Thuis
alle pijlers
Voel jij je schuldig na de dood van je huisdier?
woensdag 11 januari 2023 om 20:18
Wij hadden 2 katten waar er nu nog eentje van over is. Onze ene kat, Boris, is afgelopen mei overleden. Ik heb het er met vlagen nog steeds moeilijk mee en schuldgevoelens spelen dan op.
We merkte bij Boris dat hij meer plastte. Ook zagen we dat hij afviel. Boris is altijd een redelijk dikke kat geweest, ik was eigenlijk blij dat hij wat aan het af vallen was. Achteraf een domme gedachte natuurlijk, als een dier gewicht verliest is er vaak wat aan de hand. Wat betreft gedrag en zijn doen en laten merkten we niet veel.
Op een dag was hij ontzettend lusteloos en at zijn eten niet. We hebben toen direct de dierenarts gebeld en we konden in de middag al terecht. Boris kwam niet meer thuis... Hij is 4 dagen opgenomen geweest in het dierenziekenhuis. Diabetes in een vergevorderd stadium. In eerste instantie reageerde hij nog wel wat op de insuline, maar het ging op een gegeven moment bergafwaarts. Inslapen was onvermijdelijk..
Ik voel me schuldig dat de symptomen er waren. We hebben ze gezien, maar lagen de link niet... Boris is 10 jaar geworden. Zijn broer hebben we gelukkig nog en die is voor zover we kunnen zien gezond.
Ik vroeg me af of meerdere forummers schuldgevoelens hebben na de dood van hun huisdier. Hoe ga jij ermee om?
We merkte bij Boris dat hij meer plastte. Ook zagen we dat hij afviel. Boris is altijd een redelijk dikke kat geweest, ik was eigenlijk blij dat hij wat aan het af vallen was. Achteraf een domme gedachte natuurlijk, als een dier gewicht verliest is er vaak wat aan de hand. Wat betreft gedrag en zijn doen en laten merkten we niet veel.
Op een dag was hij ontzettend lusteloos en at zijn eten niet. We hebben toen direct de dierenarts gebeld en we konden in de middag al terecht. Boris kwam niet meer thuis... Hij is 4 dagen opgenomen geweest in het dierenziekenhuis. Diabetes in een vergevorderd stadium. In eerste instantie reageerde hij nog wel wat op de insuline, maar het ging op een gegeven moment bergafwaarts. Inslapen was onvermijdelijk..
Ik voel me schuldig dat de symptomen er waren. We hebben ze gezien, maar lagen de link niet... Boris is 10 jaar geworden. Zijn broer hebben we gelukkig nog en die is voor zover we kunnen zien gezond.
Ik vroeg me af of meerdere forummers schuldgevoelens hebben na de dood van hun huisdier. Hoe ga jij ermee om?
woensdag 11 januari 2023 om 21:48
Voor iedereen een 
Het is heel dubbel, ik vind het verschrikkelijk om te weten dat hij zijn laatste dagen heeft doorgebracht in een hokje op een voor hem onbekende plek. Aan de andere kant vind ik het fijn dat we dit voor hem hebben kunnen doen.
We waren er (te) laat bij, maar wij en de dierenarts hebben hem wel geprobeerd te redden.
Het is heel dubbel, ik vind het verschrikkelijk om te weten dat hij zijn laatste dagen heeft doorgebracht in een hokje op een voor hem onbekende plek. Aan de andere kant vind ik het fijn dat we dit voor hem hebben kunnen doen.
We waren er (te) laat bij, maar wij en de dierenarts hebben hem wel geprobeerd te redden.
woensdag 11 januari 2023 om 21:50
Ik zat gisteren nog te huilen om een kat die 30 jaar geleden overleden is. Dat was ook wel een heel zielig verhaal, waar we in de spits naar de spoedkliniek moesten en ik met een stervende kat ben gaan rennen langs de file in de stad. Ik denk er niet dagelijks, wekelijks of jaarlijks aan, maar op tv kwam een soortgelijk verhaal voorbij.
woensdag 11 januari 2023 om 21:52
Nee, ik ook niet, maar dat staat volgens mij los van een evt. schuldgevoel als je dingen over het hoofd hebt gezien, of misschien toch nét ff iets eerder naar de dierenarts had moeten gaan. En dat staat weer los van of je je huisdier een goed leven hebt gegeven verder.Jufjoke schreef: ↑11-01-2023 21:03Nee, ik vind schuldgevoel om de dood van een huisdier ook eigenlijk best vreemd, tenzij je het beestje zelf de nek om hebt gedraaid. Als je het dier een goed leven hebt gegeven, is schuldgevoel toch gewoon misplaatst?
En ik geef eerlijk toe; ik ben verdrietig als een huisdier sterft, maar ik rouw er niet hetzelfde om als om een dierbaar persoon.
Nothing happens for a reason
woensdag 11 januari 2023 om 21:53
Onze kat is 18....echt oud, kan niet meer springen, maar heeft een hard loopje als het aankomt op lekkers. Hij ruikt de verse kip van ver.
Hij komt niet veel meer buiten, maar gaat netjes op de bak. Hij komt nog lekker bij me liggen. Wanneer is het genoeg? Ik vind hem nu nog fit genoeg maar of het ook zo is.
Kat is onderdeel van mijn familie dus als hij overlijdt kun je mij wegdragen.
Hij komt niet veel meer buiten, maar gaat netjes op de bak. Hij komt nog lekker bij me liggen. Wanneer is het genoeg? Ik vind hem nu nog fit genoeg maar of het ook zo is.
Kat is onderdeel van mijn familie dus als hij overlijdt kun je mij wegdragen.
woensdag 11 januari 2023 om 21:55
Hier is afgelopen vrijdag mijn liefste poes plotsklaps heep snel overleden op 18 jarige leeftijd. Mijn gevoel had al zoiets van ze moet langs de dierenarts en had de afspraak voor gisteren staan die had ik de dag voor haar overlijden gemaakt.
Zoals ik het heb kunnen inschatten zijn haar nieren de boosdoener geweest, in combi met mogelijk leeftijd en de verhuizing. Ik voel me ergens reteschuldig dat ik niet diezelfde dag ben gegaan maar ook reterukgevoel omdat mijn maatje, waar ik van alles mee samen heb doorgemaakt...zij die tegen drie babybuiken heeft aangelegen en gekroelt er inene niet meer is.
Hele dikke knuffel TO!
Zoals ik het heb kunnen inschatten zijn haar nieren de boosdoener geweest, in combi met mogelijk leeftijd en de verhuizing. Ik voel me ergens reteschuldig dat ik niet diezelfde dag ben gegaan maar ook reterukgevoel omdat mijn maatje, waar ik van alles mee samen heb doorgemaakt...zij die tegen drie babybuiken heeft aangelegen en gekroelt er inene niet meer is.
Hele dikke knuffel TO!
woensdag 11 januari 2023 om 21:58
Ja, dat is waar. Die laatste toevoeging was eigenlijk meer uit verwondering dat veel mensen hier echt jaren diep om hun huisdier kunnen rouwen. Ik hou echt van dieren, maar dat gevoel herken ik niet.juliet64 schreef: ↑11-01-2023 21:52Nee, ik ook niet, maar dat staat volgens mij los van een evt. schuldgevoel als je dingen over het hoofd hebt gezien, of misschien toch nét ff iets eerder naar de dierenarts had moeten gaan. En dat staat weer los van of je je huisdier een goed leven hebt gegeven verder.
woensdag 11 januari 2023 om 21:59
woensdag 11 januari 2023 om 22:03
Wat een kutopmerking. Mijn hond is dood en ik ben er totaal kapot van. Mijn moeder leeft nog, maar al jaren geen contact. Denk dat ik een paar traantjes laat als ze dood is, maar zo kapot als ik er nu van ben, zal ik er niet van zijn.
Kortom, liefde voor een dier kan heel ver gaan en hoeft niet onder te doen voor de liefde die je voor een mens kan voelen. Het schuldgevoel ken ik ook. Dieren kunnen niet praten. Mijn hond was op het laatst ziek. Ik heb hem in laten slapen toen ik dacht dat het niet meer ging. Maar als ik nu terugdenk denk ik dat hij al eerder pijn had. En dat voelt echt heel klote.
Hoe dan ook; sterkte TO!
moderatorviva wijzigde dit bericht op 12-01-2023 07:07
Reden: Quote verwijderd
Reden: Quote verwijderd
3.68% gewijzigd
♥
woensdag 11 januari 2023 om 22:17
Ja zeker maar andersom. Ik heb mijn paard vier jaar geleden in laten slapen na vier weken op de kliniek. Na twee weken had ik m thuis om hem na twee dagen terug te brengen omdat hij weer een darminfarct had en doodziek in de wei stond. Chronische ontsteking van de slagader naar zijn darm.
Hij was pas 14 en ik had hem vanaf dat hij 2,5 was. Ik was stapelgek op hem maar wilde hem niet laten lijden.
De dierenarts bood nog de optie om hem een half jaar op buut in de wei te zetten en te kijken wat er zou gebeuren. Maar ik wilde hem niet nog een keer zo laten lijden bovendien is er niet altijd toezicht en als het s avonds gebeurde kon hij lang lijden voordat we hem vonden. Ik vond dat ik dapper moest zijn voor hem en heb hem laten gaan maar voel me nog elke dag schuldig. Wat als het toch nog soort van goed gekomen was na dat half jaar…
( hij had met 7 jr een koliekoperatie toen wilde ze hem in laten slapen maar kwam hij er toch doorheen)
Hij was pas 14 en ik had hem vanaf dat hij 2,5 was. Ik was stapelgek op hem maar wilde hem niet laten lijden.
De dierenarts bood nog de optie om hem een half jaar op buut in de wei te zetten en te kijken wat er zou gebeuren. Maar ik wilde hem niet nog een keer zo laten lijden bovendien is er niet altijd toezicht en als het s avonds gebeurde kon hij lang lijden voordat we hem vonden. Ik vond dat ik dapper moest zijn voor hem en heb hem laten gaan maar voel me nog elke dag schuldig. Wat als het toch nog soort van goed gekomen was na dat half jaar…
( hij had met 7 jr een koliekoperatie toen wilde ze hem in laten slapen maar kwam hij er toch doorheen)
where ever you go, go with your heart
woensdag 11 januari 2023 om 22:21
Ik heb het nog niet meegemaakt, maar wel bijna.
We hadden bezoek gehad en poes had zich helemaal in de stress verstopt in de krabpaal (was voor haar normaal gedrag). Zelfs de dag nadat bezoek was geweest, kwam ze er niet uit, stom beestje. Heb toen eten en drinken bij haar gezet. Dag daarna kwam ze er nog stééds niet uit. Toen ging ik maar even wat verder kijken. Poes gepakt, had ze een mega ontsteking aan haar buik.... Denk dat ze echt door het oog van de naald is gekropen.
Andere huisdieren heb ik wel eens in laten slapen, maar op (hoog)bejaarde leeftijd, omdat ze op waren. Daar kan ik me dan totaal niet schuldig om voelen.
Als ik de OP lees, dan zou dat afvallen mij ook zo kunnen overkomen, dat ik denk: ha mooi. Maar dat hij niet meer plast.... Dat is toch een mega alarmsignaal?!
We hadden bezoek gehad en poes had zich helemaal in de stress verstopt in de krabpaal (was voor haar normaal gedrag). Zelfs de dag nadat bezoek was geweest, kwam ze er niet uit, stom beestje. Heb toen eten en drinken bij haar gezet. Dag daarna kwam ze er nog stééds niet uit. Toen ging ik maar even wat verder kijken. Poes gepakt, had ze een mega ontsteking aan haar buik.... Denk dat ze echt door het oog van de naald is gekropen.
Andere huisdieren heb ik wel eens in laten slapen, maar op (hoog)bejaarde leeftijd, omdat ze op waren. Daar kan ik me dan totaal niet schuldig om voelen.
Als ik de OP lees, dan zou dat afvallen mij ook zo kunnen overkomen, dat ik denk: ha mooi. Maar dat hij niet meer plast.... Dat is toch een mega alarmsignaal?!
woensdag 11 januari 2023 om 22:21
Ja, hier hetzelfde TO. Vier jaar geleden nu.
Was de hond uit mijn ouderlijk huis, waar ik in haar jonge jaren nog woonde. Zij was oprecht mijn allerliefste vriendinnetje, en nam haar ook vaak mee op avontuur naar mijn huis en regio.
De laatste jaren voor haar dood woonde ik niet in Nederland. En heb ik haar dus minder vaak gezien. Daar kan ik sowieso moeilijk mee leven, als ik terug kon in de tijd had ik iedere seconde met haar door willen brengen.
Zij is ook ziek geworden door diabetes, waarvan ik achteraf denk dat het eerder opgemerkt had kunnen worden. Insuline sloeg niet aan, maar ik vraag me ook vaak af of we dat wel lang genoeg geprobeerd hebben, of dat er nog iets anders was dat we konden doen. Ze wilde ook niet meer eten.
Het schuldgevoel blijft. Ik had het kunnen zien dat ze zich niet goed voelde, als ik er maar geweest was. Ik had regie moeten nemen over haar voerpatroon in voorgaande jaren, ik had misschien nog nét langer door moeten gaan met behandelen.
Aan de andere kant, ze was zó ziek. Ik heb de laatste week dag en nacht naast haar gelegen op een luchtbedje, naar buiten getild om te plassen. Nog een paar mooie momentjes meegemaakt dat ze even een stukje huppelde.
Ze was heel snel weg van haar spuitje, en de dierenarts was het er ook echt wel mee eens dat het tijd was. Dat scheelt. Het moment zelf staat op mijn netvlies gebrand.
Maar ik kan er nu, dus 4 jaar na dato, nog steeds niet normaal over praten. Barst direct in huilen uit als iemand over haar begint, en laat er nog zeker wekelijks een traantje om.
Dikke knuffel voor jou
Was de hond uit mijn ouderlijk huis, waar ik in haar jonge jaren nog woonde. Zij was oprecht mijn allerliefste vriendinnetje, en nam haar ook vaak mee op avontuur naar mijn huis en regio.
De laatste jaren voor haar dood woonde ik niet in Nederland. En heb ik haar dus minder vaak gezien. Daar kan ik sowieso moeilijk mee leven, als ik terug kon in de tijd had ik iedere seconde met haar door willen brengen.
Zij is ook ziek geworden door diabetes, waarvan ik achteraf denk dat het eerder opgemerkt had kunnen worden. Insuline sloeg niet aan, maar ik vraag me ook vaak af of we dat wel lang genoeg geprobeerd hebben, of dat er nog iets anders was dat we konden doen. Ze wilde ook niet meer eten.
Het schuldgevoel blijft. Ik had het kunnen zien dat ze zich niet goed voelde, als ik er maar geweest was. Ik had regie moeten nemen over haar voerpatroon in voorgaande jaren, ik had misschien nog nét langer door moeten gaan met behandelen.
Aan de andere kant, ze was zó ziek. Ik heb de laatste week dag en nacht naast haar gelegen op een luchtbedje, naar buiten getild om te plassen. Nog een paar mooie momentjes meegemaakt dat ze even een stukje huppelde.
Ze was heel snel weg van haar spuitje, en de dierenarts was het er ook echt wel mee eens dat het tijd was. Dat scheelt. Het moment zelf staat op mijn netvlies gebrand.
Maar ik kan er nu, dus 4 jaar na dato, nog steeds niet normaal over praten. Barst direct in huilen uit als iemand over haar begint, en laat er nog zeker wekelijks een traantje om.
Dikke knuffel voor jou
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
woensdag 11 januari 2023 om 22:23
Hij plaste juist meer dan normaal.Zanahoria schreef: ↑11-01-2023 22:21Ik heb het nog niet meegemaakt, maar wel bijna.
We hadden bezoek gehad en poes had zich helemaal in de stress verstopt in de krabpaal (was voor haar normaal gedrag). Zelfs de dag nadat bezoek was geweest, kwam ze er niet uit, stom beestje. Heb toen eten en drinken bij haar gezet. Dag daarna kwam ze er nog stééds niet uit. Toen ging ik maar even wat verder kijken. Poes gepakt, had ze een mega ontsteking aan haar buik.... Denk dat ze echt door het oog van de naald is gekropen.
Andere huisdieren heb ik wel eens in laten slapen, maar op (hoog)bejaarde leeftijd, omdat ze op waren. Daar kan ik me dan totaal niet schuldig om voelen.
Als ik de OP lees, dan zou dat afvallen mij ook zo kunnen overkomen, dat ik denk: ha mooi. Maar dat hij niet meer plast.... Dat is toch een mega alarmsignaal?!
woensdag 11 januari 2023 om 22:23
Jillian69 schreef: ↑11-01-2023 22:03Wat een kutopmerking. Mijn hond is dood en ik ben er totaal kapot van. Mijn moeder leeft nog, maar al jaren geen contact. Denk dat ik een paar traantjes laat als ze dood is, maar zo kapot als ik er nu van ben, zal ik er niet van zijn.
Kortom, liefde voor een dier kan heel ver gaan en hoeft niet onder te doen voor de liefde die je voor een mens kan voelen. Het schuldgevoel ken ik ook. Dieren kunnen niet praten. Mijn hond was op het laatst ziek. Ik heb hem in laten slapen toen ik dacht dat het niet meer ging. Maar als ik nu terugdenk denk ik dat hij al eerder pijn had. En dat voelt echt heel klote.
Hoe dan ook; sterkte TO!
Ik ben vroeger niet in een fijne omgeving opgegroeid, helaas zaten daar ook dieren in die door mijn moeder niet verzorgd werden (hond, konijn), niet elke dag voer, klein tuintje vol ontlasting want hond werd niet uitgelaten, dat soort dingen. Ik was zelf nog een jong kind maar ik voel me er nog bijna dagelijks schuldig over. Had ik niet alsnog meer kunnen doen? Ik kan nog huilen als ik eraan terugdenk.
Nu is dit natuurlijk niet hetzelfde als TO.
Mijn kat wordt nu dan ook als prins behandeld.
woensdag 11 januari 2023 om 22:31
Sorry, ik las de hele tijd "niet meer plastte".
Wat meer plassen is een vager signaal idd.Dan is het alleen achteraf allemaal duidelijk.
Ik neem aan dat de dierenarts je ook niks kwalijk nam toch?
Bij ons was dat wel het geval, met de poes. Ze had eerder ook al een ontsteking gehad, die blijkbaar nooit helemaal weg is geweest. Dierenarts vond ons wel nalatig.
woensdag 11 januari 2023 om 22:32
Onze kat is super vocaal, wisten we tien we haar kregen maar ach.. Was ook wel grappig. Langzamerhand werd het steeds erger tot het punt dat ik wakker lag van haar gejank en we overwogen hebben haar weg te doen. Ze is super lief maar vond haar steeds minder leuk en kon er echt niet meer tegen..
Bleek haar schildklier te snel te werken.
Dacht echt dat ze gewoon een kutstem en zeikkarakter had maar ze voelde zich gewoon niet goed. Nu medicijnen en ze doet het fantastisch. Sindsdien gaan alle katten weer naar de jaarlijkse check, de oudste twee keer per jaar.
Bleek haar schildklier te snel te werken.
Dacht echt dat ze gewoon een kutstem en zeikkarakter had maar ze voelde zich gewoon niet goed. Nu medicijnen en ze doet het fantastisch. Sindsdien gaan alle katten weer naar de jaarlijkse check, de oudste twee keer per jaar.
woensdag 11 januari 2023 om 22:37
En onze oude kater had kanker. Begon bloed te plassen en bleek dus kanker. Twee dagen later laten inslapen, why wait als je weet dat er pijn aan komt. Hij was oud, en nog happy en tevree voor zover we wisten. Helemaal kapot vertroeteld en laten inslapen. Geen schuldgevoel en geen spijt. Misschien had ie nog weken meegekund maar wilde het er niet op wagen.
woensdag 11 januari 2023 om 22:49
Oh, wat rot dat je je daar zo schuldig over voelt, terwijl je er natuurlijk niets aan kon doen. Als kind verdiende je net als die dieren een betere omgeving. Maar goed, dat zal je verstandelijk gezien best weten. Daarom des te triester dat je met die schuldgevoelens zit. Maar wel fijn dat jullie kat een goed thuis heeft!Elegantic schreef: ↑11-01-2023 22:23
Ik ben vroeger niet in een fijne omgeving opgegroeid, helaas zaten daar ook dieren in die door mijn moeder niet verzorgd werden (hond, konijn), niet elke dag voer, klein tuintje vol ontlasting want hond werd niet uitgelaten, dat soort dingen. Ik was zelf nog een jong kind maar ik voel me er nog bijna dagelijks schuldig over. Had ik niet alsnog meer kunnen doen? Ik kan nog huilen als ik eraan terugdenk.
Nu is dit natuurlijk niet hetzelfde als TO.
Mijn kat wordt nu dan ook als prins behandeld.
♥
woensdag 11 januari 2023 om 23:58
Bij ons waren het subtiele dingen. Ze werd wat slomer en de andere hond werd dominanter. Verder gebeurde er niets tot ze opeens niet meer omhoog kon komen. Volgende dag bleek ze hartkanker te hebben en dat was binnen enkele uren van leefbaar naar onleefbaar gegaan.
We hebben haar in laten slapen. En ja, de eerste tijd had ik wel last van schuldvragen. Hadden we het niet eerder kunnen zien? Had ze dan wel nog geleefd?
Dat slijt wel. We hadden haar niet kunnen redden, het was ongeneeslijk. We hebben haar in elk geval niet onnodig lang laten lijden. Hoe pijnlijk en veel te snel het ook was.
Ik mis haar nog regelmatig.
We hebben haar in laten slapen. En ja, de eerste tijd had ik wel last van schuldvragen. Hadden we het niet eerder kunnen zien? Had ze dan wel nog geleefd?
Dat slijt wel. We hadden haar niet kunnen redden, het was ongeneeslijk. We hebben haar in elk geval niet onnodig lang laten lijden. Hoe pijnlijk en veel te snel het ook was.
Ik mis haar nog regelmatig.
donderdag 12 januari 2023 om 01:28
Ik voel me vaak erg schuldig naar katten die ik vroeger verloren ben (en heel veel verdriet van heb gehad), omdat ze onbeperkt en onbegeleid naar buiten mochten bij mijn ouders thuis. Drie zijn doodgereden, een aantal andere is spoorloos verdwenen en hoogst waarschijnlijk - achteraf gezien - vermoord door een overbuurman (vogeltjesliefhebber en kattenhater). Dat was een andere tijd, het kwam niet bij ons op om de katten binnen te houden. Ik ben dat 30 jaar geleden anders gaan doen, de twee katten die ik toen had mochten alleen nog begeleid naar buiten (dove kater aan een lijntje, zijn broer liep los mee maar we liepen natuurlijk alleen in autoluwe delen van de wijk), die zijn van ouderdom gestorven (wel op het laatst euthanasie) toen ze 14 en 19 waren. Met mijn huidige katten wandel ik ook, als het rustig is op straat ('s avonds laat). Ze gaan de tuin zelf niet uit. Als ik eens echt geen zin heb in de dagelijkse wandeling, voel ik me daar weer schuldig over. Dan heeft mijn kater te veel energie en kijkt hij me ook heel verwijtend aan.
Sowieso voel ik me eigenlijk schuldig tegenover bijna alle dieren, omdat mensen dieren zo veel vreselijks aandoen.
Ik voel me schuldig over de dood van een van onze cavia's. Hij was al eens erg ziek, dat ontdekte ik toen 's avonds laat en ik ging er eigenlijk van uit dat de dierenarts dan toch niet bereikbaar zou zijn. Ik ben op de bank gaan liggen, het voelde niet goed om hem aan zijn lot over te laten en gewoon lekker naar bed te gaan. De volgende dag was hij weer helemaal opgeknapt.
Sinds wij de cavia's hebben (een jaar of drie geleden beetje tegen wil en dank overgenomen van de school van mijn zoon, waar ze helemaal niet op hun plek waren en dat vond ik niet kunnen) liepen we overigens de deur zo ongeveer plat bij de dierenarts. Daar zijn me al een kapitalen naartoe gegaan!
De cavia waarvan ik dus had gedacht dat hij dood zou gaan maar die weer opleefde, kreeg maanden later opnieuw zoiets. Ik twijfelde, naar de dierenarts of even aankijken, de vorige keer was hij immers ook opgeknapt. Ik ben toen niet gegaan, maar naar twee winkels in een andere stad wat ik al gepland had. Toen ik terugkwam was er nog geen verbetering, ik heb hem toen alsnog meegenomen naar de dierenarts die hem onderzocht, niet echt iets kon vinden en hem op goed geluk een injectie heeft gegeven. Een paar uur later is hij thuis toch doodgegaan. Dat vind ik zo erg, zo'n ziek beestje oppakken en meenemen naar de praktijk, wat zo'n stress geeft. En dan ook nog voor niks. Ik had die ochtend moeten gaan en het niet moeten aanzien.
Sowieso voel ik me eigenlijk schuldig tegenover bijna alle dieren, omdat mensen dieren zo veel vreselijks aandoen.
Ik voel me schuldig over de dood van een van onze cavia's. Hij was al eens erg ziek, dat ontdekte ik toen 's avonds laat en ik ging er eigenlijk van uit dat de dierenarts dan toch niet bereikbaar zou zijn. Ik ben op de bank gaan liggen, het voelde niet goed om hem aan zijn lot over te laten en gewoon lekker naar bed te gaan. De volgende dag was hij weer helemaal opgeknapt.
Sinds wij de cavia's hebben (een jaar of drie geleden beetje tegen wil en dank overgenomen van de school van mijn zoon, waar ze helemaal niet op hun plek waren en dat vond ik niet kunnen) liepen we overigens de deur zo ongeveer plat bij de dierenarts. Daar zijn me al een kapitalen naartoe gegaan!
De cavia waarvan ik dus had gedacht dat hij dood zou gaan maar die weer opleefde, kreeg maanden later opnieuw zoiets. Ik twijfelde, naar de dierenarts of even aankijken, de vorige keer was hij immers ook opgeknapt. Ik ben toen niet gegaan, maar naar twee winkels in een andere stad wat ik al gepland had. Toen ik terugkwam was er nog geen verbetering, ik heb hem toen alsnog meegenomen naar de dierenarts die hem onderzocht, niet echt iets kon vinden en hem op goed geluk een injectie heeft gegeven. Een paar uur later is hij thuis toch doodgegaan. Dat vind ik zo erg, zo'n ziek beestje oppakken en meenemen naar de praktijk, wat zo'n stress geeft. En dan ook nog voor niks. Ik had die ochtend moeten gaan en het niet moeten aanzien.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 12 januari 2023 om 01:32
Hier eentje van 22 of 23 jaar en ik merk dat ze achteruitgaat. Ze slaapt veel, komt niet echt meer buiten, springt niet hoger dan een stoel, haar darmen werken trager en ze kan zichzelf niet zo goed meer wassen. Tegelijkertijd eet ze als een bootwerker, komt ze het liefst ieder uur knuffelen, speelt ze met een catnip-balletje (op tapijt zodat het niet wegrolt), gebruikt de kattenbak en lijkt ze pijnvrij. Ze krijgt extra vezels voor haar darmen en ik geef haar regelmatig pijnstillers om te checken of ze dan anders is (dat is een indicatie dat ze zonder pijnstillers pijn heeft). De dierenarts geeft aan dat ze hoogbejaard is en inslapen prima zou zijn, maar dat haar leventje nu geen lijdensweg is. Voorlopig blijft ze dus nog even. Wel heb ik op advies van de dierenarts bedacht wat de grens is, om te voorkomen dat deze steeds verder opschuift. Voor mij is dat pijn, incontinentie, veel in de war zijn/dementie/delier, epilepsie en niet meer zelfstandig door huis kunnen bewegen. Ook laat ik haar niet meer onder narcose gaan en zijn dierenarts bezoeken beperkt tot check-ups, nagels knippen en eventueel antibiotica. Als ze stopt met eten of drinken dan is dat goed, dan ga ik niet ingrijpen.Stormke81 schreef: ↑11-01-2023 21:53Onze kat is 18....echt oud, kan niet meer springen, maar heeft een hard loopje als het aankomt op lekkers. Hij ruikt de verse kip van ver.
Hij komt niet veel meer buiten, maar gaat netjes op de bak. Hij komt nog lekker bij me liggen. Wanneer is het genoeg? Ik vind hem nu nog fit genoeg maar of het ook zo is.
Kat is onderdeel van mijn familie dus als hij overlijdt kun je mij wegdragen.
Wel heb ik voor haar een heel arsenaal aan natvoer (haar gebit is volgens de dierenarts te slecht voor brokjes, maar ik zie haar regelmatig brokjes van mn andere kat opeten), heeft ze een krabmat ipv een paal (dat lukt niet meer), verschillende slaapplekjes op de grond en een trap om de bank op te komen (die ze soms wel en soms niet gebruikt). Verder borstel ik haar omdat ze zelf niet meer lenig en sterk genoeg is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
