Thuis
alle pijlers
Familielid inwonend grrrr
dinsdag 19 januari 2010 om 21:22
Al sinds enige tijd heb ik een familielid in mijn, overigens niet al te grote huis, opgenomen. Door allerlei omstandigheden is diegene op straat komen te staan. Nu na enige jaren heb ik het gevoel dat diegene niets concreets doet om uit deze situatie te komen. Er wordt geen huur betaald, niet meegeholpen in het huishouden, maar wel gebruik gemaakt van alles wat mijn woning te bieden heeft. Het begint mij nu langzamerhand te irriteren, maar het bespreekbaar maken durf ik blijkbaar niet. Dit heeft te maken met het feit dat dit familielid erg veel nare dingen heeft meegemaakt. Ik heb het destijds zelf aangeboden, maar mijn intentie was dat het tijdelijk zou zijn. Nu zit ik wat ruimer bij kas, en mag ik niet klagen over mijn leven, mijn baan en mijn inkomen. Ik vind dat ik daar hard genoeg voor werk, maar het lijkt alsof men mij voor lief neemt. Als ik erover klaag tegenover andere familieleden, dan krijg ik te horen dat ik diegene niet op straat kan zetten en geduld moet hebben. Ik word er zo langzamerhand gek van. Hoe maak ik dit bespreekbaar zonder diegene te kwetsen?
dinsdag 19 januari 2010 om 22:47
Cassandra, heel aardig van jou om je zus in huis te nemen. Zou ik waarschijnlijk ook gedaan hebben.
Zou je niet eens voorzichtig kunnen aankaarten en informeren hoe zij haar eigen toekomst ziet? Dan kom je langzaamaan toch wel op het punt waar jij t over wil hebben, nl dat ze weg moet!!
Lijdt je eigen gezinsleven er niet onder? Je hebt zo toch ook geen privacy?
Misschien moet je zus eens proffesionele hulp zoeken? Jij kunt niet alles op je nemen!
Sterkte en succes!!
Zou je niet eens voorzichtig kunnen aankaarten en informeren hoe zij haar eigen toekomst ziet? Dan kom je langzaamaan toch wel op het punt waar jij t over wil hebben, nl dat ze weg moet!!
Lijdt je eigen gezinsleven er niet onder? Je hebt zo toch ook geen privacy?
Misschien moet je zus eens proffesionele hulp zoeken? Jij kunt niet alles op je nemen!
Sterkte en succes!!
dinsdag 19 januari 2010 om 22:48
quote:Cassandrababe schreef op 19 januari 2010 @ 22:40:
Fijn dat jullie reageren. Ik begrijp dat dit veel vragen oproept. Het is mijn zus. Zij is nu ruim twee jaar geleden gescheiden, heeft een kind verloren, en haar huis is per executie verkocht. Ze heeft mede daardoor een flinke schuld over gehouden en er is ook nog eens loonbeslag gelegd. Daarnaast kampt ze natuurlijk ook met het verlies. Als zus help je natuurlijk de ander, dat is mijn bezwaar ook niet. Maar waar liggen mijn grenzen? Ik merk dat dingen mij beginnen te irriteren, maar ik kan en durf het gesprek niet aan te gaan. Het heeft voor een groot gedeelte met medelijden te maken. Aan de andere kant frustreert het mij enorm dat ze de kracht niet lijkt te vinden haar problemen aan te pakken. Hoe begin ik nu zo een gesprek zonder haar te kwetsen of het gevoel te geven dat ze niet welkom is. Het gaat mij er alleen om dat ze in actie komt om haar (uitzichtloze) situatie uit te komen.
Misschien kun je beginnen om haar te vragen je te helpen bij klussen/huishouden. En om haar dan steeds wat meer te laten doen, zodat hij verantwoordelijkheidsgevoel weer een beetje geprikkeld wordt. Ze wordt echt niet slechter van een keertje stofzuigen, integendeel.
Wees heel duidelijk in wat je van haar verlangt (wil je de slaapkamer stofzuigen?), als je zo lang zo passief bent geweest dan is het heel moeilijk om opeens weer zelf te gaan bedenken wat je allemaal moet doen.
Fijn dat jullie reageren. Ik begrijp dat dit veel vragen oproept. Het is mijn zus. Zij is nu ruim twee jaar geleden gescheiden, heeft een kind verloren, en haar huis is per executie verkocht. Ze heeft mede daardoor een flinke schuld over gehouden en er is ook nog eens loonbeslag gelegd. Daarnaast kampt ze natuurlijk ook met het verlies. Als zus help je natuurlijk de ander, dat is mijn bezwaar ook niet. Maar waar liggen mijn grenzen? Ik merk dat dingen mij beginnen te irriteren, maar ik kan en durf het gesprek niet aan te gaan. Het heeft voor een groot gedeelte met medelijden te maken. Aan de andere kant frustreert het mij enorm dat ze de kracht niet lijkt te vinden haar problemen aan te pakken. Hoe begin ik nu zo een gesprek zonder haar te kwetsen of het gevoel te geven dat ze niet welkom is. Het gaat mij er alleen om dat ze in actie komt om haar (uitzichtloze) situatie uit te komen.
Misschien kun je beginnen om haar te vragen je te helpen bij klussen/huishouden. En om haar dan steeds wat meer te laten doen, zodat hij verantwoordelijkheidsgevoel weer een beetje geprikkeld wordt. Ze wordt echt niet slechter van een keertje stofzuigen, integendeel.
Wees heel duidelijk in wat je van haar verlangt (wil je de slaapkamer stofzuigen?), als je zo lang zo passief bent geweest dan is het heel moeilijk om opeens weer zelf te gaan bedenken wat je allemaal moet doen.
dinsdag 19 januari 2010 om 22:49
Cassandra, ik denk dat je je niet teveel moet focussen op of je je zus kwetst. Elk mens kan begrijpen dat dit voor jou ook teveel wordt.
Wat je zou kunnen doen is met haar praten en eerlijk zeggen dat je de situatie steeds moeilijker begint te vinden. Maar dat je veel van haar houdt en haar graag wil helpen met haar leven weer op de rit te krijgen.
Omdat het voor haar ook belangrijk is weer een eigen leven te leiden! Je zou een stappenplan kunnen maken met haar. Wat wil zij in het leven, wat zou ze graag veranderen?
Is ze ook depressief? Want dan komt er vaak weinig uit mensen hun handen.
Maar je moet het bespreekbaar maken! Want jij bent niet minder belangrijk dan zij, ook al heb jij misschien een leven met minder problemen, dat zegt niks!
Je bent al heel lang een hele lieve zus, en je bent echt niet ineens een monster als je dit zegt. Het is moeilijk, maar denk ook aan jezelf. Sterkte!
Wat je zou kunnen doen is met haar praten en eerlijk zeggen dat je de situatie steeds moeilijker begint te vinden. Maar dat je veel van haar houdt en haar graag wil helpen met haar leven weer op de rit te krijgen.
Omdat het voor haar ook belangrijk is weer een eigen leven te leiden! Je zou een stappenplan kunnen maken met haar. Wat wil zij in het leven, wat zou ze graag veranderen?
Is ze ook depressief? Want dan komt er vaak weinig uit mensen hun handen.
Maar je moet het bespreekbaar maken! Want jij bent niet minder belangrijk dan zij, ook al heb jij misschien een leven met minder problemen, dat zegt niks!
Je bent al heel lang een hele lieve zus, en je bent echt niet ineens een monster als je dit zegt. Het is moeilijk, maar denk ook aan jezelf. Sterkte!
dinsdag 19 januari 2010 om 22:57
Tussen helemaal niets zeggen en dit nog jaren laten duren en haar direct op straat zetten zitten nog tal van andere oplossingen. Maak bespreekbaar dat de huidige situatie je dwars zit en dat je graag zou zien dat dit verandert. Dat je op de korte termijn graag wilt dat zij ook haar steentje bij gaat dragen in het huishouden en dat je op de langere termijn graag wilt dat zij weer op zichzelf gaat wonen. Als je direct duidelijk maakt dat dit niet betekent dat ze volgende maand vertrokken moet zijn, maar dat je wilt dat ze langzaamaan wat stappen in de goede richting gaat zetten (en dat je haar daar graag bij wilt helpen waar je kunt) dan zul je haar echt niet kwetsen. Het is voor iedereen beter als zij uiteindelijk weer op zichzelf gaat wonen en misschien nog wel het beste voor haar zelf.
dinsdag 19 januari 2010 om 23:04
Overigens ben ik er van overtuigd dat dit soort hulp, hoe goed bedoeld ook, op de langere termijn juist averechts kan werken. Als ik veel ellende heb gehad en al jaren bij mijn zus in zou wonen, dan zou mij dat een heel naar gevoel geven. Het gevoel dat je niet voor jezelf kunt zorgen, dat je anderen tot last bent, dat je "mislukt" bent, enz. Zelf je problemen te lijf gaan en overwinnen kan daarentegen juist een enorme positieve invloed hebben op hoe je in je vel zit.
dinsdag 19 januari 2010 om 23:18
eens met nummerzoveel.
lijkt me de beste aanpak. Een ander helpen en je huis open stellen... prima... maar op een gegeven moment moet er een oplossing gevonden liggen die buiten jouw voordeur ligt, ... tenzij jij je verantwoordelijk voelt voor de problemen waar je zus in terecht is gekomen.
jij kunt haar probleem niet oplossen, hooguit haar helpen, maar je kunt wel je eigen probleem oplossen, door het nl. bespreekbaar te maken en voor jezelf een 'einddatum' vast te stellen.
lijkt me de beste aanpak. Een ander helpen en je huis open stellen... prima... maar op een gegeven moment moet er een oplossing gevonden liggen die buiten jouw voordeur ligt, ... tenzij jij je verantwoordelijk voelt voor de problemen waar je zus in terecht is gekomen.
jij kunt haar probleem niet oplossen, hooguit haar helpen, maar je kunt wel je eigen probleem oplossen, door het nl. bespreekbaar te maken en voor jezelf een 'einddatum' vast te stellen.
woensdag 20 januari 2010 om 10:07
woensdag 20 januari 2010 om 10:22
To, ik zou haar proberen te helpen haar leven weer op de rit te krijgen. Daar heeft zij het meeste aan, en jij uiteindelijk ook. Iemand opperde al een stappenplan. Dat lijkt me een goed idee. Ze kan eerst beginnen met helpen in huis, dan zoeken naar werk en uiteindelijk een eigen huis. En inderdaad, schakel hierbij je familieleden in.
Ik hoop dat je dit nog kunt opbrengen. Zo niet, dan wordt het toch echt eens tijd dat ze bij een ander familielid terecht kan. Je hebt al veel voor haar gedaan, je zus (en de rest van de familie) mag heel blij zijn met je.
Ik hoop dat je dit nog kunt opbrengen. Zo niet, dan wordt het toch echt eens tijd dat ze bij een ander familielid terecht kan. Je hebt al veel voor haar gedaan, je zus (en de rest van de familie) mag heel blij zijn met je.
woensdag 20 januari 2010 om 12:36
quote:elninjoo schreef op 19 januari 2010 @ 22:51:
Zus of niet, als ze je op de lip blijft zitten en niets bijdraagt moet je d'r zien te lozen. Als ze depri is en daardoor niets doet, laat haar dan intern opnemen ergens. Dan wordt ze misschien structureel geholpen en heb jij je privacy weer terug.Ben benieuwd of jij ook zo reageert als het je moeder of je vader betreft...
Zus of niet, als ze je op de lip blijft zitten en niets bijdraagt moet je d'r zien te lozen. Als ze depri is en daardoor niets doet, laat haar dan intern opnemen ergens. Dan wordt ze misschien structureel geholpen en heb jij je privacy weer terug.Ben benieuwd of jij ook zo reageert als het je moeder of je vader betreft...
woensdag 20 januari 2010 om 12:43
TO,
ik ben het wel eens met de voorgangers. Dit is een zaak die je moet gaan bespreken met je zus. Overigens vind ik de informatie wel van dusdanig toegevoegde waarde, dat het de situatie anders maakt. Op alleen je openingspost afgaande kreeg ik de indruk dat het om een lamlendige passieve neef/nicht oid ging.
Desalnietemin is dit geen situatie die voor jou noch je zus gezond is. Je hebt haar de tijd en de ruimte gegeven om dingen te verwerken en te proberen weer op te krabbelen. Dit lukt haar blijkbaar niet. Het is nu echt tijd voor een volgende stap in haar en jouw leven en dat is samen bekijken hoe de zaken ervoor staan. Dat betekend in gesprek gaan met haar. Soms moet je juist iemand kwetsen om tot inzicht te komen. Dat is ook liefde, hoe gek het ook klinkt. Want naast het feit dat je je leven/huis weer terug wil, gun je je zus ook haar leven weer terug. Dat ze weer blij is en het leven weer ziet zitten op een normale en gezonde manier.
Ik zou een eerste gesprek aangaan met haar. Aangeven wat je denkt te zien, wat je moeilijk vind en dat je hoopt met haar samen tot een plan te komen, waarbij zij er ook weer bovenop komt. Verwacht nog niet teveel van dat eerste gesprek. Geef het een weekje bezinktijd en praat er dan samen nog een keer over. Dan heeft zij in die week ook kunnen nadenken over haar leven. Lukt het je niet, vraag er dan hulp bij. Schakel maatschappelijk werk in of overige familie. Als je zus depressief is, is een stap richting huisarts misschien een goede.
Sterkte joh.
ik ben het wel eens met de voorgangers. Dit is een zaak die je moet gaan bespreken met je zus. Overigens vind ik de informatie wel van dusdanig toegevoegde waarde, dat het de situatie anders maakt. Op alleen je openingspost afgaande kreeg ik de indruk dat het om een lamlendige passieve neef/nicht oid ging.
Desalnietemin is dit geen situatie die voor jou noch je zus gezond is. Je hebt haar de tijd en de ruimte gegeven om dingen te verwerken en te proberen weer op te krabbelen. Dit lukt haar blijkbaar niet. Het is nu echt tijd voor een volgende stap in haar en jouw leven en dat is samen bekijken hoe de zaken ervoor staan. Dat betekend in gesprek gaan met haar. Soms moet je juist iemand kwetsen om tot inzicht te komen. Dat is ook liefde, hoe gek het ook klinkt. Want naast het feit dat je je leven/huis weer terug wil, gun je je zus ook haar leven weer terug. Dat ze weer blij is en het leven weer ziet zitten op een normale en gezonde manier.
Ik zou een eerste gesprek aangaan met haar. Aangeven wat je denkt te zien, wat je moeilijk vind en dat je hoopt met haar samen tot een plan te komen, waarbij zij er ook weer bovenop komt. Verwacht nog niet teveel van dat eerste gesprek. Geef het een weekje bezinktijd en praat er dan samen nog een keer over. Dan heeft zij in die week ook kunnen nadenken over haar leven. Lukt het je niet, vraag er dan hulp bij. Schakel maatschappelijk werk in of overige familie. Als je zus depressief is, is een stap richting huisarts misschien een goede.
Sterkte joh.
woensdag 20 januari 2010 om 19:13
Hulp laten zoeken van een psycholoog, in laten schrijven voor een huurwoning, hulp voor de schulden laten zoeken, samen huurcontractje opstellen waarin een bedrag wordt afgesproken voor huur(en dat na laten komen!), je zus af en toe gezellig een weekend bij andere familie laten logeren en je vooral niet schuldig voelen.
Je hebt genoeg gedaan! Pff, je zus mag haar handjes dichtknijpen met zo'n lieve zus als jij bent. Misschien wel te lief
Je hebt genoeg gedaan! Pff, je zus mag haar handjes dichtknijpen met zo'n lieve zus als jij bent. Misschien wel te lief
vrijdag 22 januari 2010 om 13:39
Je kan familielid een redelijke bijdrage vragen. Die hoef je niet zelf te houden maar kan je op een aparte rekening zetten. Zo kan familielied een beetje meer in de realiteit leven (tenslotte zal familielid als hij/zij zelfstandig woont ook kosten hebben), maar is er ook een potje beschikbaar als familielid vertrekt voor familie om opnieuw te beginnnen. Uiteraard bespreek je het ook zo met familielid (leden).
Wij hebben dit met puberende stiefzoon gedaan, wat hij aan maandlasten zelfstandig kwijt zou zijn hebben wij voor hem gespaard, kon hij bij vertrek zijn woonruimte mee betalen en de lol van 'het hotel' was er een beetje af.
Wij hebben dit met puberende stiefzoon gedaan, wat hij aan maandlasten zelfstandig kwijt zou zijn hebben wij voor hem gespaard, kon hij bij vertrek zijn woonruimte mee betalen en de lol van 'het hotel' was er een beetje af.
