Relaties
alle pijlers
Advies gevraagd partner met burn out
maandag 21 december 2020 om 11:51
Hallo allemaal,
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
maandag 21 december 2020 om 13:33
maandag 21 december 2020 om 13:34
Hij kan natuurlijk echt een ziekte hebben (ADD, en burn-out) maar gamen helpt daar volgens mij niet tegen.
(wandelen volgens mij wel. Dat is namelijk minder prikkelend).
(wandelen volgens mij wel. Dat is namelijk minder prikkelend).
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
maandag 21 december 2020 om 13:44
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Hier is het een combinatie van en de enige oplossing is dat hij zelf een stap gaat zetten richting meer structuur, vrijwilligerswerk of therapie. Ziet hij dit zelf ook?
Als hij dat niet doet zou ik de relatie verbreken, want je hebt totaal geen perspectief zo. Je hebt dit al vaker aangegeven. Ik zou er nu een ultimatum aanhangen - bijvoorbeeld eind januari de eerste stappen gezet naar verbetering.
Hier is het een combinatie van en de enige oplossing is dat hij zelf een stap gaat zetten richting meer structuur, vrijwilligerswerk of therapie. Ziet hij dit zelf ook?
Als hij dat niet doet zou ik de relatie verbreken, want je hebt totaal geen perspectief zo. Je hebt dit al vaker aangegeven. Ik zou er nu een ultimatum aanhangen - bijvoorbeeld eind januari de eerste stappen gezet naar verbetering.
maandag 21 december 2020 om 13:45
Wanneer iemand met ADD/ADHD iets heeft gevonden wat hem tijdelijk de zorgen en de onrust doet vergeten dan is er een grote kans dat er een verslaving ontstaat.
Het is haast niet mogelijk om vanuit jezelf rust in je kop te krijgen en te ontspannen als je dat hebt. Een goed en schrijnend voorbeeld daarvan is Boaz in het programma Verdoofd.
Het lijkt me dat het gamen de vriend van TO in de greep heeft gekregen.
Het is haast niet mogelijk om vanuit jezelf rust in je kop te krijgen en te ontspannen als je dat hebt. Een goed en schrijnend voorbeeld daarvan is Boaz in het programma Verdoofd.
Het lijkt me dat het gamen de vriend van TO in de greep heeft gekregen.
maandag 21 december 2020 om 13:51
Hoe kan hij nou 2 jaar thuis zitten met een burnout zonder dat er een behandeling is? Hoe had hij zelf gedacht ooit beter te worden?
Gamen is overigens erg prikkelend en dus belastend voor iemand met een burnout.
Hij zal actief moeten werken aan zijn herstel. Jij moet stoppen met hem te faciliteren.
Even wat stukjes gehaald van https://www.thuisarts.nl/overspannen/ho ... n-burn-out
Vroeger dacht men dat alleen rust voldoende was om te herstellen. Tegenwoordig weten we dat een actieve aanpak nodig is. Niet alleen om sneller te herstellen, ook om te voorkomen dat u opnieuw een burn-out krijgt.
[...]
Eerste herstelfase
Pas als u begrijpt en accepteert dat u een burn-out heeft, kunt u geleidelijk ontspannen. Nadenken en praten over de oorzaken van de burn-out helpen hierbij. Uw huisarts kan u daarbij helpen. Deze fase duurt gemiddeld 3 weken.
[...]
Het is belangrijk om zoveel mogelijk te blijven werken. Werken is goed voor uw herstel. Soms lukt het om (gedeeltelijk) te blijven werken.
[...]
Zorg dat u structuur in uw dag houdt.
[...]
Zorg voor voldoende slaap. Regelmaat helpt: ga op regelmatige tijden naar bed, slaap ’s nachts en niet overdag.
[...]
Zorg voor voldoende beweging, ook al voelt u zich moe. Bewegen kan stressklachten verminderen en verbetert uw conditie. Dus beweeg, al is het maar een half uur per dag.
[...]
Tweede herstelfase
In de tweede fase zet u de oorzaken van de burn-out op een rij. Daarna bedenkt u mogelijke oplossingen. U kijkt naar hoe u in de toekomst met moeilijkheden om kunt gaan. Deze fase duurt gemiddeld 3 tot 6 weken.
[...]
Derde herstelfase
In de derde fase van herstel gaat u de bedachte oplossingen uitvoeren. U pakt steeds meer taken weer op. Hierdoor gaat u zich steeds beter voelen. Deze fase duurt gemiddeld 6 weken.
Natuurlijk geldt de duur van iedere fase niet voor iedereen zo. Maar als mijn partner denkt dat hij 2 jaar niets kan doen aan zijn herstel, dan zou ik dat gewoonweg niet accepteren. Hij zal echt zelf aan de slag moeten, anders wordt hij nooit beter.
Gamen is overigens erg prikkelend en dus belastend voor iemand met een burnout.
Hij zal actief moeten werken aan zijn herstel. Jij moet stoppen met hem te faciliteren.
Even wat stukjes gehaald van https://www.thuisarts.nl/overspannen/ho ... n-burn-out
Vroeger dacht men dat alleen rust voldoende was om te herstellen. Tegenwoordig weten we dat een actieve aanpak nodig is. Niet alleen om sneller te herstellen, ook om te voorkomen dat u opnieuw een burn-out krijgt.
[...]
Eerste herstelfase
Pas als u begrijpt en accepteert dat u een burn-out heeft, kunt u geleidelijk ontspannen. Nadenken en praten over de oorzaken van de burn-out helpen hierbij. Uw huisarts kan u daarbij helpen. Deze fase duurt gemiddeld 3 weken.
[...]
Het is belangrijk om zoveel mogelijk te blijven werken. Werken is goed voor uw herstel. Soms lukt het om (gedeeltelijk) te blijven werken.
[...]
Zorg dat u structuur in uw dag houdt.
[...]
Zorg voor voldoende slaap. Regelmaat helpt: ga op regelmatige tijden naar bed, slaap ’s nachts en niet overdag.
[...]
Zorg voor voldoende beweging, ook al voelt u zich moe. Bewegen kan stressklachten verminderen en verbetert uw conditie. Dus beweeg, al is het maar een half uur per dag.
[...]
Tweede herstelfase
In de tweede fase zet u de oorzaken van de burn-out op een rij. Daarna bedenkt u mogelijke oplossingen. U kijkt naar hoe u in de toekomst met moeilijkheden om kunt gaan. Deze fase duurt gemiddeld 3 tot 6 weken.
[...]
Derde herstelfase
In de derde fase van herstel gaat u de bedachte oplossingen uitvoeren. U pakt steeds meer taken weer op. Hierdoor gaat u zich steeds beter voelen. Deze fase duurt gemiddeld 6 weken.
Natuurlijk geldt de duur van iedere fase niet voor iedereen zo. Maar als mijn partner denkt dat hij 2 jaar niets kan doen aan zijn herstel, dan zou ik dat gewoonweg niet accepteren. Hij zal echt zelf aan de slag moeten, anders wordt hij nooit beter.
maandag 21 december 2020 om 13:53
mybestfriend schreef: ↑21-12-2020 12:30Jee wat heftig voor je. Ongetwijfeld ook voor hem, maar ik bekijk het even van jouw kant. Wat zegt hij er zelf over dat hij nog steeds geen initiatieven neemt? Van welk geld komt hij rond?
Zelf denk ik dat gamen heel verslavend en verdovend is en niet mee helpt met uit een depressie of burn-out te komen. De computer wegdoen? Is dat bespreekbaar, of vind je dat te radicaal? Er moet toch iets gaan gebeuren na deze lange tijd. Hij heeft ook een verantwoordelijkheid ten opzichte van jou.
Was hij ooit wel actiever? Sterkte!
Bedankt voor je fijne bericht.
Partner heeft een wia uitkering.
Als ik het gesprek met hem aanga dan zegt hij zegt hij zelf dat hij ook baalt van zijn gedrag, dat hij er ook niet blij mee is. Hij zegt ook dat hij een innerlijke 'drive' mist, dat hij externe factoren nodig heeft om tot actie te ondergaan. Hij zegt ook dat het druk is in zijn hoofd en dat hij overzicht mist en moeilijk vind om overzicht te krijgen. Hij is ook wel wat chaotisch. Zeker nu hij geen baan heeft is dat erger merk ik.
Hij is sowieso meer van het praten en ik meer van het doen zeg maar.
Ik heb wel een keer in een boze bui geroepen dat ik zijn pc eruit gooi, maar het niet daadwerkelijk gedaan. Het is zijn eigendom en hij heeft hem ook nodig voor sollicitaties. Misschien dat het verwijderen van zijn games wel een idee is. Al ben ik bang dat hij dan weer een andere uitlaat klep zoekt. Partner heeft namelijk helaas ook een ontwijkende persoonlijkheid en als het niet goed gaat zoekt hij dingen om zich te verdoven (zoals gamen, of youtube filmpjes kijken. Geen drank of drugs).
Ooit was hij wel actiever ja en die persoon mis ik. Al is hij altijd wel wat chaotisch geweest.
maandag 21 december 2020 om 13:54
enige wat zij moet doen is hem zeggen:Unicorntje schreef: ↑21-12-2020 13:17Geef hem zelf de regie terug.
Wat zou hij willen? Als er 1 ding is wat hij zou kunnen veranderen, wat zou dat dan zijn?
En wat zou de eerste stap zijn om die verandering aan te gaan?
Think baby steps. En maak ze concreet. Laat hem er een termijn aan verbinden. Hoe veel tijd denk je nodig te hebben om stap x te zetten? Als hij denkt dat hij 2 weken nodig heeft om een uur eerder op te staan, dan zij het zo.
Alles wat hij bedenkt is iets.
Maar hij moet het wel zelf bedenken, hij moet het plan dragen om er een succes van te maken.
Jij moet hem hierin niet sturen, maar je kan hem wel in beweging zetten door deze vragen aan hem te stellen.
Voor jezelf zou ik vooral een termijn afspreken wanneer je bij gebrek aan activering er een punt achter zet.
"lieve schat, ik hou van je, maar zo kan het niet langer. Je regelt vandaag nog therapie of ik ga bij je weg".
maandag 21 december 2020 om 13:54
Het maakt niet uit wat nu precies de oorzaak is... maar als het nu twee jaar duurt kan ik me voorstellen dat de rek er wel zo'n beetje uit is.
Steunen lukt, maar vooral als er wat perspectief is. Ik zou afspraken maken over twee dingen die belangrijk zijn voor herstel. En daar heeft hij zich aan te houden. Hij kan niet beloven dat hij zich beter voelt, hij kan wel beloven dat hij minimaal deze 2 afspraken vol houdt om aan herstel te werken.
Als dat lukt, dan valt er denk ik ook wel weer meer te steunen of geduld op te brengen.
Dus 1) hij moet zelf therapie regelen, als dit niet lukt dan vraagt hij maar hulp aan de huisarts/POH-GGZ-er. Die kunnen misschien ook helpen bij het overbruggen van de wachtlijst. En 2) 3x per week sporten of een lange wandeling maken.
Sterkte TO. Echt vermoeiend om zo machteloos toe te moeten kijken.
Ik denk oprecht dat duidelijke grenzen stellen en afspraken maken nu meer steunend voor zijn herstel is dan nog meer ruimte bieden om niks te doen
Steunen lukt, maar vooral als er wat perspectief is. Ik zou afspraken maken over twee dingen die belangrijk zijn voor herstel. En daar heeft hij zich aan te houden. Hij kan niet beloven dat hij zich beter voelt, hij kan wel beloven dat hij minimaal deze 2 afspraken vol houdt om aan herstel te werken.
Als dat lukt, dan valt er denk ik ook wel weer meer te steunen of geduld op te brengen.
Dus 1) hij moet zelf therapie regelen, als dit niet lukt dan vraagt hij maar hulp aan de huisarts/POH-GGZ-er. Die kunnen misschien ook helpen bij het overbruggen van de wachtlijst. En 2) 3x per week sporten of een lange wandeling maken.
Sterkte TO. Echt vermoeiend om zo machteloos toe te moeten kijken.
Ik denk oprecht dat duidelijke grenzen stellen en afspraken maken nu meer steunend voor zijn herstel is dan nog meer ruimte bieden om niks te doen
maandag 21 december 2020 om 13:54
Ben je zijn mama?Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 13:53Bedankt voor je fijne bericht.
Partner heeft een wia uitkering.
Als ik het gesprek met hem aanga dan zegt hij zegt hij zelf dat hij ook baalt van zijn gedrag, dat hij er ook niet blij mee is. Hij zegt ook dat hij een innerlijke 'drive' mist, dat hij externe factoren nodig heeft om tot actie te ondergaan. Hij zegt ook dat het druk is in zijn hoofd en dat hij overzicht mist en moeilijk vind om overzicht te krijgen. Hij is ook wel wat chaotisch. Zeker nu hij geen baan heeft is dat erger merk ik.
Hij is sowieso meer van het praten en ik meer van het doen zeg maar.
Ik heb wel een keer in een boze bui geroepen dat ik zijn pc eruit gooi, maar het niet daadwerkelijk gedaan. Het is zijn eigendom en hij heeft hem ook nodig voor sollicitaties. Misschien dat het verwijderen van zijn games wel een idee is. Al ben ik bang dat hij dan weer een andere uitlaat klep zoekt. Partner heeft namelijk helaas ook een ontwijkende persoonlijkheid en als het niet goed gaat zoekt hij dingen om zich te verdoven (zoals gamen, of youtube filmpjes kijken. Geen drank of drugs).
Ooit was hij wel actiever ja en die persoon mis ik. Al is hij altijd wel wat chaotisch geweest.
maandag 21 december 2020 om 13:55
Hij heeft trekken van ADD en is daar ook op getest. En wat kwam daar uit?
Ik denk dat hij het allemaal wel makkelijk vindt zo. 2 jaar niets aan zijn herstel gedaan, lang in bed blijven en voor de rest van de dag galen en dan zeggen dat je overprikkeld bent. Geen zin in het vrijwilligerswerk wat jij voor hem had gevonden, geen sollicitatieplicht. En het geld komt toch wel binnen.
Ik denk dat hij het allemaal wel makkelijk vindt zo. 2 jaar niets aan zijn herstel gedaan, lang in bed blijven en voor de rest van de dag galen en dan zeggen dat je overprikkeld bent. Geen zin in het vrijwilligerswerk wat jij voor hem had gevonden, geen sollicitatieplicht. En het geld komt toch wel binnen.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
maandag 21 december 2020 om 13:56
Ja, of: dan wil ik dat je een tijdje bij je ouders/vrienden logeert tot het je gelukt is therapie te regelen. Uit elkaar gaan kan altijd nog.
maandag 21 december 2020 om 14:02
fluttershy schreef: ↑21-12-2020 12:39Hij moet een ritme gaan maken in zijn dag. Gewoon leven volgens een schema, of dat nu goed of slecht voelt. En elke dag naar buiten, wandelen, hardlopen, fietsen..
Vanuit dat ritme kleine en haalbare doelen stellen. En dat is moeilijk, want een burnout gaat heel vaak gepaard met een laag zelfbeeld (ik kan het niet, wat ik doe maakt toch geen verschil, ik hoor er niet bij, bijvoorbeeld).
Het probleem is dat hij het daar helemaal mee eens is en vervolgens blijft het daarbij. Dan moet ik hem de hele tijd motiveren om dat schema te gaan volgen en daar heb ik de energie niet meer voor.
Ik heb een sportabonnement en voor de lockdown heb ik meerdere keren bijvoorbeeld gevraagd of hij met mij wil gaan fitnessen, want dan kan met mijn kaart. Vervolgens doet hij dat niet (geen zin, moe, overprikkeld, vind fitness niet leuk). Stel ik voor dat hij bijvoorbeeld een activiteit onderneemt op hetzelfde moment als dat ik ga sporten, dan is er altijd wel iets waardoor het niet doorgaat bij hem. Of hij doet het eenmalig, zegt dat het inderdaad echt fijn was en vervolgens blijft het daarbij...
Vraag ik hem om mee te gaan wandelen dan doet hij dat wel, maar ik moet ook mijn dingen doen, dus ga hem niet elke dag vragen om te wandelen.
Hij bedenkt wel dingen, maar de uitvoering gebeurd niet. Het lijkt wel alsof hij dat schema na een week weer 'vergeet'. Hij heeft altijd ontzettend veel moeite gehad om structuur aan te brengen en nu hij thuis zit lukt het hem helemaal niet. Ik zie hem gewoon de hele tijd hetzelfde cirkeltje maken.
maandag 21 december 2020 om 14:04
jij bent zijn vriendin, niet zijn hulpverlenerTwijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 14:02Het probleem is dat hij het daar helemaal mee eens is en vervolgens blijft het daarbij. Dan moet ik hem de hele tijd motiveren om dat schema te gaan volgen en daar heb ik de energie niet meer voor.
Ik heb een sportabonnement en voor de lockdown heb ik meerdere keren bijvoorbeeld gevraagd of hij met mij wil gaan fitnessen, want dan kan met mijn kaart. Vervolgens doet hij dat niet (geen zin, moe, overprikkeld, vind fitness niet leuk). Stel ik voor dat hij bijvoorbeeld een activiteit onderneemt op hetzelfde moment als dat ik ga sporten, dan is er altijd wel iets waardoor het niet doorgaat bij hem. Of hij doet het eenmalig, zegt dat het inderdaad echt fijn was en vervolgens blijft het daarbij...
Vraag ik hem om mee te gaan wandelen dan doet hij dat wel, maar ik moet ook mijn dingen doen, dus ga hem niet elke dag vragen om te wandelen.
Hij bedenkt wel dingen, maar de uitvoering gebeurd niet. Het lijkt wel alsof hij dat schema na een week weer 'vergeet'. Hij heeft altijd ontzettend veel moeite gehad om structuur aan te brengen en nu hij thuis zit lukt het hem helemaal niet. Ik zie hem gewoon de hele tijd hetzelfde cirkeltje maken.
maandag 21 december 2020 om 14:10
maandag 21 december 2020 om 14:12
Ooit was hij een leuke, actievere partner. We hadden goede gesprekken, hij plande leuke sociale activiteiten en verzorgde zich goed. Dit is allemaal weg (al gaan bepaalde dingen nu ook niet door corona). Als hij altijd zo was geweest dat was ik natuurlijk veel eerder weg geweest. Eerlijk is eerlijk: hij is altijd wel wat chaotisch en soms wat te makkelijk in zaken geweest, maar zoals het nu is trek ik het niet. Misschien is het de roze bril die weg is, misschien is het doordat hij ziek is. Ik twijfel dus of ik niet te hard voor hem ben. Ik heb in het verleden regelmatig te horen gekregen dat ik nogal hard kan zijn voor anderen (en ook voor mezelf). Ik wil niet mijn partner waarvan ik hou gelijk afschrijven omdat hij ziek is. Maar nu het al zo lang duurt vraag ik me dus af wat ik mag verwachten en niet. Ben ik te streng voor mijn zieke partner of is het een lamzak?
maandag 21 december 2020 om 14:15
Je zieke partner doet werkelijk niets aan zijn herstel. Al twee jaar niet. Dan mag het begrip wel stoppen en mag je voor jezelf kiezen.Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 14:12Ooit was hij een leuke, actievere partner. We hadden goede gesprekken, hij plande leuke sociale activiteiten en verzorgde zich goed. Dit is allemaal weg (al gaan bepaalde dingen nu ook niet door corona). Als hij altijd zo was geweest dat was ik natuurlijk veel eerder weg geweest. Eerlijk is eerlijk: hij is altijd wel wat chaotisch en soms wat te makkelijk in zaken geweest, maar zoals het nu is trek ik het niet. Misschien is het de roze bril die weg is, misschien is het doordat hij ziek is. Ik twijfel dus of ik niet te hard voor hem ben. Ik heb in het verleden regelmatig te horen gekregen dat ik nogal hard kan zijn voor anderen (en ook voor mezelf). Ik wil niet mijn partner waarvan ik hou gelijk afschrijven omdat hij ziek is. Maar nu het al zo lang duurt vraag ik me dus af wat ik mag verwachten en niet. Ben ik te streng voor mijn zieke partner of is het een lamzak?
maandag 21 december 2020 om 14:19
Je weet het antwoord voor je zelf eigenlijk wel, maar je vindt het ongemakkelijk om toe te geven.Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 14:12Ooit was hij een leuke, actievere partner. We hadden goede gesprekken, hij plande leuke sociale activiteiten en verzorgde zich goed. Dit is allemaal weg (al gaan bepaalde dingen nu ook niet door corona). Als hij altijd zo was geweest dat was ik natuurlijk veel eerder weg geweest. Eerlijk is eerlijk: hij is altijd wel wat chaotisch en soms wat te makkelijk in zaken geweest, maar zoals het nu is trek ik het niet. Misschien is het de roze bril die weg is, misschien is het doordat hij ziek is. Ik twijfel dus of ik niet te hard voor hem ben. Ik heb in het verleden regelmatig te horen gekregen dat ik nogal hard kan zijn voor anderen (en ook voor mezelf). Ik wil niet mijn partner waarvan ik hou gelijk afschrijven omdat hij ziek is. Maar nu het al zo lang duurt vraag ik me dus af wat ik mag verwachten en niet. Ben ik te streng voor mijn zieke partner of is het een lamzak?
En als het helpt: Grenzen stellen is óók een vorm van liefde.
Maar daarna, als hij echt niet zelf in actie komt... dan is het echt helemaal prima als je voor jezelf kiest. Dat doet hij tenslotte ook.
maandag 21 december 2020 om 14:30
Abby83 schreef: ↑21-12-2020 13:11Add is een risicofactor voor negatief of destructief gedrag. Als jouw partner niet met zijn add om kan gaan en nooit geleerd heeft om er positieve dingen voor in de plaats te stellen, dan denk ik eerder dat dit verslavingsgedrag is en misschien niet alleen het gamen. Je zegt dat hij veel geld uitgeeft aan onzin? Is het een koopverslaving of maskeert hij met die onzin misschien een andere verslaving?
Ik zou heel snel wegwezen voordat je er zelf aan onderdoor gaat. Fijn dat hij jou tijdens jouw ziekte heeft bijgestaan, maar was jij toen actief aan je eigen herstel aan het werk? Dat doet hij in dit geval helemaal niet. En natuurlijk heeft zijn add daar wat mee te maken. Ik vind alleen niet dat je daarmee zijn verantwoordelijkheid zou mogen negeren. Sterkte.
Tijdens mijn ziekte heb ik ontzettend hard gewerkt om weer te herstellen. Ik heb alles aangegrepen wat er was om er bovenop te komen. Toen ik langzamerhand beter werd heb ik mijn eigen re-integratie in werking gezet, zonder hulp van instanties want die was er maar minimaal. Dit is ook iets wat ik nu van hem verwacht, dat hij actief werkt aan zichzelf. In het begin van zijn burn-out had ik dit nog niet gelijk natuurlijk, het eerste half jaar kon hij echt helemaal niets en dat begreep ik ook en toen wilde ik hem ook helpen. Inmiddels vind ik dit wel lang duren en mijn tolerantie word minder.
Zijn koopgedrag komt op mij meer over als een soort verdoving zoals het gamen. Hij koopt dingen voor een leven dat hij zou willen leiden, niet het leven dat hij nu heeft. Het komt op mij over als een vlucht. Hopelijk klinkt dit logisch?
maandag 21 december 2020 om 14:30
Eens.milena1 schreef: ↑21-12-2020 13:23Ik denk dat je met een (verdomd lastige) combinatie van factoren te maken hebt, waar je met z'n tweetjes waarschijnlijk niet (ongeschonden) uit gaat komen. Zoek hulp. Ga naar de huisarts en praat over wat er aan de hand is. Hij/zij kan adviseren wat te gaan doen/inzetten.
Een psychische ziekte is lastig, voor zowel degene die het heeft (je kunt echt beter al je botten breken, dan zien mensen tenminste hoe je in de prak ligt) als voor degene(n) naast/rondom die persoon. Want WAT is de aandoening die spreekt, en wanneer moet iemand "gewoon eens een ongelofelijke schop onder z'n hol hebben"?
Maar in jouw geval: iemand gedraagt zich niet zoals jouw partner omdat 'ie zo ontzettend lekker in z'n velletje zit....
Daarom, ALS je voor deze relatie wilt (blijven) vechten: zoek hulp!
Ik wens jullie allebei sterkte.
Bij een psychische stoornis is het heel moeilijk voor de buitenwereld om te zien waartoe een persoon nog wel in staat is.
Begin met een goede zelfzorg zodat je jezelf niet laat meeslepen door zijn probleem en je partner niet zo centraal komt te staan in je leven.
Daarnaast zou ik inderdaad beginnen met kleine stappen: vast ritme, persoonlijke hygiëne, opbouw van dagelijkse taken en eens dat dit lukt therapie. Als je die eerste drie niet kunt bewerkstelligen zou ik echt een opname overwegen, zodat hij in omgeving zit waarin ze daarop focussen en jij thuis wat rust krijgt. Gewoon zeggen dat hij therapie moet volgen als hij niet eens een fatsoenlijk dagritme heeft, lijkt me vrij nutteloos.
maandag 21 december 2020 om 14:41
Ik heb ADHD en ik herken me hier 100÷ in. Adhd en add zijn bijna hetzelfde op de hyperactiviteit na.Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 14:02Het probleem is dat hij het daar helemaal mee eens is en vervolgens blijft het daarbij. Dan moet ik hem de hele tijd motiveren om dat schema te gaan volgen en daar heb ik de energie niet meer voor.
Ik heb een sportabonnement en voor de lockdown heb ik meerdere keren bijvoorbeeld gevraagd of hij met mij wil gaan fitnessen, want dan kan met mijn kaart. Vervolgens doet hij dat niet (geen zin, moe, overprikkeld, vind fitness niet leuk). Stel ik voor dat hij bijvoorbeeld een activiteit onderneemt op hetzelfde moment als dat ik ga sporten, dan is er altijd wel iets waardoor het niet doorgaat bij hem. Of hij doet het eenmalig, zegt dat het inderdaad echt fijn was en vervolgens blijft het daarbij...
Vraag ik hem om mee te gaan wandelen dan doet hij dat wel, maar ik moet ook mijn dingen doen, dus ga hem niet elke dag vragen om te wandelen.
Hij bedenkt wel dingen, maar de uitvoering gebeurd niet. Het lijkt wel alsof hij dat schema na een week weer 'vergeet'. Hij heeft altijd ontzettend veel moeite gehad om structuur aan te brengen en nu hij thuis zit lukt het hem helemaal niet. Ik zie hem gewoon de hele tijd hetzelfde cirkeltje maken.
Wat is er uit de test gekomen? Heeft hij daarna een cursus gevolgd om om te gaan met add? Die wordt meestal aangeboden en die heeft echt goede punten voor precies die punten waar hij tegen aan loopt.
Wat mij helpt is mezelf een schop onder mijn kont geven. Dan doe ik het wel. Moet mezelf wel eerst motiveren. Wellicht helpt het als jij zegt dat je bij hem weg gaat als hij de therapie niet nu regelt. Zo een schrikbeeld kan hem.motiveren.
En ik zou eisen dat je stopt met gamen. Zijn tijd en energie kan je beter besteden. Vluchten in gamen is veel te makkelijk voor hem nu.
maandag 21 december 2020 om 14:50
Ik vind zeker niet dat je te streng of te hard voor hem ben. Ik heb zelf ook een burn-out gehad, dus ik weet hoe moeilijk het kan zijn om weer productief te worden als je daar eenmaal in zit. Echter wordt het nooit beter als je er zelf niks aan doet, en hij zit al 2 jaar(!) niks te doen. Die mate van inactiviteit kan je echt niet alleen aan een burn-out en ADD toeschrijven. Ik heb zodra ik doorhad dat ik een burn-out had contact opgenomen met de psycholoog en een plan gemaakt voor mijn herstel. Dat dat herstel soms moeizaam en met vallen en opstaan gaat is zeker waar, maar als je na 2 jaar nog niet eens de moeite kan nemen om de telefoon te pakken en een afspraak te maken, dan wil je volgens mij gewoon niet. Als je er genoeg van hebt, en dat is denk ik heel begrijpelijk, denk ik dat het tijd wordt om voor jezelf te kiezen. Je kan mensen niet helpen als ze niet geholpen willen worden, en je bent niet verplicht om nog jaren tegen dit gedrag aan te kijken en hem te bemoederen omdat hij er ooit voor jou is geweest toen je dat nodig had. Je bent er ook voor hem geweest, hij is alleen nu niet bereid zelf ook een bijdrage te leveren, en soms houdt het dan gewoon op.
