Thuis
alle pijlers
overspannen door hond?
woensdag 15 april 2009 om 07:17
Ik heb sinds kort een hond. Ik wilde dat al jaren, maar ik moet zo wennen. Ik lijk wel overspannen. Ben de hele dag aan het huilen en kan niet aan haar wennen. Mijn man neemt de nachten al op zich en ik ben overdag bij haar, maar ik word soms al nerveus als ze wakker wordt overdag. Weet ik bijna niet meer wat te doen. Iedereen is dol op haar en knuffelt met haar en mij lukt het niet. Ik raak in paniek, krijg een steen in mijn maag ik kan het gewoon niet omschrijven. Ik probeer alles goed te doen, maar als dan iets niet lukt barst ik in tranen uit. Gisteravond was man weg en toen was ik weer helemaal overstuur, en moesten mijn ouders komen om mij te kalmeren. Ik weet het, het klinkt belachelijk, maar ik moet gewoon even mijn verhaal kwijt. Ik ga straks ook een afspraak maken met de dokter, want zo kan het niet langer. Wie (waarschijnlijk bijna niemand) herkent dit? Moet er overigens wel bij zeggen dat ik momenteel een hormoonbehandeling heb ivm kinderwens en een verleden heb van burn outs/overspannenheid.
woensdag 15 april 2009 om 19:58
Hallo Willemijn,
Ik ben zojuist klaar met mijn hormoonkuurtje. Wel om een heel andere reden, helaas. Hier komen geen kinderen omdat mijn man onvruchtbaar is omdat hij kanker heeft overleefd. Nu begrijp ik dat de natuur dat zo gewild heeft en dat ik daar dus geen verdriet om hoef te hebben. Maar dit terzijde...
God wat voelde ik me naar tijdens het slikken van die hormonen. Ik leek wel 16, huilen om niks, onzeker over de lijn enz....
Voordat ik begon met slikken nooit gedacht dat het zo'n impact zou hebben. Maar dit deed het en misschien heeft jou gevoel wel daarmee te maken... en dan,helaas is het gewoon even zo. Vraag het inderdaad gewoon even bij je huisarts het geeft vast rust als jeweet dat het daar mee te maken heeft, dan weet je waar je het voor doet en gelukkig heb je alle steun uit je directe omgeving.
Paniekerig gevoel ken ik uit de tijd dat ik een burn out had. Niks schop onder je kont, dat zeggen inderdaad de mensen die geen idee hebben, gelukkig hebben ze geen idee, want ik gun het niemand.
Wel frustrerend in de tijd dat ik mee liep dat je zo onbegrepen wordt, maar ik begreep al niet wat ik voelde, dus niet uit te leggen aan mensen die denken dat je zelf eens flink onder handen moet nemen.
Als dat het is, dan moet je helemaal niets! Dan heb je al te vaak jezelf een schop onder je kont geven al te vaak jezelf in de kladden gegrepen en ben je al je eigen grenzen overgegaan. Je lichaam komt volledig in protest.
Wat extra jammer dan dat je hondje nu komt en dat het nu eigenlijk te veel is. Maar ik lees dat jullie thuis er goed over nagedacht hebben en de juiste dingen doen wat betreft cursus. Knuffel jij maar lekker met je pup en probeer een beetje te genieten van het kleine ding voor het weet is deze tijd voorbij.
Ondanks dat ik met honden opgegroeid ben en ik zo had uitgekeken naar haar komst was het wel even wennen.
Een half kind! Zoveel zorg als ze nog nodig hebben als ze nog piep klein zijn. Zoveel zorg ook omdat je het graag goed wil doen.
Willemijn je doet het hartstikke goed!
Je hebt een hondenschool uitgezocht die je de komende tijd ook gaat begeleiden. Je gaat naar de huisarts omdat je weet dat je niet goed reageert...
Je bent hartstikke goed bezig!
Sterkte verder en succes.
Ik ben zojuist klaar met mijn hormoonkuurtje. Wel om een heel andere reden, helaas. Hier komen geen kinderen omdat mijn man onvruchtbaar is omdat hij kanker heeft overleefd. Nu begrijp ik dat de natuur dat zo gewild heeft en dat ik daar dus geen verdriet om hoef te hebben. Maar dit terzijde...
God wat voelde ik me naar tijdens het slikken van die hormonen. Ik leek wel 16, huilen om niks, onzeker over de lijn enz....
Voordat ik begon met slikken nooit gedacht dat het zo'n impact zou hebben. Maar dit deed het en misschien heeft jou gevoel wel daarmee te maken... en dan,helaas is het gewoon even zo. Vraag het inderdaad gewoon even bij je huisarts het geeft vast rust als jeweet dat het daar mee te maken heeft, dan weet je waar je het voor doet en gelukkig heb je alle steun uit je directe omgeving.
Paniekerig gevoel ken ik uit de tijd dat ik een burn out had. Niks schop onder je kont, dat zeggen inderdaad de mensen die geen idee hebben, gelukkig hebben ze geen idee, want ik gun het niemand.
Wel frustrerend in de tijd dat ik mee liep dat je zo onbegrepen wordt, maar ik begreep al niet wat ik voelde, dus niet uit te leggen aan mensen die denken dat je zelf eens flink onder handen moet nemen.
Als dat het is, dan moet je helemaal niets! Dan heb je al te vaak jezelf een schop onder je kont geven al te vaak jezelf in de kladden gegrepen en ben je al je eigen grenzen overgegaan. Je lichaam komt volledig in protest.
Wat extra jammer dan dat je hondje nu komt en dat het nu eigenlijk te veel is. Maar ik lees dat jullie thuis er goed over nagedacht hebben en de juiste dingen doen wat betreft cursus. Knuffel jij maar lekker met je pup en probeer een beetje te genieten van het kleine ding voor het weet is deze tijd voorbij.
Ondanks dat ik met honden opgegroeid ben en ik zo had uitgekeken naar haar komst was het wel even wennen.
Een half kind! Zoveel zorg als ze nog nodig hebben als ze nog piep klein zijn. Zoveel zorg ook omdat je het graag goed wil doen.
Willemijn je doet het hartstikke goed!
Je hebt een hondenschool uitgezocht die je de komende tijd ook gaat begeleiden. Je gaat naar de huisarts omdat je weet dat je niet goed reageert...
Je bent hartstikke goed bezig!
Sterkte verder en succes.
woensdag 15 april 2009 om 23:39
'Knuffel jij maar lekker met je hond'.
Lief bedoeld maar Willemijn schrijft toch in haar openingsbericht dat dit haar niet lukt. Ik vind dat een teken dat er wezenlijk iets absoluut niet goed zit. Vooral omdat je ook schrijft dat je wel altijd een hond heb willen hebben.
Dat het niet even een kwestie is van op puppy training gaan met de pup en langs de huisarts en klaar. Het gevoel zit hier al niet goed. Nee, niemand kan jou dwingen afstand van die hond te doen, Willemijn en wie weet moet je het nog een weekje aan kijken maar als dat gevoel niet verandert, gaat dit ook geen succes worden. Wie weet heb ik het mis, hoop ik maar.
Lief bedoeld maar Willemijn schrijft toch in haar openingsbericht dat dit haar niet lukt. Ik vind dat een teken dat er wezenlijk iets absoluut niet goed zit. Vooral omdat je ook schrijft dat je wel altijd een hond heb willen hebben.
Dat het niet even een kwestie is van op puppy training gaan met de pup en langs de huisarts en klaar. Het gevoel zit hier al niet goed. Nee, niemand kan jou dwingen afstand van die hond te doen, Willemijn en wie weet moet je het nog een weekje aan kijken maar als dat gevoel niet verandert, gaat dit ook geen succes worden. Wie weet heb ik het mis, hoop ik maar.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 16 april 2009 om 10:31
Lieve meiden,
Ik ben gisteren bij de ha geweest en de hele situatie uitgelegd (ik schaamde me best moet ik zeggen). Zij was van mening dat ik al een beetje rommelig was door de hormonen en ook nog wat andere zaken in mijn verleden waardoor de IVF extra belastend is. De hond was de druppel volgens haar. Ze heeft me aangeraden nu echt de hulp van mijn ouders aan te nemen en absoluut niet de hond weg te doen, omdat ik nu niet in staat ben om dat soort beslissingen te nemen. Ze vond dat ik echt even door deze periode heen moet en als ik weer hormoonvrij ben de situatie moet bekijken.
Ik ben blij dat ik bij haar ben geweest. Morgen komt de mevrouw van de hondenschool ook langs dus ik ga nog even met haar praten ook. Ik voel me nu al wel iets beter. In het begin had ik heel erg de neiging om zo snel mogelijk uit deze situatie te komen door de hond weg te doen, met het idee dan gaat het beter. Nu heb ik steeds meer het gevoel dat dat niet de oplossing is en begin ik me steeds meer aan de hond te hechten. Ik hou wel goed vinger aan de pols. De ha wil me ook volgende week weer zien. Verder blijven mijn ouders de komende tijd helpen, waar ik erg blij om ben.
Ik ben gisteren bij de ha geweest en de hele situatie uitgelegd (ik schaamde me best moet ik zeggen). Zij was van mening dat ik al een beetje rommelig was door de hormonen en ook nog wat andere zaken in mijn verleden waardoor de IVF extra belastend is. De hond was de druppel volgens haar. Ze heeft me aangeraden nu echt de hulp van mijn ouders aan te nemen en absoluut niet de hond weg te doen, omdat ik nu niet in staat ben om dat soort beslissingen te nemen. Ze vond dat ik echt even door deze periode heen moet en als ik weer hormoonvrij ben de situatie moet bekijken.
Ik ben blij dat ik bij haar ben geweest. Morgen komt de mevrouw van de hondenschool ook langs dus ik ga nog even met haar praten ook. Ik voel me nu al wel iets beter. In het begin had ik heel erg de neiging om zo snel mogelijk uit deze situatie te komen door de hond weg te doen, met het idee dan gaat het beter. Nu heb ik steeds meer het gevoel dat dat niet de oplossing is en begin ik me steeds meer aan de hond te hechten. Ik hou wel goed vinger aan de pols. De ha wil me ook volgende week weer zien. Verder blijven mijn ouders de komende tijd helpen, waar ik erg blij om ben.
donderdag 16 april 2009 om 10:32
donderdag 16 april 2009 om 10:32
donderdag 16 april 2009 om 10:35
quote:liselore schreef op 15 april 2009 @ 19:58:
Hallo Willemijn,
Ik ben zojuist klaar met mijn hormoonkuurtje. Wel om een heel andere reden, helaas. Hier komen geen kinderen omdat mijn man onvruchtbaar is omdat hij kanker heeft overleefd. Nu begrijp ik dat de natuur dat zo gewild heeft en dat ik daar dus geen verdriet om hoef te hebben. Maar dit terzijde...
God wat voelde ik me naar tijdens het slikken van die hormonen. Ik leek wel 16, huilen om niks, onzeker over de lijn enz....
Voordat ik begon met slikken nooit gedacht dat het zo'n impact zou hebben. Maar dit deed het en misschien heeft jou gevoel wel daarmee te maken... en dan,helaas is het gewoon even zo. Vraag het inderdaad gewoon even bij je huisarts het geeft vast rust als jeweet dat het daar mee te maken heeft, dan weet je waar je het voor doet en gelukkig heb je alle steun uit je directe omgeving.
Paniekerig gevoel ken ik uit de tijd dat ik een burn out had. Niks schop onder je kont, dat zeggen inderdaad de mensen die geen idee hebben, gelukkig hebben ze geen idee, want ik gun het niemand.
Wel frustrerend in de tijd dat ik mee liep dat je zo onbegrepen wordt, maar ik begreep al niet wat ik voelde, dus niet uit te leggen aan mensen die denken dat je zelf eens flink onder handen moet nemen.
Als dat het is, dan moet je helemaal niets! Dan heb je al te vaak jezelf een schop onder je kont geven al te vaak jezelf in de kladden gegrepen en ben je al je eigen grenzen overgegaan. Je lichaam komt volledig in protest.
Wat extra jammer dan dat je hondje nu komt en dat het nu eigenlijk te veel is. Maar ik lees dat jullie thuis er goed over nagedacht hebben en de juiste dingen doen wat betreft cursus. Knuffel jij maar lekker met je pup en probeer een beetje te genieten van het kleine ding voor het weet is deze tijd voorbij.
Ondanks dat ik met honden opgegroeid ben en ik zo had uitgekeken naar haar komst was het wel even wennen.
Een half kind! Zoveel zorg als ze nog nodig hebben als ze nog piep klein zijn. Zoveel zorg ook omdat je het graag goed wil doen.
Willemijn je doet het hartstikke goed!
Je hebt een hondenschool uitgezocht die je de komende tijd ook gaat begeleiden. Je gaat naar de huisarts omdat je weet dat je niet goed reageert...
Je bent hartstikke goed bezig!
Sterkte verder en succes.Bedankt voor je berichtje en big .
Hallo Willemijn,
Ik ben zojuist klaar met mijn hormoonkuurtje. Wel om een heel andere reden, helaas. Hier komen geen kinderen omdat mijn man onvruchtbaar is omdat hij kanker heeft overleefd. Nu begrijp ik dat de natuur dat zo gewild heeft en dat ik daar dus geen verdriet om hoef te hebben. Maar dit terzijde...
God wat voelde ik me naar tijdens het slikken van die hormonen. Ik leek wel 16, huilen om niks, onzeker over de lijn enz....
Voordat ik begon met slikken nooit gedacht dat het zo'n impact zou hebben. Maar dit deed het en misschien heeft jou gevoel wel daarmee te maken... en dan,helaas is het gewoon even zo. Vraag het inderdaad gewoon even bij je huisarts het geeft vast rust als jeweet dat het daar mee te maken heeft, dan weet je waar je het voor doet en gelukkig heb je alle steun uit je directe omgeving.
Paniekerig gevoel ken ik uit de tijd dat ik een burn out had. Niks schop onder je kont, dat zeggen inderdaad de mensen die geen idee hebben, gelukkig hebben ze geen idee, want ik gun het niemand.
Wel frustrerend in de tijd dat ik mee liep dat je zo onbegrepen wordt, maar ik begreep al niet wat ik voelde, dus niet uit te leggen aan mensen die denken dat je zelf eens flink onder handen moet nemen.
Als dat het is, dan moet je helemaal niets! Dan heb je al te vaak jezelf een schop onder je kont geven al te vaak jezelf in de kladden gegrepen en ben je al je eigen grenzen overgegaan. Je lichaam komt volledig in protest.
Wat extra jammer dan dat je hondje nu komt en dat het nu eigenlijk te veel is. Maar ik lees dat jullie thuis er goed over nagedacht hebben en de juiste dingen doen wat betreft cursus. Knuffel jij maar lekker met je pup en probeer een beetje te genieten van het kleine ding voor het weet is deze tijd voorbij.
Ondanks dat ik met honden opgegroeid ben en ik zo had uitgekeken naar haar komst was het wel even wennen.
Een half kind! Zoveel zorg als ze nog nodig hebben als ze nog piep klein zijn. Zoveel zorg ook omdat je het graag goed wil doen.
Willemijn je doet het hartstikke goed!
Je hebt een hondenschool uitgezocht die je de komende tijd ook gaat begeleiden. Je gaat naar de huisarts omdat je weet dat je niet goed reageert...
Je bent hartstikke goed bezig!
Sterkte verder en succes.Bedankt voor je berichtje en big .
donderdag 16 april 2009 om 10:38
Je bericht klinkt een stuk positiever dan je openingspost! Fijn dat de ha je serieus neemt. En heerlijk dat je hulp krijgt van zowel je ouders als de mevrouw van de hondenschool. Zie je het nu zelf allemaal een beetje meer zitten? Het klinkt als een goede oplossing: een periode lang hulp krijgen bij de hond, tot je zelf weer wat stabieler bent en eea goed kan afwegen.
Ben blij dat het allemaal wat rooskleuriger uitziet. En wil je nog even de complimenten geven over het feit dat je je niet door de -offtopic- discussie die op jouw openingspost volgde, hebt laten afschrikken!
Ben blij dat het allemaal wat rooskleuriger uitziet. En wil je nog even de complimenten geven over het feit dat je je niet door de -offtopic- discussie die op jouw openingspost volgde, hebt laten afschrikken!
Be yourself; everyone else is already taken - Oscar Wilde
donderdag 16 april 2009 om 10:38
quote:Bronny schreef op 15 april 2009 @ 18:31:
Willemijn, wat is het voor een puppie? Wat doet ie allemaal en hoe ziet hij er uit? Doet hij gekke dingen waar je om moet lachen? Is ie heel wild of juist heel rustig?
Het is een Labrador Retriever. Ze is heel lief eigenlijk en af en toe ondeugend. Verder vrij rustig. De mevrouw van de hondenschool zei ook al dat het echt een makkelijke pup is.
Ik moet niet zo lachen. Ze had gisteren mijn mans werkschoen te pakken en mijn vader ligt dan in een deuk en ik sta d'r een beetje bij en ben snel in paniek als ze iets 'stouts' doet. Moet wel zeggen dat het wel steeds beter gaat (met mij dan).
Willemijn, wat is het voor een puppie? Wat doet ie allemaal en hoe ziet hij er uit? Doet hij gekke dingen waar je om moet lachen? Is ie heel wild of juist heel rustig?
Het is een Labrador Retriever. Ze is heel lief eigenlijk en af en toe ondeugend. Verder vrij rustig. De mevrouw van de hondenschool zei ook al dat het echt een makkelijke pup is.
Ik moet niet zo lachen. Ze had gisteren mijn mans werkschoen te pakken en mijn vader ligt dan in een deuk en ik sta d'r een beetje bij en ben snel in paniek als ze iets 'stouts' doet. Moet wel zeggen dat het wel steeds beter gaat (met mij dan).
donderdag 16 april 2009 om 10:40
quote:Akakia schreef op 16 april 2009 @ 10:38:
Je bericht klinkt een stuk positiever dan je openingspost! Fijn dat de ha je serieus neemt. En heerlijk dat je hulp krijgt van zowel je ouders als de mevrouw van de hondenschool. Zie je het nu zelf allemaal een beetje meer zitten? Het klinkt als een goede oplossing: een periode lang hulp krijgen bij de hond, tot je zelf weer wat stabieler bent en eea goed kan afwegen.
Ben blij dat het allemaal wat rooskleuriger uitziet. En wil je nog even de complimenten geven over het feit dat je je niet door de -offtopic- discussie die op jouw openingspost volgde, hebt laten afschrikken!
Dank je. Ik zie het wel wat positiever in gelukkig en ben blij dat ik zo veel hulp krijg, en ook veel reacties op dit topic.
En ja die off topic discussie, ik had wel af en toe de neiging om te reageren, maar ik wilde even aan mezelf denken.
Je bericht klinkt een stuk positiever dan je openingspost! Fijn dat de ha je serieus neemt. En heerlijk dat je hulp krijgt van zowel je ouders als de mevrouw van de hondenschool. Zie je het nu zelf allemaal een beetje meer zitten? Het klinkt als een goede oplossing: een periode lang hulp krijgen bij de hond, tot je zelf weer wat stabieler bent en eea goed kan afwegen.
Ben blij dat het allemaal wat rooskleuriger uitziet. En wil je nog even de complimenten geven over het feit dat je je niet door de -offtopic- discussie die op jouw openingspost volgde, hebt laten afschrikken!
Dank je. Ik zie het wel wat positiever in gelukkig en ben blij dat ik zo veel hulp krijg, en ook veel reacties op dit topic.
En ja die off topic discussie, ik had wel af en toe de neiging om te reageren, maar ik wilde even aan mezelf denken.
donderdag 16 april 2009 om 10:48
Goedzo, heel knap dat je jezelf voorop hebt gesteld. En je niet hebt laten verleiden door de (akelige) off topic discussie.
Volgens mij heb je hele goede stappen gezet gisteren. Met hulp van je ouders en de hondenschool en je partner en niet te vergeten vertrouwen in jezelf kom je er vast!
hele dikke voor jou.
Volgens mij heb je hele goede stappen gezet gisteren. Met hulp van je ouders en de hondenschool en je partner en niet te vergeten vertrouwen in jezelf kom je er vast!
hele dikke voor jou.
donderdag 16 april 2009 om 11:29
Willemijn,
wat super dat je naar de huisarts geweest bent. Kijk, de reactie die ze jou gaf, daar heb je wat aan!
Ze heeft helemaal gelijk.
Puppies doen alleen maar stoute dingen. Als ze dat niet doen, slapen ze. Tegen de tijd dat je opgelucht ademhaalt omdat je alles een beetje in het gareel hebt: begint de puberteit (rond de 10maanden oud). Bereid je maar vast voor
Beterschap.
wat super dat je naar de huisarts geweest bent. Kijk, de reactie die ze jou gaf, daar heb je wat aan!
Ze heeft helemaal gelijk.
Puppies doen alleen maar stoute dingen. Als ze dat niet doen, slapen ze. Tegen de tijd dat je opgelucht ademhaalt omdat je alles een beetje in het gareel hebt: begint de puberteit (rond de 10maanden oud). Bereid je maar vast voor
Beterschap.
donderdag 16 april 2009 om 11:35
quote:esther766 schreef op 16 april 2009 @ 11:29:
Willemijn,
wat super dat je naar de huisarts geweest bent. Kijk, de reactie die ze jou gaf, daar heb je wat aan!
Ze heeft helemaal gelijk.
Puppies doen alleen maar stoute dingen. Als ze dat niet doen, slapen ze. Tegen de tijd dat je opgelucht ademhaalt omdat je alles een beetje in het gareel hebt: begint de puberteit (rond de 10maanden oud). Bereid je maar vast voor
Beterschap.Nou dat laatste klonk wel enorm als mijn kind hoor! Misschien had ik ook eerst moeten oefenen op een hond
Willemijn,
wat super dat je naar de huisarts geweest bent. Kijk, de reactie die ze jou gaf, daar heb je wat aan!
Ze heeft helemaal gelijk.
Puppies doen alleen maar stoute dingen. Als ze dat niet doen, slapen ze. Tegen de tijd dat je opgelucht ademhaalt omdat je alles een beetje in het gareel hebt: begint de puberteit (rond de 10maanden oud). Bereid je maar vast voor
Beterschap.Nou dat laatste klonk wel enorm als mijn kind hoor! Misschien had ik ook eerst moeten oefenen op een hond
donderdag 16 april 2009 om 11:41
Oh wat klinkt dit weer lekker positief. Gelukkig dat je er wat hulp bij hebt. En dat je het niet opgeeft. Ga praten met de dame van de hondenclub. Geef bij andere aan als het even niet gaat. Probeer zover het gaat los te zien van elkaar, dat het waarschijnlijk toch echt de hormonen zijn. Ik hoop dat je eruit komt. Dat je er al zoveel aan doet geeft toch aan dat de pup een goed huisje heeft. Hopelijk voel je je snel anders, iig naar de pup toe. Veel sterkte .
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
donderdag 16 april 2009 om 14:56
quote:willemijn80 schreef op 16 april 2009 @ 10:32:
[...]
Ik knuffelde en knuffel (steeds meer) wel degelijk met de hond, en ik vind dat ook fijn.
'Iedereen is dol op haar en knuffelt met haar en mij lukt het niet.'
Je schreef het zelf hoor. Als dat dan niet blijkt te kloppen, maak je het zelf verwarrend.
[...]
Ik knuffelde en knuffel (steeds meer) wel degelijk met de hond, en ik vind dat ook fijn.
'Iedereen is dol op haar en knuffelt met haar en mij lukt het niet.'
Je schreef het zelf hoor. Als dat dan niet blijkt te kloppen, maak je het zelf verwarrend.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 16 april 2009 om 17:47
quote:shahla schreef op 15 april 2009 @ 23:39:
'Knuffel jij maar lekker met je hond'.
Lief bedoeld maar Willemijn schrijft toch in haar openingsbericht dat dit haar niet lukt. Ik vind dat een teken dat er wezenlijk iets absoluut niet goed zit. Vooral omdat je ook schrijft dat je wel altijd een hond heb willen hebben.
Dat het niet even een kwestie is van op puppy training gaan met de pup en langs de huisarts en klaar. Het gevoel zit hier al niet goed. Nee, niemand kan jou dwingen afstand van die hond te doen, Willemijn en wie weet moet je het nog een weekje aan kijken maar als dat gevoel niet verandert, gaat dit ook geen succes worden. Wie weet heb ik het mis, hoop ik maar.
Hieronder voor je de posting dat ze wel degelijk knuffelt maar niet zo goed weet hoe.
Het gevoel zit prima het is alleen een beetje in de war, van waar nu blijkt, hormonen.
quote:
Wat een reacties zeg. Had ik ergens ook wel een beetje verwacht, en daarom twijfelde ik ook of ik dit topic zou openen.
Ik zal de situatie nog iets verder toelichten. Ik wil al heel lang een hond en ben ook een hond van huis uit gewend. Heb me goed ingelezen en het via de officiele weg gedaan en niet even uit de krant even op een zondagmiddag een hond gekocht. We hebben uitvoerige gesprekken met de fokker gehad en ook samen uiteraard. Ik heb me ingelezen en veel met mensen over gesproken. Wij hebben onze hond meerdere keren bezocht bij de fokker en hebben steeds foto's en leuke verhalen van de fokker gehad. Ik was steeds door het dolle heen en had er zo'n zin in. Heb ook echt naar een goede hondenschool gezocht en uiteraard gaat ze op cursus.
Sinds ze hier is ben ik dus echt 'overspannen'. Het begon al met de onzekerheid van dingen niet goed doen (niet via de 'regels' die ik lees in bijv. de boeken van Martin Gaus). Na een tijdje wist ik het gewoon helemaal niet meer. Ik vind het heerlijk om haar op schoot te knuffelen en op de grond bij haar te zitten. Dat 'mag' dan weer niet, want ............. Ik word daar heel rommelig van. Tuurlijk heb ik zoiets van 'crab yourself together' en 'schop onder mijn kont' etc. maar dat lukt me op de een of andere manier niet. Ik heb wel vanmiddag een afspraak bij de huisarts, en hoop dat zij zegt het komt door de hormonen en volgende week is het over (om het maar even simpel te zeggen).
Tijdje terug hoorde ik van iemand die haar pup had weggedaan. Nou, ik vond dat dus echt niet normaal. En nu heb ik het zelf/ik kan het niet aan. Ik schaam me echt kapot!
Overigens laat ik pup absoluut niet aan haar lot over. Ik knuffel met haar en speel en het is niet zo dat ze verwaarloosd wordt ofzo.
'Knuffel jij maar lekker met je hond'.
Lief bedoeld maar Willemijn schrijft toch in haar openingsbericht dat dit haar niet lukt. Ik vind dat een teken dat er wezenlijk iets absoluut niet goed zit. Vooral omdat je ook schrijft dat je wel altijd een hond heb willen hebben.
Dat het niet even een kwestie is van op puppy training gaan met de pup en langs de huisarts en klaar. Het gevoel zit hier al niet goed. Nee, niemand kan jou dwingen afstand van die hond te doen, Willemijn en wie weet moet je het nog een weekje aan kijken maar als dat gevoel niet verandert, gaat dit ook geen succes worden. Wie weet heb ik het mis, hoop ik maar.
Hieronder voor je de posting dat ze wel degelijk knuffelt maar niet zo goed weet hoe.
Het gevoel zit prima het is alleen een beetje in de war, van waar nu blijkt, hormonen.
quote:
Wat een reacties zeg. Had ik ergens ook wel een beetje verwacht, en daarom twijfelde ik ook of ik dit topic zou openen.
Ik zal de situatie nog iets verder toelichten. Ik wil al heel lang een hond en ben ook een hond van huis uit gewend. Heb me goed ingelezen en het via de officiele weg gedaan en niet even uit de krant even op een zondagmiddag een hond gekocht. We hebben uitvoerige gesprekken met de fokker gehad en ook samen uiteraard. Ik heb me ingelezen en veel met mensen over gesproken. Wij hebben onze hond meerdere keren bezocht bij de fokker en hebben steeds foto's en leuke verhalen van de fokker gehad. Ik was steeds door het dolle heen en had er zo'n zin in. Heb ook echt naar een goede hondenschool gezocht en uiteraard gaat ze op cursus.
Sinds ze hier is ben ik dus echt 'overspannen'. Het begon al met de onzekerheid van dingen niet goed doen (niet via de 'regels' die ik lees in bijv. de boeken van Martin Gaus). Na een tijdje wist ik het gewoon helemaal niet meer. Ik vind het heerlijk om haar op schoot te knuffelen en op de grond bij haar te zitten. Dat 'mag' dan weer niet, want ............. Ik word daar heel rommelig van. Tuurlijk heb ik zoiets van 'crab yourself together' en 'schop onder mijn kont' etc. maar dat lukt me op de een of andere manier niet. Ik heb wel vanmiddag een afspraak bij de huisarts, en hoop dat zij zegt het komt door de hormonen en volgende week is het over (om het maar even simpel te zeggen).
Tijdje terug hoorde ik van iemand die haar pup had weggedaan. Nou, ik vond dat dus echt niet normaal. En nu heb ik het zelf/ik kan het niet aan. Ik schaam me echt kapot!
Overigens laat ik pup absoluut niet aan haar lot over. Ik knuffel met haar en speel en het is niet zo dat ze verwaarloosd wordt ofzo.
donderdag 16 april 2009 om 17:51
donderdag 16 april 2009 om 18:07
Even vluchtig de boel doorgelezen, het hele off topic gebeuren heb ik maar even overgeslagen.
Willemijn, even een klein hart onder de riem: Ik wilde ook altijd al een hond. Na jaaaaaaren was het zover, ik kreeg eindelijk mijn lang verwachte en gewenste hond. En toen vloog het me zo ontzettend aan! Het ging helemaal niet om de hond zelf (net als bij jou, heb ik het idee) maar de gedachte dat ik nu totaal verantwoordelijk was voor een levend wezen! Dat het volledig van mij, van mijn acties, doen en laten, afhing of dit een leuk en sociaal hondje werd vond ik ineens ontzettend eng en spannend. Ik lag echt 's nachts wakker van het idee dat ik het niet aan zou kunnen. Mijn vriend was er veel relaxter in, en gek genoeg was het zijn opmerking "dat er 1000enden mensen zijn die een hond hebben en dat tot een goed einde brengen" die me weer verder hielp. Inderdaad, er zijn al zoveel mensen die dat konden, dan moest ik het toch ook kunnen?
Grappig genoeg kwam dat gevoel weer net zo hard terug toen wij 4 jaar later onze tweede hond namen. Weer benauwde het me ontzettend en leek de verantwoordelijkheid heel zwaar op mijn schouders te rusten. Blijkbaar is dat bij mij iets waar ik gewoon doorheen moet. Ik had het trouwens ook toen mijn dochter werd geboren, nu 1,5 jaar geleden.
Het neemt niet weg dat ik twee geweldige honden heb (gehad, mijn oudste is helaas toen hij 6 was gestorven), maar dat ik ook jankend op het trainingsveld van de hondenclub stond omdat het niet ging zoals de bedoeling was met mijn ongeleide projectiel, ik was de wanhoop nabij toen onze tweede hond niet alleen thuis bleek te kunnen zijn na het overlijden van de eerste en de hele buurt bij elkaar gilde en ik heb nog af en toe wel wakker gelegen van het idee dat ik me er zo verantwoordelijk voor voelde dat dit beestje maar gelukkig zou worden! En dan had ik geeneens een lijf vol met hormonen, kun je nagaan.
Maar oh, wat hou ik van ze, wat geniet ik van ze en zou mijn leven een stuk leger zijn zonder hen!! (en helaas weet ik dat uit ervaring, toen mijn oudste hond plotseling doodging)
Ik denk dat het heel normaal is om je onzeker en gespannen te voelen bij zo'n grote verandering in je leven, en dat dat nu bij jou nogal wordt versterkt door de hormoonkuur. Probeer even diep adem te halen, accepteer de hulp van je ouders en eventuele anderen, en als die kuur achter de rug is zul je zien, dan heb je de allerleukste huisgenoot die er kan zijn!!
Heel veel succces ermee!
Willemijn, even een klein hart onder de riem: Ik wilde ook altijd al een hond. Na jaaaaaaren was het zover, ik kreeg eindelijk mijn lang verwachte en gewenste hond. En toen vloog het me zo ontzettend aan! Het ging helemaal niet om de hond zelf (net als bij jou, heb ik het idee) maar de gedachte dat ik nu totaal verantwoordelijk was voor een levend wezen! Dat het volledig van mij, van mijn acties, doen en laten, afhing of dit een leuk en sociaal hondje werd vond ik ineens ontzettend eng en spannend. Ik lag echt 's nachts wakker van het idee dat ik het niet aan zou kunnen. Mijn vriend was er veel relaxter in, en gek genoeg was het zijn opmerking "dat er 1000enden mensen zijn die een hond hebben en dat tot een goed einde brengen" die me weer verder hielp. Inderdaad, er zijn al zoveel mensen die dat konden, dan moest ik het toch ook kunnen?
Grappig genoeg kwam dat gevoel weer net zo hard terug toen wij 4 jaar later onze tweede hond namen. Weer benauwde het me ontzettend en leek de verantwoordelijkheid heel zwaar op mijn schouders te rusten. Blijkbaar is dat bij mij iets waar ik gewoon doorheen moet. Ik had het trouwens ook toen mijn dochter werd geboren, nu 1,5 jaar geleden.
Het neemt niet weg dat ik twee geweldige honden heb (gehad, mijn oudste is helaas toen hij 6 was gestorven), maar dat ik ook jankend op het trainingsveld van de hondenclub stond omdat het niet ging zoals de bedoeling was met mijn ongeleide projectiel, ik was de wanhoop nabij toen onze tweede hond niet alleen thuis bleek te kunnen zijn na het overlijden van de eerste en de hele buurt bij elkaar gilde en ik heb nog af en toe wel wakker gelegen van het idee dat ik me er zo verantwoordelijk voor voelde dat dit beestje maar gelukkig zou worden! En dan had ik geeneens een lijf vol met hormonen, kun je nagaan.
Maar oh, wat hou ik van ze, wat geniet ik van ze en zou mijn leven een stuk leger zijn zonder hen!! (en helaas weet ik dat uit ervaring, toen mijn oudste hond plotseling doodging)
Ik denk dat het heel normaal is om je onzeker en gespannen te voelen bij zo'n grote verandering in je leven, en dat dat nu bij jou nogal wordt versterkt door de hormoonkuur. Probeer even diep adem te halen, accepteer de hulp van je ouders en eventuele anderen, en als die kuur achter de rug is zul je zien, dan heb je de allerleukste huisgenoot die er kan zijn!!
Heel veel succces ermee!
donderdag 16 april 2009 om 19:19
Binti, ik merk ook steeds meer dat het niet om de hond gaat. Wat je schrijft over dat het van jezelf afhangt hoe de hond wordt dat heb ik ook heel erg. Ben ook echt gestopt met allemaal boeken lezen, want ik raakte daar volledig van in de war. In de boeken staat het allemaal zo makkelijk, maar mijn hond doet dat niet allemaal, dus dan word ik gelijk rommelig.
Wat naar trouwens dat je hond maar 6 is geworden. Dat is wel heel jong zeg.
Wat naar trouwens dat je hond maar 6 is geworden. Dat is wel heel jong zeg.
