bijzonder ruim op, en op een steenworp afstand voor me zie ik de slager een nieuwe invulling geven aan het begrip uitbenen en verdomd, aan de kreten van de betrokken dame te horen heeft de kinkel talent ook nog.
Eenmaal op het onvermijdelijke plein aangekomen wacht mij een ander koddig tafereel; de blijkbaar uit het Viva Circus losgebroken Loeki de Leeuw onderneemt aldaar verwoede pogingen alle dames uit de in het midden gesitueerde vijver te verschalken, maar door zijn aandacht zó enorm te verdelen grijpt hij telkens naast de begeerde buit. Ik zie hem moegestreden neerzijgen aan de vijverrand, twijgje uit zijn halfopen muil bungelend, een koude Leffe in zijn poten. Ik verbaas me nergens meer over, dus al zeker niet over een bierdrinkende leeuw, en grijns even bij het besef dat alles blijkbaar nog volkomen normaal is. Hè, toch wel fijn...
Ik loop verder het vervuilde plein over en zie gelukkig een cafetaria, stap door de opengeslagen deuren naar binnen en word dan door de geblondeerde, ietwat smoezelige en ruimschoots over datum zijnde serveerster begroet met het mooiste woord wat er maar bestaat, zo vroeg op de ochtend...
"Koffie?" vraagt ze. En ik grijns nog een keer...
Filosofisch gezien was de eerste mens ter wereld die online was... een koorddanser.
woensdag 4 februari 2009 om 14:46
woensdag 4 februari 2009 om 15:24
quote:datmeenjeniet schreef op 04 februari 2009 @ 15:22:
in die tijd dat je weg was, hebben je hersens wat onderdelen verloren geloof ik he ;)Pfff, dat zou me inderdaad niet echt verbazen... het was al grijs voordien daarbinnen maar wat voor smurrie er nog voor mijn brein door moet gaan? Ik wil het niet weten
in die tijd dat je weg was, hebben je hersens wat onderdelen verloren geloof ik he ;)Pfff, dat zou me inderdaad niet echt verbazen... het was al grijs voordien daarbinnen maar wat voor smurrie er nog voor mijn brein door moet gaan? Ik wil het niet weten
Filosofisch gezien was de eerste mens ter wereld die online was... een koorddanser.
