moeder ziek, doet me weinig

Je zegt dat je regelmatig zo boos bent. Het zou jammer zijn als je dat blijft. Ik denk echt dat het een goed idee is om in therapie te gaan. Zo kan je het verwerken en achter je laten.

Je hebt al afstand van haar genomen vroeger uit zelfbescherming. Dit is normaal. Ik heb hetzelfde gehad met mijn moeder. Denk niet dat het je door die afstand werkelijk niks doet, de relatie tussen moeder en dochter is de sterkste die er is. Misschien ben je wat afgevlakt door detachment. Pas goed op jezelf!

Er komen mensen mij vragen of ik jou ben:-) omdat het herkenbaar is en ja dat is het ook.

En mijn advies: nee joh je hoeft helemaal niks, je bent prima zoals je bent.

Het-groepje schreef: ↑

26-08-2020 13:18

Mijn ervaring is dat als je zoiets hebt meegemaakt je moet genieten van het ontbreken van negatieve emoties.
Die komen toch wel weer. Niet gaan lopen graven. Je overlevingsmechanisme is aan het werk en dat is niet voor niks.

Jij bent tof.

Farizia schreef: ↑

26-08-2020 19:16

Je hebt al afstand van haar genomen vroeger uit zelfbescherming. Dit is normaal. Ik heb hetzelfde gehad met mijn moeder. Denk niet dat het je door die afstand werkelijk niks doet, de relatie tussen moeder en dochter is de sterkste die er is. Misschien ben je wat afgevlakt door detachment. Pas goed op jezelf!

Weet je, pas op met dit soort uitspraken, want ik herken het niet. Ik heb therapie gehad en er waren altijd therapeuten die dachten te weten op basis van boekjes hoe het werkt voor een kind. Klein of volwassen hoeft zelfs niet eens uit te maken.
Zo hoorde ik vaak: die band is het sterkste wat er is, als kind ben je altijd loyaal aan je ouders, van je ouders kun je niet stoppen met houden.

Nou, in mijn ervaring was dat dus wél mogelijk. Ik voelde geen band meer als achtienjarige (toen overleed ze).
Vanaf dat ik een jaar of 8 was, heb ik de navelstreng doorgesneden en besloten dat mijn moeder een slechte moeder was en ik 'hield' tot op zekere hoogte wel van haar (denk ik) tot in mijn puberteit, maar daarna heeft liefde vooral plaats gemaakt voor minachting of niks voelen.
Als je dan tien jaar later (als je moeder al tien jaar onder de grond ligt) van een therapeut dat soort opmerkingen te horen krijgt, terwijl het enige gevoel dat ik had tav mijn moeder opluchting was dat ze er niet meer was, dan sla je de plank volledig mis.
Inmiddels ben ik weer zeer veel jaren verder en is minachting verdwenen en kan ik ook al heel lang weer terugkijken op de goede kanten die ze had en plezier vinden in herinneringen. Maar ik heb daarmee geen warme gevoelens teruggekregen. Het was een beschadigde vrouw die veel kwaad heeft aangericht, ik begrijp haar een beetje, weet dat ze op haar manier van ons kinderen gehouden heeft en accepteer de gevolgen van dit leven, zoals iedereen de gevolgen heeft te accepteren van hun leven. En ik voel ook geen spijt dat ik dit zo voel. Godzijdank ben ik zeer vergevingsgezind naar mijzelf en mogen alle "slechte, rare, stomme, gekke, afwijkende" gevoelens er van mij zijn, zonder dat ik over mezelf denk dat ik slecht ben.
Ik hoop dat je ook zo over jezelf kunt denken. Jouw gevoelens zijn O.K., ook als ze anders zijn dan je eigenlijk vindt dat ze moeten zijn. Gevoelens zijn supereerlijk en zeggen bijna altijd wat over jouzelf en je ervaringen. En je zou tegen jezelf liegen als je dan iets anders zou moeten voelen.

Enkel OP gelezen. Ik wil je enkel even meegeven dat een rouwproces van een persoon waarmee je een slechte/onvervulde/.. band had, heftig kan zijn. Dus probeer bij jezelf aan te voelen wat je eventueel nog nodig hebt voor jezelf.
Maar het kan natuurlijk ook zoals eerder aangehaald net voelen als een opluchting.

In ieder geval, nu je mama ziek is en al dan niet beter wordt, probeer goed aan te voelen wat je wel of niet nodig hebt. En daar is geen goed of fout in. En het tegenovergestelde kan ook perfect naast elkaar staan: ik vind het niet erg moest ze sterven - ik ga haar in zekere zin missen. Het raakt me niet dat ze ziek is - ik zou het jammer vinden indien ze sterft.
Alles kan, alles is ok op vlak van emoties

Herkenbaar. Mijn broer houdt me op de hoogte over het verloop van de ziekte. Ik vraag er ook wel eens naar, maar meer zoals ik dat ook zou doen als het de moeder van een vriend of vriendin betreft. Met hem ben ik begaan, dus ik leef met hem mee.

Niet schuldig voelen, het komt zoals het komt. En niks aantrekken van "het blijft je moeder".

Nee je bent geen onmens. Gevoelens kun je niet dwingen. Mijn moeder had ook geen goede band met haar moeder, die tegen mij wel lief was. Maar toen zij overleed, had mijn moeder toch veel verdriet. Om de moeder die ze niet had en dat het ook nooit meer goed ging komen.

Ik heb zelf wel een goede band met mijn moeder. Ze is mijn grootste steunpilaar. Het lijkt me vreselijk om haar te verliezen. Mijn vader is een ander verhaal. Met hem was de band in mijn jeugd ook goed. Maar na hun scheiding liet hij me vallen als een baksteen en veranderde in een man die ik niet ken. Als hij ernstig ziek zou zijn, ga ik hem denk ik alleen bezoeken als hij daar zelf om vraagt. Vermoed ook niet dat mijn leven veel verandert als hij sterft. We zijn al jaren van elkaar vervreemd.

slabestek schreef: ↑

26-08-2020 15:18

Er is niks uitgepraat. Dat kan niet. Het dichtst in de buurt van excuses was "ik ben er ook heel verdrietig over dat ik vroeger zo gedaan heb" Uiteindelijk ligt het altijd buiten haar. Ze zal geen inzicht krijgen.
Ik heb contact gehouden met haar omdat ik opgegroeid ben met een verslaafde moeder met ernstige psychische problemen. Ik heb lang gedacht dat ik voor haar moest zorgen. Daarnaast kende ik geen andere ouderrelatie dan deze.

Het doet me dan ook wel zeer als vreemde mensen op dit forum zeggen dat ik naar mijn eigen aandeel moet kijken. Vanaf mijn jongste jeugd dronk ze zichzelf regelmatig bewusteloos, zodat ik mijn jongere zus moest helpen met wassen en aankleden. Dat kan mijn schuld niet geweest zijn.

En ik ben soms zo boos. Zo verschrikkelijk boos.

Ik zal nooit zeggen dat iemand naar eigen aandeel moet kijken, wanneer de situatie niet duidelijk is.

Ik begrijp jou volkomen.

Heb je je boosheid geuit? Dat je excuses wilt, ze begrijpt wat zij heeft veroorzaakt?
Zou sowieso enorm opluchten denk ik voor jou, voor ze sterft.

Of ze begrijpt het gewoon echt niet.... en wat er niet inzit, kun je er ook niet uithalen.
Maar de waarheid mag dr weleens verteld worden, lijkt mij...