Man vreemdgegaan, wat nu?

Hoi,

Ik wilde jullie wat voorleggen. En ik weet dat jullie geen keuze voor mij kunnen maken, maar ik kom er op dit moment zelf ook niet goed uit. Ik kan dus best wat meningen/inzichten van anderen gebruiken.

Ik ben er onlangs (paar weken terug) achtergekomen dat mijn man al minimaal 2,5 jaar contact heeft met een andere vrouw. Ik ben hier wel van geschrokken, maar niet enorm verdrietig om, omdat het tussen ons al jaren eigenlijk niet heel goed meer loopt. We hebben samen kinderen en dat is de hoofdreden dat wij tot nu toe nog samen zijn.
Maar wat ik wel heel vervelend vind, is dat ik mijn man vaak gevraagd heb of hij vreemdgaat. En dat hij eerlijk moet zijn, om mij ook een kans te geven gelukkig te worden zonder hem.
Hij ontkende altijd. Tot kort geleden, toen kon hij niet anders, omdat ik hem betrapt heb.

Mijn man heeft nu inmiddels dus wel toegegeven dat er contact is, maar hij wil niet Inhoudelijk zeggen wat dit contact inhield.

Maar dat er meer is, dat is duidelijk. Ik kwam laatst onverwachts thuis toen hij met haar aan het bellen was, waarbij mijn man niet door had dat ik binnen was gekomen. Hij had haar op de luidspreker, dus ik heb een groot gedeelte van het gesprek mee kunnen luisteren. Ze noemen elkaar blijkbaar schatje etc en zeggen van elkaar te houden.
Ook zeiden ze in dat telefoongesprek elkaar die avond vast nog wel te zien.

Ik was enorm geschrokken en ben uiteindelijk de woonkamer binnengestormd. Mijn man schrok zich echt rot en kon natuurlijk niet meer ontkennen dat er in ieder geval meer speelt tussen hun.

Nu denk ik dan, als je elkaar schatje noemt etc. en elkaar ook ziet, dan kan het toch niet zo zijn dat je niks met elkaar doet?
Ze hebben dus ook al 2,5 jaar dagelijks contact met elkaar via de telefoon.
Ik heb veel vragen gesteld. Onder andere waar ze woont, of ze sex hebben gehad, hoelang dit daadwerkelijk speelt. Nergens krijg ik een antwoord op. Hij wil niks loslaten.
Dan vraag ik mij af, waarom niet?

Mijn man zegt met mij verder te willen en alle contact onmiddellijk met haar verbroken te hebben. Hij geeft aan spijt te hebben dat het al die jaren zo is gelopen tussen ons en aan “ons” wil werken zodat het weer goedkomt.
Omdat we kinderen samen hebben, wil ik hem graag geloven en hier blijven voor onze kinderen, totdat ze wat ouder zijn.
Maar aan de andere kant voel ik me zo bedrogen. Want ook al zat onze relatie niet goed, ik had respect voor hem en zou nooit, maar dan ook nooit vreemdgegaan zijn.
Ook voel ik vernedering, omdat hij mijn vragen niet beantwoordt.
Maar ik denk wel dat ik het niet zou kunnen als man en vrouw door te gaan. Maar ook dat weet ik niet zeker, omdat ik toch enigszins verward ben.

En aan de andere kant hebben we geen ruzie, kunnen we normaal met elkaar praten en lachen we samen ook nog best veel.

Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Blijven voor onze kinderen en er het beste van maken voor onze kinderen. Dus misschien niet verder als man en vrouw, maar gewoon hier samen wonen voor de kinderen, om hun een stabiel gezinsleven te bieden.

Maar op sommige momenten ben ik dan weer zo boos om zijn bedrog en het niet eerlijk zijn, mijn vragen niet willen beantwoorden, dat ik denk, wil ik eigenlijk nog wel met deze man in 1 huis wonen? Hij verdiend het in ieder geval niet, als ik terugdenk hoelang hij mij al bedonderd heeft. Want ook al levenden we niet meer echt als man en vrouw, we waren nog wel getrouwd.

Ik weet echt even niet wat ik moet doen.

Geronimo2 schreef: ↑

30-09-2020 20:45

Wat pijnlijk moet dat voor je zijn, zelfs als je samen wel weet dat het eigenlijk op is, had je toch een dieper vriendschapsgevoel verwacht. Van "ontevreden met je huwelijk" naar een minnares en een scheiding is iets heel anders en ik kan me zo voorstellen dat je je belazerd voelt. Wil hij ook gescheiden onder één dak blijven wonen, bedenk wel dat, als hij de vrij teugels in de liefde krijgt, jij wel eens toeschouwer kan worden van een man die je helemaal niet wil kennen. En als hij dat wel keurig kan volhouden en koeltjes zijn eigen weg blijft gaan zonder ooit meer open te zijn over iets, zou je daar niet bozer van worden? Ik bewonder je wil om de kinderen onder één dak op te laten groeien maar vraag je ook a wat de haalbaarheid er van is. Als je beide gaat scheiden omdat de koek op is, dan zou je denk ik meer kans van slagen hebben. Sowieso sterkte, het lijkt me heel akelig om je partner met andere ogen te moeten zien.

Ja, het is idd ook pijnlijk. En dan meer op de vriendschappelijke manier idd. Want als ik eerlijk ben naar mijzelf toe, was de liefde zoals het tussen een man en vrouw hoort te zijn, al langere tijd niet zoals het moest zijn.
Maar ik dacht wel dat ik hem na al die jaren samen (we zijn samen opgegroeid), toch wel kon vertrouwen. En dat doet pijn, dat hij mij zo enorm heeft kunnen bedonderen. Gewoon gewetenloos. IJskoud gewoon!

Maar eerlijk is eerlijk, ik kom er wel. Want met zo’n man wil ik gewoon niet getrouwd zijn. En dat is binnenkort dus ook niet meer het geval.

Ik kies mijn eigen weg, merk dat ik me o.a. door jullie berichten me heel sterk voel.

Paardje4paardje schreef: ↑

30-09-2020 21:23

Heel knap van je dat je schrijft dat je, je eigen weg gaat kiezen.
Denk aan jezelf en wat voor jou het beste voelt om hier zo goed mogelijk uit te komen.
Ik snap heel goed dat je zoveel vragen hebt en het allemaal wil weten.
Maar zn man verteld nooit helemaal de waarheid is mijn ervaring en als je het wel zou horen maakt dat het misschien nog pijnlijker ga je nog meer malen en krijg je nog meer vragen word je helemaal gek van jezelf. Hoe moeilijk ook het beste is los laten en zelf verder gaan dat hij het maar bekijkt met zijn gelieg. Ik wilde toen ik het hoorde ook uit gaan zoeken en heb nog steeds veel vragen van hoe dan een relatie naast mij wanneer dan? Want we waren vaak samen en als we niet samen waren belde we elke avond voor het slapen snap nog steeds niet hoe daar 2 jaar lang een ander bij heeft kunnen zijn. Maar die vragen komen soms nog wel eens boven maar dan zeg ik stop tegen mezelf, want antwoord krijg je niet van iemand die blijkbaar zo goed kan liegen en idd wat sommige schrijven het maakt het nog pijnlijker om alles te weten. Hoop dat je over een tijd als je door deze pijn en ellende heen bent terug kunt kijken en kan denken het was heel de moeite niet eens waard om me zo rot te voelen door zn enorme sukkel die je zo met weinig respect heeft behandeld.
Neem jezelf niets kwalijk je kan wel zeggen onze relatie was er al niet meer helemaal maar je had wel een relatie vanuit jou kant je deed je best er nog iets van te maken en hij ging achter jou rug om gewoon met een ander.
Het komt wel goed met jou neem je tijd en blijf bij jezelf.
Heel veel sterkte

Wat lief dat je de moeite neemt zo uitgebreid te reageren.
Heftig dat jij hetzelfde meegemaakt hebt. Ik hoop dat jij je geluk weer gevonden hebt. Bij jezelf, dan wel bij iemand die jou waard is.

Het komt ook goed! Ik houd vast aan mijn standpunt. Ik heb dat altijd gezegd, vreemdgaan is voor mij echt onoverkomelijk. Dan is het klaar! En dat is het ook, ik voel dat wel zo duidelijk.
Maar ik doe dat wel op mijn eigen manier, dat loslaten.
Echt stom misschien, maar heb zelf zo’n behoefte gewoon met een andere man wat af te spreken. Echt kinderachtig misschien, maar het voelt gewoon zo.
Het lost niks op, dat weet ik hoor.

Maar respect heeft hij niet voor mij idd. Maar heb het van hem ook niet nodig. Ik moet zorgen dat ik mezelf genoeg waard vind om gelukkig te zijn en dat zonder hem, maar samen met mijn kinderen!

justagirly schreef: ↑

30-09-2020 21:27

Maar hoe gaat het nu dan tussen jullie?
Lijkt me wel moeilijk om nu de schone schijn op te houden als de kinderen erbij zijn.

Het gaat rustig. Gek genoeg misschien. Maar ik denk dat ik al wat stappen verder ben, omdat ik me in die jaren toch al wat losgemaakt heb van hem. Het liep natuurlijk al niet lekker tussen ons.
Maar alsnog hoor, het doet echt nog wel pijn. En ben verdrietig om hetgeen ik achter mij ga laten. Ik deel al zo’n groot gedeelte van mijn leven met hem. Gek om te beseffen dat hij voor de rest van mijn leven niet meer een direct onderdeel van mijn leven zal zijn. Enkel als de vader van mijn kinderen.

Paardje4paardje schreef: ↑

30-09-2020 21:57

Oh, haha dat uit boosheid gewoon met een andere man af te spreken is geen gekke gedachte hoor.
Denk je wat hij kan, kan ik ook begrijp die gedachte wel, maar je weet zelf dat het op dit moment niets oplost.
Je voelt je gewoon rot en dan krijg je van dit soort gedachtes heel logisch en dommie vrouwen doen het ook echt en hebben dan een leuke avond.

Je bent zelf genoeg waard en je gaat weer gelukkig worden.
En sommige zeggen het komt van twee kanten, misschien heb je in je relatie ook wel dingen niet handig aangepakt ofzo, maar ga jezelf geen verwijten maken asjeblieft dat geeft een ander niet het recht om jou zoveel verdriet te doen is gewoon triest dat iemand zo met je omgaat en niet acceptabel.

Ik heb het geluk nog niet gevonden en heb er nog steeds moeite mee dat die vrouw ook van niets weet en eigenlijk mij is zou haar het liefst willen vertellen, maar vind ik niet aan mij en het is al een tijd geleden ben er veel later achter gekomen. Mijn ex leek ook een type die zoiets nooit zou doen zei hij ook altijd, maar je weet het nooit. En toch ben ik gelukkiger nu dan met hem en dat wordt jij ook schat echt waar.

Het lost ook niks op idd. Maar zo werkt het denk ik toch wel vaak als iemand aan een rebound begint.
En het geluk komt idd ook vast wel. Maar voel me wel een soort van leeg dat meer dan 20 jaar straks weg is.

Ik vind het rot voor je te lezen dat je er nog steeds wel een rot gevoel aan over hebt gehouden. Ik hoop ook dat jij het snel echt achter je kan laten.

Paardje4paardje schreef: ↑

30-09-2020 22:25

Dommie moest sommige zijn.
Ik type met mijn telefoon kleine toetsjes en sorry als mijn teksten moeilijk te lezen zijn.

Haha, geeft niks. Ik begreep hem al. Ik heb, doordat ik op mijn tel typ, soms ook echt van die typfouten.

Abby83 schreef: ↑

30-09-2020 22:42

Misschien vul ik teveel in. Mijn excuses als dat het geval is. Maar... Jullie zijn beide allang uitgecheckt, zo te lezen.
Als mijn partner en ik alleen vanwege de kinderen samen blijven, en onze relatie is al jaren slecht, dan heb ik geen relatie maar een huishouden. Kan het zijn dat je man er zo over denkt?
In dat geval is het gek als je vraagt of er iemand anders is en ook dat je je bedrogen voelt.

Je hoeft geen excuses te maken. Iedereen mag zo zijn mening/gedachtes ergens over hebben.
En ja, ik denk ook wel dat we een soort van uitgecheckt waren. Maar toch heb ik wel momenten geprobeerd er weer wat van te maken. Hem dat ook duidelijk gemaakt. Maar hij trok blijkbaar zijn eigen plan. Heb vaak tegen hem gezegd, we laten er geen 3e tussen komen hè, ook al gaat het niet zoals het moet gaan. Hij zei dan altijd dat hij dat ook niet zou willen.
En dus voel ik mij wel bedrogen.

Hexopbezemsteel schreef: ↑

30-09-2020 22:07

Alles went. Het hoeft niet meteen vandaag he . Komt met de tijd.

Dat is ook zo! Geduld hebben is alleen niet mijn sterkste kant.

Paardje4paardje schreef: ↑

01-10-2020 00:14

Tuurlijk voel je, je leeg na 20 jaar snap ik heel erg goed. En ook dat je nu met zn ander beeld naar iemand kijkt die al die jaren in je leven is geweest.
En hoe slecht de relatie ook ging, jullie hadden elkaar beloofd geen 3de tussen te laten heeft hij zich niet aan zijn woord gehouden natuurlijk voel je, je dan bedonderd.
Bij Linda de Mol heeft de rebound wel geholpen is nu al jaren gelukkig met haar man, soms werkt het wel;)

Heb er wel een rot gevoel aan overgehouden omdat ik er gewoon niet bij kan dat hij dat gedaan heeft.
Maar ben over hem wel heen hoor zou hem nooit meer terug willen of met hem in gesprek gaan.
Alleen als ik hem samen zie met die vrouw vind ik het gewoon sneu dan denk ik dat was ik. Zou iemand hier er wel wat van zeggen tegen haar? Gewoon benieuwd ik ga het niet doen omdat ik denk dat ik er haar niet nee help( hij praat zich er toch onderuit) en voor mezelf is het goed zo. Overigens is het een hele tijd terug en blijft hij mij af en toe nog sms'jes sturen dat hij me mist, snap ik wel; ) was namelijk altijd wel leuk gezelschap, haha! Ga ik natuurlijk niet op in!

Nou mocht je echt een woest aantrekkelijke man tegen komen, zou ik me thuis op laten halen en opgedoft de deur uitgaan en zeggen: 'Zo ga mezelf ook even een avondje vermaken toedels'.

Maar verder even serieus weet dat je, je ontzettend k voelt, maar dit gevoel wordt minder en dan kun je ook weer shinen in dit leven met je kinderen en jezelf.

Slaap lekker voor vanavond elke dag een nieuwe dag op weg naar jou nieuwe geluk.

Wederom dank je voor je reactie.

Goed te horen dat je wel over hem heen bent!
En ook ik zal over hem heenkomen. Ik merk elke dag dat ik me meer en meer losmaak van hem.

Sjaantje37 schreef: ↑

01-10-2020 10:23

Neem aub geen overhaaste beslissingen zoals het huis verlaten met de kinderen. Ik denk dat zij nu juist stabiliteit nodig hebben nu de scheiding in gang gezet wordt. Laat ze aub in hun vertrouwde omgeving totdat het ergste voorbij is dan kan je altijd nog denken om te vertrekken naar een ander huis.

Hij heeft dit op scherp gezet, niet jij...voor hem is het makkelijker om te vertrekken dan jij met twee kinderen.

Benieuwd hoe gastvrij zijn minnares hem ontvangt, zeker omdat ze misschien zelf getrouwd is zoals iemand eerder opmerkte.


Maar denk niet aan hem maar aan je kinderen en jezelf.

Ook jij weer bedankt voor je reactie, Sjaantje!

Ik neem je woorden in me op en denk er absoluut over na. Zo overweeg ik ook meerdere opties. En ondanks dat geduld niet mijn sterkste kant is, heb ik nog niks overhaast gedaan.

hollebollegijs schreef: ↑

02-10-2020 08:43

Ik ben wel eens de rebound geweest, dat is zwaar klote omdat je voelt dat er iets niet klopt en diep in je hart ook wel weet dat je na een relatie van 15 jaar niet zomaar in een nieuwe kan stappen.

Omgedraaid heb ik zelf wel eens een rebound gehad en dat voelde ook niet goed, ik merkte gewoon dat ik niet de aandacht aan haar kon geven die ze verdiende en het remde mij ook in mijn “rouw proces”

Het is misschien ook wel zo wat jij zegt. Maar aan de andere kant, al zoveel jaren weinig liefde voelen, nauwelijks genegenheid, doet toch ook wel wat met me.
Juist nu voel ik dat ik wel die aandacht nodig heb. Misschien is dat het stukje gekwetst zijn die dat veroorzaakt?