Vriend luie en geen leuke vader vinden

Goedenavond,

Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!

De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.

Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.

Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.

Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.

Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.

Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.

Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?

Nou, we hebben best lang gepraat. Ik heb hem eerlijk verteld wat ik allemaal van vind en dat dit echt een big deal is voor mij wat betreft onze relatie. Dat ik niet weet of ik nog wel met hem verder wil en hem vind tegenvallen als vader. Ook duidelijk gemaakt dat ik geen stiefvader gedrag van hem verwacht naar mijn kinderen, maar wel een vader hoort te zijn voor de zijne.

Ik heb hem gevraagd hoe hij de toekomst voor zich ziet en waarom hij het zo laat afweten naar zijn kinderen. Ook financieel.
Hij zegt dat hij graag samen een huis wil kopen dat ook groot genoeg is en geschikt voor alle kinderen. Toen ik terugwierp dat hij zijn kinderen amper heeft viel hij een beetje stil.

Ik heb ook gevraagd wat het betekend voor hem dat mijn kinderen wel de helft van de tijd bij ons wonen als we toch zouden gaan samenwonen. Het antwoord was dat we daarnaast nog wel tijd voor ons samen zouden overhouden. Verkeerde antwoord en dat heb ik ook gezegd. Ik bedoelde hoe hij zijn rol zag als vader, mijn partner, en vriend van de moeder van mijn kinderen. Daar had hij geen antwoord op, blijkbaar nooit over nagedacht.

Hij was best geschrokken van mijn uitspraken en zegt zich niet gerealiseerd te hebben wat dit voor mij betekende. Dat dit voor mij een rede zou kunnen zijn om de relatie te beëindigen.

Hij zegt wel een lange tijd de intentie gehad te hebben om het co-ouderschap op te pakken maar dit steeds niet ging. Eerst door behuizing en later door zijn werk. Hij heeft dit wel pas minder dan een jaar geleden besproken met zijn werkgever. Een jaar nadat zijn behuizing dus al in orde was. Hij gooit het op laksheid en iets dat hij steeds uitstelde omdat hij bang was dat zijn werkgever niet mee wilde werken aan een dergelijke verandering. Onterecht achteraf.

Hij zegt heel veel van mij te houden en het super fijn met mij te vinden en daarom het liefst zo veel mogelijk tijd samen, liefst zonder storende kinderen, doorbrengt. Ik heb gezegd dat het niet zo werkt als je ieder 2 en dus gezamenlijk 4 kinderen hebt. Af en toe tijd maken voor elkaar is goed, maar niet ten koste van de kinderen. Ik zie hem nu vaker alleen dan met kinderen. En dat ik de huidige regeling ook niet eerlijk vind tegenover zijn kinderen, als we zouden samenwonen.

Zijn verdere uitleg was dat de kinderen nu al 3,5 jaar grotendeels bij hun moeder wonen en hij dat niet ineens kan veranderen. Daarop heb ik gezegd dat hij dit direct had moeten doen toen het mogelijk was en niet na 3,5 jaar pas. Hij gaf me gelijk maar zegt ook dat zijn ex het liever allemaal zelf doet, dat deed zij ook tijdens hun huwelijk. Dat vond ik te makkelijk en heb ik ook gezegd.

Hij vroeg of ik vond dat hij het nu alsnog op moest gaan pakken. Ik heb gezegd: ja, maar niet omdat ik dat wil maar omdat het zo hoort en omdat jij dat wil. En dat ik niet in m’n eentje voor 4 kinderen ga zorgen als het zover komt. Hij zegt het wel te willen maar bang te zijn dat wij elkaar dan veel minder 1 op 1 gaan zien. Ik weer dat dat er nu eenmaal bij hoort en we ook gezamenlijk met zijn zessen meer tijd in elkaar moeten gaan steken voordat zoiets als een samengesteld gezin gaat werken. En dat gaat dus niet als ik ze amper zie. Dan maar iets minder tijd samen, zo gaat het in elk gezin.

Over het kinderbijslag verhaal heb ik het kort gehouden: die kan hij makkelijk missen en zijn ex niet. Dus kul argument en hij sprak me niet tegen. En dat hij makkelijk leuke dingen met ze kan gaan doen en dure cadeau’s kan kopen voor ze omdat hij nu eenmaal geen kosten heeft aan de zorg voor hun en ook geen allemitatie betaald. Dat doet zijn ex allemaal, van een veel lager loon.

Hij zei daarop dat zijn ex er niet om vraagt en ik ook geen allemitatie krijg van mijn ex. Gezegd dat zijn ex simpelweg te lief is, die wil niks vragen omdat ze het liever zelf oplost, dat weet ik inmiddels, en vind dat hij daar gebruik van maakt. En dat ik geen allemitatie krijg van mijn ex omdat hij daadwerkelijk de zorg van de kinderen op zich neemt de helft van de tijd. En ik kan bij hem altijd terecht met een rekening van school voor schoolreisjes bijvoorbeeld, dus niet te vergelijken.

Het gesprek eindigende met dat ik hem vertelde dat ik echt teleurgesteld ben in hem en ik zeker weet dat ik nooit een relatie met hem was aangegaan als ik van te voren had geweten dat hij een weekeind vader zou blijven en me voorgelogen voel. Dat ik dat ontlopen van ouderlijke plichten vind. Hij vond dit blijkbaar nogal rauw want hij zei dat ik hem wel heel hard veroordeelde. Dat het allemaal niet zo makkelijk is als ik doe voorkomen. Maar dat is het dus in mijn ogen wel.

We spreken nu morgen niet af zodat we beide even kunnen nadenken hierover, daar was hij wel teleurgesteld over, dat hij me morgen niet zou zien. Zondag zijn mijn eigen kinderen bij hun vader en weet ik ook nog niet wat ik die dag ga doen. Ik heb hem gevraagd vandaag en morgen na te denken over wat hij denkt dat een goede oplossing is. Ben benieuwd en word dus vervolgd.

Lilly1234 schreef: ↑

05-06-2020 20:59

Misschien heb ik er overheen gelezen maar hoe is hij naar jouw kinderen. En doen jullie wel eens iets samen met jouw kinderen?

Je zei net dat hij ook bijna nooit langs gaat bij zijn moeder terwijl ze het contact erg mist met haar kleinkinderen.
Hij is nu alleen maar naar jou zorgzaam toe maar naar niemand anders. Ik denk dat dit een kwestie van tijd is voordat het masker ook afgaat wannner jullie samen zijn.

Ja we doen wel regelmatig dingen met z’n 2 en mijn kinderen, omdat ik ze simpelweg niet weg ga brengen naar mijn ex omdat hij liever iets samen doet. Of hij het echt leuk vind weet ik niet.

Nee ik bedoel dat zijn moeder de kleinkinderen heel weinig ziet. Naar zijn moeder is hij wel zorgzaam, ze is alleen en kan sommige dingen niet meer en die pakt hij voor haar op.

blauwe_emmer schreef: ↑

05-06-2020 21:14

Je ziet het al voor je:” van pappa krijg
ik het wel” Zit je daar als moeder alle ballen omhoog te houden.

Ja zo heb ik het hem ook ongeveer voorgelegd, dat dit niet eerlijk is zo en ik het lullig vind voor zijn ex, die wel met haar loontje in de basis dingen voorziet en dag en nacht voor ze zorgt en dan met lede ogen aanziet hoe de kinderen thuiskomen met dure nieuwe schoenen en hun buik vol met fastfood die zij niet kan betalen.

Susan schreef: ↑

05-06-2020 21:29

Ik vind het best wel opvallend dat hij het heeft over 'storende kinderen', dat zijn zijn eigen kinderen nota bene.

Hij bedoelt uiteraard 1 op 1 tijd zonder kinderen, en dat is uiteraard ook belangrijk, om samen quality tijd door te brengen. Maar dat doen we vaker dan tijd met z’n 6en en dat vind ik een scheve verhouding.