Thuis
alle pijlers
Advies gekregen om mijn paard in te laten slapen.
zondag 14 juni 2009 om 14:38
Beste allemaal,
Normaal gesproken ben ik slechts een "meelezer" maar weet van gekkigheid niet wat ik moet, en aangezien er zo vaak meelevende en opbeurende reacties worden gegeven, dacht ik dat het wellicht een goed idee is om zelf eens een topic te openen.
Mijn paard die ik al 14 jaar heb, is oud. Ze is ongeveer om en nabij de 35. Als het niet ouder is. Ook ik heb een paard gekocht dat veeeel ouder bleek te zijn dan ze in werkelijkheid was.
Ik heb zo ontzettend genoten van haar, ze is zo verschrikkelijk lief. Een pittig paardje met een topkarakter. Goed rijdn kan ik niet, maar dat heb ik op haar rug geleerd. Met haar was het altijd een kwestie van vertrouwen. Nooit lastig geweest, niet vervelend naar andere paarden, en altijd vrolijk. Kortom, een toppertje. De laatste paar jaar geniet ze van haar pensioen, ik rij dus niet meer. De laatste keren dat ik reed begon ze zo te struikelen etc dat ik bang was dat ze een keer zou struikelen en zich niet meer zou herstellen en haar been zou breken. Daarom besloot ik haar niet meer te rijden maar lekker laten genieten van haar ouwe dag.
Natuurlijk wist ik dat er een moment zou komen dat het op zou houden, dat ik het advies van inslapen zou krijgen. Maar man oh man wat kwam dat rauw op mijn dak vallen! Ik heb de dierenarts laten komen omdat ze last had van haar benen, ze loopt kreupel. Ik hoopte nog dat het een kwestie van stijfheid zou zijn, ouderdom, maar volgens de da heeft ze er pijn aan. Ze probeert ook de hele tijd een andere positie te vinden als ze in ruststand staat. Ik kan er niet omheen, het is beter voor haar om haar in te laten slapen en haar uit haar lijden te verlossen. Het is dus aan mij om haar einddatum te bepalen en dat valt me zo zwaar! Het is altijd een foute dag. Voor het weekend, na het weekend, het maakt gewoon niet uit. Iedereen raad me aan dit z.s.m. te doen, maar de tranen beginnen al te stromen op het moment dat ik er aan denk. Constant zie ik voor me hoe ze voor mijn ogen zal sterven. Ik heb altijd gezegd dat als er dieren van mij pijn zouden lijden ik ze direct zou laten inslapen. Het is makkelijker gezegd dat gedaan. Ik kom er net vandaan, en ook al zou ik er nog uren willen doorbrengen, ik kan het niet opbrengen. Raak volledig overstuur als ik dat lieve vragende koppie zie, wetende dat het afscheid niet te vermijden is en heel snel zal zijn. Hier voel ik me dan weer schuldig over ondanks dat zij het toch niet weet.
Aan de ene kant wil ik dat het snel voorbij is, aan de andere kant zou ik willen dat ik het nog heel lang kon uitstellen maar dat is egoïstisch tov haar. Toch?
Normaal gesproken ben ik slechts een "meelezer" maar weet van gekkigheid niet wat ik moet, en aangezien er zo vaak meelevende en opbeurende reacties worden gegeven, dacht ik dat het wellicht een goed idee is om zelf eens een topic te openen.
Mijn paard die ik al 14 jaar heb, is oud. Ze is ongeveer om en nabij de 35. Als het niet ouder is. Ook ik heb een paard gekocht dat veeeel ouder bleek te zijn dan ze in werkelijkheid was.
Ik heb zo ontzettend genoten van haar, ze is zo verschrikkelijk lief. Een pittig paardje met een topkarakter. Goed rijdn kan ik niet, maar dat heb ik op haar rug geleerd. Met haar was het altijd een kwestie van vertrouwen. Nooit lastig geweest, niet vervelend naar andere paarden, en altijd vrolijk. Kortom, een toppertje. De laatste paar jaar geniet ze van haar pensioen, ik rij dus niet meer. De laatste keren dat ik reed begon ze zo te struikelen etc dat ik bang was dat ze een keer zou struikelen en zich niet meer zou herstellen en haar been zou breken. Daarom besloot ik haar niet meer te rijden maar lekker laten genieten van haar ouwe dag.
Natuurlijk wist ik dat er een moment zou komen dat het op zou houden, dat ik het advies van inslapen zou krijgen. Maar man oh man wat kwam dat rauw op mijn dak vallen! Ik heb de dierenarts laten komen omdat ze last had van haar benen, ze loopt kreupel. Ik hoopte nog dat het een kwestie van stijfheid zou zijn, ouderdom, maar volgens de da heeft ze er pijn aan. Ze probeert ook de hele tijd een andere positie te vinden als ze in ruststand staat. Ik kan er niet omheen, het is beter voor haar om haar in te laten slapen en haar uit haar lijden te verlossen. Het is dus aan mij om haar einddatum te bepalen en dat valt me zo zwaar! Het is altijd een foute dag. Voor het weekend, na het weekend, het maakt gewoon niet uit. Iedereen raad me aan dit z.s.m. te doen, maar de tranen beginnen al te stromen op het moment dat ik er aan denk. Constant zie ik voor me hoe ze voor mijn ogen zal sterven. Ik heb altijd gezegd dat als er dieren van mij pijn zouden lijden ik ze direct zou laten inslapen. Het is makkelijker gezegd dat gedaan. Ik kom er net vandaan, en ook al zou ik er nog uren willen doorbrengen, ik kan het niet opbrengen. Raak volledig overstuur als ik dat lieve vragende koppie zie, wetende dat het afscheid niet te vermijden is en heel snel zal zijn. Hier voel ik me dan weer schuldig over ondanks dat zij het toch niet weet.
Aan de ene kant wil ik dat het snel voorbij is, aan de andere kant zou ik willen dat ik het nog heel lang kon uitstellen maar dat is egoïstisch tov haar. Toch?
zondag 14 juni 2009 om 14:42
Owww, wat erg! Ik zit hier met je mee te janken, en weet ook dat je daar niets aan hebt.
Misschien dat je maar 'gewoon' de dierenarts moet bellen om een afspraak te maken, en het daar vanaf laten hangen wanneer die tijd heeft. Zelf kun je toch geen moment prikken want wat je zegt 'elk moment is niet goed'.
Sterkte!!!!!!
Misschien dat je maar 'gewoon' de dierenarts moet bellen om een afspraak te maken, en het daar vanaf laten hangen wanneer die tijd heeft. Zelf kun je toch geen moment prikken want wat je zegt 'elk moment is niet goed'.
Sterkte!!!!!!
zondag 14 juni 2009 om 14:47
Allereerst heel veel sterkte!
Ik rij ook paard al vanaf toen ik 6 jaar was, en de band die je met zo'n beest kan hebben is onbeschrijfelijk.
Maar ze heeft een mooi leven gehad en heeft een mooie leeftijd berijkt. En het is natuurlijk nooit het moment ervoor, maar probeer afscheid te nemen en toch een dag te gaan plannen, als het paard pijn heeft is te lang wachten niet goed.
Ik weet zeker dat ze een mooi leven heeft gehad en jij bent een super baasje voor haar geweest!
Ik rij ook paard al vanaf toen ik 6 jaar was, en de band die je met zo'n beest kan hebben is onbeschrijfelijk.
Maar ze heeft een mooi leven gehad en heeft een mooie leeftijd berijkt. En het is natuurlijk nooit het moment ervoor, maar probeer afscheid te nemen en toch een dag te gaan plannen, als het paard pijn heeft is te lang wachten niet goed.
Ik weet zeker dat ze een mooi leven heeft gehad en jij bent een super baasje voor haar geweest!
zondag 14 juni 2009 om 14:52
Dank jullie wel voor de lieve reacties. Ik heb inderdaad besloten morgen de da te bellen en een afspraak te maken voor woensdag. We gaan haar zelf wegbrengen naar de kliniek. Dat maakt het allemaal nog zwaarder, dat ik haar zal ophalen uit haar stal en haar naar het eindstation breng. Ik hou me vast aan de gedachte dat ze bij mij een topleven heeft gehad. Ze ziet er voor haar leeftijd ook nog geweldig uit. De meeste paarden die bv in het rusthuis staan zien er oud en afgetakeld uit, maar zij niet. Haar vacht glanst en ze is niet mager. Zo op het eerste gezicht is er niets bijzonders te zien. Ja, ze wordt/is grijs en haar rug is toch wel doorgezakt. Mijn neef waar ik haar gestald heb, die zei, je moet haar vergelijken met een oudje die achter de rollator loopt. Stijf en oud. Maar nog goed van geest. Pfff. Wat is dit moeilijk zeg!
Maar nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties!
Maar nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties!
zondag 14 juni 2009 om 14:53
Ja, ik vind ook dat het egoistisch is om te lang te wachten. Heel begrijpelijk dat je geen afscheid wilt nemen, dan zou ik ook niet kunnen. Maar als jij haar bij je wilt houden, terwijl dat ten koste gaat van haar... niet doen! Dit is vast een van de allermoeilijkste beslissingen uit je leven, en het is inderdaad veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar doe wat goed is voor haar.... En uiteindelijk ook voor jou. Want elke keer dat je haar ziet staan, zul jij je ook schuldig voelen. En doet het je zo enorm veel verdriet.
Sterkte!
Sterkte!
zondag 14 juni 2009 om 15:14
Verschrikkelijk moeilijk en verdrietig maar blijf jezelf toespreken, vooral woensdag: Het is een daad die je laat doen uit liefde voor je paard. Het is het ultieme liefdevolle gebaar wanneer je het op kunt brengen je dier of mens niet lijdend te laten blijven om ze zo niet te hoeven missen maar alle eigen belangen opzij te zetten en je dier of geliefde te eren met een respectvol en zacht einde.
Mens en dier moet je niet vergelijken maar ik snap heel prima dat de liefde voor je dier na zo'n lange tijd verschrikkelijk diep kan zitten. Heel veel sterkte en blijf voelen wat een enorm liefdevol einde jij haar ondanks je eigen verdriet gunt.
Mens en dier moet je niet vergelijken maar ik snap heel prima dat de liefde voor je dier na zo'n lange tijd verschrikkelijk diep kan zitten. Heel veel sterkte en blijf voelen wat een enorm liefdevol einde jij haar ondanks je eigen verdriet gunt.
zondag 14 juni 2009 om 15:15
Ja en daar hou ik me aan vast. Ik doe het voor haar, omdat het beter is. En ik mag niet aan mezelf denken in deze, hoe moeilijk dat ook is. Ergens ben ik ook reuzetrots en blij dat ze het nog zover heeft weten te schoppen. Ze is gewoon hoogbejaard. Toen ik hoorde dat ze tien jaar ouder was dan ik dacht schrok ik wel natuurlijk. Ik verwachtte op dat moment dat het veel eerder zou gebeuren. Dat is inmiddels negen jaar geleden dus ach, dankbaar mag ik wel zijn natuurlijk. Ik kan met een glimlach terugkijken op alle jaren dat ze van mij was en dat ik haar verzorgde. En dat doe ik dan ook. Het ironische is dat het meisje dat ooit haar verzorgster was, nu haar eigen paardje ook laat inslapen (donderdag) terwijl die pas 5 jaar is...
zondag 14 juni 2009 om 15:18
quote:twompie schreef op 14 juni 2009 @ 15:14:
Verschrikkelijk moeilijk en verdrietig maar blijf jezelf toespreken, vooral woensdag: Het is een daad die je laat doen uit liefde voor je paard. Het is het ultieme liefdevolle gebaar wanneer je het op kunt brengen je dier of mens niet lijdend te laten blijven om ze zo niet te hoeven missen maar alle eigen belangen opzij te zetten en je dier of geliefde te eren met een respectvol en zacht einde.
Mens en dier moet je niet vergelijken maar ik snap heel prima dat de liefde voor je dier na zo'n lange tijd verschrikkelijk diep kan zitten. Heel veel sterkte en blijf voelen wat een enorm liefdevol einde jij haar ondanks je eigen verdriet gunt.Jij weet het perfect te verwoorden. Ik doe het inderdaad uit liefde voor mijn paardje.
Verschrikkelijk moeilijk en verdrietig maar blijf jezelf toespreken, vooral woensdag: Het is een daad die je laat doen uit liefde voor je paard. Het is het ultieme liefdevolle gebaar wanneer je het op kunt brengen je dier of mens niet lijdend te laten blijven om ze zo niet te hoeven missen maar alle eigen belangen opzij te zetten en je dier of geliefde te eren met een respectvol en zacht einde.
Mens en dier moet je niet vergelijken maar ik snap heel prima dat de liefde voor je dier na zo'n lange tijd verschrikkelijk diep kan zitten. Heel veel sterkte en blijf voelen wat een enorm liefdevol einde jij haar ondanks je eigen verdriet gunt.Jij weet het perfect te verwoorden. Ik doe het inderdaad uit liefde voor mijn paardje.
zondag 14 juni 2009 om 15:27
Chiara,
Wat erg is dit en wat een vreselijke beslissing moet je nemen! Ik heb vanaf mijn 8e paard gereden en nu rijden mijn 2 dochters ook paard, dus ik weet wat je door moet maken qwa liefde voor paarden.
Maar waar ik aan zit te denken? Is er geen second opinion mogelijk? Wie weet wat daar uitkomt, je weet maar nooit....
Heel veel sterkte..
Wat erg is dit en wat een vreselijke beslissing moet je nemen! Ik heb vanaf mijn 8e paard gereden en nu rijden mijn 2 dochters ook paard, dus ik weet wat je door moet maken qwa liefde voor paarden.
Maar waar ik aan zit te denken? Is er geen second opinion mogelijk? Wie weet wat daar uitkomt, je weet maar nooit....
Heel veel sterkte..
zondag 14 juni 2009 om 15:32
Een second opinion vragen zou een mogelijkheid zijn, maar, ik ga ervan uit dat de conclusie hetzelfde zal zijn; ze is oud en versleten. Ze heeft haar beste tijd gehad. Beter zal ze niet worden. De da denkt namelijk dat als ik foto's zou laten nemen ze barst van de artrose. Daar komt bij dat ik haar zou kunnen volstoppen met pijnstillers maar dat is slechts uitstel. Dan rek ik haar leven in mijn belang. Dat kan en mag ik haar niet aan doen. Ik denk maar zo; ze heeft de beste jaren bij mij doorgebracht, ik weet namelijk bijna 100% zeker dat ze het voordat ze bij mij was niet zo best had. Gelukkig heb ik altijd alles voor haar gedaan en zij ook voor mij.
Wat fijn om jullie lieve reacties te lezen!
Wat fijn om jullie lieve reacties te lezen!
zondag 14 juni 2009 om 15:38
quote:Chiara schreef op 14 juni 2009 @ 15:32:
Een second opinion vragen zou een mogelijkheid zijn, maar, ik ga ervan uit dat de conclusie hetzelfde zal zijn; ze is oud en versleten. Ze heeft haar beste tijd gehad. Beter zal ze niet worden. De da denkt namelijk dat als ik foto's zou laten nemen ze barst van de artrose. Daar komt bij dat ik haar zou kunnen volstoppen met pijnstillers maar dat is slechts uitstel. Dan rek ik haar leven in mijn belang. Dat kan en mag ik haar niet aan doen. Ik denk maar zo; ze heeft de beste jaren bij mij doorgebracht, ik weet namelijk bijna 100% zeker dat ze het voordat ze bij mij was niet zo best had. Gelukkig heb ik altijd alles voor haar gedaan en zij ook voor mij.
Wat fijn om jullie lieve reacties te lezen!En toch zou ik het wel doen, wie weet wat eruit komt zonder haar vol te hoeven stoppen met allerlei medicatie. Kijk, als er uit die second opinion dus òòk blijkt dat er niets meer mogelijk is, pas dan zou ik de rust kunnen vinden dat ik een goede beslissing heb genomen..
Een second opinion vragen zou een mogelijkheid zijn, maar, ik ga ervan uit dat de conclusie hetzelfde zal zijn; ze is oud en versleten. Ze heeft haar beste tijd gehad. Beter zal ze niet worden. De da denkt namelijk dat als ik foto's zou laten nemen ze barst van de artrose. Daar komt bij dat ik haar zou kunnen volstoppen met pijnstillers maar dat is slechts uitstel. Dan rek ik haar leven in mijn belang. Dat kan en mag ik haar niet aan doen. Ik denk maar zo; ze heeft de beste jaren bij mij doorgebracht, ik weet namelijk bijna 100% zeker dat ze het voordat ze bij mij was niet zo best had. Gelukkig heb ik altijd alles voor haar gedaan en zij ook voor mij.
Wat fijn om jullie lieve reacties te lezen!En toch zou ik het wel doen, wie weet wat eruit komt zonder haar vol te hoeven stoppen met allerlei medicatie. Kijk, als er uit die second opinion dus òòk blijkt dat er niets meer mogelijk is, pas dan zou ik de rust kunnen vinden dat ik een goede beslissing heb genomen..
zondag 14 juni 2009 om 15:53
He Chiara,
Weet precies hoe jij je voelt. Vorig jaar heb ik mijn pony van 33 in laten slapen. Deze pony had ik samen met mijn zusje al 18 jaar. Zoals jij ook zegt je weet dat het een keer komt, maar als de tijd dan daar is dan doet het zoveel pijn!
Je weet zelf ook dat er maar een optie is, maar deze wil je het liefste zo lang mogelijk uitstellen.
Inmiddels hebben we al een tijdje een ander paard, maar op de een of andere manier kan ik me nog niet echt aan dit paard binden, heb erg veel tijd nodig om aan hem te wennen.
Ik wil je graag heel veel sterkte wensen .
Weet precies hoe jij je voelt. Vorig jaar heb ik mijn pony van 33 in laten slapen. Deze pony had ik samen met mijn zusje al 18 jaar. Zoals jij ook zegt je weet dat het een keer komt, maar als de tijd dan daar is dan doet het zoveel pijn!
Je weet zelf ook dat er maar een optie is, maar deze wil je het liefste zo lang mogelijk uitstellen.
Inmiddels hebben we al een tijdje een ander paard, maar op de een of andere manier kan ik me nog niet echt aan dit paard binden, heb erg veel tijd nodig om aan hem te wennen.
Ik wil je graag heel veel sterkte wensen .
zondag 14 juni 2009 om 16:04
Als eerste wil ik zeggen dat ik dit me te goed voor kan stellen. Ook ik heb dit meerdere keren meegemaakt, paarden waar ik mee opgegroeid ben. Waar ik jaren met veel plezier op gereden heb. Te veel herinneringen om onder woorden te brengen.
Maar over de 2nd opinion wil ik wel zeggen dat 35 voor een paard super oud is. Veel paarden worden nog geen 25. Als iemand van boven de 100 jaar oud wordt gezegd dat diegene binnenkort vna ouderdom sterft vindt niemand dat toch raar? Je kunt het een paard niet aandoen nog meer te ondergaan terwijl ouderdom de oorzaak is. Hoe moeilijk zoiets ook is....
Het paard waarmee ik het meeste had is een merrie die een jaar jonger was dan ik. Gekocht door mijn ouders toen ik 2 was, dus samen groot geworden. Twee veulens gehad, eentje daarvan loopt nog rond bij ons.
Veel meegemaakt, soms kon ik haar wel 'achter het behang plakken' maar ze was ook zo ontzettend lief. Na een ongeluk mocht ik absoluut niet vallen, normaal schrok ze al van een blaadje dat voorbij kwam maar toen ik voor het eerst weer erheen mocht was ze super rustig en lief. De laatste jaren heeft ze bij kennisen in de wei doorgebracht, daar kon ze 's nachts wel op stal.
Maar ze werd blind aan 1 oog. 2 keer naar Utrecht (2 uur rijden hier vandaan) gegaan om te kijken of er iets aan gedaan kon worden. Maar het werkte niet.... Dat was haar laatste zomer, alleen in de wei, want ze was bang voor andere paarden. Toen de zon minder werd, is ze naar de slacht gegaan. NOOIT aan de verzekering verkopen want dan gaan ze op transport naar Belgie/Frankrijk/Italie/... waar meer dode dan levende paarden aankomen.
Moeilijk om haar naar de slager te brengen, die overigens naast de bakker zit, ze is vrolijk er naar binnen gegaan en heeft niets gemerkt (behalve ons verdriet... troostte ze ons...)
Lang verhaal, sterkte Chiara is wat ik wil zeggen!
Maar over de 2nd opinion wil ik wel zeggen dat 35 voor een paard super oud is. Veel paarden worden nog geen 25. Als iemand van boven de 100 jaar oud wordt gezegd dat diegene binnenkort vna ouderdom sterft vindt niemand dat toch raar? Je kunt het een paard niet aandoen nog meer te ondergaan terwijl ouderdom de oorzaak is. Hoe moeilijk zoiets ook is....
Het paard waarmee ik het meeste had is een merrie die een jaar jonger was dan ik. Gekocht door mijn ouders toen ik 2 was, dus samen groot geworden. Twee veulens gehad, eentje daarvan loopt nog rond bij ons.
Veel meegemaakt, soms kon ik haar wel 'achter het behang plakken' maar ze was ook zo ontzettend lief. Na een ongeluk mocht ik absoluut niet vallen, normaal schrok ze al van een blaadje dat voorbij kwam maar toen ik voor het eerst weer erheen mocht was ze super rustig en lief. De laatste jaren heeft ze bij kennisen in de wei doorgebracht, daar kon ze 's nachts wel op stal.
Maar ze werd blind aan 1 oog. 2 keer naar Utrecht (2 uur rijden hier vandaan) gegaan om te kijken of er iets aan gedaan kon worden. Maar het werkte niet.... Dat was haar laatste zomer, alleen in de wei, want ze was bang voor andere paarden. Toen de zon minder werd, is ze naar de slacht gegaan. NOOIT aan de verzekering verkopen want dan gaan ze op transport naar Belgie/Frankrijk/Italie/... waar meer dode dan levende paarden aankomen.
Moeilijk om haar naar de slager te brengen, die overigens naast de bakker zit, ze is vrolijk er naar binnen gegaan en heeft niets gemerkt (behalve ons verdriet... troostte ze ons...)
Lang verhaal, sterkte Chiara is wat ik wil zeggen!
zondag 14 juni 2009 om 22:46
Een second opinion lijkt me niet zo'n goed idee eerlijk gezegd. Ja gaat hoop zoeken die er niet is of niet zinvol is. Wat win je dan? Een jaar? En wat voor een jaar?
Zoals voor mij al beschreven, een patient van 100jr oud ga je ook geen second opinion meer geven. Geen gepluk en getest meer maar een waardig einde waarmee een mooi paardenleven beklonken wordt.
Zoals voor mij al beschreven, een patient van 100jr oud ga je ook geen second opinion meer geven. Geen gepluk en getest meer maar een waardig einde waarmee een mooi paardenleven beklonken wordt.
dinsdag 16 juni 2009 om 16:25
Hallo allemaal,
Morgenochtend om half tien zal ze inslapen, mijn maatje, mijn alles. Het is goed, ik weet nu namelijk 100% zeker dat ze zonder pijnstillers echt pijn heeft. Ik had echt nog dat zetje in de rug nodig om mij ervan te overtuigen dat dit het beste is wat ik doen kan. Een second opinion had ik wellicht gedaan als ze 10 jaar jonger was geweest, maar dat wilde ik haar zoals een aantal van jullie al zeiden niet aandoen. Ze gaat voor het laatst in haar leven met de trailer mee en zal niet meer met mij naar huis gaan. Het doet ongelooflijk veel pijn en ik kan me niet voorstellen dat haar stal leeg zal zijn, maar ik troost me met de gedachten ik 14 jaar van haar heb kunnen genieten. Ik geloof echt dat als ze kan ze met een dankbare glimlach zal inslapen. Nog een paar uur en dan is ze er niet meer. Gek idee. Maar ja, dan heeft ze niet lang geleden en dat is altijd wat ik me heb voorgenomen, mijn dieren zullen geen pijn lijden.
Nogmaals bedankt voor al jullie lieve en meelevende reacties!
Morgenochtend om half tien zal ze inslapen, mijn maatje, mijn alles. Het is goed, ik weet nu namelijk 100% zeker dat ze zonder pijnstillers echt pijn heeft. Ik had echt nog dat zetje in de rug nodig om mij ervan te overtuigen dat dit het beste is wat ik doen kan. Een second opinion had ik wellicht gedaan als ze 10 jaar jonger was geweest, maar dat wilde ik haar zoals een aantal van jullie al zeiden niet aandoen. Ze gaat voor het laatst in haar leven met de trailer mee en zal niet meer met mij naar huis gaan. Het doet ongelooflijk veel pijn en ik kan me niet voorstellen dat haar stal leeg zal zijn, maar ik troost me met de gedachten ik 14 jaar van haar heb kunnen genieten. Ik geloof echt dat als ze kan ze met een dankbare glimlach zal inslapen. Nog een paar uur en dan is ze er niet meer. Gek idee. Maar ja, dan heeft ze niet lang geleden en dat is altijd wat ik me heb voorgenomen, mijn dieren zullen geen pijn lijden.
Nogmaals bedankt voor al jullie lieve en meelevende reacties!
