Mijn opa...

Lieve allemaal.



Ik wil dit gewoon even van mij afschrijven.



Het gaat slecht met mijn opa. De man is 85 jaar en 66 jaar getrouwd met zijn meissie en nog steeds stapelverliefd... dat vertelde hij me net nog. Hij is zo ontzettend trots op zijn meissie, zijn 4 kinderen, een heleboel kleinkinderen en zelfs 5 achterkleinkinderen.

We hebben een grote, warme familie en bij elkaar is het altijd heel erg gezellig. Wat er ook gebeurd, iedereen staat voor elkaar klaar.



Eergisteren is mijn opa opgenomen in het ziekenhuis. Het ging al even niet lekker met hem. Hij heeft de laatste weken meerdere bloedtransfusies gekregen maar van de laatste paar transfusies knapt hij niet meer op. Hij verliest ergens bloed maar waar, dat weten de artsen (nog) niet. Ze hebben hem meerdere keren inwendig onderzocht en nu wacht hij nog op de laatste uitslag.



Vanmiddag ben ik weer bij opa op bezoek geweest, handje in handje hebben we gelachen en gehuild. Hij was moe...zo verschrikkelijk moe.



De artsen hebben verteld dat opa nu ongeveer in de laatste fase van zijn leven zit. Iedere dag kan de laatste zijn. Hij is min of meer opgegeven.

We hebben er allen zo'n verdriet van! Iedereen in de familie kent hem heel zijn of haar leven.



We kennen opa zijn ondeugende streken, zijn wijsheid, zijn liefde, zijn warmte, zijn liefde voor biljarten en iedereen heeft met hem gelachen en gehuild, we hebben allemaal als kind met opa gespeeld.

Nu lijkt het erop dat we met zijn allen afscheid moeten nemen.



We zullen oma straks heel goed opvangen. Zij zal het er verschrikkelijk moeilijk mee krijgen, het moeilijkst van allemaal! Sja... wat wil je, na 66 jaar huwelijk.



In ieder geval...de mooie momenten die we hebben beleefd met z'n allen zal ik altijd blijven koesteren.



Lieve opa en oma, we houden allemaal verschrikkelijk veel van u!