Relaties
alle pijlers
Ruzie met vader.
donderdag 3 september 2020 om 18:23
Hoi allemaal,
Even wat voorgeschiedenis ; mijn vader is na mijn moeder opnieuw getrouwd met de vrouw waar hij voor mijn moeder al mee samen was. Zij wilde geen kinderen dus tussen haar en mij botert het helaas niet. Nooit gedaan ook. Ik ken haar al wel vanaf dat ik baby ben. Mijn moeder is verslaafd. Al bijna 20 jaar. Op mijn 3e is ze verslaafd geraakt. Op mijn 13e ben ik bij mijn oom en tante gaan wonen. Mijn moeder ging met iemand samenwonen en ik kon niet mee. Op mijn 15e ben ik weer bij mijn moeder gaan wonen. Ik ben daarna gaan studeren. Uiteindelijk heb ik hier langer over gedaan omdat het thuis niet ging. Leren voor tentamens en de hele nacht de sleutel van de drankkast bewaken en met je matras voor de voordeur liggen gaan niet zo goed samen. Ik heb in die tijd veel ruzie gehad met mijn vader. Mijn studiebegeleider had aangegeven dat ik óf akkoord moest gaan met een nieuwe planning óf ik een officiële waarschuwing zou krijgen. Bij mijn vader staat een nieuwe planning gelijk aan falen. Ook was iedereen er op uit om mij onderuit te halen en mij een loser te laten worden. Zelf geloof ik daar niet in.
Nu ben ik afgestudeerd, huur een appartementje en werk met daklozen. Gisteravond hadden mijn vader en ik het na een lange tijd het weer met elkaar aan de stok. We hebben verder geen contact maar zien elkaar alleen bij familie. Meestal gaat het niet verder dan een ''Hoi, hoe gaat het?'' Nu belde ik hem op. Praatte voor het gesprek mezelf al wat moed in omdat hij heel erg bot uit de hoek kan komen. Mijn vader is niet iemand die over gevoelens praat. Ik probeer zelf dan al met een schild het gesprek in te gaan zodat zijn opmerkingen mij niet zo raken en ik niet na 3 opmerkingen al begin te huilen. Ik ben de afgelopen tijd aardig wat kilo's aangekomen. Niet lekker in mijn vel etc. Hij begon erover dat hij zich eraan irriteerde dat ik mezelf helemaal ''dicht zit te vreten''. Ik schrok van de manier waarop hij over me sprak. Ik wist ook even niet wat ik moest zeggen. Waarop hij verder ging ; Ik zal toch zeker niet de eerste zijn die dit tegen je zegt? Waarop ik antwoordde met ...Ja.... Vervolgens ging hij verder met Je hebt toch ook spiegels thuis. Je ziet toch zelf ook wel hoe je eruit ziet ?! Sinds gisteravond weet ik ook dat niemand mij wilt als ik dik ben.. Volgens hem kan ik makkelijk wat minder eten en gewoon even naar de sportschool. Ik probeer dan aan hem uit te leggen dat ik al een tijdje niet lekker in mijn vel zit en het eten me een soort troost biedt. Hij komt dan terug met ja, ik zit ook liever op de bank met een zak chips.
Ook vind hij mijn werk niet goed. Hij wilt dat ik een leidinggevende functie ga oppakken. Ikzelf wil dit niet. Ik voel me goed bij deze functie en ga met plezier naar mijn werk.
Ook de plek waar ik woon is niet goed genoeg. ''Wil je oud worden in een flat 3 hoog achter ?'' Ik geef dan aan dat ik hier niet oud hoef te worden maar hier nu prima woon. Vervolgens gaat hij maar door dat alles ''prima'' is. Waarom ik niet voor meer ga. Wil ik soms mijn moeder achterna ?! Mijn vader heeft flink wat opgebouwd en heeft het goed voor elkaar. Dit botst heel erg tussen ons. Ik woon liever gelukkig in een kartonnen doos dan ongelukkig in een vrijstaand huis.
Als ik aangeef dat er bij hem geen mogelijkheid tot falen is en ik hier erg veel moeite mee heb geeft hij aan dat hij idee een handicap heeft voor lakse mensen. Linksom, rechtsom, je zorgt dat het lukt. Ik gaf hierop aan dat ik dan terugval op mijn moeder die mij wel accepteert zoals ik ben. Al weeg ik 300 kilo en woon in een kartonnen doos. Hij werd toen boos en zei ''Je moeder is niks en heeft niks bereikt, als jij dan aankomt dat je moeder beter voor je is ga je lekker daarheen. Als jij voor je moeder kiest doe je dat maar lekker. Ik gaf aan dat ik helemaal niet wil kiezen maar gewoon een moeder en een vader wil. Eentje die mij leuk en goed vind om wie ik ben, niet om wat ik wel of niet doe. Daar ging hij niet meer op in en zei we gaan het gesprek beëindigen.
Even wat voorgeschiedenis ; mijn vader is na mijn moeder opnieuw getrouwd met de vrouw waar hij voor mijn moeder al mee samen was. Zij wilde geen kinderen dus tussen haar en mij botert het helaas niet. Nooit gedaan ook. Ik ken haar al wel vanaf dat ik baby ben. Mijn moeder is verslaafd. Al bijna 20 jaar. Op mijn 3e is ze verslaafd geraakt. Op mijn 13e ben ik bij mijn oom en tante gaan wonen. Mijn moeder ging met iemand samenwonen en ik kon niet mee. Op mijn 15e ben ik weer bij mijn moeder gaan wonen. Ik ben daarna gaan studeren. Uiteindelijk heb ik hier langer over gedaan omdat het thuis niet ging. Leren voor tentamens en de hele nacht de sleutel van de drankkast bewaken en met je matras voor de voordeur liggen gaan niet zo goed samen. Ik heb in die tijd veel ruzie gehad met mijn vader. Mijn studiebegeleider had aangegeven dat ik óf akkoord moest gaan met een nieuwe planning óf ik een officiële waarschuwing zou krijgen. Bij mijn vader staat een nieuwe planning gelijk aan falen. Ook was iedereen er op uit om mij onderuit te halen en mij een loser te laten worden. Zelf geloof ik daar niet in.
Nu ben ik afgestudeerd, huur een appartementje en werk met daklozen. Gisteravond hadden mijn vader en ik het na een lange tijd het weer met elkaar aan de stok. We hebben verder geen contact maar zien elkaar alleen bij familie. Meestal gaat het niet verder dan een ''Hoi, hoe gaat het?'' Nu belde ik hem op. Praatte voor het gesprek mezelf al wat moed in omdat hij heel erg bot uit de hoek kan komen. Mijn vader is niet iemand die over gevoelens praat. Ik probeer zelf dan al met een schild het gesprek in te gaan zodat zijn opmerkingen mij niet zo raken en ik niet na 3 opmerkingen al begin te huilen. Ik ben de afgelopen tijd aardig wat kilo's aangekomen. Niet lekker in mijn vel etc. Hij begon erover dat hij zich eraan irriteerde dat ik mezelf helemaal ''dicht zit te vreten''. Ik schrok van de manier waarop hij over me sprak. Ik wist ook even niet wat ik moest zeggen. Waarop hij verder ging ; Ik zal toch zeker niet de eerste zijn die dit tegen je zegt? Waarop ik antwoordde met ...Ja.... Vervolgens ging hij verder met Je hebt toch ook spiegels thuis. Je ziet toch zelf ook wel hoe je eruit ziet ?! Sinds gisteravond weet ik ook dat niemand mij wilt als ik dik ben.. Volgens hem kan ik makkelijk wat minder eten en gewoon even naar de sportschool. Ik probeer dan aan hem uit te leggen dat ik al een tijdje niet lekker in mijn vel zit en het eten me een soort troost biedt. Hij komt dan terug met ja, ik zit ook liever op de bank met een zak chips.
Ook vind hij mijn werk niet goed. Hij wilt dat ik een leidinggevende functie ga oppakken. Ikzelf wil dit niet. Ik voel me goed bij deze functie en ga met plezier naar mijn werk.
Ook de plek waar ik woon is niet goed genoeg. ''Wil je oud worden in een flat 3 hoog achter ?'' Ik geef dan aan dat ik hier niet oud hoef te worden maar hier nu prima woon. Vervolgens gaat hij maar door dat alles ''prima'' is. Waarom ik niet voor meer ga. Wil ik soms mijn moeder achterna ?! Mijn vader heeft flink wat opgebouwd en heeft het goed voor elkaar. Dit botst heel erg tussen ons. Ik woon liever gelukkig in een kartonnen doos dan ongelukkig in een vrijstaand huis.
Als ik aangeef dat er bij hem geen mogelijkheid tot falen is en ik hier erg veel moeite mee heb geeft hij aan dat hij idee een handicap heeft voor lakse mensen. Linksom, rechtsom, je zorgt dat het lukt. Ik gaf hierop aan dat ik dan terugval op mijn moeder die mij wel accepteert zoals ik ben. Al weeg ik 300 kilo en woon in een kartonnen doos. Hij werd toen boos en zei ''Je moeder is niks en heeft niks bereikt, als jij dan aankomt dat je moeder beter voor je is ga je lekker daarheen. Als jij voor je moeder kiest doe je dat maar lekker. Ik gaf aan dat ik helemaal niet wil kiezen maar gewoon een moeder en een vader wil. Eentje die mij leuk en goed vind om wie ik ben, niet om wat ik wel of niet doe. Daar ging hij niet meer op in en zei we gaan het gesprek beëindigen.
donderdag 3 september 2020 om 19:06
Ik denk dat het niet tot hem door gaat dringen dat jij iets anders zoekt van hem dan wat je nu van hem krijgt. Het is niet terecht, het doet zeer, maar maak een keuze. Of accepteren en het contact wellicht oppervlakkig houden en "ene oor in, andere oor uit", of een meer rigoreuze keuze maken door het contact te stoppen.
donderdag 3 september 2020 om 19:07
Een relatie met je vader betekent niet dat je zijn goedkeuring nodig hebt.
Hij heeft niet het recht om zo over je te oordelen en wanneer hij dat blijft doen: wat gaat die relatie jou dan brengen?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
donderdag 3 september 2020 om 19:46
Je vader is erg hard naar jou ( mannen doen dit wel sneller iets lomp brengen) maar dit gaat wel nog wat verder en dat verdien je niet na alles wat je al hebt meegemaakt als kind van je vader moet hij je steunen en helpen daar waar nodig is.
Ook al ben je in zijn ogen iets te veel aangekomen dan moet hij kijken naar de achterliggende reden en niet jou gaan afsnauwen of nog meer pijn doen aangezien je al aangaf niet lekker in je vel te zitten.
Ook al ben je in zijn ogen iets te veel aangekomen dan moet hij kijken naar de achterliggende reden en niet jou gaan afsnauwen of nog meer pijn doen aangezien je al aangaf niet lekker in je vel te zitten.
donderdag 3 september 2020 om 20:01
Je verdient een vader die vraagt wat jij wil en naar je luistert.
Maar die heb je niet.
Heb je al hulp gehad, want ondanks een stel ouders die niet meteen de schoonheidsprijs winnen heb je toch mooi een opleiding en eigen woning gevonden.
Je bent wel goed bezig en kan nooit alles meteen perfect doen.
Zorg goed voor jezelf, je verdient het.
En ook mensen van 300 kg hebben wel of niet een relatie.
Gun jezelf een leuke partner.
En zorg eerst goed voor jou. Wat wil jij, wat vind jij belangrijk?
Jouw ouders gaan jou daarin zo te lezen niet helpen.
Maar die heb je niet.
Heb je al hulp gehad, want ondanks een stel ouders die niet meteen de schoonheidsprijs winnen heb je toch mooi een opleiding en eigen woning gevonden.
Je bent wel goed bezig en kan nooit alles meteen perfect doen.
Zorg goed voor jezelf, je verdient het.
En ook mensen van 300 kg hebben wel of niet een relatie.
Gun jezelf een leuke partner.
En zorg eerst goed voor jou. Wat wil jij, wat vind jij belangrijk?
Jouw ouders gaan jou daarin zo te lezen niet helpen.
donderdag 3 september 2020 om 20:01
Jeetje wat ontzettend ruk voor je 
Ik heb geen echt advies.. breken met je ouders is echt heel heftig dus ik begrijp dat je - ondanks wat er in het verleden gebeurd is - blijft hopen op een goed contact en begrip.
Heb je verder wel andere familieleden of vrienden om steun bij te vinden?
Ik heb geen echt advies.. breken met je ouders is echt heel heftig dus ik begrijp dat je - ondanks wat er in het verleden gebeurd is - blijft hopen op een goed contact en begrip.
Heb je verder wel andere familieleden of vrienden om steun bij te vinden?
koekie1980 wijzigde dit bericht op 03-09-2020 23:24
0.68% gewijzigd
donderdag 3 september 2020 om 20:13
Toen ik je openingspost las, dacht ik echt ik wil heel graag tegen die man zeggen dat hij serieus gefaald is en dat als vader.
Het lijkt me geen makkelijke jeugd die je gehad hebt en als vader zou hij je moeten ondersteunen en onvoorwaardelijk van je houden.
Bezorgdheden uiten ja maar je zo kleineren/vernederen?
Ik vind het knap dat je weerwoord geeft door aan te geven dat je bepaalde zaken niet wil of belangrijk vind.
Heb je al ooit echt aangegeven aan je vader dat je zo een manier van spreken niet wil? Als je de moed daarvoor hebt zou ik dat doen. Vragen van waarom push je zo, waarom denk je dat je op deze manier iets met me gaat bereiken?
Misschien was dit ook de opvoedingsstijl van zijn ouders?
Ik zou ook heel duidelijk grenzen stellen. Advies mag, beledigingen niet.
Als hij dat soort nare opmerkingen maakt, zeg je papa dit beledigd me ik haak nu in als je weer op een normale manier met me kan praten mag je terugbellen.
Dat is hard maar ik vrees dat als je niks doet je vader deze stijl gaat blijven hanteren en dan komt er van een goede relatie niet iets terecht.
Het lijkt me geen makkelijke jeugd die je gehad hebt en als vader zou hij je moeten ondersteunen en onvoorwaardelijk van je houden.
Bezorgdheden uiten ja maar je zo kleineren/vernederen?
Ik vind het knap dat je weerwoord geeft door aan te geven dat je bepaalde zaken niet wil of belangrijk vind.
Heb je al ooit echt aangegeven aan je vader dat je zo een manier van spreken niet wil? Als je de moed daarvoor hebt zou ik dat doen. Vragen van waarom push je zo, waarom denk je dat je op deze manier iets met me gaat bereiken?
Misschien was dit ook de opvoedingsstijl van zijn ouders?
Ik zou ook heel duidelijk grenzen stellen. Advies mag, beledigingen niet.
Als hij dat soort nare opmerkingen maakt, zeg je papa dit beledigd me ik haak nu in als je weer op een normale manier met me kan praten mag je terugbellen.
Dat is hard maar ik vrees dat als je niks doet je vader deze stijl gaat blijven hanteren en dan komt er van een goede relatie niet iets terecht.
donderdag 3 september 2020 om 20:18
Ga naar de huisarts en zeg dat je graag met iemand wil praten over de relatie met je vader (en evt je verleden met je verslaafde moeder).
Ik als buitenstaander kan alleen maar denken: waarom moest je bij je verslaafde moeder wonen? Waarom later bij je oom en tante? Waarom kon je vader niet voor je zorgen? Liet hij je achter omdat hij zijn kindhatende vrouw belangrijker vond? Waarom is hij nu zo onaardig tegen je? Als hij om je geeft en zich zorgen maakt, waarom belde hij dan zelf niet om een keer zijn zorgen te bespreken? En zo kan ik nog tig vragen bedenken. Dat jouw vader een kanonnade aan onaardige vragen op jou af kan vuren zegt niks, dat kunnen wij namelijk ook op hem.
Zoals ik het lees wil jij graag acceptatie en goedkeuring (en liefde en aandacht en een band) van en met je vader, maar ik denk niet dat dat er in zit. En dat is een zwaar proces. Ik denk echt dat praten met een professional jou kan helpen, maar dan moet je daar wel zelf voor open staan en inzien waarom dat goed voor je zou zijn.
Ik vind trouwens dat je goed bezig bent. Ondanks alle shit van vroeger ben je afgestudeerd, heb je een baan, zorg je voor jezelf, heb je en eigen woning. Toch super allemaal?
Ik als buitenstaander kan alleen maar denken: waarom moest je bij je verslaafde moeder wonen? Waarom later bij je oom en tante? Waarom kon je vader niet voor je zorgen? Liet hij je achter omdat hij zijn kindhatende vrouw belangrijker vond? Waarom is hij nu zo onaardig tegen je? Als hij om je geeft en zich zorgen maakt, waarom belde hij dan zelf niet om een keer zijn zorgen te bespreken? En zo kan ik nog tig vragen bedenken. Dat jouw vader een kanonnade aan onaardige vragen op jou af kan vuren zegt niks, dat kunnen wij namelijk ook op hem.
Zoals ik het lees wil jij graag acceptatie en goedkeuring (en liefde en aandacht en een band) van en met je vader, maar ik denk niet dat dat er in zit. En dat is een zwaar proces. Ik denk echt dat praten met een professional jou kan helpen, maar dan moet je daar wel zelf voor open staan en inzien waarom dat goed voor je zou zijn.
Ik vind trouwens dat je goed bezig bent. Ondanks alle shit van vroeger ben je afgestudeerd, heb je een baan, zorg je voor jezelf, heb je en eigen woning. Toch super allemaal?
donderdag 3 september 2020 om 20:20
Je ziet dat het bij vriendinnen met hun vaders wel kan. Je zult vrees ik moeten accepteren dat het met jouw vader niet kan. Dat ligt niet aan jou, dat ligt aan hem.
The owls are not what they seem
donderdag 3 september 2020 om 20:28
Och jezus, meisje toch. Wat ontzettend naar dat je vader je zo behandeld en je ook niks aan je moeder hebt.
Je bent afgestudeerd, je hebt een baan die je fijn vindt en waarin je wat kan betekenen voor anderen, je hebt een huisje waar je je fijn voelt.
Weet je eigenlijk wel hoe bijzonder dat is met de achtergrond die jij hebt?
Meid, je hebt de kracht van een tijger dat je dat hebt bereikt zonder ook maar enige positieve steun vanuit thuis!
Begin maar eens met heel erg trots op jezelf zijn. Ik ben het plaatsvervangend wel in ieder geval. Want dat verdien je. Dat mensen trots op je zijn.
Je bent afgestudeerd, je hebt een baan die je fijn vindt en waarin je wat kan betekenen voor anderen, je hebt een huisje waar je je fijn voelt.
Weet je eigenlijk wel hoe bijzonder dat is met de achtergrond die jij hebt?
Meid, je hebt de kracht van een tijger dat je dat hebt bereikt zonder ook maar enige positieve steun vanuit thuis!
Begin maar eens met heel erg trots op jezelf zijn. Ik ben het plaatsvervangend wel in ieder geval. Want dat verdien je. Dat mensen trots op je zijn.
donderdag 3 september 2020 om 22:03
Ik krijg de neiging aan jouw vader te schrijven:
Geachte vader van TO,
Ik begrijp dat u niet van falen houdt en veel heeft opgebouwd. In materiële zin dan. Maar wat heeft u voor uw dochter gedaan? Ik lees dat zij enorm veel bereikt heeft voor iemand die nu niet zulke geweldige ouders had. Ze heeft haar eigen huis, is afgestuurd en werkt met daklozen. Een zeer sociaal beroep. Waarom bent u niet trots op haar en loopt u haar af te zeiken omdat ze in uw ogen te dik is? U zou haar ook kunnen vragen waarom ze niet lekker in haar vel zit, hetgeen ze toch aangeeft? Hoe komt u er in vredesnaam bij dat ze 'drie hoog achter' niets bereikt heeft? En dat ze maar moet kiezen tussen u en haar moeder, die haar, ondanks haar eigen tekortkomingen, wél accepteert? Wellicht moet u uw opgebouwde kapitaal eens spenderen aan een goede psycholoog en komt u er zo achter waarom u als vader zo gefaald heeft. En kunt dan nog wat goedmaken, al nemen gedane zaken geen keer. Het is echter nooit te laat je leven te beteren. Denk er maar eens over.
Ik hoop van harte voor uw dochter dat u dat doet.
Dat is zoveel meer waard dan uw vrijstaande huis.
Ook ik ben plaatsvervangend trost op je TO! Is er een directe aanleiding dat je de laatste tijd minder goed in je vel zit? En heb je ondersteuning (gehad) om te kunnen omgaan met je achtergrond?
Geachte vader van TO,
Ik begrijp dat u niet van falen houdt en veel heeft opgebouwd. In materiële zin dan. Maar wat heeft u voor uw dochter gedaan? Ik lees dat zij enorm veel bereikt heeft voor iemand die nu niet zulke geweldige ouders had. Ze heeft haar eigen huis, is afgestuurd en werkt met daklozen. Een zeer sociaal beroep. Waarom bent u niet trots op haar en loopt u haar af te zeiken omdat ze in uw ogen te dik is? U zou haar ook kunnen vragen waarom ze niet lekker in haar vel zit, hetgeen ze toch aangeeft? Hoe komt u er in vredesnaam bij dat ze 'drie hoog achter' niets bereikt heeft? En dat ze maar moet kiezen tussen u en haar moeder, die haar, ondanks haar eigen tekortkomingen, wél accepteert? Wellicht moet u uw opgebouwde kapitaal eens spenderen aan een goede psycholoog en komt u er zo achter waarom u als vader zo gefaald heeft. En kunt dan nog wat goedmaken, al nemen gedane zaken geen keer. Het is echter nooit te laat je leven te beteren. Denk er maar eens over.
Ik hoop van harte voor uw dochter dat u dat doet.
Dat is zoveel meer waard dan uw vrijstaande huis.
Ook ik ben plaatsvervangend trost op je TO! Is er een directe aanleiding dat je de laatste tijd minder goed in je vel zit? En heb je ondersteuning (gehad) om te kunnen omgaan met je achtergrond?
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
donderdag 3 september 2020 om 23:00
Ook dat! Afstuderen en een eigen appartement! Dat lukt tegenwoordig bijna niemand. Echt TO, het is een zwaar en lastig proces, maar op een gegeven moment moet je wellicht besluiten er niets meer van te verwachten als het er niet inzit, hoezeer je ook, net als ieder ander (begrijpelijk!) wilt dat je ouders onvoorwaardelijk van je houden omdat je hun kind bent.
Sommige mensen zijn nu eenmaal minder geschikt voor het ouderschap.
Heb je nog wel goed contact met de oom en tante waar je woonde?
En hoe gaat het contact met je moeder nu?
Sommige mensen zijn nu eenmaal minder geschikt voor het ouderschap.
Heb je nog wel goed contact met de oom en tante waar je woonde?
En hoe gaat het contact met je moeder nu?
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
vrijdag 4 september 2020 om 11:28
Ach meis . Ik begrijp wat je wil, maar je gaat het niet krijgen. Ik wens je toe dat je los gaat kunnen komen van je ouders, van je behoefte aan goedkeuring (die heel begrijpelijk is met zo'n jeugd) en jij tevreden gaat zijn met jezelf. Ik hoop dat je hulp gaat zoeken om jezelf dat allemaal te gaan gunnen en geven.
. Ik begrijp wat je wil, maar je gaat het niet krijgen. Ik wens je toe dat je los gaat kunnen komen van je ouders, van je behoefte aan goedkeuring (die heel begrijpelijk is met zo'n jeugd) en jij tevreden gaat zijn met jezelf. Ik hoop dat je hulp gaat zoeken om jezelf dat allemaal te gaan gunnen en geven.
vrijdag 4 september 2020 om 13:09
TO, er is niks mis met jou. Je studie afmaken onder deze omstandigheden, je doet het prima!
Je vader blijft je vader, dat begrijp ik, maar hij klinkt niet als een goede vader. Hij heeft je laten zitten, ondanks dat bouw jij een goed leven op en in plaats van dat hij zich verontschuldigt voor zijn gebrek aan steun valt hij je aan op wat je hebt bereikt?
Ik zou geen moeite meer steken in deze man. Je haalt er niks uit. Hij trapt je de grond in terwijl je dat niet verdient. Jij verdient alle respect. Hij geeft dit niet.
Ik zou doorgaan zoals je nu doet en mogelijk werken aan jezelf gezien wat je allemaal voor je kiezen hebt gehad. Daar wordt je alleen maar beter van en heb je iets aan de rest van je leven.
Je vader blijft je vader, dat begrijp ik, maar hij klinkt niet als een goede vader. Hij heeft je laten zitten, ondanks dat bouw jij een goed leven op en in plaats van dat hij zich verontschuldigt voor zijn gebrek aan steun valt hij je aan op wat je hebt bereikt?
Ik zou geen moeite meer steken in deze man. Je haalt er niks uit. Hij trapt je de grond in terwijl je dat niet verdient. Jij verdient alle respect. Hij geeft dit niet.
Ik zou doorgaan zoals je nu doet en mogelijk werken aan jezelf gezien wat je allemaal voor je kiezen hebt gehad. Daar wordt je alleen maar beter van en heb je iets aan de rest van je leven.
vrijdag 4 september 2020 om 13:17
Ach meisje toch ik herken heel veel in jouw verhaal. Mijn moeder was ook een zuiplap en mijn vader is een lul. Weet niet eens hoe het met hem gaat, interesseert mij ‘eindelijk’ ook niet meer.
Ik ben nu 51 en heb mijn vader na therapie eindelijk kunnen loslaten. Begrijp nu ook dat ik de strijd met hem aanging via mijn relaties met mannen die stuk voor stuk geen knip voor de neus waard waren. Waarom? Omdat ze allemaal iets van mijn vader hadden wat ik uitgevochten wilde zien of erkenning voor wie ik ben.
Sinds ik dat heb kunnen loslaten is mijn leven er een stuk beter op geworden, mijn relaties trouwens ook.
Ik weet dat het moeilijk is maar je kan je vader niet veranderen, dat wil hij jou wel maar ook dat kan niet omdat zijn eisen onredelijk zijn en gerelateerd aan zijn eigen normen en waarden.
Je bent goed zo als je bent, dikke middelvinger naar die vader van jou. Waar was hij toen jij hem nodig had?
