Slapende lust, liefde en seks, oorzaken/gevolgen.

De insteek van dit topic is een serieuze variant van het minnaartopic: filosoferen over oorzaken en gevolgen van desinteresse en sleur in de seks binnen je relatie. Accepteren, aan werken en/of een sv, welke oplossing ook. En waarom. En met respect voor ieders keuzes, oplossingen en overwegingen!



Dit topic is dus bedoeld voor mensen die hiermee te maken hebben,over twijfelen, zelf een minnaar/minnares hebben of op het punt staan vreemd te gaan. Of hun partner is vreemdgegaan of een (seks)relatie is begonnen met een ander. Of diegenen die hierin geinteresseerd zijn.



Niet bedoeld voor discussies en oordelen of het moreel verantwoord is om vreemd te gaan en niet voor andere veroordelende reacties. Daar zijn andere topics over.



Mogelijke gevolgen zijn dat je vroeg of laat op zoek gaat of bent gerold in gelijkgestemde seks buiten je relatie, wat kan uitgroeien tot meer gevoelens, worstelingen met verliefdheid/liefde/seks. En veel frustratie, verdriet, jezelf of elkaar tekort doen.



Ik heb gemerkt dat er genoeg mensen zijn die worstelen met dit soort vraagstukken en waarom ze dit gebeurd is, waarom ze hebben gekozen voor bijv vreemdgaan en daar niet makkelijk met familie en vrienden over kunnen praten.



Sommigen hebben behoefte hun ervaringen te delen, herkenning te vinden en te zien hoe anderen hiermee omgaan.



Waarschuwing vooraf: het zullen diepgaander en dus langere reacties zijn dan luchtige oneliners! Het is dus echt alleen bedoeld voor wie dat interessant vindt.

@Universicht: is zij 1 van die mensen die denken dat therapie is voor "aan wie iets mankeert?"

Therapie (en zeker samen) is namelijk bovenal uiterst geschikt om te leren omgaan met bepaalde dingen of situaties of als beiden/ 1 vd 2 vastloopt ergens op..

Je hebt immers samen een probleem, niet jij alleen, of zij met jou (als je open zou zijn) maar men zegt dat je in een relatie met zijn 3en bent: jij, zij en de relatie.



Als er iets is wat 1 vd 3 treft, heeft het al zin om samen verder te onderzoeken. Een therapeut of coach haalt heel andere dingen naar boven of het wordt soms sneller aangenomen van een vreemde. Helaas vinden sommigen het niet nodig en blijven liever bij hun mening/gevoel, ook al betekent dat een patstelling..

Jammer, want een mening of gevoel van wat je zelf normaal vindt (en dus in de regel als uitgangspunt neemt voor jezelf en ook voor anderen) is vaak niet meer dan een vaste overtuiging.



En dan zou misschien ook duidelijk worden (voor haar) dat bi niet een bevlieging is of een keuze/fantasie/voorkeur, maar dieper zit dan dat. Zoals homoseksualiteit ook geen keuze is (zoals vroeger werd aangenomen en nog hele volkeren/ religies doen)..

@xxas en Univerzicht:

Ik denk dat we in de liefde vooral de goede kant van onszelf laten zien aan de ander, degene/ de kant die je wil zijn. En dat diegene die kant dus voornamelijk te zien krijgt en gelooft dat jij diegene bent. Deels is dat dus het beeld van jezelf wat overheerst, degene die je naar buiten toe bent.



Toch heeft iedereen ook een "schaduwkant", die bij "rechtschapen mensen" overheerst wordt door je goede eigenschappen en gedrag, waar je je misschien voor schaamt, eng vindt, raar vindt, zelf niet accepteert, of niet kent van jezelf. Iemand die altijd lief is zal ontkennen dat ie agressie ook in zich heeft. Misschien minder ontwikkeld, maar in potentie hebben we alle eigenschappen zelf ook in ons. (dat zijn vaak de onderontwikkkelde dingen die ons ergeren in anderen, of die we (onbewust/bewust) onderdrukken, ontkennen, niet kennen.



Ook dat hoort bij je, en kan op enig moment naar boven komen als een behoefte of kan er een situatie of periode zijn om die alsnog te ontwikkelen. (bijv die lieverd die wat meer assertiviteit mag leren). Veel mensen denken bij schaduwkant aan "slechte kant", eigenschappen/behoeften die ze liever niet hebben, zelf veroordelen (geweten) of door hun omgeving/leefwereld iha wordt afgekeurd.



Waarschijnlijk (mijn eigen ervaring) was het vertellen/ uitkomen van het stiekeme schokkender dan de affaire zelf, xxas? Omdat je geheimen blijkt te hebben voor je partner, een kant die jij en hij niet kende van je, jou niet toe in staat achtte en erop vertrouwde jou te kennen zoals ie dacht dat je was. Oa betrouwbaar en eerlijk, dat zijn pijlers onder een relatie. Ik denk dat juist door iemand te willen "sparen" voor "verdriet aandoen", je iemand veel meer "aandoet" dan je had kunnen denken. Ipv eerlijk te zijn over je behoefte/situatie (hoe pijnlijk dat alleen al kan zijn voor een partner), jij bent dan wel eerlijk over hoe je ervoor staat en dat het ook voor jou onverwachts een nieuwe wending nam/neemt. Dan betrek je hem erbij, ipv in je eentje binnen een relatie worstelen en hem buitensluiten.



Verdriet doet het toch wel, maar wie zegt dat het het beste is en het doel in een relatie moet zijn om anderen verdriet te besparen, als je daardoor zelf in de knel komt of je bewust bent geworden van (ook voor jou onbekende) gebieden/behoeften in jezelf en niet oprecht kan zijn daarover thuis in je relatie?



Ik denk dat niet de eerlijkheid en situatie/behoefte het meest kwetsend is (of zou moeten zijn), maar het niet delen met je partner van wezenlijke issues, ervaringen, gedachten, ontwikkelingen.. Tuurlijk is het verdrietig voor je partner te horen dat je dingen verlangt of zou willen die voorheen exclusief aan diegene waren voorbehouden. Die raakt dat (exclusieve) kwijt, voelt zich tekortschieten, onmacht dat hij het (kennelijk) niet kan geven, twijfelt aan de liefde van en voor hem, dat ie niet meer voldoet, enz. Dat is ook voor veel mensen al pijnlijk genoeg en "motie van wantrouwen", waar sommigen nooit overheen komen, terwijl er dan nog niks gebeurd is, je alleen maar open en meer jezelf wil (kunnen) zijn of een onontgonnen gebied onderzoeken, of jezelf beter hebt leren kennen of kan gaan leren kennen..



Die partner wil jou houden zoals je bent, zoals ie je kent. Of dat altijd het goed is, is betwistbaar. "Je bent niet meer degene met wie ik getrouwd ben" is zo'n uitspraak, die eigenlijk een compliment zou kunnen zijn. Je moet er niet aan denken dat je nog steeds na zoveel jaar niks veranderd bent, dat zou betekenen dat je stilstaat, terwijl het denk ik de bedoeling is dat je groeit, leert van ervaringen en van het leven. Een partner kan je ook tegenhouden om dingen te ontwikkelen. Is dat dan het goede om te doen? Ik vraag het me af.



In elk geval kan je door eerlijk te zijn (ook over gevoelens voor een ander, ook over behoeften die er eerder niet waren maar nu wel, of ervaringen) je partner in de gelegenheid stellen hier samen oplossingen voor te zoeken. Samen proberen, samen uitdaging aangaan, het wordt toch niet meer zoals het wordt, ook niet als je meteen besluit er niks mee te doen en die behoefte zou onderdrukken.



Soms is vreemdgaan niet eens doordat die sv zo belangrijk is, maar een signaal van iets anders: sleur in je leven, te weinig eigen uitdagingen, te weinig groei en dat hoeft lang niet altijd aan je relatie te liggen, maar aan het eigen leven wat je leidt (of het gebrek daaraan). Eigen verantwoordelijkheid is het credo van deze tijd, behalve waar het relaties betreft, daar is dat nog niet doorgedrongen soms. Je wordt immers ook beperkt door die relatie: jouw vrijheid houdt op waar die van de ander begint en omgekeerd, jouw eigenliefde en eigenbelang waar de liefde en belangen voor/van de ander begint..



Soms is de ander onwetend houden niet een dienst bewijzen aan die ander. Mijn ex wou mij dat ook "besparen" totdat ie het voor zijn eigen geweten niet langer kon verzwijgen. Daardoor voelde ik me vooral niet serieus genomen: hij twijfelde al die tijd, maar ging er maar vanuit dat ik dat niet had en hij dat beeld niet aan diggelen wou gooien. Daarmee dacht hij voor mij! Ik ben geen kind meer, ik wil zeggenschap over een situatie die mij aangaat, ik wil zelf kunnen kiezen hoe ik me daaronder voel en wat ik daarvan wel en niet kan accepteren//veranderen, waar ik wel en niet mee wil leven, of ik hem wel wou delen met een ander, of ik dan nog seks had willen hebben met hem enz.



Je bewijst iemand geen dienst door essentiele dingen te verzwijgen, als dat een (grote) rol speelt. Je partner heeft minstens het recht om dan zelf ook te mogen twijfelen en eigen keuzes te maken, daar eigen gevoelens bij te hebben, ja zelfs op verdriet. Het stelt iemand ook in staat iets te leren, te veranderen, ruimdenkender te worden, of ook een schaduwkant te mogen hebben. Ik geloof niet in een beeld in stand houden, wat niet meer klopt en waar je je bewust van bent.



De ander kan besluiten levenslang wrokkig te blijven, het vertrouwen kwijt te zijn (in lang en comfortabel leven samen) in hoe hij/zij dacht dat je was (en jijzelf lange tijd ook dacht misschien), maar vroeg of laat laten essentiele dingen zich niet onderdrukken, of gaat ten koste van jezelf. Je gunt niet alleen jezelf niet om iets te mogen ervaren, maar ook de ander niet om misschien wel zijn/haar eigen processen te beleven.



Het hele idee van pijnvermijden is wijd verspreid. Misschien wel een heel groot misverstand mbt geluk is dat je de ander zo min mogelijk pijn mag doen als je van diegene houdt. Dat je meer van de ander moet houden dan van jezelf, dus de belangen van de ander zwaarder hoort te laten wegen als je een relatie hebt. Omdat het zo hoort, omdat dat liefde is?!



Misschien zijn sommige dingen (affaires om de spanning) niet meer dan signalen dat je iets moet veranderen in je leven (niet de persoon met wie je een relatie hebt, maar wat je mist in je eigen leven aan het zelf spannender/uitdagender te maken) en is die sv bijv niets meer dan degene die je wakker maakt, een signaal, wake-up call, die je weer aan het denken zet over alles wat vanzelfsprekend leek, juist leek, zet het bestaande overtuigingen over het leven of jezelf op zijn kop.



Houd je dat verborgen, dan heeft de ander niet de kans om mee te groeien daarin, die blijft hetzelfde en dat laat je dan zelf in stand, met het beeld wat je geeft en blijft geven, maar die je niet meer bent van binnen. Missschien heeft je partner ook iets te leren? Door niet open te zijn zeg je eigenlijk: zoals jij erover denkt is het, ik ben de afvallige, de foute, ik pas me op het oog aan dat ik diezelfde overtuiging heb als jij, maar inwendig denk ik er anders over, maar houd dat voor mezelf.



Misschien is dat wel egoistisch juist? Jij gaat een eigen pad op (of je het daadwerkelijk doet of denkt) en betrekt je partner er niet meer bij. Daar groei je uit elkaar en gaat er bij voorbaat vanuit dat je partner niet kan of zal meegroeien. Misschien houd je daardoor je partner wel vast in een "klein denken", in vaste overtuigingen die misschien door vele anderen gedeeld wordt, maar misschien helemaal niet waar zijn, of de enige waarheid zijn.



Ik denk dat oprechtheid en vertrouwen belangrijker zijn in een relatie om in stand te houden, (ook al is het niet wat hij/zij wil horen of ervaren, en verdrietig of onmacht enz) dan de situatie zelf. Het fantaseren/ denken over verbreken van die (seksuele/intieme) exclusiviteit alleen al kan pijnlijk zijn. Als je dat alleen al erkent, laat zien dat dat jou ook pijn doet, verwart, niet om gevraagd hebt, graag anders had gezien, erken je je partner meer dan het stiekem doen & verzwijgen en later toch uitkomt of zich niet meer laat onderdrukken.



Gaat erom dat je partner een eerlijke kans moet hebben, om tegemoet te komen of -als dat niet gaat- te mogen kiezen of en waar hij/zij mee kan en wil leven, wat hij/zij zelf wil en belangrijk vindt. En ook de kans om dan misschien niet met jou door te willen, of zelf ook zich vrij voelt een kant op te biechten/ onderzoeken die hij/zij niet deed vanwege jouw gevoelens.



En sommigen zullen (ver)oordelen en willen blijven zoals ze zijn, niet wensen te veranderen, proberen de oude "jij" terug te krijgen, maar eenmaal ingezette bewustwording draai je niet meer terug. Toch kan een affaire alleen maar een signaal zijn van iets heel anders dan wat het leek. (het gras was niet groener, het was niet de persoon, maar eyeopener dat er eea aan je leven moest veranderen), maar kan je denken dat het verliefdheid is, je relatie slecht is (moet zijn) anders zou zoiets niet gebeuren enz. Het is dus zaak om te onderzoeken wat erachter zit, waarom je dit tegenkwam in je leven, wat je ermee "moet". En soms is dat heel goed samen te vinden en op te lossen.



Vertrouwen herstellen is heel wat moeilijker en langzaam proces. Iemand kan verbolgen blijven, zich verraden voelen enz. Maar als je wezenlijke gevoelens van jezelf vertelt (voor je er iets mee doet) en je partner wil dat niet weten, oordeelt, wil dat je een ander bent wil hij/zij nog met jou leven, stelt voorwaarden aan jou, wijst je af om hoe je je van binnen voelt of bent (omdat het niet overeenkomt met het beeld van jou), dan is het misschien niet (langer) de juiste persoon of ontkom je er niet aan dat de relatie verandert.



Waar ik moeite mee heb is dat je zelf voor je partner (het beeld dat je van je partner hebt) invult hoe die zou reageren/voelen/wel en niet accepteert. Dat weet je nooit, want ieder heeft en houdt een stuk(je) voor zichzelf. En een partner kan ook veranderen, zoals jijzelf veranderd bent (van mening, over vreemdgaan, over open relaties, over levenslang geluk, over exclusiviteit), terwijl je dat een jaar eerder vol overtuiging kon zeggen dat je ertegen was bijv.



Dus misschien is het wel anders dan we denken dat goed is.

Zeker als het om wezenlijke en diepe innerlijke voorkeuren of aanleg is, die je verborgen moet houden omdat je anders wordt afgewezen (om wie je bent in de kern, zonder opsmuk, zonder je anders voor te doen, dus extra pijnlijk!). Dan moet je levenslang een masker voorhouden, een beeld van anderen in stand houden, wat niet echt is. Vreselijk wrang toch eigenlijk?!

@xxas en Soul: opvallend eigenlijk dat ik dat vaker lees, dat voordat zich dat bij jezelf aandiende (een minnaar, die dat seksuele "opent"), je er niet voor open zou hebben gestaan als je man eerder met zoiets op de proppen was gekomen.



Ik herken dat ook bij mezelf. Als ex open kaart had gespeeld destijds, had ik me net zo gekwetst gevoeld (namelijk mijn liefde en spaarzame seks niet toereikend voor hem) en niet voor open gestaan. Omdat ik zelf maar weinig interesse in seks (en sexy) had en dat inmiddels had vervangen door talloze andere dingen die bij het truttige keurig gesettelde imago van getrouwd stel hoorde, die belangrijker leken (hem steunen, gesprekken, de kinderen, leuk huis & kleding kopen, lekker koken, vrienden- en familiekring ontvangen/bezoeken, uit eten gaan enz).



Ik was er gewoon helemaal niet mee bezig, vond het overtrokken allemaal, lekker belangrijk..Pas toen ik zelf ging open staan voor "scharrels"/minnaars en eigen seksualiteit, ging ik het beter begrijpen. En ex beter begrijpen. Maar ook dat het een (gebrekkige) wisselwerking was, in de loop der jaren ontstaan incl allerlei aannames over en weer, die je niet ff verandert als je daar middenin zit. En dat niet alleen, dat bepaalt ook hoe je hem "voelt". Dat is haast niet te beredeneren, het is een totaalplaatje geworden, hoe je die persoon ervaart. Een optelsom van de laatste en alle voorgaande vrijpartijen, van de hele interactie met die persoon, de dagelijkse zorgen, de verhouding tot elkaar.



En daar hing voor mij niet het predikaat "sexy, opwindend" aan. Dat is lastig te veranderen, zolang je die (nieuwe opwindende) ervaring niet hebt samen. Ik kan oprecht zeggen dat hij de hoofdrol in mijn fantasieen speelde, wensdromen die nooit uit zouden komen, maar dat had iets geforceerds dus, om in die mood te kunnen komen. Het betekende dat ik niet in contact kwam met mijn eigen "trigger" tot lust, alleen als ik hem in een andere rol/houding fantaseerde. Wel de persoon dus, maar niet zoals hij was, maar zoals ik het/hem wenste op seksueel gebied. Lag voor mij meer in de manier van opwarmen (of gebrek daaraan) dan de seks itself, in die zin dat ik dat gelijkwaardige niet spannend vind (bijv ik bovenop), maar wel deed (voor hem). Waardoor seks eigenlijk juist heel ongelijkwaardig werd (alles voelde als "voor hem, zijn manier, waar hij zijn bevrediging uit haalt maar ik niet")..



Heel veel mensen denken dat dominantie met ongelijkheid of ongelijkwaardigheid te maken heeft, maar dat is juist niet zo: mits beide personen deze voorkeur hebben komen juist beiden aan hun trekken. In die zin dus heel geemancipeerd: je krijgt wat je opwindt/wil en andersom, heel gelijkwaardig zelfs!



Wij deden het op zeker moment ook maar eens per maand. Initiatief lag later bij mij (dan hoefde hij niet telkens afgewezen te voelen). Ik kon het tijdstip kiezen en dat stelde mij in staat om 's avonds laat (als de kinderen ook diep in slaap waren, maar hij ook, dus privacy) alle tijd had, mijn "rituelen" kon afgaan alvorens te seksen.



Gekke is dat het werkte, en op die manier seks-met-lust had. En ook bevrediging volgde. Toch weet je dat je jezelf ergens "voor de gek houdt", dus er ging geen positieve "Pavlov" vanuit. Die hele "riedel" bleef nodig, ik moest het in mijzelf aanboren, niet samen in de stemming komen. Dat is een eenzame aangelegenheid. Dus ergens bleef ik me eenzaam voelen tov hem op dit gebied, omdat hij niet werkelijk mijn manier deelde, dat stuk deed ik alleen en dat bleef zo.



Des te wranger vond ik het dat hij (vanwege de frequentie met name) een sv kreeg. Hij die jaar in jaar uit "zijn seks & bevrediging" gekregen had. In mijn ogen had ik me altijd aangepast, gezorgd dat ik hem pleasde, dat hij kreeg wat hij opwindend vond (dat was ook zo). En met een beetje tegemoet komen in andere dingen (ff samen zorgen dat de volwassen avond kon beginnen, zoals op een normale tijd thuiskomen & eten, de kids in bed leggen, honden uitlaten, aandacht voor elkaar) had hij dat vaker kunnen krijgen. Ik was hem niet zat, maar wel de manier waarop het (voornamelijk van mij) verwacht werd (ik alles moest creeren naar mijn idee). En ik niks hoefde te verwachten voor mij. Zo voelde dat iig.



Dus tja, ik had door mijn ogen van nu zeer gewaardeerd, maar toen???

Had hij gepraat, dat hij het niet genoeg vond of anders wilde, dan had ik ook iig de gelegenheid mijn grieven of gewenste veranderingen kunnen opengooien. Dat ligt dus bij beiden, dat we er niet over spraken tot het opeens te laat was. Ik sprak er immers ook niet over, dit leek een goede middenweg, zij het wat magertjes in hoe vaak. Pas later zag ik in dat dit voor hem in zekere zin ook eenzaam was en niet zozeer de frequentie was. Hoe vaak heb ik niet (na afloop) stilletjes huilend teleurgesteld de aftocht geblazen of hem afgewezen omdat het weer hetzelfde liedje bleef en ik op dat moment onmogelijk in de stemming kon raken (of binnen 5 minuten).



Had hij een open relatie voorgesteld toen, dan was ik dus nog gekwetst geweest vanuit mijn eigen teleurstelling (dat hij mij niet tegemoet kon/wou komen, die moeite niet deed om mijn hints op te pakken, het voor mij leuker of makkelijker te maken. Je praat dan vooral vanuit wat je zelf tekort komt, je eigenbelang). Hoe dan ook geeft dat "verwijten", hoe je het ook verpakt: een brevet van onvermogen aan de ander, die jouw behoeften niet invult. En dat doet in feite degene die erover begint, die vertelt dat jij tekortschiet en niet (langer) tevreden is. Dat blijft pijnlijk. Wat de reden ook is (of hoe terecht ook, achteraf gezien).

@Univerzicht: Ex maakte daar voor zichzelf van: "je kan dit niet op een goede manier doen", het kwetst toch, hoe ik het ook zou brengen, verdriet is verdriet, het maakt dus niet uit hoe lullig (hij vertelde het uiteindelijk om zichzelf te ontlasten van zijn schuldgevoel). Daarmee heeft hij niet alleen mij gehad, maar voornamelijk zichzelf. Ik denk dat ie 1 a 2 jaar (weet ik nog steeds niet) hiermee in zijn eentje heeft moeten rondlopen, zich verwijderde, incl een enorm schuldgevoel en verwarring, zichzelf een "klootzak" vond enz enz.



Dat was duidelijk te zien en te merken: hij zag er niet bepaald happy of verliefd of stralend uit, hij werd een schim van zichzelf.. kon niet kiezen (en wou dat waarschijnlijk ook niet). Het verscheurde hem. Daarbij kon hij vrijwel nergens terecht met zijn verwarring en twijfels, omdat hij zichzelf veroordeelde en dus verwachtte dat iedereen in de omgeving dat ook zou doen.



Zijn oneerlijkheid gaf hem ook eenzaamheid, die hij alleen kwijt kon bij zijn sv, die in hetzelfde schuitje zat. En dat geeft al iets gemeenschappelijks (en soms het enige gemeenschappelijke), waardoor het al snel een "soulmate" lijkt: immers je maakt hetzelfde mee en krijgt geen tegengeluid: je praat het alsmaar voor jezelf en elkaar goed. Die gevoelens en gedachten erover blijven in hetzelfde circeltje (itt mensen hier op het forum, die geconfronteerd worden met andere invalshoeken en keerzijdes, vooraf danwel tijdens hun verhouding).



Waar hun gesprekken op het niveau van "vergoelijken" en rechtvaardiging bleef (je mag toch wel genieten van het leven, je mag en moet je eigen geluk maken), geeft dat een saamhorigheid uit eigenbelang.. (van haar kant: ze wilde hem hebben, helemaal en 100%, wat tot op heden niet gelukt is. En ken haar nu, zij is wel jaloers en "eisend", dus kan me zo voorstellen dat zij geen oren had naar zijn twijfels of gevoelens naar mij/gezin toe).



Een heel eenzaam proces dus, ook voor hem, heen en weer geslingerd, over en duidelijk!



Dus jouw vraag: is er een goede manier om zoiets te brengen kan ik volmondig JA op antwoorden. Want mijn eindeloze begrip hield op toen me duidelijk werd dat ik allang geen keuze meer had en onbewust + onvrijwillig had meegewerkt hieraan. En daarnaast te weten dat ex er een heel stuk eigen leven op na bleek te houden, dat al ontwikkeld had, eenzijdig had laten uitgroeien en dat alles buiten ons om, die voorheen toch vrijwel overal open over waren en 100% vertrouwden.



Daarom hamer ik zo op dat vertrouwen en saamhorigheid, die je verwacht als stel. Dat je seksueel/intiem "tekortschiet" is pijnlijk en kwetsend, maar het niet (langer) serieus genomen als partner, met wie je exclusief je gedachten deelt, je drive(s), waar je mee bezig bent (in gedachten al, laat staan ervaringen), dan word je buitengesloten en hebt geen aandeel in het verloop, terwijl dat wel jouw toekomst ook bepaalt/beinvloedt. Dat vond ik het allerergste, want daarmee werd mijn zelfbeschikking geschoffeerd, onbelangrijk geacht, mijn leven, mijn keuzes, mijn evt kansen vergroten op dan ook kunnen/mogen ervaren of gelukkig(er) zijn met een ander.



En daarmee alleen aan zijn belang gedacht, ontwikkeld en bepaald, die van mij kennelijk onbelangrijk en geen enkele rol meer spelend. En dat zegt voor mij genoeg: dat is geen liefde, er was alleen nog eigenliefde. Het getuigt van liefde voor die partner (nr 1) als die ook in staat gesteld wordt keuzes te maken obv eerlijke feiten en niet op wat wordt voorgespiegeld. tel daarbij op dat hij nog steeds probeerde mij te laten veranderen (dus eenzijdig moeite moeten doen hem te pleasen), terwijl hij dacht niks te hoeven veranderen (want dat gesprek nooit aangegaan, dus aan hem mankeerde niks, immers geliefd zoals ie was, door haar).



Het schept een oneerlijke visie op de nr 1- relatie van: jij schiet tekort, ik niet, dus verander het maar, anders ben ik ontevreden en ongelukkig en dan werkt het niet meer tussen ons. Het stelde mij niet in staat om wat ik anders zou willen in te brengen, hij was ontevreden en veronderstelde dat ik het prima vond zoals onze relatie was (en dat was ik niet, zeker op dat moment niet). Die hele houding gaat de blik op elkaar domineren en dat zie ik ook bij andere mensen (op forum en in real): het stiekem toegeven aan een sv (uit spanning of wat dan ook) beinvloedt de blik op "thuis".



Voor zover dat bewust maakt van wat er daadwerkelijk aan ontbreekt of toe is aan verandering, zou dat prima zijn. Maar het wordt een heel eenzijdig iets, want de "vreemdganger" ontloopt evt commentaar op zichzelf en wordt alsmaar bewonderd/bevestigd/gewaardeerd door de sv, die zgn wel eea kan waarderen, wat thuis mist.



Een blinde vlek, namelijk ze zien niet dat ze zelf ook anders doen tegenover die sv" stralend, bewonderend, bevestigend zoals diegene (op dat moment) is/ lijkt/ zich presenteert, geen onderhuidse verandering "eisend" van die persoon. Waar de nr 1 met nagatieve blik wordt bekeken, een gemis vertegenwoordigt of minstens niet geheel aan alle behoeften voldoet, treft de sv alle spannende en leuke dingen, opgeilende aandacht, tijd, fijne en leuke gedachten, enz..

De "stiekeme vreemdganger" onderzoekt soms zijn eigen gedrag niet meer, maar des te meer die van de nr 1 en wat daar gemist wordt/ aan mist.

En daar gaat die focus op liggen, verschuift zich vaak naar andere gebieden, ergernis, bijv over dingen die voorheen geen probleem waren (andere verschillen, ruzies over uitgaven oid, dagelijkse verschilletjes die voorheen schattig waren worden een ergernis).



Het ongelijke vond ik vooral dat ik dus niet gekend werd in de beslissingen: het afwachten hoe ik evt nog veranderde (zonder dat ik wist waarom of dat dat nodig was), zonder te weten dat er allang concurrentie was met wie ik vergeleken werd, maar intuitief mij wel duidelijk dat zijn "nieuwe" ideetjes van een ander afkomstig moesten zijn. (en dat was ook zo). En dat uitte zich dus niet eens seksueel, maar vooral in andere (grotere en kleine) dingen: het aansporen dat ik ook een stuk eigen leven moest hebben, mezelf gelukkig moest maken, met (nog) meer afstand tot hem, ipv meer betrokkenheid bij hem.



De onderliggende boodschap van "meer vrijheid voor mezelf nodig en jij dus ook voor jouzelf" is meestal niet een goed teken. Ipv proberen dichterbij elkaar te komen (dat zou een goed gesprek en openheid dus kunnen brengen) hield hij juist nog meer afstand, waardoor ik ook geen warmere gevoelens kreeg. Terwijl juist dat gebrek aan gelijkgezindheid (bijv in seksuele zin) je onderhuids verweten wordt, worden alle pogingen om closer te worden daarin, bij voorbaat afgeremd en ontmoedigd: een stuurs iemand nodigt niet bepaald uit tot verleiden, een leuk weekendje voorstellen, (al die dingen wou hij niet (meer) met mij, maar met haar).



Je kan niet tegelijkertijd van je nr 1 verlangen meer toe te groeien naar jouw behoeften, terwijl je diegene uitsluit, omdat je daar al iemand voor gevonden hebt. Maw: ik was nog op hem gericht, wel of niet meegaan in wat hij van mij wilde, maar hij allang niet meer op mijne. En die oneerlijkheid + mij ontnemen van dan ook mijn behoeften elders te mogen zoeken/vinden en hij ook zelf niet wilde invullen, betekende dat ik dus 2 jaar langer ongelukkig mocht zijn en constant tekort voelde schieten, hem niet gelukkig maakte en me niet met mijzelf en mijn behoeften mocht bezighouden, maar hoe hem gelukkig te maken, terwijl hij dat tegelijkertijd afhield.



Zijn ritme, humeur en kijk op de wereld werd door haar (en haar getouwtrek) bepaald, en helemaal niet door wat er in ons leven verder gebeurde, hij hield zich afwezig en afzijdig. In zijn hoofd werd ik een "lastpost", doordat ik onbewust "de schuld" kreeg dat ie niet openlijk achter zijn nieuwe gevoelens/lust/verliefdheid aan kon.



En ergens vind ik dat laf. Je ontloopt daarmee evt verwijten terug, terwijl je (al dan niet onderhuids) je partner wel van alles verwijt en dat lekker eenzijdig kan laten woekeren, zonder dat die partner gelegenheid krijgt dat te verklaren, uit te leggen, zelf veranderingen voor te stellen waardoor het misschien wel zou werken, zelf vrijwillig tot verandering komt doordat helder is waar je (allebei) mee te dealen hebt.



Dus ja: ik vind dat eerlijkheid kwetsend kan zijn, (en daarom ontlopen wordt), maar wel het meest respectvolle (of die nr 1 dat nu inziet in die afwijzingsfase of niet, dat is aan diegene, hoe volwassen je dat uiteindelijk oppakt of blijft hangen in verbolgenheid).



Dus dat geldt zeker voor jou, waar het niets is in de zin van "aan haar mankeert", Univerzicht.. Als zij zich daar toch om afgewezen voelt, ligt dat meer aan de manier waarop zij jou kent (en mocht kennen, omdat zij dat nooit te zien kreeg van jou en dus niet past bij het beeld wat zij van je had). Dat geldt ook voor andere specifieke voorkeuren, die nooit besproken zijn maar ook echt niet door diegene -met alle ruimdenkendheid nog niet- ingevuld kunnen worden, zoals sm bijv of fetishismen, swingen als dat je tegenstaat enz. Helaas zijn er genoeg die daar al (levenslang) een afwijzing van hun persoontje/ liefde in zien en in blijven hangen.. (in iets wat zij niet kunnen geven, niet past en daardoor je nooit 100% gelukkig kunnen maken zoals ze zichzelf zijn).



Maar in sommige gevallen had het ook samen opgelost kunnen worden, als beiden op tijd bewust waren geweest. Helaas is er soms wel degelijk iemand nodig die als alarmbel wekt, en je dan pas bewust wordt van eea. Het is vaak geen onwil, zoals mijn seksualiteit gewoon ook niet opgewekt werd, ik niet beter wist, en hij ook niet, dan elkaar evt tegemoet kunnen komen (of 1 zich aanpast).



Waar je je niet van bewust bent, kan je ook niet bespreken vooraf. De mensen die ik hier op forum tref, zijn zich soms bewust geworden alvorens er een sv of minnares in beeld kwam en dat . Zoals Geminate eerder. En jij nu. En dan zeg ik: wel eerlijk zijn. Met wat je weet gaat het op den duur toch wringen, vroeg of laat komt het alsnog naar buiten.. wat je onderdrukt, groeit. Als het essentiele zaken betreft, moet en mag je verwachten dat je daar eerlijk in kan zijn bij een levensgezel.



Dat dat pijnlijk is voor die ander, moet je dan in het oog houden, zeker zolang je van diegene houdt. Dus als je het uit, dan met inbegrip van begrip voor de gevoelens van diegene (nr 1) voor jou.



Niet laten oplopen (dat gemis, die bewustwording, die behoeften) tot het verwijten worden, maar met liefde die gesprekken in gaan.Met allereerst uitspreken van alles wat je waardeert in je partner, dankbaarheid voor alles wat hij/zij voor je heeft gedaan en gedeeld, hoe geliefd hij/zij is, hoe fijn alles wat er wel is benoemen, je liefde voor diegene, het fijne leven samen, de betrokkenheid bij zijn/haar geluk, het gezin, hoe goed (en saamhorig) je alles voor elkaar hebt wat wel gedeeld wordt.



Het jammere is namelijk dat dat alles meestal vergeten wordt. Mensen denken dat ze (werk- of liefdes)relaties moeten eindigen door een opsomming van rationele tekortkomingen waarom het niet langer goed gaat/voelt. En vergeten even te waarderen en te bedanken voor alle inzet, liefde, toewijding. En dat maakt dat het zo oneerlijk voelt, als diegene zijn/haar best deed, niet eens wist dat er dingen niet goed gingen, dus ook niet kon aanpassen/veranderen of zelf de conclusie trekken dat het tijd van afscheid was aangebroken. Je voelt je dan (eenzijdig) waardeloos, gefaald hebben, afgedankt enz. En dat is niet nodig!



Het maakt dus heel veel uit hoe je iets brengt en aanpakt! Begrip voor de gevoelens van de ander, diens behoeften, diens inzet, diens voorkeuren of onwetendheden (van de nooit eerder gehoorde "vereisten/voorwaarden" om het goed te doen of happy(er) te maken). Maar dan ook openstaan voor dat jij misschien zelf ook niet 100% beantwoordt aan zijn/haar verwachtingen die niet uitkwamen, zijn/haar "commentaar"/verwijten, zijn/haar noden, die jij niet invult, enz.



De fout die men maakt is het eenrichtingsverkeer van zo'n gesprek: "ik ben okee zoals ik ben en dit en dat is wat ik mis bij jou". Punt. Doe er iets mee, want zo word ik niet gelukkig houd ik niet vol, enz.



Een goed gesprek is niet alleen inleving en begrip vragen, maar ook geven aan de ander, als die met andere dingen komt of het anders ziet. Soms een patstelling, die ontstaat, een wederzijds weten dat je elkaar dus niet 100% gelukkig maakt als de grieven blijven bestaan en niet voor elkaar kan veranderen. Dat is shit, dat is lastig, maar toch je enige kans om iig jezelf te mogen zijn incl al je voorkeuren en geaardheid en behoeften.



Of je daar verder gevolg aan kan geven, binnen of buiten de relatie, dat is vers 2. Soms wil je niet moeten kiezen, soms dwingt de ander je te kiezen. Dat is shit, dat heb ik zelf ook gedaan. En denk ik nu (soms) anders over, met wat ik nu weet. De een zal ervan groeien en ontwikkelen, de ander blijft erbij, onverzettelijk, vaste overtuigingen en oordelen, dat weet je niet van tevoren.



In elk geval is eerlijkheid de enige kans op een evt open relatie (het woord zegt het al). Zonder dat bestaat het iig niet. Iemand moet ook de tijd krijgen om ruimer te gaan denken (zelf heb je er vaak immers ook jaren over gedaan), dus ook niet te snel het gewenste antwoord willen hebben of wanhopen en denken dat dat standpunt zo zal blijven. Zelf verruim je ook, de ander moet die gelegenheid ook krijgen `(na de 1e afwijzing en teleurstelling). Iemand kan bijdraaien, kan veranderen, kan over jalouzie heen groeien. Daar zijn ook voorbeelden van hier. Hoe lastig proces ook, het scheelt wel als die ander dan ook die ruimte iig krijgt om eraan te wennen, te groeien, fases te doorlopen en het positieve ervan kan meekrijgen (de mogelijkheden die het voor zichzelf oplevert bijv).



Het had mij ook in staat kunnen stellen om mijn seksualiteit met anderen te mogen beleven, zonder dat mijn hele leven daarvoor moest veranderen. Als die ruimte er is/komt, komen vaak liefdesgevoelens ook weer terug (waar de onvolkomenheden en teleurstellingen en wat je mist bij elkaar de overhand hadden gekregen). Dus zolang je die liefde voelt en je insteek is om die in stand te houden, wat er ook gebeurt, dat voorop staat, is het de goede tijd om eerlijk en open te zijn, vind ik persoonlijk..



En als je daarop afgekeurd of afgewezen wordt, is dat heel pijnlijk en wrang, maar mag je je afvragen wat je liefdevolle relatie eigenlijk voorstelt dan (gebaseerd op een rol, een beeld van je, niet wie je werkelijk bent) en of dat nog wel langer past in het nu, met wie je nu bent..



Ik kan en mag nu helemaal 100% mijzelf zijn, zelfs leven zoals ik het wil en naar behoefte, alles kan en niks moet..maar dat wil nog niet zeggen dat mijn leven van nu altijd zoveel gelukkiger is dan toen. Ook nu vind ik die partner niet en heb ik niet voortdurend de behoeftevervulling (of hele periodes zelfs verre van, helemaal geen seks, helemaal geen emotionele support, maar alles zelf ondernemen, alles zelf doen). Dat is de keerzijde. Dan kan je fijn in je eentje helemaal jezelf zijn, dat wil nog niet zeggen dat er een partner voorhanden is. Dan wordt niet alleen die ene (seksuele/intieme) behoefte niet ingevuld, maar ook een hoop andere niet, die wel vervuld werden. Blijft afwegen wat zwaarder telt voor je "geluk" en welzijn. Dat is moeilijk inschatten vooraf: hoe wezenlijk draagt het wel/niet bij en hoe wezenlijk andere dingen (gezinsgeluk, saamhorigheid, gezamenlijk leven, mentale verbondenheid, geliefd voelen enz).



Hoeveel gelukkiger mijn ex nu is? Hij wil die echte verbondenheid met haar ook niet, hij blijft het beste van 2 werelden combineren: lat, deels (veel) eigen ruimte voor zichzelf en (slechts) deels als partner, deels als vader, deels als ex/vriendschap. Met haar samen kan hij dat niet samenvoegen, met mij kon dat ook niet meer. Dus dan maar opgedeeld. Misschien wel het beste, zulks streef ik eerlijk gezegd ook na momenteel. (eerder een groot stuk eigen leven, eigen huis, stukje vrijheid, deels moeder, deels een minnaar willen met wel verbondenheid, maar geen volledig leven met diegene delen..



Gister kwam ex na mijn werk ff op terras daarr: zo vertrouwd en toch zo ver weg ergens. Op het oog zelfde soort gesprekken, (nu zelfs opener dan toen, kan het overal over hebben), maar zonder een hartsbetrokkenheid. Je beleeft het niet meer samen, hoe open ook, het voelt afstandelijker (en daardoor "veilig"). Nog meer dan toen behoefte aan vrijheid (hij) en eigen dingen doen (kicks, hobby's, uitdagingen), en nu nog een extra persoon om rekening mee te moeten houden (zij, veeleisend, machtsstrijdjes om zich bevestigd te zien).



Lijkt mij vermoeiend, is nu ook een vanzelfsprekendheid in geslopen, in wat ooit zo vrij, vrijzinnig en anders leek, zo nieuw, zo soulmate.. Soms zal het nieuwe leven inderdaad 100% invullen (voor hoe lang?), maar ik denk dat het vooral invult wat je bij de vorige vooral miste (en dan weer andere dingen vroeg of laat opspelen). Of je nu alleen doorgaat (zonder zo'n verbinding met een ander) of met een nieuwe partner. Je mist dan weer andere dingen. Maar dat leer je door de ervaring vaak pas, dat is tevoren niet in te schatten, omdat de mens optimistisch is, maar ook omdat wat je mist zo belangrijk lijkt (zeker als je het onderdrukt).



Sommige dingen zijn pas belangrijk als je ze niet hebt, als je ernaar verlangt. Invulling kan ook de glans eraf halen, wat je ervan verwacht(te). Ik heb inmiddels ervaren hoe het is als je seksueel gelijkgestemd bent en wat voelt voor diegene. Dat had ik niet willen missen. Maar op het geheel van je leven, het totaalplaatje, weet ik het niet, hoe belangrijk het is tegenover allerlei andere geneugten en uitdagingen die ook vasthangen aan die vrijheid of verbondenheid met iemand.



Nu ik alle gelegenheid heb om te focussen op dat seksuele meemaken, ben ik het niet, vragen andere dingen de aandacht. Alleen die seksuele match brengt mij niet die voldoening, geeft zeker wel een roze bril enz, maar zoals gezegd blijft het ook dan vaak bij verlangen en niet krijgen, of niet met de liefde/verbondenheid die ik ook in een partner zou willen.



Vandaar dat ik vaak toch zou pleiten voor open relatie, als er genoeg wezenlijke overeenkomsten en redenen zijn dat je samen op allerlei gebied wel gelukkig bent. Dat je niet altijd hoeft te kiezen, omdat of-of vaak niet gelukkig(er) maakt. De nieuwe partner soms dat eerdere gemis wel goedmaakt, maar je dan soms weer andere wezenlijke dingen mist (en die zie je soms pas als die gemiste behoefte volmondig vervuld is)..



Ik vind het niet zo'n gek idee als je wederzijds datgene wat je mist met een ander mag invullen, en de rest je lief is..

Probleem blijft dat je meestal niet op hetzelfde moment met hetzelfde proces zit.

Dus bij jou die behoeften naar voren komen, en je partner ook gunt, maar die heeft daar helemaal geen behoefte aan, wat hem/haar gegund wordt.



Die zal dus helemaal niet zien als een toevoeging, maar als iets wat "van jullie samen af gaat".. Een vermindering dus, nl van exclusief samenzijn, intimiteit die je met niemand anders hoefde te delen, iets speciaals zijn voor iemand. Dat kan je pas voelen als je dat zelf (weer) meemaakt (met iemand anders): die passie, wisselwerking, puur op lust gericht, onbelast met iemand te goed kennen/dagelijkse houding en leven/ andere verstandhouding buiten het bed, al die invloeden waardoor je je partner ziet als totaalplaatje, te goed weet of denkt te weten hoe die reageert op gebeurtenissen en dus voorspelbaar wordt (of denk je althans)..



En dat kan prima zijn voor liefdevolle seks, maar soms killing voor spannende lust, te vertrouwd, te vaak herhaald, te vaak hetzelfde. Sommigen vinden dat fijn en kunnen ook van dezelfde seks geen genoeg krijgen, ook na 25 jaar nog niet, en gelukkig maar. Maar sommigen hebben een bepaalde spanning nodig voor (overgeven aan pure) lust. Het nieuwe, onvoorspelbare, of bepaalde triggers/voorkeuren.



Ik blijf het mooi vinden hoe dat bij sommige stellen hier kan. Soms overdreven (soort levenwerk van gemaakt, van seks, van lust), dan denk ik: hallof, bestaan er nog andere dingen in het leven? Van spannende dates naar de volgende spannende date leven, okee, je voelt dat je leeft, ken het, been there, dus dat kan als stel ook je levend houden, voelen dat je leeft.. Maar soms denk ik dat het te belangrijk wordt, doel op zich, volledig welzijnsbepalend, enige wat nog lijkt te tellen (verslavend, van kick naar kick).



@Jahoe: waar ik benieuwd naar ben: doe je met je man nu ook andere seks samen, of is dat even (wel of niet) bevredigend gebleven? Los van de geile spanning die een evt volgende date toevoegt, of kan je dat niet zeggen/vergelijken?

Word je geiler in het algemeen door die evt gezamenlijke date-vooruitzichten, zodat de(zelfde) seks zowiezo al spannender is? Is dat de impuls die het samen swingen geeft aan het seksleven met elkaar?



Want voor zover ik van Soul heb begrepen is het seksleven met haar man nu ook bevredigend, omdat de seksualiteit itself in haarzelf ontwaakt is, waardoor het thuis ook zijn vruchten heeft afgeworpen. (klopt toch, Soul)?

Zoiets had het bij mij ook kunnen zijn, denk ik weleens. Als lust eenmaal gekend wordt, geaktiveerd is, (al was de opwekker iemand anders/iets anders was) dat jouw "seksuele staat" dan veranderd is, dus ook meeneemt in je seksleven thuis.