Relaties
alle pijlers
Hoe maak ik duidelijk dat dit niet helpt?
woensdag 16 december 2020 om 16:05
Ik zou liegen als ik zeg dat deze corona periode mentaal één van de beste periodes uit mijn leven is. Net zoals het voor maar heel weinig mensen is.
Zelf behoor ik tot de groep : single, thuiswerkend sinds maart (ook nog eens in een beroep waaraan veel belangenconflicten en dus ''gezeur'' inherent is, dus veel calls met negativiteit, getouwtrek, botsende belangen, tijdsdruk), afspraken met vrienden (binnen de maatregelen) behoren i.v.m. de afstand vooral tot het weekend.
Mijn ouders weten dat het niet helemaal een topperiode is. Ze maken zich een beetje zorgen om mij, en dat is opzich hartstikke aardig.
Echter heb ik soms het idee, dat ze ook problemen zien, die er in principe helemaal niet zijn. Vrijwel elke dag van de week krijg ik een appje of ik die avond kom eten (ze wonen niet zo ver). En als ik dan aangeef dat ik niet kom die avond, dan is het meteen ''Je bent echt van harte welkom hoor'' of ''Maar we eten je lievelingseten'', of ''Maar het gaat toch wel goed allemaal met je'?'' Mijn vader heeft zichzelf wijs gemaakt dat hij contact met mij moet blijven houden, dus ik krijg de hele week door appjes als ''En wat staat er vanavond op het menu?'' ''Lekker gewerkt vandaag?''. Gisteren de eerste dag van de lockdown, staat mijn moeder opeens bij me voor de deur. Ik liep in een joggingbroek, en bij mijn voordeur stond een lege krat bier die ik al ergens in de zomer heb gekocht en al een week lang naar de AH moet brengen voor statiegeld. ''Je moet jezelf wel goed verzorgen hoor. En die krat bier? Is dat allemaal van de afgelopen week? Sport je nog wel? Je moet niet depressief worden hoor.
Ik besef echt dat het allemaal aardig is bedoeld, maar het helpt me niet echt. Juist door hun aandacht, ga ik af en toe bijna denken : ik vind mezelf geen sneu persoon, maar misschien moet ik mezelf een sneu persoon gaan vinden ofzo? Ik drink doordeweeks hooguit twee pilsjes, maar toen ik gisteren er eentje inschonk, ging ik me bijna schuldig voelen. Is dit eigenlijk raar? In je eentje een biertje drinken? Ben ik roekeloos met alcohol? En ook appjes met ''random'' vragen zoals wat eet je vanavond of heb je lekker gewerkt, zit ik niet echt op te wachten. Ik app functioneel en ik hou niet van bellen. Dan zie ik mensen liever in het echt. Nogmaals, ik houd van mijn ouders, maar dat geldt voor iedereen. En ook constant dat gedram over dat eten. Als ik langer dan drie dagen achter elkaar niet bij ze kom eten, dan voel ik gewoon aan alles dat ze denken dat er allerlei problemen met mij zijn, dat ik mezelf isoleer en depressief ben. Terwijl, juist omdat zij daar zo spastisch op reageren, maakt dat ik mezelf juist raar ga voelen.
Hoe maak ik dit nou duidelijk?
Zelf behoor ik tot de groep : single, thuiswerkend sinds maart (ook nog eens in een beroep waaraan veel belangenconflicten en dus ''gezeur'' inherent is, dus veel calls met negativiteit, getouwtrek, botsende belangen, tijdsdruk), afspraken met vrienden (binnen de maatregelen) behoren i.v.m. de afstand vooral tot het weekend.
Mijn ouders weten dat het niet helemaal een topperiode is. Ze maken zich een beetje zorgen om mij, en dat is opzich hartstikke aardig.
Echter heb ik soms het idee, dat ze ook problemen zien, die er in principe helemaal niet zijn. Vrijwel elke dag van de week krijg ik een appje of ik die avond kom eten (ze wonen niet zo ver). En als ik dan aangeef dat ik niet kom die avond, dan is het meteen ''Je bent echt van harte welkom hoor'' of ''Maar we eten je lievelingseten'', of ''Maar het gaat toch wel goed allemaal met je'?'' Mijn vader heeft zichzelf wijs gemaakt dat hij contact met mij moet blijven houden, dus ik krijg de hele week door appjes als ''En wat staat er vanavond op het menu?'' ''Lekker gewerkt vandaag?''. Gisteren de eerste dag van de lockdown, staat mijn moeder opeens bij me voor de deur. Ik liep in een joggingbroek, en bij mijn voordeur stond een lege krat bier die ik al ergens in de zomer heb gekocht en al een week lang naar de AH moet brengen voor statiegeld. ''Je moet jezelf wel goed verzorgen hoor. En die krat bier? Is dat allemaal van de afgelopen week? Sport je nog wel? Je moet niet depressief worden hoor.
Ik besef echt dat het allemaal aardig is bedoeld, maar het helpt me niet echt. Juist door hun aandacht, ga ik af en toe bijna denken : ik vind mezelf geen sneu persoon, maar misschien moet ik mezelf een sneu persoon gaan vinden ofzo? Ik drink doordeweeks hooguit twee pilsjes, maar toen ik gisteren er eentje inschonk, ging ik me bijna schuldig voelen. Is dit eigenlijk raar? In je eentje een biertje drinken? Ben ik roekeloos met alcohol? En ook appjes met ''random'' vragen zoals wat eet je vanavond of heb je lekker gewerkt, zit ik niet echt op te wachten. Ik app functioneel en ik hou niet van bellen. Dan zie ik mensen liever in het echt. Nogmaals, ik houd van mijn ouders, maar dat geldt voor iedereen. En ook constant dat gedram over dat eten. Als ik langer dan drie dagen achter elkaar niet bij ze kom eten, dan voel ik gewoon aan alles dat ze denken dat er allerlei problemen met mij zijn, dat ik mezelf isoleer en depressief ben. Terwijl, juist omdat zij daar zo spastisch op reageren, maakt dat ik mezelf juist raar ga voelen.
Hoe maak ik dit nou duidelijk?
woensdag 16 december 2020 om 16:11
Toen werd het gewoon aan mijzelf overgelaten. Soms at ik twee weken niet bij ze, soms drie keer in een week. Maar ik kreeg niet de hele tijd appjes, onverwachts huisbezoek, vragen of het wel goed met me gaat, dat ik mezelf goed moet verzorgen, of ik nog wel sport, etcetera.
woensdag 16 december 2020 om 16:12
TO, waarom maak je niet een afspraak om 1 dag in de week bij je ouders te eten.
Ik zit in een soortgelijke situatie. Ik ga ongeveer 1x per week iets met mijn ouders doen en ik bel om de 3-4 dagen uit mezelf.
Er zit geen kwaad achter, alleen zorgen. Ik denk dat het gevaar is dat we zonder sociale structuur we allemaal wat minder sociaal worden. Ik deed vroegen nooit thuis zware telefoongesprekken voor werk, laat staan emotioneel geladen via gesprekken. Ik deed dat altijd op kantoor en contact met collega's relativeerde ook een moeilijk gesprek. Dat is nu grotendeels weg.
Er is geen uitlaadklap meer.
Ik zit in een soortgelijke situatie. Ik ga ongeveer 1x per week iets met mijn ouders doen en ik bel om de 3-4 dagen uit mezelf.
Er zit geen kwaad achter, alleen zorgen. Ik denk dat het gevaar is dat we zonder sociale structuur we allemaal wat minder sociaal worden. Ik deed vroegen nooit thuis zware telefoongesprekken voor werk, laat staan emotioneel geladen via gesprekken. Ik deed dat altijd op kantoor en contact met collega's relativeerde ook een moeilijk gesprek. Dat is nu grotendeels weg.
Er is geen uitlaadklap meer.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 16 december 2020 om 16:13
haha dat deed ik aan het begin ook, maar ik ben gewoon niet een persoon dat constant enthousiast terug appt wat ik die dag allemaal heb gedaan op werk, wat ik die avond ga eten. Dat doe ik met vrienden ook niet...
Overigens heb ik wel gezegd van : het gaat prima. Het is niet leuk of ideaal, maar ik red me wel.
woensdag 16 december 2020 om 16:14
Ik zou het juist een goede wake up call vinden.
Júist omdat je werk zoveel negativiteit met zich mee brengt, is het voor jou heel belangrijk om dat goed te balanceren. Dat het niet in je kop gaat zitten. Dus ga wél naar je ouders die vrijdag, ga wél die dingen doen die je opladen. Negatief + negatief = dubbel negatief.
En spreek gewoon af met je ouders. Elke maandag en donderdag kom je eten bijvoorbeeld. Dat kan toch?
Júist omdat je werk zoveel negativiteit met zich mee brengt, is het voor jou heel belangrijk om dat goed te balanceren. Dat het niet in je kop gaat zitten. Dus ga wél naar je ouders die vrijdag, ga wél die dingen doen die je opladen. Negatief + negatief = dubbel negatief.
En spreek gewoon af met je ouders. Elke maandag en donderdag kom je eten bijvoorbeeld. Dat kan toch?
woensdag 16 december 2020 om 16:16
Ik hou het zelf liever flexibel... Ik heb er ook helemaal niks op tegen om soms wat vaker bij mijn ouders te eten. alleen soms komt het gewoon even niet uit (druk op werk, of heb ik net zelf lekker een pan soep gemaakt, of wil ik die avond gaan hardlopen nog hier in de buurt).viva-amber schreef: ↑16-12-2020 16:12TO, waarom maak je niet een afspraak om 1 dag in de week bij je ouders te eten.
Ik zit in een soortgelijke situatie. Ik ga ongeveer 1x per week iets met mijn ouders doen en ik bel om de 3-4 dagen uit mezelf.
Er zit geen kwaad achter, alleen zorgen. Ik denk dat het gevaar is dat we zonder sociale structuur we allemaal wat minder sociaal worden. Ik deed vroegen nooit thuis zware telefoongesprekken voor werk, laat staan emotioneel geladen via gesprekken. Ik deed dat altijd op kantoor en contact met collega's relativeerde ook een moeilijk gesprek. Dat is nu grotendeels weg.
Er is geen uitlaadklap meer.
er zit ook echt geen kwaad achter, alleen naar m;'n ouders toe rijden is toch ook weer 10 km heen, 10 km terug. Het kost benzine, en niet zelden zitten ze zélf rond het acht uur journaal ook alweer slapend voor de TV. Dat is geen verwijt, maar dat maakt wel dat ik (met name in de winter) niet altijd even veel behoefte voel om bij hen mijn avond door te brengen. Hoewel de uitnodiging natuurlijk lief is.
woensdag 16 december 2020 om 16:18
Ik denk dat het feit dat zij aan jou geen vastigheid hebben onderdeel van het probleem is. Wat is nou 10 km dat kan je bijna fietsen.
Zit er een kern van waarheid in hun zorgen?
Zit er een kern van waarheid in hun zorgen?
viva-amber wijzigde dit bericht op 16-12-2020 16:19
14.47% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 16 december 2020 om 16:21
Het kan wel, maar ik merk dat het soms een beetje lijkt op ''touwtrekken''.Doreia* schreef: ↑16-12-2020 16:14Ik zou het juist een goede wake up call vinden.
Júist omdat je werk zoveel negativiteit met zich mee brengt, is het voor jou heel belangrijk om dat goed te balanceren. Dat het niet in je kop gaat zitten. Dus ga wél naar je ouders die vrijdag, ga wél die dingen doen die je opladen. Negatief + negatief = dubbel negatief.
En spreek gewoon af met je ouders. Elke maandag en donderdag kom je eten bijvoorbeeld. Dat kan toch?
Onlangs bijvoorbeeld, was ik er na 20 weken wel even klaar mee. Mijn werkkamer, mijn huis, alles hier even. Toen heb ik een week bij mijn ouders thuis gewerkt. Dat vond ik hartstikke gezellig, en zij ook.
Alleen na die week, is het voor mij ook klaar. Ik ben dan weer opgeladen, en kan er in m'n eigen huis voorlopig weer tegenaan. Alleen dat perspectief zien mijn ouders dan weer heel anders : zij denken dat ik terug ga naar mijn eigen huis, waar ik dan op een soort tijdsbom zit, omdat ik het er niet naar mijn zin heb. En dus maken ze het allemaal enorm beladen, terwijl het voor mij helemaal niet beladen is. Dat kan ik tien keer zeggen, maar het dringt niet door.
En dus toen ik na die week weer naar huis ging, was het continue ''Maar je mag echt nog wel een week blijven hoor?'' en ''Het logeerbed is alweer opgemaakt, dus als je je bedenkt''. En toen die avond meteen drie whatsappjes, of ik wel lekker had gekookt, en wat ik die avond ging doen.
Met name die laatste vraag, stoort mij gewoon. Wat ik vandaag ga doen? Niks! Net zoals jullie en de rest van Nederland. Het is koud, het regent, het is guur. Alles is dicht. Dus ja, ik ga netflixen en op de bank liggen na het werk. Veel andere opties zijn er niet. Maar je krijgt er op die manier bijna een schuldgevoel door.
woensdag 16 december 2020 om 16:22
Nouja, ik ben mezelf dat dus ook gaan afvragen. Ik drink gemiddeld 2 biertjes in een week. Ik rook niet. Ik krijg goede beoordelingsgesprekken van mijn manager. Regelmatig bezoek ik in het weekend een vriend... Ik eet gezond. Weliswaar sport ik momenteel wat minder, maar dat komt omdat de gemeente het nodig vond om uitgerekend t/m eind december mijn favoriete hardlooprondje af te zetten voor ''werkzaamheden'' ,viva-amber schreef: ↑16-12-2020 16:18Ik denk dat het feit dat zij aan jou geen vastigheid hebben onderdeel van het probleem is. Wat is nou 10 km dat kan je bijna fietsen.
Zit er een kern van waarheid in hun zorgen?
Ik merk wel dat ik steeds meer binnen zit, en bijvoorbeeld geen zin meer heb in met maken van een wandeling rond de lunch, maar dat komt oprecht omdat ik het gewoon grauw, grimmig weer vind en ik dat rondje onderhand wel heb gezien na al die maanden.
Dus snap je, dat is nou precies wat ik dus ook heb : je gaat bijna aan jezelf twijfelen van : doe ik raar ofzo? Zie ik er raar uit? Sla ik wartaal uit? Volgens mij niet, maarja bij mij thuis is natuurlijk niemand om dat tegen me te vertellen
woensdag 16 december 2020 om 16:30
Of je het hun echt duidelijk moet maken weet ik niet. Misschien zit er wel iets heel anders achter: zelf een daginvulling verzinnen.
Mijn schoonvader verveelt zich te pletter dus staat hij ineens op de oprit tegen autobanden aan te schoppen. Minuut later wil hij de autosleutel want ‘levensgevaarlijk in de winter, die te lage bandenspanning’. Vervolgens verzint hij nog tig potentiële levensgevaarlijke situatie rondom het huis die hij per direct ter hand gaat nemen. Schoonmoeder is bij iedereen soep en ovenschotels in de diepvries aan het stoppen. Onder het mom dat we er allemaal zo bleekjes uitzien, drukdrukdruk zijn en dan afhaalspul halen/laten bezorgen.
Het leest bij jou als een combinatie van ouderlijke zorg en teveel lege tijd. Soms moet je het mensen ook een beetje gunnen, dat ze van jou een tijdelijk ‘projectje’ maken.
Mijn schoonvader verveelt zich te pletter dus staat hij ineens op de oprit tegen autobanden aan te schoppen. Minuut later wil hij de autosleutel want ‘levensgevaarlijk in de winter, die te lage bandenspanning’. Vervolgens verzint hij nog tig potentiële levensgevaarlijke situatie rondom het huis die hij per direct ter hand gaat nemen. Schoonmoeder is bij iedereen soep en ovenschotels in de diepvries aan het stoppen. Onder het mom dat we er allemaal zo bleekjes uitzien, drukdrukdruk zijn en dan afhaalspul halen/laten bezorgen.
Het leest bij jou als een combinatie van ouderlijke zorg en teveel lege tijd. Soms moet je het mensen ook een beetje gunnen, dat ze van jou een tijdelijk ‘projectje’ maken.
woensdag 16 december 2020 om 16:31
Het leidt overigens vooral tot een soort schuldgevoel bij mij.
Mijn broer en zus hebben een relatie, en mijn ouders maken zich overduidelijk veel minder zorgen om hen.
Terwijl ik zelf aan het eind van de week juist trots ben, dat ik weer een week mijn zooi heb geregeld, en de week weer heb ''overleefd'', maakt die enorme bezorgdheid van uit mijn ouders juist dat ik het gevoel krijg dat ik het allemaal niet goed doe ofzo, dat ik iemand ben waar anderen zorgen om hebben. Dat wil ik niet. Ik wil iemand zijn waarvan ouders denken '''die redt zich wel, komt helemaal goed''.
Mijn broer en zus hebben een relatie, en mijn ouders maken zich overduidelijk veel minder zorgen om hen.
Terwijl ik zelf aan het eind van de week juist trots ben, dat ik weer een week mijn zooi heb geregeld, en de week weer heb ''overleefd'', maakt die enorme bezorgdheid van uit mijn ouders juist dat ik het gevoel krijg dat ik het allemaal niet goed doe ofzo, dat ik iemand ben waar anderen zorgen om hebben. Dat wil ik niet. Ik wil iemand zijn waarvan ouders denken '''die redt zich wel, komt helemaal goed''.
woensdag 16 december 2020 om 16:33
daanbanaaan schreef: ↑16-12-2020 16:13haha dat deed ik aan het begin ook, maar ik ben gewoon niet een persoon dat constant enthousiast terug appt wat ik die dag allemaal heb gedaan op werk, wat ik die avond ga eten. Dat doe ik met vrienden ook niet...
Overigens heb ik wel gezegd van : het gaat prima. Het is niet leuk of ideaal, maar ik red me wel.
Dus je ouders hebben begrepen dat het niet goed met je ging en willen zo helpen en interesse tonen en dat is dus ook niet goed?
En dan ga je zulke dingen terugappen?
Dat klinkt helemaal niet prima.
Als je dit niet meer wil, zeg tegen ze dat wel echt prima gaat zonder zo'n depri toevoeging en zoek een ander luisterend oor dan je ouders.
anoniem_401375 wijzigde dit bericht op 16-12-2020 16:33
1.57% gewijzigd
woensdag 16 december 2020 om 16:33
Hahahaha, ik moet echt lachen. Iets te herkenbaar. Je hebt ook wel gelijk hoor.lemoos2 schreef: ↑16-12-2020 16:30Of je het hun echt duidelijk moet maken weet ik niet. Misschien zit er wel iets heel anders achter: zelf een daginvulling verzinnen.
Mijn schoonvader verveelt zich te pletter dus staat hij ineens op de oprit tegen autobanden aan te schoppen. Minuut later wil hij de autosleutel want ‘levensgevaarlijk in de winter, die te lage bandenspanning’. Vervolgens verzint hij nog tig potentiële levensgevaarlijke situatie rondom het huis die hij per direct ter hand gaat nemen. Schoonmoeder is bij iedereen soep en ovenschotels in de diepvries aan het stoppen. Onder het mom dat we er allemaal zo bleekjes uitzien, drukdrukdruk zijn en dan afhaalspul halen/laten bezorgen.
Het leest bij jou als een combinatie van ouderlijke zorg en teveel lege tijd. Soms moet je het mensen ook een beetje gunnen, dat ze van jou een tijdelijk ‘projectje’ maken.
Maargoed, dan zou ik willen dat mijn ouders een voorbeeld nemen aan je schoonmoeder. Mn moeder is hier van harte welkom hoor, als ze een lekkere pan soep meeneemt. Maar een lege bierkrat zien staan, en dat dat meteen de alarmbellen doet afgaan (zit hij elke avond te zuipen in zijn eentje?) dat is een beetje benauwend. Ik heb dat krat begin augustus ergens gekocht, moet je nagaan.
woensdag 16 december 2020 om 16:36
Volgens mij is jouw probleem niet zozeer je ouders maar dat dat beeld dat jij denkt dat zij van je hebben, je eigen zelfbeeld bevestigt. Je schrijft veel over dat je vrienden gesetteld zijn en geen tijd meer hebben en dat je bang bent achter te lopen op leeftijdsgenoten. Nu in de coronatijd is dat vast ook niet makkelijk, maar misschien als je je eigen houding verandert en kijkt naar wat er nog allemaal wel mogelijk is, raken die zorgzame acties van je ouders je minder omdat je gewoon okay bent met je leven.
woensdag 16 december 2020 om 16:37
Ik denk dat dit het is hoor. Ze willen voorkomen, met alles wat zij kunnen, dat jij vereenzaamt. Je zit in je huis, met een bak ellende soms over je uit gestort van je werk, de dagen zijn donker en kort, vertier is er nauwelijks. Kom daar maar gewoon thuis zullen ze wel denken.daanbanaaan schreef: ↑16-12-2020 16:31Het leidt overigens vooral tot een soort schuldgevoel bij mij.
Mijn broer en zus hebben een relatie, en mijn ouders maken zich overduidelijk veel minder zorgen om hen.
Terwijl ik zelf aan het eind van de week juist trots ben, dat ik weer een week mijn zooi heb geregeld, en de week weer heb ''overleefd'', maakt die enorme bezorgdheid van uit mijn ouders juist dat ik het gevoel krijg dat ik het allemaal niet goed doe ofzo, dat ik iemand ben waar anderen zorgen om hebben. Dat wil ik niet. Ik wil iemand zijn waarvan ouders denken '''die redt zich wel, komt helemaal goed''.
woensdag 16 december 2020 om 16:40
Dit is nu juist iets waar ik de laatste tijd meer vrede mee heb gekregen. Zelf ervaar ik die aandacht van mijn ouders op deze manier inderdaad juist als dat het niet goed is, hoe ik leef ofzo. Of dat het zo niet zou horen. En dat draagt dan wel bij aan een slecht zelfbeeld ja.Mumper schreef: ↑16-12-2020 16:36Volgens mij is jouw probleem niet zozeer je ouders maar dat dat beeld dat jij denkt dat zij van je hebben, je eigen zelfbeeld bevestigt. Je schrijft veel over dat je vrienden gesetteld zijn en geen tijd meer hebben en dat je bang bent achter te lopen op leeftijdsgenoten. Nu in de coronatijd is dat vast ook niet makkelijk, maar misschien als je je eigen houding verandert en kijkt naar wat er nog allemaal wel mogelijk is, raken die zorgzame acties van je ouders je minder omdat je gewoon okay bent met je leven.
woensdag 16 december 2020 om 16:41
Ik denk dat je er misschien teveel betekenis aan hecht, wat ze zegt. Misschien kun je de overkill aan aandacht een beetje bijsturen: “Als je nog eens die ....soep maakt mam, kun je die dan dubbel maken? Fijn om een portie in de diepvries te hebben”. Of: “Nee dat krat komt uit de berging, die haal ik eens even leeg nu ik er de tijd voor heb. Moet alleen nog *vul hier wat kleine dingetjes in* maar nu komt er net een nieuw project voorbij op het werk”daanbanaaan schreef: ↑16-12-2020 16:33Hahahaha, ik moet echt lachen. Iets te herkenbaar. Je hebt ook wel gelijk hoor.
Maargoed, dan zou ik willen dat mijn ouders een voorbeeld nemen aan je schoonmoeder. Mn moeder is hier van harte welkom hoor, als ze een lekkere pan soep meeneemt. Maar een lege bierkrat zien staan, en dat dat meteen de alarmbellen doet afgaan (zit hij elke avond te zuipen in zijn eentje?) dat is een beetje benauwend. Ik heb dat krat begin augustus ergens gekocht, moet je nagaan.
Mijn broer doet aan aandacht verleggen. Door te vragen hoe zijn zussen het doen met de kinderen thuis. Is mijn moeder weer twee uur verder met ratelen voordat ze weer iets ziet aan/bij broer.
