Relaties
alle pijlers
Advies gevraagd partner met burn out
maandag 21 december 2020 om 11:51
Hallo allemaal,
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
Lees al een tijdje mee op het forum. Nu een account aangemaakt.
Ik zou graag eerlijke meningen of advies krijgen over mijn relatie. Van een afstand kijk je er toch anders tegenaan dan als je er in zit.
Partner en ik zijn nu zo'n 10 jaar samen, geen kinderen. Relatie stond de eerste jaren behoorlijk onder druk. Veel tegenslagen, problemen met exen, schoonfamilie en ben zelf ook erg ziek geweest. Maar aangezien de problemen extern waren en niet intern (geen problemen tussen ons) hebben we doorgezet.
Partner is lief, intelligent, zachtaardig, heeft humor, is begripvol, kan goed luisteren. Toen ik ziek was, was hij er voor me. Ook al is dat erg zwaar voor hem geweest.
En nu de 'maar'. Partner heeft trekken van add. Is daarop getest. Wat me steeds meer frustreert is dat hij nogal passief kan zijn. Sinds bijna 2 jaar zit hij thuis met een burn-out en lijkt die passiviteit veel erger te zijn geworden. Hij doet amper wat in het huishouden, zit vooral te gamen en klaagt constant dat hij moe/overprikkeld is. Zijn contract is niet verlengd, er is geen reïntegratie. Hij heeft sollicitatie plicht, maar lijkt vooral niet aangenomen te willen worden. Ligt tot in de middag op bed. Hij geeft belachelijk veel geld uit aan allerlei onzin dingen (geld is van zijn eigen rekening). Ik begrijp dat een burn-out zwaar is. Ik heb gezien wat voor hoopje ellende hij was, maar inmiddels zijn we 2 jaar verder en komt hij een stuk stabieler over. Nu frustreert zijn gedrag me ook en begint mijn begrip op te raken. Ik moet hem constant en herhaaldelijk aansturen (ik heb vrijwilligerswerk voor hem gevonden. Zelf ging hij daar niet achteraan ook al zei hij wel dat vrijwilligerswerk een goed idee is). Vorig jaar heb ik aangegeven dat ik echt wil dat hij therapie zoekt omdat de burn-out al een jaar duurde, ik me zorgen maakte en het zwaar op onze relatie trok. Een jaar (!) later heeft hij eindelijk op mijn aandringen een e-mail gestuurd, daarop kreeg hij een bericht terug dat hij moest bellen. Maar dat kon alleen in de ochtend... dus ja.. Hij heeft nog steeds niet gebeld. Zo gaat het een beetje met alles.
Ik vind het inmiddels zwaar worden. Ik werk fulltime en voel me soms zijn moeder. Ik weet ook niet meer of ik nu te streng voor hem ben of niet? Hij was er namelijk wel voor mij toen ik ziek was...
Is dit nog steeds de burn-out, is het de add of is dit een depressie? Is het gewoon een lamzak? Of zitten we door de corona crisis teveel op elkaars lip?
Ik vind het lastig om er objectief naar te kijken.
Ik ben al regelmatig het gesprek aan gegaan met hem. Hij is het meestal wel met me eens of begrijpt mijn standpunt. Dan gaat het een week of 2 weken goed en daarna kakt het weer in. Ik kan er de klok op gelijk zetten. Ik weet niet meer wat wijsheid is, het trekt inmiddels ook een zware wissel op mijn gezondheid en dat weet hij.
maandag 21 december 2020 om 14:51
Ik weet niet goed wat zijn standpunt is. Ik heb ook geprobeerd open gesprekken te voeren door te vragen wat er nu aan de hand is en wat hij zelf nodig heeft. Dan komt hij vervolgens alsnog met de dingen die ik al eerder heb aangedragen die zouden kunnen helpen. Het is net alsof hij er zelf gewoon niet uitkomt.
maandag 21 december 2020 om 14:55
Amatullaah schreef: ↑21-12-2020 13:09Hoi,
Ik herken je verhaal ontzettend helaas. Wij hebben 3 kinderen en is de 3de burn out nu. Hij heeft zoveel goede voornemens maar houd dat 1 of 2 dagen vol en dan is het "vergeten". Ik had voor hem de huisarts gebelt en hij heeft 3, gepraat om vervolgens te zeggen dat hij met de psycholoog contact gaat opnemen, wat nu ook al een maand duurt.
Ik heb me er zo om bekommert, maar ik laat het los. Mijn vriendin is psycholoog en hij zou met haar gaan praten (wij zijn moslim, dus hij kent haar niet). Ze zei dat sommige mensen echt rock-bottom moeten bereiken om eindelijk hulp te gaan zoeken..
Dat is heeel frustrerend, zo vermoeiend dat ik nu uiteindelijk ook hulp heb moeten zoeken voor overspannenheid. Hij helpt me wel, maar tis gewoon heel slopend.. ik ken hem langer als vandaag en dit is niet de persoon die ik trouwde, maar wij hebben kinderen dus ik vecht ervoor, weet zeker dat het ooit een keer goedkomt en het is zeker een les voor mij ook. Hoe geef ik mijn grenzen aan, hoe ga ik ermee om. What doesnt kill you, makes you stronger zeggen ze. Dat is trouwens ook mijn instelling als we geen kinderen hadden.
Men scheid of gaat uit elkaar om niks meer tegenwoordig, vechten hoort er niet meer bij..
Ohja en ook mijn man zit constant te gamen..
Wat een nare situatie en inderdaad herkenbaar. Ik vind het ook gewoon lastig. Wanneer heb je hard genoeg gevochten? Wanneer is het klaar?
Ook al hebben wij geen kinderen, dan wil ik nog niet het zomaar opgeven. Wat jij ook zegt. Maar als maar 1 partner lijkt te vechten voor de relatie...dan vraag ik me af waarom ik dit doe.
maandag 21 december 2020 om 14:59
Zij moet daar mee beginnen?Moirmel schreef: ↑21-12-2020 14:30Eens.
Bij een psychische stoornis is het heel moeilijk voor de buitenwereld om te zien waartoe een persoon nog wel in staat is.
Begin met een goede zelfzorg zodat je jezelf niet laat meeslepen door zijn probleem en je partner niet zo centraal komt te staan in je leven.
Daarnaast zou ik inderdaad beginnen met kleine stappen: vast ritme, persoonlijke hygiëne, opbouw van dagelijkse taken en eens dat dit lukt therapie. Als je die eerste drie niet kunt bewerkstelligen zou ik echt een opname overwegen, zodat hij in omgeving zit waarin ze daarop focussen en jij thuis wat rust krijgt. Gewoon zeggen dat hij therapie moet volgen als hij niet eens een fatsoenlijk dagritme heeft, lijkt me vrij nutteloos.
maandag 21 december 2020 om 14:59
Wie is verantwoordelijk voor zijn herstel? Iemand steunen is iets anders dan het probleem overnemen.
Volgens mij kan hij zo doen omdat de tijd en het geld ergens vandaan komen. Faciliteer jij zijn levensstijl?
Volgens mij kan hij zo doen omdat de tijd en het geld ergens vandaan komen. Faciliteer jij zijn levensstijl?
viva-amber wijzigde dit bericht op 21-12-2020 15:01
35.26% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 21 december 2020 om 15:00
MissMaran schreef: ↑21-12-2020 13:22Lamzak, hij profiteert.
Als je hem eruit gooit, wedden dat ie zo een baan heeft als het moet, en een nieuwe vriendin waar hij het eerste jaar weer leuk is, humor,heeft attent is, en daarna krijgt is bij haar ook weer een burn out.
Je moet niet persé oud te worden met een slappe zak he.
Dat weet ik hoor
Ik kan mezelf ook prima alleen redden en ben niet iemand die persé een partner nodig heeft. Het is gewoon dat hij eerst een stuk actiever was.Ik ben inderdaad bang dat er echt iets drastisch moet gebeuren voordat er wat veranderd. Zoals een breuk.
Ik lees ook dat mensen zeggen dat ik hem faciliteer. De scheidingslijn tussen helpen en faciliteren vind ik wat lastig. Het is inmiddels echt niet zo dat ik hem de hele tijd achterna loop met "Denk je aan dit en dat? Zullen we gaan wandelen? Vergeet je niet de psycholoog te bellen? Wil je misschien een schema opstellen?". Dat heb ik in het begin wel meer gedaan omdat ik wat uit zijn handen wilde nemen door zijn burn-out en later omdat ik hoopte dat het hem net dat ene zetje zou zijn zodat hij zelf verder zou kunnen (omdat hij dus add trekken heeft). Is het dan helpen of faciliteren?
Inmiddels doe ik dat allemaal niet meer. Ik loop hem niet meer achterna als zijn persoonlijke agenda, ik ruim niet achter hem op etc. Ik breng geen ideeën om hem te helpen aan. Ik had gehoopt dat hij dan zelf in actie zou komen, maar niet dus.
Ik heb verschillende tactieken geprobeerd bij hem en ik weet het inmiddels niet meer.
Ik heb begrip getoond, ik heb hem proberen te helpen, ik ben boos geworden en ik heb zelfs al een ultimatum gesteld. Niets veranderd. Nouja een korte tijd dus. Vandaar dit topic. Misschien zie ik wat over het hoofd of is het gewoon klaar.
maandag 21 december 2020 om 15:01
milena1 schreef: ↑21-12-2020 13:23Ik denk dat je met een (verdomd lastige) combinatie van factoren te maken hebt, waar je met z'n tweetjes waarschijnlijk niet (ongeschonden) uit gaat komen. Zoek hulp. Ga naar de huisarts en praat over wat er aan de hand is. Hij/zij kan adviseren wat te gaan doen/inzetten.
Een psychische ziekte is lastig, voor zowel degene die het heeft (je kunt echt beter al je botten breken, dan zien mensen tenminste hoe je in de prak ligt) als voor degene(n) naast/rondom die persoon. Want WAT is de aandoening die spreekt, en wanneer moet iemand "gewoon eens een ongelofelijke schop onder z'n hol hebben"?
Maar in jouw geval: iemand gedraagt zich niet zoals jouw partner omdat 'ie zo ontzettend lekker in z'n velletje zit....
Daarom, ALS je voor deze relatie wilt (blijven) vechten: zoek hulp!
Ik wens jullie allebei sterkte.
Dank je voor je reactie. Dit is het dus precies: is het een aandoening of heeft ie een schop onder zijn kont nodig?
maandag 21 december 2020 om 15:03
Die heb je hem al vaak gegeven toch?Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 15:01Dank je voor je reactie. Dit is het dus precies: is het een aandoening of heeft ie een schop onder zijn kont nodig?
maandag 21 december 2020 om 15:04
Ik denk dat ik mijn grenzen ook de hele tijd opschuif, dat werkt dan ook niet. Ik heb ultimatums gegeven en vervolgens hou ik me er zelf niet aan. Vaak omdat hij dan wel ineens actie onderneemt en dan gaat het langzaam weer terug naar de oude situatie en in het begin had ik dat pas veel later door dat we weer terug bij af waren.Zoggellia schreef: ↑21-12-2020 13:54Het maakt niet uit wat nu precies de oorzaak is... maar als het nu twee jaar duurt kan ik me voorstellen dat de rek er wel zo'n beetje uit is.
Steunen lukt, maar vooral als er wat perspectief is. Ik zou afspraken maken over twee dingen die belangrijk zijn voor herstel. En daar heeft hij zich aan te houden. Hij kan niet beloven dat hij zich beter voelt, hij kan wel beloven dat hij minimaal deze 2 afspraken vol houdt om aan herstel te werken.
Als dat lukt, dan valt er denk ik ook wel weer meer te steunen of geduld op te brengen.
Dus 1) hij moet zelf therapie regelen, als dit niet lukt dan vraagt hij maar hulp aan de huisarts/POH-GGZ-er. Die kunnen misschien ook helpen bij het overbruggen van de wachtlijst. En 2) 3x per week sporten of een lange wandeling maken.
Sterkte TO. Echt vermoeiend om zo machteloos toe te moeten kijken.
Ik denk oprecht dat duidelijke grenzen stellen en afspraken maken nu meer steunend voor zijn herstel is dan nog meer ruimte bieden om niks te doen
maandag 21 december 2020 om 15:06
Ik denk echt dat je die beoordeling het beste aan een professional over kunt laten. Dit is zo'n verdomd moeilijke beoordeling voor een leek. Psychische ziekte is zo complex.Twijfelkont2020 schreef: ↑21-12-2020 15:01Dank je voor je reactie. Dit is het dus precies: is het een aandoening of heeft ie een schop onder zijn kont nodig?
Daarom: zorg voor jezelf, en zoek hulp.
Er een punt achter zetten kan altijd nog. Ik denk dat als je dat NU doet, je de rest van je leven een 'wat als'- spook in je hoofd hebt. JUIST omdat het hiervoor wél een fijne kerel was.
Sterkte
maandag 21 december 2020 om 15:07
Na 2 jaar helemaal niets ondernemen om tot herstel te komen? Waarom daar nog 2 jaar aan verspillen?milena1 schreef: ↑21-12-2020 15:06Ik denk echt dat je die beoordeling het beste aan een professional over kunt laten. Dit is zo'n verdomd moeilijke beoordeling voor een leek. Psychische ziekte is zo complex.
Daarom: zorg voor jezelf, en zoek hulp.
Er een punt achter zetten kan altijd nog. Ik denk dat als je dat NU doet, je de rest van je leven een 'wat als'- spook in je hoofd hebt. JUIST omdat het hiervoor wél een fijne kerel was.
Sterkte
maandag 21 december 2020 om 15:10
Daar zou ik als partner van idd mee beginnen, met als stok achter de deur dat wanneer dit niet lukt een opname volgt. Als je er tenminste nog in wilt investeren.
Het compleet aan hem over laten, lukt kennelijk niet.
Natuurlijk, veel makkelijker om gewoon de relatie te verbreken. Wat stellen tien jaar nu eenmaal voor.
maandag 21 december 2020 om 15:11
Dit doet ze al 2 jaar hè. En al 2 jaar doet hij niets. Hoe lang moet je daarmee door blijven gaan?Moirmel schreef: ↑21-12-2020 15:10Daar zou ik als partner van idd mee beginnen, met als stok achter de deur dat wanneer dit niet lukt een opname volgt. Als je er tenminste nog in wilt investeren.
Het compleet aan hem over laten, lukt kennelijk niet.
Natuurlijk, veel makkelijker om gewoon de relatie te verbreken. Wat stellen tien jaar nu eenmaal voor.
maandag 21 december 2020 om 15:13
Marana schreef: ↑21-12-2020 13:51Hoe kan hij nou 2 jaar thuis zitten met een burnout zonder dat er een behandeling is? Hoe had hij zelf gedacht ooit beter te worden?
Gamen is overigens erg prikkelend en dus belastend voor iemand met een burnout.
Hij zal actief moeten werken aan zijn herstel. Jij moet stoppen met hem te faciliteren.
Even wat stukjes gehaald van https://www.thuisarts.nl/overspannen/ho ... n-burn-out
Vroeger dacht men dat alleen rust voldoende was om te herstellen. Tegenwoordig weten we dat een actieve aanpak nodig is. Niet alleen om sneller te herstellen, ook om te voorkomen dat u opnieuw een burn-out krijgt.
[...]
Eerste herstelfase
Pas als u begrijpt en accepteert dat u een burn-out heeft, kunt u geleidelijk ontspannen. Nadenken en praten over de oorzaken van de burn-out helpen hierbij. Uw huisarts kan u daarbij helpen. Deze fase duurt gemiddeld 3 weken.
[...]
Het is belangrijk om zoveel mogelijk te blijven werken. Werken is goed voor uw herstel. Soms lukt het om (gedeeltelijk) te blijven werken.
[...]
Zorg dat u structuur in uw dag houdt.
[...]
Zorg voor voldoende slaap. Regelmaat helpt: ga op regelmatige tijden naar bed, slaap ’s nachts en niet overdag.
[...]
Zorg voor voldoende beweging, ook al voelt u zich moe. Bewegen kan stressklachten verminderen en verbetert uw conditie. Dus beweeg, al is het maar een half uur per dag.
[...]
Tweede herstelfase
In de tweede fase zet u de oorzaken van de burn-out op een rij. Daarna bedenkt u mogelijke oplossingen. U kijkt naar hoe u in de toekomst met moeilijkheden om kunt gaan. Deze fase duurt gemiddeld 3 tot 6 weken.
[...]
Derde herstelfase
In de derde fase van herstel gaat u de bedachte oplossingen uitvoeren. U pakt steeds meer taken weer op. Hierdoor gaat u zich steeds beter voelen. Deze fase duurt gemiddeld 6 weken.
Natuurlijk geldt de duur van iedere fase niet voor iedereen zo. Maar als mijn partner denkt dat hij 2 jaar niets kan doen aan zijn herstel, dan zou ik dat gewoonweg niet accepteren. Hij zal echt zelf aan de slag moeten, anders wordt hij nooit beter.
Dat begrijp ik dus zelf ook niet. Ik ben ook niet heel bekend met burn-outs. Een vriend van me had het wel en dat heeft ook best lang geduurd, maar die kon nog re-integreren in zijn baan (paar uur werken per week en dat opbouwen). Mijn partner kan dat dus niet en moet daarom solliciteren naar banen van max 20 uur. In het begin (wat ik lees de eerste fase) was hij vooral aan het rusten en had hij ook steun van de praktijkondersteuner. Daar had ik alle begrip voor. Maar daarna stagneerde het. Hij had wel hulp (via het UWV en zijn oude werkgever) en ze hebben plannen opgesteld voor de toekomst (wat voor soort banen, hoeveel uur etc) maar het uitvoeren lukt op de een of andere manier niet. Daar loopt hij vast. Hij solliciteert wel, want dat is een verplichting, maar verder is zijn structuur weg. En ik snap ook wel dat het lastiger allemaal is sinds maart. Ik heb ook periodes gehad afgelopen maanden dat mijn structuur kwijt was.
maandag 21 december 2020 om 15:13
Ik vraag me wel af, TO, ziet jouw partner zichzelf ook als " ziek"? Want ik krijg de indruk dat je al zijn gedrag toeschrijft aan iets wat hij zou (kunnen) mankeren, maar het kan natuurlijk best dat hij zichzelf helemaal niet als ziek ziet en dus ook niet de neiging heeft om hulp te zoeken bij een herstel.
maandag 21 december 2020 om 15:17
Dat is haar taak toch ook niet? Dat is zijn taak, met hulp van hulpverlening en wat support van haar. Ze is zijn moeder niet, zijn hulpverlener niet, maar gewoon zijn partner.
Voor een burn out word je natuurlijk niet opgenomen.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 21-12-2020 17:19
Reden: medisch advies
Reden: medisch advies
33.19% gewijzigd
maandag 21 december 2020 om 15:18
abracadabra schreef: ↑21-12-2020 14:41Ik heb ADHD en ik herken me hier 100÷ in. Adhd en add zijn bijna hetzelfde op de hyperactiviteit na.
Wat is er uit de test gekomen? Heeft hij daarna een cursus gevolgd om om te gaan met add? Die wordt meestal aangeboden en die heeft echt goede punten voor precies die punten waar hij tegen aan loopt.
Wat mij helpt is mezelf een schop onder mijn kont geven. Dan doe ik het wel. Moet mezelf wel eerst motiveren. Wellicht helpt het als jij zegt dat je bij hem weg gaat als hij de therapie niet nu regelt. Zo een schrikbeeld kan hem.motiveren.
En ik zou eisen dat je stopt met gamen. Zijn tijd en energie kan je beter besteden. Vluchten in gamen is veel te makkelijk voor hem nu.
Uit die test kwam dat hij trekken heeft van add. Dat was toen niet genoeg om vervolgens een psycho-educatie oid te volgen. Er is dus niets meer mee gebeurd en inmiddels denk ik dat die 'trekken' toch heftiger zijn dan uit die test kwam.
maandag 21 december 2020 om 15:19
abracadabra schreef: ↑21-12-2020 14:42Oja... En ik denk dat werken hem echt gaat helpen. Dan heeft hij structuur. En dat helpt heel goed met add.
Dat denk ik dus ook. Helaas krijgt hij tot nog toe alleen afwijzingen.
maandag 21 december 2020 om 15:19
