Relaties
alle pijlers
Trampoline
woensdag 27 oktober 2021 om 12:53
Hoi,
Een man hier. 43 jaren jong en ik zit met een existentieel vraagstuk waar ik niet echt uit kom.
Hier, in de min of meer anonimiteit, zijn er wellicht mensen met wie ik van gedachten kan wisselen hierover. En hopelijk kan ik wat verhelderende inzichten verkrijgen. Ik overweeg naar een therapeut te gaan (alweer), maar hoop het, mede met de hopelijk hier verkregen inzichten, grotendeels zelf te kunnen doen.
Mijn probleem is het volgende:
Ik ben 43 jaar, nu bijna drie jaar single. Mijn laatste relatie was er één in een reeks kortere en langere relaties, die allen startten met de intentie dat het serieus en voor de lange termijn zou zijn. Daar is dus duidelijk niets van gekomen. Een deel van het probleem is duidelijk: ik heb geen kinderwens. En zodra het de dames duidelijk werd dat ik écht niet van mijn standpunt af te brengen was, gingen ze er vandoor. Ergens snap ik dat wel, maar vind het ook niet eerlijk. Maar dat is een hele andere discussie.
Uiteindelijk is het met alle vrouwen in mijn leven na korte of langere tijd op niets uitgelopen. Mijn langste relatie tot nu toe duurde iets langer dan twee jaar. Na een tijdje slaat de onrust toe en komen we beiden tot de conclusie dat we niet het beste in elkaar naar boven halen, of iets van die strekking.
Maar het meest stuitende vind ik het gegeven dat al die dames vrij vlot na hun “reis" met mij, lijken te vinden wat ze aanvankelijk zochten. Stuk voor stuk zijn ze beland in relaties met de vader van hun kinderen - letterlijk. Geen uitzondering.
Nu geloof ik heilig in de uitspraak “als je blijft doen wat je altijd hebt gedaan, blijf je krijgen wat je altijd hebt gekregen”. Ik kan dus eigenlijk alleen maar de hand in eigen boezem steken. Maar hoe vind ik uit welk aspect aan mij of mijn gedrag steeds hiertoe heeft geleid?
Ik heb geen kinderwens en dat verandert niet. Maar dat lijkt me geen reden om als niets meer dan een trampoline “dienst te doen”, wel…?
Iets over mezelf en mijn leven:
Het grootste deel van mijn leven ben ik alleen geweest. Ik heb niet heel veel vrienden, maar wel hele goede, nauwe en trouwe vriendschappen. Kwaliteit over kwantiteit. Mijn sociale leven speelt zich voornamelijk af in twee dansscholen (salsa en zouk) en de feesten waar ik vaak naar toe probeer te gaan en enkele uren fitness (solo) in de week. Uit die sociale kring heb ik nog nooit echt betekenisvolle contacten overgehouden. Een enkele date, maar dat bloedde al na één of twee keer dood. Ik heb best een leuk leven met wat mooie contacten, toffe mensen en een klein groepje hele goede vrienden. Maar een duurzame, diepe (fysieke) connectie met intimiteit ontbreekt. En alle leuke activiteiten en mensen ten spijt, ervaar ik dat toch echt als een zekere leegte die ik maar niet gevuld krijg. Tinder, e-matching, Badoo, PaiQ etcetera leveren me niets op dan tijdverspilling en teleurstelling.
Nu geef ik meteen toe dat ik wat mensen betreft niet heel makkelijk ben: ik kan best makkelijk praten, ben ook vrij open. Maar ik laat niet (meer) snel iemand emotioneel dichtbij komen. Veel interesse van vrouwen heb ik nooit gehad, wellicht wel gehad maar gewoon niet opgemerkt. Als een vrouw in mijn kring komt en blijft, gewoon vriendelijk is, ga ik me al vrij snel afvragen of ze misschien niet op zoek is naar meer. Maar actie onderneem ik niet echt, in de veronderstelling dat ik het verkeerd zie. Immers is niet elke vrouw die vriendelijk doet naar mij op zoek naar meer met mij. Na een tijdje verdwijnen ze meestal weer, wat mij me doet afvragen of ik het dan toch mis had… Hard to get spelen heb ik nooit begrepen. Eerlijk gezegd vind ik mezelf ook te oud voor dergelijke spelletjes. Mysterieus zou ik mezelf niet willen noemen; ik ben vooral gewoon duidelijk en recht door zee. Zeker geen type "bad boy".
Het “gewoon leuk en gezellig" hebben met iemand is voor mij absoluut niet voldoende voor een relatie. Ik zoek connectie op mentaal, emotioneel en fysiek niveau. Iemand (na verloop van tijd) door en door begrijpen door enkel een blik of intonatie - evenals min of meer dezelfde toekomstvisie. Dat is erg schaars, heb ik gemerkt. Maar gelukkig heb ik drie keer op die basis een relatie gehad. Helaas allemaal van korte duur en allemaal zijn de dames weer verder gegaan. Meer dan een “dit is het niet voor mij” (samengevat) krijg ik er niet uit.
Wat zorgt er nu voor dat de mannen na mij blijkbaar alles in huis hebben wat ze bij mij missen (behalve de kinderwens)?
Het is op basis hiervan voor een buitenstaander wellicht heel lastig er een vinger op te leggen wat er nu steeds mis gaat. Trek ik aan wie ik ben? Met andere woorden: zijn de vrouwen die ik aantrek net zo kritisch over connectie (en net zo beschadigd/terughoudend geworden) als ikzelf? Beweeg ik in de verkeerde kringen? Zijn alle echt bijzondere vrouwen al lang en breed van de markt (no offense aan alle meelezende vrouwen)?
In mijn eigen bescheiden mening heb ik een hoop te bieden als mens. Maar onderhand voelt het alsof niemand erop zit te wachten - in ieder geval niet de vrouwen die mij oprecht leuk en interessant lijken. Ik ben niet iemand die zichzelf graag en luidruchtig in de etalage zet. En onderhand is mijn vertrouwen in de liefde en in de integriteit van vrouwen voor wat betreft de omgang met mijn hart en emoties, tot een dieptepunt gedaald. Ik word er cynisch van, het is niet goed voor mijn zelfbeeld en onbevangen nieuwe mensen tegemoet treden wordt door onbewuste zelfbeschermingmechanismes knap lastig.
Herkent iemand dit en hoe ging je er mee om? Wat heeft dat je gebracht?
PS: sorry voor de lap tekst
Een man hier. 43 jaren jong en ik zit met een existentieel vraagstuk waar ik niet echt uit kom.
Hier, in de min of meer anonimiteit, zijn er wellicht mensen met wie ik van gedachten kan wisselen hierover. En hopelijk kan ik wat verhelderende inzichten verkrijgen. Ik overweeg naar een therapeut te gaan (alweer), maar hoop het, mede met de hopelijk hier verkregen inzichten, grotendeels zelf te kunnen doen.
Mijn probleem is het volgende:
Ik ben 43 jaar, nu bijna drie jaar single. Mijn laatste relatie was er één in een reeks kortere en langere relaties, die allen startten met de intentie dat het serieus en voor de lange termijn zou zijn. Daar is dus duidelijk niets van gekomen. Een deel van het probleem is duidelijk: ik heb geen kinderwens. En zodra het de dames duidelijk werd dat ik écht niet van mijn standpunt af te brengen was, gingen ze er vandoor. Ergens snap ik dat wel, maar vind het ook niet eerlijk. Maar dat is een hele andere discussie.
Uiteindelijk is het met alle vrouwen in mijn leven na korte of langere tijd op niets uitgelopen. Mijn langste relatie tot nu toe duurde iets langer dan twee jaar. Na een tijdje slaat de onrust toe en komen we beiden tot de conclusie dat we niet het beste in elkaar naar boven halen, of iets van die strekking.
Maar het meest stuitende vind ik het gegeven dat al die dames vrij vlot na hun “reis" met mij, lijken te vinden wat ze aanvankelijk zochten. Stuk voor stuk zijn ze beland in relaties met de vader van hun kinderen - letterlijk. Geen uitzondering.
Nu geloof ik heilig in de uitspraak “als je blijft doen wat je altijd hebt gedaan, blijf je krijgen wat je altijd hebt gekregen”. Ik kan dus eigenlijk alleen maar de hand in eigen boezem steken. Maar hoe vind ik uit welk aspect aan mij of mijn gedrag steeds hiertoe heeft geleid?
Ik heb geen kinderwens en dat verandert niet. Maar dat lijkt me geen reden om als niets meer dan een trampoline “dienst te doen”, wel…?
Iets over mezelf en mijn leven:
Het grootste deel van mijn leven ben ik alleen geweest. Ik heb niet heel veel vrienden, maar wel hele goede, nauwe en trouwe vriendschappen. Kwaliteit over kwantiteit. Mijn sociale leven speelt zich voornamelijk af in twee dansscholen (salsa en zouk) en de feesten waar ik vaak naar toe probeer te gaan en enkele uren fitness (solo) in de week. Uit die sociale kring heb ik nog nooit echt betekenisvolle contacten overgehouden. Een enkele date, maar dat bloedde al na één of twee keer dood. Ik heb best een leuk leven met wat mooie contacten, toffe mensen en een klein groepje hele goede vrienden. Maar een duurzame, diepe (fysieke) connectie met intimiteit ontbreekt. En alle leuke activiteiten en mensen ten spijt, ervaar ik dat toch echt als een zekere leegte die ik maar niet gevuld krijg. Tinder, e-matching, Badoo, PaiQ etcetera leveren me niets op dan tijdverspilling en teleurstelling.
Nu geef ik meteen toe dat ik wat mensen betreft niet heel makkelijk ben: ik kan best makkelijk praten, ben ook vrij open. Maar ik laat niet (meer) snel iemand emotioneel dichtbij komen. Veel interesse van vrouwen heb ik nooit gehad, wellicht wel gehad maar gewoon niet opgemerkt. Als een vrouw in mijn kring komt en blijft, gewoon vriendelijk is, ga ik me al vrij snel afvragen of ze misschien niet op zoek is naar meer. Maar actie onderneem ik niet echt, in de veronderstelling dat ik het verkeerd zie. Immers is niet elke vrouw die vriendelijk doet naar mij op zoek naar meer met mij. Na een tijdje verdwijnen ze meestal weer, wat mij me doet afvragen of ik het dan toch mis had… Hard to get spelen heb ik nooit begrepen. Eerlijk gezegd vind ik mezelf ook te oud voor dergelijke spelletjes. Mysterieus zou ik mezelf niet willen noemen; ik ben vooral gewoon duidelijk en recht door zee. Zeker geen type "bad boy".
Het “gewoon leuk en gezellig" hebben met iemand is voor mij absoluut niet voldoende voor een relatie. Ik zoek connectie op mentaal, emotioneel en fysiek niveau. Iemand (na verloop van tijd) door en door begrijpen door enkel een blik of intonatie - evenals min of meer dezelfde toekomstvisie. Dat is erg schaars, heb ik gemerkt. Maar gelukkig heb ik drie keer op die basis een relatie gehad. Helaas allemaal van korte duur en allemaal zijn de dames weer verder gegaan. Meer dan een “dit is het niet voor mij” (samengevat) krijg ik er niet uit.
Wat zorgt er nu voor dat de mannen na mij blijkbaar alles in huis hebben wat ze bij mij missen (behalve de kinderwens)?
Het is op basis hiervan voor een buitenstaander wellicht heel lastig er een vinger op te leggen wat er nu steeds mis gaat. Trek ik aan wie ik ben? Met andere woorden: zijn de vrouwen die ik aantrek net zo kritisch over connectie (en net zo beschadigd/terughoudend geworden) als ikzelf? Beweeg ik in de verkeerde kringen? Zijn alle echt bijzondere vrouwen al lang en breed van de markt (no offense aan alle meelezende vrouwen)?
In mijn eigen bescheiden mening heb ik een hoop te bieden als mens. Maar onderhand voelt het alsof niemand erop zit te wachten - in ieder geval niet de vrouwen die mij oprecht leuk en interessant lijken. Ik ben niet iemand die zichzelf graag en luidruchtig in de etalage zet. En onderhand is mijn vertrouwen in de liefde en in de integriteit van vrouwen voor wat betreft de omgang met mijn hart en emoties, tot een dieptepunt gedaald. Ik word er cynisch van, het is niet goed voor mijn zelfbeeld en onbevangen nieuwe mensen tegemoet treden wordt door onbewuste zelfbeschermingmechanismes knap lastig.
Herkent iemand dit en hoe ging je er mee om? Wat heeft dat je gebracht?
PS: sorry voor de lap tekst
woensdag 27 oktober 2021 om 13:56
Dus waren jullie beiden niet 100% zeker, of duidelijk. Dan is de factor oneerlijkheid toch helemaal verdwenen. Waarom zet jij jezelf zo neer als slachtoffer? Of misschien waren jullie beiden niet helemaal eerlijk. Het is pech hebben ja, misschien speelt ook mee dat je eenmaal niet snel iemand vindt/tegenkomt waarin je een potentiële levenspartner ziet. Daarin ben jij echt lang niet de enige.jamesblond schreef: ↑27-10-2021 13:42Het werd over het algemeen in een vroeg stadium besproken, waarbij zij zeiden het nog niet zeker te weten. Ik ben altijd vrij duidelijk geweest met een “reken er maar niet op”. Inmiddels is dat zeker weten nee (leeftijd speelt ook mee).
woensdag 27 oktober 2021 om 13:59
Quote: En onderhand is mijn vertrouwen in de liefde en in de integriteit van vrouwen voor wat betreft de omgang met mijn hart en emoties, tot een dieptepunt gedaald. Ik word er cynisch van, het is niet goed voor mijn zelfbeeld en onbevangen nieuwe mensen tegemoet treden wordt door onbewuste zelfbeschermingmechanismes knap lastig.
Tja, je moet je altijd een beetje kwetsbaar opstellen als je een relatie wilt. Dat hoort er nou eenmaal bij. Je bent pas 43, geen 83. En je mag heus even lekker cynisch zijn, maar blijf er niet in hangen, want daar bereik je ook niks mee.
Tja, je moet je altijd een beetje kwetsbaar opstellen als je een relatie wilt. Dat hoort er nou eenmaal bij. Je bent pas 43, geen 83. En je mag heus even lekker cynisch zijn, maar blijf er niet in hangen, want daar bereik je ook niks mee.
woensdag 27 oktober 2021 om 14:00
woensdag 27 oktober 2021 om 14:04
En onderhand is mijn vertrouwen in de liefde en in de integriteit van vrouwen voor wat betreft de omgang met mijn hart en emoties, tot een dieptepunt gedaald. Ik word er cynisch van, het is niet goed voor mijn zelfbeeld en onbevangen nieuwe mensen tegemoet treden wordt door onbewuste zelfbeschermingmechanismes knap lastig.
Een cynisch iemand zou zeggen: je vindt het getuigen van gebrek aan integriteit als vrouwen je verlaten omdat jullie allebei iets anders willen in de toekomst. Wat had ze dan moeten doen? Haar visie aanpassen aan de jouw wensen, want dàt is integer?
woensdag 27 oktober 2021 om 14:06
jamesblond schreef: ↑27-10-2021 13:20Wat heet veeleisend? Als het goed voelt, voelt het goed. En zo niet, dan niet. Als ik de connectie niet voel, werkt het voor mij niet. Ik kan zeker wel op de oppervlakte blijven en over koetjes en kalfjes praten. Als het dat niveau niet ontstijgt, laat dan maar.
Waarom ik het als oneerlijk ervaar dat een vrouw weg gaat als de kinderwens niet overeenkomt:
Ze weet wat ze met mij heeft: een in de basis hele fijne vriendschap en relatie, vertrouwen, etc. Het hele plaatje. Maar dan kiest uiteindelijk voor een kind wat ze nog niet heeft en waarvan ook niet zeker is of die er wel ooit gaat komen. Het is niet iedereen gegeven, tenslotte. En dan moet je liefst ook nog een man zien te vinden met wie je voldoende vertrouwen kunt opbouwen om die stap te willen zetten. Het is ze kennelijk gelukt.
Ik begrijp echt wel dat je als man die discussie nooit gaat winnen. Maar je snapt hopelijk dat ik het als lijdend voorwerp vrij lastig vind om aan de kant gezet te worden voor een droom.
Ik kan het zeker wel respectvol oneens zijn over niet-essentiële zaken.
En misschien ben ik inderdaad wel veeleisend en kritisch. Maar wees eerlijk: zijn jullie (vrouwen én mannen) dat niet als het gaat over met wie je mogelijk de rest van je leven gaat doorbrengen? Je wilt toch zeker niet de eerste de beste?
Er is geen discussie om te winnen. Als partner wil je toch het beste voor de ander? Dus als dat is een leven met kinderen, dan moet je haar dat gunnen. Zuur zeggen dat ze een veilig leven met jou opgeeft voor een kans op een leven met kinderen getuigd van weinig inlevingsvermogen. Toen bleek dat mijn partner en ik verschillende ideeen hadden over het krijgen zijn wij ook uit elkaar gegaan, omdat we elkaar allebei het leven gunde dat wij ieder graag wilden.
Het enige wat je kan doen is snel duidelijk en eerlijk zijn, zodat je er niet pas later achterkomt.
In het algemeen kom je in je berichten wat 'my way or the highway' over. Dat lijkt mij een lange relatie ook niet ten goede komen. Maar dat kan je zelf beter inschatten dan ik denk ik.
Tot slot, ik zou het viva forum niet als alternatief voor therapie gebruiken. Als jij denkt dat het je kan helpen, neem dan die drempel en pak het aan. Als een stap richting het leven met partner waar je gelukkig mee kan worden.
woensdag 27 oktober 2021 om 14:10
Er zijn ook vrouwen zonder kinderwens. Zoek eens een vrouw op die ook qua toekomstbeeld bij je past. Ik zelf heb op date 2 met mijn huidige partner al benoemd dat ik een hele sterke kinderwens heb en dat ik graag zijn standpunt wou weten. Want als hij geen kinderwens zou hebben gehad, dan was dat onze laatste date geweest.
Jij zou dit ook al vroeg kunnen aangeven en alleen daten met vrouwen zonder kinderwens.
Jij zou dit ook al vroeg kunnen aangeven en alleen daten met vrouwen zonder kinderwens.
woensdag 27 oktober 2021 om 14:13
jamesblond schreef: ↑27-10-2021 13:20Wat heet veeleisend? Als het goed voelt, voelt het goed. En zo niet, dan niet. Als ik de connectie niet voel, werkt het voor mij niet. Ik kan zeker wel op de oppervlakte blijven en over koetjes en kalfjes praten. Als het dat niveau niet ontstijgt, laat dan maar.
Waarom ik het als oneerlijk ervaar dat een vrouw weg gaat als de kinderwens niet overeenkomt:
Ze weet wat ze met mij heeft: een in de basis hele fijne vriendschap en relatie, vertrouwen, etc. Het hele plaatje. Maar dan kiest uiteindelijk voor een kind wat ze nog niet heeft en waarvan ook niet zeker is of die er wel ooit gaat komen. Het is niet iedereen gegeven, tenslotte. En dan moet je liefst ook nog een man zien te vinden met wie je voldoende vertrouwen kunt opbouwen om die stap te willen zetten. Het is ze kennelijk gelukt.
Ik begrijp echt wel dat je als man die discussie nooit gaat winnen. Maar je snapt hopelijk dat ik het als lijdend voorwerp vrij lastig vind om aan de kant gezet te worden voor een droom.
Ik kan het zeker wel respectvol oneens zijn over niet-essentiële zaken.
En misschien ben ik inderdaad wel veeleisend en kritisch. Maar wees eerlijk: zijn jullie (vrouwen én mannen) dat niet als het gaat over met wie je mogelijk de rest van je leven gaat doorbrengen? Je wilt toch zeker niet de eerste de beste?
Je onderschat hoe sterk een kinderwens is, en je vult voor een ander in dat de relatie met jou belangrijker is. Ik vind dit erg onaantrekkelijk. Jij hebt geen kinderwens en het plaatje is dus nooit compleet. Een vrouw met kinderwens heeft bij jou dat complete plaatje niet. Daar is niks oneerlijks aan en de vrouwen settelen ook niet 'voor de eerste de beste' om 'dan maar hun kinderwens te vervullen'. Wat is dit nou voor gek idee dat je daar hebt?
woensdag 27 oktober 2021 om 14:23
Waarom ga je niet speeddaten? In ieder geval kun je kijken wat er wel en niet bij je past, wat je belangrijk vindt. Je kunt de ander zien en dat vind ik wel een grote meerwaarde.
Ik heb er geen man aan overgehouden, maar ik ben wel duidelijker geworden, en realistischer.
Dat ' met één blik elkaar begrijpen' vind ik een bouquetreekswaardige term. In de praktijk denk je regelmatig dat de ander ja bedoelde en was het nee. Je zal echt heel veel moeten praten voor je zover bent.
Ik heb er geen man aan overgehouden, maar ik ben wel duidelijker geworden, en realistischer.
Dat ' met één blik elkaar begrijpen' vind ik een bouquetreekswaardige term. In de praktijk denk je regelmatig dat de ander ja bedoelde en was het nee. Je zal echt heel veel moeten praten voor je zover bent.
woensdag 27 oktober 2021 om 14:36
De enige blik die ik echt altijd begrijp is die van mijn zus. Als we allebei met onze ogen rollen.Madderijn schreef: ↑27-10-2021 14:23Waarom ga je niet speeddaten? In ieder geval kun je kijken wat er wel en niet bij je past, wat je belangrijk vindt. Je kunt de ander zien en dat vind ik wel een grote meerwaarde.
Ik heb er geen man aan overgehouden, maar ik ben wel duidelijker geworden, en realistischer.
Dat ' met één blik elkaar begrijpen' vind ik een bouquetreekswaardige term. In de praktijk denk je regelmatig dat de ander ja bedoelde en was het nee. Je zal echt heel veel moeten praten voor je zover bent.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 27 oktober 2021 om 14:37
En dat geldt ook voor de vrouwen die jou afwijzen vanwege een kinderwens.jamesblond schreef: ↑27-10-2021 13:20
En misschien ben ik inderdaad wel veeleisend en kritisch. Maar wees eerlijk: zijn jullie (vrouwen én mannen) dat niet als het gaat over met wie je mogelijk de rest van je leven gaat doorbrengen? Je wilt toch zeker niet de eerste de beste?
Waarom moeten zij wel genoegen nemen met de eerste de beste, ook al wil de man (jij) geen kind.
Zij gaan dus ook voor de beste match en dat is een man met een kinderwens (jij niet).
woensdag 27 oktober 2021 om 14:44
Waarom zet jij dan jouw droom (kinderloos leven) niet opzij voor de vrouw als je een hele fijne vriendschap en relatie, vetrouwen heb.jamesblond schreef: ↑27-10-2021 13:20Wat heet veeleisend? Als het goed voelt, voelt het goed. En zo niet, dan niet. Als ik de connectie niet voel, werkt het voor mij niet. Ik kan zeker wel op de oppervlakte blijven en over koetjes en kalfjes praten. Als het dat niveau niet ontstijgt, laat dan maar.
Waarom ik het als oneerlijk ervaar dat een vrouw weg gaat als de kinderwens niet overeenkomt:
Ze weet wat ze met mij heeft: een in de basis hele fijne vriendschap en relatie, vertrouwen, etc. Het hele plaatje. Maar dan kiest uiteindelijk voor een kind wat ze nog niet heeft en waarvan ook niet zeker is of die er wel ooit gaat komen.
"Neem" je toch gewoon een kind met haar omdat de vriendschap zo goed voelt?
(Dit is dus wat jij andersom van de vrouw verwacht..)
woensdag 27 oktober 2021 om 15:26
'Vrij duidelijk' is niet 100% duidelijk, en 'reken er maar niet op' is geen definitieve nee. Anderen opperden al om een sterilisatie te overwegen. Als je echt zo zeker bent van je zaak, dan ben je in ieder geval beschermd tegen ongelukjes en een potentiele partner weet meteen waar ze aan toe is en kan dan ook geen hoop meer koesteren.jamesblond schreef: ↑27-10-2021 13:42Ik ben altijd vrij duidelijk geweest met een “reken er maar niet op”.
Misschien hebben je exen echt geprobeerd om zich over hun kinderwens heen te zetten, maar lukte dat niet omdat het verlangen gewoon te sterk was. Het zou ook oneerlijk zijn geweest als ze bij je waren gebleven en jou uiteindelijk kwalijk hadden genomen dat ze geen moeder zijn geworden. Jij was voor hen gewoon niet het complete plaatje. Dat kan ook om andere redenen zijn geweest trouwens, dat jullie uit elkaar gegroeid zijn, in een andere fase zijn beland, andere dingen belangrijk zijn gaan vinden. Soms is de koek gewoon op, hoe oneerlijk dat ook voelt voor degene die verlaten wordt.
woensdag 27 oktober 2021 om 15:33
woensdag 27 oktober 2021 om 15:48
Ik gok dat hij bedoelt dat hij voor zijn ex-vriendinnen een springplank was naar hun volgende relatie (met de vader van hun kinderen). Maar volgens mij staat niemand zo in een relatie, zo van "ik probeer het hier wel mee tot ik iets leukers tegenkom". Soms kom je er na een paar jaar achter dat het niet meer werkt.
woensdag 27 oktober 2021 om 16:29
jamesblond schreef: ↑27-10-2021 13:42Het werd over het algemeen in een vroeg stadium besproken, waarbij zij zeiden het nog niet zeker te weten. Ik ben altijd vrij duidelijk geweest met een “reken er maar niet op”. Inmiddels is dat zeker weten nee (leeftijd speelt ook mee).
Overigens: dat ik mezelf als “lijdend voorwerp” bestempel, is uiteraard figuurlijk bedoeld. Ik vind mezelf echt geen kneus, hooguit een pechvogel.
Ik zei ook niet dat je jezelf een kneus vindt. In dat stukje over jou als lijdend voorwerp zet je jezelf heel erg als slachtoffer neer, alsof het jou wordt aangedaan dat vrouwen met je daten en er vervolgens vandoor gaan omdat ze toch wél een kinderwens hebben. Het kan natuurlijk een keer gebeuren dat iemand na een tijdje van gedachten verandert, maar als álle vrouwen met wie je gedate hebt na een tijdje toch verder gaan en uiteindelijk kinderen krijgen, dan gaat er bij jouzelf toch wat mis in het filteren van de juiste vrouwen.
Als ik echt serieus zou gaan daten, dan zou ik vrij vroeg wel heel duidelijk afgebakend willen hebben dat een man, net als ik, geen kinderen zou willen. Ik zou niet willen dat dat na een paar maanden (of langer) ineens een issue gaat worden.
Here am I in my little bubble
woensdag 27 oktober 2021 om 16:46
Ik dacht eerst dat het verhaal zou gaan over vrouwen die het met hem aanleggen om in contact met zijn vrienden te komen of zo.cassata schreef: ↑27-10-2021 15:48Ik gok dat hij bedoelt dat hij voor zijn ex-vriendinnen een springplank was naar hun volgende relatie (met de vader van hun kinderen). Maar volgens mij staat niemand zo in een relatie, zo van "ik probeer het hier wel mee tot ik iets leukers tegenkom". Soms kom je er na een paar jaar achter dat het niet meer werkt.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 27 oktober 2021 om 17:06
De ervaring leert me dat ik zonder die connectie nooit precies weet wat de ander denkt, voelt, etc. Waar ik gevoelsmatig aan toe ben. Klinkt hoog van de toren geblazen, misschien. Dat interesseert me niet echt, eigenlijk. Neem maar van mij aan dat het voor mij zo werkt. Voel ik die connectie niet, dan word ik ook niet verliefd. En ja: het kan dus best een tijdje duren voor ik überhaupt verliefd word.Aureel schreef: ↑27-10-2021 13:38Nog enkele jaren en dan ben je over de leeftijd heen dat vrouwen een vader zoeken in een man. Dan gaat het bij hen simpelweg niet meer lukken. Als je tenminste naar vrouwen zoekt in je eigen leeftijdscategorie. Je zou zeggen dat het probleem zich daardoor zelf oplost.
Verder klinkt het inderdaad wel erg 'hoog van de toren' over je connectie en iemand met één blik begrijpen etc. Ik heb noch die woorden gebruikt noch ooit in die termen gedacht. Ik werd verliefd, vaak ging dat weer over bij één van beiden en toen werd ik verliefd op mijn man, en hebben we al bijna veertien jaar een fijne relatie. We kunnen het erg met elkaar oneens zijn en elkaar met één blik precies verkeerd begrijpen, maar zijn wel gelukkig samen.
Vergelijk het met het cliché van het temperament van een Latina. Waar menig Hollander dat drama noemt, denk ik “hé hé, die is tenminste duidelijk over wat ze voelt”
Ik heb misschien wat meer aanknopingspunten nodig dan de gemiddelde Nederlander.
woensdag 27 oktober 2021 om 17:11
Ik ben hoger opgeleid, ambitieus en verdien een zorg-applaus. Maar ik reken mezelf rijk. Telt dat ook?Babette2017 schreef: ↑27-10-2021 14:00De vijver voor vrouwen die bewust echt geen kinderen willen, is ook gewoon klein. Volgens mij is dat op z'n hoogst zo'n 10%. Daarnaast is volgens mij het grootste deel daarvan hogeropgeleid, ambitieus en relatief rijk. Hoe pas jij in dat plaatje?
woensdag 27 oktober 2021 om 17:18
Het blijft me allemaal nogal mistig. Ik weet niet of dat komt doordat het ook mistig is voor jou, door het medium van dit forum of dat de mist bij mij zit.
Daarom vind ik het moeilijk hier iets van te zeggen.
Ik begrijp bv niet waardoor je beschadigd bent.
Ik begrijp jouw idee van connectie ook niet zo goed. Voor mij is dat niet zozeer precies weten wat de ander denkt, maar wel weten dat je op de grote lijnen in dezelfde richting denkt en dat je openstaat voor elkaars mening. Misschien bedoel jij hetzelfde, maar zeg jij het anders, dat weet ik niet.
Misschien is therapie voor jou toch een betere optie om echt in de diepte te kunnen gaan en inzicht in jezelf en jij in relaties, te krijgen.
Daarom vind ik het moeilijk hier iets van te zeggen.
Ik begrijp bv niet waardoor je beschadigd bent.
Ik begrijp jouw idee van connectie ook niet zo goed. Voor mij is dat niet zozeer precies weten wat de ander denkt, maar wel weten dat je op de grote lijnen in dezelfde richting denkt en dat je openstaat voor elkaars mening. Misschien bedoel jij hetzelfde, maar zeg jij het anders, dat weet ik niet.
Misschien is therapie voor jou toch een betere optie om echt in de diepte te kunnen gaan en inzicht in jezelf en jij in relaties, te krijgen.
woensdag 27 oktober 2021 om 17:27
Dat doe ik ook zeker niet. Hooguit opzoek naar wat invalshoeken van anderen.
Tot dusverre is me duidelijk geworden (uit de praktijk, maar bevestigd door de duidelijke posts hier) dat een verschil in kinderwens een absolute dealbreaker is, of op termijn gaat worden. Daar ligt zeker een groot deel van wat ik beschrijf.
Verder denk ik dat ik ook inderdaad wat meer nodig heb dan “gemiddeld” om een relatie als meer dan een goede vriendschap te kunnen zien en ervaren. Als daarin een verschil is met mijn partner, zullen beiden zich nooit helemaal lekker voelen in de relatie.
Het zou me ook niet schaden eerder conclusies te trekken en me terug te trekken, in plaats van te blijven knokken en te hopen op een goede afloop.
Dus ik steek zeker de hand een flink eind in eigen boezem.
Partner keus..? Tja, geen idee. Ik geef mensen graag een kans. Misschien niet meer zo snel doen, dan..? Nòg kritischer zijn?
anoniem_653bff52acf46 wijzigde dit bericht op 27-10-2021 17:30
1.36% gewijzigd
woensdag 27 oktober 2021 om 17:33
AeonOfWinter schreef: ↑27-10-2021 15:33Duidelijk aangeven dat je op zoek bent naar iemand ZONDER kinderwens. Geloof me, die zijn er, ik ben er 1 van.
En 'niet eerlijk' kom zeg, je bent toch geen 10? Dat zou bij mij een enorme afknapper zijn trouwens.
Dit.
Waarom zet je dat niet in je datingprofiel TO?
Ik moet ook niks van kinderen hebben, dus dat zou ik ook zeker in mijn profiel zetten.
Ook zou ik dan nooit reageren op iemand die kinderen heeft of ze zegt te willen.
Hoe moeilijk kan het zijn.
woensdag 27 oktober 2021 om 17:51
Precies.Metallover schreef: ↑27-10-2021 17:33Dit.
Waarom zet je dat niet in je datingprofiel TO?
Ik moet ook niks van kinderen hebben, dus dat zou ik ook zeker in mijn profiel zetten.
Ook zou ik dan nooit reageren op iemand die kinderen heeft of ze zegt te willen.
Hoe moeilijk kan het zijn.
Ik krijg echt een vreemd gevoel van de reacties van TO, ze moeten blijkbaar bij hem blijven, ook hebben ze wel een kinderwens, zetten zie die maar opzij.
woensdag 27 oktober 2021 om 17:56
Maar je schreef eerder dat een aantal vrouwen zei dat "dit het toch niet helemaal was" voor hen. Dat staat dan toch los van dat verschil in kinderwens? En heeft ook niet te maken met jouw 'te kritisch zijn.'jamesblond schreef: ↑27-10-2021 17:27Dat doe ik ook zeker niet. Hooguit opzoek naar wat invalshoeken van anderen.
Tot dusverre is me duidelijk geworden (uit de praktijk, maar bevestigd door de duidelijke posts hier) dat een verschil in kinderwens een absolute dealbreaker is, of op termijn gaat worden. Daar ligt zeker een groot deel van wat ik beschrijf.
Verder denk ik dat ik ook inderdaad wat meer nodig heb dan “gemiddeld” om een relatie als meer dan een goede vriendschap te kunnen zien en ervaren. Als daarin een verschil is met mijn partner, zullen beiden zich nooit helemaal lekker voelen in de relatie.
Het zou me ook niet schaden eerder conclusies te trekken en me terug te trekken, in plaats van te blijven knokken en te hopen op een goede afloop.
Dus ik steek zeker de hand een flink eind in eigen boezem.
Partner keus..? Tja, geen idee. Ik geef mensen graag een kans. Misschien niet meer zo snel doen, dan..? Nòg kritischer zijn?
Wat ligt er dan aan de basis van het uitgaan van die relaties volgens jou?
