Thuis
alle pijlers
Zoontje 6 is op school ideaal maar thuis.........
dinsdag 12 mei 2009 om 14:26
Goedenmiddag mede-forummers,
Ik heb wat advies nodig. Mijn zoontje van 6 is op school een voorbeeldig kind en thuis luistert hij voor geen meter. Hij scheld en is veel boos en wil doen waar hij zin in heeft wanneer hij er zin in heeft. We zijn best streng en laten hem ook niet echt ergens mee wegkomen maar het komt op een punt dat we met onze handen in de haren staan. Dit is begonnen toen zijn broertje geboren is, die nu net 2 geworden is. Hij kan het niet aan dat die ook aandacht nodig heeft en die kleine sneeuwt ook helemaal onder want dat is een heel makkelijk kindje. Vanmorgen is het geéscaleerd en heb ik hem een tik verkocht wat ik noooooooooooooooooit doe normaal. Ik voel me de hele dag al schuldig en weet gewoon niet meer wat ik ermee aanmoet. Mijn man en ik beginnen heel erg aan onszelf te twijfelen, eigenlijk ik meer dan mijn man. Hebben we het wel goed gedaan, doen we het wel goed? Waar ligt de grens van tolleratie?
Tips?????
Ik heb wat advies nodig. Mijn zoontje van 6 is op school een voorbeeldig kind en thuis luistert hij voor geen meter. Hij scheld en is veel boos en wil doen waar hij zin in heeft wanneer hij er zin in heeft. We zijn best streng en laten hem ook niet echt ergens mee wegkomen maar het komt op een punt dat we met onze handen in de haren staan. Dit is begonnen toen zijn broertje geboren is, die nu net 2 geworden is. Hij kan het niet aan dat die ook aandacht nodig heeft en die kleine sneeuwt ook helemaal onder want dat is een heel makkelijk kindje. Vanmorgen is het geéscaleerd en heb ik hem een tik verkocht wat ik noooooooooooooooooit doe normaal. Ik voel me de hele dag al schuldig en weet gewoon niet meer wat ik ermee aanmoet. Mijn man en ik beginnen heel erg aan onszelf te twijfelen, eigenlijk ik meer dan mijn man. Hebben we het wel goed gedaan, doen we het wel goed? Waar ligt de grens van tolleratie?
Tips?????
dinsdag 12 mei 2009 om 16:59
Als ik je verhaal zo lees dan vallen me een aantal dingen op:
1. je zoontje mag een aantal dingen niet. Prima, grenzen zijn belangrijk. Maar, zijn sommige dingen die hij niet mag, niet het heroverwegen waard? Zoals bijvoorbeeld geen sportkleding naar school. Als je kind zo graag een keer in voetbalshirt of trainingspak wil gaan, láát hem dan. Wat maakt het uit? Pick your battles dus. Net zoals met de cola. Hij is 6, ik kan me voorstellen dat cola dan wat meer standaard wordt op die leeftijd. Sommige zaken lijken mij de hele strijd in ieder geval niet waard. Ik krijg het idee dat jullie elkaar de hele tijd dwars zitten: hij wil dingen die niet mogen, jullie blijven verbieden en daar komt continue strijd over. Geen leuke sfeer.
2. Het verschil in gedrag tussen school en thuis. Is dit altijd al zo geweest of is het iets recents, wat bijvoorbeeld pas een jaar speelt? Want meestal is daar wel een oorzaak voor. Je ziet vaak kinderen hun frustraties over school thuis afreageren. Is het werk misschien te makkelijk of te moeilijk, heeft hij genoeg vrienden, is hij wel gelukkig op school etc? Hebben jullie hier goed zicht op? Ik zou dus op zoek gaan of hier niet ook een oorzaak ligt van de opstandigheid.
3. Komst van het broertje, natuurlijk voor ieder kind ingrijpend en misschien nog wat meer als het grote kind al wat ouder is en al zo lang alleen is geweest. Hij geeft aan weer baby te willen zijn, heb je gevraagd waarom? Wil hij ook zo superveel geknuffeld worden of niet naar school hoeven of veel aandacht krijgen of iets anders? Heb je hem direct gevraagd wat hij vindt van de situatie? Hij is 6 jaar en zou dus al heel goed moeten kunnen aangeven waar het probleem ligt. Je kind zal, denk ik, niet een probleem hebben met zijn broertje, als hij van mening is dat de situatie thuis voor hem nog steeds leuk is, ook mét broertje. Iets vindt hij dus niet leuk en of dat minder aandacht is of simpelweg een extra knuffel, dat moet je hem vragen.
Oeps, heel verhaal. Sorry. Hopelijk heb je er wat aan.
1. je zoontje mag een aantal dingen niet. Prima, grenzen zijn belangrijk. Maar, zijn sommige dingen die hij niet mag, niet het heroverwegen waard? Zoals bijvoorbeeld geen sportkleding naar school. Als je kind zo graag een keer in voetbalshirt of trainingspak wil gaan, láát hem dan. Wat maakt het uit? Pick your battles dus. Net zoals met de cola. Hij is 6, ik kan me voorstellen dat cola dan wat meer standaard wordt op die leeftijd. Sommige zaken lijken mij de hele strijd in ieder geval niet waard. Ik krijg het idee dat jullie elkaar de hele tijd dwars zitten: hij wil dingen die niet mogen, jullie blijven verbieden en daar komt continue strijd over. Geen leuke sfeer.
2. Het verschil in gedrag tussen school en thuis. Is dit altijd al zo geweest of is het iets recents, wat bijvoorbeeld pas een jaar speelt? Want meestal is daar wel een oorzaak voor. Je ziet vaak kinderen hun frustraties over school thuis afreageren. Is het werk misschien te makkelijk of te moeilijk, heeft hij genoeg vrienden, is hij wel gelukkig op school etc? Hebben jullie hier goed zicht op? Ik zou dus op zoek gaan of hier niet ook een oorzaak ligt van de opstandigheid.
3. Komst van het broertje, natuurlijk voor ieder kind ingrijpend en misschien nog wat meer als het grote kind al wat ouder is en al zo lang alleen is geweest. Hij geeft aan weer baby te willen zijn, heb je gevraagd waarom? Wil hij ook zo superveel geknuffeld worden of niet naar school hoeven of veel aandacht krijgen of iets anders? Heb je hem direct gevraagd wat hij vindt van de situatie? Hij is 6 jaar en zou dus al heel goed moeten kunnen aangeven waar het probleem ligt. Je kind zal, denk ik, niet een probleem hebben met zijn broertje, als hij van mening is dat de situatie thuis voor hem nog steeds leuk is, ook mét broertje. Iets vindt hij dus niet leuk en of dat minder aandacht is of simpelweg een extra knuffel, dat moet je hem vragen.
Oeps, heel verhaal. Sorry. Hopelijk heb je er wat aan.
dinsdag 12 mei 2009 om 17:07
Hoi hoi,
Zelf kijk in dit soort gevallen even op de pedagogenvraagbaak van ouders.nl, dan krijg ik weer even ideeën over hoe bepaalde kwesties aan te pakken.
Bij mij werkt het om heel duidelijk en consequent te zijn. En dan pas ik soort van "de nanny" methodes toe. Als hij iets doet wat echt niet kan/mag (brutaal, slaan etc), spreek ik hem kort en bondig toe dat ik dat niet wil hebben. Doet hij het nog een keer, dan krijgt hij een waarschuwing en bij de derde keer gaat hij onverbiddelijk naar de gang. Vaak komt het niet tot een derde keer. Ze vinden het meestal niet leuk om afgezonderd te worden van de rest vh gezin. Door niet meteen te straffen, geef je hem de kans af te zien van verder slecht gedrag.
Op minder erge dingen (beetje aandacht trekken bijvoorbeeld) probeer ik niet te reageren/negeren, omdat ik anders de hele dag waarschuwingen aan het geven ben en dat maakt de sfeer er niet beter op.
Probeer ook eens non-verbaal te communiceren als hij loopt te dralen met aankleden. Hem streng aankijken en wijzen naar de kleren die hij aan moet doen. Het zal je verbazen! Zo kan je een machtstrijd voorkomen die je toch verliest als jij haast hebt 's ochtends (want het eindigt er mee dat jij hem staat aan te kleden, nadat je tien keer hebt gezegd dat hij zich nu echt aan moet kleden).
Ten slotte: probeer kort en bondig te zijn en laat je niet verleiden tot lange betogen/uitleg van dingen. Soms zijn de dingen gewoon "omdat ik dat zeg". Punt.
Heel veel sterkte, hopelijk weet je de negatieve spiraal te doorbreken en kan je hem het zelfvertrouwen geven zodat het niet meer nodig is om jaloers te zijn.
Zelf kijk in dit soort gevallen even op de pedagogenvraagbaak van ouders.nl, dan krijg ik weer even ideeën over hoe bepaalde kwesties aan te pakken.
Bij mij werkt het om heel duidelijk en consequent te zijn. En dan pas ik soort van "de nanny" methodes toe. Als hij iets doet wat echt niet kan/mag (brutaal, slaan etc), spreek ik hem kort en bondig toe dat ik dat niet wil hebben. Doet hij het nog een keer, dan krijgt hij een waarschuwing en bij de derde keer gaat hij onverbiddelijk naar de gang. Vaak komt het niet tot een derde keer. Ze vinden het meestal niet leuk om afgezonderd te worden van de rest vh gezin. Door niet meteen te straffen, geef je hem de kans af te zien van verder slecht gedrag.
Op minder erge dingen (beetje aandacht trekken bijvoorbeeld) probeer ik niet te reageren/negeren, omdat ik anders de hele dag waarschuwingen aan het geven ben en dat maakt de sfeer er niet beter op.
Probeer ook eens non-verbaal te communiceren als hij loopt te dralen met aankleden. Hem streng aankijken en wijzen naar de kleren die hij aan moet doen. Het zal je verbazen! Zo kan je een machtstrijd voorkomen die je toch verliest als jij haast hebt 's ochtends (want het eindigt er mee dat jij hem staat aan te kleden, nadat je tien keer hebt gezegd dat hij zich nu echt aan moet kleden).
Ten slotte: probeer kort en bondig te zijn en laat je niet verleiden tot lange betogen/uitleg van dingen. Soms zijn de dingen gewoon "omdat ik dat zeg". Punt.
Heel veel sterkte, hopelijk weet je de negatieve spiraal te doorbreken en kan je hem het zelfvertrouwen geven zodat het niet meer nodig is om jaloers te zijn.
dinsdag 12 mei 2009 om 17:10
quote:Zwieber schreef op 12 mei 2009 @ 16:59:
Als ik je verhaal zo lees dan vallen me een aantal dingen op:
1. je zoontje mag een aantal dingen niet. Prima, grenzen zijn belangrijk. Maar, zijn sommige dingen die hij niet mag, niet het heroverwegen waard? Zoals bijvoorbeeld geen sportkleding naar school. Als je kind zo graag een keer in voetbalshirt of trainingspak wil gaan, láát hem dan. Wat maakt het uit? Pick your battles dus. Net zoals met de cola. Hij is 6, ik kan me voorstellen dat cola dan wat meer standaard wordt op die leeftijd. Sommige zaken lijken mij de hele strijd in ieder geval niet waard. Ik krijg het idee dat jullie elkaar de hele tijd dwars zitten: hij wil dingen die niet mogen, jullie blijven verbieden en daar komt continue strijd over. Geen leuke sfeer.
2. Het verschil in gedrag tussen school en thuis. Is dit altijd al zo geweest of is het iets recents, wat bijvoorbeeld pas een jaar speelt? Want meestal is daar wel een oorzaak voor. Je ziet vaak kinderen hun frustraties over school thuis afreageren. Is het werk misschien te makkelijk of te moeilijk, heeft hij genoeg vrienden, is hij wel gelukkig op school etc? Hebben jullie hier goed zicht op? Ik zou dus op zoek gaan of hier niet ook een oorzaak ligt van de opstandigheid.
3. Komst van het broertje, natuurlijk voor ieder kind ingrijpend en misschien nog wat meer als het grote kind al wat ouder is en al zo lang alleen is geweest. Hij geeft aan weer baby te willen zijn, heb je gevraagd waarom? Wil hij ook zo superveel geknuffeld worden of niet naar school hoeven of veel aandacht krijgen of iets anders? Heb je hem direct gevraagd wat hij vindt van de situatie? Hij is 6 jaar en zou dus al heel goed moeten kunnen aangeven waar het probleem ligt. Je kind zal, denk ik, niet een probleem hebben met zijn broertje, als hij van mening is dat de situatie thuis voor hem nog steeds leuk is, ook mét broertje. Iets vindt hij dus niet leuk en of dat minder aandacht is of simpelweg een extra knuffel, dat moet je hem vragen.
Oeps, heel verhaal. Sorry. Hopelijk heb je er wat aan.
Hey Zwieber,
Geen sorry hoor, ben juist heel blij met alle reacties, ik steek er zeker iets van op.
Even het beantwoorden van je vragen:
1. Ik snap wat je bedoeld. Ik denk ook dat ik niet helemaal goed besef dat hij groter wordt. Hiermee bedoel ik dat ik hem blijf zien als klein kind van 3 á 4 jaar. Misschien moet ik de teugels iets meer laten vieren maar hij mag ook best wel heel veel hoor. We proberen hem eigenlijk met zo weinig mogelijk in de weg te liggen maarja af en toe moet en mag hij dingen toch wel of niet. Ik ben altijd bang dat als ik de teugels laat vieren, hij er van gaat profiteren.
2. Het verschil in gedrag is van de laatste jaren, eigenlijk sinds mijn jongste geboren is. Daarvoor was ie zeg maar nog aan het kleuteren en dan hoeven ze natuurlijk ook niet zoveel. Hij vond het vreselijk om naar groep 3 te gaan want dan moest hij dingen. Verder heeft hij niet echt vaste vriendjes in de klas maar volgens mij gaat iedereen leuk met hem om. Er zit ook een jongetje met down-syndrome in de klas en daar ontfermt hij zich juist weer een beetje over. Mijn broertje is ook geestelijk en lichamelijk gehandicapt dus hij kent dat zeg maar. Wat zijn niveau betreft gaat hij goed mee. Rekenen zit hij boven gemiddeld en de rest gemiddeld. Hij gaat ook gewoon over is mij nu al verteld.
3. Hij is heel jaloers op de kleine. Hij wil ook weer baby zijn omdat hij dan ook veel aandacht krijgt zegt hij en ook weer dingen mag als een speen en niet naar school hoeven en dat soort dingen. Verder ziet hij ook gerust in dat juist hij meer mag en later op mag blijven en dat soort dingen. Vrijdagavond zaten we standaard met z'n tweetjes met lekkere dingetjes X-factor te kijken tot hij in slaap viel. Heerlijk en dan is hij ook heel lief. Hij is niet zo zeer jaloers op die kleine maar meer jaloers op wat hij wel mag en als ik hem op schoot neem dan gaat hij al snel op mijn schoot zitten zeg maar. Ik ga het hem zeker nog eens goed vragen.
Als ik je verhaal zo lees dan vallen me een aantal dingen op:
1. je zoontje mag een aantal dingen niet. Prima, grenzen zijn belangrijk. Maar, zijn sommige dingen die hij niet mag, niet het heroverwegen waard? Zoals bijvoorbeeld geen sportkleding naar school. Als je kind zo graag een keer in voetbalshirt of trainingspak wil gaan, láát hem dan. Wat maakt het uit? Pick your battles dus. Net zoals met de cola. Hij is 6, ik kan me voorstellen dat cola dan wat meer standaard wordt op die leeftijd. Sommige zaken lijken mij de hele strijd in ieder geval niet waard. Ik krijg het idee dat jullie elkaar de hele tijd dwars zitten: hij wil dingen die niet mogen, jullie blijven verbieden en daar komt continue strijd over. Geen leuke sfeer.
2. Het verschil in gedrag tussen school en thuis. Is dit altijd al zo geweest of is het iets recents, wat bijvoorbeeld pas een jaar speelt? Want meestal is daar wel een oorzaak voor. Je ziet vaak kinderen hun frustraties over school thuis afreageren. Is het werk misschien te makkelijk of te moeilijk, heeft hij genoeg vrienden, is hij wel gelukkig op school etc? Hebben jullie hier goed zicht op? Ik zou dus op zoek gaan of hier niet ook een oorzaak ligt van de opstandigheid.
3. Komst van het broertje, natuurlijk voor ieder kind ingrijpend en misschien nog wat meer als het grote kind al wat ouder is en al zo lang alleen is geweest. Hij geeft aan weer baby te willen zijn, heb je gevraagd waarom? Wil hij ook zo superveel geknuffeld worden of niet naar school hoeven of veel aandacht krijgen of iets anders? Heb je hem direct gevraagd wat hij vindt van de situatie? Hij is 6 jaar en zou dus al heel goed moeten kunnen aangeven waar het probleem ligt. Je kind zal, denk ik, niet een probleem hebben met zijn broertje, als hij van mening is dat de situatie thuis voor hem nog steeds leuk is, ook mét broertje. Iets vindt hij dus niet leuk en of dat minder aandacht is of simpelweg een extra knuffel, dat moet je hem vragen.
Oeps, heel verhaal. Sorry. Hopelijk heb je er wat aan.
Hey Zwieber,
Geen sorry hoor, ben juist heel blij met alle reacties, ik steek er zeker iets van op.
Even het beantwoorden van je vragen:
1. Ik snap wat je bedoeld. Ik denk ook dat ik niet helemaal goed besef dat hij groter wordt. Hiermee bedoel ik dat ik hem blijf zien als klein kind van 3 á 4 jaar. Misschien moet ik de teugels iets meer laten vieren maar hij mag ook best wel heel veel hoor. We proberen hem eigenlijk met zo weinig mogelijk in de weg te liggen maarja af en toe moet en mag hij dingen toch wel of niet. Ik ben altijd bang dat als ik de teugels laat vieren, hij er van gaat profiteren.
2. Het verschil in gedrag is van de laatste jaren, eigenlijk sinds mijn jongste geboren is. Daarvoor was ie zeg maar nog aan het kleuteren en dan hoeven ze natuurlijk ook niet zoveel. Hij vond het vreselijk om naar groep 3 te gaan want dan moest hij dingen. Verder heeft hij niet echt vaste vriendjes in de klas maar volgens mij gaat iedereen leuk met hem om. Er zit ook een jongetje met down-syndrome in de klas en daar ontfermt hij zich juist weer een beetje over. Mijn broertje is ook geestelijk en lichamelijk gehandicapt dus hij kent dat zeg maar. Wat zijn niveau betreft gaat hij goed mee. Rekenen zit hij boven gemiddeld en de rest gemiddeld. Hij gaat ook gewoon over is mij nu al verteld.
3. Hij is heel jaloers op de kleine. Hij wil ook weer baby zijn omdat hij dan ook veel aandacht krijgt zegt hij en ook weer dingen mag als een speen en niet naar school hoeven en dat soort dingen. Verder ziet hij ook gerust in dat juist hij meer mag en later op mag blijven en dat soort dingen. Vrijdagavond zaten we standaard met z'n tweetjes met lekkere dingetjes X-factor te kijken tot hij in slaap viel. Heerlijk en dan is hij ook heel lief. Hij is niet zo zeer jaloers op die kleine maar meer jaloers op wat hij wel mag en als ik hem op schoot neem dan gaat hij al snel op mijn schoot zitten zeg maar. Ik ga het hem zeker nog eens goed vragen.
dinsdag 12 mei 2009 om 17:16
quote:laurientje schreef op 12 mei 2009 @ 17:07:
Hoi hoi,
Zelf kijk in dit soort gevallen even op de pedagogenvraagbaak van ouders.nl, dan krijg ik weer even ideeën over hoe bepaalde kwesties aan te pakken.
Bij mij werkt het om heel duidelijk en consequent te zijn. En dan pas ik soort van "de nanny" methodes toe. Als hij iets doet wat echt niet kan/mag (brutaal, slaan etc), spreek ik hem kort en bondig toe dat ik dat niet wil hebben. Doet hij het nog een keer, dan krijgt hij een waarschuwing en bij de derde keer gaat hij onverbiddelijk naar de gang. Vaak komt het niet tot een derde keer. Ze vinden het meestal niet leuk om afgezonderd te worden van de rest vh gezin. Door niet meteen te straffen, geef je hem de kans af te zien van verder slecht gedrag.
Op minder erge dingen (beetje aandacht trekken bijvoorbeeld) probeer ik niet te reageren/negeren, omdat ik anders de hele dag waarschuwingen aan het geven ben en dat maakt de sfeer er niet beter op.
Probeer ook eens non-verbaal te communiceren als hij loopt te dralen met aankleden. Hem streng aankijken en wijzen naar de kleren die hij aan moet doen. Het zal je verbazen! Zo kan je een machtstrijd voorkomen die je toch verliest als jij haast hebt 's ochtends (want het eindigt er mee dat jij hem staat aan te kleden, nadat je tien keer hebt gezegd dat hij zich nu echt aan moet kleden).
Ten slotte: probeer kort en bondig te zijn en laat je niet verleiden tot lange betogen/uitleg van dingen. Soms zijn de dingen gewoon "omdat ik dat zeg". Punt.
Heel veel sterkte, hopelijk weet je de negatieve spiraal te doorbreken en kan je hem het zelfvertrouwen geven zodat het niet meer nodig is om jaloers te zijn.
Hoi Laurientje,
Heb ik vandaag ook op gekeken maar niet echt iets gevonden wat goed aansloot bij mijn situatie.
Wij zijn ook altijd via de nanny methode aan het werk gegaan maar ik moet wel eerlijk zeggen dat het een beetje vervaagd is en we vaker waarschuwen dan hem op de trap zetten. Dit is zeker een aandachtspunt voor ons. Maar we waarschuwen wel en de laatste tijd zit hij ook vaker op de trap. Dan gaat ie gillen en schreeuwen maar dan negeren we hem gewoon. Het werkt ook echt wel die methode.
Ja en dat negeren wat je zegt is ook inderdaad een hele goeie. Ik merk dat ik op alle slakken zout leg en net zo dwangmatig kan zijn als hem (lijken we op elkaar?). Ik moet inderdaad negatief aandachttrekken leren negeren maar vaak betreft het die kleine en dan moet ik gewoon ingrijpen want hij kan hem echt pijn doen. Laatst stond ie met een bal op zijn hoofde te gooien.
hahahah, dat non-verbaal pas ik ook vaak toe maar ook dat werkt niet meer, vroeger wel maar nu niet meer.
Hem aankleden heb ik al een jaar niet meer gedaan, daar ben ik best heel consequent in.
Ik vraag me echt af wat hem kan stoppen jaloers te zijn want ik zou het echt niet weten. Het zit er gewoon heel sterkt in, ook iets wat ik vroeger had naar mijn broertje toe. Die is gehandicapt en kreeg ook veel meer aandacht en dat ging ik ook negatief trekken.
Hoi hoi,
Zelf kijk in dit soort gevallen even op de pedagogenvraagbaak van ouders.nl, dan krijg ik weer even ideeën over hoe bepaalde kwesties aan te pakken.
Bij mij werkt het om heel duidelijk en consequent te zijn. En dan pas ik soort van "de nanny" methodes toe. Als hij iets doet wat echt niet kan/mag (brutaal, slaan etc), spreek ik hem kort en bondig toe dat ik dat niet wil hebben. Doet hij het nog een keer, dan krijgt hij een waarschuwing en bij de derde keer gaat hij onverbiddelijk naar de gang. Vaak komt het niet tot een derde keer. Ze vinden het meestal niet leuk om afgezonderd te worden van de rest vh gezin. Door niet meteen te straffen, geef je hem de kans af te zien van verder slecht gedrag.
Op minder erge dingen (beetje aandacht trekken bijvoorbeeld) probeer ik niet te reageren/negeren, omdat ik anders de hele dag waarschuwingen aan het geven ben en dat maakt de sfeer er niet beter op.
Probeer ook eens non-verbaal te communiceren als hij loopt te dralen met aankleden. Hem streng aankijken en wijzen naar de kleren die hij aan moet doen. Het zal je verbazen! Zo kan je een machtstrijd voorkomen die je toch verliest als jij haast hebt 's ochtends (want het eindigt er mee dat jij hem staat aan te kleden, nadat je tien keer hebt gezegd dat hij zich nu echt aan moet kleden).
Ten slotte: probeer kort en bondig te zijn en laat je niet verleiden tot lange betogen/uitleg van dingen. Soms zijn de dingen gewoon "omdat ik dat zeg". Punt.
Heel veel sterkte, hopelijk weet je de negatieve spiraal te doorbreken en kan je hem het zelfvertrouwen geven zodat het niet meer nodig is om jaloers te zijn.
Hoi Laurientje,
Heb ik vandaag ook op gekeken maar niet echt iets gevonden wat goed aansloot bij mijn situatie.
Wij zijn ook altijd via de nanny methode aan het werk gegaan maar ik moet wel eerlijk zeggen dat het een beetje vervaagd is en we vaker waarschuwen dan hem op de trap zetten. Dit is zeker een aandachtspunt voor ons. Maar we waarschuwen wel en de laatste tijd zit hij ook vaker op de trap. Dan gaat ie gillen en schreeuwen maar dan negeren we hem gewoon. Het werkt ook echt wel die methode.
Ja en dat negeren wat je zegt is ook inderdaad een hele goeie. Ik merk dat ik op alle slakken zout leg en net zo dwangmatig kan zijn als hem (lijken we op elkaar?). Ik moet inderdaad negatief aandachttrekken leren negeren maar vaak betreft het die kleine en dan moet ik gewoon ingrijpen want hij kan hem echt pijn doen. Laatst stond ie met een bal op zijn hoofde te gooien.
hahahah, dat non-verbaal pas ik ook vaak toe maar ook dat werkt niet meer, vroeger wel maar nu niet meer.
Hem aankleden heb ik al een jaar niet meer gedaan, daar ben ik best heel consequent in.
Ik vraag me echt af wat hem kan stoppen jaloers te zijn want ik zou het echt niet weten. Het zit er gewoon heel sterkt in, ook iets wat ik vroeger had naar mijn broertje toe. Die is gehandicapt en kreeg ook veel meer aandacht en dat ging ik ook negatief trekken.
dinsdag 12 mei 2009 om 17:40
Ik herken wel wat dingen van hier thuis. Mijn jongste (bijna 6) zoekt altijd de grenzen. 's Ochtends wil hij wat anders aan dan wat er klaar ligt, wil hij niet eten of niet aan tafel eten, wil hij op het laatste moment tòch nog een boterham, wil hij allerlei speelgoed mee naar school, als hij wel iets mee moet nemen, wil hij dat ineens niet etc etc.
Nu is elk kind anders, maar bij ons werkt het het beste als ik Nee zeg, even kort uitleg waarom het niet kan. als hij doorzeurt herhaal ik het riedeltje en na 3 keer zeg ik met stemverheffing dat ik nee heb gezegd, dat de reden duidelijk is en dat het zeuren nu stopt.
Het is geen toverformule die altijd werkt, maar na bijna 2 jaar stug volhouden, weet hij ondertussen wel wat hij aan me heeft als ik nee zeg (hoewel lang niet alles vlekkeloos verloopt hoor).
Nu is elk kind anders, maar bij ons werkt het het beste als ik Nee zeg, even kort uitleg waarom het niet kan. als hij doorzeurt herhaal ik het riedeltje en na 3 keer zeg ik met stemverheffing dat ik nee heb gezegd, dat de reden duidelijk is en dat het zeuren nu stopt.
Het is geen toverformule die altijd werkt, maar na bijna 2 jaar stug volhouden, weet hij ondertussen wel wat hij aan me heeft als ik nee zeg (hoewel lang niet alles vlekkeloos verloopt hoor).
dinsdag 12 mei 2009 om 17:43
Ah ik zie dat je al picto's ontvangen hebt. als je nog meer zoekt, moet je eens op www.sclera.be kijken. Daar staan er echt superveel.
Ik gebruik ze thuis ook voor autistische dochter.
Ik gebruik ze thuis ook voor autistische dochter.
dinsdag 12 mei 2009 om 17:45
Ik denk dat je het veel aantrekkelijker moet maken om " groot " te zijn .
Gaan ze ook op dezelfde tijd \naar boven , doordeweeks ? Heeft hij speelgoed waar zijn broertje absoluut niet aan mag zitten ? Gaat hij weleens iets stoers doen met papa waar die kleine nog niet mee meekan ?
Gaan ze ook op dezelfde tijd \naar boven , doordeweeks ? Heeft hij speelgoed waar zijn broertje absoluut niet aan mag zitten ? Gaat hij weleens iets stoers doen met papa waar die kleine nog niet mee meekan ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 14 mei 2009 om 10:04
quote:Starshine schreef op 12 mei 2009 @ 17:40:
Ik herken wel wat dingen van hier thuis. Mijn jongste (bijna 6) zoekt altijd de grenzen. 's Ochtends wil hij wat anders aan dan wat er klaar ligt, wil hij niet eten of niet aan tafel eten, wil hij op het laatste moment tòch nog een boterham, wil hij allerlei speelgoed mee naar school, als hij wel iets mee moet nemen, wil hij dat ineens niet etc etc.
Nu is elk kind anders, maar bij ons werkt het het beste als ik Nee zeg, even kort uitleg waarom het niet kan. als hij doorzeurt herhaal ik het riedeltje en na 3 keer zeg ik met stemverheffing dat ik nee heb gezegd, dat de reden duidelijk is en dat het zeuren nu stopt.
Het is geen toverformule die altijd werkt, maar na bijna 2 jaar stug volhouden, weet hij ondertussen wel wat hij aan me heeft als ik nee zeg (hoewel lang niet alles vlekkeloos verloopt hoor).
Hoi Starshine,
Jouw verhaal is zo herkenbaar, het lijkt de mijne wel. Ik heb mij ook weleens afgevraagd of hij wel helemaal in orde is zeg maar. Hij kan zo in zijn eigen wereld zitten en heel boos worden en geen druk aan. Ook is hij erg op zichzelf, niet echt vaste vriendjes of zo. Heel gevoelig kind ook. Dat wat jij zegt met dat herhalen doe ik ook altijd, het werkt best wel en valt en staat inderdaad met consequentie.
Bedankt voor de link
Ik herken wel wat dingen van hier thuis. Mijn jongste (bijna 6) zoekt altijd de grenzen. 's Ochtends wil hij wat anders aan dan wat er klaar ligt, wil hij niet eten of niet aan tafel eten, wil hij op het laatste moment tòch nog een boterham, wil hij allerlei speelgoed mee naar school, als hij wel iets mee moet nemen, wil hij dat ineens niet etc etc.
Nu is elk kind anders, maar bij ons werkt het het beste als ik Nee zeg, even kort uitleg waarom het niet kan. als hij doorzeurt herhaal ik het riedeltje en na 3 keer zeg ik met stemverheffing dat ik nee heb gezegd, dat de reden duidelijk is en dat het zeuren nu stopt.
Het is geen toverformule die altijd werkt, maar na bijna 2 jaar stug volhouden, weet hij ondertussen wel wat hij aan me heeft als ik nee zeg (hoewel lang niet alles vlekkeloos verloopt hoor).
Hoi Starshine,
Jouw verhaal is zo herkenbaar, het lijkt de mijne wel. Ik heb mij ook weleens afgevraagd of hij wel helemaal in orde is zeg maar. Hij kan zo in zijn eigen wereld zitten en heel boos worden en geen druk aan. Ook is hij erg op zichzelf, niet echt vaste vriendjes of zo. Heel gevoelig kind ook. Dat wat jij zegt met dat herhalen doe ik ook altijd, het werkt best wel en valt en staat inderdaad met consequentie.
Bedankt voor de link
donderdag 14 mei 2009 om 10:11
quote:blijfgewoonbianca schreef op 12 mei 2009 @ 17:45:
Ik denk dat je het veel aantrekkelijker moet maken om " groot " te zijn .
Gaan ze ook op dezelfde tijd \naar boven , doordeweeks ? Heeft hij speelgoed waar zijn broertje absoluut niet aan mag zitten ? Gaat hij weleens iets stoers doen met papa waar die kleine nog niet mee meekan ?
Hoi bgb,
Dat proberen we ook inderdaad. We gaan vaak alleen met hem op pad en vandaag mag ie weer alleen bij opa en oma logeren. Dit is iets wat we in de gaten proberen te houden.
Ik denk dat je het veel aantrekkelijker moet maken om " groot " te zijn .
Gaan ze ook op dezelfde tijd \naar boven , doordeweeks ? Heeft hij speelgoed waar zijn broertje absoluut niet aan mag zitten ? Gaat hij weleens iets stoers doen met papa waar die kleine nog niet mee meekan ?
Hoi bgb,
Dat proberen we ook inderdaad. We gaan vaak alleen met hem op pad en vandaag mag ie weer alleen bij opa en oma logeren. Dit is iets wat we in de gaten proberen te houden.
donderdag 14 mei 2009 om 10:11
donderdag 14 mei 2009 om 10:19
Tsjee, het lijkt alsof ik mijn eigen verhaal lees! Mijn zoontje is 6,5 en het gaat hier precies zoals bij jou. Op school een engel en thuis vaak een draak. En alles gaat inderdaad zéér langzaam (ik zeg bijv. niet eens meer: ga je tandenpoetsen, maar: 1. pak je tandeborstel! 2. doe de tandenpasta erop 3 enz enz, alle etappes moet ik benoemen!)
Heb nog niet alles gelezen want heb erge haast.... maar kom over een paar dagen zeker terug.
Heb nog niet alles gelezen want heb erge haast.... maar kom over een paar dagen zeker terug.
donderdag 14 mei 2009 om 10:20
Hey Nageltje,
Eens met bgb en ook met Zwieber wat betreft het "pick your battles" gedeelte.
Daarnaast, probeer de nadruk te leggen op wat je wel verwacht en niet op dat wat je niet wil hebben. Zo breng je de boel in het positieve. Dus
- pak je vork maar even ipv "niet zo zitten te smeren".
Beetje suf voorbeeld, maar kom even nergens op.
Naast voor je zoontje aparte tijd in te ruimen, zou ik ook kijken of er iets is wat jullie met zijn allen kunnen doen. Zijn kleine broertje is er nu eenmaal, dus daar moet hij het gewoon mee doen. Bijvoorbeeld samen lezen, samen in bad, waarbij je oudste zoontje bijvoorbeeld kan helpen. En je hem ook veel complimenten geeft.
Heb je hier wat aan?
Eens met bgb en ook met Zwieber wat betreft het "pick your battles" gedeelte.
Daarnaast, probeer de nadruk te leggen op wat je wel verwacht en niet op dat wat je niet wil hebben. Zo breng je de boel in het positieve. Dus
- pak je vork maar even ipv "niet zo zitten te smeren".
Beetje suf voorbeeld, maar kom even nergens op.
Naast voor je zoontje aparte tijd in te ruimen, zou ik ook kijken of er iets is wat jullie met zijn allen kunnen doen. Zijn kleine broertje is er nu eenmaal, dus daar moet hij het gewoon mee doen. Bijvoorbeeld samen lezen, samen in bad, waarbij je oudste zoontje bijvoorbeeld kan helpen. En je hem ook veel complimenten geeft.
Heb je hier wat aan?
donderdag 14 mei 2009 om 10:22
Ik zou niet meteen allerlei picto-systemen gaan kopen hoor. Je kan er genoeg gratis krijgen en over een tijdje kun je misschien zelfs overstappen op een planbord of agenda waarin je de routine van de dag gewoon opschrijft, omdat je kind dan al goed kan lezen.
Mijn dochter heeft dus autisme maar met mijn zoon is niks aan de hand. Maar met hem heb ik wel de meeste strijd, omdat hij zichgewoon erg laat gelden. Dat is altijd al zo geweest en hoewel het wel eens lastig is, vind ik het positief dat hij zich niet de kaas van zijn brood laat eten en in veel dingen laat zien dat hij heel goed weet wat hij wil.
Maar wat je schrijft over jouw zoon, dat hij volgens jou in zijn eigen wereldje lijkt te zitten en weinig diepgaande contacten heeft etc..
Als je stiekem denkt aan een vorm van autisme, zou je dat moeten bespreken met zijn leerkracht of als je school een remedial teacher heeft met die. Met een paar symptomen is geen diagnose te stellen, dan zou hij gezien en getest moeten worden door een kinderpsychiater.
Als je echt erg twijfelt en in je maag zit met de situatie zou ik zeker hulp zoeken. Begin bij school, die kunnen je als het goed is doorverwijzen.
Succes!
Mijn dochter heeft dus autisme maar met mijn zoon is niks aan de hand. Maar met hem heb ik wel de meeste strijd, omdat hij zichgewoon erg laat gelden. Dat is altijd al zo geweest en hoewel het wel eens lastig is, vind ik het positief dat hij zich niet de kaas van zijn brood laat eten en in veel dingen laat zien dat hij heel goed weet wat hij wil.
Maar wat je schrijft over jouw zoon, dat hij volgens jou in zijn eigen wereldje lijkt te zitten en weinig diepgaande contacten heeft etc..
Als je stiekem denkt aan een vorm van autisme, zou je dat moeten bespreken met zijn leerkracht of als je school een remedial teacher heeft met die. Met een paar symptomen is geen diagnose te stellen, dan zou hij gezien en getest moeten worden door een kinderpsychiater.
Als je echt erg twijfelt en in je maag zit met de situatie zou ik zeker hulp zoeken. Begin bij school, die kunnen je als het goed is doorverwijzen.
Succes!
donderdag 14 mei 2009 om 10:25
donderdag 14 mei 2009 om 10:46
quote:coucou303 schreef op 14 mei 2009 @ 10:25:
erg leuk artikel uit kwaliteitskrant
http://www.telegraaf.nl/i ... _half_negen_stress__.htmlEcht een geweldig herkenbaar artikel. Misschien lullig om te zeggen maar ik ben blij dat ik hier niet alleen in ben.
erg leuk artikel uit kwaliteitskrant
http://www.telegraaf.nl/i ... _half_negen_stress__.htmlEcht een geweldig herkenbaar artikel. Misschien lullig om te zeggen maar ik ben blij dat ik hier niet alleen in ben.
donderdag 14 mei 2009 om 10:46
quote:coucou303 schreef op 14 mei 2009 @ 10:19:
Tsjee, het lijkt alsof ik mijn eigen verhaal lees! Mijn zoontje is 6,5 en het gaat hier precies zoals bij jou. Op school een engel en thuis vaak een draak. En alles gaat inderdaad zéér langzaam (ik zeg bijv. niet eens meer: ga je tandenpoetsen, maar: 1. pak je tandeborstel! 2. doe de tandenpasta erop 3 enz enz, alle etappes moet ik benoemen!)
Heb nog niet alles gelezen want heb erge haast.... maar kom over een paar dagen zeker terug.Wat is het vermoeiend he? Dat vind ik nog het ergst, het slurpt energie en voor de kleinste blijft niets over..............
Tsjee, het lijkt alsof ik mijn eigen verhaal lees! Mijn zoontje is 6,5 en het gaat hier precies zoals bij jou. Op school een engel en thuis vaak een draak. En alles gaat inderdaad zéér langzaam (ik zeg bijv. niet eens meer: ga je tandenpoetsen, maar: 1. pak je tandeborstel! 2. doe de tandenpasta erop 3 enz enz, alle etappes moet ik benoemen!)
Heb nog niet alles gelezen want heb erge haast.... maar kom over een paar dagen zeker terug.Wat is het vermoeiend he? Dat vind ik nog het ergst, het slurpt energie en voor de kleinste blijft niets over..............
donderdag 14 mei 2009 om 10:47
quote:molie schreef op 14 mei 2009 @ 10:20:
Hey Nageltje,
Eens met bgb en ook met Zwieber wat betreft het "pick your battles" gedeelte.
Daarnaast, probeer de nadruk te leggen op wat je wel verwacht en niet op dat wat je niet wil hebben. Zo breng je de boel in het positieve. Dus
- pak je vork maar even ipv "niet zo zitten te smeren".
Beetje suf voorbeeld, maar kom even nergens op.
Naast voor je zoontje aparte tijd in te ruimen, zou ik ook kijken of er iets is wat jullie met zijn allen kunnen doen. Zijn kleine broertje is er nu eenmaal, dus daar moet hij het gewoon mee doen. Bijvoorbeeld samen lezen, samen in bad, waarbij je oudste zoontje bijvoorbeeld kan helpen. En je hem ook veel complimenten geeft.
Heb je hier wat aan?
Hoi Mollie,
Tuurljk heb ik er wat aan, zeker weten. Ik vind het heel treffend allemaal wat iedereen zegt. Dat samen doen dat is een hele goede tip en kan nog meer dan we al doen.
Hey Nageltje,
Eens met bgb en ook met Zwieber wat betreft het "pick your battles" gedeelte.
Daarnaast, probeer de nadruk te leggen op wat je wel verwacht en niet op dat wat je niet wil hebben. Zo breng je de boel in het positieve. Dus
- pak je vork maar even ipv "niet zo zitten te smeren".
Beetje suf voorbeeld, maar kom even nergens op.
Naast voor je zoontje aparte tijd in te ruimen, zou ik ook kijken of er iets is wat jullie met zijn allen kunnen doen. Zijn kleine broertje is er nu eenmaal, dus daar moet hij het gewoon mee doen. Bijvoorbeeld samen lezen, samen in bad, waarbij je oudste zoontje bijvoorbeeld kan helpen. En je hem ook veel complimenten geeft.
Heb je hier wat aan?
Hoi Mollie,
Tuurljk heb ik er wat aan, zeker weten. Ik vind het heel treffend allemaal wat iedereen zegt. Dat samen doen dat is een hele goede tip en kan nog meer dan we al doen.
donderdag 14 mei 2009 om 10:51
quote:Starshine schreef op 14 mei 2009 @ 10:22:
Ik zou niet meteen allerlei picto-systemen gaan kopen hoor. Je kan er genoeg gratis krijgen en over een tijdje kun je misschien zelfs overstappen op een planbord of agenda waarin je de routine van de dag gewoon opschrijft, omdat je kind dan al goed kan lezen.
Mijn dochter heeft dus autisme maar met mijn zoon is niks aan de hand. Maar met hem heb ik wel de meeste strijd, omdat hij zichgewoon erg laat gelden. Dat is altijd al zo geweest en hoewel het wel eens lastig is, vind ik het positief dat hij zich niet de kaas van zijn brood laat eten en in veel dingen laat zien dat hij heel goed weet wat hij wil.
Maar wat je schrijft over jouw zoon, dat hij volgens jou in zijn eigen wereldje lijkt te zitten en weinig diepgaande contacten heeft etc..
Als je stiekem denkt aan een vorm van autisme, zou je dat moeten bespreken met zijn leerkracht of als je school een remedial teacher heeft met die. Met een paar symptomen is geen diagnose te stellen, dan zou hij gezien en getest moeten worden door een kinderpsychiater.
Als je echt erg twijfelt en in je maag zit met de situatie zou ik zeker hulp zoeken. Begin bij school, die kunnen je als het goed is doorverwijzen.
Succes!
Hoi Starshine,
Nee hoor ik ga niet gelijk kopen (hoe moeilijk dat ook is) Ik ga zelf eerst eens wat fabriceren met zoonlief.
Wat moeilijk joh een dochter met autisme en een zoon die zich laat gelden. Ik snap het wel want ik ben ook opgegroeid met een geestelijk en gehandicapt kind en kreeg vroeger vaak de negatieve energie en werd heel rebelerend. Ik voelde mij als kind ook niet begrepen "niet met je broertje stoeien want hij is anders" "wees de wijstje want jij bent in orde" Is niet makkelijk. Gelukkig zie jij het heel goed in en kun je er iets aan doen.
Wat zijn eigenlijk de sympthomen van autisme, ppd-nos en adhd? Ik vind het zo moeilijk om te labelen.
Ik zou niet meteen allerlei picto-systemen gaan kopen hoor. Je kan er genoeg gratis krijgen en over een tijdje kun je misschien zelfs overstappen op een planbord of agenda waarin je de routine van de dag gewoon opschrijft, omdat je kind dan al goed kan lezen.
Mijn dochter heeft dus autisme maar met mijn zoon is niks aan de hand. Maar met hem heb ik wel de meeste strijd, omdat hij zichgewoon erg laat gelden. Dat is altijd al zo geweest en hoewel het wel eens lastig is, vind ik het positief dat hij zich niet de kaas van zijn brood laat eten en in veel dingen laat zien dat hij heel goed weet wat hij wil.
Maar wat je schrijft over jouw zoon, dat hij volgens jou in zijn eigen wereldje lijkt te zitten en weinig diepgaande contacten heeft etc..
Als je stiekem denkt aan een vorm van autisme, zou je dat moeten bespreken met zijn leerkracht of als je school een remedial teacher heeft met die. Met een paar symptomen is geen diagnose te stellen, dan zou hij gezien en getest moeten worden door een kinderpsychiater.
Als je echt erg twijfelt en in je maag zit met de situatie zou ik zeker hulp zoeken. Begin bij school, die kunnen je als het goed is doorverwijzen.
Succes!
Hoi Starshine,
Nee hoor ik ga niet gelijk kopen (hoe moeilijk dat ook is) Ik ga zelf eerst eens wat fabriceren met zoonlief.
Wat moeilijk joh een dochter met autisme en een zoon die zich laat gelden. Ik snap het wel want ik ben ook opgegroeid met een geestelijk en gehandicapt kind en kreeg vroeger vaak de negatieve energie en werd heel rebelerend. Ik voelde mij als kind ook niet begrepen "niet met je broertje stoeien want hij is anders" "wees de wijstje want jij bent in orde" Is niet makkelijk. Gelukkig zie jij het heel goed in en kun je er iets aan doen.
Wat zijn eigenlijk de sympthomen van autisme, ppd-nos en adhd? Ik vind het zo moeilijk om te labelen.
donderdag 14 mei 2009 om 11:07
Autisme is erg complex en uit zich in vele vormen. Mijn dochter heeft vooral moeite om overzicht te houden, ze begrijpt gesproken informatie ook slecht. Voor haar moet je inderdaad 'ga je tandenpoetsen' opdelen in 'ga naar boven', pak je tandenborstel', doe tandpasta erop' etc. Wat erg helpt is voor haar picto's met al die handelingen, want visueel is ze juist erg sterk.
Zij vind omgaan met andere kinderen juist wel erg leuk, alleen kan ze daar moeilijk haar eigen weg in vinden; spelen moet volgens haar regels anders wordt ze boos en vaak schiet ze door in bepaald (druk) gedrag.
We proberen thuis zo weinig mogelijk nadruk op het autisme te leggen. Dat zij moeite heeft met veranderingen, wil niet zeggen dat we alles maar moeten houden hoe het is, zij moet ook leren omgaan met het feit dat niet alles maar kan zoals zij wil.
Maar laat je aub niet gek maken door al die beschrijvingen en labels. Misschien is er niks aan de hand en is het gedrag van je zoon gewoon een combinatie van karakter en bepaalde gebeurtenissen op school. Ik vind het ook moeilijk om haar autismekenmerken te scheiden van de gewone kind-van-7 dingen, maar ik weiger alles op te hangen aan haar beperking (begrijp je dat, of omschrijf ik het te warrig?).
Lees je rustig in, kijk goed naar je kind, maar laat een eventuele diagnose aan een professional over.
Zij vind omgaan met andere kinderen juist wel erg leuk, alleen kan ze daar moeilijk haar eigen weg in vinden; spelen moet volgens haar regels anders wordt ze boos en vaak schiet ze door in bepaald (druk) gedrag.
We proberen thuis zo weinig mogelijk nadruk op het autisme te leggen. Dat zij moeite heeft met veranderingen, wil niet zeggen dat we alles maar moeten houden hoe het is, zij moet ook leren omgaan met het feit dat niet alles maar kan zoals zij wil.
Maar laat je aub niet gek maken door al die beschrijvingen en labels. Misschien is er niks aan de hand en is het gedrag van je zoon gewoon een combinatie van karakter en bepaalde gebeurtenissen op school. Ik vind het ook moeilijk om haar autismekenmerken te scheiden van de gewone kind-van-7 dingen, maar ik weiger alles op te hangen aan haar beperking (begrijp je dat, of omschrijf ik het te warrig?).
Lees je rustig in, kijk goed naar je kind, maar laat een eventuele diagnose aan een professional over.
donderdag 14 mei 2009 om 13:17
