Smetvrees!

Obsessive-Compulsive Personality Disorder (OCPD) should not be confused with Obsessive-Compulsive Disorder (OCD). According to the DSM-IV-R, people with Obsessive-Compulsive Personality Disorder (OCPD) are characterized by a preoccupation with details, lists, rules, orderliness, perfectionism, and mental and interpersonal control at the expense of flexibility and openness. OCPD typically manifests in early childhood. People with OCPD don’t usually participate in rituals like people with OCD. People with OCPD are often obsessed with being perfect in their professional and personal lives. They tend to keep their emotions and behavior highly controlled, and for this reason they appear cold and aloof to others.



Although people with OCD often have features of OCPD, only about 6-25% actually have full-blown OCPD. The main difference between OCD and OCPD lies in the degree of life-impairment. People with OCD suffer from their problem and want to be rid of it. People with OCPD, on the other hand, feel that the way they run their lives is correct and that they are surrounded by people living the “wrong” kind of life. OCPD is often noticed first by family members or friends; often people with OPCD don’t think they have a problem. For this reason, it is extremely difficult to treat and it causes a lot of distress in relationships.

ook uit dat stukje is OCD meer op mij van toepassing, maar dat doet ook helemaal niet terzake. Ik doe niet zo graag aan 'webdiagnosis' Te veel verschillende en tegensprekende stukjes te vinden.



Ik ben zelf blij dat smetvrees niet 1 van mijn kenmerken is, het lijkt me echt een heel moeilijke om mee om te gaan.



Alsje geen therapie wilt maar je vindt wel dat er iets moet gebeuren, waar denk je dan aan wat je wel zou willen doen?

Maar dat je arts niet eens weet over OCPD????

Ik heb pas een verhaal gelezen in een krant over een vrouw met ocd. Ze was alleen maar bezig met rituelen, de hele dag.

Doe jij ook rituelen? Wil je alles en iedereen controleren en als dat niet lukt wordt je boos.

Ik weet niet of mijn arts er van weet, heb het nooit gevraagd



Heb natuurlijk vanmiddag wel even wat gelezen online, maar ocpd is niet op mij van toepassing (gelukkig, wordt je ook niet vrolijk van wat je er over leest) Van wat ik er van lees heb je met OCPD juist minder kans op een normaal leven dan met OCD. Gelukkig staat er in ieder geval in 1 artikel :



'It requires vast training and clinical experience to distinguish the subtle but drastic contrast between the two conditions. Making an accurate diagnosis is therefore best left up to a qualified specialist.'



En nu nemen we weer Just Julies topic over sorry Julie!

Weggehaald. Ik word zo herkend

Iry, mijn dochtertje van 10 heeft gelijkaardige problemen. Wil je me er wat meer over vertellen hoe jouw zoontje ervanaf is geraakt ? De neuroloog zweert er namelijk bij dat het om een tekort aan serotonine gaat en dat therapie pas kan helpen als je dit tekort eerst aanvult.

Julie, je wilt er wel vanaf, maar eigenlijk niets voor doen, niet mee geconfronteerd worden. Zo werkt het natuurlijk niet. Mijn advies zou dan ook zijn om nog een poos te wachten. Tot het voldoende storend of invaliderend wordt om wel er doorheen te willen. Of nu besluiten dat het toch vervelend genoeg is, dat je het wel kunt en dat je nu hulp gaat vragen. Klinkt hard, is hard en is bedoeld om je te laten zien dat je er gewoon echt doorheen moet.

Als je weer een 'normaal' leven wilt zul je weer 'normale'dingen moeten doen en dus niet alles schoon maken continu of een pakje voor de buren vies vinden. Wat vindt je vriend hier eigenlijk van of houdt je dit voor hem verborgen?

Nou just julie, ik heb volgens mij best een idee wat smetvrees inhoudt en ik snap met ratio ook dat je daar veel last van kan hebben. Ik snap het niet echt, want ik heb het zelf niet, dus ik denk dat het dan ook niet echt kan begrijpen. Zelfs jouw vriend, die heel dicht bij je staat snapt het niet, dus ik heb absoluut niet de illusie dat ik dat wel zou doen.



Ik snap ook wel dat het eng is om over na te denken dat je dan geconfronteerd zult worden met je angsten en dat je in een lastige spagaat zit. Tuurlijk wil je er van af. En ik wil ook echt niet bagatelliseren hoe graag je dat wilt of hoeveel last jij ervan hebt.



Nu ik mijn bericht opnieuw lees zie ik dat het over kan komen alsof ik vind dat je gewoon ermee op moet houden en weer 'normaal' gaan leven. Dat bedoel ik niet, ik snap dat dat echt niet zomaar gaat. Maar ik denk dat je jezelf aardig klem zet als je wel ervanaf wilt maar de weg daarnaartoe die jij je voorgesteld hebt, niet durft. Ik hoop dat je je kunt concentreren op het gevoel van eraf willen en ik zou met die vraag hulp gaan zoeken. En eerlijk aangeven dat je bang bent dat je dingen moet doen die je niet kunt. Wellicht zijn er andere methoden, manieren die voor jou wel fijn zijn (of hanteerbaar), waardoor je de stappen naar genezing wel kunt nemen. Ik denk dat je je moet focussen op je doel, niet op de weg. Ga met je doel, met dat gevoel van eraf willen naar een arts en vraag hulp. Vertel eerlijk wat je eng vindt, houdt je communicatie open en je blik en instelling ook. Dan lukt het vast.

Just Julie, ik ben blij dat mijn 2e bericht beter over kwam. Over je werk: ik denk dat je niet te snel moet denken dat het opvalt. Mijn ervaring is dat de meeste mensen niet zo heel goed opletten en niet zo snel iets zien aan anderen, ook al denk je zelf wel dat het heel erg opvalt. Maar dat je daar ook mee bezig bent en moet zijn kost natuurlijk onwijs veel energie en die kun je voor zoveel leukere dingen gebruiken.



Durf je open te zijn hierover tegen je vriend of een goede vriendin? Dat kan een manier zijn om je verhaal te doen, duidelijk je hulpvraag te formuleren en je vriend of die vriendin vragen om mee te gaan als hulp/steun als je hulp gaat vragen aan je huisarts. Als back-up zal ik maar zeggen. En ik denk dat een keer je verhaal doen en merken dat je niet veroordeeld wordt, maar dat ze graag willen helpen je ook zal sterken om verder hulp te gaan vragen.

Is het wel psychische? Misschien wordt het wel door een bacterie (strep) veroorzaakt. Je ziet vaak dat ocpd mensen last hebben van hun schildklier en/of vaak infecties hebben.

Dr. Jonathan Grayson is een expert in OCD.

Hij runt the "YMCA Camp Ockanickon" waar hij exposure therapy geeft aan mensen met ocd. Deze therapy werkt.

Hey Just Julie, het is ook ontzettend beangstigend om in therapie te gaan voor je dwangstoornis. Er zal inderdaad exposure gaan plaatsvinden met dingen waar je juist zo bang voor bent. Ontzettend moedig als je dat gaat lukken!

In Engeland zit inderdaad een psychotherapeut die vrij extreme dingen doet zoals zijn hand in de toilet stoppen en vervolgens een boterham eten met diezelfde hand. Dat doet hij met name om aan te tonen dat hij niks krijgt van dat soort acties. Clienten hoeven dat zelf niet te doen van hem. Wel vraagt hij van hen de confrontatie met hun angst aan te gaan.

Hier in Nederland wordt meestal een soort hierarchie opgesteld. In eerste instantie is het de bedoeling de confrontatie aan te gaan met dat waar je het minst bang voor bent. Als je daar lang genoeg mee geconfronteerd wordt zul je merken dat je angst uitdooft en dat je je weer rustiger gaat voelen. Klinkt misschien heel ongeloofwaardig maar van CGt is absoluut aangetoond dat het werkt bij dwangklachten.

Dwangklachten kunnen vreselijk invaliderend zijn en het duurt vaak vreselijk lang voordat mensen hulp zoeken. Ik vind het dan ook heel knap dat je er hier over schrijft en er in ieder geval mee bezig bent!



Overigens is de obsessief compulsieve persoonlijkheidsstoornis heel wat anders dan OCD. Eigenlijk kun je er geen goede vergelijking mee maken.



Sterkte!

quote:HOPLA schreef op 02 december 2008 @ 13:29:

Iry, mijn dochtertje van 10 heeft gelijkaardige problemen. Wil je me er wat meer over vertellen hoe jouw zoontje ervanaf is geraakt ? De neuroloog zweert er namelijk bij dat het om een tekort aan serotonine gaat en dat therapie pas kan helpen als je dit tekort eerst aanvult.



Hoi Hopla,



Ik wil je er uiteraard wat over vertellen,en hopelijk geef ik ook antwoord op jou vraag Justjulie.



Ik ben met mijn zoon de kinderpsychiatrie in belandt.

Ten eerst voor een lang onderzoekstraject voor de juiste diagnose en om te onderzoeken waar de kern van zijn dwangmatige gedrag vandaan kwam.

Hoewel ik dat zelf aardig in kaart had,ik zat er tenslotte de hele ontwikkeling bovenop,maar er speelde in wat jaren ook best veel in zijn leventje,dus de factoren werden uitgebreid bekeken en besproken.



Op zich een hele goede zaak,we hadden ook een schat van een jeugdsycholoog maar dat betekende ook dat ik in die periode er wel zelf mee moest dealen omdat er nog niet behandeling gericht aan gewerkt werd.

Dat is zwaar en heel moeilijk omdat je als moeder/vader of verzorger natuurlijk zeer emotioneel betrokken bent.



Ik ben als een gek heel veel boeken gaan lezen over ocs bij volwassen en kinderen. Zowel informatief als doelgericht.

Daarnaast bezat ik door mijn eigen problematiek (o.a eetstoornis)

de ervaring hoe angst en dwangmatigheid werkt en een groot therapie verleden.



Door dit hele pakket ben ik uiteindelijk zelf vast aan de slag gegaan omdat gerichte hulp en behandeling te lang op zich liet wachten.



Ook voor mijn zoon is over medicatie gesproken.

Ik sta daar zeker niet negatief tegenover maar wel kritisch.

Het is nogal wat voor een kind waarbij de hersenen in volle ontwikkeling en groei zijn.

Echter het doel heiligt de middelen,als het nodig was had ik ingestemd.

Ik ben ervan overtuigd dat het een positieve bijdrage kan leveren omdat medicatie angsten dempt en evt aanwezige depressieve gevoelens.

Het is alleen een beetje het kip en het ei verhaal of deze gevoelens voortkomen uit de ocs of andersom.



Kort uitgelegd,

Bij mijn zoon werd de ocs gevoedt door angst om ernstig ziek te worden en daardoor angst voor bacterieen (besmetting).



Ik ben een beetje een balans gaan zoeken tussen ontspanning en afleiding voor mijn zoon,praten over zijn angsten (kort en gedoseert) en veel luisteren.

Daarnaast erkende ik zijn angst,het mocht er zijn.

Ik faciliteerde hem ook om deze angst weg te nemen hoewel dat afgeraden werd.

Maarja,dat kon mijn moederhart en eigen ervaring van angst en dwangmatigheid (nog) niet aan.

Bovendien deelde ik die mening maar voor een deel,te grote paniek wat kan ontstaan werkt in mijn ogen averechts en is zeer destructief voor het gevoel van veiligheid en vertrouwen.



Ik ben begonnen met zijn angst voor hemzelf duidelijk te maken en waar zijn last lag door middel van veel papier,stiften en verf.

Hij kliederde zijn verhaal op papier en ik het "gezonde"deel.

Ondertussen praatte we af en toe daarover,lieten onze werkjes zien en vroeg ik hem waar hij de verschillen zag.



Zo gaf ik steeds meer gerichte tekenopdrachten zodat ons werk steeds een stapje dichter bij elkaar kwam.(b.v hoe zien slechte bacterieen eruit,we tekende dan monsters.En hoe de goede,deze zagen er lief of sterk uit en we gaven ze vaak wapens tegen de slechte)

Liet hem vertellen wat hij daar van vond,of het een beetje anders mocht en we gingen samen bedenken wat er kan gebeuren als het anders ging en hoe we dat konden oplossen.

De regel die ik hanteerde...jij bepaalt waar je grens ligt!

Maar ik verzocht hem om deze samen met mij uit te dagen.



En zo kwamen we tot praktijk gerichte stapjes/afspraken.

Wat ik in de boeken vond was vooral de angst te verdelen in blokjes.

De angst is 1 grote stapeltoren en die gingen we blokje voor blokje afbreken.



Samen bedenken welk blokje het makkelijkst was en zo steeds een stapje verder.

Hij had de grootste stem daarin en ik vroeg hem mij te vertrouwen als hij het moeilijk had,maar dat we ons samen aan de afspraak zouden houden.

En daar was ik niet in te buigen.



Dan kom je dus uiteindelijk bij het gedeelte exposure.

Ik begon eerst met uitstellen van toegeven aan de drang met een kookwekker.

Hij gaf de drang aan (hoewel ik die ook duidelijk zag) en dan ging de wekker aan.

Eerst met 5 minuten en daarna mocht hij alsnog zijn dwangmatige handeling verrichten.

En zo stelde we het steeds langer uit.

Eerst alleen met het handen wassen,later met wat grotere dingen.

Toen we daar verder in waren begonnen we de aantallen te beperken,afgestemd op wat hij al bereikt had met het uitstel systeem.

Zo moest hij leren keuzes te maken,te voelen wanneer de drang erg genoeg was om aan toe te geven en wanneer hij er nog mee om kon gaan,of het zelfs weg te krijgen was door alternatieven/afleiding.



Dit was op alle facetten toepasbaar.

Mijn zoon heeft hier ook veel hulp bij gehad van mijn vriend.

Ook zijn vader,weliswaar op een wat andere wijze heeft hier aan bijgedragen.(we blijven zeer frequent in gesprek daarover en trokken zoveel mogelijk 1 lijn))



Het is allemaal een beetje beknopt verteld,maar zo ongeveer is het ons binnen het gezin wel gelukt om hem er voor een groot deel vanaf te helpen.

Het is vreselijk pittig,ik had er een dagtaak aan en moest er heel consequent in zijn zonder zijn gevoel voor vertrouwen en veiligheid te beschamen.

Dat is heel moeilijk,maar vooral duidelijkheid en afspraken is het fundament.

Daarnaast was ik altijd ter beschikking voor afleiding als hij het moeilijk had.



Verder groeien ze er ook een voor deel overheen.

Echter blijf je restverschijnselen zien maar het beheerst zijn leventje niet meer.



Uiteindelijk is medicatie en prof. begeleiding niet meer nodig geweest ,maar we hebben nog wel een lange tijd contact gehad om de vinger aan de pols te houden.



De actieve aanpak heb ik ongeveer twee a drie maanden met hem gedaan en in die tijd is hij ook vreselijk ver gekomen en daar ben ik onwijs trots op.

Ik vind het een kanjer!!

Het gaat nu al ruim twee jaar heel goed!



Hopelijk kan je iets met mijn verhaal.

Alleen medicatie lijkt mij zinloos en ik zou het eerst zonder proberen,maar dat is een persoonlijke visie en geen proffesionele.

Blijf wel actief binnen het traject en blijf op de noodzaak hameren.

Je hoeft er niet lang mee rond te lopen!

Ocs is vrij makkelijk en snel te behandelen voor het grootste deel van de mensen die eraan lijden.



Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor je dochter.

Is je zoon in het ziekenhuis geboren?

Iry, je helpt me erg vooruit met je uitgebreide uitleg. Eén dingetje snapte ik niet helemaal : wat precies werd je afgeraden ?

Ik geloof meteen dat je er een hele dagtaak aan had. Helaas moet ik fulltime gaan werken en is er daarnaast nog eens tijd dat ze niet bij me is. Dan gaat ze naar haar vader en zijn nieuwe vrouw, waar ze steeds hele stappen achteruit zet. Ik ben al heel blij dat ze 't me allemaal komt vertellen, maar alleen komen we er niet uit, vrees ik.Het grote probleem is een therapeut te vinden die met deze materie vertrouwd is en waarmee het ook nog eens klikt. Plus dat het praktisch haalbaar moet zijn. Ik ben nu al weken aan het rondbellen en informeren, maar tot nu toe heb ik nog niet dé geschikte persoon gevonden. Blijkbaar heeft bijna niemand ervaring met ocs bij kinderen...

He Hopla.



Wat mij afgeraden werd is hem de middelen aan te reiken die hij noodzakelijk achtte om zijn smetvrees te beheersen.

Bv,zorgen voor een flinke stapel schone handoeken,zijn bed weer verschonen als hij in paniek er niet meer in wilde liggen,schone glazen pakken,servie,bestek etc of het extra schoonmaken als hij daarom vroeg...dat soort dingen.



Mijn zoon is ook geen hele weken bij mij (co-ouderschap) dat maakt het inderdaad wat lastiger om 1 lijn te trekken.



Ik denk dat je echt naar kinderpsychiatrie moet zoeken.

Ik ben zelf via het bureau jeugdzorg naar het ggz gegaan.

Kan je huisarts niet helpen? Dat is tenslotte de persoon die je zal door verwijzen.



Evenal zal je mèt psychische hulp ook een hoop thuis moeten verrichten met haar.



Heel veel sterkte en succes met het zoeken naar goede hulp.

Aha, nu begrijp ik wat je bedoelde. Inderdaad best wel moeilijk om niet gewoon maar te zeggen : neem maar gauw een verse handdoek. 't Voelt ergens een beetje aan als 'n kwelling.Ergens weer de gulden middenweg zoeken zeker ?

quote:lipizzan schreef op 11 december 2008 @ 01:22:

Dr. Jonathan Grayson is een expert in OCD.

Hij runt the "YMCA Camp Ockanickon" waar hij exposure therapy geeft aan mensen met ocd. Deze therapy werkt.

...



Er is heel veel kritiek op zulke exposure therapie. Je doet nogal grote uitspraken voor iemand die er niet voor geleerd heeft vind ik.



Ik zou dan ook niet te hard luisteren naar lipizzan mensen, maar gewoon je arts en psych vertrouwen.



Ook raad ik af om er op internet over te gaan lezen, daar doen zoveel spookverhalen de ronde.

Helemaal eens met Moordwijf!



Just Julie, hoe gaat het met je? Heb je iets aan de dingen die hier gepost zijn?

[quote]Just Julie schreef op 16 december 2008 @ 22:18:



Ik merk ook dat ik steeds vaker wel van bepaalde dingen af wil...hoewel het in veel situaties erg goed met me gaat en ik weinig last heb van mijn smetvrees, word ik er op andere momenten gek van en kost het me dan veel energie en tijd. Dat zijn vooral de momenten dat ik niet thuis heb geslapen en allerlei dingen ga schoonpoetsen voor ik ze weer in de kast zet.. Dan voel ik me echt een 'gek'. Ik heb best een druk sociaal leven, een drukke baan met lange reistijd, een vriend met wie ik niet samenwoon en ik volg ook nog een studie. Op de momenten dat ik last heb van mijn smetvrees denk ik wel steeds vaker; ik wil hier vanaf.



Dat je je dit bedenkt is volgens mij al een flinke stap in de goede richting. Ik denk dat therapie ook pas zal helpen op het moment dat je smetvrees voor jou iets wordt waar je last van hebt.

En natuurlijk is het eng hiermee naar de huisarts te gaan! Je komt niet even vertellen dat je last hebt van een griepje. Vervelend dat je je niet zo prettig voelt bij je huidige huisarts, ik zou het ook heel lastig vinden dat aan te kaarten. Nu werk ik zelf in de gezondheidszorg en is het binnen mijn beroep erg belangrijk een vertrouwensband met mijn client te hebben dus zelf vraag ik regelmatig of mensen zich op hun gemak voelen bij mij. Kortom, ik denk dat je het moet proberen te zeggen tegen je huisarts. Als er gewerkt wordt binnen een groepspraktijk kun je volgens mij relatief eenvoudig overstappen naar een andere arts.