Seks
alle pijlers
Slapende lust, liefde en seks, oorzaken/gevolgen.
donderdag 2 september 2010 om 12:08
De insteek van dit topic is een serieuze variant van het minnaartopic: filosoferen over oorzaken en gevolgen van desinteresse en sleur in de seks binnen je relatie. Accepteren, aan werken en/of een sv, welke oplossing ook. En waarom. En met respect voor ieders keuzes, oplossingen en overwegingen!
Dit topic is dus bedoeld voor mensen die hiermee te maken hebben,over twijfelen, zelf een minnaar/minnares hebben of op het punt staan vreemd te gaan. Of hun partner is vreemdgegaan of een (seks)relatie is begonnen met een ander. Of diegenen die hierin geinteresseerd zijn.
Niet bedoeld voor discussies en oordelen of het moreel verantwoord is om vreemd te gaan en niet voor andere veroordelende reacties. Daar zijn andere topics over.
Mogelijke gevolgen zijn dat je vroeg of laat op zoek gaat of bent gerold in gelijkgestemde seks buiten je relatie, wat kan uitgroeien tot meer gevoelens, worstelingen met verliefdheid/liefde/seks. En veel frustratie, verdriet, jezelf of elkaar tekort doen.
Ik heb gemerkt dat er genoeg mensen zijn die worstelen met dit soort vraagstukken en waarom ze dit gebeurd is, waarom ze hebben gekozen voor bijv vreemdgaan en daar niet makkelijk met familie en vrienden over kunnen praten.
Sommigen hebben behoefte hun ervaringen te delen, herkenning te vinden en te zien hoe anderen hiermee omgaan.
Waarschuwing vooraf: het zullen diepgaander en dus langere reacties zijn dan luchtige oneliners! Het is dus echt alleen bedoeld voor wie dat interessant vindt.
Dit topic is dus bedoeld voor mensen die hiermee te maken hebben,over twijfelen, zelf een minnaar/minnares hebben of op het punt staan vreemd te gaan. Of hun partner is vreemdgegaan of een (seks)relatie is begonnen met een ander. Of diegenen die hierin geinteresseerd zijn.
Niet bedoeld voor discussies en oordelen of het moreel verantwoord is om vreemd te gaan en niet voor andere veroordelende reacties. Daar zijn andere topics over.
Mogelijke gevolgen zijn dat je vroeg of laat op zoek gaat of bent gerold in gelijkgestemde seks buiten je relatie, wat kan uitgroeien tot meer gevoelens, worstelingen met verliefdheid/liefde/seks. En veel frustratie, verdriet, jezelf of elkaar tekort doen.
Ik heb gemerkt dat er genoeg mensen zijn die worstelen met dit soort vraagstukken en waarom ze dit gebeurd is, waarom ze hebben gekozen voor bijv vreemdgaan en daar niet makkelijk met familie en vrienden over kunnen praten.
Sommigen hebben behoefte hun ervaringen te delen, herkenning te vinden en te zien hoe anderen hiermee omgaan.
Waarschuwing vooraf: het zullen diepgaander en dus langere reacties zijn dan luchtige oneliners! Het is dus echt alleen bedoeld voor wie dat interessant vindt.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 4 mei 2011 om 15:02
woensdag 4 mei 2011 om 16:03
Roos daar is ie helemaal vrij in. Het is meer de tijd die hem daartoe ontbreekt, maar de meeste weekeinden dat we feestjes hebben zijn er wel weer mensen (net zo goed mannen) die het voor het eerst ervaren.
Op parenclub topic schreef mismoody er ook al iets over toen hun vrienden met hem kennis maakte. Was zaterdag na goede vrijdag( Paasweekeind)
Op parenclub topic schreef mismoody er ook al iets over toen hun vrienden met hem kennis maakte. Was zaterdag na goede vrijdag( Paasweekeind)
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
vrijdag 13 mei 2011 om 12:53
Voor wie het interessant vindt of worstelt met "houden van nr 1" en geen seksuele match (meer) hieronder mijn verhaal, wat nog steeds van tijd tot tijd opduikt. De pijn, als je dat ooit samen wel beoogde, maar niet of niet meer vindt bij elkaar, maar dat wel zou willen. En is dat reden om uit elkaar te gaan of niet? Een open relatie aan te gaan en wat je wel deelt aan liefde en leven te behouden? Het was een oplossing geweest, met wat ik nu weet.
De (wederzijdse) teleurstelling in seks/het intieme vlak werkt uiteindelijk door op andere vlakken, daarvan ben ik overtuigd. Vroeg of laat bekijk je de ander met andere ogen, raakt het geduld op, ga je je ergeren aan andere verschillen, denk ik. Je bij de seksuele verschillen neerleggen werkt op de lange duur niet, voor beiden niet.
Tijdig herkennen en "open gooien" kan leiden tot oplossingen (ofwel andere sekspartners erbij of uit elkaar of het totaalplaatje in iemand anders zoeken, het hangt denk ik af van wat je verder wel naar tevredenheid deelt). Zover laten komen dat het lijkt alsof alleen het gezin of het fijne leventje de enige bindende factoren zijn, is wrang. Voor je hetzelfde geld ben je beide kwijt en ook al is het weer spannend om te daten en ga je met alle vertrouwen en energie weer op versierderspad, het is niet gezegd dat je die seks noch liefde ook daadwerkelijk wel (regelmatig) hebt/vindt/ontmoet.
Ben je wel beter af zonder elkaar, als je elkaar al gevonden had, maar ergens onderweg elkaars hand loslaat en laat gaan? Ik vraag het me af, van tijd tot tijd. De grootste fout is geweest om (allebei) niet te communiceren, maar het onderwerp en wat er werkelijk tussen ons in stond, uit de weg te gaan. Signalen kan je negeren, maar zullen alsmaar sterker terugkeren, tot je er niet langer omheen kan, niks anders kan dan er iets aan/mee doen.
Ik zie het bij zovelen, de seksuele "verveling", het zoeken naar spanning (misschien is het te ontspannen met al die vertrouwdheid van je vaste partner, denk ik weleens).
Hieronder mijn verhaal, lang stuk, na gisteren weer even die connectie met ex, een glimp van als hij relaxed als vroeger is, op zijn gemak, een opening richting mij toont, van hart tot hart. Even die pijn bij mij blootlegt, dat ik mis wat we hadden, dat ik "hem" zoek, tussen anderen, in de kroeg, in nieuwe contacten, in een evt nieuwe lover. Hem, of dit gevoel, zo'nzelfde soort connectie, die me ooit is toebedeeld en onachtzaam mee geweest.
Ik ben op allerlei gebied bezig geweest met "onthechten" (aan status, bezittingen, luxe, personen en ook aan hem). Deels gaat me dat goed af, maar afstand nemen/houden van een grote liefde die je had/hebt, en toch fijn contact, elkaar blijven zien en deels deel uit blijven maken van elkaar(s leven), is lastig. Ik moet erkennen dat hij diep verankerd zit in mij.
Het blijft moeilijk die verwijdering te zien/accepteren, als je even dat diepere moment hebt, herinnerd wordt aan hoe het ook alweer voelde toen "het" er nog volop was. Dat zal wel zo blijven tot iemand anders mijn hart en ziel raakt. Er zijn er meer, ik weet het, ik zie ze wel, mannen om van te houden. Tot nu toe komen ze of op hoofd/hartniveau of seksueel niveau bij mij binnen. In die zeldzame gevallen waar het samen zou kunnen gaan, houd ik afstand, want die zijn doorgaans "bezet".
De (wederzijdse) teleurstelling in seks/het intieme vlak werkt uiteindelijk door op andere vlakken, daarvan ben ik overtuigd. Vroeg of laat bekijk je de ander met andere ogen, raakt het geduld op, ga je je ergeren aan andere verschillen, denk ik. Je bij de seksuele verschillen neerleggen werkt op de lange duur niet, voor beiden niet.
Tijdig herkennen en "open gooien" kan leiden tot oplossingen (ofwel andere sekspartners erbij of uit elkaar of het totaalplaatje in iemand anders zoeken, het hangt denk ik af van wat je verder wel naar tevredenheid deelt). Zover laten komen dat het lijkt alsof alleen het gezin of het fijne leventje de enige bindende factoren zijn, is wrang. Voor je hetzelfde geld ben je beide kwijt en ook al is het weer spannend om te daten en ga je met alle vertrouwen en energie weer op versierderspad, het is niet gezegd dat je die seks noch liefde ook daadwerkelijk wel (regelmatig) hebt/vindt/ontmoet.
Ben je wel beter af zonder elkaar, als je elkaar al gevonden had, maar ergens onderweg elkaars hand loslaat en laat gaan? Ik vraag het me af, van tijd tot tijd. De grootste fout is geweest om (allebei) niet te communiceren, maar het onderwerp en wat er werkelijk tussen ons in stond, uit de weg te gaan. Signalen kan je negeren, maar zullen alsmaar sterker terugkeren, tot je er niet langer omheen kan, niks anders kan dan er iets aan/mee doen.
Ik zie het bij zovelen, de seksuele "verveling", het zoeken naar spanning (misschien is het te ontspannen met al die vertrouwdheid van je vaste partner, denk ik weleens).
Hieronder mijn verhaal, lang stuk, na gisteren weer even die connectie met ex, een glimp van als hij relaxed als vroeger is, op zijn gemak, een opening richting mij toont, van hart tot hart. Even die pijn bij mij blootlegt, dat ik mis wat we hadden, dat ik "hem" zoek, tussen anderen, in de kroeg, in nieuwe contacten, in een evt nieuwe lover. Hem, of dit gevoel, zo'nzelfde soort connectie, die me ooit is toebedeeld en onachtzaam mee geweest.
Ik ben op allerlei gebied bezig geweest met "onthechten" (aan status, bezittingen, luxe, personen en ook aan hem). Deels gaat me dat goed af, maar afstand nemen/houden van een grote liefde die je had/hebt, en toch fijn contact, elkaar blijven zien en deels deel uit blijven maken van elkaar(s leven), is lastig. Ik moet erkennen dat hij diep verankerd zit in mij.
Het blijft moeilijk die verwijdering te zien/accepteren, als je even dat diepere moment hebt, herinnerd wordt aan hoe het ook alweer voelde toen "het" er nog volop was. Dat zal wel zo blijven tot iemand anders mijn hart en ziel raakt. Er zijn er meer, ik weet het, ik zie ze wel, mannen om van te houden. Tot nu toe komen ze of op hoofd/hartniveau of seksueel niveau bij mij binnen. In die zeldzame gevallen waar het samen zou kunnen gaan, houd ik afstand, want die zijn doorgaans "bezet".
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 13 mei 2011 om 13:00
En hier dan het lange verhaal, een melancholisch moment, van heimwee, van verbondenheid, waar ik zo bezig ben met nuchterheid en onafhankelijkheid, wat ik ff beu ben, alles alleen te doen of te moeten/willen doen, "je eigen geluk maken" (en de rest).
Gewoon heimwee naar vanzelfsprekendheid, ongecompliceerdheid, dat het eventjes comfortzone is, vanzelf gaat, iemand ook ff voor jou zorgt en bekommert, deelt. Een diepe verbondenheid, die ik mis momenteel. Het leven draait niet om seks alleen, hoewel fijne seks die verbondenheid wel in stand houdt, bindt, bij elkaar betrokken houdt. Niet alleen seks, maar ook lichamelijkheid. Niet alleen op mentaal niveau close zijn.
Klinkt het gek als ik zeg dat ik ex nu en dan nog steeds mis, ook al zijn we al jaren uit elkaar? Als beste vriend en levensmaatje vooral. Ook al is hij er in zekere zin deels nog steeds voor me (en andersom) of juist misschien daarom, zoals gisteren. Als we zo vertrouwd en close zijn zoals we altijd waren, maar overvalt het me toch soms dat die afstand er ook is nu. Dwz hij is supportive en betrokken bij mij en mijn leven, maar laat mij zelden echt toe in zijne.
Wrange is dat ik achteraf gezien aan al mijn (in zijn ogen) "manco's" heb gewerkt/werk, we opnieuw een goede match zouden zijn, behalve seksueel. Ik word qua verliefdheid aangetrokken tot types als hij, mannen om van te houden zeg maar, lakoniek, nonchalant zakelijk, joviaal, vertrouwen in ambitie en toekomst, ongehinderd door zorgen/emoties kunnen genieten van de geneugten van het leven.
Het lijkt allemaal zo gemakkelijk naast zo iemand. Waar ik mee struggle heeft hij allemaal geen last van, lijkt het. Het leeft ook gemakkelijker als je toekomst (financieel) verzekerd lijkt. Het gaat hem voor de wind. Hij weet zich geliefd en sluit "emotioneel gedoe" ogenschijnlijk gemakkelijk buiten, van anderen en van zichzelf. Zo lekker ongecompliceerd lijkt dat.
Ultieme voorbeeld van "goed voor zichzelf zorgen". Veel "ikke", waar ik meer van zou mogen hebben.
Denk dat niemand dichterbij komt dan ik mocht komen. En toch, hoe zakelijker, hoe lakonieker en dat staat echte intimiteit in de weg. Hij denkt mee, interesse, steunt, maar houdt grote afstand (en terecht!) van (mensen met) emotionele afhankelijkheid. Waar mijn familie bol van staat. Maar ik niet, al voel ik wel invloed, omdat ik me inleef en invoel, maar bewust vanaf mijn jeugd al afwijs en voor (die van anderen) moet afschermen, wat hem natuurlijkerwijs afgaat. En goddank onze kinderen ook zo opgevoed, wel betrokken en meelevend naar (geliefde) anderen, maar lakonieker, zonder die valkuil (hopelijk) van dat soort invloeden op je eigen functioneren. Op een gezonde manier afstand kunnen houden of weer van je af kunnen laten glijden.
Waar ik dat vroeger deed door zelfbeschermingsmuren te bouwen om mijn hart, heb ik ze de laatste jaren een voor een afgebroken en dat voelt soms weerloos. Aan de andere kant is dat nodig om je te kunnen geven en overgeven. Ex heeft juist meer muren gebouwd, een hardere schil. Door die zakelijkheid, maar ook door mij en tav mij. Een sluipend proces, wat me niet aanstond, maar (toen) ook niet kon doorbreken of geven wat hij nodig had. Hij stuitte op mijn muren (seksueel/intiem) en sloot zich steeds verder af, teleurgesteld, een verkeerde pavlov. Hij probeerde niet meer en dat was alarmerend genoeg.
Bij hoeveel mensen voltrekt zich zo'n soortgelijk proces? Waar 1 of allebei zich wel ontwikkelen in prestatie, individueel succes, gericht op welvaart, maar elkaar onderweg kwijtraken? Elk de eigen ontspanning zoeken, in die paar uur per dag dat je bij elkaar bent als gezin, maar steeds minder met en bij elkaar ontspanning zoekt? Gevaar van ieder een eigen leven leiden is gebrek aan eenheid, echte betrokkenheid, verbondenheid. Ook qua kinderen lijkt het meer en meer beperkt gericht op welvaart. Hun welzijn moeten ze al vroeg zelf voor zorgen.
In die gerichtheid op "voor jezelf zorgen" kan je van alles idd zelf voor zorgen. Behalve die unieke warmte, liefde, close lichamelijkheid met je "eigen" partner en je eigen kinderen.
Dat lichamelijke ken ik niet met ex en hij niet met mij. Ik ken zijn lichaam uit mijn hoofd, natuurlijk, elk detail, hoe het beweegt en reageert, slaapt, maar ook seksueel. Dat lichaam was "van mij" en mijne "van hem". Jaren verstrengeld zelfs. Intiemer kan haast niet, zou je denken.. En toch wel. Ik had iets ongenaakbaars, nauwelijks doordringbaars, een mentale afstand tot mijn eigen lichaam, onbewuste afkeer tot aanraking. Tegenaanliggen tot daaraan toe, maar onbewuste en automatische reactie als een oester bij streling en lief. Ik kon dat lieve niet "ontvangen" en niet samen opgewonden raken. Zodra er een verwachting op lag, klapte ik dicht.
Dat raadsel is nog steeds niet helemaal opgelost, maar dat lichamelijke pantser is te doorbreken, weet ik nu. Ten eerste doordat ik zelf contact heb leren leggen (dat kan misschien nog beter, door dat vaker te doen), me af te schermen en te concentreren, aan over te geven. Ten 2e door "brutaliteit". Een dominante coach, die dat niet alleen verwacht, maar eist, opwekt, aanmoedigt, zich bekommert om mijn opwinding ipv het zijne, gericht is op en mij "dwingt" te genieten van mijn opwinding en sensaties. Geef me een keuze en ik vlucht, trek me terug in de schelp. Geef me die keuze niet, accepteer dat niet en ik geef me over.
Het is moeilijk om onbewuste aangeleerde reacties van je lichaam bewust te veranderen. Zoals elke overtuiging zich vastzet na jarenlange herhaling, zo heb ik nog veel herhaling nodig van het tegendeel. Oefening. En dat is het enige wat je niet zelf in je eentje kan: oefening in intimiteit, aanraking, gezamenlijke opwinding en echt delen van passievolle seks.
Ik ken het, heb het mogen ervaren. Ook met ex, maar bleef dat het niet "vanzelf" spontaan gebeurde, maar ik ervoor zorgde dat die knop al om was voordat er aan seks begonnen werd. Opgewonden worden deed ik zelf, alleen. Door me te concentreren op mijn eigen scenario's als fantasie. De seks op zich niet veel anders dan wat hij of elke man opwindend zou vinden. Alleen het begin is anders, maar voor mij bepalend of ik geil word of niet en dat maakt alle verschil. Dezelfde seks zonder geilheid werkt niet.
Zodra ik weet dat iemand daar "soortgelijk" in is, is het halve werk al gedaan.. bizar eigenlijk, net dat kleine verschil in "aanpak" of houding (tegenover seks) wat dat opwekt of niet. Of ikzelf of die ander legt contact met mijn geilheid. En dan "stroomt" het, is er geen schaamte of blokkade, dan wil ik me eraan overgeven. Er moet geen plaats meer zijn voor zorgelijk (lukt het wel?) en geen "escape" geaccepteerd worden, iemand moet zorgen dat ik "bij de les blijf", niet afgeleid door andere gedachten dan aan seks, of "zover heen" dat ik erin opga, helemaal niet meer denk, maar in het moment ben, mijn lichaam ben.
Gewoon heimwee naar vanzelfsprekendheid, ongecompliceerdheid, dat het eventjes comfortzone is, vanzelf gaat, iemand ook ff voor jou zorgt en bekommert, deelt. Een diepe verbondenheid, die ik mis momenteel. Het leven draait niet om seks alleen, hoewel fijne seks die verbondenheid wel in stand houdt, bindt, bij elkaar betrokken houdt. Niet alleen seks, maar ook lichamelijkheid. Niet alleen op mentaal niveau close zijn.
Klinkt het gek als ik zeg dat ik ex nu en dan nog steeds mis, ook al zijn we al jaren uit elkaar? Als beste vriend en levensmaatje vooral. Ook al is hij er in zekere zin deels nog steeds voor me (en andersom) of juist misschien daarom, zoals gisteren. Als we zo vertrouwd en close zijn zoals we altijd waren, maar overvalt het me toch soms dat die afstand er ook is nu. Dwz hij is supportive en betrokken bij mij en mijn leven, maar laat mij zelden echt toe in zijne.
Wrange is dat ik achteraf gezien aan al mijn (in zijn ogen) "manco's" heb gewerkt/werk, we opnieuw een goede match zouden zijn, behalve seksueel. Ik word qua verliefdheid aangetrokken tot types als hij, mannen om van te houden zeg maar, lakoniek, nonchalant zakelijk, joviaal, vertrouwen in ambitie en toekomst, ongehinderd door zorgen/emoties kunnen genieten van de geneugten van het leven.
Het lijkt allemaal zo gemakkelijk naast zo iemand. Waar ik mee struggle heeft hij allemaal geen last van, lijkt het. Het leeft ook gemakkelijker als je toekomst (financieel) verzekerd lijkt. Het gaat hem voor de wind. Hij weet zich geliefd en sluit "emotioneel gedoe" ogenschijnlijk gemakkelijk buiten, van anderen en van zichzelf. Zo lekker ongecompliceerd lijkt dat.
Ultieme voorbeeld van "goed voor zichzelf zorgen". Veel "ikke", waar ik meer van zou mogen hebben.
Denk dat niemand dichterbij komt dan ik mocht komen. En toch, hoe zakelijker, hoe lakonieker en dat staat echte intimiteit in de weg. Hij denkt mee, interesse, steunt, maar houdt grote afstand (en terecht!) van (mensen met) emotionele afhankelijkheid. Waar mijn familie bol van staat. Maar ik niet, al voel ik wel invloed, omdat ik me inleef en invoel, maar bewust vanaf mijn jeugd al afwijs en voor (die van anderen) moet afschermen, wat hem natuurlijkerwijs afgaat. En goddank onze kinderen ook zo opgevoed, wel betrokken en meelevend naar (geliefde) anderen, maar lakonieker, zonder die valkuil (hopelijk) van dat soort invloeden op je eigen functioneren. Op een gezonde manier afstand kunnen houden of weer van je af kunnen laten glijden.
Waar ik dat vroeger deed door zelfbeschermingsmuren te bouwen om mijn hart, heb ik ze de laatste jaren een voor een afgebroken en dat voelt soms weerloos. Aan de andere kant is dat nodig om je te kunnen geven en overgeven. Ex heeft juist meer muren gebouwd, een hardere schil. Door die zakelijkheid, maar ook door mij en tav mij. Een sluipend proces, wat me niet aanstond, maar (toen) ook niet kon doorbreken of geven wat hij nodig had. Hij stuitte op mijn muren (seksueel/intiem) en sloot zich steeds verder af, teleurgesteld, een verkeerde pavlov. Hij probeerde niet meer en dat was alarmerend genoeg.
Bij hoeveel mensen voltrekt zich zo'n soortgelijk proces? Waar 1 of allebei zich wel ontwikkelen in prestatie, individueel succes, gericht op welvaart, maar elkaar onderweg kwijtraken? Elk de eigen ontspanning zoeken, in die paar uur per dag dat je bij elkaar bent als gezin, maar steeds minder met en bij elkaar ontspanning zoekt? Gevaar van ieder een eigen leven leiden is gebrek aan eenheid, echte betrokkenheid, verbondenheid. Ook qua kinderen lijkt het meer en meer beperkt gericht op welvaart. Hun welzijn moeten ze al vroeg zelf voor zorgen.
In die gerichtheid op "voor jezelf zorgen" kan je van alles idd zelf voor zorgen. Behalve die unieke warmte, liefde, close lichamelijkheid met je "eigen" partner en je eigen kinderen.
Dat lichamelijke ken ik niet met ex en hij niet met mij. Ik ken zijn lichaam uit mijn hoofd, natuurlijk, elk detail, hoe het beweegt en reageert, slaapt, maar ook seksueel. Dat lichaam was "van mij" en mijne "van hem". Jaren verstrengeld zelfs. Intiemer kan haast niet, zou je denken.. En toch wel. Ik had iets ongenaakbaars, nauwelijks doordringbaars, een mentale afstand tot mijn eigen lichaam, onbewuste afkeer tot aanraking. Tegenaanliggen tot daaraan toe, maar onbewuste en automatische reactie als een oester bij streling en lief. Ik kon dat lieve niet "ontvangen" en niet samen opgewonden raken. Zodra er een verwachting op lag, klapte ik dicht.
Dat raadsel is nog steeds niet helemaal opgelost, maar dat lichamelijke pantser is te doorbreken, weet ik nu. Ten eerste doordat ik zelf contact heb leren leggen (dat kan misschien nog beter, door dat vaker te doen), me af te schermen en te concentreren, aan over te geven. Ten 2e door "brutaliteit". Een dominante coach, die dat niet alleen verwacht, maar eist, opwekt, aanmoedigt, zich bekommert om mijn opwinding ipv het zijne, gericht is op en mij "dwingt" te genieten van mijn opwinding en sensaties. Geef me een keuze en ik vlucht, trek me terug in de schelp. Geef me die keuze niet, accepteer dat niet en ik geef me over.
Het is moeilijk om onbewuste aangeleerde reacties van je lichaam bewust te veranderen. Zoals elke overtuiging zich vastzet na jarenlange herhaling, zo heb ik nog veel herhaling nodig van het tegendeel. Oefening. En dat is het enige wat je niet zelf in je eentje kan: oefening in intimiteit, aanraking, gezamenlijke opwinding en echt delen van passievolle seks.
Ik ken het, heb het mogen ervaren. Ook met ex, maar bleef dat het niet "vanzelf" spontaan gebeurde, maar ik ervoor zorgde dat die knop al om was voordat er aan seks begonnen werd. Opgewonden worden deed ik zelf, alleen. Door me te concentreren op mijn eigen scenario's als fantasie. De seks op zich niet veel anders dan wat hij of elke man opwindend zou vinden. Alleen het begin is anders, maar voor mij bepalend of ik geil word of niet en dat maakt alle verschil. Dezelfde seks zonder geilheid werkt niet.
Zodra ik weet dat iemand daar "soortgelijk" in is, is het halve werk al gedaan.. bizar eigenlijk, net dat kleine verschil in "aanpak" of houding (tegenover seks) wat dat opwekt of niet. Of ikzelf of die ander legt contact met mijn geilheid. En dan "stroomt" het, is er geen schaamte of blokkade, dan wil ik me eraan overgeven. Er moet geen plaats meer zijn voor zorgelijk (lukt het wel?) en geen "escape" geaccepteerd worden, iemand moet zorgen dat ik "bij de les blijf", niet afgeleid door andere gedachten dan aan seks, of "zover heen" dat ik erin opga, helemaal niet meer denk, maar in het moment ben, mijn lichaam ben.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 15 mei 2011 om 23:33
@Suzy: heb je op kletsen al laten weten dat ik dit topic aan het lezen ben. Het lezen hiervan doet mij beter begrijpen waarom de relatie met ex is stukgelopen. Zoals je weet ben ik op dit moment bezig met de verwerking ervan door veel op het relatiepijler te lezen, maar ook op seksgebied schorte er veel.
Ook ik had een andere seksbehoefte dan ex, wilde experimenteren, speeltjes, vastbinden, blinddoeken, dat soort dingen. Daar was hij niet voor in. Regelmatig (dacht van niet, maar erover nadenkende heb ik het vaak bespreekbaar proberen te maken, maar op een x-moment de moed daarvoor opgegeven.
De puzzelstukjes beginnen op zijn plaats te vallen, nooit gerealiseerd dat de oorsprong van ons seksprobleem daar vandaan kon komen.
Ik ben nu aan het einde van pagina 17, dus nog velen te gaan! Ik ga zeker verder lezen, maar voor vanavond is het even genoeg. Tijd voor quality time met huidige lief, die op seksgebied absoluut wel een match is!
Ik zal later mijn verhaal hier schrijven, als ik daar voor mezelf volledig achter ben.
Ook ik had een andere seksbehoefte dan ex, wilde experimenteren, speeltjes, vastbinden, blinddoeken, dat soort dingen. Daar was hij niet voor in. Regelmatig (dacht van niet, maar erover nadenkende heb ik het vaak bespreekbaar proberen te maken, maar op een x-moment de moed daarvoor opgegeven.
De puzzelstukjes beginnen op zijn plaats te vallen, nooit gerealiseerd dat de oorsprong van ons seksprobleem daar vandaan kon komen.
Ik ben nu aan het einde van pagina 17, dus nog velen te gaan! Ik ga zeker verder lezen, maar voor vanavond is het even genoeg. Tijd voor quality time met huidige lief, die op seksgebied absoluut wel een match is!
Ik zal later mijn verhaal hier schrijven, als ik daar voor mezelf volledig achter ben.
zondag 15 mei 2011 om 23:49
@Maya: ik soortgelijk als jij hier schrijft over experimenteren enz..
Fijn dat je herkenning vindt. Doe rustig aan met lezen, is zoveel achter elkaar, is al prima dat puzzelstukjes op hun plaats vallen!! Begrijpen hoe het gegaan is, helpt zeker weten mee aan het verwerken en accepteren ervan. Niemand heeft schuld, ieder is anders. Goed dat je het nu anders mag ervaren met huidige vriend.
Fijn dat je herkenning vindt. Doe rustig aan met lezen, is zoveel achter elkaar, is al prima dat puzzelstukjes op hun plaats vallen!! Begrijpen hoe het gegaan is, helpt zeker weten mee aan het verwerken en accepteren ervan. Niemand heeft schuld, ieder is anders. Goed dat je het nu anders mag ervaren met huidige vriend.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 16 mei 2011 om 10:08
@Suzy: inderdaad fijn herkenning te vinden. Ergens jammer dat dit topic voor mij een aantal jaar te laat is gekomen, zo ook het steeds meer komende inzicht dat het uit elkaar groeien van ex en mij, meer met seks (en mijn onderdrukte eigen verlangens daarin) te maken gehad lijkt te hebben dan ik ooit had kunnen denken. Ik zou destijds er niet eens aan gedacht hebben, hier een antwoord op te gaan zoeken, heb daar niet eens bij stilgestaan dat dit (voor mij) onbewust zo heb kunnen spelen!
Bijzonder vind ik het dat ik bij jou heel veel herkenning zie, mezelf wegcijferen, alles voor iedereen over hebben, behalve voor mezelf om alles maar vooral zo lekker mogelijk te laten verlopen, het bedekken onder de mantel der liefde?
Door de relatie met vriendlief, door het (her)ontdekken van seksuele verlangens, door de openheid die ik heb met hem, kan en mag ik nu van mezelf over dit soort dingen nadenken. Dit is ook nodig, heb ruim 2 jaar de verwerking van de scheiding voor me uitgeschoven, mezelf niet de tijd gegund echt na te denken waarom het mis is gegaan.
Begin mij nu ook te realiseren dat ik deze open relatie-vorm altijd al in mij heb gehad en dat ik daardoor iemand heb laten lopen, omdat ik (en hij) van huis uit het geijkte huisje-boompje-beestje-gevoel heb meegekregen, iets waar beiden niet aan toe waren en nu achteraf gezien, nooit aan toe zijn gekomen.
Niet voor niets heeft deze persoon mij nu zo'n 2 jaar geleden toevertrouwd dat hij altijd spijt ervan heb gehad, mij te laten gaan. Ik denk nu dat als wij beiden over zo'n soort relatie hadden kunnen spreken, we ons hadden kunnen afzetten tegen de (toen in nog meerdere mate dan nu) heersende maatschappij ons leventje er heel anders had uitgezien...
Ik ga weer verder met lezen, het boeit me en het doet wat met me.
Bijzonder vind ik het dat ik bij jou heel veel herkenning zie, mezelf wegcijferen, alles voor iedereen over hebben, behalve voor mezelf om alles maar vooral zo lekker mogelijk te laten verlopen, het bedekken onder de mantel der liefde?
Door de relatie met vriendlief, door het (her)ontdekken van seksuele verlangens, door de openheid die ik heb met hem, kan en mag ik nu van mezelf over dit soort dingen nadenken. Dit is ook nodig, heb ruim 2 jaar de verwerking van de scheiding voor me uitgeschoven, mezelf niet de tijd gegund echt na te denken waarom het mis is gegaan.
Begin mij nu ook te realiseren dat ik deze open relatie-vorm altijd al in mij heb gehad en dat ik daardoor iemand heb laten lopen, omdat ik (en hij) van huis uit het geijkte huisje-boompje-beestje-gevoel heb meegekregen, iets waar beiden niet aan toe waren en nu achteraf gezien, nooit aan toe zijn gekomen.
Niet voor niets heeft deze persoon mij nu zo'n 2 jaar geleden toevertrouwd dat hij altijd spijt ervan heb gehad, mij te laten gaan. Ik denk nu dat als wij beiden over zo'n soort relatie hadden kunnen spreken, we ons hadden kunnen afzetten tegen de (toen in nog meerdere mate dan nu) heersende maatschappij ons leventje er heel anders had uitgezien...
Ik ga weer verder met lezen, het boeit me en het doet wat met me.
maandag 16 mei 2011 om 13:18
Hee Maya: bij mij is het ook een heel proces geweest, hoor! Ik heb alleen de "luxe" (alle tijd) wel gehad om die scheiding meteen te kunnen aangrijpen om diep te gaan. In mijn oude en nieuwe verdriet en wie ik was en hoe het zover had kunnen komen..
Ik vond het seksuele helemaal niet zo'n belangrijk iets en ging ervan uit dat dat ook zo was (bij anderen, bij hem). Dat ik zelf een moeizame relatie met seks had, vond ik eerder sneu voor hem. Hij was immers normaal in mijn ogen, met doodnormale behoeften, geen specifieke voorkeuren, een normale man met normale verlangens. En ik degene die "tekortschoot", dacht ik.
Ik vond geilheid eerst ook niet "passend" bij een Grote Liefde, gek genoeg.. Niet "mooi genoeg", te plat voor liefde. In onze vroege jaren was seks vanuit liefde, om dichtbij elkaar te zijn, verstrengeld. Het was ook niet zo dat de seks op zich saai was, het gaf vodoening op ander level: samenzijn, warmte, gevend, hem gelukkig willen maken/zien. Ik stond ook voor van alles open (porno kijken had hij bijv geen behoefte aan en ik wel, of hij kocht de Candy oid voor mij). (pre-internet episode). We probeerden weleens wat, meestal mijn initiatief, ik was immers zoekende (naar meer variatie, meer experimenteren).
Ik had eerst iets anders te overwinnen: het was een periode van vertrouwen opbouwen. Toen ik eenmaal vol vertrouwen had, waren we al in vaste patronen beland en was het moeilijk echt open te durven zijn over seks. Toen ik me veilig genoeg voelde en mijn behoeften terugkeerden, schaamde ik mij voor mijn eigen "platte" fantasieen en geilheid. Als ik eens hints gaf, of een attribuut wou toevoegen, belandde dat in de kast.
Zo werd seks voor mijn gevoel de latere jaren iets wat ik "voor hem deed", eenzijdig pleasen, terwijl dat zo gegroeid was doordat ik eea altijd had afgehouden (hij wou sommige dingen wel en ik niet, als ik niet geil ben). Niet terecht, maar mijn werkelijke behoefte werd niet ingevuld en hij altijd wel, dat gaat wringen, of je wil of niet. Ik was niet seksloos, ik vond het wel belangrijk, maar je eigen (heimelijke) verlangens raken afgestompt als je er niks mee doet. (zo ook je talenten en andere uitdagingen). HIj was niet veeleisend trouwens, dus ik waande me "veilig" in de liefde, ook al was er weer een pilstrip voorbij en niks gebeurd.
Terwijl geilheid wel de clou was uiteindelijk..
Ergens heb ik de overtuiging/verdeling altijd gehad: seks met liefde moet liefdevol, mooi en waardig zijn - seks uit lust is "ordinair", plat, porno, onwaardig, doe je niet als getrouwde vrouw. Later stel je dat bij, lust mag er wel bij horen in de liefde. En nog later begreep ik eigenlijk pas: het moet erbij zelfs.
Van "tevreden/warm" naar "ontevreden", naar gemis van eigen geilheid en bevrediging daarvan. Seks ging me zelfs tegenstaan zonder dat. De oplossing bleek: mezelf geil fantaseren vooraf. En dan het initiatief zelf nemen (dat was en bleef een drempeltje, dat initiatief, dan moet ik wel heel opgewonden zijn, in mijn fantasie is "hij" de (dominante) "leader" namelijk. Maar goed, eenmaal opgewonden,dan had ik er ook echt plezier van/in. Voor beiden uiteindelijk bevredigend, meer "porneauseks", alleen een andere start.
En toch, als je er niet over durft te/ kan communiceren, blijven er toch eigen interpretaties open. Hij begreep niet dat ik niet "vanzelf" in de mood raakte (van hem). Voor hem hoorde dat zo, als vanzelfsprekend, de aanblik of gedachte aan seks met mij was genoeg om (direct) zin te hebben. Ik had altijd (eerst) tijd nodig, fantasie, verhaaltjes nodig, alvorens in de geile mood te komen. Noodzaak zelfs. Dat ondervond hij (kennelijk) als "niet normaal", gaf hem onzekerheid (hoe aantrekkelijk ben ik voor haar, houdt ze wel echt van me dan?).
En omdat ik de rest vd tijd het wel best vond (ik moest mezelf echt ertoe zetten, tijd maken alvorens geil te worden), was vooral de frequentie voor hem niet bevredigend. Hij kwam tekort in hoe vaak, ik inhoudelijk (ik moest er altijd eea vooraf bij fantaseren, "voorbereiden" en dat gedeelte zelf motiveren/initieren). Voor mij was dat eigenlijk een soort metamorfose om in die andere rol te komen.
Dat voorbereiden was: bad/douche, scheren, sexy kleding, hakken bijv, mezelf into "sexy vrouw" transformeren. En dan liefst uurtje of wat in die staat zijn, eigenlijk omdat ik zo genoot van die zeldzame momenten dat ik me zo geil voelde, dat ik het "zonde vond" (en vind) om dat binnen een half uur weer af te raffelen en te bevredigen. Een heel ritueel, wat hij niet, maar ik wel nodig had. En hij ook niet begreep..
En dat heeft heel veel pijn gedaan. Er was niet eens veel voor nodig om dat bij mij (vaker) naar boven te halen en de weinige dingen die ik vroeg (wat tijd & privacy tov de kids bijv, niet gestoord worden) gebeurde eigenlijk niks mee. En zo groeide bij mij ook het idee: het kan hem niks schelen dat ik ook geniet en waarvan/hoe het voor mij spannender te krijgen.
En dit soort dingen blijft tussen je in staan, als je daar niet over kan/ durft te praten. In die zin zijn beiden tekortgeschoten en niet samen naar oplossingen gezocht. Uiteindelijk groeit dat toch uit elkaar: hij "kreeg" te weinig seks, ik te weinig "gelijkgestemdheid"/uitdaging/variatie. En ik besefte het ook: ik was zo iemand, dat als hij op zakenreis ging, ik er wel voor zorgde dat hij bevredigd op pad ging..
Uiteindelijk springt iemand in dat gat, als dat voortduurt. Vroeg of laat was dat bij hem of mij misschien gebeurd, als hij me niet voor was. Een fantasie, die nooit ingevuld wordt, kan je op den duur niet in stand houden. Fantasie van hem, dat ik "spontaan" zin in hem zou krijgen niet, en van mij, de manier van mij seksueel uitdagen/prikkelen niet. Op een gegeven moment geloof je er niet meer in, dat dat nog gaat gebeuren, moet je je erbij neerleggen en "werkt" die fantasie niet meer, met elkaar in de hoofdrol.. dan laat je het "afweten", tot het too late is.
Belangrijk is ook dat ik het gevoel had dat ik degene was die altijd de moeite deed (om het spannender te maken) en hij gewoon afwachtte en geen moeite voor mij wou doen. Dat hij dan ook degene werd, die uit "ontevredenheid" vreemdging, heeft me diep gegriefd. Ik was ook onbevredigd, maar dat was (nog) niet in me opgekomen, dat dan maar bij een ander te halen.. laat staan stiekem, en zonder zelfs maar geprobeerd te hebben het voor mij aantrekkelijker te maken.. of te vragen wat er voor nodig was geweest, zonder zelf aannames te doen "dat ik gewoon niet veel om seks gaf).
Des te wranger, omdat ik al die jaren op zoek was, boeken las over seks/seksproblemen, porno, speeltjes, kleding, en die hele zoektocht in mijn eentje aflegde, tijd voor uittrok, kortom moeite voor deed hoe dat te veranderen/verbeteren, terwijl hij alleen maar afwachtte of het nog vanzelf zou gaan verbeteren. Elke keer op dezelfde manier/aanname en verder niet in verdiepte.
Hoe groter de verbondenheid verder is, bepaalt denk ik hoe langer de relatie (nog) goed gaat, als seks doodbloedt. Op allerlei andere vlakken fijn, dan houd je dat langer vol, dan wanneer er nog andere issues spelen. Gaat het financieel voor de wind, loopt het gezin lekker, fijn leven buiten dat om, dan is het makkelijker "erbij te nemen"/ in te slikken, dan als andere dingen scheef gaan lopen. Je hebt ook meer over voor iemand waar je warme gevoelens voor hebt, dan wanneer je je al ergert over bepaalde dingen of ook andere zorgelijke issues hebt.
Toen het zakelijk niet zo best ging en ik ook nog ziek werd, was het "geduld" op, tevredenheid ver te zoeken, voor hem "de druppel" (voor mij vanuit het niks). Seks is de lijm, het bindmiddel, denk ik weleens. Zonder die verbondenheid/intimiteit wordt het alsmaar meer individueel, ieder voor zich zijn behoeftebevrediging zoeken, de saamhorigheid valt weg. Als ergernis gaat overheersen & de "fouten" bij de ander te zoeken, ga je steeds meer kijken naar wat ontbreekt, ipv wat er nog wel bindt. De genegenheid waarmee je de ander bekijkt vermindert. Dat is een sluipend proces. Vond je vroeger iets zo "schattig" juist, of een goede eigenschap, als er teveel van is, wordt het een slechte eigenschap.
Bijv warm/zorgzaam kan heel prettig zijn, maar een teveel is (be)moederen, bemoeienis dus. Vrijheidslievend en ondernemend om eigen interesses te doen/volgen is een goede eigenschap, maar een teveel ervan is "totaal je eigen gang gaan", geen rekening houden met de ander, geen verbinding, onverschilligheid tov de ander.
Pas later begreep ik dat "wat je niet vraagt" je ook niet krijgt. Ik had een verantwoordelijkheid om open te zijn, te vragen om wat ik nodig had. En hij ook. Praten dus. Willen weten ipv aannames laten voortduren en denken dat je iemand door en door kent (en niet meer gaat/kan veranderen)..
Het linke is dat zolang je je schaamt of bang bent voor afwijzing als je het eenmaal eerlijk vraagt/ opengooit, je ook zeker kan weten dat het zo is. Je kan je niet langer wijsmaken/ fantaseren dat het goedkomt en dat maakt heel kwetsbaar, als je van monogaam uitgaat. Dan weet je zeker dat je het niet krijgt bijv, omdat de ander dat afwijst.
En daarmee een belangrijk stuk van jou afwijst, diepe voorkeuren of behoeftes, van jouw "echte ik". En dat is makkelijker van iemand waar je geen diepe liefde en/of verbondenheid bij voelt, (een scharrel, een sv) dan "de liefde van je leven", die jou niet accepteert zoals je bent en in wat je niet zelf kan veranderen voor de ander (seksuele voorkeuren). Daarom is dat zo moeilijk bespreken met je liefdespartner.
Als je zelf enigszins afwijkt van "de norm" (van het moment, de heersende in de maatschappij), dan schaam je je ervoor, tegenover de maatschappij en tegenover de partner die daar wel "normaal" in is. Later kan je je losmaken van wat "de maatschappij" vindt of "wat hoort" en kan je er zelfs achterkomen dat het normaler is/vaker voorkomt/herkenning op internet vinden enz. dan je altijd zelf ook dacht.
Als je dan (een) gelijkgestemde partner(s) treft, kan je ook die schaamte laten vallen, experimenteren, valt een last van je schouders. Het was dus niet (alleen) jouw onvermogen, het maakt ook uit wie je als sekspartner hebt, de wisselwerking tussen 2 sekspartners, openheid, overeenkomsten in wat je allebei geil en spannend vindt.
Ik was altijd al ruimdenkend in seks- en relatiedingen, heb er zoveel over gelezen ook, sinds mijn pubertijd al, juist omdat ik "anders was" en daar maar weinig over vond. Net als bij veel psychologen bijv komt die interesse natuurlijk voort uit iets wat je zelf moet "healen", wat je zelf te ontwikkelen hebt. Mijn ex kon mijn interesse in seks dan ook waarschijnlijk totaal niet rijmen met mijn gebrek aan "spontane" zin/geilheid, maar dat was de issue juist, waarom ik me erin verdiepte, om erachter te komen wat er "mis was" met mij en hoe ik dat kon leren..
Ik vond het seksuele helemaal niet zo'n belangrijk iets en ging ervan uit dat dat ook zo was (bij anderen, bij hem). Dat ik zelf een moeizame relatie met seks had, vond ik eerder sneu voor hem. Hij was immers normaal in mijn ogen, met doodnormale behoeften, geen specifieke voorkeuren, een normale man met normale verlangens. En ik degene die "tekortschoot", dacht ik.
Ik vond geilheid eerst ook niet "passend" bij een Grote Liefde, gek genoeg.. Niet "mooi genoeg", te plat voor liefde. In onze vroege jaren was seks vanuit liefde, om dichtbij elkaar te zijn, verstrengeld. Het was ook niet zo dat de seks op zich saai was, het gaf vodoening op ander level: samenzijn, warmte, gevend, hem gelukkig willen maken/zien. Ik stond ook voor van alles open (porno kijken had hij bijv geen behoefte aan en ik wel, of hij kocht de Candy oid voor mij). (pre-internet episode). We probeerden weleens wat, meestal mijn initiatief, ik was immers zoekende (naar meer variatie, meer experimenteren).
Ik had eerst iets anders te overwinnen: het was een periode van vertrouwen opbouwen. Toen ik eenmaal vol vertrouwen had, waren we al in vaste patronen beland en was het moeilijk echt open te durven zijn over seks. Toen ik me veilig genoeg voelde en mijn behoeften terugkeerden, schaamde ik mij voor mijn eigen "platte" fantasieen en geilheid. Als ik eens hints gaf, of een attribuut wou toevoegen, belandde dat in de kast.
Zo werd seks voor mijn gevoel de latere jaren iets wat ik "voor hem deed", eenzijdig pleasen, terwijl dat zo gegroeid was doordat ik eea altijd had afgehouden (hij wou sommige dingen wel en ik niet, als ik niet geil ben). Niet terecht, maar mijn werkelijke behoefte werd niet ingevuld en hij altijd wel, dat gaat wringen, of je wil of niet. Ik was niet seksloos, ik vond het wel belangrijk, maar je eigen (heimelijke) verlangens raken afgestompt als je er niks mee doet. (zo ook je talenten en andere uitdagingen). HIj was niet veeleisend trouwens, dus ik waande me "veilig" in de liefde, ook al was er weer een pilstrip voorbij en niks gebeurd.
Terwijl geilheid wel de clou was uiteindelijk..
Ergens heb ik de overtuiging/verdeling altijd gehad: seks met liefde moet liefdevol, mooi en waardig zijn - seks uit lust is "ordinair", plat, porno, onwaardig, doe je niet als getrouwde vrouw. Later stel je dat bij, lust mag er wel bij horen in de liefde. En nog later begreep ik eigenlijk pas: het moet erbij zelfs.
Van "tevreden/warm" naar "ontevreden", naar gemis van eigen geilheid en bevrediging daarvan. Seks ging me zelfs tegenstaan zonder dat. De oplossing bleek: mezelf geil fantaseren vooraf. En dan het initiatief zelf nemen (dat was en bleef een drempeltje, dat initiatief, dan moet ik wel heel opgewonden zijn, in mijn fantasie is "hij" de (dominante) "leader" namelijk. Maar goed, eenmaal opgewonden,dan had ik er ook echt plezier van/in. Voor beiden uiteindelijk bevredigend, meer "porneauseks", alleen een andere start.
En toch, als je er niet over durft te/ kan communiceren, blijven er toch eigen interpretaties open. Hij begreep niet dat ik niet "vanzelf" in de mood raakte (van hem). Voor hem hoorde dat zo, als vanzelfsprekend, de aanblik of gedachte aan seks met mij was genoeg om (direct) zin te hebben. Ik had altijd (eerst) tijd nodig, fantasie, verhaaltjes nodig, alvorens in de geile mood te komen. Noodzaak zelfs. Dat ondervond hij (kennelijk) als "niet normaal", gaf hem onzekerheid (hoe aantrekkelijk ben ik voor haar, houdt ze wel echt van me dan?).
En omdat ik de rest vd tijd het wel best vond (ik moest mezelf echt ertoe zetten, tijd maken alvorens geil te worden), was vooral de frequentie voor hem niet bevredigend. Hij kwam tekort in hoe vaak, ik inhoudelijk (ik moest er altijd eea vooraf bij fantaseren, "voorbereiden" en dat gedeelte zelf motiveren/initieren). Voor mij was dat eigenlijk een soort metamorfose om in die andere rol te komen.
Dat voorbereiden was: bad/douche, scheren, sexy kleding, hakken bijv, mezelf into "sexy vrouw" transformeren. En dan liefst uurtje of wat in die staat zijn, eigenlijk omdat ik zo genoot van die zeldzame momenten dat ik me zo geil voelde, dat ik het "zonde vond" (en vind) om dat binnen een half uur weer af te raffelen en te bevredigen. Een heel ritueel, wat hij niet, maar ik wel nodig had. En hij ook niet begreep..
En dat heeft heel veel pijn gedaan. Er was niet eens veel voor nodig om dat bij mij (vaker) naar boven te halen en de weinige dingen die ik vroeg (wat tijd & privacy tov de kids bijv, niet gestoord worden) gebeurde eigenlijk niks mee. En zo groeide bij mij ook het idee: het kan hem niks schelen dat ik ook geniet en waarvan/hoe het voor mij spannender te krijgen.
En dit soort dingen blijft tussen je in staan, als je daar niet over kan/ durft te praten. In die zin zijn beiden tekortgeschoten en niet samen naar oplossingen gezocht. Uiteindelijk groeit dat toch uit elkaar: hij "kreeg" te weinig seks, ik te weinig "gelijkgestemdheid"/uitdaging/variatie. En ik besefte het ook: ik was zo iemand, dat als hij op zakenreis ging, ik er wel voor zorgde dat hij bevredigd op pad ging..
Uiteindelijk springt iemand in dat gat, als dat voortduurt. Vroeg of laat was dat bij hem of mij misschien gebeurd, als hij me niet voor was. Een fantasie, die nooit ingevuld wordt, kan je op den duur niet in stand houden. Fantasie van hem, dat ik "spontaan" zin in hem zou krijgen niet, en van mij, de manier van mij seksueel uitdagen/prikkelen niet. Op een gegeven moment geloof je er niet meer in, dat dat nog gaat gebeuren, moet je je erbij neerleggen en "werkt" die fantasie niet meer, met elkaar in de hoofdrol.. dan laat je het "afweten", tot het too late is.
Belangrijk is ook dat ik het gevoel had dat ik degene was die altijd de moeite deed (om het spannender te maken) en hij gewoon afwachtte en geen moeite voor mij wou doen. Dat hij dan ook degene werd, die uit "ontevredenheid" vreemdging, heeft me diep gegriefd. Ik was ook onbevredigd, maar dat was (nog) niet in me opgekomen, dat dan maar bij een ander te halen.. laat staan stiekem, en zonder zelfs maar geprobeerd te hebben het voor mij aantrekkelijker te maken.. of te vragen wat er voor nodig was geweest, zonder zelf aannames te doen "dat ik gewoon niet veel om seks gaf).
Des te wranger, omdat ik al die jaren op zoek was, boeken las over seks/seksproblemen, porno, speeltjes, kleding, en die hele zoektocht in mijn eentje aflegde, tijd voor uittrok, kortom moeite voor deed hoe dat te veranderen/verbeteren, terwijl hij alleen maar afwachtte of het nog vanzelf zou gaan verbeteren. Elke keer op dezelfde manier/aanname en verder niet in verdiepte.
Hoe groter de verbondenheid verder is, bepaalt denk ik hoe langer de relatie (nog) goed gaat, als seks doodbloedt. Op allerlei andere vlakken fijn, dan houd je dat langer vol, dan wanneer er nog andere issues spelen. Gaat het financieel voor de wind, loopt het gezin lekker, fijn leven buiten dat om, dan is het makkelijker "erbij te nemen"/ in te slikken, dan als andere dingen scheef gaan lopen. Je hebt ook meer over voor iemand waar je warme gevoelens voor hebt, dan wanneer je je al ergert over bepaalde dingen of ook andere zorgelijke issues hebt.
Toen het zakelijk niet zo best ging en ik ook nog ziek werd, was het "geduld" op, tevredenheid ver te zoeken, voor hem "de druppel" (voor mij vanuit het niks). Seks is de lijm, het bindmiddel, denk ik weleens. Zonder die verbondenheid/intimiteit wordt het alsmaar meer individueel, ieder voor zich zijn behoeftebevrediging zoeken, de saamhorigheid valt weg. Als ergernis gaat overheersen & de "fouten" bij de ander te zoeken, ga je steeds meer kijken naar wat ontbreekt, ipv wat er nog wel bindt. De genegenheid waarmee je de ander bekijkt vermindert. Dat is een sluipend proces. Vond je vroeger iets zo "schattig" juist, of een goede eigenschap, als er teveel van is, wordt het een slechte eigenschap.
Bijv warm/zorgzaam kan heel prettig zijn, maar een teveel is (be)moederen, bemoeienis dus. Vrijheidslievend en ondernemend om eigen interesses te doen/volgen is een goede eigenschap, maar een teveel ervan is "totaal je eigen gang gaan", geen rekening houden met de ander, geen verbinding, onverschilligheid tov de ander.
Pas later begreep ik dat "wat je niet vraagt" je ook niet krijgt. Ik had een verantwoordelijkheid om open te zijn, te vragen om wat ik nodig had. En hij ook. Praten dus. Willen weten ipv aannames laten voortduren en denken dat je iemand door en door kent (en niet meer gaat/kan veranderen)..
Het linke is dat zolang je je schaamt of bang bent voor afwijzing als je het eenmaal eerlijk vraagt/ opengooit, je ook zeker kan weten dat het zo is. Je kan je niet langer wijsmaken/ fantaseren dat het goedkomt en dat maakt heel kwetsbaar, als je van monogaam uitgaat. Dan weet je zeker dat je het niet krijgt bijv, omdat de ander dat afwijst.
En daarmee een belangrijk stuk van jou afwijst, diepe voorkeuren of behoeftes, van jouw "echte ik". En dat is makkelijker van iemand waar je geen diepe liefde en/of verbondenheid bij voelt, (een scharrel, een sv) dan "de liefde van je leven", die jou niet accepteert zoals je bent en in wat je niet zelf kan veranderen voor de ander (seksuele voorkeuren). Daarom is dat zo moeilijk bespreken met je liefdespartner.
Als je zelf enigszins afwijkt van "de norm" (van het moment, de heersende in de maatschappij), dan schaam je je ervoor, tegenover de maatschappij en tegenover de partner die daar wel "normaal" in is. Later kan je je losmaken van wat "de maatschappij" vindt of "wat hoort" en kan je er zelfs achterkomen dat het normaler is/vaker voorkomt/herkenning op internet vinden enz. dan je altijd zelf ook dacht.
Als je dan (een) gelijkgestemde partner(s) treft, kan je ook die schaamte laten vallen, experimenteren, valt een last van je schouders. Het was dus niet (alleen) jouw onvermogen, het maakt ook uit wie je als sekspartner hebt, de wisselwerking tussen 2 sekspartners, openheid, overeenkomsten in wat je allebei geil en spannend vindt.
Ik was altijd al ruimdenkend in seks- en relatiedingen, heb er zoveel over gelezen ook, sinds mijn pubertijd al, juist omdat ik "anders was" en daar maar weinig over vond. Net als bij veel psychologen bijv komt die interesse natuurlijk voort uit iets wat je zelf moet "healen", wat je zelf te ontwikkelen hebt. Mijn ex kon mijn interesse in seks dan ook waarschijnlijk totaal niet rijmen met mijn gebrek aan "spontane" zin/geilheid, maar dat was de issue juist, waarom ik me erin verdiepte, om erachter te komen wat er "mis was" met mij en hoe ik dat kon leren..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 16 mei 2011 om 14:14
maandag 16 mei 2011 om 15:18
@Maya: het blijft opmerkelijk dat zoveel vrouwen pas echt leren genieten met een volgende partner. Soms na jaren vaste partner/huwelijk. Omdat alsmaar dezelfde patronen worden herhaald en dingen niet vanzelf veranderen.
En wat jij al zegt: nog erger als diegene jou eea verwijten gaat, etiketjes opplakt, die je al dan niet nog jezelf aantrekt en ook overtuigd raakt dat jij tekortschiet, onvermogen hebt, geen capaciteit tot seks hebt of "raar"/afwijkend bent. De "schuld" dus bij jou neerlegt, en daarmee ook de verantwoordelijkheid dat het seksueel niet loopt tussen jullie.
Vrouwen zijn vaak al zo geneigd zichzelf te verwijten/kwalijk te nemen dat ze niet perfect zijn, iets niet kunnen, verantwoordelijkheid op zich te nemen om de relatie goed en gelukkig te maken/houden. Als falen zien dus, je schiet tekort, je maakt hem niet gelukkig. Dat is een zware verantwoordelijkheid, vooral als de ander volstaat met verwijten en de "schuld" bij jou leggen en verder niet verdiept of samen wil onderzoeken wat evt wel zou werken voor jou.
Denk dat dat de onderliggende pijn/afwijzing is: dat de ander liever verwijt en zelf een automagazine leest en geen moeite doet voor jou, maar wel verwacht dat jij moeite doet voor hem. Dat voelt als eenzijdig pleasen dus. Of jij daar gelukkiger van wordt, lijkt niet belangrijk, als de ander wil dat jij anders bent, en zichzelf okee vindt zoals ie is. Dat is niet eerlijk. Ook al gaat seks & opwinding hem spontaan en als vanzelf af en ook al vindt diegene dat een gezond mens dat moet hebben, dus jij ook.
Dat mensen remmingen hebben, en dus niet bij dat diepe seksuele of geile gevoel (kunnen) komen, wil nog niet zeggen dat dat er niet is. Een wijdverbreid misverstand. Het is een blokkade, en verwachten/verwijten/teleurstelling helpt daar niet tegen. Dan wordt het een soort prestatie en jij faalt.
Pas later ontdek je dat het een wisselwerking was, of ontstaan is, verschillende behoeften, of teleurstelling dat het er niet uitkwam/ontwikkelde samen. Soms grotendeels teleurstelling in verwachtingen waarvan je niet eens wist dat ze er waren, nooit uitgesproken, je wist van elkaar niet dat het zo'n rol speelde..
En meer een kwestie was van niet genoeg geprikkeld/ uitgedaagd worden, niet opgeilen, op een leuke spannende manier bij elkaar gestimuleerd. Het moest vanzelf gaan (maar het werkte niet op de ene manier die oeverloos herhaald werd), wordt een issue, beladen zelfs, en later verweten. Het wordt een spiraal naar beneden, want seksueel ligt gevoelig en zodra het een "prestatie" wordt, of je onvermogen wordt verweten, helpt dat niet mee, werkt averechts (faalangst).
De enige manier is als je open kan zijn en elkaar kan stimuleren, opgeilen, leuke verwachtingen kweekt, uitprobeert, het leuk-spannend maakt, ipv "lukt het dit keer wel?" of de ander tevreden moeten houden ipv op je eigen genot/seksualiteit te kunnen richten, wat jij verwacht en spannend vindt.
De pijn ligt erin als de ander seks als vanzelfsprekend aanwezig ervaart (mannen zijn iha ongecompliceerder en minder geremd, uitzonderingen daargelaten). En dat ook verwacht van jou, die variatie en aanmoediging nodig heeft.. zoals uiteindelijk dan soms blijkt bij een volgend partner.
Een wereld voor je opengaat, alleen al omdat je daar een "clean start" kan maken: je kan meteen open zijn over wat jij nodig denkt te hebben, je onzekerheden, en dat bij iemand die dat (nog) ziet als een leuke uitdaging, dat samen te ontdekken en ontwikkelen. (waar het voor de ex een opgave/teleurstelling was geworden en je bijna niet meer onbevangen in seks kan staan, het is te beladen geworden, aannames en conclusies over elkaar zijn een vaste overtuiging geworden, dat is bijna niet meer omkeerbaar). De "Pavlov" van herhaling van teleurstellende ervaringen ligt daar zwaar op. Gekoppeld aan die persoon en aan die seks met die persoon. En zeker als diegene dat meermaals "ingewreven" heeft en jou verantwoordelijk maakte.
Met een nieuw iemand heb je dat nog niet, kan je fantaseren met de verwachting (en vertrouwen/geloof) dat eea wel uit kan komen, diegene wellicht wel "past" en hetzelfde spannend vindt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen zeg maar. Net als dat opklimmen van koffiejuf in een bestaande baan een plafond heeft (je wordt geen rechterhand vd baas, ook al zijn je capaciteiten gegroeid, heb je inmiddels en hogere opleiding gevolgd, je wordt beperkt door hoe een ander je ziet (diegene die als koffiejuf begon en het tot receptioniste heeft geschopt) en je bij een nieuwe werkgever binnenkomt op het hogere level waar je inmiddels wel aan toe bent.
Het beeld wat de ander van je heeft kan hardnekkig zijn, maar hoeft daarom nog niet waar te zijn. Dat ik bijv met plezier voor de kinderen zorgde ipv een kantoorbaan ambieerde wil niet zeggen dat ik geen ambities had/heb.. Misschien wel andere dromen/ambities, of andere reden waarom dat ff in de koelkast staat. Het ergste etiket wat je een ander kan opplakken is eigenlijk: "ik ken jou door en door, zo ben jij nu eenmaal" (gebaseerd op wat je iemand jaren laat zien) en niet (meer) geloven dat dat te veranderen is, of zelfs deels juist misschien in stand gehouden wordt door die (gegroeide) rolverdeling/wisselwerking.
Juist door de comfortzone zal je eerder geneigd zijn iets in stand te houden dan geroepen voelen veranderingen door te voeren. Als het financieel meezit zal je minder geneigd zijn (meer) te gaan werken dan als het tegenzit. Zo kan juist de wisselwerking met die partner iets tegenhouden, wat er misschien best in zit, alleen maar door geen grote behoefte eea te veranderen, wat "loopt".
Verneukratief is dat we teveel vertrouwen op het sprookje van de comfortzone: ware liefde overwint alles (vanzelf). Het is niet zo. Je leunt en vertrouwt teveel op tevredenheid, zeker als het gaat om dingen die (aan het begin) niet van je verwacht werden (liefde maakt niet blind, verliefdheid wel) of er niet zo toe leken te doen. Als seks toen ook niet heel passioneel was, deed verliefdheid de rest. Misschien in het geloof/vertrouwen dat dat wel zou komen of door zoveel meer (liefde) gecompenseerd werd, uitdaging genoeg in de opbouwfase van samenleven, werk, evt een gezin, andere dingen die de gezamenlijke aandacht opeisen.
Je krijgt een vals beeld, dat bepaalde verschillen er niet zo toe doen, dat hij met al je tekortkomingen toch van je houdt, er geen reden/noodzaak tot verandering was. Je voelt je verraden als je opeens wordt afgerekend op dingen die geen rol leken te spelen, maar nu opeens wel. En zelf heb je dat ook: rondslingerende sokken neem je jarenlang voor lief, raap je "met liefde" op, het is niet belangrijk.
Wat je jaren niet eens opmerkt, schattig vindt, niet ziet, of met liefde bedekt accepteert, kan na jaren bron van ergernis worden. En dan speelt een grote rol (denk ik) juist dat de liefde vanzelfsprekender is geworden, niet meer zo "voelbaar" aanwezig is om dat teniet te doen.
En ik denk dat je die liefde voelbaar houdt (niet genegenheid, maar liefdesgevoelens) door seks. Fijne seks dan wel. Seks en geilheid zijn zeer "lichamelijk voelbare" emoties. Rechtstreeks naar binnen, naar je "eigen, echte ik". Dingen als materiele zaken, kopen, status, inkomen, enz kunnen (op den duur) nooit dat gevoel compenseren, zoals hunkeren/ verlangen naar iemand, iemand missen, behoefte om tegenaan en in op te gaan (lichamelijk). Als iemand er (vanzelfsprekend) elke dag is, en morgen weer, is dat verlangen of gemis niet/minder voelbaar (waar verliefden er geen genoeg van krijgen, hoe vaak ze elkaar ook zien. Ik denk dat meespeelt dat het nog niet zeker/vanzelfsprekend is, maar nieuw, onzeker, hopend, niet weten of het standhoudt).
Heftige gevoelens (gemis, verlangen), een tijdelijke "gekte". Het overheerst al het andere. Verlangen en geilheid gaan dan meestal ook hand in hand (vandaar de verwarring ook met minnaars&gevoelens verliefd/verlust). Ergens niet voor niks tijdelijk: je kan en wil je helemaal niet op je werk concentreren, andere dingen worden onbelangrijk, je voelt zoveel dat je voelt dat je leeft, elke keer is (leuk)spannend, daagt je uit. Een enorme positieve "Pavlov", elke fijne ervaring zorgt voor de volgende behoefte aan de volgende fijne ervaring (het verslavende ervan!).
Verschil met vroegere verliefdheid is dan dat je nu weet/beseft wat je zelf tekortkwam/nodig hebt omdat je ervaring met relatie(s) hebt en niet diezelfde valkuil met open ogen in wil gaan. Je weet beter wie je bent en durft nu (hopelijk) wel open te zijn, voordat er ook maar opnieuw (onbevredigende) patronen kunnen ontstaan en je er dan over moet beginnen.
Je wil vanaf het begin liever weten of iemand past in de dingen die je gemist hebt. Die dingen wist je vroeger niet eens, dat besef is (vaak) pas gegroeid als je dat (als) gemis ervaren hebt. Ik denk ook dat het een natuurlijk iets is, dat als je niet (meer) bezig bent een "nest" te bouwen, een "mooi leven" (gezin, huis, vriendenkring, carriere/werk, materiele welvaart), maar je die dingen meer of minder al hebt, je je concentreert/ kan concentreren op andere aspecten, die misschien al jaren niet zo'n rol speelden (of negatief geladen).
Als je beseft dat al die weelde/luxe van dat leven samen je toch niet gelukkig maakte (of hem niet) dan besef je ook meer dat het daar niet om draaide. En wel om andere aspecten van liefde/intimiteit/seks, tenminste om liefde en relatie "levend" te houden (ipv huisgenoten/ouders van).
Dan ga je dus letten op andere overeenkomsten met iemand, zoals seksuele verbondenheid/ gelijkgestemdheid. En hoe iemand verder in het leven staat en bij je past, mentaal dus. Niet hoeveel hij verdient en potentieel in staat is evt voor jou/de kinderen te zorgen als dat nodig is. Dat wordt nog minder belangrijk als je inmiddels je "leven op orde hebt" in de dingen die je alleen kan/moet doen, wonen, inkomen enz).
Ik denk dat je onbewust een partner zoekt, aan wie je je niet hoeft aan te passen, maar die (meer/zoveel mogelijk) overeenkomt in de verwachtingen van het leven/ genieten van het leven. Zodat beiden veel kans hebben om met dezelfde levenswijze gelukkig/tevreden te zijn, dezelfde dingen belangrijk vinden. En je ook (onbewust of bewust) seksueel niet opnieuw een partner wil/zoekt/vindt die teveel afwijkt van eigen behoefte(n).
Omdat je nu weet (ervaren hebt) dat die tijdelijk te overbruggen zijn (met liefde/ verliefdheid bedekt), maar op den duur zorgen voor verwijdering en dan een steeds grotere plaats innemen (ergernis).
Dat maakt ook dat je vanaf het begin opener durft te zijn, je hebt dan nog niets te verliezen, dat wordt anders als je je hart al gegeven hebt aan iemand (en een leven/gezin mee vormt) en dan nog moet "opbiechten" of zien te krijgen..
Je leert van het leven. Allebei. Je was allebei jonger en onervarener. Je kan de ander dat eigenlijk niet verwijten, die wist ook niet hoe het ging lopen en had er ook het volste vertrouwen/hoop/geloof in destijds toen je begon..
Je hebt allebei een beeld van elkaar en de toekomst gehad en voor beiden teleurstellend afgelopen in sommige opzichten.
Soms had je verschillen te overbruggen en soms zit er zeker iets in wat de ander je "verwijt".. als je objectief kijkt zijn het vaak eigenschappen die je idd had moeten/kunnen leren van elkaar. Wat je van elkaar verlangt/eist is dan iets wat de ander teveel heeft en jij tekort of andersom.
Maar dat ontwikkel je niet door te eisen van de ander dat die dat net zo belangrijk vindt of net zo ontwikkeld is als jijzelf daarin bent of van nature hebt. Daarmee stimuleer je dat niet, dan wijs je op iemands "fouten of tekortkomingen", ge/beoordeeld naar jouw normen van wat belangrijk en normaal is.
Het wrange is dat je dat alsnog kan ontwikkelen, maar dan met ervaringen die je stimuleren of een persoon die je op een leuke manier uitdaagt, wakker maakt, met vertrouwen in jou ipv verwijt/eisend/onkunde/geen vertrouwen/geloof/hoop (meer)dat je dat in je hebt/verandert, als basis. En andersom. En een paar "succesjes" en je komt in een andere opwaartse spiraal: hee, ik kan dat wel, het kan wel veranderen!
Leren van succesjes, aanmoediging en positieve stappen is veel leuker en fijner en stimuleert om zin te hebben nog meer te leren. Zie een kind wat leert lopen: als het omvalt en steeds commentaar op krijgt, zal het niet meer durven. Een kind moedig je aan, goed zo, zie je wel: je kan het! (en niet door in te wrijven van: kan je dat nu nog niet? Het kind vd buren kan het toch ook of anderen van jouw leeftijd?).
Helaas leren we niet hoe we moeten liefhebben, stimuleren, het beste uit elkaar te halen, fijne seks te hebben. Seks valt en staat met leuke spannende ervaringen en succesjes. Zodra je denkt: "ik kan dat niet, zie je wel, het lukt me niet" en een prestatie wordt, of om de verwachting van de ander te vervullen/niet te kwetsen, ga je van jezelf afglijden, wat jij nodig hebt. Je overgeven aan seks en genieten houdt automatisch in dat dat ook jouw behoefte vervult, jouw verlangen aanmoedigt, je luistert en weet/ontdekt waar jij dan van geniet.
Zolang je denkt/vindt/gericht bent op wat de ander wil dat jij van kan genieten, ipv bij jezelf te rade te kunnen gaan..als je blijft willen dat je geniet van iets waar anderen schijnbaar ook van genieten (dus jij dat ook moet kunnen), blijft het opgelegd van buitenaf. Dan stel je jezelf teleur (ik moet dat ook kunnen en van mezelf verwachten, ik faal als dat niet zo is) en anderen (partner) erbij.
Denk dat mensen nog niet half weten dat hun gevoel van "falen" niet komt van "naar hoe het hoort/maatschappelijke normen" is, maar dat je alsmaar jezelf tekortdoet, door dat als verwachting voor jezelf te nemen, ipv te luisteren naar wat je werkelijk voelt en belangrijk voor jou is. Je bent geen gemiddelde, je bent niet "de vrouw" of "de man", jij bent jij. Het feit alleen al dat je herkenning en gelijkgestemdheid vindt via internet tegenwoordig, maakt dat je jezelf eerder zal accepteren of minder afwijkend zal vinden (in welk aspect ook) en okee zal vinden. En de kans ook groter dat je iemand treft die dat ook vindt.
Denk dat veel mensen zichzelf pijnigen met iets wat gewoon niet bij ze past toch per se te willen worden/ontwikkelen/zijn.. niet meer nadenken: "vind ik dat eigenlijk zelf ook?". Een van de "voordelen" van op jezelf teruggeworpen worden is dat je naar eigen waarden en normen kan gaan leven, je bewust wordt waar jij nu eigenlijk gelukkig van wordt, wat jij belangrijk vindt in het leven, in een relatie enz. En bevrijd voelt van de "druk" van verwachtingen van je partner/de maatschappij, die de jouwe niet zijn, of onder druk niet als jouw eigen behoefte voelt, maar opgelegd. Niet omdat het jou gegund is, maar omdat je moet, verwacht wordt, voor de ander dus en niet voor jouzelf.
Zonder die druk kom je er veel beter achter wat wel en niet bij je past. En misschien was je er nooit achtergekomen als dit niet gebeurd was, als je dat gemis niet had ervaren, als het had voortgekabbeld, half tevreden. En nooit had meegemaakt hoe het anders kan, als je jouw leven als uitgangspunt neemt, zonder "druk" van evt verlies van liefde/ het geluk wat je kende of dacht dat geluk was.
En zo kan ik mijn ex ook dankbaar zijn, dat ik wakker ben geworden uit waar ik tevreden mee was/ genoegen mee nam. Dat ik mezelf in vrijheid zoveel beter heb leren kennen. En ja, nu ik dat eenmaal weet, heb ik ook (weer) behoefte daar iemand bij te vinden, samen te ontwikkelen met iemand. Seksueel, maar ook intiem, warm, saamhorig, zoals ik nu ben/weet, wat ik nu belangrijk vind in het leven en levenswijze, waar ik van geniet kan delen met iemand, die daar zelf ook werkelijk van geniet, en niet "voor mij moeite moet doen, om mij te plezieren, om mij gelukkig te maken/houden"..
En dat geldt ook voor ex. Zijn behoeften waren niet meer of minder dan de mijne, ze mogen er zijn, zijn ook normaal, alleen kan je niet (eenzijdig) verwachten dat ik die ook voor mij als uitgangspunt moest nemen in het leven, en daarvan genieten, als mijne niet aan bod kwamen. Of je erkent dat van elkaar, de verschillen (die je dan apart van elkaar kan doen, of accepteert, dat zal dan op minder belangrijke vlakken zijn, dat je je over en weer aanpast en graag een plezier doet). Maar dat werkt niet op grote levensissues, als dat teveel verschilt.
Seks kan groot of klein zijn in belangrijkheid, het blijft een feit dat je andere hobby's of behoeften met een ander kan en mag doen (sport, interesses enz) en seks niet, want dat moet samen met die partner. En daarom misschien die verschillen zo in het oog springen: deel je dat niet, dan zal je het (de rest van je leven) niet meemaken/krijgen ook. En dat breekt op den duur op, wordt daardoor juist beladener, als het geloof wegvalt dat het nog gaat komen met diegene.. linksom of rechtsom kan het zelfs obsessief worden, als je niets meer verwacht van je partner op dat gebied.
Het is oa de maatschappij/coaches/psychologen en anderen (familie, vrienden) die dan aandringen op uit elkaar gaan. Het hangt denk ik af van wat er verder wel/niet is, wat het de moeite waard maakt om evt nog samen te proberen van de overeenkomsten te genieten/elkaar tegemoet te komen, of als open relatie verder te gaan of helemaal te stoppen of stiekem buiten de deur in te vullen..
Ik ben het niet (meer) automatisch eens met alles of niets, met "of-of"-oplossingen (of blijven en wel trouw aan elkaar, accepteren en "genoegen mee nemen", ofwel dan maar jezelf vrij moeten maken, losscheuren, op zoek naar "alles-in-1 met een ander). Het hangt ervanaf hoe ver het gevorderd of onomkeerbaar is, nog geloof/hoop en liefde is. Of hoe liefde ook seksverschillen overwint (en jalouzie), zodat je elkaar dat toch gunt, maar met een ander (partnerclubs, sv, minnaar/res) en de rest kan behouden.
Hoe dan ook: niet alleen de ex was "fout" of beperkt in zijn denken, jij ook, en ook niet op de hoogte van mogelijkheden, die we nu weten/kennen. Allebei niet helemaal open, of bewust van dingen, of niet op tijd. Reageren vanuit afwijzing, allebei. Je hebt allebei je aandeel erin gehad, niet jij alleen, maar ook niet hij alleen.. het is jammer, maar allebei heb je elkaars (onuitgesproken of onbewuste) verlangens en dromen en verwachtingen niet ingevuld. Dat is niemands schuld. Dat is zo gelopen, hoe jammer ook. ook hij heeft het anders gehoopt en gedroomd hoe het leven ging lopen samen met jou.
Het is zaak dat in te zien, en jezelf en je partner te vergeven voor wat je niet wist, niet bewust van was, je blokkades en de zijne, het niet open communiceren, niet willen teleurstellen en kwetsen, wat onbedoeld toch over en weer gebeurd is, enz. Niet terugslaan met wat je nu weet, maar begrip hebben voor jezelf en je ex, je hebt allebei naar beste weten (van dat moment) gehandeld of af laten weten.
(als ik diep verdriet heb nog weleens, is het zelden over wat "hij me heeft aangedaan", maar altijd weer dat ik mezelf nauwelijks kan vergeven dat ik niet wist wat ik nu weet, dat ik het niet gezien heb of (tijdig) veranderd heb. Niet zo hard mijn best gedaan heb als daarna, om mezelf aan te pakken en te leren/ontwikkelen/durven/doen.. Geen wrok of wraak dus, maar wroeging/spijt/onmacht over mijn eigen aandeel)..
En wat jij al zegt: nog erger als diegene jou eea verwijten gaat, etiketjes opplakt, die je al dan niet nog jezelf aantrekt en ook overtuigd raakt dat jij tekortschiet, onvermogen hebt, geen capaciteit tot seks hebt of "raar"/afwijkend bent. De "schuld" dus bij jou neerlegt, en daarmee ook de verantwoordelijkheid dat het seksueel niet loopt tussen jullie.
Vrouwen zijn vaak al zo geneigd zichzelf te verwijten/kwalijk te nemen dat ze niet perfect zijn, iets niet kunnen, verantwoordelijkheid op zich te nemen om de relatie goed en gelukkig te maken/houden. Als falen zien dus, je schiet tekort, je maakt hem niet gelukkig. Dat is een zware verantwoordelijkheid, vooral als de ander volstaat met verwijten en de "schuld" bij jou leggen en verder niet verdiept of samen wil onderzoeken wat evt wel zou werken voor jou.
Denk dat dat de onderliggende pijn/afwijzing is: dat de ander liever verwijt en zelf een automagazine leest en geen moeite doet voor jou, maar wel verwacht dat jij moeite doet voor hem. Dat voelt als eenzijdig pleasen dus. Of jij daar gelukkiger van wordt, lijkt niet belangrijk, als de ander wil dat jij anders bent, en zichzelf okee vindt zoals ie is. Dat is niet eerlijk. Ook al gaat seks & opwinding hem spontaan en als vanzelf af en ook al vindt diegene dat een gezond mens dat moet hebben, dus jij ook.
Dat mensen remmingen hebben, en dus niet bij dat diepe seksuele of geile gevoel (kunnen) komen, wil nog niet zeggen dat dat er niet is. Een wijdverbreid misverstand. Het is een blokkade, en verwachten/verwijten/teleurstelling helpt daar niet tegen. Dan wordt het een soort prestatie en jij faalt.
Pas later ontdek je dat het een wisselwerking was, of ontstaan is, verschillende behoeften, of teleurstelling dat het er niet uitkwam/ontwikkelde samen. Soms grotendeels teleurstelling in verwachtingen waarvan je niet eens wist dat ze er waren, nooit uitgesproken, je wist van elkaar niet dat het zo'n rol speelde..
En meer een kwestie was van niet genoeg geprikkeld/ uitgedaagd worden, niet opgeilen, op een leuke spannende manier bij elkaar gestimuleerd. Het moest vanzelf gaan (maar het werkte niet op de ene manier die oeverloos herhaald werd), wordt een issue, beladen zelfs, en later verweten. Het wordt een spiraal naar beneden, want seksueel ligt gevoelig en zodra het een "prestatie" wordt, of je onvermogen wordt verweten, helpt dat niet mee, werkt averechts (faalangst).
De enige manier is als je open kan zijn en elkaar kan stimuleren, opgeilen, leuke verwachtingen kweekt, uitprobeert, het leuk-spannend maakt, ipv "lukt het dit keer wel?" of de ander tevreden moeten houden ipv op je eigen genot/seksualiteit te kunnen richten, wat jij verwacht en spannend vindt.
De pijn ligt erin als de ander seks als vanzelfsprekend aanwezig ervaart (mannen zijn iha ongecompliceerder en minder geremd, uitzonderingen daargelaten). En dat ook verwacht van jou, die variatie en aanmoediging nodig heeft.. zoals uiteindelijk dan soms blijkt bij een volgend partner.
Een wereld voor je opengaat, alleen al omdat je daar een "clean start" kan maken: je kan meteen open zijn over wat jij nodig denkt te hebben, je onzekerheden, en dat bij iemand die dat (nog) ziet als een leuke uitdaging, dat samen te ontdekken en ontwikkelen. (waar het voor de ex een opgave/teleurstelling was geworden en je bijna niet meer onbevangen in seks kan staan, het is te beladen geworden, aannames en conclusies over elkaar zijn een vaste overtuiging geworden, dat is bijna niet meer omkeerbaar). De "Pavlov" van herhaling van teleurstellende ervaringen ligt daar zwaar op. Gekoppeld aan die persoon en aan die seks met die persoon. En zeker als diegene dat meermaals "ingewreven" heeft en jou verantwoordelijk maakte.
Met een nieuw iemand heb je dat nog niet, kan je fantaseren met de verwachting (en vertrouwen/geloof) dat eea wel uit kan komen, diegene wellicht wel "past" en hetzelfde spannend vindt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen zeg maar. Net als dat opklimmen van koffiejuf in een bestaande baan een plafond heeft (je wordt geen rechterhand vd baas, ook al zijn je capaciteiten gegroeid, heb je inmiddels en hogere opleiding gevolgd, je wordt beperkt door hoe een ander je ziet (diegene die als koffiejuf begon en het tot receptioniste heeft geschopt) en je bij een nieuwe werkgever binnenkomt op het hogere level waar je inmiddels wel aan toe bent.
Het beeld wat de ander van je heeft kan hardnekkig zijn, maar hoeft daarom nog niet waar te zijn. Dat ik bijv met plezier voor de kinderen zorgde ipv een kantoorbaan ambieerde wil niet zeggen dat ik geen ambities had/heb.. Misschien wel andere dromen/ambities, of andere reden waarom dat ff in de koelkast staat. Het ergste etiket wat je een ander kan opplakken is eigenlijk: "ik ken jou door en door, zo ben jij nu eenmaal" (gebaseerd op wat je iemand jaren laat zien) en niet (meer) geloven dat dat te veranderen is, of zelfs deels juist misschien in stand gehouden wordt door die (gegroeide) rolverdeling/wisselwerking.
Juist door de comfortzone zal je eerder geneigd zijn iets in stand te houden dan geroepen voelen veranderingen door te voeren. Als het financieel meezit zal je minder geneigd zijn (meer) te gaan werken dan als het tegenzit. Zo kan juist de wisselwerking met die partner iets tegenhouden, wat er misschien best in zit, alleen maar door geen grote behoefte eea te veranderen, wat "loopt".
Verneukratief is dat we teveel vertrouwen op het sprookje van de comfortzone: ware liefde overwint alles (vanzelf). Het is niet zo. Je leunt en vertrouwt teveel op tevredenheid, zeker als het gaat om dingen die (aan het begin) niet van je verwacht werden (liefde maakt niet blind, verliefdheid wel) of er niet zo toe leken te doen. Als seks toen ook niet heel passioneel was, deed verliefdheid de rest. Misschien in het geloof/vertrouwen dat dat wel zou komen of door zoveel meer (liefde) gecompenseerd werd, uitdaging genoeg in de opbouwfase van samenleven, werk, evt een gezin, andere dingen die de gezamenlijke aandacht opeisen.
Je krijgt een vals beeld, dat bepaalde verschillen er niet zo toe doen, dat hij met al je tekortkomingen toch van je houdt, er geen reden/noodzaak tot verandering was. Je voelt je verraden als je opeens wordt afgerekend op dingen die geen rol leken te spelen, maar nu opeens wel. En zelf heb je dat ook: rondslingerende sokken neem je jarenlang voor lief, raap je "met liefde" op, het is niet belangrijk.
Wat je jaren niet eens opmerkt, schattig vindt, niet ziet, of met liefde bedekt accepteert, kan na jaren bron van ergernis worden. En dan speelt een grote rol (denk ik) juist dat de liefde vanzelfsprekender is geworden, niet meer zo "voelbaar" aanwezig is om dat teniet te doen.
En ik denk dat je die liefde voelbaar houdt (niet genegenheid, maar liefdesgevoelens) door seks. Fijne seks dan wel. Seks en geilheid zijn zeer "lichamelijk voelbare" emoties. Rechtstreeks naar binnen, naar je "eigen, echte ik". Dingen als materiele zaken, kopen, status, inkomen, enz kunnen (op den duur) nooit dat gevoel compenseren, zoals hunkeren/ verlangen naar iemand, iemand missen, behoefte om tegenaan en in op te gaan (lichamelijk). Als iemand er (vanzelfsprekend) elke dag is, en morgen weer, is dat verlangen of gemis niet/minder voelbaar (waar verliefden er geen genoeg van krijgen, hoe vaak ze elkaar ook zien. Ik denk dat meespeelt dat het nog niet zeker/vanzelfsprekend is, maar nieuw, onzeker, hopend, niet weten of het standhoudt).
Heftige gevoelens (gemis, verlangen), een tijdelijke "gekte". Het overheerst al het andere. Verlangen en geilheid gaan dan meestal ook hand in hand (vandaar de verwarring ook met minnaars&gevoelens verliefd/verlust). Ergens niet voor niks tijdelijk: je kan en wil je helemaal niet op je werk concentreren, andere dingen worden onbelangrijk, je voelt zoveel dat je voelt dat je leeft, elke keer is (leuk)spannend, daagt je uit. Een enorme positieve "Pavlov", elke fijne ervaring zorgt voor de volgende behoefte aan de volgende fijne ervaring (het verslavende ervan!).
Verschil met vroegere verliefdheid is dan dat je nu weet/beseft wat je zelf tekortkwam/nodig hebt omdat je ervaring met relatie(s) hebt en niet diezelfde valkuil met open ogen in wil gaan. Je weet beter wie je bent en durft nu (hopelijk) wel open te zijn, voordat er ook maar opnieuw (onbevredigende) patronen kunnen ontstaan en je er dan over moet beginnen.
Je wil vanaf het begin liever weten of iemand past in de dingen die je gemist hebt. Die dingen wist je vroeger niet eens, dat besef is (vaak) pas gegroeid als je dat (als) gemis ervaren hebt. Ik denk ook dat het een natuurlijk iets is, dat als je niet (meer) bezig bent een "nest" te bouwen, een "mooi leven" (gezin, huis, vriendenkring, carriere/werk, materiele welvaart), maar je die dingen meer of minder al hebt, je je concentreert/ kan concentreren op andere aspecten, die misschien al jaren niet zo'n rol speelden (of negatief geladen).
Als je beseft dat al die weelde/luxe van dat leven samen je toch niet gelukkig maakte (of hem niet) dan besef je ook meer dat het daar niet om draaide. En wel om andere aspecten van liefde/intimiteit/seks, tenminste om liefde en relatie "levend" te houden (ipv huisgenoten/ouders van).
Dan ga je dus letten op andere overeenkomsten met iemand, zoals seksuele verbondenheid/ gelijkgestemdheid. En hoe iemand verder in het leven staat en bij je past, mentaal dus. Niet hoeveel hij verdient en potentieel in staat is evt voor jou/de kinderen te zorgen als dat nodig is. Dat wordt nog minder belangrijk als je inmiddels je "leven op orde hebt" in de dingen die je alleen kan/moet doen, wonen, inkomen enz).
Ik denk dat je onbewust een partner zoekt, aan wie je je niet hoeft aan te passen, maar die (meer/zoveel mogelijk) overeenkomt in de verwachtingen van het leven/ genieten van het leven. Zodat beiden veel kans hebben om met dezelfde levenswijze gelukkig/tevreden te zijn, dezelfde dingen belangrijk vinden. En je ook (onbewust of bewust) seksueel niet opnieuw een partner wil/zoekt/vindt die teveel afwijkt van eigen behoefte(n).
Omdat je nu weet (ervaren hebt) dat die tijdelijk te overbruggen zijn (met liefde/ verliefdheid bedekt), maar op den duur zorgen voor verwijdering en dan een steeds grotere plaats innemen (ergernis).
Dat maakt ook dat je vanaf het begin opener durft te zijn, je hebt dan nog niets te verliezen, dat wordt anders als je je hart al gegeven hebt aan iemand (en een leven/gezin mee vormt) en dan nog moet "opbiechten" of zien te krijgen..
Je leert van het leven. Allebei. Je was allebei jonger en onervarener. Je kan de ander dat eigenlijk niet verwijten, die wist ook niet hoe het ging lopen en had er ook het volste vertrouwen/hoop/geloof in destijds toen je begon..
Je hebt allebei een beeld van elkaar en de toekomst gehad en voor beiden teleurstellend afgelopen in sommige opzichten.
Soms had je verschillen te overbruggen en soms zit er zeker iets in wat de ander je "verwijt".. als je objectief kijkt zijn het vaak eigenschappen die je idd had moeten/kunnen leren van elkaar. Wat je van elkaar verlangt/eist is dan iets wat de ander teveel heeft en jij tekort of andersom.
Maar dat ontwikkel je niet door te eisen van de ander dat die dat net zo belangrijk vindt of net zo ontwikkeld is als jijzelf daarin bent of van nature hebt. Daarmee stimuleer je dat niet, dan wijs je op iemands "fouten of tekortkomingen", ge/beoordeeld naar jouw normen van wat belangrijk en normaal is.
Het wrange is dat je dat alsnog kan ontwikkelen, maar dan met ervaringen die je stimuleren of een persoon die je op een leuke manier uitdaagt, wakker maakt, met vertrouwen in jou ipv verwijt/eisend/onkunde/geen vertrouwen/geloof/hoop (meer)dat je dat in je hebt/verandert, als basis. En andersom. En een paar "succesjes" en je komt in een andere opwaartse spiraal: hee, ik kan dat wel, het kan wel veranderen!
Leren van succesjes, aanmoediging en positieve stappen is veel leuker en fijner en stimuleert om zin te hebben nog meer te leren. Zie een kind wat leert lopen: als het omvalt en steeds commentaar op krijgt, zal het niet meer durven. Een kind moedig je aan, goed zo, zie je wel: je kan het! (en niet door in te wrijven van: kan je dat nu nog niet? Het kind vd buren kan het toch ook of anderen van jouw leeftijd?).
Helaas leren we niet hoe we moeten liefhebben, stimuleren, het beste uit elkaar te halen, fijne seks te hebben. Seks valt en staat met leuke spannende ervaringen en succesjes. Zodra je denkt: "ik kan dat niet, zie je wel, het lukt me niet" en een prestatie wordt, of om de verwachting van de ander te vervullen/niet te kwetsen, ga je van jezelf afglijden, wat jij nodig hebt. Je overgeven aan seks en genieten houdt automatisch in dat dat ook jouw behoefte vervult, jouw verlangen aanmoedigt, je luistert en weet/ontdekt waar jij dan van geniet.
Zolang je denkt/vindt/gericht bent op wat de ander wil dat jij van kan genieten, ipv bij jezelf te rade te kunnen gaan..als je blijft willen dat je geniet van iets waar anderen schijnbaar ook van genieten (dus jij dat ook moet kunnen), blijft het opgelegd van buitenaf. Dan stel je jezelf teleur (ik moet dat ook kunnen en van mezelf verwachten, ik faal als dat niet zo is) en anderen (partner) erbij.
Denk dat mensen nog niet half weten dat hun gevoel van "falen" niet komt van "naar hoe het hoort/maatschappelijke normen" is, maar dat je alsmaar jezelf tekortdoet, door dat als verwachting voor jezelf te nemen, ipv te luisteren naar wat je werkelijk voelt en belangrijk voor jou is. Je bent geen gemiddelde, je bent niet "de vrouw" of "de man", jij bent jij. Het feit alleen al dat je herkenning en gelijkgestemdheid vindt via internet tegenwoordig, maakt dat je jezelf eerder zal accepteren of minder afwijkend zal vinden (in welk aspect ook) en okee zal vinden. En de kans ook groter dat je iemand treft die dat ook vindt.
Denk dat veel mensen zichzelf pijnigen met iets wat gewoon niet bij ze past toch per se te willen worden/ontwikkelen/zijn.. niet meer nadenken: "vind ik dat eigenlijk zelf ook?". Een van de "voordelen" van op jezelf teruggeworpen worden is dat je naar eigen waarden en normen kan gaan leven, je bewust wordt waar jij nu eigenlijk gelukkig van wordt, wat jij belangrijk vindt in het leven, in een relatie enz. En bevrijd voelt van de "druk" van verwachtingen van je partner/de maatschappij, die de jouwe niet zijn, of onder druk niet als jouw eigen behoefte voelt, maar opgelegd. Niet omdat het jou gegund is, maar omdat je moet, verwacht wordt, voor de ander dus en niet voor jouzelf.
Zonder die druk kom je er veel beter achter wat wel en niet bij je past. En misschien was je er nooit achtergekomen als dit niet gebeurd was, als je dat gemis niet had ervaren, als het had voortgekabbeld, half tevreden. En nooit had meegemaakt hoe het anders kan, als je jouw leven als uitgangspunt neemt, zonder "druk" van evt verlies van liefde/ het geluk wat je kende of dacht dat geluk was.
En zo kan ik mijn ex ook dankbaar zijn, dat ik wakker ben geworden uit waar ik tevreden mee was/ genoegen mee nam. Dat ik mezelf in vrijheid zoveel beter heb leren kennen. En ja, nu ik dat eenmaal weet, heb ik ook (weer) behoefte daar iemand bij te vinden, samen te ontwikkelen met iemand. Seksueel, maar ook intiem, warm, saamhorig, zoals ik nu ben/weet, wat ik nu belangrijk vind in het leven en levenswijze, waar ik van geniet kan delen met iemand, die daar zelf ook werkelijk van geniet, en niet "voor mij moeite moet doen, om mij te plezieren, om mij gelukkig te maken/houden"..
En dat geldt ook voor ex. Zijn behoeften waren niet meer of minder dan de mijne, ze mogen er zijn, zijn ook normaal, alleen kan je niet (eenzijdig) verwachten dat ik die ook voor mij als uitgangspunt moest nemen in het leven, en daarvan genieten, als mijne niet aan bod kwamen. Of je erkent dat van elkaar, de verschillen (die je dan apart van elkaar kan doen, of accepteert, dat zal dan op minder belangrijke vlakken zijn, dat je je over en weer aanpast en graag een plezier doet). Maar dat werkt niet op grote levensissues, als dat teveel verschilt.
Seks kan groot of klein zijn in belangrijkheid, het blijft een feit dat je andere hobby's of behoeften met een ander kan en mag doen (sport, interesses enz) en seks niet, want dat moet samen met die partner. En daarom misschien die verschillen zo in het oog springen: deel je dat niet, dan zal je het (de rest van je leven) niet meemaken/krijgen ook. En dat breekt op den duur op, wordt daardoor juist beladener, als het geloof wegvalt dat het nog gaat komen met diegene.. linksom of rechtsom kan het zelfs obsessief worden, als je niets meer verwacht van je partner op dat gebied.
Het is oa de maatschappij/coaches/psychologen en anderen (familie, vrienden) die dan aandringen op uit elkaar gaan. Het hangt denk ik af van wat er verder wel/niet is, wat het de moeite waard maakt om evt nog samen te proberen van de overeenkomsten te genieten/elkaar tegemoet te komen, of als open relatie verder te gaan of helemaal te stoppen of stiekem buiten de deur in te vullen..
Ik ben het niet (meer) automatisch eens met alles of niets, met "of-of"-oplossingen (of blijven en wel trouw aan elkaar, accepteren en "genoegen mee nemen", ofwel dan maar jezelf vrij moeten maken, losscheuren, op zoek naar "alles-in-1 met een ander). Het hangt ervanaf hoe ver het gevorderd of onomkeerbaar is, nog geloof/hoop en liefde is. Of hoe liefde ook seksverschillen overwint (en jalouzie), zodat je elkaar dat toch gunt, maar met een ander (partnerclubs, sv, minnaar/res) en de rest kan behouden.
Hoe dan ook: niet alleen de ex was "fout" of beperkt in zijn denken, jij ook, en ook niet op de hoogte van mogelijkheden, die we nu weten/kennen. Allebei niet helemaal open, of bewust van dingen, of niet op tijd. Reageren vanuit afwijzing, allebei. Je hebt allebei je aandeel erin gehad, niet jij alleen, maar ook niet hij alleen.. het is jammer, maar allebei heb je elkaars (onuitgesproken of onbewuste) verlangens en dromen en verwachtingen niet ingevuld. Dat is niemands schuld. Dat is zo gelopen, hoe jammer ook. ook hij heeft het anders gehoopt en gedroomd hoe het leven ging lopen samen met jou.
Het is zaak dat in te zien, en jezelf en je partner te vergeven voor wat je niet wist, niet bewust van was, je blokkades en de zijne, het niet open communiceren, niet willen teleurstellen en kwetsen, wat onbedoeld toch over en weer gebeurd is, enz. Niet terugslaan met wat je nu weet, maar begrip hebben voor jezelf en je ex, je hebt allebei naar beste weten (van dat moment) gehandeld of af laten weten.
(als ik diep verdriet heb nog weleens, is het zelden over wat "hij me heeft aangedaan", maar altijd weer dat ik mezelf nauwelijks kan vergeven dat ik niet wist wat ik nu weet, dat ik het niet gezien heb of (tijdig) veranderd heb. Niet zo hard mijn best gedaan heb als daarna, om mezelf aan te pakken en te leren/ontwikkelen/durven/doen.. Geen wrok of wraak dus, maar wroeging/spijt/onmacht over mijn eigen aandeel)..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 20 mei 2011 om 14:35
Suzy, je beschrijft eigenlijk alle facetten van dit onderwerp, dat ik altijd met interesse lees. Mijn persoonlijke verhaal wil ik (m) hier plaatsen, als zomaar een voorbeeld.
Mijn huidige vrouw is mijn eerste vriendin. We passen erg goed bij elkaar, op allerlei gebied. Inmiddels zijn we gelukkige ouders, en hebben alles goed voor elkaar. En dan volgt natuurlijk een maar. Die maar is dat zij op seksueel gebied een ruimte geeft waar ik niet binnen kan blijven. Zij houdt alleen van verrassingen in de romantische sfeer. Ik heb bij haar nooit het idee dat ze behoefte heeft aan iets dat ze nog niet eerder heeft beleefd op seksueel gebied. Al heb ik in de loop der tijd wel gezorgd voor meer variatie. Dat gaat iedere keer van mij uit.
Voor mij is seks veel meer een spel, waarbij ontdekken van waar je opwinding ligt een zee van mogelijkheden geeft. Zelf heb ik vooral verlangen om ook met andere mensen, mannen en vrouwen in een oprechte sfeer te spelen.
Gelukkig heb ik het gesprek een aantal malen geopend. Daarvoor moet ik al een hoge drempel over en het verloopt best moeilijk. Zij is nogal perfectionistisch en gelijk voel ik dat ze mijn verlangens als een eigen falen ziet. Er eigenlijk niet voor open staat, en bij wijze van spreken mij naar een therapeut wil sturen om mij van deze ideëen af te helpen. Al heeft ze wel gezegd dat ik een keer naar een prostituee mocht.
Ik zei dat ik dan nog liever met een man zou vrijen die wel oprecht samen lol wil maken. Dit is waar, maar, in werkelijkheid heb ik 10 jaar geleden al eens een prostituee bezocht. Dat was heerlijk en het heeft me rust gegeven. Daarna heb ik het nooit meer gedaan, en nu durfde ik dit niet meer op te biechten. Ik geloof wel dat het verlangen naar de ervaring voor mij een grote drive is die zich moeilijk laat onderdrukken. Schuldgevoel van het verzwijgen is er natuurlijk ook. Dat ik met een man zou vrijen is haar trouwens een gruwel, en ik merk dat dit voor verwijdering zorgt.
Zoals veel vrouwen op dit forum ook vinden;als ideën over seks ver van elkaar af staan hoor je niet bij elkaar. Zelf vind ik echter dat een relatie die op zoveel gebieden zo goed werkt te bijzonder is om een punt achter te zetten. Zeker omdat we een gezin hebben. Ik heb haar gezegd dat ik blij ben met iedere stap die ze wil zetten, en dat zij de grenzen bepaald. Daarmee zou alles opgelost zijn, ware het niet dat ............ Zij dus nooit een stap zet en ik via internet wel eens op een speelse manier met andere mannen chat, en steeds meer verleiding voel om eens af te spreken. Zelfs al eens een wat uitgebreider mailcontact heb gehad, en omdat ik alles veilig wil doen is dat (gelukkig?) afgeketst.
Feit is dat mijn vrouw niet eerlijk weet en wil weten hoe ik in elkaar zit, en dat ik de keuze maak om haar te bieden wat zij wil, en zelf af en toe iets erbij doe. Het zijn zulke heftige gevoelens dat volstrekte openheid (mijn ideaal) veel kapot zou maken, en dat het me niet lukt om mijn verlangens helemaal te onderdrukken. Tot nu toe kan ik wel leven met mijn zonden, en ook als het ooit tot een eenmalig bicontact komt lukt dat nog. Met een prostituee is tenslotte ook bij een keer gebleven.
Dus ja, zo schipper ik dus met mijn lustgevoelens. Zeker is dat ik een nieuwe relatie alleen op volledige eerlijkheid en openheid zou bouwen. En dan moet ik ook bekennen dat ik en mijn vrouw waarschijnlijk niet samen zouden komen. Perfectie bestaat niet en ondanks alles geniet ik enorm van mijn seksualiteit. Hoewel ik steeds in de cirkel van trouw, eerlijkheid en lust ronddraai en niet echt uit de bocht wil vliegen. Voor het overige wil ik vast uiten wat normaal gesloten in mijn hoofd aan overwegingen rondtolt, vandaar dit verhaal. Want echte bijval verwacht ik niet......
Mijn huidige vrouw is mijn eerste vriendin. We passen erg goed bij elkaar, op allerlei gebied. Inmiddels zijn we gelukkige ouders, en hebben alles goed voor elkaar. En dan volgt natuurlijk een maar. Die maar is dat zij op seksueel gebied een ruimte geeft waar ik niet binnen kan blijven. Zij houdt alleen van verrassingen in de romantische sfeer. Ik heb bij haar nooit het idee dat ze behoefte heeft aan iets dat ze nog niet eerder heeft beleefd op seksueel gebied. Al heb ik in de loop der tijd wel gezorgd voor meer variatie. Dat gaat iedere keer van mij uit.
Voor mij is seks veel meer een spel, waarbij ontdekken van waar je opwinding ligt een zee van mogelijkheden geeft. Zelf heb ik vooral verlangen om ook met andere mensen, mannen en vrouwen in een oprechte sfeer te spelen.
Gelukkig heb ik het gesprek een aantal malen geopend. Daarvoor moet ik al een hoge drempel over en het verloopt best moeilijk. Zij is nogal perfectionistisch en gelijk voel ik dat ze mijn verlangens als een eigen falen ziet. Er eigenlijk niet voor open staat, en bij wijze van spreken mij naar een therapeut wil sturen om mij van deze ideëen af te helpen. Al heeft ze wel gezegd dat ik een keer naar een prostituee mocht.
Ik zei dat ik dan nog liever met een man zou vrijen die wel oprecht samen lol wil maken. Dit is waar, maar, in werkelijkheid heb ik 10 jaar geleden al eens een prostituee bezocht. Dat was heerlijk en het heeft me rust gegeven. Daarna heb ik het nooit meer gedaan, en nu durfde ik dit niet meer op te biechten. Ik geloof wel dat het verlangen naar de ervaring voor mij een grote drive is die zich moeilijk laat onderdrukken. Schuldgevoel van het verzwijgen is er natuurlijk ook. Dat ik met een man zou vrijen is haar trouwens een gruwel, en ik merk dat dit voor verwijdering zorgt.
Zoals veel vrouwen op dit forum ook vinden;als ideën over seks ver van elkaar af staan hoor je niet bij elkaar. Zelf vind ik echter dat een relatie die op zoveel gebieden zo goed werkt te bijzonder is om een punt achter te zetten. Zeker omdat we een gezin hebben. Ik heb haar gezegd dat ik blij ben met iedere stap die ze wil zetten, en dat zij de grenzen bepaald. Daarmee zou alles opgelost zijn, ware het niet dat ............ Zij dus nooit een stap zet en ik via internet wel eens op een speelse manier met andere mannen chat, en steeds meer verleiding voel om eens af te spreken. Zelfs al eens een wat uitgebreider mailcontact heb gehad, en omdat ik alles veilig wil doen is dat (gelukkig?) afgeketst.
Feit is dat mijn vrouw niet eerlijk weet en wil weten hoe ik in elkaar zit, en dat ik de keuze maak om haar te bieden wat zij wil, en zelf af en toe iets erbij doe. Het zijn zulke heftige gevoelens dat volstrekte openheid (mijn ideaal) veel kapot zou maken, en dat het me niet lukt om mijn verlangens helemaal te onderdrukken. Tot nu toe kan ik wel leven met mijn zonden, en ook als het ooit tot een eenmalig bicontact komt lukt dat nog. Met een prostituee is tenslotte ook bij een keer gebleven.
Dus ja, zo schipper ik dus met mijn lustgevoelens. Zeker is dat ik een nieuwe relatie alleen op volledige eerlijkheid en openheid zou bouwen. En dan moet ik ook bekennen dat ik en mijn vrouw waarschijnlijk niet samen zouden komen. Perfectie bestaat niet en ondanks alles geniet ik enorm van mijn seksualiteit. Hoewel ik steeds in de cirkel van trouw, eerlijkheid en lust ronddraai en niet echt uit de bocht wil vliegen. Voor het overige wil ik vast uiten wat normaal gesloten in mijn hoofd aan overwegingen rondtolt, vandaar dit verhaal. Want echte bijval verwacht ik niet......
vrijdag 20 mei 2011 om 15:25
Hai Univerzicht.
Het prostituee bezoek is geweest en gedaan, 10 jaar geleden nota bene.. nee, ik zou dit niet (meer) opbiechten. Je legt het op haar bord, zij moet ermee dealen en jou lucht het wellicht op maar wat maak je stuk? Terugdraaien kan je het toch niet meer!
Verder.. als ik het goed begrijp heb je af en toe contact met mannen over seks. Dit blijft beperkt tot mailen/chatten?
Volstaat dit? Bevredigt dit je hang naar spanning, kan je hier voldoende seksuele energie in kwijt? Dan zie ik er weinig slechts in hoor. Als je echt zou afspreken wordt het natuurlijk een ander verhaal..dan ga je vreemd.
Ik zie dit als trapje volgend op porno kijken.. misschien niet helemaal 100 procent netjes maar nog wel nét binnen de lijntjes. Vind ik.
Het prostituee bezoek is geweest en gedaan, 10 jaar geleden nota bene.. nee, ik zou dit niet (meer) opbiechten. Je legt het op haar bord, zij moet ermee dealen en jou lucht het wellicht op maar wat maak je stuk? Terugdraaien kan je het toch niet meer!
Verder.. als ik het goed begrijp heb je af en toe contact met mannen over seks. Dit blijft beperkt tot mailen/chatten?
Volstaat dit? Bevredigt dit je hang naar spanning, kan je hier voldoende seksuele energie in kwijt? Dan zie ik er weinig slechts in hoor. Als je echt zou afspreken wordt het natuurlijk een ander verhaal..dan ga je vreemd.
Ik zie dit als trapje volgend op porno kijken.. misschien niet helemaal 100 procent netjes maar nog wel nét binnen de lijntjes. Vind ik.
zaterdag 21 mei 2011 om 07:53
Roos, als je goed leest dan heb ik nog niet afgesproken, maar was ik daar op een goed moment wel toe bereid. Dat ik nog net binnen jouw lijntjes zit is dus niet mijn verdienste. Voor een webcam anoniem masturberen met een andere man is al wel gebeurd trouwens. Op zich zie ik daar zelf ook niet veel kwaad in, twee mensen die vrijwillig met elkaar de spanning ontladen, maar mijn vrouw wil niet getrouwd zijn met een man die dit doet.
En op zich is het verlangen om mijn fantasie een keer te ervaren nog steeds groter dan mijn weerstand om deze grens over te gaan. Je hebt gelijk dat je daar via een trapje met enkele treden komt. En als je dan naar beneden kijkt hoever je van dit trapje kunt vallen, daar schrik ik van. Want de eerste twee treden van dit trapje(af en toe porno en de prostituee), daar heb ik achteraf toestemming voor.
Het zou beter zijn om nogmaals mijn verlangen te uiten denk ik dan. En daarna overdenk je de gevolgen en denk ik, laat ik dat maar uitstellen totdat de kinderen uit huis zijn. Dan zijn de gevolgen als het tot een breuk komt niet zo groot. Niet meer aan mijn verlangens toegeven dus. En dat lukt totdat de spanning en opwinding me lokken. Die cirkel van redeneringen en gedrag komt steeds weer terug.
Ik moet veel aan de uitspraak denken: God gaf de man hersens en een piemel, maar niet genoeg bloed om ze allebei te vullen. Want als ik er zonder opwinding over denk ben ik het met iedereen eens die zegt dat ik dit niet kan maken, en dus gewoon niet meer moet doen.
En let wel, ik vind zelf echt dat mensen van dat deel van het leven volop moeten genieten. Mijn lief zou ik ook alle ruimte gunnen, en dat weet ze ook, ze heeft alleen die verlangens niet. Bij de gemiddelde vrouw is er ook behoefte aan een vriendschapsband, en heeft vreemdgaan meer impact. Voor mij is het echte lust, want ik wil dolgraag samen oud worden.
Wat nu gebleken is, is dat de drang om het een keer met een andere vrouw te ervaren echt verdwenen is na het ervaren te hebben. Dat heeft me rust gegeven op dat gebied. Dus dan denk je ook makkelijker: laat ik nu maar eens los gaan met een man, dan is die drang er misschien ook af. Als ik me dan uitgeleefd heb kan ik weer rustig terug in mijn hok. Maar hoe het echt zal zijn, dat weet ik natuurlijk niet.
En op zich is het verlangen om mijn fantasie een keer te ervaren nog steeds groter dan mijn weerstand om deze grens over te gaan. Je hebt gelijk dat je daar via een trapje met enkele treden komt. En als je dan naar beneden kijkt hoever je van dit trapje kunt vallen, daar schrik ik van. Want de eerste twee treden van dit trapje(af en toe porno en de prostituee), daar heb ik achteraf toestemming voor.
Het zou beter zijn om nogmaals mijn verlangen te uiten denk ik dan. En daarna overdenk je de gevolgen en denk ik, laat ik dat maar uitstellen totdat de kinderen uit huis zijn. Dan zijn de gevolgen als het tot een breuk komt niet zo groot. Niet meer aan mijn verlangens toegeven dus. En dat lukt totdat de spanning en opwinding me lokken. Die cirkel van redeneringen en gedrag komt steeds weer terug.
Ik moet veel aan de uitspraak denken: God gaf de man hersens en een piemel, maar niet genoeg bloed om ze allebei te vullen. Want als ik er zonder opwinding over denk ben ik het met iedereen eens die zegt dat ik dit niet kan maken, en dus gewoon niet meer moet doen.
En let wel, ik vind zelf echt dat mensen van dat deel van het leven volop moeten genieten. Mijn lief zou ik ook alle ruimte gunnen, en dat weet ze ook, ze heeft alleen die verlangens niet. Bij de gemiddelde vrouw is er ook behoefte aan een vriendschapsband, en heeft vreemdgaan meer impact. Voor mij is het echte lust, want ik wil dolgraag samen oud worden.
Wat nu gebleken is, is dat de drang om het een keer met een andere vrouw te ervaren echt verdwenen is na het ervaren te hebben. Dat heeft me rust gegeven op dat gebied. Dus dan denk je ook makkelijker: laat ik nu maar eens los gaan met een man, dan is die drang er misschien ook af. Als ik me dan uitgeleefd heb kan ik weer rustig terug in mijn hok. Maar hoe het echt zal zijn, dat weet ik natuurlijk niet.
maandag 23 mei 2011 om 12:32
@Universicht: tja, je voelt je niet alleen door het huwelijk verbonden met je vrouw, maar ook werkelijk. En ik snap hoe groot de behoefte is om 100% jezelf te kunnen zijn bij de liefde van je leven, degene met wie je oud wil worden.
En toch kan dat soms niet. Zijn de verschillen op dat gebied, wat exclusief "hoort te zijn" te groot. Maar dan: je bent en wordt niet elkaars "bezit" als je je leven samen deelt. Je blijft ook een individu met eigen verlangens en keuzes, er is altijd een stukje wat je niet deelt en voor jezelf houdt, dat is ook normaal. Degenen die absoluut over alles open kunnen zijn en samen delen, ook fantasie en gedachten, zijn de uitzonderingen, vergeet dat svp niet.
Vroeger, in dat sfeertje van verbondenheid, samen-getrouwd-samen-kinderen, had ik daar eenzelfde idee van als jouw vrouw. Hoewel ik de "afwijkende" was.. dat deel hield ik voor mezelf, bleef een fantasie, ik moest dat accepteren en "genoegen nemen" met dat ik dat niet zou meemaken.
Ik heb werkelijk geen idee of ik dat levenslang had volgehouden, afgeschreven en tevreden verder leven.
Mijn ex was me voor om eea stiekem buiten mij om te halen, werd verliefd/verlust op zijn sv, en was einde huwelijk (voor mij, ik was er toen hij het opbiechtte wel klaar mee).Voor hetzelfde geld was ik vroeg of laat niet langer in staat geweest mijn heimelijke verlangens weg te cijferen. Eerdere eerlijkheid was misschien even pijnlijk geweest, maar had wellicht ook openingen kunnen geven (nadat het beiden aan het (ruimer)denken had gezet).
Zal ik nooit weten, maar daardoor blijft dat idee ook nu en dan rondspoken, dat het zo niet had hoeven lopen, als we echt open waren geweest. Dat komt doordat ik nog steeds denk dat er voldoende liefde was om samen daar een modus in te vinden, waarbij allebei aan onze trekken hadden kunnen komen. Maar dat is met wat ik nu weet en voel, we waren toen allebei "gevangen" in wat hoort, schuldgevoelens, gekwetstheid, verongelijktheid enz, en dan voel je die liefde niet, geen vertrouwen meer in.
Nu denk ik daar pas genuanceerder over. Toen dacht ik net als jouw vrouw: doe normaal, wees tevreden met wat je wel hebt. Overigens had mijn ex geen speciale verlangens, hij kreeg altijd wat hij nodig had in seks, maar niet vaak genoeg naar zijn behoefte. Ik was degene met de wens tot specialere dingen en experimenteren, er meer uit halen aan lust (voor mij dan, zijn lust werd wel inhoudelijk ingevuld).
Hoewel er niet veel voor nodig was (geen extreme dingen) wist ik dat hij daar niet voor open stond, dus had het weinig zin dat te bespreken, omdat hij dat niet kon/wou/spannend vond.
In jouw geval kan zij geen man zijn, dus dit is iets wat je met alle liefde van de wereld niet samen kan invullen. Ik snap best dat zij daar moeite mee heeft. Aan de andere kant vinden stellen dit vaak juist minder bedreigend, iemand van de andere sekse, omdat het geen "concurrentie" is, niet van haarzelfde sekse, niet omdat zij als vrouw tekortschiet, maar omdat zij dat gewoon niet kan invullen.
Biseksueel is geen keuze, dat is een aanleg, voor zover ik weet. Zoals homoseksualiteit is dat bepaald, en niet zomaar een verlangen/fantasietje. Dat laat zich denk ik vroeg of laat niet onderdrukken. Verhalen genoeg van mannen, die als de kinderen de deur uit zijn, die andere kant alsnog gaan beleven. Ik kan me best goed voorstellen dat dat voor jouw vrouw niet aantrekkelijk is, zij meende (en mocht menen door de jaren heen) dat ze een "pure heteroman" was getrouwd. Ook zij heeft haar voorkeuren en "afknappers" en ook zij kan daar niets aan doen, seksuele instellingen zijn volgens mij grotendeels genetisch bepaald (en dan misschien deels bevestigd of afgekeurd door opvoeding/maatschappij).
In sommige gevallen, zoals jouwe, een patstelling, denk ik dat "stiekem" de enige oplossing is. Je kan iemand niet dwingen ruimer te denken, en al zou dat lukken (ik ben rationeel gezien ook heel ruimdenkend, maar gevoel over iets kan je niet dwingen daarmee in de pas te lopen), dan verander je haar gevoelens over jouw behoefte aan seks met een man, niet.
Met openheid kan je dus hooguit bereiken dat ze haar ogen daarvoor sluit, rationeel gezien evt "toestemming" geeft en het verder niet wil weten. Of heel anders tegen jou gaat aankijken. Je hebt dan veel te verliezen, als je idd samen oud wil worden.
En er blijft een deel waar jij en alleen jijzelf verantwoordelijk voor bent. Dat ben jijzelf, jouw innerlijke zelf.
Ik denk dat dit een van de gevallen is waarbij je niet verder moet aandringen om toestemming of bijval/begrip van haar. Zij kent dit niet hoe jij dit beleeft en kan/wil zich hier niet in inleven.
Het siert je dat je dit bespreekbaar probeert te maken thuis, en er zijn veel dingen die je kan verruimen of veranderen, maar zoals je dat bi-zijn niet kan veranderen voor haar, kan zij haar "afkeurende/afkerige gevoel" van bi niet veranderen..
En ik ben van mening dat dat niet betekent dat je voor de verkeerde vrouw bent gevallen of je vrij moet maken. Ik denk dat dit wel een van de "rechtvaardigingen" is om dat buiten haar om te beleven, al is het 1 keer. Dat vereist wel dat je afstapt van het idee dat je alles (incl gedachten en fantasie) samen moet delen in een huwelijk/relatie. Soms (vaak) kan dat niet en dat hoeft ook niet m.i. Dan nog kan je een goede relatie hebben.
Verder denk ik dat seks naast overschat ook onderschat wordt. Overschat in de zin van "je pik achterna lopen", plattere varianten,om de kick, verlavend, escape, vervanging van belangrijker dingen. In jouw geval gaat het om een diepere innerlijke behoefte, een belangrijk deel van wie jij bent en hoe je bent aangelegd. Seksualiteit/voorkeuren zonder verdere liefdesgevoelens stel ik nog niet gelijk aan "plat" trouwens.
Ik weet inmiddels wel dat een sterke behoefte/aanleg/verlangens op seksueel gebied, ook zonder gevoelens, je dichter bij je werkelijke "ik" brengt. En in die zin belangrijk kan zijn voor jezelf en je eigen ontwikkeling/geluk/vervulling. Het is dan meer dan seks als primitieve behoeftebevrediging, het is dan een manier om helemaal jezelf te kunnen en mogen zijn. En dat geeft een boost, een bevrijding, als je dat stukje van jezelf mag onderzoeken.
Het "sneue" is dat er zoveel meer mensen rondlopen met echt innerlijke diepe verlangens en dat dit nog steeds niet begrepen wordt, omdat ook bij anderen (die dat niet hebben) diepe overtuigingen en hun aanleg verankerd ligt. Daar kom je dan gewoon niet uit. Het is vervelend, maar ik denk dat je dit alleen heimelijk kan invullen, en veilig. Je kan misschien genoeg voldoening vinden door gelijkgestemden op te zoeken (internet) en zoals je nu doet met cam, fantasie, op afstand. Of dat mettertijd genoeg voldoening, bevestiging en aanvaarding geeft, kan niemand voorspellen. Zo niet, dan is heimelijk denk ik in jouw geval de enige oplossing, zonder je huwelijk op te hoeven geven.
Vrijwel nooit ben je in een liefdesrelatie naar buiten toe precies exact degene die je van binnen ook bent. Omdat de meeste mensen zichzelf niet kennen (hun echte innerlijk en hun "aangeleerde ik") en/of altijd een stuk voor zichzelf houden. En omdat je geliefde ook met eigen bagage naar jou kijkt, niet jouw hele innerlijk/gedachten zal kennen, maar interpreteren wat ze ziet en kent van je, met haar eigen achtergrond, dus een eigen beeld van je heeft, en dat is degene van wie zij houdt.
Maar diegene ben jij niet (helemaal). Je kan dat beeld aan diggelen gooien, of zoveel mogelijk in stand houden. Maar ik denk dat in termen van goed of fout, je niet hoeft te leven naar de verwachtingen van een ander, ook al is het je geliefde en ook al mocht ze aannemen dat jij diegene bent, welk beeld zij heeft/had van jou. Heimelijk is het minst schadelijke in sommige gevallen. Wat goed is/voelt voor jou, kan haar en je gezin schaden, als het niet acceptabel is voor haar/hun en met hun gevoel/normen wordt "afgekeurd" en niet begrepen.
Persoonlijk geloof ik niet dat zelfopoffering dan het juiste is, het goede is om te doen. Maar dat is mijn mening. Ik denk dat je diepe kernen in jezelf mag onderzoeken, je bent en blijft allereerst voor jezelf verantwoordelijk. Daarbij de weg volgen van zo min mogelijk schade voor anderen, die je liefhebt, zal misschien nooit begrepen worden, mocht zoiets uitkomen. Ik denk dat je het geprobeerd hebt, ze wil er niks van weten, dat dan je enige mogelijkheid is om het heimelijk te "bevredigen" of alles opgeven wat je lief is.. Een onmenselijke keuze, want verscheurend, beide belangrijk voor wie jij bent, het een alleen, noch het ander alleen, zal jou voldoening kunnen geven.
Enige oplossing lijkt mij deels voor jezelf kiezen voor zover je daar genoeg aan kan hebben en deels kiezen voor het gezamenlijke belang/liefde. Zo kan je de liefde behouden en toch dichtbij jezelf blijven, een gezonde eigenliefde hebben, jezelf mogen zijn van jezelf, compleet voelen.
En toch kan dat soms niet. Zijn de verschillen op dat gebied, wat exclusief "hoort te zijn" te groot. Maar dan: je bent en wordt niet elkaars "bezit" als je je leven samen deelt. Je blijft ook een individu met eigen verlangens en keuzes, er is altijd een stukje wat je niet deelt en voor jezelf houdt, dat is ook normaal. Degenen die absoluut over alles open kunnen zijn en samen delen, ook fantasie en gedachten, zijn de uitzonderingen, vergeet dat svp niet.
Vroeger, in dat sfeertje van verbondenheid, samen-getrouwd-samen-kinderen, had ik daar eenzelfde idee van als jouw vrouw. Hoewel ik de "afwijkende" was.. dat deel hield ik voor mezelf, bleef een fantasie, ik moest dat accepteren en "genoegen nemen" met dat ik dat niet zou meemaken.
Ik heb werkelijk geen idee of ik dat levenslang had volgehouden, afgeschreven en tevreden verder leven.
Mijn ex was me voor om eea stiekem buiten mij om te halen, werd verliefd/verlust op zijn sv, en was einde huwelijk (voor mij, ik was er toen hij het opbiechtte wel klaar mee).Voor hetzelfde geld was ik vroeg of laat niet langer in staat geweest mijn heimelijke verlangens weg te cijferen. Eerdere eerlijkheid was misschien even pijnlijk geweest, maar had wellicht ook openingen kunnen geven (nadat het beiden aan het (ruimer)denken had gezet).
Zal ik nooit weten, maar daardoor blijft dat idee ook nu en dan rondspoken, dat het zo niet had hoeven lopen, als we echt open waren geweest. Dat komt doordat ik nog steeds denk dat er voldoende liefde was om samen daar een modus in te vinden, waarbij allebei aan onze trekken hadden kunnen komen. Maar dat is met wat ik nu weet en voel, we waren toen allebei "gevangen" in wat hoort, schuldgevoelens, gekwetstheid, verongelijktheid enz, en dan voel je die liefde niet, geen vertrouwen meer in.
Nu denk ik daar pas genuanceerder over. Toen dacht ik net als jouw vrouw: doe normaal, wees tevreden met wat je wel hebt. Overigens had mijn ex geen speciale verlangens, hij kreeg altijd wat hij nodig had in seks, maar niet vaak genoeg naar zijn behoefte. Ik was degene met de wens tot specialere dingen en experimenteren, er meer uit halen aan lust (voor mij dan, zijn lust werd wel inhoudelijk ingevuld).
Hoewel er niet veel voor nodig was (geen extreme dingen) wist ik dat hij daar niet voor open stond, dus had het weinig zin dat te bespreken, omdat hij dat niet kon/wou/spannend vond.
In jouw geval kan zij geen man zijn, dus dit is iets wat je met alle liefde van de wereld niet samen kan invullen. Ik snap best dat zij daar moeite mee heeft. Aan de andere kant vinden stellen dit vaak juist minder bedreigend, iemand van de andere sekse, omdat het geen "concurrentie" is, niet van haarzelfde sekse, niet omdat zij als vrouw tekortschiet, maar omdat zij dat gewoon niet kan invullen.
Biseksueel is geen keuze, dat is een aanleg, voor zover ik weet. Zoals homoseksualiteit is dat bepaald, en niet zomaar een verlangen/fantasietje. Dat laat zich denk ik vroeg of laat niet onderdrukken. Verhalen genoeg van mannen, die als de kinderen de deur uit zijn, die andere kant alsnog gaan beleven. Ik kan me best goed voorstellen dat dat voor jouw vrouw niet aantrekkelijk is, zij meende (en mocht menen door de jaren heen) dat ze een "pure heteroman" was getrouwd. Ook zij heeft haar voorkeuren en "afknappers" en ook zij kan daar niets aan doen, seksuele instellingen zijn volgens mij grotendeels genetisch bepaald (en dan misschien deels bevestigd of afgekeurd door opvoeding/maatschappij).
In sommige gevallen, zoals jouwe, een patstelling, denk ik dat "stiekem" de enige oplossing is. Je kan iemand niet dwingen ruimer te denken, en al zou dat lukken (ik ben rationeel gezien ook heel ruimdenkend, maar gevoel over iets kan je niet dwingen daarmee in de pas te lopen), dan verander je haar gevoelens over jouw behoefte aan seks met een man, niet.
Met openheid kan je dus hooguit bereiken dat ze haar ogen daarvoor sluit, rationeel gezien evt "toestemming" geeft en het verder niet wil weten. Of heel anders tegen jou gaat aankijken. Je hebt dan veel te verliezen, als je idd samen oud wil worden.
En er blijft een deel waar jij en alleen jijzelf verantwoordelijk voor bent. Dat ben jijzelf, jouw innerlijke zelf.
Ik denk dat dit een van de gevallen is waarbij je niet verder moet aandringen om toestemming of bijval/begrip van haar. Zij kent dit niet hoe jij dit beleeft en kan/wil zich hier niet in inleven.
Het siert je dat je dit bespreekbaar probeert te maken thuis, en er zijn veel dingen die je kan verruimen of veranderen, maar zoals je dat bi-zijn niet kan veranderen voor haar, kan zij haar "afkeurende/afkerige gevoel" van bi niet veranderen..
En ik ben van mening dat dat niet betekent dat je voor de verkeerde vrouw bent gevallen of je vrij moet maken. Ik denk dat dit wel een van de "rechtvaardigingen" is om dat buiten haar om te beleven, al is het 1 keer. Dat vereist wel dat je afstapt van het idee dat je alles (incl gedachten en fantasie) samen moet delen in een huwelijk/relatie. Soms (vaak) kan dat niet en dat hoeft ook niet m.i. Dan nog kan je een goede relatie hebben.
Verder denk ik dat seks naast overschat ook onderschat wordt. Overschat in de zin van "je pik achterna lopen", plattere varianten,om de kick, verlavend, escape, vervanging van belangrijker dingen. In jouw geval gaat het om een diepere innerlijke behoefte, een belangrijk deel van wie jij bent en hoe je bent aangelegd. Seksualiteit/voorkeuren zonder verdere liefdesgevoelens stel ik nog niet gelijk aan "plat" trouwens.
Ik weet inmiddels wel dat een sterke behoefte/aanleg/verlangens op seksueel gebied, ook zonder gevoelens, je dichter bij je werkelijke "ik" brengt. En in die zin belangrijk kan zijn voor jezelf en je eigen ontwikkeling/geluk/vervulling. Het is dan meer dan seks als primitieve behoeftebevrediging, het is dan een manier om helemaal jezelf te kunnen en mogen zijn. En dat geeft een boost, een bevrijding, als je dat stukje van jezelf mag onderzoeken.
Het "sneue" is dat er zoveel meer mensen rondlopen met echt innerlijke diepe verlangens en dat dit nog steeds niet begrepen wordt, omdat ook bij anderen (die dat niet hebben) diepe overtuigingen en hun aanleg verankerd ligt. Daar kom je dan gewoon niet uit. Het is vervelend, maar ik denk dat je dit alleen heimelijk kan invullen, en veilig. Je kan misschien genoeg voldoening vinden door gelijkgestemden op te zoeken (internet) en zoals je nu doet met cam, fantasie, op afstand. Of dat mettertijd genoeg voldoening, bevestiging en aanvaarding geeft, kan niemand voorspellen. Zo niet, dan is heimelijk denk ik in jouw geval de enige oplossing, zonder je huwelijk op te hoeven geven.
Vrijwel nooit ben je in een liefdesrelatie naar buiten toe precies exact degene die je van binnen ook bent. Omdat de meeste mensen zichzelf niet kennen (hun echte innerlijk en hun "aangeleerde ik") en/of altijd een stuk voor zichzelf houden. En omdat je geliefde ook met eigen bagage naar jou kijkt, niet jouw hele innerlijk/gedachten zal kennen, maar interpreteren wat ze ziet en kent van je, met haar eigen achtergrond, dus een eigen beeld van je heeft, en dat is degene van wie zij houdt.
Maar diegene ben jij niet (helemaal). Je kan dat beeld aan diggelen gooien, of zoveel mogelijk in stand houden. Maar ik denk dat in termen van goed of fout, je niet hoeft te leven naar de verwachtingen van een ander, ook al is het je geliefde en ook al mocht ze aannemen dat jij diegene bent, welk beeld zij heeft/had van jou. Heimelijk is het minst schadelijke in sommige gevallen. Wat goed is/voelt voor jou, kan haar en je gezin schaden, als het niet acceptabel is voor haar/hun en met hun gevoel/normen wordt "afgekeurd" en niet begrepen.
Persoonlijk geloof ik niet dat zelfopoffering dan het juiste is, het goede is om te doen. Maar dat is mijn mening. Ik denk dat je diepe kernen in jezelf mag onderzoeken, je bent en blijft allereerst voor jezelf verantwoordelijk. Daarbij de weg volgen van zo min mogelijk schade voor anderen, die je liefhebt, zal misschien nooit begrepen worden, mocht zoiets uitkomen. Ik denk dat je het geprobeerd hebt, ze wil er niks van weten, dat dan je enige mogelijkheid is om het heimelijk te "bevredigen" of alles opgeven wat je lief is.. Een onmenselijke keuze, want verscheurend, beide belangrijk voor wie jij bent, het een alleen, noch het ander alleen, zal jou voldoening kunnen geven.
Enige oplossing lijkt mij deels voor jezelf kiezen voor zover je daar genoeg aan kan hebben en deels kiezen voor het gezamenlijke belang/liefde. Zo kan je de liefde behouden en toch dichtbij jezelf blijven, een gezonde eigenliefde hebben, jezelf mogen zijn van jezelf, compleet voelen.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 23 mei 2011 om 14:37
Wat een fijne reactie Suzy!
Het is zo moeilijk communiceren of een opening vinden, omdat het zo'n heftig onderwerp is. Als ik het goed begrijp heb je met de ogen van nu geen goed gevoel bij je scheiding. De ontwikkeling die je hebt doorgemaakt was nodig om zo wijs te kunnen zijn als je nu bent. En er zit nog wel iets van "had ik toen maar" proef ik. Maar goed,niet altijd loopt alles volgens een ideaal pad.
Eigenlijk zou ik niets liever willen dan doen wat je in je laatste alinea zegt. In mijn huwelijk blijven geven wat ik te bieden heb. Af en toe naar een opening vissen (het valt me bijvoorbeeld wel op dat mijn vrouw in de Viva het meest nieuwsgierig is naar "dagboek van een gigolo" en "man in bed". Ze leest ook best graag boeken waarin erotiek een grote rol speelt.) Maar lezen voor de eigen fantasie is heel iets anders dan zelf willen ervaren blijkt. Want ik weet zeker dat zij zich naar mij wel zou uiten als er van haar uit verlangens ontstaan.
Maar als ik het van haar verlang en haar met mijn verlangens confronteer leidt dat tot teleurstellingen. Dus waarom niet heimelijk zelf de ervaringen opzoeken? Het voelt eigenlijk wel heel fijn om die conclusie te aanvaarden. Let wel, zonder ook maar iets onveilig te doen. Daar schrik ik trouwens enorm van, hoeveel mannen in mijn situatie alleen onveilig willen vrijen! Dan schaam ik me voor mijn seksegenoten!
Suzy, je weet precies hoe sterk zo'n verlangen kan voelen, en het lukt mij ook niet om er afstand van te doen, wat dat aan gaat ben ik al te lang aan het worstelen er mee. Ik zal hier wel af en toe laten weten hoe het zich verder ontwikkelt.
Het is zo moeilijk communiceren of een opening vinden, omdat het zo'n heftig onderwerp is. Als ik het goed begrijp heb je met de ogen van nu geen goed gevoel bij je scheiding. De ontwikkeling die je hebt doorgemaakt was nodig om zo wijs te kunnen zijn als je nu bent. En er zit nog wel iets van "had ik toen maar" proef ik. Maar goed,niet altijd loopt alles volgens een ideaal pad.
Eigenlijk zou ik niets liever willen dan doen wat je in je laatste alinea zegt. In mijn huwelijk blijven geven wat ik te bieden heb. Af en toe naar een opening vissen (het valt me bijvoorbeeld wel op dat mijn vrouw in de Viva het meest nieuwsgierig is naar "dagboek van een gigolo" en "man in bed". Ze leest ook best graag boeken waarin erotiek een grote rol speelt.) Maar lezen voor de eigen fantasie is heel iets anders dan zelf willen ervaren blijkt. Want ik weet zeker dat zij zich naar mij wel zou uiten als er van haar uit verlangens ontstaan.
Maar als ik het van haar verlang en haar met mijn verlangens confronteer leidt dat tot teleurstellingen. Dus waarom niet heimelijk zelf de ervaringen opzoeken? Het voelt eigenlijk wel heel fijn om die conclusie te aanvaarden. Let wel, zonder ook maar iets onveilig te doen. Daar schrik ik trouwens enorm van, hoeveel mannen in mijn situatie alleen onveilig willen vrijen! Dan schaam ik me voor mijn seksegenoten!
Suzy, je weet precies hoe sterk zo'n verlangen kan voelen, en het lukt mij ook niet om er afstand van te doen, wat dat aan gaat ben ik al te lang aan het worstelen er mee. Ik zal hier wel af en toe laten weten hoe het zich verder ontwikkelt.
maandag 23 mei 2011 om 22:30
@Universicht: ik hoop niet dat je in mijn reactie de "toestemming" vindt oid, die moet uit jouzelf komen namelijk. Het blijven precaire zaken, waar ieder zich anders bij voelt.
Ik weet niet of ik vroeg of laat hetzelfde had gedaan, ik was tevreden met mijn leven van toen, maar was me niet echt bewust dat ik dat seksuele miste. Maar bevredigend was het niet, voor hem niet en voor mij niet. Toch speelde dat voor mij geen hoofdrol, al denk ik dat het onderhuids wel degelijk doorsijpelde op andere vlakken.
Nu leid ik een ander leven, waar ik evengoed meeste tijd happy in ben, maar die seksuele behoefte ook lange tijd niet wordt ingevuld plus liefde weg en gezin uit elkaar ligt.. ook al ben ik single, je bent dan wel "vrij" om eea op te zoeken, maar het is niet gezegd dat je krijgt waar je naar verlangt..
(sommigen lijken het een recht te vinden, maar zowel binnen als buiten een relatie heb je niet alles voor het zeggen of zoals je het wenst, he?)
Het nieuwe motto van nu is: "je moet jezelf gelukkig maken" en grotendeels is dat ook zo. Maar deels heb je nu eenmaal ook met anderen te maken. Het zal ergens een middenweg moeten worden als dat niet overeenkomt of die mogelijkheden nogal beperkt worden door het ook nog in zwang zijnde "exclusiviteitsbeginsel". Zolang dat algemeen aanvaard is en blijft, ben je beperkt in je mogelijkheden.
Dat er andere opvattingen mogelijk zijn (maar je vrouw die niet aanhangt of niet prettig vindt, wat haar goed recht is), wordt bijv duidelijk als je boeken leest a la Paulo Coelho, zoals De Alchemist (heb ik net uit) of misschien in dit kader nog beter: "Veronica besluit te sterven". De meeste mensen vormen zich naar wat "normaal" is en normaal is niets anders dan wat de meerderheid of gemiddelde vindt. Wat wordt aangehangen (en al eeuwen) wil nog niet zeggen dat dat het juiste of normale ook is. Je moet er alleen wel tegen kunnen, dat je "anders" bent, zowel als bi-persoon als andere opvattingen over liefde/relatie/exclusiviteit. Je wordt beperkt/ schuldgevoel enzo doordat het merendeel eea zal veroordelen. Maar erger dan dat is het oordeel van geliefden zoals je eigen vrouw, als ze zo niet denkt of erachter komt.
De vraag is trouwens of dat nog wel zo is, gezien het aantal mensen dat er iemand naast heeft, maar daar niet voor uitkomt.. ben eigenlijk wel benieuwd wat de werkelijke cijfers zijn. En ik denk dat het soms iha zelfs makkelijker te accepteren is als de partner bi is, omdat je dat dus niet kan invullen en dus ook niet het gevoel geeft dat de ander "tekortschiet".
Fijn als je hier af en toe laat weten hoe het gaat met je.
Ik weet niet of ik vroeg of laat hetzelfde had gedaan, ik was tevreden met mijn leven van toen, maar was me niet echt bewust dat ik dat seksuele miste. Maar bevredigend was het niet, voor hem niet en voor mij niet. Toch speelde dat voor mij geen hoofdrol, al denk ik dat het onderhuids wel degelijk doorsijpelde op andere vlakken.
Nu leid ik een ander leven, waar ik evengoed meeste tijd happy in ben, maar die seksuele behoefte ook lange tijd niet wordt ingevuld plus liefde weg en gezin uit elkaar ligt.. ook al ben ik single, je bent dan wel "vrij" om eea op te zoeken, maar het is niet gezegd dat je krijgt waar je naar verlangt..
(sommigen lijken het een recht te vinden, maar zowel binnen als buiten een relatie heb je niet alles voor het zeggen of zoals je het wenst, he?)
Het nieuwe motto van nu is: "je moet jezelf gelukkig maken" en grotendeels is dat ook zo. Maar deels heb je nu eenmaal ook met anderen te maken. Het zal ergens een middenweg moeten worden als dat niet overeenkomt of die mogelijkheden nogal beperkt worden door het ook nog in zwang zijnde "exclusiviteitsbeginsel". Zolang dat algemeen aanvaard is en blijft, ben je beperkt in je mogelijkheden.
Dat er andere opvattingen mogelijk zijn (maar je vrouw die niet aanhangt of niet prettig vindt, wat haar goed recht is), wordt bijv duidelijk als je boeken leest a la Paulo Coelho, zoals De Alchemist (heb ik net uit) of misschien in dit kader nog beter: "Veronica besluit te sterven". De meeste mensen vormen zich naar wat "normaal" is en normaal is niets anders dan wat de meerderheid of gemiddelde vindt. Wat wordt aangehangen (en al eeuwen) wil nog niet zeggen dat dat het juiste of normale ook is. Je moet er alleen wel tegen kunnen, dat je "anders" bent, zowel als bi-persoon als andere opvattingen over liefde/relatie/exclusiviteit. Je wordt beperkt/ schuldgevoel enzo doordat het merendeel eea zal veroordelen. Maar erger dan dat is het oordeel van geliefden zoals je eigen vrouw, als ze zo niet denkt of erachter komt.
De vraag is trouwens of dat nog wel zo is, gezien het aantal mensen dat er iemand naast heeft, maar daar niet voor uitkomt.. ben eigenlijk wel benieuwd wat de werkelijke cijfers zijn. En ik denk dat het soms iha zelfs makkelijker te accepteren is als de partner bi is, omdat je dat dus niet kan invullen en dus ook niet het gevoel geeft dat de ander "tekortschiet".
Fijn als je hier af en toe laat weten hoe het gaat met je.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 23 mei 2011 om 22:34
Enne, wat mijn ex betreft: houden van kan ook zonder dat je (helemaal) bij elkaar past/ nog past.. Daarmee houdt het houden van nog niet op, voor mij althans. Het speelt geen rol meer op dagelijks niveau en voelt meer als familie & niet weg te denken persoon in je leven is (toch een half leven mee gedeeld), maar ik kan ook van anderen houden, die ruimte is er inmiddels om verliefd te zijn en te worden, ik denk dat je van meer mensen/ partners kan houden.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 24 mei 2011 om 10:22
Nu, wat ik ga doen komt uit mezelf en ik sta er ook helemaal achter. Je bent alleen een spiegel waar ik mezelf in zie. Ik ga de boeken die je hebt genoemd zeker in huis te halen. Vaak praten we ook wel over de inhoud van een boek. Let wel, daarvandaan verwacht ik geen opening. En dus ga ik toch het man-man contact eens zoeken en beleven, en dan goed luisteren naar wat dit met me doet. Je merkt inderdaad al snel dat het dan niet zo makkelijk is om iemand te vinden die met je op één lijn zit. Dat is realiteit. Het gaat mij er ook echt om iemand te zoeken waar je jezelf kunt zijn op seksueel gebied. En voordat je echt iemand gevonden hebt waar dat mee klikt is bijna zo bijzonder als het vinden van een partner. Het is wel rijkdom van beleving om die ontmoetingen te hebben.
Wat ik belangrijk vind is dat, mocht het uitkomen, ik straight zal zeggen wat mij ertoe gebracht heeft en waarom ik dit heimelijk heb gedaan. Zoals ik het hier ook uitgelegd heb. De gevolgen die het dan heeft aanvaard ik ook nu. Ik ben zelf benieuwd of mijn verlangen na het uitleven van mijn fantasie stopt, of dat er een wereld geopend wordt waar ik steeds weer naar toe wil. In het laatste geval zal ik het wel in de openheid brengen, want blijvend stiekem is voor mijn geweten niet houdbaar schat ik in.
Univerzicht
Wat ik belangrijk vind is dat, mocht het uitkomen, ik straight zal zeggen wat mij ertoe gebracht heeft en waarom ik dit heimelijk heb gedaan. Zoals ik het hier ook uitgelegd heb. De gevolgen die het dan heeft aanvaard ik ook nu. Ik ben zelf benieuwd of mijn verlangen na het uitleven van mijn fantasie stopt, of dat er een wereld geopend wordt waar ik steeds weer naar toe wil. In het laatste geval zal ik het wel in de openheid brengen, want blijvend stiekem is voor mijn geweten niet houdbaar schat ik in.
Univerzicht
dinsdag 24 mei 2011 om 10:53
@Univerzicht; is het ook een idee om idd (zoals je vrouw ook aangeeft) eens naar een therapeut te gaan. Eerst apart van elkaar en dan samen en vanuit een onafhankelijk persoon te bekijken of er een gulden middenweg is? Misschien heeft zij ook wel verlangens die ze jou niet ziet doen en zou een meer open relatie kunnen werken?
dinsdag 24 mei 2011 om 20:02
@Zij: Goed advies van je. Zoals mijn historie ook al aangeeft kan het idd zijn dat zij ook bepaalde verlangens heeft, die ze met jou niet ziet gebeuren. Mijn ex had daar niet echt een idee van, hoewel ik subtiel toch wel geprobeerd heb in die richting (later viel ook voor hem eea op zijn plaats, hij kon destijds waarschijnlijk mijn algemene interesse en ruimdenkendheid in seks niet rijmen met de fysieke situatie van weinig zin).
Dus therapie niet om je bi-gevoelens, maar hoe samen hier open over te kunnen (leren) communiceren & wat dat evt betekent voor jullie relatie en mogelijkheden, waar je allebei achter kan staan. Soms heb je samen een bepaalde manier van doen & "aankaarten" waardoor gesprekken steeds dezelfde richting uit gaan.Met een derde erbij kan dat heel anders verlopen en dingen boven brengen waar je zelf niet aan denkt..
Btw: die boeken gaan meer over je hart volgen en jezelf zijn, niet de massa/ hoe het hoort volgen, in het algemeen. Het zet je aan het denken, andere invalshoeken.
Dus therapie niet om je bi-gevoelens, maar hoe samen hier open over te kunnen (leren) communiceren & wat dat evt betekent voor jullie relatie en mogelijkheden, waar je allebei achter kan staan. Soms heb je samen een bepaalde manier van doen & "aankaarten" waardoor gesprekken steeds dezelfde richting uit gaan.Met een derde erbij kan dat heel anders verlopen en dingen boven brengen waar je zelf niet aan denkt..
Btw: die boeken gaan meer over je hart volgen en jezelf zijn, niet de massa/ hoe het hoort volgen, in het algemeen. Het zet je aan het denken, andere invalshoeken.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..