Thuis
alle pijlers
Voel jij je schuldig na de dood van je huisdier?
woensdag 11 januari 2023 om 20:18
Wij hadden 2 katten waar er nu nog eentje van over is. Onze ene kat, Boris, is afgelopen mei overleden. Ik heb het er met vlagen nog steeds moeilijk mee en schuldgevoelens spelen dan op.
We merkte bij Boris dat hij meer plastte. Ook zagen we dat hij afviel. Boris is altijd een redelijk dikke kat geweest, ik was eigenlijk blij dat hij wat aan het af vallen was. Achteraf een domme gedachte natuurlijk, als een dier gewicht verliest is er vaak wat aan de hand. Wat betreft gedrag en zijn doen en laten merkten we niet veel.
Op een dag was hij ontzettend lusteloos en at zijn eten niet. We hebben toen direct de dierenarts gebeld en we konden in de middag al terecht. Boris kwam niet meer thuis... Hij is 4 dagen opgenomen geweest in het dierenziekenhuis. Diabetes in een vergevorderd stadium. In eerste instantie reageerde hij nog wel wat op de insuline, maar het ging op een gegeven moment bergafwaarts. Inslapen was onvermijdelijk..
Ik voel me schuldig dat de symptomen er waren. We hebben ze gezien, maar lagen de link niet... Boris is 10 jaar geworden. Zijn broer hebben we gelukkig nog en die is voor zover we kunnen zien gezond.
Ik vroeg me af of meerdere forummers schuldgevoelens hebben na de dood van hun huisdier. Hoe ga jij ermee om?
We merkte bij Boris dat hij meer plastte. Ook zagen we dat hij afviel. Boris is altijd een redelijk dikke kat geweest, ik was eigenlijk blij dat hij wat aan het af vallen was. Achteraf een domme gedachte natuurlijk, als een dier gewicht verliest is er vaak wat aan de hand. Wat betreft gedrag en zijn doen en laten merkten we niet veel.
Op een dag was hij ontzettend lusteloos en at zijn eten niet. We hebben toen direct de dierenarts gebeld en we konden in de middag al terecht. Boris kwam niet meer thuis... Hij is 4 dagen opgenomen geweest in het dierenziekenhuis. Diabetes in een vergevorderd stadium. In eerste instantie reageerde hij nog wel wat op de insuline, maar het ging op een gegeven moment bergafwaarts. Inslapen was onvermijdelijk..
Ik voel me schuldig dat de symptomen er waren. We hebben ze gezien, maar lagen de link niet... Boris is 10 jaar geworden. Zijn broer hebben we gelukkig nog en die is voor zover we kunnen zien gezond.
Ik vroeg me af of meerdere forummers schuldgevoelens hebben na de dood van hun huisdier. Hoe ga jij ermee om?
donderdag 12 januari 2023 om 02:21
Bij mij gaat het houden van huisdieren ook altijd hand in hand met schuldgevoel. Rationeel weet ik dat ik supergoed voor zelfs het kleinste diertje zorg en alles voor ze doe, maar toch heb ik altijd een knagend stemmetje of het niet nog beter kan / had gekund. Het is bij mij ook een vast thema voor nachtmerries: Dat ik onbewust huisdieren verwaarloos.
Ik overweeg zelfs geen nieuwe huisdieren meer te nemen als de huidige zijn overleden. Ik merk dat ik niet meer volledig positief achter het concept ‘huisdier’ kan staan.
Ik overweeg zelfs geen nieuwe huisdieren meer te nemen als de huidige zijn overleden. Ik merk dat ik niet meer volledig positief achter het concept ‘huisdier’ kan staan.
donderdag 12 januari 2023 om 06:21
Ja, dit. Onze eerste kater, de liefste die je je maar kunt voorstellen, had ik achteraf eerder willen laten inslapen. We hebben te lang aan hem gesleuteld en dat was meer in ons eigen belang dan in dat van onze kat. Met de katten daarna hebben we de knoop veel sneller doorgehakt.
donderdag 12 januari 2023 om 07:20
Die was even gek om te lezen, mijn kater Max komt net lekker naast me liggen. Die is ook zo lief, dus ik snap wel dat je er zo lang mogelijk van hebt willen genieten.
Ik heb me ook wel eens schuldig gevoeld. Is denk ik heel normaal, want je huisdier is volledig van jou afhankelijk. Als jij zegt 'nu is het genoeg' , dan pas is het genoeg. Je huisdier kan zelf niet zeggen 'nou ben ik er wel klaar mee, ik heb er geen zin meer in'. En er is nou eenmaal geen vast punt waarop het echt genoeg is (of je te lang door bent gegaan, of niet lang genoeg). Ik vind het nogal een verantwoordelijkheid, en heb er ook verschrikkelijk om gehuild toen het broertje van mijn Max aangereden werd.
donderdag 12 januari 2023 om 07:40
Ja, ik voel mij schuldig ..
Mijn duitse herder bleek een zeldzame vorm van kanker te hebben..
Opgemerkt dat hij veel dronk sinds een korte tijd en direct de dierenarts ingeschakeld, allerlei onderzoeken laten doen en pas 1.5 maand later diagnose gekregen (kanker) en erna is het heel snel slechter met hem gegaan. Heb hem moeten laten inslapen. Nu jaren later zie ik soms online staan dat een slechte adem bij een hond ook kan wijzen op een inwendige aandoening, kanker.. Hond had een slechte adem, maar ik wist niet beter en dacht dat het gewoon een 'hondenadem' was omdat het al jaren hetzelfde was. Achteraf denk ik misschien had ik het van die adem ook aan de dierenarts moeten vertellen tijdens de jaarlijkse checkup..
Mijn duitse herder bleek een zeldzame vorm van kanker te hebben..
Opgemerkt dat hij veel dronk sinds een korte tijd en direct de dierenarts ingeschakeld, allerlei onderzoeken laten doen en pas 1.5 maand later diagnose gekregen (kanker) en erna is het heel snel slechter met hem gegaan. Heb hem moeten laten inslapen. Nu jaren later zie ik soms online staan dat een slechte adem bij een hond ook kan wijzen op een inwendige aandoening, kanker.. Hond had een slechte adem, maar ik wist niet beter en dacht dat het gewoon een 'hondenadem' was omdat het al jaren hetzelfde was. Achteraf denk ik misschien had ik het van die adem ook aan de dierenarts moeten vertellen tijdens de jaarlijkse checkup..
donderdag 12 januari 2023 om 08:32
Ik hekken het helaas ook.
Één van mijn cavia's was ziek (reutelde), maar ik moest werken, dus kon zelf niet met haar naar de dierenarts (klein bedrijf, vervanging regelen op zo'n korte termijn is bijna onmogelijk).
Mijn moeder is toen met haar gegaan en ze is toen opgenomen. Bij het maken van een röntgenfoto is ze op de tafel overleden, op het moment dat ze een paar seconden alleen was.
Daar heb ik me heel lang schuldig over gevoeld, dat ze in haar uppie is overleden.
Bij een andere cavia ben ik achteraf gezien te lang blijven dokteren. Uiteindelijk bleek het (long)kanker ipv een luchtweginfectie en ik maar medicatie blijven geven en dwangvoeren (is vaker nodig bij konijnen en knaagdieren). Heel naar.
Één van mijn cavia's was ziek (reutelde), maar ik moest werken, dus kon zelf niet met haar naar de dierenarts (klein bedrijf, vervanging regelen op zo'n korte termijn is bijna onmogelijk).
Mijn moeder is toen met haar gegaan en ze is toen opgenomen. Bij het maken van een röntgenfoto is ze op de tafel overleden, op het moment dat ze een paar seconden alleen was.
Daar heb ik me heel lang schuldig over gevoeld, dat ze in haar uppie is overleden.
Bij een andere cavia ben ik achteraf gezien te lang blijven dokteren. Uiteindelijk bleek het (long)kanker ipv een luchtweginfectie en ik maar medicatie blijven geven en dwangvoeren (is vaker nodig bij konijnen en knaagdieren). Heel naar.
donderdag 12 januari 2023 om 08:33
Ik denk precies zo over het laatste. Ik vind het ook een hele verantwoordelijkheid. Ze kunnen niks zeggen, je weet niet hoe ze zich voelen en of je het wel ok doet. Voorbeeldje: wij hebben onze katten nooit buiten gelaten. Wij denken dat dat het beste is, want veilig, maar of ze daar daadwerkelijk blij van worden.. geen idee.Java schreef: ↑12-01-2023 02:21Bij mij gaat het houden van huisdieren ook altijd hand in hand met schuldgevoel. Rationeel weet ik dat ik supergoed voor zelfs het kleinste diertje zorg en alles voor ze doe, maar toch heb ik altijd een knagend stemmetje of het niet nog beter kan / had gekund. Het is bij mij ook een vast thema voor nachtmerries: Dat ik onbewust huisdieren verwaarloos.
Ik overweeg zelfs geen nieuwe huisdieren meer te nemen als de huidige zijn overleden. Ik merk dat ik niet meer volledig positief achter het concept ‘huisdier’ kan staan.
Wij zijn ook al jaren niet op vakantie geweest vanwege de katten. Jaren terug hebben we ze naar een pension gedaan tijdens onze vakantie. Buiten dat het reteduur was, kregen we katten terug die gewoon niet happy waren. Buren hebben we nooit gevraagd. Zijn oudere mensen die zelf ook veel op stap zijn.
Mijn oudste wil graag een hond. Heel misschien over wat jaartjes. Eerst heel goed over na denken.
donderdag 12 januari 2023 om 08:52
Ik voel me, bijna elke dag nog, enorm schuldig over de dood van mijn ene kat. Hij was naar buiten geglipt. Ik rende hem achteraan en zag hem overreden worden. Ben toen nog met hem naar de dierenarts gegaan, maar hij is onderweg overleden. Het is nu 2 jaar geleden, maar het gevoel is nog niks veranderd. Ik kan hier niet aan denken zonder fysiek pijn te krijgen en te huilen. Gelukkig heb ik mensen in mijn omgeving die ook zielsveel van hun huisdieren houden en mijn gevoel begrijpen. Ook hier lees ik veel herkenning 
.
Kan me ook goed vinden in wat gezegd wordt over twijfel over nieuwe huisdieren nemen. Wij hebben nu nog twee katten, maar ik word helemaal naar bij de gedachte dat zij dat ooit doodgaan. En ik vraag me ook zo vaak af of we wel goed genoeg voor hen zorgen. Ben er voor mezelf ook wel over uit dat ik nooit meer een huisdier zal nemen dat hiervoor gefokt is. Alleen nog adoptie via het dierenasiel of andere stichtingen. Dat vind ik dan wel weer een mooi idee. Een van onze katten is als kitten ook van de straat gered, daar moet ik nog wel eens aan denken als hij snachts heerlijk tegen mij aankruipt terwijl het buiten koud en nat is.
. Kan me ook goed vinden in wat gezegd wordt over twijfel over nieuwe huisdieren nemen. Wij hebben nu nog twee katten, maar ik word helemaal naar bij de gedachte dat zij dat ooit doodgaan. En ik vraag me ook zo vaak af of we wel goed genoeg voor hen zorgen. Ben er voor mezelf ook wel over uit dat ik nooit meer een huisdier zal nemen dat hiervoor gefokt is. Alleen nog adoptie via het dierenasiel of andere stichtingen. Dat vind ik dan wel weer een mooi idee. Een van onze katten is als kitten ook van de straat gered, daar moet ik nog wel eens aan denken als hij snachts heerlijk tegen mij aankruipt terwijl het buiten koud en nat is.
donderdag 12 januari 2023 om 09:39
Wat is een goed leven? Is dat ook bepaalde signalen niet opvangen omdat je er niet voldoende mee bezig bent of er misschien te weinig verstand van hebt? Is dat niet jaarlijks voor een check-up naar de dierenarts gaan omdat je er maar vanuit gaat dat alles goed is?Jufjoke schreef: ↑11-01-2023 21:03Nee, ik vind schuldgevoel om de dood van een huisdier ook eigenlijk best vreemd, tenzij je het beestje zelf de nek om hebt gedraaid. Als je het dier een goed leven hebt gegeven, is schuldgevoel toch gewoon misplaatst?
En ik geef eerlijk toe; ik ben verdrietig als een huisdier sterft, maar ik rouw er niet hetzelfde om als om een dierbaar persoon.
Persoonlijk vind ik dat je dan tekortschiet als eigenaar, dat je je huisdier voor lief neemt en niet ziet als kwetsbaar gezinslid waarvoor gezorgd moet worden.
Nu zeg ik niet dat dat hier perse aan de hand is. Katten zijn meesters in het verbergen van pijn maar signalen als heel veel drinken en afvallen zouden mij persoonlijk wel opvallen. Maar ik heb dan ook al mijn hele leven dieren. Misschien waren dit de eerste katten van TO en heeft ze dit nog niet eerder meegemaakt, dan kun je een beetje onwetend zijn in dit soort dingen. Als de kat die er nog is ineens erg begint af te vallen zal ze nu waarschijnlijk wel aan de bel trekken. En hopelijk sowieso elk jaar even een bezoek aan de dierenarts (of de dierenarts thuis zoals hier ivm de hoeveelheid dieren).
Ik rouw wel om een dier net zoals ik om een geliefde rouw, dieren spelen zo’n grote rol in mijn leven en ik vind ze meestal leuker dan de meeste mensen.
hendrikje106 wijzigde dit bericht op 12-01-2023 13:26
0.16% gewijzigd
The problem is people are being hated when they are real, and are being loved when they are fake.
donderdag 12 januari 2023 om 09:39
Ik heb me een tijdje schuldig gevoeld of ik poes toch niet had moeten laten behandelen i.p.v. gelijk in te laten slapen (14 jaar, HCM, bloedprop in de rug waardoor de achterpoten verlamd werden, vochtophoping in de longen door de paniek).
Of ik niet toch een echo van haar hart had moeten laten maken (veel stress voor poes).
Of ik niet toch zoon er in had moeten betrekken (die sliep en alles ging zo snel).
Of ik poes niet toch mee naar huis had moeten nemen na het laten inslapen...
Vond de omstandigheden waaronder ik haar heb laten inslapen best traumatiserend...
Dus ja, ik snap je gevoel wel.
Of ik niet toch een echo van haar hart had moeten laten maken (veel stress voor poes).
Of ik niet toch zoon er in had moeten betrekken (die sliep en alles ging zo snel).
Of ik poes niet toch mee naar huis had moeten nemen na het laten inslapen...
Vond de omstandigheden waaronder ik haar heb laten inslapen best traumatiserend...
Dus ja, ik snap je gevoel wel.
donderdag 12 januari 2023 om 09:49
Je hoeft je niet schuldig te voelen hierover. Je hebt toch gezorgd dat ze bij de dierenarts terechtkwam? En cavia's die bijna doodgaan wachten vaak op een momentje dat ze alleen zijn. Een keer was een cavia van mij goed door de operatie gekomen en daarna kreeg hij nog een paar keer per dag dwangvoer om aan te sterken. Ik hield hem de hele tijd in de gaten en was de hele tijd thuis. Ging ik even naar de keuken om een bakje nieuw dwangvoer te maken, kwam ik terug, was hij er net tussenuit geknepen. Nou, betere verzorging had echt niet gekund. Verder ook wel meegemaakt dat oude cavia's ineens doodgaan. Het hoort er nou eenmaal bij, zeker bij dieren die niet zo oud worden.Lexeflex schreef: ↑12-01-2023 08:32Ik hekken het helaas ook.
Één van mijn cavia's was ziek (reutelde), maar ik moest werken, dus kon zelf niet met haar naar de dierenarts (klein bedrijf, vervanging regelen op zo'n korte termijn is bijna onmogelijk).
Mijn moeder is toen met haar gegaan en ze is toen opgenomen. Bij het maken van een röntgenfoto is ze op de tafel overleden, op het moment dat ze een paar seconden alleen was.
Daar heb ik me heel lang schuldig over gevoeld, dat ze in haar uppie is overleden.
Bij een andere cavia ben ik achteraf gezien te lang blijven dokteren. Uiteindelijk bleek het (long)kanker ipv een luchtweginfectie en ik maar medicatie blijven geven en dwangvoeren (is vaker nodig bij konijnen en knaagdieren). Heel naar.
donderdag 12 januari 2023 om 09:57
Als onze huisdieren overlijden komt er geen nieuwe voor terug. Ik vind het de kinderen ouder zijn lastiger om rekening mee te willen houden.
Buren worden ouder of zijn geen dierenliefhebbers. Beestjes worden ouder en hebben meer zorg nodig. Dat houdt ons nu vaak thuis.
Wil ze nog lang niet missen hoor...we zijn allemaal gek op die beestjes maar over 10 jaar zijn we wel huisdier vrij.
Tenzij ik de staats win en op een boerderij woon met kippen, varkens, konijnen, katten, honden, cavia's, hamsters, schapen en paarden.
Buren worden ouder of zijn geen dierenliefhebbers. Beestjes worden ouder en hebben meer zorg nodig. Dat houdt ons nu vaak thuis.
Wil ze nog lang niet missen hoor...we zijn allemaal gek op die beestjes maar over 10 jaar zijn we wel huisdier vrij.
Tenzij ik de staats win en op een boerderij woon met kippen, varkens, konijnen, katten, honden, cavia's, hamsters, schapen en paarden.
donderdag 12 januari 2023 om 10:30
Sterkte TO.
Ik voelde me ook schuldig.
Onze ene kat ging lag ‘s morgens opeens ijskoud languit op de bank in zijn eigen kwijl. Leefde nog wel maar bij de spoeddierenarts bleek er niets aan te doen en is hij met spoed ingeslapen omdat hij zo ontzettend leed
De avond ervoor had ik niks gemerkt. De enige aanleiding was dat twee weken ervoor zijn tanden verwijderd waren. Hier had hij al lange tijd veel last van. Maar hij was een paar dagen daarvoor op controle geweest en toen was hij in orde. At en dronk ook gewoon.
Zijn “zus” is een paar jaar daarna ingeslapen ivm een tumor in haar mond die alleen maar behandelbaar is als je er heel vroeg bij bent. En aangezien wij niet zomaar in haar mond keken zagen we het pas toen de bult aan haar wang zichtbaar werd.
Ik twijfel ook nog over een nieuwe kat. In ieder geval dit ras niet meer, beide katten hebben tijdens hun leven best wat klachten gehad. (We hadden sphynxen ivm allergie van mijn man).
Ik voelde me ook schuldig.
Onze ene kat ging lag ‘s morgens opeens ijskoud languit op de bank in zijn eigen kwijl. Leefde nog wel maar bij de spoeddierenarts bleek er niets aan te doen en is hij met spoed ingeslapen omdat hij zo ontzettend leed
De avond ervoor had ik niks gemerkt. De enige aanleiding was dat twee weken ervoor zijn tanden verwijderd waren. Hier had hij al lange tijd veel last van. Maar hij was een paar dagen daarvoor op controle geweest en toen was hij in orde. At en dronk ook gewoon.
Zijn “zus” is een paar jaar daarna ingeslapen ivm een tumor in haar mond die alleen maar behandelbaar is als je er heel vroeg bij bent. En aangezien wij niet zomaar in haar mond keken zagen we het pas toen de bult aan haar wang zichtbaar werd.
Ik twijfel ook nog over een nieuwe kat. In ieder geval dit ras niet meer, beide katten hebben tijdens hun leven best wat klachten gehad. (We hadden sphynxen ivm allergie van mijn man).
donderdag 12 januari 2023 om 10:53
Heel veel sterkte TO wat verdrietig. Hier vorig jaar allebei mijn katten in moeten laten slapen en ik mis ze nog steeds enorm. Maar het schuldgevoel herken ik niet. Ik was sowieso iemand die bij de minste verandering de dierenarts belde (kattenervaring van jaren en jaren heeft me dat geleerd) maar goed daar heb jij nu niets meer aan. Nogmaals heel veel sterkte!
donderdag 12 januari 2023 om 11:01
Allereerst heel veel sterkte.
Ik heb bij bijna al mijn huisdieren wel een soort van schuldgevoel gehad. Vooral mezelf afgevraagd of ik niet te laat was, of ik niet toch een bepaalde behandeling had moeten proberen. Ik wil gewoon het beste voor ze en het is moeilijk te bepalen wat dat is als je met geen mogelijkheid kan weten hoe het was geweest wanneer je een andere keuze had gemaakt.
Ik denk dat je niet te streng moet zijn voor jezelf, de symptomen die er waren heb je gemist, maar dat was omdat je ze simpelweg niet herkende als symptomen van iets en niet omdat je ze doelbewust hebt genegeerd. Daarna heb je alle verantwoordelijkheid genomen om Boris zo goed mogelijk te helpen.
Ik denk dat jouw zorgen en over of je het niet verkeerd hebt gedaan wel weergeven dat hij een heel liefdevol huis had.
Ik heb bij bijna al mijn huisdieren wel een soort van schuldgevoel gehad. Vooral mezelf afgevraagd of ik niet te laat was, of ik niet toch een bepaalde behandeling had moeten proberen. Ik wil gewoon het beste voor ze en het is moeilijk te bepalen wat dat is als je met geen mogelijkheid kan weten hoe het was geweest wanneer je een andere keuze had gemaakt.
Ik denk dat je niet te streng moet zijn voor jezelf, de symptomen die er waren heb je gemist, maar dat was omdat je ze simpelweg niet herkende als symptomen van iets en niet omdat je ze doelbewust hebt genegeerd. Daarna heb je alle verantwoordelijkheid genomen om Boris zo goed mogelijk te helpen.
Ik denk dat jouw zorgen en over of je het niet verkeerd hebt gedaan wel weergeven dat hij een heel liefdevol huis had.
donderdag 12 januari 2023 om 11:09
Veel sterkte met je verlies TO. Het lijkt me heel moeilijk om te verwerken.
Ik heb een keer een hamster ( die gewoon op was en oud ) laten inslapen toen ik jong was en verder het eigenlijk nooit hoeven laten doen.
Maar ik ben wel iemand die zich snel zorgen maakt om haar kat. Ik hou hem ook nauwlettend in de gaten altijd. Helaas poept en plast hij buiten dus kan ik dat niet in de gaten houden, dat vind ik wel lastig.
Katten zijn heel goed in pijn verbergen dus ik check hem af en toe op zijn vacht, dan vind ik wel eens korstjes van vechtpartijen of andere dingen buiten. In het begin toen ik hem net had ging ik voor elk dingetje naar de dierenarts maar dat doe ik nu niet meer. Alleen als ik het echt niet meer vertrouw of hij zich afwijkend gaat gedragen ga ik er heen. Maar het zou zomaar kunnen dat hij dus ooit een keer blaasgruis krijgt, niet meer kan plassen en dan overlijdt daaraan en dat ik niets door had omdat hij nooit op zijn bak gaat.
Dan nog zou ik me schuldig voelen als hij aan zoiets zou overlijden.
Dan zou ik denken, had ik hem maar binnen gehouden, dan had ik het kunnen weten.
Ik heb een keer een hamster ( die gewoon op was en oud ) laten inslapen toen ik jong was en verder het eigenlijk nooit hoeven laten doen.
Maar ik ben wel iemand die zich snel zorgen maakt om haar kat. Ik hou hem ook nauwlettend in de gaten altijd. Helaas poept en plast hij buiten dus kan ik dat niet in de gaten houden, dat vind ik wel lastig.
Katten zijn heel goed in pijn verbergen dus ik check hem af en toe op zijn vacht, dan vind ik wel eens korstjes van vechtpartijen of andere dingen buiten. In het begin toen ik hem net had ging ik voor elk dingetje naar de dierenarts maar dat doe ik nu niet meer. Alleen als ik het echt niet meer vertrouw of hij zich afwijkend gaat gedragen ga ik er heen. Maar het zou zomaar kunnen dat hij dus ooit een keer blaasgruis krijgt, niet meer kan plassen en dan overlijdt daaraan en dat ik niets door had omdat hij nooit op zijn bak gaat.
Dan nog zou ik me schuldig voelen als hij aan zoiets zou overlijden.
Dan zou ik denken, had ik hem maar binnen gehouden, dan had ik het kunnen weten.
donderdag 12 januari 2023 om 11:42
Van mij ook sterkte, TO.
Mijn eerste poes is al jaren overleden maar is nog regelmatig in mijn gedachten. Vanmorgen nog, toen mijn telefoon een herinnering liet zien van 9 jaar terug, een foto van poes Saartje.
Ik heb haar weggehaald bij een gezin waarvan de oudste zoon de verantwoordelijkheid had voor Saartje. (Ze had toen overigens niet eens een naam.) De ouders waren allergisch, dus de poes zat altijd opgesloten op de zolderkamer van oudste zoon. Die haar regelmatig vergat eten te geven, zo vertelde zijn moeder.
Gevolg was dat ze enorm op eten gericht was. Ik kon eigenlijk niet normaal functioneren omdat Saartje continu met een zeer indringende mauw voor m'n voeten liep. Dus toen ben ik slap geweest en heb ik ervoor gezorgd dat ze altijd toegang had tot eten... met alle gevolgen van dien. Ze ging van graatmager naar moddervet. Jarenlang is dat zo doorgegaan... ik vond het zelfs wel 'gezellig', zo mollig, maar inmiddels weet ik dat ik dit echt niet zo ver had moeten laten komen.
Op een gegeven moment kreeg ze vaker van die 'hoestbuien', zoals poezen doen als ze een haarbal moeten uitspugen. Alleen kwam er dan geen haarbal.
Ik ging naar de dierenarts en die wees me op haar gewicht. Ze hebben ook een röntgenfoto gemaakt en die wees uit dat ze veel slijm in haar longen had... maar eerste prio moest zijn: afvallen!! Ik had net zo goed te horen kunnen krijgen dat ze diabetes had trouwens... dat was hier dan niet het geval.
Na het dierenarts bezoek werd ze opeens ziek. Ik weet bijna zeker dat ze bij de dierenarts iets heeft opgelopen. En vanwege haar toestand was ze natuurlijk vatbaar. We gingen met haar terug en hebben haar daar moeten laten. De volgende dag kregen we een telefoontje dat haar toestand in die nacht was verslechterd. We moesten er naartoe. Het was echt vreselijk om haar zo te zien, zo benauwd als ze was... en wat heb ik me schuldig gevoeld, ik heb het zo ver laten komen.
Inmiddels hebben we een kater uit het asiel. Ook die is op eten gericht, maar die krijgt afgepast voer uit een automaat. Had ik toen maar geweten dat er zoiets bestond, want die zeurt niet bij mij, maar bij de voedselautomaat...
Mijn eerste poes is al jaren overleden maar is nog regelmatig in mijn gedachten. Vanmorgen nog, toen mijn telefoon een herinnering liet zien van 9 jaar terug, een foto van poes Saartje.
Ik heb haar weggehaald bij een gezin waarvan de oudste zoon de verantwoordelijkheid had voor Saartje. (Ze had toen overigens niet eens een naam.) De ouders waren allergisch, dus de poes zat altijd opgesloten op de zolderkamer van oudste zoon. Die haar regelmatig vergat eten te geven, zo vertelde zijn moeder.
Gevolg was dat ze enorm op eten gericht was. Ik kon eigenlijk niet normaal functioneren omdat Saartje continu met een zeer indringende mauw voor m'n voeten liep. Dus toen ben ik slap geweest en heb ik ervoor gezorgd dat ze altijd toegang had tot eten... met alle gevolgen van dien. Ze ging van graatmager naar moddervet. Jarenlang is dat zo doorgegaan... ik vond het zelfs wel 'gezellig', zo mollig, maar inmiddels weet ik dat ik dit echt niet zo ver had moeten laten komen.
Op een gegeven moment kreeg ze vaker van die 'hoestbuien', zoals poezen doen als ze een haarbal moeten uitspugen. Alleen kwam er dan geen haarbal.
Ik ging naar de dierenarts en die wees me op haar gewicht. Ze hebben ook een röntgenfoto gemaakt en die wees uit dat ze veel slijm in haar longen had... maar eerste prio moest zijn: afvallen!! Ik had net zo goed te horen kunnen krijgen dat ze diabetes had trouwens... dat was hier dan niet het geval.
Na het dierenarts bezoek werd ze opeens ziek. Ik weet bijna zeker dat ze bij de dierenarts iets heeft opgelopen. En vanwege haar toestand was ze natuurlijk vatbaar. We gingen met haar terug en hebben haar daar moeten laten. De volgende dag kregen we een telefoontje dat haar toestand in die nacht was verslechterd. We moesten er naartoe. Het was echt vreselijk om haar zo te zien, zo benauwd als ze was... en wat heb ik me schuldig gevoeld, ik heb het zo ver laten komen.
Inmiddels hebben we een kater uit het asiel. Ook die is op eten gericht, maar die krijgt afgepast voer uit een automaat. Had ik toen maar geweten dat er zoiets bestond, want die zeurt niet bij mij, maar bij de voedselautomaat...
donderdag 12 januari 2023 om 12:22
ik zie hier ook wel gevallen voorbij komen waarvan ik denk, maar daar hoef je je toch niet schuldig over te voelen? Dieren gaan soms gewoon plotseling en onverwachts dood zonder dat je het aan had kunnen zien komen. Ik vind het wat anders als je symptomen bewust of uit gemakzucht negeert of dat je te lang laat sleutelen aan een dier wat eigenlijk al op is. En zelfs dan is het niet zo zwart-wit.
Nothing happens for a reason
donderdag 12 januari 2023 om 12:23
Heel erg .
Een van mijn hondjes heeft waarschijnlijk een hersenbloeding gehad . Ik ga na mijn werk altijd direct naar huis en die dag was ik nog boodschappen gaan doen . Toen ik thuiskwam was hij buiten bewustzijn . Zo hard gegild dat de buurman kwam in de auto naar de da . Onderweg overleed hij in mij armen . Hoewel de da ook zei dat ik het niet had kunnen voorkomen kan ik me 4 jaar later nog steeds voor mijn kop slaan dat ik niet meteen naar huis gegaan ben . Mis dat beestje nog steeds onze kleine Pipo . De volgende ging van ouderdom en dat gevoel is toch heel anders ondanks dat ik die ook erg mis .
Een van mijn hondjes heeft waarschijnlijk een hersenbloeding gehad . Ik ga na mijn werk altijd direct naar huis en die dag was ik nog boodschappen gaan doen . Toen ik thuiskwam was hij buiten bewustzijn . Zo hard gegild dat de buurman kwam in de auto naar de da . Onderweg overleed hij in mij armen . Hoewel de da ook zei dat ik het niet had kunnen voorkomen kan ik me 4 jaar later nog steeds voor mijn kop slaan dat ik niet meteen naar huis gegaan ben . Mis dat beestje nog steeds onze kleine Pipo . De volgende ging van ouderdom en dat gevoel is toch heel anders ondanks dat ik die ook erg mis .
donderdag 12 januari 2023 om 12:26
Herkenbaar.vivinnetje schreef: ↑12-01-2023 11:42Van mij ook sterkte, TO.
Mijn eerste poes is al jaren overleden maar is nog regelmatig in mijn gedachten. Vanmorgen nog, toen mijn telefoon een herinnering liet zien van 9 jaar terug, een foto van poes Saartje.
Ik heb haar weggehaald bij een gezin waarvan de oudste zoon de verantwoordelijkheid had voor Saartje. (Ze had toen overigens niet eens een naam.) De ouders waren allergisch, dus de poes zat altijd opgesloten op de zolderkamer van oudste zoon. Die haar regelmatig vergat eten te geven, zo vertelde zijn moeder.
Gevolg was dat ze enorm op eten gericht was. Ik kon eigenlijk niet normaal functioneren omdat Saartje continu met een zeer indringende mauw voor m'n voeten liep. Dus toen ben ik slap geweest en heb ik ervoor gezorgd dat ze altijd toegang had tot eten... met alle gevolgen van dien. Ze ging van graatmager naar moddervet. Jarenlang is dat zo doorgegaan... ik vond het zelfs wel 'gezellig', zo mollig, maar inmiddels weet ik dat ik dit echt niet zo ver had moeten laten komen.
Op een gegeven moment kreeg ze vaker van die 'hoestbuien', zoals poezen doen als ze een haarbal moeten uitspugen. Alleen kwam er dan geen haarbal.
Ik ging naar de dierenarts en die wees me op haar gewicht. Ze hebben ook een röntgenfoto gemaakt en die wees uit dat ze veel slijm in haar longen had... maar eerste prio moest zijn: afvallen!! Ik had net zo goed te horen kunnen krijgen dat ze diabetes had trouwens... dat was hier dan niet het geval.
Na het dierenarts bezoek werd ze opeens ziek. Ik weet bijna zeker dat ze bij de dierenarts iets heeft opgelopen. En vanwege haar toestand was ze natuurlijk vatbaar. We gingen met haar terug en hebben haar daar moeten laten. De volgende dag kregen we een telefoontje dat haar toestand in die nacht was verslechterd. We moesten er naartoe. Het was echt vreselijk om haar zo te zien, zo benauwd als ze was... en wat heb ik me schuldig gevoeld, ik heb het zo ver laten komen.
Inmiddels hebben we een kater uit het asiel. Ook die is op eten gericht, maar die krijgt afgepast voer uit een automaat. Had ik toen maar geweten dat er zoiets bestond, want die zeurt niet bij mij, maar bij de voedselautomaat...
Boris, de kat die overleden is had ook een vrij ongezonde relatie met eten. Wij hebben hem uit een nestje samen met zijn broer. Geen idee wat er bij dat nestje gebeurd is, want zijn broer die nog leeft heeft dat niet.
We kregen ze ook vrij belabberd mee uit het nestje zo bleek een dag later. Ze lagen allebei lusteloos in hun mandje en hun oogjes waren ontstoken. Zo zaten we de 2e dag dat we ze hadden al bij de da.... Een paar weken later weer, toen werd er niesziekte geconstateerd. Ze hebben geen fijne start gehad :/
donderdag 12 januari 2023 om 14:08
Vroeger thuis hadden we ook altijd katten, maar die tel ik even niet mee omdat ik daar niet verantwoordelijk voor was.
Mijn eerste kat heb ik als kitten gekregen en had nooit wat, totdat ze bejaard werd. Ze had last van artrose, waar ze pijnstilling voor kreeg. Uiteindelijk toen ze 19 was kreeg ze een aantal keren een soort epileptische aanvallen waardoor ze blind werd.
Bij de dierenarts heb ik toen gevraagd om een spuitje, maar die vond haar nog "te goed". Een maand later kon het niet anders meer en heeft ze alsnog een spuitje gekregen. Ik heb me er wel wat schuldig over gevoeld dat ze nog een maand ziek moest blijven leven.
Toen ze was overleden had ik me voorgenomen om geen andere kat meer in huis te nemen, behalve als het een aanloper was.
2,5 jaar later diende mijn huidige kat zich aan. (Die is inmiddels 9)
Twee jaar geleden kwam er nog een andere kat aanlopen, een heel oud besje die al een tijdje in de buurt rondhing en bij verschillende huizen mee at met de andere katten. Ik heb haar op een bepaald moment in huis genomen, omdat ik het niet meer kon aanzien. (Ze had geen chip en ook via Amivedi ed was er niemand die haar mistte.) Afgelopen jaar is ze vanzelf overleden, gewoon bij mij thuis. Bij haar was het enige waar ik een beetje spijt van had dat ze de laatste avond, vlak voordat ik naar boven ging me nog aankeek en ik daar niet op reageerde. Ik neem aan dat ze toen al wist dat ze ging sterven.
Als mijn huidige kat tzt overlijdt zal ik wederom niet zelf op zoek gaan naar een andere kat, maar als er zich 1 aandient die geen huis heeft mag die blijven.
Al mijn katten gaan trouwens naar buiten. Als ze overreden worden is dat heel naar natuurlijk, maar dat vind ik minder erg dan ze veilig binnen houden en aan banden leggen.
Mijn eerste kat heb ik als kitten gekregen en had nooit wat, totdat ze bejaard werd. Ze had last van artrose, waar ze pijnstilling voor kreeg. Uiteindelijk toen ze 19 was kreeg ze een aantal keren een soort epileptische aanvallen waardoor ze blind werd.
Bij de dierenarts heb ik toen gevraagd om een spuitje, maar die vond haar nog "te goed". Een maand later kon het niet anders meer en heeft ze alsnog een spuitje gekregen. Ik heb me er wel wat schuldig over gevoeld dat ze nog een maand ziek moest blijven leven.
Toen ze was overleden had ik me voorgenomen om geen andere kat meer in huis te nemen, behalve als het een aanloper was.
2,5 jaar later diende mijn huidige kat zich aan. (Die is inmiddels 9)
Twee jaar geleden kwam er nog een andere kat aanlopen, een heel oud besje die al een tijdje in de buurt rondhing en bij verschillende huizen mee at met de andere katten. Ik heb haar op een bepaald moment in huis genomen, omdat ik het niet meer kon aanzien. (Ze had geen chip en ook via Amivedi ed was er niemand die haar mistte.) Afgelopen jaar is ze vanzelf overleden, gewoon bij mij thuis. Bij haar was het enige waar ik een beetje spijt van had dat ze de laatste avond, vlak voordat ik naar boven ging me nog aankeek en ik daar niet op reageerde. Ik neem aan dat ze toen al wist dat ze ging sterven.
Als mijn huidige kat tzt overlijdt zal ik wederom niet zelf op zoek gaan naar een andere kat, maar als er zich 1 aandient die geen huis heeft mag die blijven.
Al mijn katten gaan trouwens naar buiten. Als ze overreden worden is dat heel naar natuurlijk, maar dat vind ik minder erg dan ze veilig binnen houden en aan banden leggen.
donderdag 12 januari 2023 om 16:29
Verstandelijk gezien weet ik wel dat ik voor hen beiden heb gedaan wat ik kon, maar toch voelde ik me wel schuldig.alwayspassiton schreef: ↑12-01-2023 09:49Je hoeft je niet schuldig te voelen hierover. Je hebt toch gezorgd dat ze bij de dierenarts terechtkwam? En cavia's die bijna doodgaan wachten vaak op een momentje dat ze alleen zijn. Een keer was een cavia van mij goed door de operatie gekomen en daarna kreeg hij nog een paar keer per dag dwangvoer om aan te sterken. Ik hield hem de hele tijd in de gaten en was de hele tijd thuis. Ging ik even naar de keuken om een bakje nieuw dwangvoer te maken, kwam ik terug, was hij er net tussenuit geknepen. Nou, betere verzorging had echt niet gekund. Verder ook wel meegemaakt dat oude cavia's ineens doodgaan. Het hoort er nou eenmaal bij, zeker bij dieren die niet zo oud worden.
Bij weer een andere cavia had ik dat niet. Die kreeg toen ik haar medicatie wilde geven een insult en stierf enkele minuten later onder mijn handen. Heel verdrietig, maar ze was niet alleen en ik kon haar zachtjes toespreken tot ze echt overleden was. Dat maakte voor mij wel verschil.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
