Thuis
alle pijlers
Kat ernstig ziek, wat te doen?
donderdag 12 november 2020 om 21:11
Sinds deze zomer ben ik meerdere malen met mijn poes (15) bij de dierenarts geweest omdat zij erg mager is geworden. Er is urine- en bloedonderzoek uitgevoerd en haar waarden waren goed, en ik ben naar huis gestuurd met advies over haar voeding om haar aan te laten komen.
Dit lukte even, maar niet consequent.
Nu at ze wel weer erg slecht, dus ben gister weer naar de dierenarts geweest.
Ze heeft een tumor bij haar darmen en als gevolg daarvan een vergrote milt
Een week of 6 geleden, toen ik er voor het laatst was, had ze wel een kleine verdikking bij de darmen gevoeld maar dat leek niks ernstigs.
Ze heeft een injectie gehad om zich beter te voelen zodat ze hopelijk nog een paar weekjes comfortabel kan leven. Injectie kan 1x herhaald worden. Maar het zou ook kunnnen dat de injectie niet werkt. Moet haar dus goed in de gaten houden en als het geen kwaliteit van leven meer is haar in laten slapen
Nu zag het me vandaag niet helemaal lekker dat ik gisteren niet naar de behandelopties heb gevraagd (kwam door de emoties). Dat zal vast zo zijn door haar leeftijd en de prognose, maar ik wilde het toch gevraagd hebben. Daarom heb ik vandaag gebeld. Nu is het zo dat de betreffende dierenarts er dinsdag pas is en dan contact met mij opneemt. De andere dierenarts durfde er niets over te zeggen omdat zij de diagnose niet heeft gesteld. De assistente zei al wel dat als er operatiemogelijkheden zijn, zij deze niet uitvoeren.
Nu heb ik 2 opties: afwachten tot dinsdag, (vind ik best lang, de tumor groeit snel) of morgen bij een meer gespecialiseerde plek informatie inwinnen. Nu is het wel de vraag of er telefonisch een zinnig woord over te zeggen is. Ernaar toe moeten levert ook weer stress op voor haar
Aan de ene kant denk ik: ik volg het advies van mijn dierenarts op, ze is erg oud, en eventuele behandeling zou waarschijnlijk te veel voor haar zijn, hoe pijnlijk ook: het is gewoon klaar. Aan de andere kant denk ik: ik kan pas een besluit nemen als ik weet wat de opties zijn.
Laat ik 1 ding voorop stellen: het moet in het belang van mijn kat zijn. Als een dierenarts zou zeggen dat het kan worden behandeld maar dit afraadt gezien leeftijd / ziektebeeld, zou ik dit advies opvolgen
Ik zit erg in mijn emotie, en weet nu echt even niet wat wijsheid is. Ik ben daarom benieuwd wat iemand die hier met een frisse blik naar kijkt van denkt
Bedankt voor het lezen!
Dit lukte even, maar niet consequent.
Nu at ze wel weer erg slecht, dus ben gister weer naar de dierenarts geweest.
Ze heeft een tumor bij haar darmen en als gevolg daarvan een vergrote milt
Een week of 6 geleden, toen ik er voor het laatst was, had ze wel een kleine verdikking bij de darmen gevoeld maar dat leek niks ernstigs.Ze heeft een injectie gehad om zich beter te voelen zodat ze hopelijk nog een paar weekjes comfortabel kan leven. Injectie kan 1x herhaald worden. Maar het zou ook kunnnen dat de injectie niet werkt. Moet haar dus goed in de gaten houden en als het geen kwaliteit van leven meer is haar in laten slapen
Nu zag het me vandaag niet helemaal lekker dat ik gisteren niet naar de behandelopties heb gevraagd (kwam door de emoties). Dat zal vast zo zijn door haar leeftijd en de prognose, maar ik wilde het toch gevraagd hebben. Daarom heb ik vandaag gebeld. Nu is het zo dat de betreffende dierenarts er dinsdag pas is en dan contact met mij opneemt. De andere dierenarts durfde er niets over te zeggen omdat zij de diagnose niet heeft gesteld. De assistente zei al wel dat als er operatiemogelijkheden zijn, zij deze niet uitvoeren.
Nu heb ik 2 opties: afwachten tot dinsdag, (vind ik best lang, de tumor groeit snel) of morgen bij een meer gespecialiseerde plek informatie inwinnen. Nu is het wel de vraag of er telefonisch een zinnig woord over te zeggen is. Ernaar toe moeten levert ook weer stress op voor haar
Aan de ene kant denk ik: ik volg het advies van mijn dierenarts op, ze is erg oud, en eventuele behandeling zou waarschijnlijk te veel voor haar zijn, hoe pijnlijk ook: het is gewoon klaar. Aan de andere kant denk ik: ik kan pas een besluit nemen als ik weet wat de opties zijn.
Laat ik 1 ding voorop stellen: het moet in het belang van mijn kat zijn. Als een dierenarts zou zeggen dat het kan worden behandeld maar dit afraadt gezien leeftijd / ziektebeeld, zou ik dit advies opvolgen
Ik zit erg in mijn emotie, en weet nu echt even niet wat wijsheid is. Ik ben daarom benieuwd wat iemand die hier met een frisse blik naar kijkt van denkt
Bedankt voor het lezen!
amarettootje wijzigde dit bericht op 12-11-2020 21:12
Reden: Dubbele zin
Reden: Dubbele zin
1.41% gewijzigd
vrijdag 13 november 2020 om 14:26
Amarettootje schreef: ↑13-11-2020 13:56Dank jullie wel
Ik ben een uur aan het rondbellen geweest, maar het is gelukt. Er komt vanavond een dierenarts aan huis.
Nu is ze eventjes weer ietsje levendiger. Maar dat is ook maar een momentopname natuurlijk. En bij lange na niet hoe ze normaal altijd was.
Het zou alleen nog maar een lijdensweg zijn nu
Jouw katje heeft vast een geweldig leven gehad bij jou. Ook een hele prachtige leeftijd. Wat 'fijn' dat je de DA thuis laat komen. Dan heeft het beestje geen stress van de kattenmand en andere omgeving..
Heel erg veel sterkte TO!
vrijdag 13 november 2020 om 18:30
Ik heb het boekje gelezen, wat mooiK0koro schreef: ↑13-11-2020 07:54Wat een verdrietige situatie TO. Toen ik met een ernstig zieke kat zat die soms hele forse openingen had, heb ik héél veel gehad aan het boekje "zijn we niet te vroeg". Geschreven door een dierenarts die afscheid moet nemen van zijn hond. Ik hoop dat het jou ook houvast zal bieden. Hier kun je het vinden: https://hondenaanboord.nl/euthanasie/
Bij ons kwam de dierenarts ook aan huis. Hij is in de zomer, buiten op zijn favoriete kussen, in slaap gevallen en niet meer wakker geworden.
Dank je voor het tippen hiervan.
vrijdag 13 november 2020 om 18:32
Ja ik vind het ook heel fijn. Nu kan ze lekker rustig thuis zijn. Anders krijgt ze alleen maar stress.
Ze ligt nu heel lief bij mij op schoot.
De dierenarts komt om 8 uur
vrijdag 13 november 2020 om 18:46
zaterdag 14 november 2020 om 12:46
zaterdag 14 november 2020 om 17:42
Zo, dat was een goed emotionele avond. Voordat de dierenarts kwam heeft de kleine nog even lekker bij me op schoot gezeten.
's Aonds was mijn vriend gelukkig bij me (we wonen niet samen), dus ik hoefte het niet alleen te doen. Ook was het fijn dat hij nog afscheid kon nemen: mijn kat was de beste vrienden met hem (en ze mocht toch echt lang niet iedereen..
)
Toen de dierenarts kwam heeft hij eerst uitgelegd hoe het ging. We hebben haar boven opgezocht (daar trok ze zich terug) en kreeg ze de 1e prik. Die was helaas erg vervelend. Daar had de dierenarts al wel voor gewaarschuwd, maar ik hoopte dat ze lekker bleef liggen, gezien haar verzwakte situatie. Ze ging blazen en grommen en rende op haar laatste krachten naar beneden. Dat was natuurlijk ongelooflijk rot om te zien. Ze had altijd best een fel karaktertje (was met de leeftijd al wel een stuk minder geworden), dat kwam nog even boven.
Gelukkig werkte het middel al snel zodat de stress niet lang heeft geduurd. Eenmaal beneden zakte ze door haar pootjes. We hebben haar op een fleecekleedje gelegd en daar heb ik haar nog even kunnen aaien en heeft ze de volgende 2 injecties gehad en is ze rustig heen gegaan.
Daarna nog even gedag gezegd, en heb ik haar in het kleedje naar de auto van de dierenarts gedragen die haar naar het crematorium reed. Ik ontvang van het crematorium nog een pootafdrukje en plukje haar in fles: dit leek me wel mooi om te hebben.
De dierenarts die heeft na haar overlijden aan haar buik gevoeld, en omschreef het als 1 brok ellende. De tumor was erg groot. Dat hij dit zei, bevestigde wel dat dit de enige goede keuze was.
Ik zat nog even met schuldgevoel: had ik niet eerder naar de dierenarts had moeten gaan? Nu had mijn vriend vorige weekend wat foto's van haar gemaakt. Daar zag ze er nog goed uit. Het was een wereld van verschil met hoe ze gisteren was, echt bizar.
Op een foto van maandag zag ze er wat slechter uit, maar zeker niet zo slecht als aan het eind. En woensdag was ik bij de dierenarts. Door die foto's terug te kijken kon ik het schuldgevoel wel loslaten: ik heb snel gehandeld. Ze is in die laatste week gewoon echt veel afgevallen en achteruit gegaan.
Nu ben ik even lekker een nachtje naar een hotel met ouders en zus (ik zou eigenlijk donderdag gaan voor 3 nachten). Vind het fijn om even weg te zijn. In huis zie ik telkens iets wat weer voor een waterval zorgt (een plekje waar ze graag lag, haar drinkfonteintje, etc).
Zo, het is best een verhaal geworden. Maar fijn om zo van me af te schrijven. Heb er ook veel over gepraat met vriend en vrienden. Dat helpt. Maar er zullen ook nog veel tranen vallen. Het gaat echt wennen worden
Ik wil jullie bedanken voor de meelevende reacties. Het heeft mij ook echt een zetje gegeven om in actie te komen. Gezien de snelheid waarop zij achteruit ging had het ook echt geen dag langer moeten duren
Dag lieve lapjespoes van me
's Aonds was mijn vriend gelukkig bij me (we wonen niet samen), dus ik hoefte het niet alleen te doen. Ook was het fijn dat hij nog afscheid kon nemen: mijn kat was de beste vrienden met hem (en ze mocht toch echt lang niet iedereen..
) Toen de dierenarts kwam heeft hij eerst uitgelegd hoe het ging. We hebben haar boven opgezocht (daar trok ze zich terug) en kreeg ze de 1e prik. Die was helaas erg vervelend. Daar had de dierenarts al wel voor gewaarschuwd, maar ik hoopte dat ze lekker bleef liggen, gezien haar verzwakte situatie. Ze ging blazen en grommen en rende op haar laatste krachten naar beneden. Dat was natuurlijk ongelooflijk rot om te zien. Ze had altijd best een fel karaktertje (was met de leeftijd al wel een stuk minder geworden), dat kwam nog even boven.
Gelukkig werkte het middel al snel zodat de stress niet lang heeft geduurd. Eenmaal beneden zakte ze door haar pootjes. We hebben haar op een fleecekleedje gelegd en daar heb ik haar nog even kunnen aaien en heeft ze de volgende 2 injecties gehad en is ze rustig heen gegaan.
Daarna nog even gedag gezegd, en heb ik haar in het kleedje naar de auto van de dierenarts gedragen die haar naar het crematorium reed. Ik ontvang van het crematorium nog een pootafdrukje en plukje haar in fles: dit leek me wel mooi om te hebben.
De dierenarts die heeft na haar overlijden aan haar buik gevoeld, en omschreef het als 1 brok ellende. De tumor was erg groot. Dat hij dit zei, bevestigde wel dat dit de enige goede keuze was.
Ik zat nog even met schuldgevoel: had ik niet eerder naar de dierenarts had moeten gaan? Nu had mijn vriend vorige weekend wat foto's van haar gemaakt. Daar zag ze er nog goed uit. Het was een wereld van verschil met hoe ze gisteren was, echt bizar.
Op een foto van maandag zag ze er wat slechter uit, maar zeker niet zo slecht als aan het eind. En woensdag was ik bij de dierenarts. Door die foto's terug te kijken kon ik het schuldgevoel wel loslaten: ik heb snel gehandeld. Ze is in die laatste week gewoon echt veel afgevallen en achteruit gegaan.
Nu ben ik even lekker een nachtje naar een hotel met ouders en zus (ik zou eigenlijk donderdag gaan voor 3 nachten). Vind het fijn om even weg te zijn. In huis zie ik telkens iets wat weer voor een waterval zorgt (een plekje waar ze graag lag, haar drinkfonteintje, etc).
Zo, het is best een verhaal geworden. Maar fijn om zo van me af te schrijven. Heb er ook veel over gepraat met vriend en vrienden. Dat helpt. Maar er zullen ook nog veel tranen vallen. Het gaat echt wennen worden
Ik wil jullie bedanken voor de meelevende reacties. Het heeft mij ook echt een zetje gegeven om in actie te komen. Gezien de snelheid waarop zij achteruit ging had het ook echt geen dag langer moeten duren
Dag lieve lapjespoes van me
zondag 15 november 2020 om 10:28
Dat schuldgevoel is zó herkenbaar. Als je een dier in laat slapen heb je twee gedachtes : had ik niet nog een weekje kunnen wachten, óf : had ik het niet eerder moeten laten doen.
Meis, je hebt er goed aan gedaan. Lapje lijdt niet meer.
Heel veel sterkte, het huis zal erg leeg zijn en het verdriet slijt slechts heel langzaam.
Huilen mag.
Meis, je hebt er goed aan gedaan. Lapje lijdt niet meer.
Heel veel sterkte, het huis zal erg leeg zijn en het verdriet slijt slechts heel langzaam.
Huilen mag.
maandag 16 november 2020 om 12:46
Dank jullie wel voor jullie lieve woorden! Dat helpt om te accepteren dat ik het juiste heb gedaan. Het schuldgevoel is nog niet helemaal weg maar zo te lezen is dat heel normaal om dat te voelen
Ik ben na het nachtje hotel naar mijn vriend geweest, en nu vanochtend naar huis gegaan. Confronterend, maar ik moet er toch aan. Het heeft ook tijd nodig. Ik was pas 10 toen ik haar kreeg en heb haar dus een heel groot deel van mijn leven bij me gehad. Toen ik op mijzelf ging wonen heb ik haar geadopteerd vanuit mijn ouderlijk huis. Vond mijn moeder niet erg leuk, maar gezien haar dominante gedrag tegenover de andere poes leek het haar beter zo. Het jaloerse krengetje was een stuk geschikter om alleen te houden
Izzy, mijn moeder die zei toevallig hetzelfde tegen me. Alhoewel het eigenlijk heel logisch is, had ik hier nog niet bij stilgestaan. Dit verklaart een heleboel: het is echt het natuurlijke instinct
Beter.Laat, Zo waar. Precies wat je zegt wordt ook omschreven in het boekje wat ik heb gelezen (wat K0koro eerder in dit topic tipte). Het moment kiezen is zó moeilijk. Maar ik denk dat het vaak eerder te laat dan te vroeg is. Ik weet vrijwel zeker dat ik spijt had gehad als ik nog een paar dagen had gewacht, want dat was echt een lijdensweg geweest.
Kreeg wel een brok in mijn keel toen ik je post las. Huilen doe ik veel
Nogmeersterretjes, ook jou wil ik heel veel sterkte wensen
Ik ben na het nachtje hotel naar mijn vriend geweest, en nu vanochtend naar huis gegaan. Confronterend, maar ik moet er toch aan. Het heeft ook tijd nodig. Ik was pas 10 toen ik haar kreeg en heb haar dus een heel groot deel van mijn leven bij me gehad. Toen ik op mijzelf ging wonen heb ik haar geadopteerd vanuit mijn ouderlijk huis. Vond mijn moeder niet erg leuk, maar gezien haar dominante gedrag tegenover de andere poes leek het haar beter zo. Het jaloerse krengetje was een stuk geschikter om alleen te houden
Izzy, mijn moeder die zei toevallig hetzelfde tegen me. Alhoewel het eigenlijk heel logisch is, had ik hier nog niet bij stilgestaan. Dit verklaart een heleboel: het is echt het natuurlijke instinct
Beter.Laat, Zo waar. Precies wat je zegt wordt ook omschreven in het boekje wat ik heb gelezen (wat K0koro eerder in dit topic tipte). Het moment kiezen is zó moeilijk. Maar ik denk dat het vaak eerder te laat dan te vroeg is. Ik weet vrijwel zeker dat ik spijt had gehad als ik nog een paar dagen had gewacht, want dat was echt een lijdensweg geweest.
Kreeg wel een brok in mijn keel toen ik je post las. Huilen doe ik veel
Nogmeersterretjes, ook jou wil ik heel veel sterkte wensen
dinsdag 17 november 2020 om 13:43
dinsdag 17 november 2020 om 13:46
Het goede moment bepalen is gewoon heel moeilijk. Wij waren eigenlijk ook een dagje te laat. Maar ik ben blij dat we iemand aan huis hebben laten komen. Net als jij. Ik denk dat je daar al veel goed mee hebt gedaan. Dat je je poes niet onnodig veel stress hebt bezorgd door er nog mee op reis te moeten.
woensdag 18 november 2020 om 21:04
Iones, toch goed om in het achterhoofd te houden. Het heeft allemaal tijd nodig. daar hou ik mij voor nu aan vast.
Nogmeersterretjes, fijn dat het nu wat beter gaat. Bij mij waren de eerste 3 dagen ook echt janken janken janken. Vandaag is de 1e dag dat ik niet heb gehuild.
Vreselijk moeilijk is het om het moment te bepalen. Het kan ook ZO snel gaan. Ook jij hebt gedaan wat je op dat moment het beste leek
En gelukkig kon er bij jou ook iemand thuis komen. Echt een uitkomst.
Ik wil ook nog een mooie foto afdrukken en ophangen. Heb alleen 10.000 leuke dus dat wordt lastig kiezen.
Ik zit opeens te denken he. Zou het een idee zijn om een topic te openen over het moeten missen van je huisdier? Geen idee of daar animo voor is
Nogmeersterretjes, fijn dat het nu wat beter gaat. Bij mij waren de eerste 3 dagen ook echt janken janken janken. Vandaag is de 1e dag dat ik niet heb gehuild.
Vreselijk moeilijk is het om het moment te bepalen. Het kan ook ZO snel gaan. Ook jij hebt gedaan wat je op dat moment het beste leek
En gelukkig kon er bij jou ook iemand thuis komen. Echt een uitkomst.
Ik wil ook nog een mooie foto afdrukken en ophangen. Heb alleen 10.000 leuke dus dat wordt lastig kiezen.
Ik zit opeens te denken he. Zou het een idee zijn om een topic te openen over het moeten missen van je huisdier? Geen idee of daar animo voor is
woensdag 18 november 2020 om 23:27
Wij hebben ook een mooie poster van ons poezenbeest laten maken en nu aan de muur hangen.
Het opruimen van haar spullen was ook best een dingetje.
Inmiddels twee kittens in huis gehaald en is er weer levendigheid & drukte in huis
Heel veel sterkte met je rouwproces...het is wat om zo'n beestje te moeten missen
Het opruimen van haar spullen was ook best een dingetje.
Inmiddels twee kittens in huis gehaald en is er weer levendigheid & drukte in huis
Heel veel sterkte met je rouwproces...het is wat om zo'n beestje te moeten missen
donderdag 19 november 2020 om 16:49
Amarettootje ik vind het een goed idee om er een topic over te openen. Er zijn vast meer mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Ik merk wel dat mensen die geen ervaring hebben met huisdieren het niet zo erg snappen. Het is toch maar een kat he. Ik zal er zeker lezen en misschien ook wel schrijven.
