Thuis
alle pijlers
Advies gekregen om mijn paard in te laten slapen.
zondag 14 juni 2009 om 14:38
Beste allemaal,
Normaal gesproken ben ik slechts een "meelezer" maar weet van gekkigheid niet wat ik moet, en aangezien er zo vaak meelevende en opbeurende reacties worden gegeven, dacht ik dat het wellicht een goed idee is om zelf eens een topic te openen.
Mijn paard die ik al 14 jaar heb, is oud. Ze is ongeveer om en nabij de 35. Als het niet ouder is. Ook ik heb een paard gekocht dat veeeel ouder bleek te zijn dan ze in werkelijkheid was.
Ik heb zo ontzettend genoten van haar, ze is zo verschrikkelijk lief. Een pittig paardje met een topkarakter. Goed rijdn kan ik niet, maar dat heb ik op haar rug geleerd. Met haar was het altijd een kwestie van vertrouwen. Nooit lastig geweest, niet vervelend naar andere paarden, en altijd vrolijk. Kortom, een toppertje. De laatste paar jaar geniet ze van haar pensioen, ik rij dus niet meer. De laatste keren dat ik reed begon ze zo te struikelen etc dat ik bang was dat ze een keer zou struikelen en zich niet meer zou herstellen en haar been zou breken. Daarom besloot ik haar niet meer te rijden maar lekker laten genieten van haar ouwe dag.
Natuurlijk wist ik dat er een moment zou komen dat het op zou houden, dat ik het advies van inslapen zou krijgen. Maar man oh man wat kwam dat rauw op mijn dak vallen! Ik heb de dierenarts laten komen omdat ze last had van haar benen, ze loopt kreupel. Ik hoopte nog dat het een kwestie van stijfheid zou zijn, ouderdom, maar volgens de da heeft ze er pijn aan. Ze probeert ook de hele tijd een andere positie te vinden als ze in ruststand staat. Ik kan er niet omheen, het is beter voor haar om haar in te laten slapen en haar uit haar lijden te verlossen. Het is dus aan mij om haar einddatum te bepalen en dat valt me zo zwaar! Het is altijd een foute dag. Voor het weekend, na het weekend, het maakt gewoon niet uit. Iedereen raad me aan dit z.s.m. te doen, maar de tranen beginnen al te stromen op het moment dat ik er aan denk. Constant zie ik voor me hoe ze voor mijn ogen zal sterven. Ik heb altijd gezegd dat als er dieren van mij pijn zouden lijden ik ze direct zou laten inslapen. Het is makkelijker gezegd dat gedaan. Ik kom er net vandaan, en ook al zou ik er nog uren willen doorbrengen, ik kan het niet opbrengen. Raak volledig overstuur als ik dat lieve vragende koppie zie, wetende dat het afscheid niet te vermijden is en heel snel zal zijn. Hier voel ik me dan weer schuldig over ondanks dat zij het toch niet weet.
Aan de ene kant wil ik dat het snel voorbij is, aan de andere kant zou ik willen dat ik het nog heel lang kon uitstellen maar dat is egoïstisch tov haar. Toch?
Normaal gesproken ben ik slechts een "meelezer" maar weet van gekkigheid niet wat ik moet, en aangezien er zo vaak meelevende en opbeurende reacties worden gegeven, dacht ik dat het wellicht een goed idee is om zelf eens een topic te openen.
Mijn paard die ik al 14 jaar heb, is oud. Ze is ongeveer om en nabij de 35. Als het niet ouder is. Ook ik heb een paard gekocht dat veeeel ouder bleek te zijn dan ze in werkelijkheid was.
Ik heb zo ontzettend genoten van haar, ze is zo verschrikkelijk lief. Een pittig paardje met een topkarakter. Goed rijdn kan ik niet, maar dat heb ik op haar rug geleerd. Met haar was het altijd een kwestie van vertrouwen. Nooit lastig geweest, niet vervelend naar andere paarden, en altijd vrolijk. Kortom, een toppertje. De laatste paar jaar geniet ze van haar pensioen, ik rij dus niet meer. De laatste keren dat ik reed begon ze zo te struikelen etc dat ik bang was dat ze een keer zou struikelen en zich niet meer zou herstellen en haar been zou breken. Daarom besloot ik haar niet meer te rijden maar lekker laten genieten van haar ouwe dag.
Natuurlijk wist ik dat er een moment zou komen dat het op zou houden, dat ik het advies van inslapen zou krijgen. Maar man oh man wat kwam dat rauw op mijn dak vallen! Ik heb de dierenarts laten komen omdat ze last had van haar benen, ze loopt kreupel. Ik hoopte nog dat het een kwestie van stijfheid zou zijn, ouderdom, maar volgens de da heeft ze er pijn aan. Ze probeert ook de hele tijd een andere positie te vinden als ze in ruststand staat. Ik kan er niet omheen, het is beter voor haar om haar in te laten slapen en haar uit haar lijden te verlossen. Het is dus aan mij om haar einddatum te bepalen en dat valt me zo zwaar! Het is altijd een foute dag. Voor het weekend, na het weekend, het maakt gewoon niet uit. Iedereen raad me aan dit z.s.m. te doen, maar de tranen beginnen al te stromen op het moment dat ik er aan denk. Constant zie ik voor me hoe ze voor mijn ogen zal sterven. Ik heb altijd gezegd dat als er dieren van mij pijn zouden lijden ik ze direct zou laten inslapen. Het is makkelijker gezegd dat gedaan. Ik kom er net vandaan, en ook al zou ik er nog uren willen doorbrengen, ik kan het niet opbrengen. Raak volledig overstuur als ik dat lieve vragende koppie zie, wetende dat het afscheid niet te vermijden is en heel snel zal zijn. Hier voel ik me dan weer schuldig over ondanks dat zij het toch niet weet.
Aan de ene kant wil ik dat het snel voorbij is, aan de andere kant zou ik willen dat ik het nog heel lang kon uitstellen maar dat is egoïstisch tov haar. Toch?
dinsdag 16 juni 2009 om 19:34
Oehh kut moment !!
Heb er ook mee moeten dealen met mijn 30jarige pony 10 jaar geleden.
Heel veel foto's nog maken van je paard. Geen idee waarom maar wanner ik de foto's zie van die *laatste* dag dan ben ik zo blij dat ik die foto's heb. 1 foto daarvan staat nog op mijn kast.
Ook heb ik een stukje manen en staart afgeknipt. Heb het nog steeds in een doos liggen , elke keer denk ik nu gooi ik het weg.. Maar krijg het niet voor elkaar.
Heel veel sterkte , in je hoofd weet je dat je de juiste keuze maakt door haar in te laten slapen. Gevoelsmatig wil het nog niet. Maar aub maak die afspraak met de dierenarts ! Ze heeft pijn zegt de dierenarts , neem dan maar aan dat ze dat dan ook echt heeft.
Heb er ook mee moeten dealen met mijn 30jarige pony 10 jaar geleden.
Heel veel foto's nog maken van je paard. Geen idee waarom maar wanner ik de foto's zie van die *laatste* dag dan ben ik zo blij dat ik die foto's heb. 1 foto daarvan staat nog op mijn kast.
Ook heb ik een stukje manen en staart afgeknipt. Heb het nog steeds in een doos liggen , elke keer denk ik nu gooi ik het weg.. Maar krijg het niet voor elkaar.
Heel veel sterkte , in je hoofd weet je dat je de juiste keuze maakt door haar in te laten slapen. Gevoelsmatig wil het nog niet. Maar aub maak die afspraak met de dierenarts ! Ze heeft pijn zegt de dierenarts , neem dan maar aan dat ze dat dan ook echt heeft.
dinsdag 16 juni 2009 om 21:19
Je moet iets doen wat je niet wilt. Je moet doen wat goed is voro je paard: haar loslaten. En je kunt haar niet loslaten. Niets is zo verschrikkelijk verscheurend.
Ik heb het meegemaakt met innig geliefde honden, met een heel jong paard waar ik nog nauwelijks een band mee had maar waar ik helemaal verliefd op was, en ik zal het ooit meemaken met iones, het eerste paard dat ik ooit heb gehad, en die nu 19 is. Ik kocht hem toen hij 3 was.
Dit zijn bijna redenen om niet meer aan een dier te beginnen. Ze gaan zelden uit zichzelf dood en dan begint er een lijdensweg waardoor jij de gruwelijke beslissing moet nemen. En dat vreet aan je. Ik weet bij ondervinding dat alles ophoudt nu voor jou en dat je nog maar met één ding bezig bent: je paard.
Maar als ze morgen overleden is, zul je weer rust vinden. En dan kun je de draad weer oppakken.
Er is een groot voordeel aan de dood dat mensen nogal eens vergeten: als je dood bent kun je niet meer lijden, je bent veilig voor alle angst en pijn. En daar moet je je maar aan optrekken. Heel veel sterkte morgen!
Ik heb het meegemaakt met innig geliefde honden, met een heel jong paard waar ik nog nauwelijks een band mee had maar waar ik helemaal verliefd op was, en ik zal het ooit meemaken met iones, het eerste paard dat ik ooit heb gehad, en die nu 19 is. Ik kocht hem toen hij 3 was.
Dit zijn bijna redenen om niet meer aan een dier te beginnen. Ze gaan zelden uit zichzelf dood en dan begint er een lijdensweg waardoor jij de gruwelijke beslissing moet nemen. En dat vreet aan je. Ik weet bij ondervinding dat alles ophoudt nu voor jou en dat je nog maar met één ding bezig bent: je paard.
Maar als ze morgen overleden is, zul je weer rust vinden. En dan kun je de draad weer oppakken.
Er is een groot voordeel aan de dood dat mensen nogal eens vergeten: als je dood bent kun je niet meer lijden, je bent veilig voor alle angst en pijn. En daar moet je je maar aan optrekken. Heel veel sterkte morgen!
woensdag 17 juni 2009 om 13:15
Het is voorbij, mijn lieve paardje is er niet meer Ben er tot het eind bij gebleven. Ze is heel vredig ingeslapen, maar oh wat heb ik het er moeilijk mee. Ze was gisterenavond zo vrolijk, rende weer d'r benen uit haar lijf. Begon gelijk weer te twijfelen maar ik weet dat het door de pijnstillers kwam. Vanochtend ook weer zo blij toen ik haar stal binnenkwam. Ze is in die 14 jaar dat ik haar had 3 x met de trailer mee geweest, maar ze liep zo braaf achter me aan, alsof we dat elke week deden. Vol vertrouwen want als ik erbij was, dan was het goed. Heel rustig in de trailer, geen paniek, niet hinniken. Ik daarentegen was een emotioneel wrak, de tranen bleven maar stromen. Dit gun je niemand. Maar mijn paardje is in elk geval van de pijn verlost.
Lieve allemaal, dank je wel voor de meelevende reacties!
Lieve allemaal, dank je wel voor de meelevende reacties!
donderdag 18 juni 2009 om 14:39
Sterkte, ik weet hoe je je voelt!
Voor mij en mijn pony is het inmiddels vier jaar geleden maar ik denk nog elke dag aan hem. Inmiddels heb ik er meer "rust" van, ik weet nu dat het toch echt het beste was.
In het begin heb ik er nog veel over getwijfeld, dan keek ik naar buiten en dan was het zulk mooi weer en dan dacht ik aan hem, hoe lekker hij nu in de wei had kunnen staan, en dat ik dan bij hem in de wei zou zitten met mijn studieboeken ( dat deed ik altijd), en dat het allemaal niet nodig was geweest en dat ik hem zo miste.
Ik mis hem nog steeds, soms schrik ik als ik langs een weiland kom, dan denk ik dat ik hem zie, maar dan is het gewoon een pony die een beetje op hem lijkt.
Ik zit gewoon keihard te huilen nu....vind het zo erg voor je......
Voor mij en mijn pony is het inmiddels vier jaar geleden maar ik denk nog elke dag aan hem. Inmiddels heb ik er meer "rust" van, ik weet nu dat het toch echt het beste was.
In het begin heb ik er nog veel over getwijfeld, dan keek ik naar buiten en dan was het zulk mooi weer en dan dacht ik aan hem, hoe lekker hij nu in de wei had kunnen staan, en dat ik dan bij hem in de wei zou zitten met mijn studieboeken ( dat deed ik altijd), en dat het allemaal niet nodig was geweest en dat ik hem zo miste.
Ik mis hem nog steeds, soms schrik ik als ik langs een weiland kom, dan denk ik dat ik hem zie, maar dan is het gewoon een pony die een beetje op hem lijkt.
Ik zit gewoon keihard te huilen nu....vind het zo erg voor je......
donderdag 18 juni 2009 om 15:03
donderdag 18 juni 2009 om 16:13
quote:meelezer456 schreef op 18 juni 2009 @ 15:03:
Wat ik heel mooi vind om te lezen is jouw liefde voor je paard.
Als het je troost: er heeft heel kortgeleden een kleurenreportage in de Volkskrant bijlage op zaterdag gestaan, over een paard dat ook werd ingeslapen (als je dat zo zegt).
Als je het wil hebben, wil ik voor je kijken.Als je dat doen wil, heel graag! Dank je wel.
Wat ik heel mooi vind om te lezen is jouw liefde voor je paard.
Als het je troost: er heeft heel kortgeleden een kleurenreportage in de Volkskrant bijlage op zaterdag gestaan, over een paard dat ook werd ingeslapen (als je dat zo zegt).
Als je het wil hebben, wil ik voor je kijken.Als je dat doen wil, heel graag! Dank je wel.
donderdag 18 juni 2009 om 16:19
Dank voor alle lieve reacties. Nu een dag later is het voor mij nog steeds niet te bevatten. Ik heb haar zien sterven, en toch kan ik het amper geloven. Zij zat altijd in mijn planning, ik ging meestal om de dag (ze stond volpension en op pensioen). Normaal zou ik er na mijn werk naar toe gaan, op zaterdag of zondagochtend. Beetje poetsen, knuffelen, appeltjes voeren. Het voelt zo leeg. Ik heb gelukkig erg mooie foto's van haar genomen. Hier is duidelijk op te zien dat ze echt al oud was, maar verder zag ze er nog zo goed uit. De appeltjes zag je nog in haar glanzende vacht. Vrolijk en blij. Ik probeer mezelf af te leiden met van alles en nog wat maar ze blijft in mijn hoofd zitten. Das niet gek, dat weet ik, maar ook al ben ik afgeleid en denk ik niet aan haar, ik ben er voortdurend mee bezig. Ze was mijn alles. En ik probeer uit alle macht die laatste beelden die ik van haar heb te verbannen uit mijn geheugen maar dat wil nog niet zo erg lukken. Ook mijn vriendin die erbij was heeft precies hetzelfde.
Ik ben zo verdrietig om het verlies van haar.
Tijd heelt alle wonden, ik hoop dat de tijd een beetje opschiet....
Ik ben zo verdrietig om het verlies van haar.
Tijd heelt alle wonden, ik hoop dat de tijd een beetje opschiet....
woensdag 12 augustus 2009 om 11:04
ohw wat erg!
ik weet precies hoe je je voelt.
rij al paard vanaf mijn 6e,heb meerdere paarden gehad.
maar had er 1 die ik al van veulen af aan heb gehad..zelf beleerd,leuke dingen mee gedaan.
kortom dat paard was mijn alles! er ging geen dag voorbij zonder dat ik bij hem was geweest.
tot helaas hij heerlijk blij en tevreden in zijn land lag te rollebollen..en zwiept opzij,ik keek samen met een vriendin er nog naar.
en ineens hoor ik een vreemd gebrul,een takje(en ook echt een takje van een boom)
stak als een mes door zijn spronggewricht...ik was gelijk in paniek...die pijn,dat gebrul van je paard die daar lag met pijn.
dierenarts was snel ter plaatse,hij is nog vervoerd naar de kliniek..
is geopereerd,en even kreeg ik weer hoop.
thuis werd hij alleen niet beter..been bleef dik en pijnlijk,en toen ik kreeg te horen dat zijn spronggewricht nooit meer goed zou worden,dan zakt je wereld in.
ik dacht nog ik laat hem wel lekker in zijn weitje lopen,maar hij had elke dag pijn..wou hierdoor niet eten..
dus dan moet je zo'n beslissing snel nemen..
maar wat heb ik gehuild..die pijn verschrikkelijk!
ik heb nog meer paarden,maar zo'n band als die ik had met hem krijg ik nooit meer.
en die zal ik ook altijd blijven koesteren.
boven mijn bed hangt een erg mooie foto van mijn paard en mij samen...geweldig wat een superpaard was dat ook.
zo'n paard als die jij ook hebt,vergeet je echt nooit meer.
hopelijk gaat het goed met je.
gr heaven
ik weet precies hoe je je voelt.
rij al paard vanaf mijn 6e,heb meerdere paarden gehad.
maar had er 1 die ik al van veulen af aan heb gehad..zelf beleerd,leuke dingen mee gedaan.
kortom dat paard was mijn alles! er ging geen dag voorbij zonder dat ik bij hem was geweest.
tot helaas hij heerlijk blij en tevreden in zijn land lag te rollebollen..en zwiept opzij,ik keek samen met een vriendin er nog naar.
en ineens hoor ik een vreemd gebrul,een takje(en ook echt een takje van een boom)
stak als een mes door zijn spronggewricht...ik was gelijk in paniek...die pijn,dat gebrul van je paard die daar lag met pijn.
dierenarts was snel ter plaatse,hij is nog vervoerd naar de kliniek..
is geopereerd,en even kreeg ik weer hoop.
thuis werd hij alleen niet beter..been bleef dik en pijnlijk,en toen ik kreeg te horen dat zijn spronggewricht nooit meer goed zou worden,dan zakt je wereld in.
ik dacht nog ik laat hem wel lekker in zijn weitje lopen,maar hij had elke dag pijn..wou hierdoor niet eten..
dus dan moet je zo'n beslissing snel nemen..
maar wat heb ik gehuild..die pijn verschrikkelijk!
ik heb nog meer paarden,maar zo'n band als die ik had met hem krijg ik nooit meer.
en die zal ik ook altijd blijven koesteren.
boven mijn bed hangt een erg mooie foto van mijn paard en mij samen...geweldig wat een superpaard was dat ook.
zo'n paard als die jij ook hebt,vergeet je echt nooit meer.
hopelijk gaat het goed met je.
gr heaven
woensdag 12 augustus 2009 om 17:55
Het gaat goed met mij. Ik mis mijn paardje heel erg, maar het begint te slijten. Ik heb hele mooie foto's staan waar ik dagelijks even naar kijk. In het begin kon ik gewoon niet geloven dat ze er niet meer is. Ze zweefde constant voor mijn ogen, ik hoorde haar nog rennen. Ze zat nog steeds erg in mijn systeem want ik normaal gesproken ging ik na het werk naar haar toe en had ik een iets andere route. In het begin wilde ik automatisch die route nemen en het was vreemd te beseffen dat dat niet meer hoefde, nooit meer. Ondanks dat ik weet dat het de enige juiste keus was, heb ik er nog steeds erg veel moeite mee dat ik die keus heb moeten maken.
Heaven31, wat lijkt me dat verschrikkelijk om mee te maken. Gruwelijk . De keus is loodzwaar, maar noodzakelijk. Ik heb geen andere paarden en ik ga er ook niet meer aan beginnen. Dit wil ik gewoon echt nooit meer meemaken, het heeft zo'n enorme impact op mij gehad, dat trek ik niet nog eens denk ik.
Groeten,
Chiara (zo heette mijn paard )
Heaven31, wat lijkt me dat verschrikkelijk om mee te maken. Gruwelijk . De keus is loodzwaar, maar noodzakelijk. Ik heb geen andere paarden en ik ga er ook niet meer aan beginnen. Dit wil ik gewoon echt nooit meer meemaken, het heeft zo'n enorme impact op mij gehad, dat trek ik niet nog eens denk ik.
Groeten,
Chiara (zo heette mijn paard )
donderdag 13 augustus 2009 om 08:51
Hoi Chiara, je hebt het goed gedaan. Je hebt het belang van je paard voor laten gaten gaan en je kan zeggen dat ze een mooi leven heeft gehad. Ik heb mijn paard vorig jaar in laten slapen. Mijn mooiste herinnering aan haar laat ik soms weer langs komen: ik galoppeeer keihard met haar over een weiland samen met mijn hondje en hondje en paard hebben grote lol samen om om het hardst te lopen. Hondje verloor wel altijd.
Sterkte!
Sterkte!
