Liefdesverdriet?

Beste allemaal,

Afgelopen week is mijn relatie van 1,5 jaar beëndigd.
Een ontzettend kut-gevoel, maar het is ff niet anders.

Mijn relatie met de dame in kwestie begon op bijzondere wijze;
We hebben elkaar ontmoet op onze opleiding en het was (heel cliché) liefde op het eerste gezicht.
Ik had echter een vriendin en heb er toen - na lang denken - toch voor gekozen om voor mijn toenmalige vriendin te gaan.
Na een maand of 8-9 is die relatie tóch verbroken omdat ik de bovengenoemde dame niet uit mijn kop kreeg.

Toch tussen de break-up en nieuwe relatie een tijdje single gebleven, het meisje alsnog 3-4 keer afgewezen vanwege karakteristieke mismatches, maar vorig jaar mei/juni toch de relatie aangegaan (het lijkt wel tegen beter weten in, als ik het nu zo typ). Hier zit meteen mijn 'probleem'.

Onze relatie was een grote roze bubbel. Hier zaten we beide als twee gelukkig verliefde personen in.
We maakten de fout om in de zomervakantie van vorig jaar, alleen met elkaar op te trekken en werden steeds verliefder op elkaar.
Alles ging goed en het was 'wij' tegen de wereld.
Na een paar maanden begon school weer en pakten we toch onze vriendschappen e.d. weer op.
Gelukkig ging alles goed en liep het allemaal op rolletjes. We waren druk, hadden werk, leuke vrienden en elkaar.

Onbewust heb ik toch op de een of andere manier een soort afstand gecreëerd. Ongeveer 1,5-2 maand geleden (dus al tijdens COVID) begon ons laatste jaar van de opleiding en dus ook stage. Ik had 't ontzettend druk met werk, stage en meerdere examenopdrachten.
Mijn ex had echter niets om handen. Haar stage is gestopt (vanwege COVID), haar werk werd minder etc. etc. etc.

Ik was dus alsnog ontzettend druk en zij deed... tja... niks.
Ze voelde zich alleen en reageerde dit steeds meer op mij af.
Ik heb haar er op een gegeven moment op gewezen dat ze best iets van een hobby o.i.d. kon gaan zoeken (niet alles hoeft te stoppen in deze COVID-periode). Hier koos ze niet voor, maar bleef zich wel opvreten met het 'alleen'-gevoel.
Ik leefde mijn leven, had het druk en kon weinig veranderen aan haar gevoel (vond ik). Ik had immers gewoon mijn verplichtingen.
'Doe er dan wat aan', dacht ik... 'Misschien heel bot en stom, maar zo is het toch?' , dacht ik...

Dit probleem hierboven vormde zich helaas zo, dat ik afgelopen weekend huilend werd opgebeld, dat ik te weinig aandacht gaf en dat ze het al 'te laat' vond. Ik kreeg niet echt een kans om iets 'op te lossen' - al had dit niet gekund - en onze relatie stond ineens niet meer zo stabiel.
Ik heb hiervan niet echt kunnen slapen en heb heel veel zaken bij elkaar gezet en ben erachter gekomen dat onze karakters niet matchten.
Eigenlijk wist ik dit al vanaf het begin (waarom had ik haar anders 3-4 keer afgewezen?).

Nu is het uit en zijn we net een weekje verder. Ik voel me alsnog alleen, leeg en verdrietig.
We zitten 1 uurtje per week nog met een gezamenlijk vak bij elkaar (wat tijdens COVID nog wel fysiek word gegeven) en ik merk dat - ondanks ik daar erg tegen op zag - ik daar geen moeite mee had.
Ik zit echter wel met lege en verdrietige gevoel.

Tuurlijk zijn het de normale liefdesverdriet struggles, maar ik baal er zo van.
Ik weet dat mijn keuze om de relatie te beëndigen goed is en we anders toch waren geknapt.
Ik weet ook dat onze karakters niet matchen of gingen matchen.
Ik weet ook dat het wel beter word en dat ik het maar gewoon moet ondergaan.
Maar toch raak ik de 3 zaken van hierboven vaak kwijt en zit ik te janken in mijn bed.

Hoe kan ik het voor mezelf makkelijker maken om te onthouden dat ik er goed aan heb gedaan?

JackyBee schreef: ↑

30-10-2020 09:52

Oké daar gaan we.

Liefdesverdriet slijt. Dat ten eerste. Daarnaast denk ik dat je er inderdaad goed aan hebt gedaan er een punt achter te zetten. Jij lijkt me een kouwe kikker, zo eentje die tegen zijn (toch nog prille) liefde zegt als ze het even moeilijk heeft: "Get a life!", en: "Zoek een hobby en val mij er niet mee lastig!".

Denk dat jouw ex beter af is met iemand die er voor haar is als ze het even (terecht) moeilijk heeft. Niet eentje die haar laat vallen als een baksteen als het hem uitkomt.
Dus nu hup naar de volgende jij! Eentje die niet na 1,5 jaar al begint te zeiken over menselijke behoeftes!

Ik ben geen kouwe kikker hoor... Misschien heb ik het op een ongelukkige manier getypt, maar ik heb er wel degelijk dagelijks met haar over gesproken. Haar proberen te helpen, haar geprobeerd aan ander werk te krijgen (omdat ze minder werd ingepland), haar opgezocht als ik even een momentje vrij had en - toen het nog kon - meegenomen naar leuke dingen etc.

Ik geef ontzettend veel om haar, maar uiteindelijk blijkt gewoon dat we anders in het leven staan.
De dingen die zij me zei te willen bereiken, hadden wel degelijk drastische stappen nodig en die werden niet gezet...
Ik kan ook niet meer doen dan stimuleren en helpen... Uiteindelijk moet ze het zelf doen.

Dat bedoel ik er mee.

himalaya schreef: ↑

30-10-2020 09:47

Huh? Waarom was dit een fout?

En verder: huilen, buiten de wind door je kop laten gaan, chocola ofzo.

Het slijt.

Het verliefd worden op elkaar natuurlijk niet.
Ik bedoelde om ervoor te kiezen om echt alleen met elkaar dingen te ondernemen.
Op een gegeven moment sprak ik mijn vrienden amper...
Gelukkig is dat wel in de laatste paar maanden van de relatie weer hersteld.

vivautrecht85 schreef: ↑

30-10-2020 13:18

Maar heb je ook echt naar haar geluisterd?

Het komt wel een beetje in extremen bij jullie. Eerst "wij tegen de wereld", wat dat ook moge betekenen (ik krijg er een beetje Bonny and Clyde-associaties bij) en eindigen met hevige verwijten.

Denk dat jullie inderdaad een mismatch zijn. Jullie zijn als hardlopers begonnen in een verliefde bubbel maar daarna kwam de realiteit.

Je laatste zin is overkappend voor mijn hele situatie, inderdaad.
We waren erg verliefd en zijn beide 'blind' in het diepe gesprongen (ookal vond ik het lastig om de relatie aan te gaan).

Nu het uit is, wordt ik geconfronteerd met zaken waar ik me eigenlijk 1,5 jaar geleden al bewust van was...
Ik ben er wel achter dat ik het gewoon moet ondergaan en mijn gevoel niet uit de weg moet ruimen.

Waar ik overigens wel écht tegen aan loop te hikken is het volgende;

De manier waarop mijn ex ermee om gaat / lijkt te gaan.
Misschien is dat iets waar ik me op het moment totaal niet mee moet bezighouden, maar here I go...

De fysieke les afgelopen week verliep normaal. Ze kwam erg te laat (ik baalde in het begin al eigenlijk dat ze het misschien niet was gekomen; ik dacht juist 'ik ga erheen, ik loop niet weg voor mijn gevoel'). Ik had nog wat kleding van haar meegenomen en zij een tas vol van mij. Aan het eind van de les liep ik er naartoe, en kreeg ik de desbetreffende tas in mijn hand gedrukt met ''Doe me die tas volgende week maar terug''. Heel kil. Studenten die het toevallig oppikten vonden het ook een ontzettende vreemde situatie. ''Zo is ze helemaal niet''. Ik vroeg haar nog hoe het nu zo ging en ik kreeg een simpele ''Ja, wel oké'' en ze liep weg.

Later die dag was er nog een online les en ook die verliep prima. We werden door onze docent uitgenodigd en ik kon (via camera) zien dat ze bij een goede vriendin thuis was. 'Fijn', dacht ik - ze had in ieder geval mensen om haar heen. Ik was erg bang dat ze alleen zou komen te staan. Anyway, op een gegeven moment werd er in een groepsapp (waar ik, mijn ex, de vriendin en een gezamenlijke vriend in zitten) geappt door de vriendin in kwestie dat de vraag niet begrepen werd. Ik kon zien dat het door mijn ex werd gestuurd, maar whatever. Ik ben uit de groepsapp gegaan, omdat ik nu even geen behoefte heb aan contact of any kind.

Ik vind het een beetje kinderachtig van ze, als ik heel eerlijk ben. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet, maar krijg het idee dat ik een beetje in de zeik wordt gezet...

Wat moet ik hiermee? Handel ik goed door bijv. uit die groepsapp te gaan? Was het wel verstandig om te vragen hoe het met haar ging?

vivautrecht85 schreef: ↑

31-10-2020 14:13

Ik zou niet alles zo over-analyseren.
Vragen hoe het met iemand gaat, is prima. Daar niet echt uitgebreid op willen antwoorden, is ook prima. Iedereen gaat anders met zo'n breuk om.
Ik zou er ook niet over gaan spreken met andere mede-studenten, ook niet als ze toevallig wat oppikken. Wat moet je met hun mening over dat de situatie daar is en ze normaal anders is?

Hmmm... Ja, okay. Ik ben natuurlijk zelf ook erg zoekende wat nu wel en niet kan/handig is/mag/moet.
Ik heb natuurlijk helemaal geen zin in deze situatie en weet al helemaal niet goed waar ik moet beginnen.

Break-ups zijn gewoon kut.

vivautrecht85 schreef: ↑

31-10-2020 15:04

Dat is ook gewoon kut, dikke knuffel. Wellicht zit zij er net zo over te malen als jij, maar is haar mechanisme om je op afstand te houden door wat kortaf te doen. Is van beide kanten begrijpelijk en het ene is niet per se normaler of beter.

Waar zit voor jou nou de meeste pijn? Dat ze jouw toenadering afwijst en geen behoefte heeft aan contact? De acceptatie dat het uit is?

Thanks. En het is niet echt dat ik er moeite mee heb dat ze geen contact zoekt. Ik heb er zelf ook weinig behoefte aan, anders dan ff'tjes een kort (en haast onvermijdelijk) praatje op school. Mijn pijn zit zich nu het meest bij de leegte en het gevoel van alleen zijn.
Mijn stage is gezellig en mijn werk is er nog - ik heb afleiding zat, maar als ik dan (zoals vandaag) niets om handen heb, wil ik het liefst terugvallen in het contact. Het is lastig.

Nu een paar dagen verder, heb ik ervoor gekozen om (in ieder geval) het sociale contact te verbreken. Een ontzettend moeilijke en heftige stap, maar wel eentje die erg nodig was. Ik merkte zelf op dat ik bleef bekijken waar ze was, bleef zoeken naar nieuwe foto's en bleef terugscrollen in onze gesprekken. Ik maakte mezelf er helemaal gek mee en bleef er dan ook maar mee bezig. Gisteren heb ik alle socials geblokkeerd en het voelde als een echte opluchting. Ik ben naar een goede vriend gegaan en ben de dag redelijk goed doorgekomen.

Op een gegeven moment keek die maat van me alsnog eventjes op haar Instagram-pagina en zag echter wel dat ze verschillende foto's van ons samen had teruggezet. Dit vond ik een rare actie, maar heb er niet aan toegegeven.

In de avond werd ik door mijn ex geSMS't. Ze vroeg me waarom ik haar geblokkeerd had. Ik reageerde in eerste instantie niet (moest haar vraag ook even tot me nemen, om een goed antwoord te kunnen geven) en werd in die tijd twee keer door haar gebeld. Daar zat ik niet op te wachten. Ik heb haar netjes gezegd dat ik die keuze voor mezelf heb gemaakt en meer heb ik niet gezegd. Ze heeft me later nog een aantal berichten gestuurd en eindigde met 'ik vind dat je het had kunnen aangeven, nu schrok ik heel erg en dan hadden we elkaar gewoon kunnen verwijderen'. Ik heb er niet op geantwoord.

Ik werd vanochtend wel echt kut wakker. Het voelt nu allemaal veel definitiever dan eerst. Misschien ook omdat ik afgelopen week nog alles lekker kon 'controleren'. Ik laat mijn gevoel nu maar gewoon lekker z'n gang gaan en ik hoop dat over een tijdje het lege en verdrietige er een beetje van af is - al kan ik niet in de toekomst kijken...

---

LaCasa schreef: ↑

02-11-2020 14:29

Het lijkt op een spel van aantrekken en afstoten. Ik zou je uit ervaring willen adviseren echt alles te blokkeren en niet meer te kijken, je te focussen op je eigen leven. Hier zit geen toekomst in.

Dat heb ik ook gedaan/Dat probeer ik ook. Ik heb een paar break-ups gehad en elke keer dezelfde fouten gemaakt (in contact blijven, meteen een ander zoeken etc.) en vind het dus wel 'knap' van mezelf dat ik het nu allemaal blokkeer. Deze situatie is voor mij - gek genoeg - haast helemaal nieuw. Of, in ieder geval, deze manier van doen is onbekend terrein. Ik weet ook dat er geen toekomst in zit, maar ik ben zo gehecht geweest en voelde me zo extreem aangetrokken (ik liep immers al een jaar met haar in m'n hoofd, nog voor de relatie met mijn ex voor haar). Voor mij is het echt lastig en ik ben me er dan ook echt wel van bewust dat dit nog ff gaat duren.

Ik ben echt aan het vechten om ook niet tóch toe te geven aan de urge om te willen kijken.
Het is maar 1 klein knopje en ze is weer gedeblokkeerd. Ik houd mezelf redelijk op de been, maar vind het een nare situatie.

vivautrecht85 schreef: ↑

02-11-2020 14:37

Waarom kijkt die vriend dan wel en nog meer: waarom speelt hij die info aan je door?
Zo heeft blokkeren geen zin.

Ik snap je verwarring. Ik heb 't hem ook niet in dank afgenomen. Zo kan ik er inderdaad niets mee. Ik doe keihard mijn best om het een plekje te geven en moet - voor mijn doen - allerlei nieuwe 'enge' stappen zetten. Hij begreep dit echter wel en heb 'm er later die avond ook niet meer over gehoord.

vivautrecht85 schreef: ↑

02-11-2020 16:20

Oké, gelukkig begreep hij het.
Her beste is echt alle informatie-stromen te stoppen. Vanuit social media, vrienden, studiegenoten, overal. Hoe verleidelijk het ook is om toch dingen te weten en op te zoeken.

Het helpt jou niet verder en informatie via zulke kanalen is heel erg gekleurd natuurlijk.

Wat bedoel je precies met ‘gekleurde informatie’?