Verder of niet..

Ik wil graag even van me afschrijven.. Ik ben 26 en heb een relatie sinds mijn 16e. We zijn dus al 10 jaar samen. Al mijn hele leven, sinds ik een jong kind was, wist ik al dat ik kinderen wilde. Het liefst zodra het mogelijk was. Inmiddels ben ik 26 en woon samen, heb een vriend, etc. Maar ik voel me opgelucht dat er nog geen kinderen zijn. Ik voelde me ook erg geprezen dat ik al zo jong de 'vader van mijn kinderen' was tegen gekomen en zag een heel toekomst samen voor me.

Mijn vriend wil al jarenlang vader worden. Ik zag het ook hélemaal zitten. Bijna 2 jaar geleden ben ik gestopt met anti conceptie en wilden we ervoor gaan, maar het was niet raak. We waren wel toe aan een volgende stap en wilde de kinderwens op z'n beloop laten gaan: als ik zwanger zou worden, zou dat mooi zijn. Maar niet te veel gefocust op zijn. We besloten toen om ons in te schrijven voor een ander soort gezinsuitbreiding: een hond. Ik wilde eigenlijk een asielhond/herplaatser, het lijkt mij geweldig om zo'n hond een nieuwe kans te geven op een fijn leven. Mijn vriend stond er anders in: hij wilde een pup, wilde dat wij hem zelf konden opvoeden, etc. Ik begreep hem ook wel weer en ben er toen in mee gegaan: het werd een puppy. In januari dit jaar mochten we onze puppy ophalen. Vanaf dag 1 merkte ik al dat ik me veel meer over de opvoeding inlas en dat ik degene ben die 3x per nacht met de pup naar buiten moest. Oke, ik vond het ook wel begrijpelijk: ik werkte thuis en hij moest (toen nog) naar kantoor. Bovendien kan hij gewoon slecht tegen weinig slaap.

We volgden samen een puppycursus en daarna vond hij het wel mooi geweest, terwijl ik echt fanatiek was en echt wilde investeren in de hond. Dus deed ik zelf een vervolgcursus en daarna nog een vervolgcursus (nu mee bezig). Sinds we de hond hebben, is mijn gevoel totaal anders. Mijn vriend speelt heus wel met hem en laat hem ook wel uit, maar wil het liefst ook niet al te veel tijd en moeite in de hond stoppen. Hij gaf ook toe dat hij het heel zwaar vindt, zo'n hond. Dus ik doe eigenlijk 90 procent van de opvoeding, maar toch krijg ik weer vaak te horen dat ik dingen niet goed aanpak of dat hij vindt dat de hond bepaalde dingen 'gewoon' zou moeten kunnen. Oftewel: hij wil dat hij van alles kan maar wil er niet écht in investeren. Want hij werkt overdag (thuis) en vindt het belangrijk dat hij 's avonds kan ontspannen, en niet met de hond bezig hoeft te zijn. Hierdoor ben ik enorm gaan twijfelen over of ik wel kinderen met hem wil. En het doet me pijn om dit hier te typen, want ik zie nog steeds een toekomst voor me met hem en een aantal kinderen. Maar steeds als ik weer zijn gedrag tegenover onze hond zie, denk ik 'blij dat we nog geen kinderen hebben'. Ik wil weer aan de anti conceptie en tot die tijd (sinds al een hele poos) hebben we geen seks meer. Daarentegen wil hij nóg steeds kinderen en zou het liefste willen dat ik nú zwanger ben. Ik probeer het onderwerp ook steeds te ontwijken. We hebben het er natuurlijk wel eens over en dan zeg ik waar ik tegen aan loop, maar dan zegt hij dat het met kinderen anders is en dat hij daar wél goed voor kan zorgen. Ik geloof ook best dat hij een goede vader kán zijn, ik weet gewoon niet of hij de type vader is die ik voor 'mijn' kinderen voor ogen had.

Ik weet nu niet goed wat ik moet doen. Ik vind hem nog niet volwassen genoeg in zijn gedrag, maar misschien verandert dat wel nooit omdat het gewoon karakter is wat botst. Ik voel me ineens aangetrokken tot oudere mannen, maar dat is misschien (on)bewust omdat die over het algemeen volwassener zijn en soms zelf ook kinderen hebben, dus dat het me een soort van veilig gevoel geeft en dat ik weet dat die het aankan.

Zalmsnipper schreef: ↑

16-11-2020 20:47

Wat dacht je van stap 1: je twijfels uitspreken inclusief onderbouwing.

Dat doe ik regelmatig maar hij beweert dat een kind 'anders' is en daar meer voor over heeft dan onze hond. Oftewel; ik moet (in zijn ogen dan) maar het risico lopen en er vanuit gaan dat hij daar echt meer voor over heeft. Als hij het toch zwaar blijkt te vinden vrees ik dat het allemaal weer op mij neer komt. Wat ik ook heb uitgesproken, maar volgens hem hoef ik daar niet bang voor te zijn. Hij denkt alleen maar dat kinderen vooral heel leuk zijn en dat je als ouder zijnde alles voor je kind over hebt (duh) dus alles met een lach doet.

Blankepit schreef: ↑

16-11-2020 20:50

Als jij niet wil dat jij degene bent die 90% van de energie in de kinderen moet stoppen zou ik hier wel weer even de anticonceptie van stal halen.

Het kan zijn dat hij volledig omdraait als hij vader wordt. Hebben jullie al een idee hoe je dat gaat doen met een kind qua zorgverdeling? Gaat één van jullie minder werken of allebei of helemaal niet? Het kan ook zijn dat jij een hele andere invulling ziet van het ouderschap dat je vriend.

Hij is erg stressgevoelig en ik véél minder. Ik ontneem hem veel taken om hem minder stress te bezorgen. En we hebben allebei geen kinderen dus weten niet hoe dat écht is, maar ik vrees niet dat hij dan ineens stressbestendig gaat zijn.

En taakverdeling: we gaan allebei minder werken, ik vertik het wel om 'fulltime huismama' te worden.

Blankepit schreef: ↑

16-11-2020 20:54

Gelukkig heb je met kinderen nooit stress en hoef je nooit boelkloedig te blijven..

Jep... Nu ik de puppy (inmiddels is hij 1 jaar oud) aan het opvoeden ben, weet ik een béétje hoeveel energie een kind opvoeden kost.
Oké, we hadden een aardige terrorpuppy. Hij groef ons gazon kapot, hij beet ál onze meubels kapot, hij hing continu aan je enkels/broekspijp/polsen/etc. Mijn vriends beredenering: een baby heeft geen tanden dus kan je geen pijn doen. Bovendien graaft een baby je gazon niet kapot. Daarom wil hij liever een baby dan een puppy, hij denkt dat het 'alleen maar' minder slapen en verzorgen is en meer niet. Maar moet je na gaan hoeveel energie het slurpt.

Apatura schreef: ↑

16-11-2020 20:55

Als eerste heel snel daar mee stoppen.
Heeft hij ooit zn eigen huishouden gedraaid?
Zo nee, ga 2 weken naar je ouders (zonder hond) en laat hem de boel opknappen.

Das een goed idee, hij heeft nooit zijn eigen huishouden gedraaid. In principe houd ik alles draaiende hier. Hij heeft ook nooit alleen gewoond. Hij werkt fulltime, wat natuurlijk goed is, maar verder ook niet. Koken, de was, administraties, container aan de weg, etc, doe ik. Ohja, hij stofzuigt wel af en toe.

Luci_Mster2 schreef: ↑

16-11-2020 20:58

Nee hoor, kind is nog veel intensiever hoor.

Dat doet er nu even niet toe, ik zit niet te wachten op een discussie wat 'zwaarder' is. Ik bedoel ermee dat ik nu weet hoeveel energie het kost om voor 'iets' te zorgen en ervoor moeten opdraaien.