Thuis
alle pijlers
Familielid inwonend grrrr
dinsdag 19 januari 2010 om 21:22
Al sinds enige tijd heb ik een familielid in mijn, overigens niet al te grote huis, opgenomen. Door allerlei omstandigheden is diegene op straat komen te staan. Nu na enige jaren heb ik het gevoel dat diegene niets concreets doet om uit deze situatie te komen. Er wordt geen huur betaald, niet meegeholpen in het huishouden, maar wel gebruik gemaakt van alles wat mijn woning te bieden heeft. Het begint mij nu langzamerhand te irriteren, maar het bespreekbaar maken durf ik blijkbaar niet. Dit heeft te maken met het feit dat dit familielid erg veel nare dingen heeft meegemaakt. Ik heb het destijds zelf aangeboden, maar mijn intentie was dat het tijdelijk zou zijn. Nu zit ik wat ruimer bij kas, en mag ik niet klagen over mijn leven, mijn baan en mijn inkomen. Ik vind dat ik daar hard genoeg voor werk, maar het lijkt alsof men mij voor lief neemt. Als ik erover klaag tegenover andere familieleden, dan krijg ik te horen dat ik diegene niet op straat kan zetten en geduld moet hebben. Ik word er zo langzamerhand gek van. Hoe maak ik dit bespreekbaar zonder diegene te kwetsen?
dinsdag 19 januari 2010 om 21:27
Iemand die al 3 jaar bij jou woont zonder iets te betalen of een handje te helpen,kun je niet kwetsen. Die heeft een olifantenhuid.
Dus dat wordt dan toch diep ademhalen en een gesprek aangaan. Vertel hem/haar dat het lang genoeg geduurd heeft, stel een ultimatum.
succes
Dus dat wordt dan toch diep ademhalen en een gesprek aangaan. Vertel hem/haar dat het lang genoeg geduurd heeft, stel een ultimatum.
succes
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
dinsdag 19 januari 2010 om 21:31
Jarenlang? Sorry hoor, maar het is dan van de gekke dat deze geen huur betaalt. Ik vind het ook apart dat je familie je sust.... hoe naar verleden ook, je verwacht wel dat er een bijdrage geleverd wordt als jij je huis zo openstelt. Heb je NLse familie of een andere cutuur?
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
dinsdag 19 januari 2010 om 21:31
Heb een soortgelijk iets van dichtbij meegemaakt en kan niet in jou details kijken om te zien of het helemaal overeen komt, maar wellicht zit je in de situatie met een iemand die vooral profiteerd en nu niet en in de toekomst ook niet iets zal doen om de eigen situatie te veranderen.
Als dat zo is, dan zou ik naar een exit situatie toewerken, omdat wat jij ook doet, de ander zal alleen maar nemen, en niet geven. Met als gevolg dat je er lang voor moet geven, maar uiteindelijk ook met de gevolgen zal zitten.
klinkt wellicht hard en onmenselijk, maar ik kan de details niet zien van jullie situatie, maar dit is wat ik wel eens heb gezien..
Als dat zo is, dan zou ik naar een exit situatie toewerken, omdat wat jij ook doet, de ander zal alleen maar nemen, en niet geven. Met als gevolg dat je er lang voor moet geven, maar uiteindelijk ook met de gevolgen zal zitten.
klinkt wellicht hard en onmenselijk, maar ik kan de details niet zien van jullie situatie, maar dit is wat ik wel eens heb gezien..
dinsdag 19 januari 2010 om 21:34
Woont die persoon al meerdere jaren bij jou in ??
Kan deze persoon voor zichzelf zorgen, heeft hij een baan of een uitkering ? In dat geval zou ik hem verzoeken in ieder geval mee te betalen aan de huur en overige kosten (gas, water, licht, boodschappen enz) Dit is niet meer als normaal. Ook zou ik een goed gesprek met die persoon aangaan om te kijken of hij op zichzelf kan gaan wonen. Desnoods helpen met inschrijvingen bij woningstichtings enz.
Een goed gesprek is dus helaas noodzakelijk. Je hoeft hem niet meteen op straat te zetten, maar jullie, kunnen bv samen een stappenplan bedenken om voor hem een (passende) woonruimte te zoeken. Heel veel succes ! (En luister niet teveel naar de rest van je familie, jij bent tenslotte diegene die deze persoon al die tijd in huis heeft genomen...)
Heel veel succes !
Kan deze persoon voor zichzelf zorgen, heeft hij een baan of een uitkering ? In dat geval zou ik hem verzoeken in ieder geval mee te betalen aan de huur en overige kosten (gas, water, licht, boodschappen enz) Dit is niet meer als normaal. Ook zou ik een goed gesprek met die persoon aangaan om te kijken of hij op zichzelf kan gaan wonen. Desnoods helpen met inschrijvingen bij woningstichtings enz.
Een goed gesprek is dus helaas noodzakelijk. Je hoeft hem niet meteen op straat te zetten, maar jullie, kunnen bv samen een stappenplan bedenken om voor hem een (passende) woonruimte te zoeken. Heel veel succes ! (En luister niet teveel naar de rest van je familie, jij bent tenslotte diegene die deze persoon al die tijd in huis heeft genomen...)
Heel veel succes !
dinsdag 19 januari 2010 om 21:34
quote:Cassandrababe schreef op 19 januari 2010 @ 21:22:
Als ik erover klaag tegenover andere familieleden, dan krijg ik te horen dat ik diegene niet op straat kan zetten en geduld moet hebben. Ik word er zo langzamerhand gek van. Hoe maak ik dit bespreekbaar zonder diegene te kwetsen?En waarom nemen deze andere familieleden het familielid dan niet in huis zou ik me afvragen. Lekker makkelijk voor hen dat jij hem/haar in huis hebt. Ik zou ook een ultimatum stellen, jij moet ook verder met je leven toch?
Als ik erover klaag tegenover andere familieleden, dan krijg ik te horen dat ik diegene niet op straat kan zetten en geduld moet hebben. Ik word er zo langzamerhand gek van. Hoe maak ik dit bespreekbaar zonder diegene te kwetsen?En waarom nemen deze andere familieleden het familielid dan niet in huis zou ik me afvragen. Lekker makkelijk voor hen dat jij hem/haar in huis hebt. Ik zou ook een ultimatum stellen, jij moet ook verder met je leven toch?
dinsdag 19 januari 2010 om 21:35
Misschien als je het moeilijk vindt het bespreekbaar te maken dat hij / zij moet moven, kan je het positiever benaderen. Wat verwacht je familielid van de toekomst, wat zijn zijn dromen, wat wil hij bereiken, enzovoort? Daar kan je een prettig gesprek over hebben, en als je dat weet kan je diegene helpen dat ook te bereiken en op eigen benen te gaan staan (ik neem aan dat het niet zijn droom is zijn leven lang bij jou te bivakkeren). Wat moet er concreet gedaan worden, bv. schulden afbetaald (of regeling), baan gezocht, studiefinanciering aanvragen, ik noem maar wat dingen die kunnen helpen iemand financieel weer zelfstandig te maken. Inschrijven bij de woningbouw, particulier wat zoeken, etc.
dinsdag 19 januari 2010 om 21:37
Ik vermoed trouwens dat het niet zozeer gaat om het geld van gas water en licht als wel om het feit dat diegene dat zelf niet aanbiedt. Diegene dwingen mee te betalen is dan geen bevredigende oplossing, denk ik.
En het ligt er ook aan of je de band met diegene goed wilt houden, ik neem aan dat je daar veel aan gelegen is, anders zou je hem er wel uitgekickt hebben zoals je bij een kennis zou gedaan hebben.
En het ligt er ook aan of je de band met diegene goed wilt houden, ik neem aan dat je daar veel aan gelegen is, anders zou je hem er wel uitgekickt hebben zoals je bij een kennis zou gedaan hebben.
dinsdag 19 januari 2010 om 21:39
Vindt het makkelijk gezegd van de andere familieleden, niemand stelt ook nog eens voor om deze persoon dan maar in huis te nemen terwijl ze vinden dat je hem/haar niet zomaar het huis uit kunt zetten. Weet niet hoelang het al is, 3 jaar begreep ik, is toch ook best een inbreuk op je privacy. Wel lief maar goed je geduld is nu wel bijna op, probeer toch met h/h te praten, meehelpen in het huishouden, meebetalen aan de vaste lasten enz. enz. of als je het echt gehad hebt, en het toch moeilijk vindt er wat van te zeggen, zoeken naar huizen of kamers afhankelijk van h/h financiele situatie. Ik wens je in ieder geval veel succes en sterkte!
dinsdag 19 januari 2010 om 21:39
dinsdag 19 januari 2010 om 21:45
Ik had er vanaf 't begin 'n termijn op gezet van 'n paar dagen. Moet er werkelijk niet aan denken dat iemand weken, maanden of zelfs jaren in mijn huis zou wonen. En dan nog zonder bij te dragen ook. Mijn geduld was na 'n week al ver op geweest en dan had ik hem/haar te kennen gegeven bij andere familie/vrienden onderdak te zoeken als hij/zij niet op eigen benen kan staan. Hoogstwaarschijnlijk had ik trouwens vanaf het begin de boot afgehouden en gezegd geen tijd/ruimte/energie te hebben voor 'n huisgenoot en dus sowieso niet met de ellende gezeten.
Het lijkt me in jouw geval de beste optie om hem/haar door te sluizen naar 'n ander familielid, bij voorkeur die mensen die zeggen dat je 'm niet zomaar op straat kunt zetten. Gewoon z'n koffers inpakken en 'm daar droppen met de mededeling: nu is het jullie beurt.
Het lijkt me in jouw geval de beste optie om hem/haar door te sluizen naar 'n ander familielid, bij voorkeur die mensen die zeggen dat je 'm niet zomaar op straat kunt zetten. Gewoon z'n koffers inpakken en 'm daar droppen met de mededeling: nu is het jullie beurt.
dinsdag 19 januari 2010 om 21:46
quote:Margaretha2 schreef op 19 januari 2010 @ 21:37:
Ik vermoed trouwens dat het niet zozeer gaat om het geld van gas water en licht als wel om het feit dat diegene dat zelf niet aanbiedt. Diegene dwingen mee te betalen is dan geen bevredigende oplossing, denk ik.
En het ligt er ook aan of je de band met diegene goed wilt houden, ik neem aan dat je daar veel aan gelegen is, anders zou je hem er wel uitgekickt hebben zoals je bij een kennis zou gedaan hebben.
Ja klopt. Maar ik denk dat het handig kan zijn om dit te vragen, met als reden om deze persoon wat meer realiteitszin bij te brengen en hem/haar wat meer voor te bereiden op het "echte" leven. En ook om het voor deze persoon wat "vervelender/moeilijker" te maken om bij TO te blijven wonen.
Maar dat neemt niet weg dat TO het beste een gesprek aan kan gaan met deze persoon om zo snel mogelijk een oplossing te vinden.
TO, schakel ook de hulp van de rest van je familie in om deze persoon te helpen. (Door middel van een zoektocht naar nieuw huis, baan, meubeltjes, hulp bij het aanvragen van eventuele uitkeringen enz. enz. Meerderen weten vaak meer dan één)
Ik vermoed trouwens dat het niet zozeer gaat om het geld van gas water en licht als wel om het feit dat diegene dat zelf niet aanbiedt. Diegene dwingen mee te betalen is dan geen bevredigende oplossing, denk ik.
En het ligt er ook aan of je de band met diegene goed wilt houden, ik neem aan dat je daar veel aan gelegen is, anders zou je hem er wel uitgekickt hebben zoals je bij een kennis zou gedaan hebben.
Ja klopt. Maar ik denk dat het handig kan zijn om dit te vragen, met als reden om deze persoon wat meer realiteitszin bij te brengen en hem/haar wat meer voor te bereiden op het "echte" leven. En ook om het voor deze persoon wat "vervelender/moeilijker" te maken om bij TO te blijven wonen.
Maar dat neemt niet weg dat TO het beste een gesprek aan kan gaan met deze persoon om zo snel mogelijk een oplossing te vinden.
TO, schakel ook de hulp van de rest van je familie in om deze persoon te helpen. (Door middel van een zoektocht naar nieuw huis, baan, meubeltjes, hulp bij het aanvragen van eventuele uitkeringen enz. enz. Meerderen weten vaak meer dan één)
dinsdag 19 januari 2010 om 21:53
Het "probleem"van het eruit gooien van een familielid wordt denk ik ook niet eenvoudiger als de rest van de familie aangeeft dat je dat niet moet doen.
In eerste instantie ben je de reddende engel voor een afvallig familielid, en daarna kom je onder druk door die persoon zelf, maar ook nog eens de rest van de familie (die al drie jaar geen omkijken naar de afvallige hij of zij hebben gehad!!!)
ik zou zeggen: roulatiesysteem voorstellen aan rest van de familie of op straat.
geloof me, het gevoel dat er een bekende op straat leeft...vreselijk, maar na genoeg vernedering uit uitbuiten van je... het went.
Nogmaals: ik ken jou details niet, dus kan niet 1op1 vergelijken....
In eerste instantie ben je de reddende engel voor een afvallig familielid, en daarna kom je onder druk door die persoon zelf, maar ook nog eens de rest van de familie (die al drie jaar geen omkijken naar de afvallige hij of zij hebben gehad!!!)
ik zou zeggen: roulatiesysteem voorstellen aan rest van de familie of op straat.
geloof me, het gevoel dat er een bekende op straat leeft...vreselijk, maar na genoeg vernedering uit uitbuiten van je... het went.
Nogmaals: ik ken jou details niet, dus kan niet 1op1 vergelijken....
anoniem_97398 wijzigde dit bericht op 19-01-2010 21:54
Reden: spelfout
Reden: spelfout
% gewijzigd
dinsdag 19 januari 2010 om 21:55
Hoe maak je het bespreekbaar zonder diegene te kwetsen?
Dat weet je niet, want je kunt niet voor de ander denken. Uiteraard kun je vast wel wat bedenken wat zeker wel zal kwetsen. Voorkomen dat het zeer doet bij de ander kun je denk ik niet, voorkomen dat het daarna te veel pijn doet bij jouzelf wel.
Voordat je een gesprek aangaat is het handig om te bepalen wat het minimale is wat je uit dat eerste gesprek wilt halen:
Is dat begrip? Erkenning? Een directe oplossing? Een dankjewel? Een besef dat er iets moet gebeuren? Ik noem maar een paar zijstraten.
En als je dat bepaald hebt, wat wil je dan zeker niet dat er gebeurt tijdens dat gesprek?
Weglopen? Van tafel vegen? Alleen excuses voor het niet handelen te horen krijgen? Huilen? Teleurgesteld zijn? Weer een aantal zijstraten.
Maar als je deze kaders voor jezelf duidelijk hebt is het makkelijker om het gesprek aan te gaan, omdat je op die manier minder snel op zijsporen belandt, oeverloze discussies aangaat, de ander overvraagt of zelfs helemaal niet bereikt wat je wil. Je hebt dan zelf houvast, dat heb je gewoon nodig in zulke moeilijke gesprekken.
Dat weet je niet, want je kunt niet voor de ander denken. Uiteraard kun je vast wel wat bedenken wat zeker wel zal kwetsen. Voorkomen dat het zeer doet bij de ander kun je denk ik niet, voorkomen dat het daarna te veel pijn doet bij jouzelf wel.
Voordat je een gesprek aangaat is het handig om te bepalen wat het minimale is wat je uit dat eerste gesprek wilt halen:
Is dat begrip? Erkenning? Een directe oplossing? Een dankjewel? Een besef dat er iets moet gebeuren? Ik noem maar een paar zijstraten.
En als je dat bepaald hebt, wat wil je dan zeker niet dat er gebeurt tijdens dat gesprek?
Weglopen? Van tafel vegen? Alleen excuses voor het niet handelen te horen krijgen? Huilen? Teleurgesteld zijn? Weer een aantal zijstraten.
Maar als je deze kaders voor jezelf duidelijk hebt is het makkelijker om het gesprek aan te gaan, omdat je op die manier minder snel op zijsporen belandt, oeverloze discussies aangaat, de ander overvraagt of zelfs helemaal niet bereikt wat je wil. Je hebt dan zelf houvast, dat heb je gewoon nodig in zulke moeilijke gesprekken.
dinsdag 19 januari 2010 om 22:04
Lastig hoor. Ik denk dat je door je hulpvaardige gedrag de indruk wekt dat het geen probleem voor je is. Ik heb de indruk dat je het te lang gedoogd hebt, waardoor gevoelens van je miskend voelen, je gebruikt voelen, irritatie het gevolg zijn. Tijd om in te grijpen dus. Omdat anderen je innerlijke ergernis niet hebben gezien denk ik dat je ervoor moet waken om al te rigoreus te handelen. Zij kunnen immers niet zien wat er in je leeft.
Ik zou beginnen met te inventariseren hoe x zijn/haar toekomst ziet qua woonruimte. En daarbij aangeven dat wonen bij jou niet voor eeuwig een optie is. Ik zou in je familie bespreken dat je het belangrijk vindt dat x niet blijft hangen in zijn/haar passiviteit en afhankelijke positie en dat het tijd is om op eigen benen te gaan staan. En dan vragen of iemand wil helpen om dat te stimuleren. Indien nodig is het goed om een maatschappelijk werker of therapeut erin te betrekken voor x, als x daar open voor staat. Het gaat er volgens mij om dat x eigen verantwoordelijkheid gaat nemen. Teveel hulp maakt dat hij/zij passief kan blijven. Dus zoeken naar de balans tussen grenzen stellen, faciliteren op verzoek, regie laten bij x.
Ik zou beginnen met te inventariseren hoe x zijn/haar toekomst ziet qua woonruimte. En daarbij aangeven dat wonen bij jou niet voor eeuwig een optie is. Ik zou in je familie bespreken dat je het belangrijk vindt dat x niet blijft hangen in zijn/haar passiviteit en afhankelijke positie en dat het tijd is om op eigen benen te gaan staan. En dan vragen of iemand wil helpen om dat te stimuleren. Indien nodig is het goed om een maatschappelijk werker of therapeut erin te betrekken voor x, als x daar open voor staat. Het gaat er volgens mij om dat x eigen verantwoordelijkheid gaat nemen. Teveel hulp maakt dat hij/zij passief kan blijven. Dus zoeken naar de balans tussen grenzen stellen, faciliteren op verzoek, regie laten bij x.
dinsdag 19 januari 2010 om 22:08
quote:Cassandrababe schreef op 19 januari 2010 @ 21:22:
Al sinds enige tijd drie jaar! heb ik een familielid in mijn, overigens niet al te grote huis, opgenomen. Door allerlei omstandigheden is diegene op straat komen te staan. Nu na enige jaren drie jaar! heb ik het gevoel dat diegene niets concreets doet om uit deze situatie te komen. Er wordt geen huur betaald, niet meegeholpen in het huishouden, maar wel gebruik gemaakt van alles wat mijn woning te bieden heeft. drie jaar! Het begint mij nu langzamerhand drie jaar! te irriteren, maar het bespreekbaar maken durf ik blijkbaar niet. Dit heeft te maken met het feit dat dit familielid erg veel nare dingen heeft meegemaakt. Ik heb het destijds zelf aangeboden, maar mijn intentie was dat het tijdelijk zou zijn geen drie jaar!. Nu zit ik wat ruimer bij kas, en mag ik niet klagen over mijn leven, mijn baan en mijn inkomen. Ik vind dat ik daar hard genoeg voor werk, maar het lijkt alsof men mij voor lief neemt.al drie jaar! Als ik erover klaag tegenover andere familieleden, dan krijg ik te horen dat ik diegene niet op straat kan zetten en geduld moet hebben. drie jaar!! Ik word er zo langzamerhand gek van. Hoe maak ik dit bespreekbaar zonder diegene te kwetsen?
Al sinds enige tijd drie jaar! heb ik een familielid in mijn, overigens niet al te grote huis, opgenomen. Door allerlei omstandigheden is diegene op straat komen te staan. Nu na enige jaren drie jaar! heb ik het gevoel dat diegene niets concreets doet om uit deze situatie te komen. Er wordt geen huur betaald, niet meegeholpen in het huishouden, maar wel gebruik gemaakt van alles wat mijn woning te bieden heeft. drie jaar! Het begint mij nu langzamerhand drie jaar! te irriteren, maar het bespreekbaar maken durf ik blijkbaar niet. Dit heeft te maken met het feit dat dit familielid erg veel nare dingen heeft meegemaakt. Ik heb het destijds zelf aangeboden, maar mijn intentie was dat het tijdelijk zou zijn geen drie jaar!. Nu zit ik wat ruimer bij kas, en mag ik niet klagen over mijn leven, mijn baan en mijn inkomen. Ik vind dat ik daar hard genoeg voor werk, maar het lijkt alsof men mij voor lief neemt.al drie jaar! Als ik erover klaag tegenover andere familieleden, dan krijg ik te horen dat ik diegene niet op straat kan zetten en geduld moet hebben. drie jaar!! Ik word er zo langzamerhand gek van. Hoe maak ik dit bespreekbaar zonder diegene te kwetsen?
dinsdag 19 januari 2010 om 22:40
Fijn dat jullie reageren. Ik begrijp dat dit veel vragen oproept. Het is mijn zus. Zij is nu ruim twee jaar geleden gescheiden, heeft een kind verloren, en haar huis is per executie verkocht. Ze heeft mede daardoor een flinke schuld over gehouden en er is ook nog eens loonbeslag gelegd. Daarnaast kampt ze natuurlijk ook met het verlies. Als zus help je natuurlijk de ander, dat is mijn bezwaar ook niet. Maar waar liggen mijn grenzen? Ik merk dat dingen mij beginnen te irriteren, maar ik kan en durf het gesprek niet aan te gaan. Het heeft voor een groot gedeelte met medelijden te maken. Aan de andere kant frustreert het mij enorm dat ze de kracht niet lijkt te vinden haar problemen aan te pakken. Hoe begin ik nu zo een gesprek zonder haar te kwetsen of het gevoel te geven dat ze niet welkom is. Het gaat mij er alleen om dat ze in actie komt om haar (uitzichtloze) situatie uit te komen.
